Chapter FourYan Shi Ning couldn’t s

Chapter Four

Yan Shi Ning couldn’t see the intruder clearly in the dark chamber.

She panicked. A thief? A bandit? Too many scary thoughts appeared in her head. She quickly grabbed the pillow and threw it at the intruder.

The pillow hit the intruder’s head, followed by a thud. The intruder fell on the ground.

When Yan Shi Ning arrived at the Yan Manor, she knew she couldn’t live harmoniously with Princess Kang Hua and Yan Shi Ting. She purposely chose the chamber furthest from the mother and daughter pair. But the chamber was upstairs. She rushed to the window to see if the intruder died.

Outside below the chamber the intruder stood but didn’t leave. The intruder whispered something incoherent.

‘Mistress, are you alright?’ a maid asked from outside the chamber door.

Yan Shi Ning finally heard what the intruder whispered, ‘little lion, it’s me.’

Yan Shi Ning didn’t know what do. Heavens! Mouthy boy indeed couldn’t let her live peacefully.

Her first thought was to scream ‘thief.’ Afterward the guards in the Yan Manor would capture mouthy boy and see his true mask. What gentleness? What kindness? Mouthy boy was actually a bandit that climbed through a maiden’s window in the middle of the night.

‘I’m alright,’ Yan Shi Ning said reluctantly to the maid. ‘I was getting a cup of water, you can go back to sleep.’

Her second thought was that it would be pointless for mouthy boy to be caught. He would explain the situation to appear like the perfect gentleman, ‘tomorrow is my wedding day, my heart was restless and I wanted to see my betrothed. I know sneaking into her chamber is wrong, but I couldn’t control how much I missed her. Prime Minister Yan, please forgive me this one time.’

If her prediction became true then mouthy boy’s mask wouldn’t be taken off, but help enhance his reputation and make him appear like a man deeply in love with his betrothed. The more she thought about his cunningness the more she wanted to attack him.

She peered outside the window and saw Pei Jin began to climb the wall into her chamber again. His movements were too swift like he often climbed into a maiden’s chamber.

Half of Pei Jin’s body entered through the window. She quickly closed half the window to stop him from entering the chamber.

‘Big brother, you’re here?’ Yan Shi Ning asked softly.

Pei Jin used one hand to keep the window open and his other hand passed Yan Shi Ning the pillow.

‘Tomorrow is our wedding day,’ Pei Jin said in a tone too sweet. ‘My heart missed you. I rolled on my bed many times and couldn’t sleep. I wanted to see you.’

Yan Shi Ning glared at Pei Jin.

‘But you shouldn’t reward me with a pillow,’ Pei Jin protested. ‘Look at my forehead, it’s swollen. What am I going to do tomorrow?’

‘You deserve it,’ Yan Shi Ning said. ‘Big brother, you should be happy it’s a wooden pillow. If it’s a jade pillow then you wouldn’t have a small lump on your forehead.’

Pei Jin frowned, Yan Shi Ning continued to hold the window to stop him from entering the chamber.

‘If you don’t let me in I’ll fall again,’ Pei Jin said. ‘Then the lower half of my body will be crippled and your future happiness will disappear.’

‘Go ahead and fall,’ Yan Shi Ning said and she wanted to close the other half of the window.

Pei Jin’s grip on the window was slipping. He quickly used both hands to hold onto the window and purposely glanced at Yan Shi Ning’s chest.

‘You’re not wearing undergarments?’ Pei Jin teased.

Yan Shi Ning looked down at her chest. Her loose inner robe was opened and half of her chest was visible. It was the humidity’s fault that she wasn’t wearing undergarments beneath her inner robe.

She quickly pulled the collar of her inner robe together with both hands.

Pei Jin took advantage of her flustered state to enter the chamber and lay on the bed.

‘Big brother, get off the bed!’ Yan Shi Ning said.

She stepped to the bed and wanted to pull him off the bed. But he laughed and rolled away from her reach on the bed.

‘Mistress, are you alright?’ the same maid asked again from outside the chamber.

Yan Shi Ning closed her mouth but Pei Jin sat on the bed and pulled her onto the bed.

He hugged her and he smiled lecherously.

