For the next few days, Hermione bar

For the next few days, Hermione barely saw Draco. They still ate dinner together along with Narcissa, but conversation was sparse. Narcissa eyed the two, but didn't say anything. After dinner, Hermione would offer to help in his lab, but he always refused, saying he was either done or he could handle it, and she eventually stopped offering to help out.

After the fourth day, as they ate their dinner in silence once again, Hermione was growing frustrated. She had apologized and meant it. He didn't need to keep making her feel bad and hurting her feelings. As soon as Narcissa retired to her room after dinner, Hermione spoke up, "Alright, how long is going last?"

Draco quipped a brow at her, "What are you talking about?"

"This silent treatment. You barely talk to me anymore. I thought we were getting along with each other," she said.

He shrugged, "I'm not not talking to you on purpose. I've just been preoccupied."

Hermione narrowed her eyes at him, "I don't believe you. You used to make an effort to at least start conversations with me."

He mirrored her expression, "Alright, fine. I've been ignoring you. Happy now? I've been avoiding you because it pissed me off that you would assume I would do anything to get out of hanging with your friends. I'm not the same kid you knew in school-"

"I know you're not!"

"Then stop acting like it! Give me the benefit of the doubt. Let me explain things before you go getting all pissed off about things for no reason," he said, throwing his napkin onto the table.

They glared at each other a moment more before Hermione sighed and pinched the bridge of her nose, "You're right. I already apologized for overreacting though. You're the one acting like a third year, giving me the silent treatment."

He glared at her for a brief moment, but he knew she was right about his actions; he was acting childish.

" I don't know what else to do to make us ok again," she continued softly.

"Just… give me time, ok?" he said, sighing as well.

"Alright. You know where to find me when you're ready to talk to me again," she said as she got up and headed towards the stairs.

Draco watched her leave and weighed his options. He was still pissed, but how much longer should he let it affect him? With an irritated sigh at himself, he ran a hand through his hair. She was right, they needed to stop acting like teenagers and more like adults. He got up and walked quickly towards the stairs and saw that Hermione was almost to the top.

"I could use your help tonight in the lab, if you're free," he said.

She turned around and eyed him wearily, "You sure?"

He nodded, "Yeah."

She gave him a small smile and a nod, "Alright. I'll meet you down there in a bit. I want to change out of my work clothes."

He gave a nod and headed down to the lab, a small grin on his face.

