For a few weeks he had talked only

For a few weeks he had talked only once with Mr. Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about the books, asked no questions, his silence made George a little uneasy. For a while George didn't pass in front of Mr. Cattanzara's house any more, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, except for one or two people, was deserted, and George was surprised when he saw Mr. Cattanzara still reading his newspaper by the light of the street lamp overhead. His impulse was to stop at the stoop and talk to him. He wasn't sure what he wanted to say, though he felt the words would come when he began to talk; but the more he thought about it, the more the idea scared him, and he decided he'd better not. He even considered beating it home by another street, but he was too near Mr. Cattanzara, and the change maker might see him as he ran, and get annoyed. So George unobtrusively crossed the street, trying to make it seem as if he had to look in a store window on the other side, which he did, and then went on, uncomfortable at what he was doing. He feared Mr. Cattanzara would glance up from his paper and call him a dirty rat for walking on the other side of the street, but all he did was sit there, sweating through his undershirt, his bald head shining in the dim light as he read his Times, and upstairs his fat wife leaned out of the window, seeming to read the paper along with him. George thought she would spy him and yell out to Mr. Cattanzara, but she never moved her eyes off her husband.
George made up his mind to stray away from the change maker until he had got some of his softback books read, but when he started them and saw they were mostly story books, he lost his interest and didn't bother to finish them. He lost his interest in reading other things too. Sophie's magazines and newspapers went unread. She saw them piling up on a chair in his room and asked why he was no longer looking at them, and George told her it was because of all the other reading he had to do. Sophie said she had guessed that was it. So for most of the day, George had the radio on, turning to music when he was sick of the human voice. He kept the house fairly neat, and Sophie said nothing on the days when he neglected it. She was still kind and gave him his extra buck, though things weren't so good for him as they had been before.
But they were good enough, considering. Also his night walks invariably picked him up, no matter how bad the day was. Then one night George saw Mr. Cattanzara coming down the street towards him. George was about to turn and run but he recognized from Mr. Cattanzara's walk that he was drunk, and if so, probably he would not even bother to notice him. So George kept on walking straight ahead until he came abreast of Mr. Cattanzara and though he felt wound up enough to pop into the sky, he was not surprised when Mr. Cattanzara passed him without a word, walking slowly, his face and body still. George drew a breath in relief at his narrow escape, when he heard his name called, and there stood Mr. Cattanzara at his elbow, smelling like the inside of a beer barrel. His eyes were sad as he gazed at George, and George felt so intensely uncomfortable he was tempted to shove the drunk aside and continue on his walk.
But he couldn't act that way to him, and, besides, Mr. Cattanzara took a nickel out of his pants pocket and handed it to him.
"Go buy yourself a lemon ice, Georgie."
"It's not that time any more, Mr. Cattanzara," George said, "I am a big guy now."
"No, you ain't," said Mr. Cattanzara, to which George made no reply he could think of.
"How are all your books comin' along?" Mr. Cattanzara asked. Though he tried to stand steady, he swayed a little.
"Fine, I guess," said George, feeling the red crawling up his face.
"You ain't sure?" The change maker smiled slyly, a way George had never seen him smile.
"Sure I'm sure. They're fine."
Though his head swayed in little arcs, Mr. Cattanzara's eyes were steady. He had small blue eyes which could hurt if you looked at them too long.
"George," he said, "name me one book on that list that you read this summer, and I will drink to your health."
"I don't want anybody drinking to me."
"Name me one so I can ask you a question on it. Who can tell, if it's a good book maybe I might wanna read it myself."
George knew ho looked passable on the outside, but inside he was crumbling apart.
Unable to reply, he shut he eyes, but when - years later - he opened them, he saw that Mr. Cattanzara had, out of pity, gone away, but in his ears he still head the words he had said when he left: "George, don't do what I did."



The next night he was afraid to leave his room, and though Sophie argued with him he wouldn't open the door.
"What are you doing in there?" she asked.
"Nothing."
"Are you reading?"
"No."
She was silent a minute, then asked, "Where do you keep the books you read? I never see any in your room outside of a few cheap trashy ones."
He wouldn't tell her.
"In that case you're not worth a buck of my hard-earned money. Why should I break my back for you? Go on out, you bum, and get a job."
He stayed in his room for almost a week, except to sneak into the kitchen when nobody was home. Sophie railed at him, then begged him to come out, and his old father wept, but George wouldn't budge, though the weather was terrible and his small room stifling. He found it very hard to breathe, each breath was like drawing a flame into his lungs.



