Once upon a time, there lived a her

Once upon a time, there lived a herd of eighty thousand elephants at the bottom of the majestic Himalayas. Their leader was a majestic white elephant who was extremely kind-hearted. He dearly loved his old and blind mother and took great care of her.

Each day, the white elephant would go deep into the forest in search the best of wild fruit to offer his mother. He used to send fruits for his mother though his messengers. But, the messengers were a bunch of greedy elephants. They used to eat the fruits themselves and never gave anything to the white elephant's old mother. The white elephant was completely disappointed with his herd.

Then one day, he decided to abandon the herd and go with his mother to Mount Candorana to live in a cave beside a beautiful lake that had lovely pink lotuses.

It so happened that one day, a forester from Banaras lost his way in the forest and was absolutely terrified to find himself alone in the thick woods. He was weeping bitterly and desperately looking to find some help. The white elephant took pity on the man and promised to help him. He knew every inch of that dense forest and showed him the way out to Banaras city. The forester thanked the white elephant and happily went home.

Then after some days, the forester got to hear the news that king Brahmadutta's personal elephant had died and hewas looking for a new elephant. The forester thought that if he would tell the king about the majestic white elephant that he had seen on Mount Candorana, he would certainly get a reward. So, he went and told the king about the white elephant. The king decided to go in the search of that white elephant the very next day.

The forester then led the king and his men to the place where the white elephant lived. When the white elephant saw the forester, he realized that it was he who had led the king's men to him. He was very upset at the man's selfishness and ingratitude. He decided not to put up a fight because it would have led to unnecessary bloodshed. So, the white elephant went along with the king and his men to the Banaras city.

That night when the white elephant did not return home, his mother was very worried. She had heard all the commotion outside and had guessed that the king's men must have taken away her son. She just lay down in her cave and cried bitterly.




Meanwhile, the white elephant was led in to the beautiful city of Banaras where he was given a grand reception in the royal elephant shed. The keepers had laid out a feast for him and decorated the stable with fragrant flowers. But, the elephant neither touched the food nor seemed to be impressed with the beautiful and comfortable shed. He just sat there with a sad expression on his face.

The matter was reported to the king. The king came to visit the white elephant and find out what ailed him. On questioning, the white elephant told the king about his blind old mother. He expressed a desire to go back to her as in his absence she would not be able to sustain herself and die.

The compassionate king was touched by the elephant's story and asked him to return to his blind, old mother and take care of her as he had been doing all along. The happy elephant went running home as fast as he could. His mother could immediately recognize the scent of her son and was overjoyed to have him back. She blessed the kind King with peace, prosperity and joy till the end of his days.

The white elephant took good care of his mother till the day she died. The king often used to come and visit him in the forest. And when the white elephant died himself, the king erected a statue of him by the side of the lake and held an annual elephant festival there in his memory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่ง อาศัยฝูงช้างพันเอ้ที่ด้านล่างของเทือกเขาหิมาลัยมาเจสติก ผู้นำของเขามีช้างเผือกมาเจสติกที่ kind-hearted มาก เขารักลูกเก่า และตาบอดลอง และเอาดีดูแล her.

แต่ละวัน ช้างเผือกจะไปลึกเข้าไปในป่าในการค้นหาส่วนของผลไม้ป่าให้แม่ของเขา เคยส่งผลไม้สำหรับเขาแต่ย่าของเขาเพราะ แต่ สืบมีพวงของช้างตะกละ พวกเขาใช้กินผลไม้เอง และไม่เคยให้อะไรกับแม่ช้างเผือกเก่า ช้างเผือกมีทั้งผิดหวังกับฝูงของเขา

แล้ว วันหนึ่ง เขาตัดสินใจที่จะละทิ้งฝูง และไปกับแม่ของเขา Candorana เขาจะอาศัยอยู่ในถ้ำริมทะเลสาบที่สวยงามที่ได้น่ารักสีชมพู lotuses

มันจึงเกิดขึ้นว่า วันหนึ่ง forester จาก Banaras แพ้เขาในป่า และเป็นคนกลัวจริง ๆ จะค้นหาตัวเองคนเดียวในป่าหนา เขาได้ร้องไห้พิรี้พิไร และหมดมองหาความช่วยเหลือบางส่วน ช้างเผือกเอาสงสารในผู้ชาย และสัญญาว่า จะช่วยเขา เขารู้ทุกตารางนิ้วของป่าที่หนาแน่น และแสดงให้เขาเห็นทางออกเมือง Banaras ที่ forester ขอบคุณช้างเผือก และไปบ้านอย่างมีความสุข