‘I dare you to scream,’ Pei Jin whispered and blew on her ear.

Yan Shi Ning’s face turned bright red. Luckily it was a dark night. He would mock her if he could see her blushing.

Unexpectedly Pei Jin’s wide hand stroked her cheek.

‘Your cheek is hot,’ Pei Jin whispered. ‘Are you embarrass?’

Yan Shi Ning gripped his arm and bit his hand.

‘Ah!’ Pei Jin cried out.

Yan Shi Ning’s mouth wouldn’t let go of his hand so his free hand squeezed her bottom, but he accidently pressed one of the acupuncture points on her waist. His intention was to squeeze her bottom to cause her to use both her hands to remove his hand on her bottom, and her mouth would let go of his hand. He didn’t expect she gained meat on her bottom since the last time he saw her.

The maid didn’t hear her mistress’ response and feared something bad had happened to her mistress. The maid quickly pushed the chamber door open.

Pei Jin reacted faster and pulled the beaded curtains down.

The maid entered the dark chamber and she couldn’t see clearly behind the beaded curtains.

‘Mistress are you alright?’ the maid asked. ‘Why were there strange noises coming from your chamber?’

Yan Shi Ning recovered from her shock and she glanced at Pei Jin hidden on the bed next to her.

‘It’s nothing,’ Yan Shi Ning said. ‘I was hitting a mosquito.’

Yan Shi Ning hit Pei Jin’s arm to demonstrate hitting a mosquito.

The maid was relieved her mistress was alright, left the chamber and closed the door.

‘That was close,’ Pei Jin said. ‘She almost discovered me on your bed.’

Yan Shi Ning laughed. ‘Big brother, do you know how to be scared?’

‘Of course I’m scared,’ Pei Jin teased. ‘If she discovered me on your bed then tomorrow she would spread a rumor that each time the older Lady Yan felt lonely, Lady Yan would sneak a man into Lady Yan’s chamber in the middle of the night.’

‘Big brother, why aren’t you leaving?’ Yan Shi Ning asked resentfully.

‘Leave?’ Pei Jin asked. ‘Of course I need to leave.’ He left the bed to take off his shoes and laid back on the bed. ‘I’ll be leaving in the morning.’

Yan Shi Ning sat abruptly on the bed. She saw his eyes were closed and he was sleeping comfortably.

She knew it was pointless to kick him out of the chamber and she was forced to oblige to let him sleep. She laid back on the bed as far away from him as possible.

After a while Pei Jin opened his mouth. ‘Why didn’t you run away? I came here this late to see if you had ran away.’

Yan Shi Ning looked at him suspiciously. She didn’t know if he was being honest. For every ten sentences he spoke, nine of them were lies.

‘Thank you ninth prince for reminding me,’ Yan Shi Ning said.

‘It appears I can’t leave anymore,’ Pei Jin said and took off his outer robe. ‘Besides, starting tomorrow night we’ll be sleeping together. Tonight is a good experience for us to get used to sleeping together.’

Yan Shi Ning felt choked with suspicions. She pulled the blanket over her body out of fear his arms and legs would wander.

Pei Jin saw her clearly protecting her body. He smiled, the little lion was nervous. It was amusing to tease the little lion.

‘Little lion, are you willingly marrying me?’ Pei Jin asked.

Yan Shi Ning opened her eyes. Although his tone sounded like he was jesting, but his eyes looked serious and it was hard for her to see through him.

‘How can I refuse you?’ Yan Shi Ning asked. She didn’t want fight with him for his amusement. Instead she smiled and spoke in the gentlest tone. ‘Marrying ninth prince is a blessing that will last for three lifetimes.’

Pei Jin frowned. ‘Is that how you feel?’

‘Of course,’ Yan Shi Ning said. ‘Ninth prince is an intelligent and handsome man. There are too many young ladies who wish to marry you. I’m petty and I have no talents. Of course I’m grateful, it’s a miracle that I’m marrying you.’

Yan Shi Ning spoke smoothly enough for her words to sound convincing to other people, but he knew she was mocking him.

Pei Jin laughed. ‘You’re an expert liar.’

‘It’s because you taught me well,’ Yan Shi Ning said and laughed.

‘You actually want to marry me,’ Pei Jin said. ‘It’s a pity that I was forced to marry you.’

