The most common stage form in Renai

The most common stage form in Renaissance England was the apron stage which was surrounded by the audience on three sides and there was still a close vicinity between audience and actors. This meant that actors could not possibly ignore their viewers, and theatrical devices such as asides and monologues ad spectatores were an integral part of the communication system. The stage set was reasonably barren while costumes could be very elaborate. Since performances took place in broad daylight, the audience had to imagine scenes set at night, for example, and respective information had to be conveyed rhetorically in the characters’ speeches (word scenery). As there was barely any scenery, scenes could change very quickly with people entering and exiting. The three unities were thus frequently not strictly adhered to in Elizabethan drama. The Elizabethan theatre could hold up to 2,000 people, and the audience was rather heterogeneous, consisting of people from different social backgrounds. Plays of that period thus typically combine various subject matters and modes (e.g., tragic and comical) because they attempted to appeal to as wide an audience as possible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบฟอร์มขั้นตอนทั่วอังกฤษเรอเนสซองซ์ขั้นเรือซึ่งถูกล้อมรอบไป ด้วยผู้ชมสามด้าน และยังคงมีการสำรองห้องพักระหว่างผู้ชมและนักแสดง นี้หมายถึง ว่า นักแสดงอาจไม่อาจละเว้นผู้ชม และละครอุปกรณ์เช่น asides และ monologues spectatores โฆษณาได้เป็นส่วนหนึ่งของระบบการสื่อสาร ชุดขั้นค่อนข้างแห้งแล้งในขณะที่เครื่องแต่งกายจะประณีตมาก ตั้งแต่การแสดงเกิดขึ้นในกาลที่กว้าง ผู้ชมมีภาพฉากกลางคืน ตั้งตัวอย่าง และข้อมูลที่เกี่ยวข้องมีการใช้ rhetorically ในการกล่าวสุนทรพจน์ของอักขระ (คำสวยงาม) มีแทบทุกฉาก ฉากสามารถเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วกับคนเข้า และออกจากโปรแกรม Unities สามได้จึงมักไม่เคร่งครัดปฏิบัติตามในละครเอลิซาเบธ โรงละครเอลิซาเบธสามารถกดค้างไว้ถึง 2000 คน และผู้ชมก็ค่อนข้างแตกต่างกัน ประกอบด้วยคนจากภูมิหลังทางสังคมแตกต่างกัน บทละครที่ดังมักจะรวมหัวข้อเรื่องและวิธีการต่าง ๆ (เช่น ตลก และน่าเศร้า) เพราะพวกเขาพยายามที่จะดึงดูดเป็นผู้ชมกว้างที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบขั้นตอนที่พบมากที่สุดในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษเป็นเวทีผ้ากันเปื้อนที่ถูกล้อมรอบด้วยผู้ชมทั้งสามด้านและยังมีบริเวณใกล้เคียงอย่างใกล้ชิดระหว่างผู้ชมและนักแสดง นั่นหมายความว่านักแสดงที่ไม่อาจเพิกเฉยต่อผู้ชมของพวกเขาและอุปกรณ์การแสดงละครเช่นมานีและสะสมผู้ชมโฆษณาเป็นส่วนหนึ่งของระบบการสื่อสาร เวทีเป็นเหตุผลที่แห้งแล้งในขณะที่เครื่องแต่งกายที่อาจจะซับซ้อนมาก ตั้งแต่การแสดงที่เกิดขึ้นในตอนกลางวันแสก ๆ ผู้ชมต้องคิดฉากในเวลากลางคืนเช่นและข้อมูลที่เกี่ยวข้องจะต้องมีการถ่ายทอดรำพึงในละคร 'กล่าวสุนทรพจน์ (ทิวทัศน์คำ) เท่าที่มีก็แทบจะไม่ฉากใดฉากสามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วกับคนที่เข้าและออกจาก สาม unities ถูกจึงมักไม่ได้ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดเพื่อในละครลิซาเบ ธ โรงละครลิซาเบ ธ จะถือได้ถึง 2,000 คนและผู้ชมค่อนข้างต่างกันประกอบด้วยผู้คนจากภูมิหลังทางสังคมที่แตกต่างกัน เล่นในยุคนั้นจึงมักจะรวมเรื่องเรื่องต่างๆและโหมด (เช่นน่าเศร้าและตลก) เพราะพวกเขาพยายามที่จะดึงดูดความสนใจของผู้ชมให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขั้นตอนที่พบมากที่สุดรูปแบบในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษผ้ากันเปื้อนเวทีซึ่งถูกล้อมรอบด้วยผู้ชมสามด้านและมียังคงใกล้เคียงระหว่างผู้ชมและนักแสดง นี้หมายความว่านักแสดงไม่สามารถละเว้นผู้ชมของพวกเขาและอุปกรณ์ด้านโฆษณาและละคร เช่น บทพูด spectatores เป็นส่วนหนึ่งของระบบการสื่อสารเวทีตั้งอยู่พอสมควร ในขณะที่เครื่องแต่งกายอาจจะแห้งแล้งมากซับซ้อน ตั้งแต่การแสดงเกิดขึ้นกลางวันแสกๆ ผู้ชมจะจินตนาการฉากชุดกลางคืน ตัวอย่าง และข้อมูลที่เกี่ยวข้องจะถูกถ่ายทอด rhetorically ในตัวอักษร ' สุนทรพจน์ ( ฉากคำ ) มีแทบไม่มีฉาก ฉากที่สามารถเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วมากที่มีคนเข้าและออกสามเอกภาพ ) จึงมักไม่ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดในทางดราม่า ซึ่งทางโรงภาพยนตร์สามารถถือได้ถึง 2 , 000 คน และผู้ชมที่ค่อนข้างแตกต่างกัน ประกอบด้วยผู้คนจากภูมิหลังทางสังคมที่แตกต่างกัน เล่นโดยรวม ของช่วงเวลานั้น ดังนั้นเนื้อหาและโหมดต่างๆ ( เช่นโศกนาฏกรรมและตลก ) เพราะพวกเขาพยายามที่จะอุทธรณ์ไปยังผู้ชมที่กว้างที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้