แล้ว หลังบางวัน forester ที่ได้ฟังข่าวว่าพระ Brahmadutta ช้างส่วนบุคคลเสียชีวิต และเขาได้ค้นหาช้างใหม่ Forester ที่คิดซึ่งถ้าเขาจะบอกพระเกี่ยวกับช้างเผือกมาเจสติกที่เขาเห็นบนภูเขา Candorana เขาจะได้รับรางวัลอย่างแน่นอน ดังนั้น เขาไป และบอกว่า พระมหากษัตริย์เกี่ยวกับช้างเผือก พระมหากษัตริย์ตัดสินใจที่จะไปในการค้นหาช้างเผือกที่มากต่อวัน

forester ที่แล้วนำพระมหากษัตริย์และคนของเขาไปยังสถานที่ที่ช้างเผือกอาศัยอยู่ เมื่อช้างเผือกเห็น forester ที่ เขารู้ว่า เป็นเขาที่ได้นำคนของพระราชาพระองค์ เขาไม่พอใจมากที่ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์และ ingratitude เขาตัดสินใจไม่ให้การต่อสู้ เพราะมันจะได้นำไปสู่การเสียเลือดเนื้อไม่จำเป็น ช้างเผือกมาก ๆ พระและคนเมือง Banaras

คืนเมื่อช้างเผือกไม่ได้กลับบ้าน แม่ของเขาเป็นกังวลมาก เธอได้ยินทั้งหมดหลีกหนีความวุ่นวายภายนอก และมีเดาว่า คนของพระราชาต้องได้เก็บลูกชายของเธอ เธอเพียงวางลงในถ้ำของเธอ แล้วร้องพิรี้พิไร


ขณะเดียวกัน นำช้างเผือกในเมืองสวยงามของ Banaras ที่เขาได้รับการต้อนรับโรงในโรงช้างนั้น ใครที่ได้มีแอร์งานฉลองพระองค์ และตกแต่งคอก ด้วยดอกไม้หอม แต่ ช้างไม่มีสัมผัสอาหาร หรือดูเหมือน จะประทับใจกับโรงสวยงาม และสะดวกสบาย เขาเพียงแค่นั่งกับเศร้าบนใบหน้าของเขา

เรื่องรายงานพระมหากษัตริย์ พระมหากษัตริย์มาชมช้างเผือก และหาอะไร ailed เขา ในจิตต ช้างเผือกเล่าพระเก่าแม่ตาบอด เขาแสดงความปรารถนาที่จะกลับไปเธอเป็นในขาดเขา เธอจะไม่สามารถพยุงตัวเองแล้วตาย

สัมผัส โดยเรื่องราวของช้างกษัตริย์อย่างทันท่วงที และขอให้เขากลับไปเขาตาบอด เก่าย่า และดูแลเธอเป็นเขาก็ได้ทำก็ ช้างมีความสุขไปทำงานบ้านเป็นอย่างที่เขาไม่อยู่ แม่ของเขาทันทีรู้จักกลิ่นของลูกชายของเธอ และเป็นปลื้มที่จะได้เขากลับมา นางพรพระประเภทความสงบ ความเจริญรุ่งเรือง และความสุขจนถึงจุดสิ้นสุดของวันของเขา

ช้างเผือกเอาดีดูแลแม่ของเขาจนถึงวันตาย พระมหากษัตริย์มักจะใช้ในการมา เยี่ยมชมเขาในป่า และ เมื่อช้างเผือกเสียชีวิตตัวเอง กษัตริย์เกร็งรูปปั้นของเขาอยู่ริมทะเลสาบ และจัดเป็นเทศกาลประจำปีมีที่ช้างในหน่วยความจำของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีฝูงช้างแปดหมื่นอยู่ที่ด้านล่างของเทือกเขาหิมาลัยคู่บารมี หัวหน้าของพวกเขา เป็นคู่บารมีช้างเผือกที่แสนใจดี เขาแพงรักเก่าของเขา และตาบอด แม่และเอาดูแลที่ดีของเธอ

แต่ละวัน ช้างเผือก จะเข้าไปในป่าลึกในการค้นหาที่ดีที่สุดของผลไม้ป่าให้แม่ของเขาเขาเคยส่งผลไม้สำหรับแม่ของเขา แต่ทูตของเขา แต่ทูต เป็นพวกช้าง โลภ พวกเขาใช้กินผลไม้ที่ตัวเอง และไม่เคยให้อะไรกับแม่ขาวของช้าง ช้างสีขาวถูกผิดหวังกับฝูงของเขา