‘What do you mean?’ Yan Shi Ning asked.

Yan Shi Ning didn’t expect he was forced to marry her.

Pei Jin stared at Yan Shi Ning and he stopped himself from smiling. He sighed and spoke in a pitiful tone. ‘The crown prince wants to marry your little sister and you’re their obstacle. I was forced to be the sacrifice. I thought you marrying someone had no relation to me. But I returned to the imperial city from Southern Jiang at the wrong time. In the palace I looked in all four directions and feared that I would be the sacrifice. Indeed my fear was real and I became the sacrifice.’

Pei Jin looked seriously at Yan Shi Ning for a while. ‘Think about it. You’re the prime minister’s daughter and in the future your little sister will be married to the crown prince. You need to be married to someone from high in the sky. Before I returned to the imperial city, there wasn’t anyone suitable for you and you could only choose from someone below you. But I’m back in the imperial city and it’s not the same as before. Didn’t you see everyone’s eyes looking at me? I’m a prince with a weak status in imperial court and you’re the prime minister’s daughter with a weak status in the Yan household. We’re a fated pair matched by the heavens.’

Pei Jin paused and sighed. ‘I was forced to marry you.’

Yan Shi Ning looked carefully at Pei Jin. Each of his words clearly entered her ears but when it entered her heart, it made her heart ache. She didn’t care who she woul

