She - she wanted to paint the Bay o

She - she wanted to paint the Bay of Naples some day." said Sue.

"Paint? - bosh! Has she anything on her mind worth thinking twice - a man for instance?"

"A man?" said Sue, with a jew's-harp twang in her voice. "Is a man worth - but, no, doctor; there is nothing of the kind."

"Well, it is the weakness, then," said the doctor. "I will do all that science, so far as it may filter through my efforts, can accomplish. But whenever my patient begins to count the carriages in her funeral procession I subtract 50 per cent from the curative power of medicines. If you will get her to ask one question about the new winter styles in cloak sleeves I will promise you a one-in-five chance for her, instead of one in ten."

After the doctor had gone Sue went into the workroom and cried a Japanese napkin to a pulp. Then she swaggered into Johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime.

Johnsy lay, scarcely making a ripple under the bedclothes, with her face toward the window. Sue stopped whistling, thinking she was asleep.

She arranged her board and began a pen-and-ink drawing to illustrate a magazine story. Young artists must pave their way to Art by drawing pictures for magazine stories that young authors write to pave their way to Literature.

As Sue was sketching a pair of elegant horseshow riding trousers and a monocle of the figure of the hero, an Idaho cowboy, she heard a low sound, several times repeated. She went quickly to the bedside.

Johnsy's eyes were open wide. She was looking out the window and counting - counting backward.

"Twelve," she said, and little later "eleven"; and then "ten," and "nine"; and then "eight" and "seven", almost together.

Sue look solicitously out of the window. What was there to count? There was only a bare, dreary yard to be seen, and the blank side of the brick house twenty feet away. An old, old ivy vine, gnarled and decayed at the roots, climbed half way up the brick wall. The cold breath of autumn had stricken its leaves from the vine until its skeleton branches clung, almost bare, to the crumbling bricks.

< 3 >
"What is it, dear?" asked Sue.

"Six," said Johnsy, in almost a whisper. "They're falling faster now. Three days ago there were almost a hundred. It made my head ache to count them. But now it's easy. There goes another one. There are only five left now."

"Five what, dear? Tell your Sudie."

"Leaves. On the ivy vine. When the last one falls I must go, too. I've known that for three days. Didn't the doctor tell you?"

"Oh, I never heard of such nonsense," complained Sue, with magnificent scorn. "What have old ivy leaves to do with your getting well? And you used to love that vine so, you naughty girl. Don't be a goosey. Why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were - let's see exactly what he said - he said the chances were ten to one! Why, that's almost as good a chance as we have in New York when we ride on the street cars or walk past a new building. Try to take some broth now, and let Sudie go back to her drawing, so she can sell the editor man with it, and buy port wine for her sick child, and pork chops for her greedy self."

"You needn't get any more wine," said Johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "There goes another. No, I don't want any broth. That leaves just four. I want to see the last one fall before it gets dark. Then I'll go, too."

"Johnsy, dear," said Sue, bending over her, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until I am done working? I must hand those drawings in by to-morrow. I need the light, or I would draw the shade down."

"Couldn't you draw in the other room?" asked Johnsy, coldly.

"I'd rather be here by you," said Sue. "Beside, I don't want you to keep looking at those silly ivy leaves."

< 4 >
"Tell me as soon as you have finished," said Johnsy, closing her eyes, and lying white and still as fallen statue, "because I want to see the last one fall. I'm tired of waiting. I'm tired of thinking. I want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."

"Try to sleep," said Sue. "I must call Behrman up to be my model for the old hermit miner. I'll not be gone a minute. Don't try to move 'til I come back."

Old Behrman was a painter who lived on the ground floor beneath them. He was past sixty and had a Michael Angelo's Moses beard curling down from the head of a satyr along with the body of an imp. Behrman was a failure in art. Forty years he had wielded the brush without getting near enough to touch the hem of his Mistress's robe. He had been always about to paint a masterpiece, but had never yet begun it. For several years he had painted nothing except now and then a daub in the line of commerce or advertising. He earned a little by serving as a model to those young artists in the colony who could not pay the price of a professional. He drank gin to excess, and still talked of his coming masterpiece. For the rest he was a fierce little old man, who scoffed terribly at softness in any one, and who regarded himself as especial mastiff-in-waiting to protect the two young artists in the studio above.

Sue found Behrman smelling strongly of juniper berries in his dimly lighted den below. In one corner was a blank canvas on an easel that had been waiting there for twenty-five years to receive the first line of the masterpiece. She told him of Johnsy's fancy, and how she feared she would, indeed, light and fragile as a leaf herself, float away, when her slight hold upon the world grew weaker.

Old Behrman, with his red eyes plainly streaming, shouted his contempt and derision for such idiotic imaginings.

< 5 >
"Vass!" he cried. "Is dere people in de world mit der foolishness to die because leafs dey drop off from a confounded vine? I haf not heard of such a thing. No, I will not bose as a model for your fool hermit-dunderhead. Vy do you allow dot silly pusiness to come in der brain of her? Ach, dot poor leetle Miss Yohnsy."

"She is very ill and weak," said Sue, "and the fever has left her mind morbid and full of strange fancies. Very well, Mr. Behrman, if you do not care to pose for me, you needn't. But I think you are a horrid old - old flibbertigibbet."

"You are just like a woman!" yelled Behrman. "Who said I will not bose? Go on. I come mit you. For half an hour I haf peen trying to say dot I am ready to bose. Gott! dis is not any blace in which one so goot as Miss Yohnsy shall lie sick. Some day I vill baint a masterpiece, and ve shall all go away. Gott! yes."

Johnsy was sleeping when they went upstairs. Sue pulled the shade down to the window-sill, and motioned Behrman into the other room. In there they peered out the window fearfully at the ivy vine. Then they looked at each other for a moment without speaking. A persistent, cold rain was falling, mingled with snow. Behrman, in his old blue shirt, took his seat as the hermit miner on an upturned kettle for a rock.

When Sue awoke from an hour's sleep the next morning she found Johnsy with dull, wide-open eyes staring at the drawn green shade.