The next morning Draco woke up with something heavy on his chest that also seemed to be...vibrating? He opened his eyes and was met with a ton of orange fur. If he could take a guess, he would say cat, but there was so much fur he really wasn't sure. He stirred a bit and the creature on his chest lifted it's head and glared at him. Draco glared back. The cat got up and took it's time stretching, still on top of Draco's chest, before it sauntered across the bed and hopped off, leaving the room from his balcony, which he always kept open on summer nights.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่กี่วันถัดไป เฮอร์ไมโอนี่แทบไม่เห็นเดรโก ยังคงกินอาหารเย็นร่วมกันพร้อมกับ Narcissa แต่บทสนทนาก็ห่าง Narcissa ตาสอง แต่ไม่ได้พูดอะไร หลังอาหารค่ำ เฮอร์ไมโอนี่จะขอไปช่วยงานในห้องแล็บของเขา แต่เขามัก ปฏิเสธ บอกว่า เขาได้ทำอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเขาสามารถจัดการกับมัน และเธอก็หยุดให้ช่วยออกหลังจากสี่วัน ตามที่พวกเขากินอาหารค่ำในความเงียบอีกครั้งหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่โตผิดหวัง เธอมีโทษ และความหมาย มัน เขาไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ให้เธอรู้สึกไม่ดี และทำร้ายความรู้สึกของเธอ เป็น Narcissa ออกห้องของเธอหลังจากอาหารค่ำ เฮอร์ไมโอนี่พูด "Alright ระยะจะสุดท้ายเดรโก quipped คิ้วเธอ "สิ่งที่คุณกำลังพูดถึง""รักษาเงียบนี้ คุณแทบไม่คุยกับฉันอีกต่อไป เธอกล่าวว่า ฉันคิดว่า เราได้รับพร้อมกับแต่ละอื่น ๆเขายักไหล่ "ฉันไม่ได้พูดกับคุณในการ เพิ่งสาละวนอยู่"เฮอร์ไมโอนี่ narrowed ดวงตาของเธอที่เขา "ฉันไม่เชื่อหรอก คุณใช้ในการพยายามที่จะเริ่มการสนทนากับฉันน้อย"เขามิเรอร์แสดง "Alright ดี ผมเคยเพิกเฉยคุณ มีความสุขตอนนี้ ผมเคยถูกหลีกเลี่ยงคุณ เพราะมันโกรธฉันว่า คุณจะสมมติผมจะทำอะไรจะได้รับจากแขวนกับเพื่อนของคุณ ผมไม่เด็กเหมือนที่คุณรู้ในโรงเรียน""ฉันรู้ว่า คุณไม่ได้""หยุดทำหน้าที่เหมือนมัน ให้ใช้ประโยชน์ของความสงสัย ผมขออธิบายสิ่งต่าง ๆ ก่อนที่คุณไปรับทั้งหมดโกรธเกี่ยวกับสิ่งไม่มีเหตุผล เขากล่าวว่า ขว้างปาเขาเช็ดปากบนโต๊ะพวกเขา glared กันครู่ก่อนเฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ และบีบสะพานของจมูกของเธอ "กฎหมายเพิ่มเติม ฉันแล้วโทษสำหรับสู่ overreacting แม้ว่า คุณเป็นคนทำหน้าที่เป็นปีที่ 3 ให้ฉันรักษาเงียบด้วย"เขา glared ที่เธอครู่สั้น ๆ แต่เขารู้ว่า เธอถูกต้องเกี่ยวกับการดำเนินการของเขา เขาถูกทำหน้าที่หน่อมแน้ม"ไม่มีอะไรที่จะทำให้เราตกลงอีก, " เธอยังคงเบา"เพียง...ให้ฉันเวลา ok ? " เขากล่าวว่า sighing เป็นอย่างดี"ไม่เป็นไร คุณรู้ว่าที่ใดฉันเมื่อคุณพร้อมที่จะพูดคุยกับฉันอีก เธอกล่าวว่า เธอมีค่า และมุ่งหน้าไปทางบันไดเดรโกดูเธอออก และชั่งน้ำหนักตัวเลือกของเขา เขาก็ยังคงโกรธ แต่ว่าต่อไปเขาควรปล่อยให้ผลต่อ ด้วยการถอนหายใจระคายเคืองที่ตัวเอง เขาวิ่งมือผ่านผม เธอขวา พวกเขาต้องหยุดทำหน้าที่เหมือนวัยรุ่นและอื่น ๆ เช่นเดียวกับผู้ใหญ่ เขาตื่น และเดินอย่างรวดเร็วไปยังบันได และเห็นว่า เฮอร์ไมโอนี่เกือบถึงยอดเขากล่าวว่า "ฉันสามารถใช้ช่วยเหลือคืนนี้ในห้องปฏิบัติการ คุณฟรีเธอหันไปรอบ ๆ และตาเขางาน "คุณแน่ใจหรือ"เขาเลยต้อง "ใช่"เธอเขามีรอยยิ้มเล็ก ๆ และพยักหน้า "ไม่เป็นไร ฉันจะพบคุณลงในบิต ฉันต้องการเปลี่ยนจากเสื้อผ้าทำงาน"เขาพยักหน้าให้ และหัวลงไปห้องแล็บ รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขาเล็กรุ่งเดรโกตื่นกับสิ่งที่หนักอกที่ยัง ดูเหมือนจะ...สั่น เขาเปิดตาของเขา และก็พบกับตันของขนสีส้ม ถ้าเขาสามารถใช้คาดเดา เขาจะบอกว่า แมว แต่มีขนมากเขาจึงไม่แน่ใจ เขากวนนิด ๆ และยกศีรษะของสิ่งมีชีวิตบนหน้าอกของเขา และ glared ที่เขา เดรโก glared กลับ แมวมีค่า และเอาเวลามันยืด ยังคงอยู่บนหน้าอกของเดรโก ก่อนที่จะ sauntered ทั่วเตียง และรสออก ออกจากห้องจากระเบียงของเขา ซึ่งเขามักจะเก็บไว้เปิดในคืนฤดูร้อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่กี่วันต่อมาเฮอร์ไมโอแทบจะไม่เห็นเดรโก พวกเขายังคงกินข้าวเย็นด้วยกันพร้อมกับนาร์ซิส แต่การสนทนาเบาบาง นาร์ซิสตาทั้งสอง แต่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากรับประทานอาหารเย็นเฮอร์ไมโอจะนำเสนอเพื่อช่วยในห้องปฏิบัติการของเขา แต่เขามักจะปฏิเสธเขาบอกว่าเขาได้กระทำอย่างใดอย่างหนึ่งหรือที่เขาจะจัดการกับมันและในที่สุดเธอก็หยุดให้บริการที่จะช่วยออก