One night, unable to stand the heat any more, he burst into the street at one a.m., a shadow of himself. He hoped to sneak to the park without being seen, but there were people all over the block, wilted and listless, waiting for a breeze. Geroge lowered his eyes and walked, in disgrace, away from them, but before long he discovered they were still friendly to him. He figured Mr. Cattanzara hadn't told on him. Maybe when he woke up out of his drunk the next morning, he had forgotten all about meeting George. George felt his confidence slowly come back to him.
That same nigh a man on a street corner asked him if it was true that he had finished reading so many books, and George admitted he had. The man said it was a wonderful thing for a boy his age to read so much.
"Yeah," George said, but he felt relieved. He hoped nobody would mention the books any more, and when, after a couple of days, he accidentally met Mr. Cattanzara again, he didn't, though George had the idea he was the one who ha dstarted the rumor that he had finished all the books.
One evening in the fall, George ran out of his house to the library, where he hadn't been in years. There were books all over the place, wherever he looked, and though he was struggling to control an inward trembling, he easily counted off a hundred, then sat down at a table to read.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

< 3 > กี่สัปดาห์ เขาได้พูดคุยกันเพียงครั้งเดียวกับนาย Cattanzara และแม้ว่าเครื่องเปลี่ยนได้กล่าวว่า ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนังสือ ไม่มีคำถาม ความเงียบของเขาทำจอร์จน้อยไม่สบายใจ สำหรับในขณะที่จอร์จไม่ผ่านหน้าบ้านนาย Cattanzara มีมาก จนกระทั่งคืนหนึ่ง ลืมตัว เขาทาบทามมันจากทิศทางที่แตกต่างกันมากกว่าปกติพระองค์เมื่อพระองค์ ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว ถนน ยกเว้นสำหรับหนึ่ง หรือสองคน มีร้าง และจอร์จได้ประหลาดใจเมื่อเห็นนาย Cattanzara ยังคง อ่านหนังสือพิมพ์ของเขา โดยไฟโอเวอร์เฮดหลอดไฟถนน กระแสของเขาจะ หยุดที่การก้ม และพูดคุยกับเขาได้ ไม่แน่ใจว่าอะไรจะต้องพูด ว่าเขารู้สึกว่า คำว่าจะมาเมื่อเขาเริ่มพูดคุย แต่ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับมัน ยิ่งความคิดกลัวเขา และเขาตัดสินใจเขาจะดีกว่าไม่ เขาจะถือว่าตีได้บ้านตามถนนอื่น แต่เขาถูกเกินไปใกล้นาย Cattanzara และเครื่องเปลี่ยนแปลงอาจเห็นเขาวิ่ง และได้รำคาญ ดังนั้น จอร์ unobtrusively ข้ามถนน พยายามทำให้ดูเหมือน ว่า เขาต้องค้นหาในหน้าต่างร้านค้าด้านอื่น ๆ ซึ่งเขาไม่ได้ ไปแล้ว อึดอัดในสิ่งที่เขาได้ทำการ เขากลัวนาย Cattanzara จะดูค่าจากกระดาษของเขา และเรียกเขาหนูสกปรกสำหรับเดินบนอีกด้านหนึ่งของถนน แต่ทั้งหมดคงไม่ได้นั่ง ตากระตุกผ่านเขา undershirt หัวหัวล้านของเขาส่องในแสงเขาอ่านเขาครั้ง และชั้นบนภรรยาอ้วนเองจากหน้าต่าง ด้วยการ อ่านเอกสารด้วย จอร์จคิดว่า เธอจะสะกดเขา และร้องออกไปนาย Cattanzara แต่เธอไม่เคยย้ายตาเธอจากสามี จอร์จสร้างขึ้นจิตใจของเขาให้หลงจากเครื่องเปลี่ยนแปลงจนกระทั่งเขาได้มีบางส่วนของหนังสือ softback อ่าน แต่เมื่อเขาเริ่มต้นพวกเขา และเห็นพวกเขาส่วนใหญ่เป็นนิทาน เขาสูญเสียความสนใจ และต้องเสร็จพวกเขาไม่ได้ยุ่ง เขาสูญเสียความสนใจในสิ่งอื่น ๆ มากเกินไป นิตยสารและหนังสือพิมพ์ของโซฟีไปยังไม่ได้อ่าน เธอเห็นพวกเขาค้างค่าบนเก้าอี้ในห้องพัก และถามว่า ทำไมเขาไม่ได้มองที่พวกเขา และจอร์จบอกเธอพระทั้งหมดอื่น ๆ อ่านเขาต้องทำ โซฟีกล่าวว่า เธอได้เดาที่ถูก ดังนั้นสำหรับส่วนมากของวัน จอร์จมีวิทยุบน เปิดเพลงเมื่อเบื่อเสียงมนุษย์ เขาเก็บบ้านค่อนข้างเรียบร้อย และโซฟีว่า อะไรวันที่เมื่อเขาที่ไม่มีกิจกรรมก็ เธอแนะนำยังคง และให้เขาบัคเพิ่มเติมของเขา แต่สิ่งที่ไม่ดีสำหรับเขาพวกเขาได้ก่อน แต่ไม่ดีพอ พิจารณา นอกจากนี้ คืนเขาเดินเสมอหูเขา ไม่มีวันไม่ดีอย่างไร แล้ว คืนหนึ่งจอร์จเห็นนาย Cattanzara มาลงถนนไปยังเขา จอร์จก็จะ เปิด และทำงาน แต่เขารู้จากนาย Cattanzara เดินเขาเมา และถ้าเป็นเช่นนั้น คงเขาจะไม่ได้รบกวนสังเกตเห็นเขา จอร์จเก็บในเดินตรงไปจนกว่าจะได้มาทันนาย Cattanzara และ ว่าเขารู้สึกแผลขึ้นเพียงพอที่จะปรากฏในท้องฟ้า เขาไม่ประหลาดใจเมื่อนาย Cattanzara เขาโดยไม่ต้องผ่านคำ เดินช้า เขาหน้า และร่างกายยัง จอร์จวาดลมในบรรเทาที่หลบหนีของเขาแคบ เมื่อเขาได้ยินชื่อของเขา และมียืนนาย Cattanzara ที่ข้อศอกของเขา หอมเช่นภายในถังเบียร์ ตาเขาเศร้าเขาจ้องที่จอร์จ และจอร์จรู้สึกดังนั้นเจี๊ยบไม่สบายเขาอยากผลักเมากัน และกับเขาเดินต่อไปได้ แต่เขาไม่สามารถทำวิธีการ และ นอกจาก นาย Cattanzara เอาเป็นนิกเกิลออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา และมอบให้เขา "ไปซื้อน้ำแข็งมะนาว จอร์จี้ตัวเอง" "มันไม่ว่าเวลาใด ๆ เพิ่มเติม นาย Cattanzara จอร์จกล่าวว่า "ฉันผู้ชายใหญ่เดี๋ยวนี้" "ไม่ คุณ ain't กล่าวว่า นาย Cattanzara ที่จอร์จทำเขาอาจคิดว่า ตอบไม่ "ว่าเป็นหนังสือของคุณ comin' ตาม" นาย Cattanzara ถาม แม้ว่าเขาพยายามจะยืนมั่นคง เขา swayed เล็กน้อย "ดี ผมคิดว่า กล่าวว่า จอร์จ รู้สึกแดงตระเวนขึ้นหน้า "คุณ ain 't แน่" เครื่องเปลี่ยนยิ้มควัก แบบจอร์จไม่เคยเห็นเขายิ้ม "แน่ใจแน่ พวกเขากำลังดีขึ้น" แม้ว่าศีรษะ swayed ในเส้นโค้งน้อย นาย Cattanzara ตามั่นคง เขามีตาสีน้ำเงินขนาดเล็กที่สามารถทำร้ายถ้าคุณมองให้ยาวเกินไป "จอร์จ ที่เขากล่าวว่า "ฉันชื่อหนังสือหนึ่งในรายการที่คุณอ่านนี้ฤดูร้อน และฉันจะดื่มเพื่อสุขภาพ" "ไม่ต้องการใครดื่มกับฉัน" ชื่อ"ฉันหนึ่งดังนั้นฉันสามารถถามคำถามนั้น ที่สามารถบอก ถ้ามันเป็นหนังสือดีบางที อาจอยากจะอ่านเอง" จอร์จรู้โฮ มองปานด้านนอก แต่ภายในเขามีผุกัน ไม่สามารถตอบกลับ เขาปิดตาของเขา แต่เมื่อ -ปี - เขาเปิดพวกเขา เขาเห็นว่า นาย Cattanzara ได้ ไม่ สงสาร ไป แต่ ในหูของเขาเขายังคงหัวเขาได้กล่าวว่า เมื่อเขาออกจากคำ: "จอร์จ ไม่ได้ทำสิ่งที่ฉันไม่" < 4 > คืนถัดไปเขากลัวจะออกจากห้องของเขา และแม้ว่าโซฟีโต้เถียงกับเขา เขาจะไม่เปิดประตู "จะทำอะไรในมี" เธอถาม "ไม่" "มีคุณอ่าน" "หมายเลข" เธอเงียบเป็นนาที ถาม แล้ว "ที่คุณเก็บหนังสือที่คุณอ่านหรือไม่ ไม่เห็นมีในห้องพักนอกกี่คน trashy ประหยัด" เขาจะไม่บอกเธอ "ในกรณีที่คุณไม่น่าบัคของเงินได้ยาก เหตุใดฉันจึงควรตัดหลังสำหรับคุณ ไปออก คุณกุ๊ย และงาน" เขาอยู่ในห้องของเขาเกือบสัปดาห์ ยกเว้นจะแอบเข้าครัวเมื่อไม่มีใครอยู่บ้าน โซฟี railed ที่เขา แล้วขอร้องให้เขามา และร้องไห้คิดถึงพ่อเก่า แต่จอร์จไม่ขยับ เขยื้อน แม้ว่าสภาพอากาศแย่ และห้องเล็กยับยั้งเขา เขาพบว่ามันยากมากหายใจ ลมหายใจแต่ละที่เช่นวาดเปลวไฟเข้าไปในปอดของเขา< 5 > คืนหนึ่ง สามารถทนความร้อนอีก เขาเข้ามาในถนนน้อยหนึ่ง เงาของตัวเอง เขาหวังว่าจะแอบไปสวนโดยไม่ต้องการเห็น แต่มีคนทั่วบล็อค wilted และ listless รออย่างสะดวกสบาย Geroge ตาลดลง และ เดิน ในเสียราศี จากนั้น แต่ก่อนนานเขาพบ พวกเขายังคงเป็นมิตรกับเขา เขาคิด Cattanzara นายไม่ได้บอกว่า บนเขา บางทีเมื่อเขาตื่นขึ้นจากเขาเมาตอนเช้าถัดไป เขาได้ลืมการประชุมจอร์จ จอร์จรู้สึกมั่นใจของเขาอย่างช้า ๆ กลับมาเขา เหมือนกันเกือบคนบนถนนถามเขาถ้า มันเป็นจริงว่า เขาได้เสร็จสิ้นการอ่านหนังสือมาก และจอร์จยอมรับเขา ชายคนนั้นกล่าวว่า มันเป็นสิ่งยอดเยี่ยมสำหรับเด็กผู้ชายอายุของเขาอ่านมาก "ใช่ จอร์จกล่าว แต่เขารู้สึกปลดปล่อย เขาหวังว่า ใครจะพูดถึงหนังสืออีก และเมื่อ หลังจากสองสามวัน เขาบังเอิญได้พบนาย Cattanzara อีก เขา ไม่ ว่าจอร์จมีความคิดเป็นหนึ่งที่ฮา dstarted ข่าวลือที่ว่า เขาได้เสร็จสิ้นหมด ยามค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง จอร์จวิ่งออกจากบ้านของเขาในไลบรารี ที่เขาไม่ได้รับในปี มีหนังสือทั่วทุกสถาน ที่ใดก็ ตามที่เขามอง และแม้ว่าเขาได้ดิ้นรนควบคุมขณะเดียวความตะลึงงัน ได้นับร้อยปิด แล้วเขานั่งลงที่ตารางการอ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

