Buss (1961) differentiated between

Buss (1961) differentiated between angry aggression and instrumental aggression. The former is based on emotion (anger) where the latter does not have a strong emotional basis and yet can be extremely violent. Buss purposely excluded verbal aggression because he believed that ‘it renders the term fuzzy and imprecise… [and] it is preferable to avoid the notion of a bruised or wounded ego’ ( Buss 1961 p. 6). Buss proposed that all aggression subsumes a large number of responses that share two characteristics: (1) the delivery of noxious stimuli; and (2) an interpersonal context.

Buss (1961) excluded the concept of intent from his definition because he believed that the crucial issue is not the premeditation but the reinforced consequences of the outcome. He proposed that angry aggression is motivated by the desire to inflict pain or discomfort, where instrumental aggression is motivated by acquisition of some external reinforcement or the cessation of the noxious stimuli. Instrumental aggression, he argued, is a means to some desired end that is not motivated by intent to do harm.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Buss (1961) แตกต่างกันระหว่างการรุกรานโกรธและรุกรานบรรเลง เดิมขึ้นอยู่กับอารมณ์ (โกรธ) ที่หลังไม่มีพื้นฐานทางอารมณ์แข็งแกร่ง และยัง สามารถมีความรุนแรงมากขึ้น Buss แยกรุกรานด้วยวาจาให้จงใจเนื่องจากเขาเชื่อว่า ' วาทกรรมคำปุย และ imprecise ... [และ] เพื่อหลีกเลี่ยงความของอาตมาระบม หรือได้รับบาดเจ็บกว่า ' (Buss 1961 p. 6) Buss เสนอว่า รุกรานทั้งหมด subsumes จำนวนมากที่มีสองลักษณะร่วมกัน: (1) การส่งสิ่งเร้าสลายตัว และ (2) บริบทมีมนุษยสัมพันธ์Buss (1961) ไม่รวมแนวคิดของเจตนาจากนิยามของเขาเนื่องจากเขาเชื่อว่า ปัญหาสำคัญไม่ที่ premeditation แต่ผลเสริมผล เขาเสนอว่า โกรธรุกรานเป็นแรงจูงใจตามความปรารถนาที่จะทำดาเมจบางปวดหรือรู้สึกไม่สบาย ที่รุกรานบรรเลงเป็นแรงจูงใจ โดยการเสริมแรงบางอย่างภายนอกหรือสิ่งเร้าสามารถสลายตัวยุติการ รุกรานบรรเลง เขาโต้เถียง คือ วิธีการสิ้นสุดต้องบางที่ไม่ได้แรงจูงใจ โดยเจตนาทำร้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หอม (1961) ความแตกต่างระหว่างการรุกรานโกรธและความก้าวร้าวเครื่องมือ อดีตจะขึ้นอยู่กับอารมณ์ (ความโกรธ) ที่หลังไม่ได้มีพื้นฐานทางอารมณ์ที่แข็งแกร่งและยังสามารถที่จะมีความรุนแรงมาก บัสยกเว้นจงใจก้าวร้าวทางวาจาเพราะเขาเชื่อว่ามันจะทำให้ระยะคลุมเครือและไม่แน่ชัด ... [และ] จะดีกว่าที่จะหลีกเลี่ยงความคิดของอัตตาช้ำหรือบาดเจ็บ (บัส 1961 พี. 6) Buss เสนอว่าการรุกรานทุก subsumes จำนวนมากของการตอบสนองที่ใช้ร่วมกันสองลักษณะคือ (1) การส่งมอบของสิ่งเร้าพิษ; และ (2) ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลบริบท. หอม (1961) ได้รับการยกเว้นแนวคิดของความตั้งใจจากนิยามของเขาเพราะเขาเชื่อว่าปัญหาที่สำคัญคือไม่ได้ไตร่ตรองล่วงหน้า แต่ผลที่ตามมาของการเสริมผล เขาเสนอว่าการรุกรานโกรธเป็นแรงบันดาลใจจากความปรารถนาที่จะเจ็บปวดหรือไม่สบายที่รุกรานประโยชน์เป็นแรงจูงใจจากการซื้อกิจการของการเสริมแรงภายนอกบางส่วนหรือการหยุดชะงักของการกระตุ้นพิษ เครื่องมือรุกรานเขาแย้งเป็นวิธีการบางอย่างที่ต้องการในตอนท้ายที่ไม่ได้แรงบันดาลใจจากความตั้งใจที่จะทำอันตราย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บัสส์ ( 1961 ) ความแตกต่างระหว่างความก้าวร้าวโกรธและบรรเลงรุกราน อดีตจะขึ้นอยู่กับอารมณ์ ( โกรธ ) ที่หลังไม่ต้องแข็งแรงอารมณ์พื้นฐาน และยังสามารถเป็นรุนแรงมากบัสตั้งใจแยกออกวาจาก้าวร้าว เพราะเขาเชื่อว่ามันแสดงคำว่าคลุมเครือและไม่แน่ชัด . . . . . . . [ และ ] จะดีกว่าเพื่อหลีกเลี่ยงความคิดของช้ำ หรือได้รับบาดเจ็บอาตมา ' ( บุส 1961 หน้า 6 ) บัสที่เสนอทั้งหมดรุกราน subsumes เป็นจำนวนมากของการตอบสนองที่แบ่ง 2 ลักษณะ ได้แก่ ( 1 ) การกระตุ้นพิษ และ ( 2 ) บริบทบุคคล .

บัสส์ ( 1961 ) ไม่รวมแนวคิดของเจตนาจากคำนิยามของเขา เพราะเขาเชื่อว่า ปัญหาสําคัญไม่ใช่การบอกบทแต่เสริมผลของผล เขาเสนอว่า การโกรธเป็นแรงจูงใจจากความปรารถนาที่จะสร้างความเจ็บปวดหรือความไม่สบาย ,ที่บรรเลงความก้าวร้าวเกิดจากการเสริมภายนอกบางส่วนหรือหยุดการกระตุ้นพิษ . เครื่องมือการรุกราน เขาแย้งว่า เป็นวิธีการบางอย่างที่ต้องการจบที่ไม่จูงใจ ด้วยเจตนาที่จะทำอันตราย