หลังจากวันที่สี่ขณะที่พวกเขากินอาหารเย็นของพวกเขาอยู่ในความเงียบอีกครั้งเฮอร์ไมโอโตผิดหวัง เธอได้ขอโทษและหมายความว่ามัน เขาไม่จำเป็นต้องให้ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีและทำร้ายความรู้สึกของเธอ ทันทีที่นาร์ซิสออกไปที่ห้องของเธอหลังอาหารเย็นเฮอร์ไมโอพูดขึ้น "เอาล่ะนานแค่ไหนที่เกิดขึ้นที่ผ่านมา?"

เดรโกเหน็บคิ้วที่เธอว่า "สิ่งที่คุณพูดถึง?"

"นี้การรักษาเงียบ. คุณแทบจะไม่พูดคุยกับฉันอีกต่อไป. ฉันคิดว่าเรากำลังเดินทางไปพร้อมกับคนอื่น ๆ " เธอกล่าว

เขายักไหล่ "ผมไม่ได้ไม่ได้พูดคุยกับคุณเกี่ยวกับวัตถุประสงค์. ฉันเพิ่งได้รับการหมกมุ่นอยู่."

เฮอร์ไมโอหรี่ตาของเธอที่เขาว่า "ผมไม่เชื่อว่าคุณ. คุณใช้เพื่อให้ความพยายามที่จะอย่างน้อยเริ่มต้นการสนทนากับข้าพเจ้า."

เขาสะท้อนการแสดงออกของเธอ "เอาล่ะดี. ฉันได้รับการละเว้นคุณ. มีความสุขตอนนี้ฉันได้รับการหลีกเลี่ยงเพราะคุณโกรธฉันออกว่าคุณจะถือว่าฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ออกจากที่แขวนอยู่กับเพื่อน ๆ ของคุณ. ฉัน ' ม. ไม่ได้เป็นเด็กเดียวกันกับที่คุณรู้ว่าใน School-"

" ผมรู้ว่าคุณไม่ได้! "

"แล้วหยุดทำตัวเหมือนมันให้ฉันได้รับประโยชน์จากข้อสงสัย. ผมขออธิบายสิ่งก่อนที่คุณจะได้รับทั้งหมดโกรธเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่มีเหตุผล" เขากล่าวโยนผ้าเช็ดปากของเขาลงบนโต๊ะ

พวกเขาจ้องหน้ากันสักครู่ก่อนที่จะถอนหายใจและเฮอร์ไมโอ pinched สะพานจมูกของเธอว่า "คุณขวา. ฉันขอโทษสำหรับเว่อแม้ว่า. คุณเป็นคนทำหน้าที่เหมือนเป็นปีที่สามให้ฉันรักษาเงียบ."

