Was she really on something all the

Was she really on something all the time as I had overheard people imply or was her sleepy expression a natural aspect of her physiology? She couldn’t have been all that burned out, not if she was managing to get by in advanced placement English.
“Yeah, I’m different all right,” I said. “And you’re not?”
Apparently, she appreciated a flippant attitude. I’d never seen her smile before. It transformed her face from sly and bored to pretty and sexy.
“Did you start studying for the test yet? It’s all essay, you know. Carter is a bitch grader on essays.
“I usually pull in a B on essays,” I said.
“Why don’t we prepare together. Try to figure out every possible thing she could ask.”
Was she asking me out? I was so astonished that I delayed in answering.
“Proverbial cat got your tongue?” She didn’t look too pleased.
“Uh, n-no! I mean yeah, we can study together. When?”
That was how I ended up at Rachel Coleman’s house on a winter’s evening.
With her punk clothes (this was the eighties) and her black hair, she resembled Joan Jett. She appeared jaded and world weary, but I soon found out that she was nothing like that.
The Coleman's lived in what my parents referred to as “the rich section,” where the lawyers, doctors and bank presidents owned large, fancy homes with manicured lawns. Mr. Coleman was a psychiatrist and his wife busy on committees around town involving scholarships or the arts. The Coleman's were Reformed Jewish and while extremely liberal, kept the holiday traditions to which they were quick to invite me. Their house was a large tudor with giant rhododendron bushes in front and stately trees scattered around the lawn. After our first study session there, it would become a familiar place where, for the first time, I felt at home.
“Mom really likes you,” Rachel told me. We were sitting on her bed, our books open and papers strewn about. “She says you remind her of Gregory Peck.”
Flattered, but puzzled, I said, “Huh? I’m not dark like him; I don’t see it.”
“You’re medium colored, true, but your face is kind of like his and you’re lanky.”
I had never thought of myself as good looking, but I suppose by this time I had developed in that direction. My height was almost six feet and my jaw had grown defined.
“Know your own power, boy,” Rachel teased.
If only she knew about the kind I actually did possess. Since the episode with Ricky four years before, I’d honed that talent almost daily. By now I understood how to attain the exact state of mind necessary to make the change and how to do it without fear involved. In the privacy of my room, I turned myself into furniture, animals, plants and creatures of my own