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่สี่ย่านชิหนิงไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนผู้บุกรุกในห้องมืด. เธอตื่นตระหนก ขโมย? โจร? ความคิดที่น่ากลัวเกินไปจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นในหัวของเธอ เธอก็รีบคว้าหมอนและโยนมันที่ผู้บุกรุก. หมอนตีหัวผู้บุกรุกตามด้วย thud ผู้บุกรุกลงบนพื้นดิน. เมื่อแยนชิหนิงมาถึงที่แยนนาเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถอยู่อย่างกลมกลืนกับปริ๊นเซคังยันหัวหินและชิ Ting จงใจเธอเลือกห้องไกลจากคู่แม่และลูกสาว แต่เป็นห้องชั้นบน เธอรีบวิ่งไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่าผู้บุกรุกเสียชีวิต. นอกด้านล่างห้องผู้บุกรุกยืนอยู่ แต่ไม่ได้ออก ผู้บุกรุกกระซิบอะไรบางอย่างที่ไม่ต่อเนื่องกัน. 'ที่รัก, คุณเป็นไร? แม่บ้านถามจากด้านนอกประตูห้อง. ยันชิหนิงได้ยินที่สุดสิ่งที่ผู้บุกรุกกระซิบ 'สิงโตน้อยก็ฉัน.' ยันชิหนิงไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ทำ สวรรค์! เด็ก Mouthy แน่นอนไม่สามารถปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข. ความคิดแรกของเธอเป็นที่จะกรีดร้อง 'ขโมย. ต่อจากนั้นในยามที่คฤหาสน์ยันจะจับเด็ก mouthy และดูหน้ากากที่แท้จริงของเขา สิ่งที่อ่อนโยน? ความเมตตาอะไร? เด็ก Mouthy เป็นจริงโจรที่ปีนขึ้นทางหน้าต่างของหญิงสาวในตอนกลางคืน. 'ฉันไม่เป็นไร' ยันชิหนิงกล่าวว่าไม่เต็มใจที่จะแม่บ้าน 'ผมได้รับถ้วยน้ำคุณสามารถกลับไปนอน. ความคิดที่สองของเธอก็คือว่ามันจะไม่มีจุดหมายสำหรับเด็ก mouthy ที่จะถูกจับ เขาจะอธิบายสถานการณ์ให้ปรากฏเช่นสุภาพบุรุษที่สมบูรณ์แบบ 'ในวันพรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของฉันหัวใจของฉันกระสับกระส่ายและฉันอยากจะเห็นคู่หมั้นของฉัน ฉันรู้ว่าแอบเข้าไปในห้องของเธอเป็นสิ่งที่ผิด แต่ฉันไม่สามารถควบคุมว่าฉันคิดถึงเธอ นายกรัฐมนตรียันโปรดยกโทษให้ฉันนี้เพียงครั้งเดียว. ถ้าคำทำนายของเธอกลายเป็นความจริงแล้วเด็กหน้ากาก mouthy จะไม่ถูกนำออก แต่ช่วยเสริมสร้างชื่อเสียงของเขาและทำให้เขาดูเหมือนเป็นคนที่ลึกซึ้งในความรักกับคู่หมั้นของเขา มากกว่าที่เธอคิดว่าเกี่ยวกับ cunningness ของเขามากกว่าที่เธอต้องการที่จะทำร้ายเขา. เธอ peered นอกหน้าต่างและเห็นเป่ยจินเริ่มที่จะปีนกำแพงเข้าไปในห้องของเธออีกครั้ง การเคลื่อนไหวของเขาได้อย่างรวดเร็วเกินไปเช่นเขามักจะปีนเข้าไปในห้องของหญิงสาว. ครึ่งหนึ่งของร่างกายเป่ยจินเข้ามาทางหน้าต่าง เธอรีบปิดครึ่งหน้าต่างที่จะหยุดเขาจากการเข้าห้อง. 'พี่ใหญ่คุณอยู่ที่นี่? ยันชิหนิงถามเบา ๆ . เป่ยจินใช้มือข้างหนึ่งเพื่อให้หน้าต่างที่เปิดกว้างและมืออื่น ๆ ของเขาผ่านย่านชิหนิงหมอน. 'พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของเรา' เป่ยจินกล่าวว่าในโทนหวานเกินไป 'หัวใจของฉันคิดถึงเธอ ฉันกลิ้งอยู่บนเตียงของฉันหลายครั้งและนอนไม่หลับ ผมอยากที่จะเห็นคุณ. ' ยันชิหนิงจ้องเป่ยจิน. 'แต่คุณไม่ควรตอบแทนฉันด้วยหมอน' เป่ยจินประท้วง 'ดูหน้าผากของฉันก็บวม สิ่งที่ฉันจะทำวันพรุ่งนี้? ' 'คุณสมควรได้รับมัน' ยันชิหนิงกล่าวว่า 'พี่ใหญ่คุณควรจะมีความสุขมันเป็นหมอนไม้ หากเป็นหมอนหยกแล้วคุณจะไม่ได้เป็นก้อนเล็ก ๆ บนหน้าผากของคุณ. เป่ยจินขมวดคิ้วแยนชิหนิงยังคงยึดหน้าต่างที่จะหยุดเขาจากการเข้าห้อง. 'ถ้าคุณจะไม่ปล่อยให้ฉันในฉัน' จะลดลงอีกครั้ง "เป่ยจินกล่าวว่า 'จากนั้นครึ่งล่างของร่างกายของฉันจะได้รับการพิการและความสุขในอนาคตของคุณจะหายไป.' 'ไปข้างหน้าและลดลง' ยันชิหนิงกล่าวว่าเธอต้องการที่จะปิดอีกครึ่งหนึ่งของหน้าต่าง. จับเป่ยจินบนหน้าต่างถูกลื่นไถล . ได้อย่างรวดเร็วเขาใช้มือทั้งสองข้างจะถือเข้าหน้าต่างและจงใจเหลือบมองไปที่หน้าอกยันชิหนิงของ. 'คุณไม่ได้สวมใส่ชุดชั้นใน? เป่ยจินแกล้ง. ยันชิหนิงมองลงไปที่หน้าอกของเธอ เสื้อคลุมหลวมภายในของเธอถูกเปิดออกและครึ่งหนึ่งของหน้าอกของเธอเป็นที่มองเห็นได้ มันเป็นความผิดของความชื้นที่ว่าเธอไม่ได้สวมชุดชั้นในภายใต้เสื้อคลุมภายในของเธอ. เธอได้อย่างรวดเร็วดึงปกเสื้อด้านในของเธอด้วยกันด้วยมือทั้งสอง. เป่ยจินใช้ประโยชน์จากรัฐลนของเธอที่จะเข้าสู่ห้องนอนบนเตียง. ' พี่ใหญ่ได้รับจากเตียง! ยันชิหนิงกล่าว. เธอก้าวเข้านอนและต้องการที่จะดึงเขาลงจากเตียง แต่เขาหัวเราะและกลิ้งออกจากการเข้าถึงของเธอบนเตียง. 'ที่รัก, คุณเป็นไร? แม่บ้านเดียวกันถามอีกครั้งจากภายนอกห้อง. ยันชิหนิงปิดปากของเธอ แต่เป่ยจินนั่งอยู่บนเตียงและดึงเธอบนเตียง. เขากอดเธอและเขายิ้มอย่างมักมากในกาม. "ฉันคุณกล้าที่จะกรีดร้อง" เป่ยจินและกระซิบ พัดที่หูของเธอ. ใบหน้ายันชิหนิงหันสีแดงสดใส โชคดีที่มันเป็นคืนที่มืด เขาจะเยาะเย้ยเธอว่าเขาจะได้เห็นเธอหน้าแดง. โดยไม่คาดคิดมือกว้างเป่ยจินลูบแก้มของเธอ. 'แก้มของคุณคือร้อน' เป่ยจินกระซิบ 'คุณอึดอัดใจ' ยันชิหนิงจับแขนของเขาและกัดมือของเขา. 'Ah! เป่ยจินร้องออกมา. ยันชิปากหนิงจะไม่ปล่อยให้ไปจากมือของเขาเพื่อให้มือข้างที่ว่างของเขาบีบก้นของเธอ แต่เขาบังเอิญกดหนึ่งในจุดฝังเข็มบนเอวของเธอ ความตั้งใจของเขาคือการบีบก้นของเธอที่จะทำให้เกิดของเธอที่จะใช้มือทั้งสองข้างของเธอที่จะเอามือของเขาที่ด้านล่างของเธอและปากของเธอจะปล่อยให้ไปจากมือของเขา เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอได้รับเนื้อสัตว์ที่อยู่ด้านล่างของเธอตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอ. แม่บ้านไม่ได้ยินผู้เป็นที่รักของเธอตอบสนองและกลัวสิ่งที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นกับผู้เป็นที่รักของเธอ แม่บ้านทำความสะอาดได้อย่างรวดเร็วผลักประตูห้องเปิด. เป่ยจินมีปฏิกิริยาตอบสนองได้เร็วขึ้นและดึงผ้าม่านลูกปัดลง. แม่บ้านเข้ามาในห้องที่มืดและเธอไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนอยู่เบื้องหลังม่านลูกปัด. 'รักคุณครับ? แม่บ้านถาม 'ทำไมเสียงแปลกมีมาจากห้องของคุณ?' ยันชิหนิงฟื้นจากช็อตของเธอและเธอเหลือบมองไปที่เป่ยจินที่ซ่อนอยู่บนเตียงข้าง ๆ เธอ. 'มันไม่มีอะไร' ยันชิหนิงกล่าวว่า "ผมถูกตียุง. ยันชิหนิงตีแขนเป่ยจินแสดงให้เห็นถึงการตียุง. แม่บ้านก็รู้สึกโล่งใจที่รักเธอไม่เป็นไรซ้ายห้องและปิดประตู. 'ที่อยู่ใกล้' เป่ยจินกล่าวว่า เธอเกือบจะค้นพบฉันบนเตียงของคุณ. ' ยันชิหนิงหัวเราะ 'พี่ใหญ่คุณจะรู้วิธีการที่จะต้องกลัว?' 'แน่นอนฉันกลัว "เป่ยจินแกล้ง ถ้าเธอพบฉันบนเตียงของคุณแล้วในวันพรุ่งนี้เธอจะแพร่กระจายข่าวลือว่าในแต่ละครั้งที่เลดี้เก่ายันรู้สึกเหงาเลดี้ยันจะแอบคนเข้าไปในห้องเลดี้ยันในช่วงกลางของคืน. ' 'พี่ใหญ่ทำไมศศภอ' t คุณออก? ยันชิหนิงถามตาขุ่นตาเขียว. 'ออกจาก' เป่ยจินถาม 'แน่นอนผมต้องออก. เขาออกจากเตียงที่จะถอดรองเท้าของเขาและกลับมาวางบนเตียง 'ฉันจะออกในตอนเช้า. ยันชิหนิงนั่งบนเตียงทันที เธอเห็นสายตาของเขาถูกปิดและเขากำลังนอนหลับอย่างสบาย. เธอรู้ว่ามันเป็นไม่มีจุดหมายที่จะเตะเขาออกจากห้องและเธอถูกบังคับให้ต้องมีภาระหน้าที่ที่จะให้เขานอนหลับ เธอกลับมาวางบนเตียงที่ไกลออกไปจากเขาที่เป็นไปได้. หลังจากที่ในขณะเป่ยจินเปิดปากของเขา 'ทำไมคุณไม่วิ่งหนี? ผมมาที่นี่ในช่วงปลายนี้เพื่อดูว่าคุณได้วิ่งหนีไป. ' ยันชิหนิงมองไปที่เขามีพิรุธ เธอไม่รู้ว่าเขามีความซื่อสัตย์ ทุก ๆ สิบประโยคที่เขาพูดเก้าของพวกเขาโกหก. 'ขอบคุณเจ้าชายเก้าสำหรับการเตือนผมว่า' ยันชิหนิงกล่าวว่า. 'แต่ดูเหมือนว่ามันฉันไม่สามารถปล่อยให้อีกต่อไป' เป่ยจินพูดและเอาออกเสื้อคลุมด้านนอกของเขา 'นอกจากนี้การเริ่มต้นคืนวันพรุ่งนี้เราจะนอนด้วยกัน คืนนี้เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับเราที่จะได้รับใช้ในการนอนหลับด้วยกัน. ' ยันชิหนิงรู้สึกสำลักด้วยความสงสัย เธอดึงผ้าห่มทั่วร่างกายของเธอออกจากความกลัวแขนและขาของเขาจะเดิน. เป่ยจินเห็นอย่างชัดเจนของเธอปกป้องร่างกายของเธอ เขายิ้ม, สิงโตน้อยมีอาการทางประสาท มันเป็นที่น่าขบขันที่จะหยอกล้อสิงโตน้อย. 'สิงโตเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คุณเต็มใจที่จะแต่งงานกับฉัน?' เป่ยจินถาม. ยันชิหนิงเปิดตาของเธอ แม้ว่าเสียงของเขาฟังเหมือนที่เขากำลังล้อเล่น แต่ตาของเขาดูจริงจังและมันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะมองผ่านเขา. 'ฉันจะปฏิเสธคุณ? ยันชิหนิงถาม เธอไม่ต้องการต่อสู้กับเขาเพื่อความสนุกของเขา แต่เธอยิ้มและพูดในน้ำเสียงนุ่มนวล 'แต่งงานกับเจ้าชายที่เก้าคือพรที่จะมีอายุสามชีวิต. เป่ยจินขมวดคิ้ว 'นั่นคือวิธีการที่คุณรู้สึกอย่างไร?' 'แน่นอน' ยันชิหนิงกล่าวว่า 'เจ้าชายเก้าเป็นคนฉลาดและรูปหล่อ มีหญิงสาวจำนวนมากที่มีความประสงค์ที่จะแต่งงานกับคุณอยู่ ฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ และผมก็มีความสามารถที่ไม่มี แน่นอนผมรู้สึกขอบคุณมันเป็นความมหัศจรรย์ที่ฉันแต่งงานกับคุณ. ' ยันชิหนิงพูดได้อย่างราบรื่นพอสำหรับคำพูดของเธอให้เสียงที่น่าเชื่อให้กับคนอื่น ๆ แต่เขารู้ว่าเธอถูกเยาะเย้ยเขา. เป่ยจินหัวเราะ 'คุณโกหกผู้เชี่ยวชาญ.' 'มันเป็นเพราะคุณสอนให้ฉันดี' ยันชิหนิงพูดและหัวเราะ. 'จริงๆคุณต้องการที่จะแต่งงานกับฉัน' เป่ยจินกล่าวว่า 'มันน่าเสียดายที่ผมถูกบังคับให้แต่งงานกับคุณ.' 'คุณหมายถึงอะไร? ยันชิหนิงถาม. ยันชิหนิงไม่ได้คาดหวังเขาถูกบังคับให้แต่งงานกับเธอ. เป่ยจินจ้องมองมาที่ย่านชิหนิงและเขาหยุดตัวเองจากรอยยิ้ม เขาถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร 'มกุฎราชกุมารอยากจะแต่งงานกับน้องสาวคนเล็กของคุณและคุณอุปสรรคของพวกเขา ฉันถูกบังคับให้เป็นความเสียสละ ฉันคิดว่าคุณจะแต่งงานกับใครสักคนที่มีความสัมพันธ์ไม่ให้ฉัน แต่ผมจะกลับไปที่เมืองอิมพีเรียลจากภาคใต้ของเจียงที่ผิดเวลา ในพระราชวังผมมองในทุกสี่ทิศทางและกลัวว่าฉันจะเสียสละ อันที่จริงความกลัวของฉันเป็นจริงและฉันกลายเป็นเสียสละ. เป่ยจินมองอย่างจริงจังที่หนิงยันชิในขณะที่ 'คิดเกี่ยวกับมัน คุณลูกสาวของนายกรัฐมนตรีและในอนาคตน้องสาวคนเล็กของคุณจะแต่งงานกับมกุฎราชกุมาร คุณจะต้องแต่งงานกับใครบางคนจากที่สูงในท้องฟ้า ก่อนที่ผมจะกลับไปยังเมืองที่ยิ่งใหญ่มีไม่ทุกคนที่เหมาะสมสำหรับคุณและคุณจะสามารถเลือกจากคนด้านล่างคุณ แต่ฉันกลับมาอยู่ในเมืองที่ยิ่งใหญ่และก็ไม่ได้เช่นเดียวกับก่อน คุณจะไม่ได้เห็นสายตาของทุกคนมองมาที่ฉัน? ฉันเป็นเจ้าชายที่มีสถานะที่อ่อนแอในราชสำนักและคุณลูกสาวของนายกรัฐมนตรีที่มีสถานะที่อ่อนแอในครัวเรือนยัน เราเป็นคู่โชคจับคู่โดยชั้นฟ้าทั้งหลาย. เป่ยจินหยุดและถอนหายใจ 'ฉันถูกบังคับให้แต่งงานกับคุณ.' ยันชิหนิงมองอย่างที่เป่ยจิน แต่ละคำพูดของเขาเข้าไปในหูของเธออย่างชัดเจน แต่เมื่อมันเข้ามาในหัวใจของเธอมันทำให้ปวดหัวใจของเธอ เธอไม่ได้สนใจที่เธอ woul