<3>

For a few weeks he had talked only once with Mr. Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about the books, asked no questions, his silence made George a little uneasy. For a while George didn't pass in front of Mr. Cattanzara's house any more, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, except for one or two people, was deserted, and George was surprised when he saw Mr. Cattanzara still reading his newspaper by the light of the street lamp overhead. His impulse was to stop at the stoop and talk to him. He wasn't sure what he wanted to say, though he felt the words would come when he began to talk; but the more he thought about it, the more the idea scared him, and he decided he'd better not. He even considered beating it home by another street, but he was too near Mr. Cattanzara, and the change maker might see him as he ran, and get annoyed. So George unobtrusively crossed the street, trying to make it seem as if he had to look in a store window on the other side, which he did, and then went on, uncomfortable at what he was doing. He feared Mr. Cattanzara would glance up from his paper and call him a dirty rat for walking on the other side of the street, but all he did was sit there, sweating through his undershirt, his bald head shining in the dim light as he read his Times, and upstairs his fat wife leaned out of the window, seeming to read the paper along with him. George thought she would spy him and yell out to Mr. Cattanzara, but she never moved her eyes off her husband.
George made up his mind to stray away from the change maker until he had got some of his softback books read, but when he started them and saw they were mostly story books, he lost his interest and didn't bother to finish them. He lost his interest in reading other things too. Sophie's magazines and newspapers went unread. She saw them piling up on a chair in his room and asked why he was no longer looking at them, and George told her it was because of all the other reading he had to do. Sophie said she had guessed that was it. So for most of the day, George had the radio on, turning to music when he was sick of the human voice. He kept the house fairly neat, and Sophie said nothing on the days when he neglected it. She was still kind and gave him his extra buck, though things weren't so good for him as they had been before.
But they were good enough, considering. Also his night walks invariably picked him up, no matter how bad the day was. Then one night George saw Mr. Cattanzara coming down the street towards him. George was about to turn and run but he recognized from Mr. Cattanzara's walk that he was drunk, and if so, probably he would not even bother to notice him. So George kept on walking straight ahead until he came abreast of Mr. Cattanzara and though he felt wound up enough to pop into the sky, he was not surprised when Mr. Cattanzara passed him without a word, walking slowly, his face and body still. George drew a breath in relief at his narrow escape, when he heard his name called, and there stood Mr. Cattanzara at his elbow, smelling like the inside of a beer barrel. His eyes were sad as he gazed at George, and George felt so intensely uncomfortable he was tempted to shove the drunk aside and continue on his walk.
But he couldn't act that way to him, and, besides, Mr. Cattanzara took a nickel out of his pants pocket and handed it to him.
"Go buy yourself a lemon ice, Georgie."
"It's not that time any more, Mr. Cattanzara," George said, "I am a big guy now."
"No, you ain't," said Mr. Cattanzara, to which George made no reply he could think of.
"How are all your books comin' along?" Mr. Cattanzara asked. Though he tried to stand steady, he swayed a little.
"Fine, I guess," said George, feeling the red crawling up his face.
"You ain't sure?" The change maker smiled slyly, a way George had never seen him smile.
"Sure I'm sure. They're fine."
Though his head swayed in little arcs, Mr. Cattanzara's eyes were steady. He had small blue eyes which could hurt if you looked at them too long.
"George," he said, "name me one book on that list that you read this summer, and I will drink to your health."
"I don't want anybody drinking to me."
"Name me one so I can ask you a question on it. Who can tell, if it's a good book maybe I might wanna read it myself."
George knew ho looked passable on the outside, but inside he was crumbling apart.
Unable to reply, he shut he eyes, but when - years later - he opened them, he saw that Mr. Cattanzara had, out of pity, gone away, but in his ears he still head the words he had said when he left: "George, don't do what I did."

<4>

The next night he was afraid to leave his room, and though Sophie argued with him he wouldn't open the door.
"What are you doing in there?" she asked.
"Nothing."
"Are you reading?"
"No."
She was silent a minute, then asked, "Where do you keep the books you read? I never see any in your room outside of a few cheap trashy ones."
He wouldn't tell her.
"In that case you're not worth a buck of my hard-earned money. Why should I break my back for you? Go on out, you bum, and get a job."
He stayed in his room for almost a week, except to sneak into the kitchen when nobody was home. Sophie railed at him, then begged him to come out, and his old father wept, but George wouldn't budge, though the weather was terrible and his small room stifling. He found it very hard to breathe, each breath was like drawing a flame into his lungs.