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถูกเธอจริง ๆ ในบางสิ่งบางอย่างตลอดเวลาฉันมีคนที่เป็นสิทธิ์แบบตก overheard หรือเป็นนิพจน์ของเธอง่วงนอนด้านธรรมชาติของสรีรวิทยาของเธอ เธอไม่ได้ไม่ทั้งหมดที่เขียนออกมา ถ้าเธอถูกจัดการไปได้โดยในขั้นสูงตำแหน่งภาษาอังกฤษได้"ใช่ ฉันแตกต่างกัน," ผมพูด "และคุณไม่"เห็นได้ชัด เธอชื่นชมทัศนคติ flippant ฉันไม่เคยได้เห็นเธอยิ้มก่อน เปลี่ยนใบหน้าของเธอจากกลับกลอก และเบื่อสวย และเซ็กซี่"ไม่ทราบเริ่มเรียนการทดสอบได้หรือไม่ มันเป็นเรียงความทั้งหมด คุณรู้ว่า คาร์เตอร์เป็นประถมบ้าในเรียงความ"ฉันมักจะดึง B ในเรียงความ ฉันกล่าวว่า"ทำไมไม่เราทำกัน พยายามเข้าใจทุกสิ่งเป็นไปได้ที่เธอสามารถขอ"เธอถูกถามว่า ผมนั้นประหลาดที่ช้าในการตอบ"สุภาษิตแมวมีลิ้นของคุณ" เธอไม่ได้ดูสนุกเกินไป" Uh, n-no ผมหมายถึง ใช่ เราสามารถศึกษาร่วมกัน เมื่อ"ที่ถูกวิธีฉันสิ้นสุดขึ้นที่บ้านราเชลโคล์หนาวเย็นเสื้อผ้าของเธอพังก์ (นี้คืออันดับ) และผมสีดำของเธอ เธอคล้ายกับ Joan Jett เธอปรากฏ jaded และโลกก็ แต่เร็ว ๆ นี้พบว่า เธอเป็นอะไรเช่นนั้นโคล์อาศัยอยู่ในพ่อที่อ้างถึงเป็น "รวยส่วน ที่ทนายความ แพทย์ และประธานฝ่ายการธนาคารเป็นเจ้าของขนาดใหญ่ บ้านที่ มีสนามหญ้าตกแต่งแฟนซี นายโคล์ได้จิตแพทย์และภรรยาที่ว่างบนคณะกรรมการเมืองที่เกี่ยวข้องกับทุนการศึกษาศิลปะ ของโคล์ถูกชาวยิวกลับเนื้อกลับตัว และในขณะที่เสรีนิยมมาก เก็บวันหยุดประเพณีที่พวกเขาเชิญผมอย่างรวดเร็ว ดอร์ใหญ่โดเดนดรอนยักษ์ในพุ่มไม้และต้นไม้สูง ๆ ที่กระจายอยู่ทั่วสนามหญ้าบ้านของพวกเขาได้ หลังจากที่เราศึกษาเซสชั่นแรกมี มันจะกลายเป็นคุ้นเคยที่ ครั้งแรก ฉันรู้สึกว่าที่บ้าน"แม่จริง ๆ ชอบคุณ ราเชลบอกฉัน เราได้นั่งอยู่บนเตียงของเธอ เปิดหนังสือ และโรยเกี่ยวกับเอกสารของเรา "เธอว่า คุณเตือนเธอของเกรกอรีเป็ก"แข้ง แต่พิศวง ผมพูด "Huh ฉันไม่เข้มเหมือนเขา ผมไม่เห็นครับ""คุณกลาง สี จริง แต่ใบหน้าของคุณเป็นชนิดเช่นเขา และคุณ lanky "ฉันมีไม่เคยคิดว่า ของตัวเองเป็นดูดี แต่ฉันคิดว่า เวลานี้ฉันได้พัฒนาในทิศทางที่ ฉันสูงเกือบ 6 ฟุต และขากรรไกรของฉันก็เพิ่มขึ้นที่กำหนด"ทราบพลังงานของคุณเอง เด็ก ราเชล teasedถ้าเพียงเธอรู้เกี่ยวกับชนิดผมจริงไม่มี ตั้งแต่ตอนที่มีริกสี่ปีก่อน ผมได้พัฒนาความสามารถที่เกือบทุกวัน โดยตอนนี้ ฉันเข้าใจวิธีการบรรลุสภาวะแน่นอนของจิตใจจำเป็นต้องทำการเปลี่ยนแปลงและวิธีการทำโดยไม่ต้องกลัวเกี่ยวข้อง ในส่วนของห้องพักของฉัน ฉันเปิดเองเฟอร์นิเจอร์ สัตว์ พืช และสิ่งมีชีวิตของตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอทำอะไรตลอด เพราะเคยได้ยินคนบอกว่าเธอง่วงนอนหรือการแสดงออกด้านธรรมชาติของสรีระของเธอจริงๆเหรอ ? เธอไม่ได้ทั้งหมดที่เผาออกมาไม่ได้ถ้าเธอได้รับการจัดการที่จะได้รับโดยในตําแหน่งภาษาอังกฤษขั้นสูง .
" ใช่ ฉันต่างก็ได้ " ผมพูด " แล้วคุณไม่เหรอ ? "
เห็นได้ชัดว่าเธอชื่นชมทัศนคติต่อ . ฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเธอก่อนมันเปลี่ยนสีหน้า จากคนเบื่อที่จะสวยและเซ็กซี่
" เธอเริ่มเตรียมตัวสำหรับการสอบหรือยัง มันเป็นเรียงความที่คุณรู้ คาร์เตอร์เป็นผู้เลวเรียง .