"Pull it up; I want to see," she ordered, in a whisper.

Wearily Sue obeyed.

But, lo! after the beating rain and fierce gusts of wind that had endured through the livelong night, there yet stood out against the brick wall one ivy leaf. It was the last one on the vine. Still dark green near its stem, with its serrated edges tinted with the yellow of dissolution and decay, it hung bravely from the branch some twenty feet above the ground.

< 6 >
"It is the last one," said Johnsy. "I thought it would surely fall during the night. I heard the wind. It will fall to-day, and I shall die at the same time."

"Dear, dear!" said Sue, leaning her worn face down to the pillow, "think of me, if you won't think of yourself. What would I do?"

But Johnsy did not answer. The lonesomest thing in all the world is a soul when it is making ready to go on its mysterious, far journey. The fancy seemed to possess her more strongly as one by one the ties that bound her to friendship and to earth were loosed.

The day wore away, and even through the twilight they could see the lone ivy leaf clinging to its stem against the wall. And then, with the coming of the night the north wind was again loosed, while the rain still beat against the windows and pattered down from the low Dutch eaves.

When it was light enough Johnsy, the merciless, commanded that the shade be raised.

The ivy leaf was still there.

Johnsy lay for a long time looking at it. And then she called to Sue, who was stirring her chicken broth over the gas stove.

"I've been a bad girl, Sudie," said Johnsy. "Something has made that last leaf stay there to show me how wicked I was. It is a sin to want to die. You may bring a me a little broth now, and some milk with a little port in it, and - no; bring me a hand-mirror first, and then pack some pillows about me, and I will sit up and watch you cook."

And hour later she said:

"Sudie, some day I hope to paint the Bay of Naples."

The doctor came in the afternoon, and Sue had an excuse to go into the hallway as he left.

< 7 >
"Even chances," said the doctor, taking Sue's thin, shaking hand in his. "With good nursing you'll win." And now I must see another case I have downstairs. Behrman, his name is - some kind of an artist, I believe. Pneumonia, too. He is an old, weak man, and the attack is acute. There is no hope for him; but he goes to the hospital to-day to be made more comfortable."

The next day the doctor said to Sue: "She's out of danger. You won. Nutrition and care now - that's all."