<5>

One night, unable to stand the heat any more, he burst into the street at one a.m., a shadow of himself. He hoped to sneak to the park without being seen, but there were people all over the block, wilted and listless, waiting for a breeze. Geroge lowered his eyes and walked, in disgrace, away from them, but before long he discovered they were still friendly to him. He figured Mr. Cattanzara hadn't told on him. Maybe when he woke up out of his drunk the next morning, he had forgotten all about meeting George. George felt his confidence slowly come back to him.
That same nigh a man on a street corner asked him if it was true that he had finished reading so many books, and George admitted he had. The man said it was a wonderful thing for a boy his age to read so much.
"Yeah," George said, but he felt relieved. He hoped nobody would mention the books any more, and when, after a couple of days, he accidentally met Mr. Cattanzara again, he didn't, though George had the idea he was the one who ha dstarted the rumor that he had finished all the books.
One evening in the fall, George ran out of his house to the library, where he hadn't been in years. There were books all over the place, wherever he looked, and though he was struggling to control an inward trembling, he easily counted off a hundred, then sat down at a table to read.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

< 3 >

สำหรับสองสามสัปดาห์ เขาได้คุยกันเพียงครั้งเดียวกับคุณ cattanzara แม้ว่าเปลี่ยนเครื่องได้กล่าวว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับหนังสือ ถามไม่ต้องถาม ความเงียบของเขาทำให้จอร์จ ไม่สบายใจนิดหน่อย สักพัก จอร์จ ไม่ได้ตัดหน้าคุณ cattanzara บ้านอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ลืมเขา เขาก็จากทิศทางที่แตกต่างกันกว่าที่เขามักจะทำเมื่อเขาทำมันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ถนน , ยกเว้นสำหรับหนึ่งหรือสองคน ถูกทิ้งร้างและจอร์จตกใจเมื่อเขาเห็นคุณ cattanzara ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยแสงของโคมไฟถนนเหนือศีรษะ แรงกระตุ้นของเขาไปหยุดที่ยอมคุยกับเขา เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาต้องการจะพูด แต่เขาก็รู้สึกว่าคำจะมาเมื่อเขาเริ่มพูด แต่ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับมันยิ่งคิดกลัวเขา และเขาตัดสินใจว่าเขาจะไม่ เขาคิดจะตีมันบ้านตามถนนอีก แต่เขาไปใกล้คุณ cattanzara และเปลี่ยนเครื่องอาจจะเห็นเขาเป็นเขาวิ่งและรำคาญใจ ดังนั้นจอร์จอย่างสงบเสงี่ยม ข้ามถนน พยายามทำให้มันดูเหมือนเป็นถ้าเขาได้ดูในหน้าต่างร้านค้าในด้านอื่น ๆ ที่เขาทำ แล้วพูดต่ออึดอัดในสิ่งที่เขาทำ เขากลัวว่าคุณ cattanzara จะรวดเร็วขึ้นจากกระดาษของเขาและเรียกเขา สกปรก หนูเดินไปอีกฝั่งของถนน แต่เขาทำได้แค่นั่งเหงื่อตกจนเสื้อกล้ามของเขา ศีรษะล้านส่องแสงในแสงสลัวเขาอ่านครั้งของเขาและภรรยาของเขาไขมันชั้นบนชะโงกหน้าออกมาทางหน้าต่าง ที่อ่านหนังสือพิมพ์ไปพร้อมกับเขาด้วยจอร์จ นึกว่าเธอจะสอดแนมเขา และตะโกนให้นาย cattanzara แต่เธอก็ไม่เคยย้ายสายตาเธอจากสามีของเธอ