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 4

เหยียนฉือหนิงไม่เห็นผู้บุกรุกอย่างชัดเจน ในห้องมืด

เธอกำลังตื่นตระหนก ขโมย ? โจร ? ความคิดที่น่ากลัวมากเกินปรากฏในหัวของเธอ เธอรีบคว้าหมอนขว้างมันใส่ผู้บุกรุก .

หมอนตีผู้บุกรุกหัว ตามด้วย . . . ผู้บุกรุกตกลงมาบนพื้นดิน

เมื่อเหยียนซือเหยียนหนิงมาถึงคฤหาสน์ ,เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถใช้ชีวิตกลมกลืนกับเจ้าหญิงคังฮุยกับ shi ting . เธอตั้งใจเลือกห้องที่อยู่ห่างจากแม่และลูกแพร์ แต่ห้องข้างบน เธอรีบวิ่งไปที่หน้าต่าง เพื่อดูว่าผู้บุกรุกตาย

อยู่ด้านล่างห้องผู้บุกรุกยืนอยู่ แต่ไม่ได้ไป ผู้บุกรุกกระซิบบางอย่างที่เลอะเลือน .

'mistress เป็นอะไร ?' แม่บ้านถามจากหน้าประตูห้อง

shi หนิงก็ว่าผู้บุกรุกกระซิบ " สิงโตน้อย ฉันเอง '

เหยียนฉือหนิงไม่รู้ว่าทำ สวรรค์ ! เด็กชายช่างพูดจริงๆไม่ปล่อยให้เธออยู่อย่างสงบสุข

ความคิดแรกของเธอกรีดร้อง ' ขโมย ' หลังจากนั้นทหารในย่านคฤหาสน์จะจับเด็กพูดมากและดูหน้ากากที่แท้จริงของเขา ความอ่อนโยนอะไร ? ความดีอะไรพูดมากจริงโจรที่เด็กปีนหน้าต่างเป็นครั้งแรกในกลางของคืน

" ไม่เป็นไร " หนิงกล่าวอย่างไม่เต็มใจ shi กับแม่บ้าน ' ผมได้รับถ้วยของน้ำ คุณสามารถกลับไปนอน "

เธอที่สองคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเด็กพูดมากจะถูกจับ เขาจะอธิบายสถานการณ์ให้ปรากฏอย่างสุภาพบุรุษพรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของฉัน หัวใจของฉันก็กระสับกระส่าย และผมอยากเห็นคู่หมั้นของฉัน ฉันรู้ว่าเธอแอบย่องเข้าห้องผิด แต่ผมไม่สามารถควบคุมว่าฉันคิดถึงเธอ นายกรัฐมนตรี ยัน ได้โปรดยกโทษให้ผมสักครั้ง '

ถ้าเธอทำนายเป็นจริงรูปแบบแล้วพูดมากบอยคงไม่ต้องเอาออกแต่ช่วยเพิ่มชื่อเสียงของเขา และทำให้เขาดูเหมือนชายลึกในความรักกับคู่หมั้นของเขา มากกว่าที่เธอคิด cunningness ของเขามากกว่าที่เธอต้องการที่จะโจมตีเขา

เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นเพ่ยจินเริ่มปีนกำแพงเข้าไปในตำหนักอีกครั้ง การเคลื่อนไหวของเขา มันรวดเร็วเหมือนเขามักจะปีนเข้าห้องของสาวน้อย

ครึ่งหนึ่งของร่างกายของเพ่ยจิน เข้ามาผ่านทางหน้าต่าง เธอรีบปิดครึ่งหน้าต่าง เพื่อหยุดเขาจากการเข้าหอ พี่ชาย

'big , คุณอยู่ที่นี่ ? ' shi หนิงถามเบาๆ

เพ่ยจินใช้มือข้างหนึ่งเพื่อเปิดหน้าต่างไว้ และมืออีกข้างของเขาผ่าน shi หนิงหมอน

'tomorrow เป็นวันแต่งงานของเรา " เพ่ยจินพูดด้วยน้ำเสียงหวานเกินไป ' หัวใจของฉันคิดถึงเธอผมกลิ้งอยู่บนเตียงหลายครั้ง และนอนไม่หลับ ฉันต้องการพบคุณค่ะ '

shi หนิงถลึงตามองเพ่ยจิน

แต่คุณไม่ควรให้รางวัลผมกับหมอน ' เพ่ยจินแย้งขึ้น ' ดูหน้าผากของฉันมันบวม ผมจะทำอะไรในวันพรุ่งนี้ ? '

" สมควร " shi หนิงกล่าว ' พี่ชาย คุณควรจะดีใจที่เป็นหมอนไม้ถ้าเป็นหยกหมอนก็ไม่น่าจะมีก้อนเล็กๆ บนหน้าผาก . . .

เพ่ยจินขมวดคิ้วเข้าหากัน ยัน ฉือหนิงยังคงยึดหน้าต่างที่จะหยุดเขาจากการเข้าห้อง

ถ้าเธอไม่ให้ฉันเข้าไปฉันก็จะล้มอีก ' เพ่ยจินกล่าว ' แล้วครึ่งล่างของร่างกายของฉันจะถูกทำลายและความสุขในอนาคตของคุณจะหายไป . . .

จงไปข้างหน้าและล้มลง' shi หนิงบอกว่าเธอต้องการจะปิดครึ่งอื่น ๆของหน้าต่าง

เพ่ยจินจับบนหน้าต่างการลื่นไถล เขารีบใช้สองมือจับหน้าต่างและจงใจมองที่หน้าอกของเหยียนฉือหนิง

คุณไม่ได้ใส่ชุดชั้นในเลยเหรอ ' เพ่ยจินแกล้ง

เหยียนฉือหนิงมองลงไปที่หน้าอกของเธอ เสื้อคลุมหลวมภายในของเธอถูกเปิดและครึ่งหนึ่งของหน้าอกของเธอที่มองเห็นได้