And that afternoon Sue came to the bed where Johnsy lay, contentedly knitti

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอ - เธออยากระบายอ่าวเนเปิลส์วันบาง "กล่าวว่า ฟ้อง "สี -bosh มีเธออะไรคุ้มใจของเธอคิดสอง - คนตัวอย่าง? " "ชาย" ว่า Sue มี twang jew's-harp ในเสียงของเธอ "คุ้มค่าคน - แต่ ไม่มี แพทย์ มีอะไรประเภทนั้น" แล้ว "ดี ก็อ่อนแอ กล่าวว่า แพทย์ "ฉันจะทำทุกสิ่งที่วิทยาศาสตร์ ตราบใดที่มันสามารถกรองผ่านความพยายามของฉัน สามารถทำให้สำเร็จ แต่เมื่อผู้ป่วยของฉันเริ่มต้นการนับนับในขบวนศพของเธอ ฉันลบร้อยละ 50 จากพลังงาน curative ยา ถ้าคุณจะได้รับของเธอเพื่อถามคำถามหนึ่งเกี่ยวกับลักษณะของใหม่หนาวเสื้อคลุมแขน ฉันจะสัญญาว่า คุณมีโอกาสหนึ่งในห้าสำหรับเธอ แทนที่เป็นหนึ่งในสิบ" หลังจากหมอแล้ว ซูเดินเข้าไปใน workroom และร้องญี่ปุ่นผ้าเช็ดปากให้เป็นเยื่อ แล้ว เธอ swaggered เข้าไปในห้องของ Johnsy กับกระดานวาดรูปเธอ ragtime วิสท์ลิง Johnsy เลย์ แทบทำให้ระลอกคลื่นใต้เกี่ยวกับภัตตาคาร กับใบหน้าของเธอไปทางหน้าต่าง บางซื่อหยุดวิสท์ลิง คิดเธอหลับ เธอจัดบอร์ดของเธอ และเริ่มวาด pen-and-ink เพื่อแสดงเรื่องนิตยสาร ศิลปินหนุ่มต้องถางทางเพื่อศิลปะ โดยการวาดภาพเรื่องวารสารที่ผู้เขียนหนุ่มเขียนถางทางเอกสารประกอบการ เป็น Sue มีร่างคู่ของ horseshow สวยงามขี่กางเกงและ monocle ของรูปของพระเอก คาวบอยไอดาโฮ เธอได้ยินเสียงต่ำ ทำซ้ำหลายครั้ง เธอไปอย่างรวดเร็วไปข้างเตียง ตาของ Johnsy เปิดกว้าง เธอถูกมองหน้าต่าง และนับ--นับย้อนหลัง "สิบสอง เธอกล่าวว่า และในภายหลังน้อย"สิบเอ็ด" แล้ว "สิบ" และ "เก้า" แล้ว "แปด" และ "เจ็ด" กันเกือบ ดู Sue solicitously จากหน้าต่าง สิ่งมีจะนับหรือไม่ มีเพียงการเปลือย เศร้าซึมหลาได้ และด้านที่ว่างของบ้านอิฐยี่สิบฟุตไป เถาวัลย์ไอวี่เก่า เก่า gnarled และการผุที่ราก ปีนขึ้นกำแพงอิฐครึ่งทาง ลมหายใจอุ่นของฤดูใบไม้ร่วงมีจงใบจากเถาวัลย์ที่จนสาขากระดูกพืช เกือบ เปลือย กับอิฐผุ< 3 > คืออะไร รัก "ถามบางซื่อ "6 กล่าวว่า Johnsy ในเกือบ whisper "พวกเขากำลังตกเร็วเดี๋ยวนี้ สามวันที่ผ่านมามีเกือบร้อย มันทำให้ฉันปวดหัวนับพวกเขา แต่ตอนนี้ มันเป็นเรื่องง่าย มีไปอีกหนึ่ง มีซ้ายห้าเท่านั้น" "ห้าอะไร รักหรือไม่ บอก Sudie ของคุณ" "ใบไม้ บนเถาวัลย์ไอวี่ เมื่อสุดท้ายตก ต้องไป เกินไป ฉันได้รู้ว่าสามวัน ไม่หมอบอกคุณ" "โอ้ ผมไม่เคยได้ยินของเหลวไหลเช่น เปดบางซื่อ กับชนสวยงาม "ไอวี่เก่ามีอะไรทิ้งกับการเดินทางของคุณดี และคุณใช้เถาวัลย์ที่รักดังนั้น คุณสาวซน ไม่มี goosey ทำไม หมอบอกเช้านี้ที่โอกาสการดีจริงเร็ว ถูก - ลองดูอะไรที่เขาว่า - เขากล่าวว่า โอกาสได้ 10 วัน ทำไม ก็เกือบเป็นเป็นโอกาสดีเรามีในนิวยอร์กเมื่อเรานั่งบนรถถนน หรือเดินผ่านอาคารใหม่ ได้ซุปบางขณะ และให้ Sudie กลับไปยังรูปวาดของเธอ เพื่อเธอสามารถขายคนแก้ไขกับมัน และซื้อพอร์ตไวน์ลูกป่วย และหมู chops สำหรับเธอเองตะกละ" "คุณไม่จำเป็นต้องรับไวน์เพิ่มเติม กล่าวว่า Johnsy การรักษาดวงตาของเธอคงออกหน้าต่าง "มีไปอีก ไม่ ฉันไม่ต้องการซุป ที่ปล่อยเพียงสี่ อยากจะดูฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งล่าสุดก่อนที่มันจะมืด แล้ว ฉันจะไป มากเกินไป" " Johnsy รัก, " กล่าวว่า Sue ดัดมากกว่าเธอ, "จะคุณสัญญาไปตาปิด และไม่มองออกหน้าต่างจนเสร็จแล้วทำงานหรือไม่ ฉันต้องมือภาพวาดเหล่านั้นใน โดยให้เหล่า ต้องการแสง หรือฉันจะวาดร่มลง" "ไม่คุณวาดในห้องอื่น ๆ " ถาม Johnsy, coldly "ฉันค่อนข้างจะที่นี่ โดยคุณ กล่าวว่า Sue "ด้านข้าง ไม่ต้องคุณให้ดูที่ใบไอวี่โง่เหล่านั้น"< 4 > "บอกฉันทันทีที่คุณทำเสร็จแล้ว กล่าวว่า Johnsy ปิดดวงตาของเธอ และโกหกสีขาว และยังคงลดลงเป็นรูปปั้น "เพราะอยากจะดูฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งล่าสุด ฉันเหนื่อยกับการรอคอย ฉันเบื่อความคิด ต้องการเปิดหลวมค้างของฉันทุกอย่าง และไปล่องเรือลง ลง เช่นใบไม้เหล่านั้นยากจน เหนื่อยเดียวกัน" "ลองนอน กล่าวว่า Sue "ฉันต้องโทร Behrman ถึงเป็นรูปแบบของฉันสำหรับคนขุดแร่ฤาษีเก่า ฉันจะไม่ไปนาที อย่าพยายามย้าย 'til กลับมา" จิตรกรที่อยู่ชั้นล่างพวก Behrman เก่าได้ เขาเป็นอดีต sixty และมีเครา Moses ของแองเจโล่ Michael ดัดผมลงจากหัวของเซเทอร์พร้อมกับร่างกายของเด็กซน Behrman ล้มเหลวใน สี่สิบปีที่เขามี wielded แปรงโดยไม่ได้รับใกล้พอสัมผัสเฮ็มของเสื้อคลุมของเขาเมีย เขาได้เสมอเกี่ยวกับการวาดชิ้นเอก