จอร์จ ตัดสินใจจะหลงทางอยู่ห่างจากเปลี่ยนเครื่องจนกว่าจะได้มีหนังสืออ่าน softback ของเขา แต่เมื่อเขาเริ่มต้นพวกเขาและเห็นพวกเขาหนังสือส่วนใหญ่ เรื่องที่เขาหายไป เขาสนใจ และไม่อยากให้เสร็จ เขาหายไปของเขาสนใจอ่านเรื่องอื่นๆด้วยโซฟีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ก็ยังไม่ได้อ่าน เธอเห็นพวกเขาซ้อนขึ้นบนเก้าอี้ในห้องของเขา และถามว่าทำไมเขาไม่มองหาเขา และจอร์จ บอกเธอว่า มันเป็นเพราะทั้งหมดอื่น ๆอ่าน เขาต้องทำ โซฟีบอกว่าเธอเดาว่าเป็นไง ดังนั้นสำหรับส่วนใหญ่ของวัน จอร์จ มีวิทยุ เปิดเพลง เมื่อเขาเบื่อเสียงมนุษย์ เขาเก็บบ้านค่อนข้างเรียบร้อยและโซฟีบอกว่าไม่มีอะไรในวันที่เขาทอดทิ้งมัน เธอยังใจดี และให้เขาเจ้าชู้พิเศษของเขา แม้สิ่งต่างๆไม่ได้ดังนั้นดีสำหรับเขาเช่นที่พวกเขาได้ก่อน
แต่พอพิจารณา ก็คืนของเขา เดินต้องมารับเขา ไม่ว่าอย่างไรเสียวันนี้ . แล้วคืนนึง จอร์จ เห็นคุณ cattanzara มาจากถนนต่อเขาจอร์จกำลังจะหันหลังและวิ่ง แต่เขาได้รับการยอมรับจากคุณ cattanzara เดินเขาเมา และถ้าเป็นเช่นนั้น บางทีเขาอาจจะไม่ แม้แต่จะหันมามองเขา จอร์จก็เอาแต่เดินไปข้างหน้า จนมาทันคุณ cattanzara และแม้ว่าเขารู้สึกแผลขึ้นพอที่จะปรากฏบนท้องฟ้า เขาไม่ได้แปลกใจเมื่อคุณ cattanzara ผ่านเขาไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เดินช้าๆใบหน้าและร่างกายยัง จอร์จดึงลมหายใจโล่งอกที่หนีแคบของเขา เมื่อเขาได้ยินชื่อเรียกและมียืนคุณ cattanzara ที่ข้อศอกของเขา กลิ่นภายในของเบียร์บาร์เรล ดวงตาของเขาเศร้า เขาจ้องมองจอร์จ จอร์จ รู้สึกอึดอัด เขาอยากดัน ๆเมากัน และต่อไปในการเดินของเขา
แต่เขาก็ไม่ทำแบบนั้นกับเขา และนอกจากนี้ นาย cattanzara เอาเหรียญออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา และส่งมันให้กับเขา
" ไปซื้อด้วยตัวเองมะนาว จอร์จ "
" มันไม่ใช่เวลาที่เพิ่มเติมใด ๆที่คุณ cattanzara " จอร์จกล่าวว่า " ผมเป็นผู้ชายตัวใหญ่แล้ว "
" ไม่ ไม่ " cattanzara ซึ่งจอร์จไม่ตอบ เขาอาจจะคิดว่า
" ว่าเป็นหนังสือของคุณมาด้วย ? " นาย cattanzara ถาม แม้ว่าเขาพยายามยืนนิ่งๆเขาลังเลเล็กน้อย
" ก็ดีนะ ฉันว่า , " กล่าวว่าจอร์จ ความรู้สึกสีแดงคลานขึ้นใบหน้าของเขา .
" คุณไม่แน่ใจ ? เปลี่ยนเครื่องยิ้มมีเลศนัย วิธีที่ จอร์จ ไม่เคยเห็นเขายิ้มเลย
" แน่ใจ ฉันแน่ใจ พวกเขาสบายดี "
ถึงแม้ว่าหัวของเขา swayed ในส่วนโค้งของ นาย cattanzara สายตาคงที่ เขามีนัยน์ตาสีฟ้าขนาดเล็กซึ่งอาจเจ็บถ้าคุณมองเขานานเกินไป
" จอร์จ " เขากล่าว" ฉันชื่อหนังสือเล่มหนึ่งในรายชื่อที่คุณอ่านในฤดูร้อนนี้ และผมจะดื่มเพื่อสุขภาพของคุณ . "
" ผมไม่อยากให้ใครดื่มกับฉัน "
" ชื่อหนึ่งดังนั้นฉันสามารถขอให้คุณคำถามมัน ใครสามารถบอกได้ว่ามันเป็นหนังสือที่ดี บางทีผมอาจจะอ่านเอง "
จอร์จรู้ว่าโฮ มองผ่าน ในภายนอก แต่ภายในเขาพังเป็นชิ้นๆ
ไม่ตอบ เขาเงียบเขาตาแต่เมื่อปีต่อมาเขาเปิดมัน เขาเห็นแล้วว่าคุณ cattanzara มีความสงสารไป จากไป แต่ในหูของเขา เขายังคงหัวคำที่เขากล่าวว่าเมื่อเขาซ้าย : " จอร์จ ไม่ทำสิ่งที่ฉันทำ . "