" ฉันมักจะดึงใน B เรียง , " ผมกล่าว .
" ทำไมเราถึงไม่เตรียมตัวกัน พยายามที่จะคิดออกสิ่งที่ทุกคนเป็นไปได้ที่เธอจะถาม "
เธอถามฉัน ฉันประหลาดใจที่ผมล่าช้าในการตอบ
" แมวที่เลื่องลือลิ้น ? " เธอดูไม่สบอารมณ์นัก .
" เอ่อ . . . ไม่นะ ! ฉันหมายถึง เราเรียนด้วยกัน เมื่อไร ? "
นั่นเป็นวิธีที่ฉันสิ้นสุดขึ้นที่ราเชลโคลแมนบ้านในฤดูหนาวเย็น
เสื้อผ้าพังก์ของเธอ ( นี้คือยุค ) และเส้นผมสีดำของเธอ เธอเหมือนโจน เจ็ท เธอปรากฏกายล้า เบื่อโลก แต่ฉันก็พบว่าเธอไม่มีอะไรแบบนั้น
โดย โคลแมน อยู่ในสิ่งที่พ่อแม่ของฉันเรียกว่า " ส่วนรวย " ที่ ทนายความ หมอ และประธานธนาคารขนาดใหญ่ , บ้านแฟนกับสนามหญ้าตกแต่งอย่างสวยงาม . คุณโคลแมนเป็นจิตแพทย์และภรรยาของเขายุ่งเกี่ยวกับคณะกรรมการรอบเมืองที่เกี่ยวข้องกับทุนการศึกษา หรือศิลปะ โดย โคลแมน คือ ปฏิรูปยิวและในขณะที่มากเสรีนิยมเก็บวันหยุดประเพณีที่พวกเขาได้อย่างรวดเร็วจะเชิญผม บ้านเป็นคริสต์ศาสนสถานขนาดใหญ่ยักษ์ rhododendron พุ่มไม้ด้านหน้าและต้นไม้ภูมิฐานที่กระจัดกระจายอยู่รอบ ๆสนามหญ้า หลังจากการศึกษาแรกเซสชันนั้น มันจะกลายเป็นสถานที่ที่คุ้นเคยซึ่งเป็นครั้งแรก ที่ผมรู้สึกที่บ้าน .
" แม่ชอบเธอจริงๆ " ราเชลบอก เราก็นั่งอยู่บนเตียงของเธอหนังสือของเราเปิดและเอกสารกระจายเกลื่อน . " เธอบอกว่าเธอเตือนเธอของเกรกอรี่ เพ็ค "
ปลื้ม แต่ก็งง ผมบอกว่า " ใช่มั้ย ? ผมไม่มืดเหมือนเขา ฉันไม่เห็นมัน . "
" คุณกลางสี จริง แต่หน้าตาเหมือนเขา และนายสูงโย่ง "
ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองหน้าตาดี แต่ผมว่าเวลานี้ ฉันได้พัฒนาไปในทิศทางนั้นฉันสูงเกือบหกฟุตและขากรรไกรของฉันมีโตกำหนด .
" รู้พลังของตัวเอง เด็กชาย " ราเชลแกล้ง .
ถ้าเธอรู้เกี่ยวกับชนิดที่จริงผมก็มี ตั้งแต่ตอนกับริคกี้ สี่ปี ก่อน ผมจะฝึกฝนความสามารถพิเศษที่เกือบทุกวัน ตอนนี้ผมเข้าใจวิธีการบรรลุสถานะที่แน่นอนของจิตใจที่จำเป็นเพื่อให้การเปลี่ยนแปลงและวิธีการที่จะทำมันได้โดยไม่ต้องกลัวด้วยในห้องส่วนตัวของผม ผมจะทำให้ตัวเองเป็นเฟอร์นิเจอร์ , สัตว์ , พืชและสัตว์ของข้าเอง