แต่ยังไม่เริ่มก็ หลายปี เขาได้วาดอะไรยกเว้นตอนนี้ แล้วรอยเปื้อนในบรรทัดของการค้าหรือโฆษณา เขาได้เล็กน้อย โดยการให้บริการเป็นแบบกับเหล่าศิลปินหนุ่มในฝูงที่สามารถจ่ายราคาของมืออาชีพ เขาดื่มกินมากเกินไป และยังคง พูดคุยกันของชิ้นเอกของเขามา สำหรับส่วนเหลือ กำลังรุนแรงน้อยเก่าชาย ที่ scoffed ฟ้าที่หางอย่างใดอย่างหนึ่ง และที่ถือว่าตัวเองเป็นเฉพาะกระทู้ mastiff-ในรอคอยปกป้องศิลปินสองหนุ่มในห้องข้างบน บางซื่อพบ Behrman หอมจูนิเปอร์ครบในเขามีไฟส่องสว่างด้านล่างเดน ในมุมหนึ่งนั้นผืนผ้าใบว่างเปล่าบนขาตั้งที่มีการรอมียี่สิบห้าปีจะรับบรรทัดแรกของผลงานชิ้น นี้ เธอบอกว่า เขานึกคิดของ Johnsy และว่าเธอกลัวเธอจะ แน่นอน อ่อน และเปราะบางเป็นใบไม้ตัวเอง ลอยไป เมื่อเธอค้างเล็กน้อยเมื่อโลกเติบโตแข็งแกร่ง เก่า Behrman กับตาแดงเถิดสตรีมมิ่ง ตะโกนเขาดูถูกและ derision สำหรับลูกค้าคง idiotic ดังกล่าว< 5 > "Vass " เขาร้อง "คือ dere คนเดโลก mit der ความตายเนื่องจาก leafs dey หล่นออกจากเถาวัลย์ confounded ฉัน haf ไม่ได้ยินจากปากของเขา ไม่ ฉันจะไม่ขนาดเป็นแบบสำหรับคุณหลอกฤาษี-dunderhead วีคุณอนุญาตจุด pusiness โง่มาแดร์สมองของเธอ Ach จุดดี leetle นางสาว Yohnsy " "เธอป่วยมาก และ อ่อนแอ, " กล่าวว่า Sue "กไข้จากใจของเธอเต็มไปด้วยความเพ้อฝันประหลาด และ morbid ดี นาย Behrman ถ้าคุณไม่สนใจถ่ายรูปฉัน คุณไม่จำเป็นต้อง แต่ผมคิดว่า คุณจะอายุ horrid - flibbertigibbet เก่า" "คุณเป็นเหมือนผู้หญิง" yelled Behrman "ใครว่า ฉันจะไม่ขนาด ไปต่อ Mit มาคุณ ครึ่งชั่วโมงฉัน peen haf พยายามบอกจุดพร้อมกับเครื่อง Gott โรคไม่ได้ blace ใด ๆ ในที่หนึ่งเพื่อจะนอนป่วย goot เป็นนางสาว Yohnsy บางวันฉัน baint ควิลล์ชิ้นเอก และ ve จะหมดไป Gott ใช่" Johnsy นอนเมื่อพวกเขาไปชั้นบน Sue ดึงร่มลงหน้าต่างงั่ว และ motioned Behrman ในห้องอื่น ๆ มี พวก peered หน้าต่างส่วนชาวที่เถาวัลย์ไอวี่ แล้ว พวกเขามองกันครู่โดยไม่ต้องพูด ฝนแบบถาวร เย็นถูกล้ม สำราญหิมะ Behrman ในเสื้อสีน้ำเงินของเขาเก่า เอาที่นั่งของเขาเป็นคนขุดแร่ฤาษีในกาต้มน้ำมี upturned สำหรับก้อนหิน เมื่อ Sue ปลุกจากโหมดสลีชั่วโมงของเช้าวันถัดไป เธอพบ Johnsy ด้วยน่าเบื่อ wide-open ตาจ้องสีเขียวออก "ดึงค่า อยากดู เธอสั่ง whisper งานบางซื่อเชื่อฟัง แต่ หล่อ หลังจากฝนเต้นและให้รุนแรงของลมที่มีทนผ่านคืน livelong มียังยืนออกกับอิฐผนังหนึ่งไอวี่ใบ มันเป็นหนึ่งในไวน์ล่าสุด เขียวเข้มยังคงใกล้กับก้านของ กับขอบของ serrated ระบายสี ด้วยสีเหลืองของยุบและผุ มันแขวนอย่างกล้าหาญจากสาขาบางเท้ายี่สิบเหนือพื้นดิน< 6 > "เป็นคนสุดท้าย กล่าวว่า Johnsy "ฉันคิดว่า มันก็จะตกในตอนกลางคืน ผมได้ยินลม มันจะตกวันนี้ และฉันจะตายในเวลาเดียวกัน" "รัก รัก" กล่าวว่า Sue เอียงใบหน้าของเธอสวมใส่ลงหมอน "คิดถึงฉัน ถ้าคุณไม่คิดว่า ของตัวเอง จะไร" แต่ไม่มีสัญญาณ Johnsy สิ่ง lonesomest ในโลกทั้งหมดคือ จิตวิญญาณจะทำพร้อมไปในการเดินทางไกล ลึกลับ นึกคิดดูเหมือนจะ มีเธอขอเป็นหนึ่งความสัมพันธ์ที่ผูกเธอ เพื่อมิตรภาพ และโลกถูก loosed วันสวมอยู่ และแม้ผ่านสนธยาพวกเขาได้เห็นใบไอวี่โลนติดก้านของกำแพง แล้ว กับมาของ ลมเหนือได้อีก loosed ในขณะที่ฝนยังคงชนะเทียบกับ windows และ pattered จากชายคาบ้านดัตช์ที่ต่ำลง เมื่อแสง เพียงพอ Johnsy ไร้ความปรานี สั่งให้ร่มเงาสามารถยก ใบไอวี่ยังมีได้ Johnsy วางมองได้นาน แล้ว เธอเรียกบางซื่อ ที่ถูกเธอซุปไก่กวนบนเตาแก๊ส "ผมเคยผู้หญิงเลว Sudie กล่าวว่า Johnsy "สิ่งที่ได้ทำใบสุดท้ายที่มีอยู่เพื่อแสดงว่าคนชั่วได้ มันเป็นบาปต้องการตาย คุณอาจนำฉันเป็นซุปเล็กน้อยขณะนี้ และนมบางพอร์ตเล็กน้อยใน และ - no นำผมกระจกส่องครั้งแรก แล้ว แพ็คหมอนบางอย่างเกี่ยวกับฉัน และฉันจะนั่งดูคุณทำ " ชั่วโมงและภายหลังเธอบอกว่า: "Sudie วันหวังสีอ่าวเนเปิลส์" หมอมาตอนบ่าย และ Sue มีข้อแก้ตัวไปสู่ห้องโถงเป็นเขา< 7 > "โอกาสคู่ หมอ ถ่ายของบางซื่อบาง สั่นมือในเขากล่าว "มีพยาบาลดี คุณจะชนะ" และตอนนี้ฉันต้องดูกรณีอื่น มีชั้นล่าง Behrman ชื่อของเขาคือ - บางชนิดของศิลปิน ฉันเชื่อว่า โรค เกินไป เขาเป็นคนมีอายุ อ่อนแอ และการโจมตีเป็นเฉียบพลัน มีหวังไม่มีสำหรับเขา แต่เขาไปโรงพยาบาลวันนี้จะทำสะดวกสบายมากขึ้น" วันหมอว่า Sue: "เธอจะพ้นอันตราย คุณชนะ โภชนาการและการดูแลขณะนี้ - ที่ได้ทั้งหมด" และซูยามบ่ายที่มานอนที่ Johnsy เลย์ contentedly knitti

