We’ve all done it. Run upstairs to

We’ve all done it. Run upstairs to get your keys, but forget that it is them you’re looking for once you get to the bedroom. Open the fridge door and reach for the middle shelf only to realise that we can't remember why we opened the fridge in the first place. Or wait for a moment to interrupt a friend to find that the burning issue that made us want to interrupt has now vanished from our minds just as we come to speak: “What did I want to say again?” we ask a confused audience, who all think “how should we know?!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราได้ทั้งหมดทำมัน คุณเรียกใช้ชั้นบนได้รับคีย์ของคุณ แต่ลืมว่า มันเป็นพวกเขากำลังจะไปห้องนอน เปิดประตูตู้เย็น และหยิบชั้นกลางเท่านั้นที่รู้เราไม่รู้ว่า ทำไมเราเปิดตู้เย็นเป็นที่แรก หรือรอเพื่อนมาพบว่า ปัญหาการเผาไหม้ที่ทำให้เราต้องขัดจังหวะขัดจังหวะในช่วงเวลาได้ตอนนี้ไหลจากจิตใจของเราเหมือนว่าเรามาพูด: "อะไรไม่อยากพูดอีก" เราขอให้ผู้ชมสับสน ที่ทุกคนคิดว่า "ควรเรารู้!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราได้ทำทุกอย่างที่ เรียกชั้นบนจะได้รับคีย์ของคุณ แต่ลืมว่ามันคือพวกเขาคุณกำลังมองหาเมื่อคุณได้รับไปที่ห้องนอน เปิดประตูตู้เย็นและการเข้าถึงสำหรับชั้นกลางเท่านั้นที่จะรู้ว่าเราไม่สามารถจำได้ว่าทำไมเราเปิดตู้เย็นในสถานที่แรก หรือรอสักครู่เพื่อขัดขวางเพื่อนเพื่อที่จะพบว่าปัญหาการเผาไหม้ที่ทำให้เราต้องการที่จะหยุดยั้งได้หายไปในขณะนี้จากจิตใจของเราเช่นเดียวกับที่เราจะมาพูดได้: "สิ่งที่ผมไม่อยากจะพูดอีกครั้ง" เราขอให้ผู้ชมสับสน ที่ทุกคนคิดว่า "วิธีการที่เราควรรู้ ?!"