แล้ว 1 วันเขาตัดสินใจที่จะทิ้งฝูงและไปอยู่กับแม่ติด candorana อาศัยอยู่ในถ้ำข้างทะเลสาบที่สวยงามที่มีดอกบัวสีชมพูน่ารัก

ก็เกิดขึ้น วันหนึ่ง ฟอเรสเตอร์ จากพาราณสีหลงทางในป่าและกำลังลนลานที่จะพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในป่าหนา . เขาร้องไห้อย่างขมขื่นและหมดท่าต้องการที่จะค้นหาความช่วยเหลือช้างเผือก สงสารเขา และสัญญาว่าจะช่วยเขาได้ เขารู้จักทุกตารางนิ้วของป่าหนาแน่นและให้เขาไปถึงพาราณสีเมือง พวกชาวป่าขอบคุณช้างเผือกและมีความสุขกลับบ้าน

แล้วหลังจากวัน ฟอเรสเตอร์ ได้ฟังข่าวว่า กษัตริย์ brahmadutta ส่วนตัวช้างตายแล้วประมาณตามหาช้างใหม่ที่ฟอเรสเตอร์คิดว่าถ้าเขาจะบอกพระราชา เกี่ยวกับช้างเผือกคู่บารมี ที่เขาได้เห็นบนภูเขา candorana , แน่นอนเขาจะได้รับรางวัล ดังนั้น เขาจึงไปบอกพระราชา เรื่องช้างขาว กษัตริย์ตัดสินใจที่จะไปในการค้นหาของที่ช้างสีขาว วันถัดไปมาก

พวกชาวป่านั้นทำให้กษัตริย์และคนของเขาไปยังสถานที่ที่ช้างสีขาวอยู่เมื่อช้างขาวเห็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ เขาตระหนักว่าเขาเป็นผู้นำทหารของพระราชาให้เขา เขาโมโหมากที่ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์และความอกตัญญู . เขาตัดสินใจที่จะไม่ลุกขึ้นมาต่อสู้ เพราะอาจนำไปสู่การนองเลือดที่ไม่จำเป็น ดังนั้น ช้างเผือกไปพร้อมกับกษัตริย์และคนของเขาไปพาราณสีเมือง

คืนนั้นเมื่อช้างเผือกไม่ได้กลับบ้านแม่เป็นห่วงมาก เธอได้ยินเสียงเอะอะข้างนอก และก็เดาว่าคนของพระราชาต้องพรากลูกชายของเธอ เธอนอนในถ้ำของเธอและร้องไห้อย่างขมขื่น




ในขณะเดียวกัน , ช้างสีขาวถูกนำในเมืองที่สวยงามของพาราณสีที่ซึ่งเขาได้รับการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่ในโรงช้างหลวงยามเฝ้าประตูได้ออกมาวางเลี้ยงเขาและตกแต่งด้วยดอกไม้ที่มีกลิ่นหอม แต่ช้างไม่แตะอาหารเลย และดูเหมือนจะประทับใจกับความสวยงาม และสะดวกสบาย หลั่ง เขาแค่นั่งอยู่ตรงนั้น ด้วยสีหน้าเศร้าๆบนใบหน้าของเขา . . . . . .

เรื่องนี้ถูกรายงานไปยังกษัตริย์ กษัตริย์มาเยี่ยมช้างเผือกและหาสิ่งที่นะเขา ในการตั้งคำถามช้างเผือกบอกกับพระราชา เรื่องแม่ตาบอดของเขา เขาแสดงความปรารถนาที่จะกลับไปหาเธอ ในช่วงที่เขาไม่อยู่ เธอจะไม่สามารถประคับประคองตัวเองตาย

พระเมตตาประทับใจเรื่องราวของช้าง และขอให้เขากลับมา ตาบอด แม่ที่แก่เฒ่า และดูแลเธออย่างที่เขาเคยทำตลอดมา ช้างมีความสุขก็วิ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถแม่ของเขาได้ทันทีจะรับรู้กลิ่นของลูกชายของเธอและมีความสุขที่จะได้เขากลับมา นางพรชนิด คิงกับสันติภาพ ความเจริญและความสุขไปตลอดชีวิต

ช้างเผือก ดูแลแม่ของเขา จนวันที่เธอตาย กษัตริย์มักใช้เพื่อมาเยี่ยมเขาในป่า และเมื่อช้างเผือกตายเองกษัตริย์สร้างรูปปั้นของเขา โดยฝั่งของทะเลสาบและจัดเทศกาลช้างประจำปีอยู่ในความทรงจำ