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอ - เธออยากจะทาสีอ่าวเนเปิลส์บางวัน "ซูกล่าวว่า.. สี "? - เรื่องเหลวไหล! ? - มีอะไรที่เธออยู่ในใจเธอคิดมูลค่าเป็นครั้งที่สองคนเช่น " "คน". ซูมีหางเสียง jew's-พิณในเสียงของเธอ "เป็นคนที่คุ้มค่ากล่าวว่า - แต่ไม่มีหมอ; มีอะไรของชนิด. " "อืมมันเป็นจุดอ่อนแล้ว" หมอกล่าวว่า. "ผมจะทำทุกอย่างที่วิทยาศาสตร์เท่าที่มันอาจจะกรองผ่านความพยายามของฉันสามารถทำได้ แต่เมื่อใดก็ตามที่ผู้ป่วยของฉันเริ่มที่จะนับรถในขบวนแห่ศพของเธอที่ฉันลบร้อยละ 50 จากอำนาจรักษาของยา ถ้าคุณจะได้รับของเธอที่จะถามคำถามหนึ่งเกี่ยวกับรูปแบบใหม่ในฤดูหนาวแขนเสื้อคลุมผมจะสัญญาว่าคุณหนึ่งในห้าโอกาสสำหรับเธอแทนหนึ่งในสิบ. " หลังจากที่แพทย์ได้ไปฟ้องเดินเข้าไปในห้องทำงานและร้องไห้ ผ้าเช็ดปากญี่ปุ่นเยื่อ. จากนั้นเธอ swaggered เข้าไปในห้อง Johnsy กับกระดานวาดภาพของเธอผิวปากแร็กไทม์. Johnsy วางแทบทำให้ระลอกภายใต้ที่นอนหมอนมุ้งที่มีใบหน้าของเธอที่มีต่อหน้าต่าง. ซูหยุดผิวปากคิดว่าเธอกำลังนอนหลับ. เธอจัด คณะกรรมการและเริ่มปากกาและหมึกวาดภาพของเธอแสดงให้เห็นถึงเรื่องราวนิตยสาร. ศิลปินหนุ่มจะต้องปูทางของพวกเขาเพื่อศิลปะโดยการวาดภาพสำหรับนิตยสารเรื่องราวที่เขียนหนุ่มเขียนเพื่อปูทางของพวกเขาวรรณคดี. ในฐานะที่เป็นซูถูกร่างคู่ของหรูหรา . กางเกง horseshow ขี่และแว่นของตัวเลขของพระเอก, คาวบอยไอดาโฮเธอได้ยินเสียงต่ำหลายครั้งซ้ำเธอรีบไปที่ข้างเตียง. ดวงตา Johnsy ของถูกเปิดกว้างเธอเป็นคนที่มองออกไปนอกหน้าต่างและนับ -. นับ . ย้อนกลับ"สิบสอง" เธอกล่าวและน้อยภายหลัง "สิบเอ็ด"; แล้ว "สิบ" และ "เก้า"; แล้ว "แปด" และ "เจ็ด" เกือบกัน. ซู solicitously มองออกไปนอกหน้าต่าง อะไรคือสิ่งที่มีการนับ? มีเพียงเปลือยลานน่าเบื่อที่จะเห็นและด้านที่ว่างเปล่าของบ้านอิฐยี่สิบฟุตห่าง เก่าเถาไม้เลื้อยเก่าตะปุ่มตะป่ำและผุที่ราก, ปีนขึ้นไปครึ่งทางขึ้นกำแพงอิฐ ลมหายใจของความหนาวเย็นของฤดูใบไม้ร่วงได้เสียใจใบของมันจากเถาจนสาขาโครงกระดูกของมันยึดเปลือยเกือบอิฐบี้. <3> "มันคืออะไรที่รัก?" ถามฟ้อง. "หก" Johnsy กล่าวว่าในเกือบกระซิบ "พวกเขากำลังลดลงได้เร็วขึ้นในขณะนี้. สามวันที่ผ่านมามีเกือบร้อย. มันทำให้ปวดหัวของฉันที่จะนับพวกเขา. แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องง่าย. มีอีกหนึ่งไป. มีเพียงห้าที่เหลือในขณะนี้." "ห้าสิ่งที่รัก? บอก Sudie คุณ. " "ใบ. ในเถาไม้เลื้อย. เมื่อหนึ่งครั้งสุดท้ายตรงที่ผมจะต้องไปด้วย. ผมรู้จักว่าเป็นเวลาสามวัน. ไม่ได้บอกคุณหมอ?" "โอ้ฉันไม่เคยได้ยินเช่น เรื่องไร้สาระ "บ่นฟ้องด้วยดูถูกงดงาม "สิ่งที่มีไม้เลื้อยใบเก่าจะทำอย่างไรกับการได้รับของคุณดีหรือไม่และคุณเคยรักเถาที่เป็นเช่นนั้นคุณสาวซน. อย่า Goosey. ทำไมหมอบอกผมว่าในเช้าวันนั้นโอกาสของคุณเพื่อรับดีจริงเร็ว ๆ นี้ได้ - เรามาดูว่าสิ่งที่เขากล่าวว่า - เขากล่าวว่ามีโอกาสเป็น 12:50 ทำไมที่เกือบจะเป็นโอกาสดีที่เรามีในนิวยอร์กเมื่อเรานั่งอยู่บนรถถนนหรือเดินผ่านอาคารใหม่พยายามที่จะใช้น้ำซุปบาง!. ตอนนี้และปล่อยให้ Sudie กลับไปวาดภาพเธอเพื่อให้เธอสามารถขายคนบรรณาธิการกับมันและซื้อไวน์พอร์ตสำหรับเด็กป่วยของเธอและหมูสับตัวเองโลภของเธอ. " "คุณไม่จำเป็นต้องรับการใด ๆ ไวน์มากขึ้น" กล่าวว่า Johnsy รักษาดวงตาของเธอคงออกไปนอกหน้าต่าง "มีอีกไป. ไม่ฉันไม่ต้องการน้ำซุปใด ๆ . ที่ใบเพียงสี่. ฉันต้องการที่จะเห็นคนสุดท้ายฤดูใบไม้ร่วงก่อนที่จะได้รับความมืด. แล้วฉันจะไปด้วย." "Johnsy รัก" ซูกล่าวว่า ดัดมากกว่าเธอ "คุณจะสัญญาว่าฉันจะให้ดวงตาของคุณปิดและไม่ได้มองออกไปนอกหน้าต่างจนกว่าฉันกำลังทำทำงาน? ผมต้องมอบภาพวาดโดยผู้ที่อยู่ในพรุ่งนี้. ฉันต้องการแสงหรือฉันจะวาดร่ม ลง. " "คุณไม่สามารถวาดในห้องอื่น ๆ ?" ถาม Johnsy, เย็นชา. "ผมอยากจะอยู่ที่นี่โดยคุณ" ซูกล่าวว่า "นอกจากนี้ผมไม่อยากให้คุณมองไปที่ไม้เลื้อยใบโง่เหล่านั้น." <4> "บอกเร็วที่สุดเท่าที่คุณได้เสร็จสิ้น" Johnsy กล่าวปิดตาของเธอและโกหกสีขาวและยังคงเป็นรูปปั้นลดลง " เพราะผมต้องการที่จะเห็นคนสุดท้ายฤดูใบไม้ร่วง. ฉันเหนื่อยกับการรอคอย. ฉันเหนื่อยของการคิด. ฉันต้องการที่จะเปิดหลวมถือของฉันในทุกอย่างและไปล่องเรือลงลดลงเช่นเดียวกับหนึ่งของคนยากจนเหล่านั้นใบเหนื่อย . " "ลองไปนอน" ซูกล่าวว่า "ผมต้องโทรเบอร์แมนขึ้นมาเป็นรูปแบบของฉันสำหรับคนงานเหมืองฤาษีเก่า. ฉันจะไม่ได้หายไปนาที. อย่าพยายามที่จะย้าย 'เดี๋ยวฉันจะกลับมา". เก่าเบอร์แมนเป็นจิตรกรที่อาศัยอยู่บนพื้นใต้ พวกเขา เขาเป็นคนที่ผ่านมาหกสิบและมีเคราโมเสสไมเคิลแองเจโลดัดผมลงมาจากหัวของเทพารักษ์พร้อมกับร่างของภูตผีปีศาจ เบอร์แมนเป็นความล้มเหลวในงานศิลปะ สี่สิบปีที่เขาได้อาวุธแปรงโดยไม่ได้รับใกล้พอที่จะสัมผัสกุ๊นของเสื้อคลุมที่รักของเขา เขาได้รับเสมอเกี่ยวกับการวาดชิ้นเอก แต่ไม่เคยเริ่มต้น แต่มัน หลายปีที่เขาได้วาดอะไรนอกจากนี้แล้วป้ายในสายของการค้าหรือการโฆษณา เขาได้รับเพียงเล็กน้อยโดยให้บริการเป็นแบบให้กับศิลปินหนุ่มผู้ที่อยู่ในอาณานิคมที่ไม่สามารถจ่ายราคาของมืออาชีพ จินเขาดื่มมากเกินไปและยังคงพูดถึงผลงานชิ้นเอกของเขามา สำหรับส่วนที่เหลือเขาเป็นชายชราที่รุนแรงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เย้ยหยันชะมัดที่นุ่มนวลในคนใดคนหนึ่งและผู้ที่ได้รับการยกย่องว่าตัวเองเป็นเฉพาะสุนัขพันธุ์หนึ่งในการรอคอยที่จะปกป้องสองศิลปินหนุ่มสาวในสตูดิโอดังกล่าวข้างต้น. บางซื่อพบเบอร์แมนกลิ่นอย่างมากของผลเบอร์รี่จูนิเปอร์ ในถ้ำไฟสลัวของเขาด้านล่าง ในมุมหนึ่งเป็นผ้าใบว่างบนขาตั้งที่ได้รับการรอที่นั่นเป็นเวลายี่สิบห้าปีที่จะได้รับบรรทัดแรกของผลงานชิ้นเอก เธอบอกเขาของแฟนซี Johnsy และวิธีการที่เธอกลัวเธอจะจริงแสงและเปราะบางเป็นใบตัวเองลอยไปเมื่อถือเล็กน้อยของเธอเมื่อโลกมีการเติบโตที่อ่อนแอ. เก่าเบอร์แมนที่มีตาสีแดงของเขาชัดถ้อยชัดคำสตรีมมิ่งตะโกนดูถูกเขา และเยาะเย้ยสำหรับงี่เง่าเช่นจินตนาการ. <5> "Vass!" เขาร้อง "เป็นคนที่มีอยู่ในโลก mit der โง่เขลาที่จะตายเพราะใบไม้ที่พวกเขาวางออกจากเถาวายร้ายหรือไม่ฉันไม่ HAF ได้ยินสิ่งนั้น. ไม่ฉันจะไม่ bose เป็นแบบจำลองสำหรับคนโง่ของคุณฤาษีคนโง่. Vy คุณ ช่วยให้จุด pusiness โง่ที่จะมาในสมองของเดอร์? เธอ Ach, dot leetle ยากจนนางสาว Yohnsy. " "เธอเป็นคนป่วยมากและอ่อนแอ" ซู "และไข้ได้ออกจากความคิดของเธอน่ากลัวและเต็มไปด้วยจินตนาการแปลก. ดีมากกล่าวว่า นายเบอร์แมน, ถ้าคุณไม่สนใจที่จะก่อให้เกิดสำหรับผมที่คุณไม่จำเป็นต้อง แต่ผมคิดว่าคุณเป็นคนที่น่าเกลียดน่ากลัวเก่า -.. คนพูดมาก ๆ เก่า " "คุณก็เป็นเหมือนผู้หญิง!" เบอร์แมนตะโกน "ใครบอกว่าผมจะไม่ bose ไปใน. ผมมา mit คุณ. สำหรับครึ่งชั่วโมงผม HAF peen พยายามที่จะบอกว่าจุดผมพร้อมที่จะ bose. พระผู้เป็นเจ้า! นี่คือไม่ Blace ใด ๆ ในที่เดียวเพื่อ Goot มิส Yohnsy จะนอน