เขาจ้องหน้าเธอสำหรับช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เขารู้ว่าเธอถูกต้องเกี่ยวกับการกระทำของเขา; เขากำลังทำหน้าที่หน่อมแน้ม

"ผมไม่ทราบว่าจะทำอะไรที่จะทำให้เราตกลงอีกครั้ง" เธอยังคงเบา ๆ

"เพียงแค่ ... ให้ฉันเวลา, OK?" เขากล่าวว่าการถอนหายใจเช่นกัน

"เอาล่ะ. คุณจะรู้ว่าการที่จะหาฉันเมื่อคุณพร้อมที่จะพูดคุยกับผมอีกครั้ง" เธอกล่าวขณะที่เธอลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังบันได

เดรโกลาเฝ้าดูเธอและชั่งน้ำหนักตัวเลือกของเขา เขายังคงโกรธ แต่เท่าไหร่ไม่ควรเขาปล่อยให้มันส่งผลกระทบต่อเขา? ด้วยการถอนหายใจหงุดหงิดตัวเองที่เขาวิ่งผ่านมือผมของเขา เธอเป็นคนที่เหมาะสมที่พวกเขาต้องการที่จะหยุดทำตัวเหมือนวัยรุ่นและอื่น ๆ เช่นเดียวกับผู้ใหญ่ เขาลุกขึ้นและเดินอย่างรวดเร็วไปทางบันไดและเห็นว่าเฮอร์ไมโอก็เกือบไปด้านบน

"ฉันสามารถใช้คืนความช่วยเหลือของคุณในห้องปฏิบัติการถ้าคุณฟรี" เขากล่าว

เธอหันไปรอบ ๆ และตาเขาเบื่อหน่าย "คุณแน่ใจหรือไม่?"

เขาพยักหน้า "ใช่."

เธอทำให้เขามีรอยยิ้มที่มีขนาดเล็กและพยักหน้า "เอาล่ะ. ฉันจะได้พบคุณมีการลงในบิต. ฉันต้องการที่จะเปลี่ยนจากเสื้อผ้าทำงานของฉัน."