< 4 >

คืนต่อไปเขาก็กลัว ไปที่ห้องของเขา และแม้ว่า โซฟี ทะเลาะกับเขา เขาก็ไม่เปิดประตู
" คุณทำอะไรในนั้น ? เธอถาม .
" ไม่มีอะไร "
" คุณอ่านได้มั้ย ? "

" ไม่ "เธอเงียบไปสักครู่ แล้วก็ถามว่า " ที่คุณเก็บหนังสือที่คุณอ่าน ผมเคยเห็นในห้องนอกราคาถูกไม่กี่คนที่ไร้ค่า "
เขาไม่ยอมบอกเธอ
" ในกรณีที่คุณไม่น่าบัคของเงินที่ผมหามาด้วยความยากลำบาก ทำไมฉันควรหยุดกลับของฉันสำหรับคุณ ไปกันเถอะ คุณบูม และได้งาน "
เขาอยู่ในห้องของเขาเกือบสัปดาห์ นอกจากจะแอบเข้าไปในครัวตอนที่ไม่มีใครอยู่บ้านโซฟี railed ใส่เขา แล้วขอร้องให้เขามา และพ่อของพ่อร้องไห้ แต่จอร์จไม่ขยับ แต่สภาพอากาศแย่มาก และห้องเล็ก ๆอึดอัด เขาพบว่ามันยากมากที่จะหายใจ ลมหายใจก็เหมือนวาดเปลวไฟเข้าไปในปอดของเขา

< 5 >

1 คืน ไม่สามารถทนความร้อนได้อีกต่อไปแล้ว เขาออกมาที่ถนน หนึ่งโมงเช้า เงาของตัวเองเขาหวังที่จะแอบไปจอดโดยไม่มีคนเห็น แต่ก็มีผู้คนทั่วบล็อก เหี่ยว และง่วงเหงาหาวนอน รอสายลม จอร์จ ลง ตาของเขาและเดินอย่างอดสู ห่างจากพวกเขา แต่ไม่นานเขาพบว่าพวกเขายังเป็นมิตรกับเขา เขาคิดว่าคุณ cattanzara ไม่ได้บอกกับเขา บางทีเมื่อเขาฟื้นจากเมาของเขาในเช้าวันรุ่งขึ้นเขาได้ลืมทั้งหมดเกี่ยวกับการประชุม จอร์จ จอร์จรู้สึกความมั่นใจของเขาค่อยๆกลับมาหาเขา
เหมือนกันใกล้ผู้ชายอยู่ตรงมุมถนน ถามเขา ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ที่เขาได้เสร็จสิ้นการอ่านหนังสือมาก และจอร์จ ยอมรับว่า เขามี เขากล่าวว่า มันเป็นสิ่งที่วิเศษมากสำหรับเด็กผู้ชายอายุเท่าเขาอ่านเลย
" ใช่ " จอร์จพูด แต่เขาก็รู้สึกโล่งใจเขาหวังว่าจะไม่มีใครพูดถึงหนังสือได้มากขึ้น และเมื่อหลังจากสองสามวัน เขาบังเอิญได้พบกับ นาย cattanzara อีกครั้ง เขาไม่ได้ แม้ว่าจอร์จ มีความคิด เขาเป็นคนที่ฮา dstarted ข่าวลือที่ว่าเขามีหนังสือทั้งหมดเสร็จ
เย็นหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง , จอร์จ วิ่งออกจากบ้านไปห้องสมุดที่เขาไม่ได้มาเป็นปี มีหนังสือทั้งหมดกว่าสถานที่ที่ใดก็ตามที่เขาดู และเขากำลังต่อสู้เพื่อควบคุมข้างในสั่น เขาสามารถนับจากร้อย แล้วนั่งลงที่โต๊ะอ่านหนังสือ