ป่วย. บางวันผมวิลล์ของคุณโดยชิ้นเอกและและทั้งหมดจะต้องออกไป. พระผู้เป็นเจ้า yes!. " Johnsy กำลังนอนหลับอยู่เมื่อพวกเขาไปชั้นบน ซูดึงร่มลงไปที่ธรณีประตูหน้าต่างและ motioned เบอร์แมนเข้าไปในห้องอื่น ๆ ในการมีพวกเขา peered ออกไปนอกหน้าต่างตระหนกที่เถาไม้เลื้อย แล้วพวกเขาก็มองหน้ากันสักครู่โดยไม่พูด ถาวรฝนกำลังตกเย็นผสมด้วยหิมะ เบอร์แมนในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเก่าของเขาเอาที่นั่งของเขาเป็นคนงานเหมืองฤาษีในกาต้มน้ำหงายสำหรับร็อค. เมื่อซูตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับชั่วโมงเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็พบกับ Johnsy หมองคล้ำดวงตาเปิดกว้างจ้องมองที่สีเขียววาด"ดึงมันขึ้นมาผมต้องการที่จะเห็น" เธอสั่งในกระซิบ. กระป้อกระแป้ซูเชื่อฟัง. แต่แท้จริง หลังฝนตกเต้นและลมที่รุนแรงของลมที่ต้องทนผ่านคืนตลอดชีวิตมี แต่ยืนออกมาต่อต้านอิฐผนังไม้เลื้อยใบหนึ่ง มันเป็นคนสุดท้ายบนเถา ยังคงสีเขียวเข้มซึ่งอยู่ใกล้กับต้นกำเนิดของมันที่มีขอบหยักของระบายสีด้วยสีเหลืองของการสลายตัวและการสลายตัวของมันอย่างกล้าหาญแขวนจากสาขาบางยี่สิบฟุตเหนือพื้นดิน. <6> "มันเป็นคนสุดท้าย" Johnsy กล่าวว่า "ผมคิดว่ามันก็จะตกอยู่ในช่วงเวลากลางคืน. ผมได้ยินลม. มันจะตกถึงวันและฉันจะต้องตายในเวลาเดียวกัน." "ที่รัก, ที่รัก!" กล่าวว่าซูพิงสวมใส่ใบหน้าของเธอลงไปที่หมอน "คิดว่าฉันถ้าคุณจะไม่ได้คิดว่าตัวเอง. สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร?" แต่ Johnsy ไม่ได้ตอบ สิ่ง lonesomest ในโลกทั้งหมดเป็นจิตวิญญาณเมื่อมันคือการทำให้พร้อมที่จะไปลึกลับของการเดินทางไกล แฟนซีดูเหมือนจะมีมากขึ้นอย่างมากของเธอเป็นหนึ่งโดยหนึ่งในความสัมพันธ์ที่ผูกพันของเธอเพื่อมิตรภาพและเพื่อแผ่นดินถูกปล่อย. วันสวมออกไปและแม้ผ่านพลบค่ำที่พวกเขาจะได้เห็นใบไอวี่คนเดียวยึดมั่นกับต้นกำเนิดของมันกับผนัง แล้วกับการมาของคืนลมเหนือที่ถูกปล่อยอีกครั้งในขณะที่ฝนยังคงเอาชนะกับหน้าต่างและ pattered ลงมาจากชายคาดัตช์ต่ำ. เมื่อมันเป็นแสงเพียงพอ Johnsy, เลือดเย็นสั่งที่ได้รับการเลี้ยงดูที่ร่มใบไอวี่ยังคงมี. Johnsy นอนเป็นเวลานานมองมัน และแล้วเธอก็เรียกให้ไปฟ้องที่ถูกกวนน้ำซุปไก่เธอมากกว่าเตาแก๊ส. "ฉันได้รับหญิงสาวที่ไม่ดี Sudie" Johnsy กล่าวว่า .. "อะไรบางอย่างที่ได้ทำใบสุดท้ายอยู่ที่นั่นเพื่อแสดงฉันว่าฉันเป็นคนชั่วร้ายมันเป็นบาปที่จะต้องการที่จะตายคุณอาจจะนำฉันน้ำซุปเล็ก ๆ น้อย ๆ ในขณะนี้และนมที่มีพอร์ตเล็ก ๆ น้อย ๆ ในนั้นและ - ไม่มี นำมาให้ฉันมือกระจกก่อนแล้วแพ็คหมอนบางอย่างเกี่ยวกับฉันและฉันจะลุกขึ้นนั่งและดูคุณปรุงอาหาร ". และชั่วโมงต่อมาเธอพูดว่า: ". Sudie บางวันฉันหวังว่าจะวาดอ่าวเนเปิลส์" หมอ มาในช่วงบ่ายและซูมีข้ออ้างที่จะเข้าไปในห้องโถงขณะที่เขาออก. <7> "แม้โอกาส" หมอเอาซูบางเขย่ามือของเขากล่าวว่า "ด้วยการพยาบาลที่ดีที่คุณจะชนะ." และตอนนี้ฉันต้องดูกรณีที่ฉันมีชั้นล่างอีก เบอร์แมนชื่อของเขาคือ - ชนิดของศิลปินบางคนผมเชื่อว่า โรคปอดบวมได้อีกด้วย เขาเป็นคนเก่าคนอ่อนแอและการโจมตีเป็นแบบเฉียบพลัน มีความหวังสำหรับเขาไม่มี; แต่เขาจะไปที่โรงพยาบาลต่อวันจะทำให้สะดวกสบายมากขึ้น. " ในวันถัดไปหมอบอกว่าจะฟ้อง: "เธอให้พ้นจากอันตราย คุณได้รับรางวัล โภชนาการและการดูแลตอนนี้ -. นั่นคือทั้งหมด " และที่ช่วงบ่ายซูมาที่เตียงที่วาง Johnsy, สมถะ knitti