เขาให้พยักหน้าและมุ่งหน้าลงไปยังห้องปฏิบัติการ, รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น Draco ตื่นขึ้นมาด้วยสิ่งที่หนักบนหน้าอกของเขาที่ยังดูเหมือนจะสั่น ... ? เขาเปิดตาของเขาและได้พบกับตันของขนสัตว์สีส้ม ถ้าเขาอาจจะใช้การคาดเดาเขาจะบอกว่าแมว แต่มีขนมากจริงๆเขาก็ไม่แน่ใจว่า เขาขยับเล็กน้อยและสิ่งมีชีวิตบนหน้าอกของเขายกมันศีรษะและจ้องไปที่เขา เดรโกจ้องกลับ แมวลุกขึ้นและเอามันถึงเวลาที่ยืดยังด้านบนของหน้าอกของเดรโกก่อนที่มันจะ sauntered ข้ามเตียงและกระโดดออกออกจากห้องจากระเบียงห้องพักของเขาซึ่งเขามักจะเก็บไว้เปิดในช่วงฤดูร้อนคืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สำหรับสองสามวันถัดไป เฮอร์ไมโอนี่แทบจะเห็นเดรโก พวกเขายังกินมื้อค่ำด้วยกันพร้อมกับนาร์ซิสซา แต่การสนทนาเป็นป่าโปร่ง นาร์ซิสซา ตาทั้งสอง แต่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากมื้อเย็น เฮอร์ไมโอนี่จะเสนอความช่วยเหลือในแล็บของเขา แต่เขาก็ปฏิเสธ บอกว่าให้ทำ หรือเขาสามารถจัดการกับมัน และในที่สุดเธอก็หยุดเสนอที่จะช่วยหาหลังจากวันที่สี่ พวกเขากินพวกเขาในความเงียบอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่ก็เติบโตคับข้องใจ เธอขอโทษและหมายความตามนั้น เขาไม่ได้ต้องการที่จะทำให้เธอรู้สึกแย่ และทำร้ายความรู้สึกของเธอ ทันทีที่เข้าห้องของเธอ หลังจากอาหารเย็น นาร์ซิสซา เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น " เอาล่ะ นานไปสุดท้าย ?เดรโก quipped ขนคิ้วที่เธอ " เธอพูดเรื่องอะไร ?" เงียบนี้ คุณแทบจะไม่พูดกับฉันอีก ฉันคิดว่าเราเข้ากันได้ดี กับแต่ละอื่น ๆ " เธอกล่าวเขายักไหล่ " ผมไม่พูดกับคุณในวัตถุประสงค์ ฉันแค่หมกมุ่น "เฮอร์ไมโอนี่คอด ตาของเธอที่เขา " ฉันไม่เชื่อคุณ คุณเคยพยายามอย่างน้อย เริ่มการสนทนากับผมเขาเหมือนเธอแสดงออก " ก็ได้ ผมไม่สนใจคุณ มีความสุขมั้ย ? ฉันกำลังหลบหน้าเธอ เพราะมันทำให้ฉันอารมณ์เสียที่คุณจะคิดว่าผมทำอะไรออกมาแขวนกับเพื่อนของคุณ ฉันไม่ใช่เด็กที่คุณรู้จักในโรงเรียน”" ฉันรู้ว่าคุณไม่ !" งั้นเลิกทำตัวอย่างนี้เลย ให้ฉันได้รับประโยชน์จากข้อสงสัย ให้ฉันอธิบายสิ่งที่ก่อนที่คุณจะไปได้รับโกรธเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่มีเหตุผล , " เขากล่าวว่า , โยนผ้าเช็ดปากของเขาลงบนโต๊ะพวกเขาจ้องมองกันนะครับก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจและ pinched สะพานของจมูกของเธอ " คุณพูดถูก แล้วฉันก็ทำเกินไปนะ คุณเป็นหนึ่งที่ชอบทำตัวเป็นปี 3 ให้ฉันไม่พูดไม่จา "เขาจ้องมองเธอชั่วขณะสั้นๆ แต่เขารู้ว่าเธอพูดถูกเกี่ยวกับการกระทำของเขา เขาก็ทำตัวเป็นเด็กๆ" ฉันไม่รู้จะทำยังไงให้เราได้อีก " เธอกล่าวเบาๆ" ก็ . . . . . . . ให้เวลาผม โอเค ? เขาพูดแล้วถอนหายใจเช่นกัน" ก็ได้ คุณรู้ว่าจะหาผมได้ที่ไหน เมื่อคุณพร้อมที่จะคุยกับฉันอีก " เธอกล่าวขณะที่เธอลุกขึ้นและตรงไปที่บันไดเดรโกมองดูเธอจากไปและชั่งน้ำหนักตัวเลือกของเขา เขายังโกรธอยู่ แต่นานแค่ไหนแล้ว เขาควรให้มันกระทบเขา มีถอนหายใจ โมโหตัวเอง เขาวิ่งมือผ่านเส้นผมของเขา เธอพูดถูก เขาต้องหยุดทำตัวเหมือนวัยรุ่นและอื่น ๆผู้ใหญ่ชอบ . เขาลุกขึ้นและเดินอย่างรวดเร็วไปยังบันได และเห็นว่า เฮอร์ไมโอนี่เกือบจะถึงยอด" ฉันต้องการความช่วยเหลือของคุณคืนนี้ในแล็บ ถ้าคุณว่าง , " เขากล่าวว่าเธอหันไปรอบ ๆและจ้องมองเขาอย่างเหนื่อยล้า " แน่ใจนะ ? "เขาพยักหน้า " ใช่ " .เธอให้เขาเล็กยิ้มและพยักหน้า " ครับ ผมจะไปเจอคุณที่นั่นนิดหน่อย ฉันต้องการที่จะเปลี่ยนจากเสื้อผ้าทำงานของฉัน " .เขาพยักหน้าและเดินไปที่ห้องทดลอง รอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเขาเช้าวันต่อมา เดรโกตื่นกับสิ่งที่หนักบนหน้าอกของเขา ที่ดูเหมือนจะ . . . . . . . สั่น ? เขาลืมตาขึ้น และต้องเจอกับตันของขนสีส้ม ถ้าจะเดา เขาคงจะพูดแมว แต่มีมากขนจริงๆเขาไม่ได้แน่นอน เขาขยับเล็กน้อยและสิ่งมีชีวิตบนหน้าอกของเขายกหัวของมันและถลึงตาใส่เขา เดรโกก็กลับมา แมวที่ตื่น และเอาเวลามันยืด ยังด้านบนของหน้าอกของเดรโก ก่อนจะเดินทอดน่องข้ามเตียงและเดินออกออกจากห้อง จากระเบียงห้องของเขา ซึ่งเขามักจะเก็บไว้เปิดในคืนฤดูร้อน