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอ - เธออยากวาดภาพอ่าวเนเปิลส์สักวัน " พูดฟ้อง

" สี - ไร้สาระ ! เธอมีอะไรในใจของเธอคิดมูลค่าสองครั้ง - ผู้ชายตัวอย่าง ?

" คน " ? พูดว่า ซู กับ ยิว 's-harp twang ในเสียงของเธอ " . เป็นผู้ชายที่คุ้มค่า แต่ ไม่มีหมอ ไม่มีสิ่งใดของชนิด "

" เอ่อ มันเป็นจุดอ่อน ก็กล่าวว่า " หมอ " ผมจะทำทุกสิ่งที่วิทยาศาสตร์เท่าที่มันอาจจะกรองผ่านความพยายามของผมก็สำเร็จ แต่เมื่อใดก็ตามที่คนไข้เริ่มนับรถม้าในงานศพของเธอขบวนผมลบร้อยละ 50 จากอำนาจการรักษาของยา ถ้าคุณจะทำให้เธอถามคำถามเรื่องใหม่ฤดูหนาวรูปแบบแขนเสื้อคลุมผมสัญญาว่าจะเป็นหนึ่งในห้าโอกาสของเธอแทน "

เป็นหนึ่งในสิบหลังจากหมอได้ไปฟ้องไปที่ห้องทำงาน และร้อง ผ้าเช็ดปากญี่ปุ่นให้น่วม แล้วเธอ swaggered เป็น johnsy ห้องที่มีกระดานวาดภาพเธอผิวปากแจ๊ซ

johnsy วาง แทบทำให้กระเพื่อมภายใต้ที่นอนหมอนมุ้ง กับใบหน้าของเธอไปทางหน้าต่าง ซูหยุดผิวปาก คิดว่าเธอหลับ

เธอจัดกระดานและเริ่มปากกาและหมึกวาดภาพประกอบนิตยสารเรื่อง ศิลปินหนุ่มต้องปูทางเพื่อศิลปะโดยการวาดภาพสำหรับนิตยสารเรื่องราวที่ยังเขียน เขียนเพื่อปูทางของวรรณกรรม

เป็นซูเป็นภาพคู่ของม้าขี่กางเกงหรูและแว่นตาข้างเดียวของรูปของพระเอกเป็นคาวบอยไอดาโฮ เธอได้ยินเสียงต่ำ หลายครั้งที่ซ้ำเธอเดินอย่างรวดเร็วไปยังข้างเตียง

johnsy ดวงตายังเปิดกว้าง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและนับ -- นับถอยหลัง

" สิบสอง " เธอพูด และสักพัก " สิบเอ็ด " ; และ " สิบ " และ " เก้า " และ " แปด " และ " เจ็ด " เกือบด้วยกัน

ดูซูด้วยความห่วงใยจากหน้าต่าง มีอะไรที่จะนับ มีเพียงลานโล่งๆ หรือได้เห็นและว่างด้านข้างของบ้านอิฐยี่สิบฟุต เก่า , เถาไอวี่เก่าๆ ผุ และเป็นปุ่มปมที่ราก ปีนครึ่งทางขึ้นผนังอิฐก่อ ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงใบไม้ก็เป็นทุกข์จากเถาวัลย์จนโครงกระดูกกิ่งตูดเกือบเปลือย กับบี้ อิฐ

< 3 >
" อะไรหรอ ? " ขอฟ้อง

" หก " กล่าวว่า johnsy เกือบเป็นกระซิบ " . พวกเขาจะตกเร็วขึ้น3 วันก่อนมีเกือบร้อย มันทำให้ปวดหัว นับ แต่ตอนนี้มันง่าย ไปอีกหนึ่ง มีเพียง 5 คนเท่านั้น แล้ว

" ห้าอะไรที่รัก ? บอก sudie ของคุณ . "

" ใบ บนเถาไอวี่ . ตอนสุดท้ายจะต้องไปเหมือนกัน ผมรู้จักที่ 3 วัน หมอไม่ได้บอกคุณ ?

" โอ้ ผมไม่เคยได้ยินเรื่องไร้สาระ " ซูบ่นรังเกียจที่งดงาม " มีอะไรไอวี่ใบเก่าที่ทำให้เธอได้ดี และคุณเคยรักเถานายสาวซน . ไม่ต้อง goosey . ทำไม หมอบอกว่าเมื่อเช้าว่า โอกาสสำหรับการดีเร็วๆ นี้ - มาดูกันว่าสิ่งที่เขาพูดเขาบอกว่าโอกาสเป็นสิบต่อหนึ่ง ทำไมมันเกือบจะเป็นโอกาสดีที่เรามีในนิวยอร์กเมื่อเราขี่บนถนนรถหรือเดินผ่านตึกใหม่ พยายามที่จะกินซุปแล้ว และให้ sudie กลับไปวาดรูปของเธอ เธอสามารถขายบรรณาธิการผู้ชายด้วย และซื้อไวน์สำหรับเด็กป่วยของเธอ และหมูสับให้ตนเองโลภเธอ "

" คุณไม่ต้องเอาไวน์ใด ๆเพิ่มเติม กล่าวว่า johnsy รักษาตาของเธอคงออก หน้าต่าง" ไปที่นั่นอีก ไม่ ฉันไม่อยากกินซุป ตอนนี้ก็เหลือแค่สี่ ฉันต้องการที่จะเห็นอันสุดท้ายตกก่อนที่จะมืด งั้นฉันจะไปด้วย "

" johnsy ที่รัก” ฟ้อง ก้มของเธอ " เธอจะสัญญากับฉันเพื่อให้ดวงตาของคุณปิดลง และไม่ได้มองออกไปนอกหน้าต่างจนกว่าฉันจะทำงานเสร็จ ? ฉันต้องส่งภาพวาดเหล่านั้น โดยพรุ่งนี้ ฉันต้องการแสงสว่าง หรือ ผมจะดึงร่มลง . "