The vertical administration control

The vertical administration control model, or centralization paradigm, has its basis in the
period 1945–1955, when Japan was rebuilding after World War II; it is the traditional
arrangement of intergovernmental relations in which local governments occupy the
subordinate position.
The horizontal political competition model, meanwhile, includes elements of the vertical
administration control model as well as of the central-local political structure created by
politicians. This model, which originated in Japan’s regional development policy of the 1960s
and 1970s, suggests a two-way process. It is also a step toward the interdependent
relationship seen in the third, overlapping authority model in which functions are delegated
by the central government to be implemented by local governments.
Political advocacy for decentralization often reflects the vertical administration control
model, in which local governments find themselves in a disadvantageous position. This line of
thinking, which has become assimilated in politics and administration, is not illogical, but the
issue is more complex than it would first appear. Horizontal competition and interdependence
are involved as politicians tend not to foster decentralization, in the belief that politics is
already adequately decentralized. So, for example, most members of the Diet will be more
concerned with negotiating a favorable status for their districts in resource allocation. Thus,
while the overlapping authority model might be a persuasive interpretation of the reality of
the welfare state, it has not found good friends in politics and administration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปแบบการควบคุมบริหารแนวตั้ง หรือกระบวนทัศน์ชอบรวมศูนย์ มีพื้นฐานในการช่วง 1945-1955 เมื่อญี่ปุ่นถูกฟื้นฟูหลังสงครามโลก มันเป็นแบบดั้งเดิมการจัดความสัมพันธ์ที่ว่าด้วยท้องถิ่นครอบครองตำแหน่งรองรูปแบบการแข่งขันทางการเมืองแนวนอน ในขณะเดียวกัน มีองค์ประกอบของในแนวตั้งควบคุมรูปแบบการบริหารเป็นอย่างดี ณท้องถิ่นกลางทางการเมืองโครงสร้างโดยนักการเมือง รุ่นนี้ ซึ่งเริ่มต้นในนโยบายพัฒนาภูมิภาคของญี่ปุ่นปี 1960และทศวรรษ 1970 แนะนำกระบวนการสองทาง มีขั้นตอนการจัดความสัมพันธ์ที่เห็นใน ทับซ้อนรูปแบบหน่วยงานที่จะมอบหมายหน้าที่โดยรัฐบาลกลางเพื่อดำเนินการ โดยรัฐบาลท้องถิ่นหลุยเมืองการกระจายอำนาจการแพร่กระจายมักจะสะท้อนให้เห็นถึงการควบคุมดูแลจากแนวตั้งรูปแบบ ที่รัฐบาลท้องถิ่นค้นหาตัวเองในตำแหน่ง disadvantageous สายงานนี้ไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล คิด ซึ่งได้กลายเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีในทางการเมืองและการบริหาร แต่ปัญหามีความซับซ้อนมากกว่ามันจะเป็นครั้งแรก แนวแข่งขันและอิสระเสรีเกี่ยวข้องกับนักการเมืองมักไม่ ส่งเสริมการกระจายอำนาจการแพร่กระจาย ในความเชื่อว่าการเมืองเป็นแล้วอย่างเพียงพอแบบกระจายศูนย์ ดังนั้น เช่น สมาชิกส่วนใหญ่ของอาหารจะเพิ่มมากขึ้นเกี่ยวข้องกับการเจรจาต่อรองอันสถานะของเขตในการปันส่วนทรัพยากร ดังนั้นในขณะที่แบบอำนาจทับซ้อนกันอาจเป็นการตีความความจริง persuasiveรัฐสวัสดิการ ไม่พบเพื่อนที่ดีในการเมืองและการบริหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การบริหารงานในแนวตั้งรูปแบบการควบคุมหรือกระบวนทัศน์อำนาจมีพื้นฐานในระยะเวลา 1945-1955 เมื่อญี่ปุ่นถูกสร้างใหม่หลังสงครามโลกครั้งที่สอง; มันเป็นแบบการจัดความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลของที่รัฐบาลท้องถิ่นครองตำแหน่งรอง. รูปแบบการแข่งขันทางการเมืองในแนวนอนขณะที่มีองค์ประกอบของแนวการบริหารจัดการรูปแบบการควบคุมเช่นเดียวกับโครงสร้างทางการเมืองท้องถิ่นที่สร้างขึ้นโดยนักการเมือง รุ่นนี้ซึ่งเกิดขึ้นในนโยบายการพัฒนาของญี่ปุ่นในระดับภูมิภาคของปี 1960 และ 1970 แสดงให้เห็นกระบวนการที่สองทาง นอกจากนี้ยังเป็นขั้นตอนต่อการพึ่งพาซึ่งกันและกันความสัมพันธ์ที่เห็นในสามทับซ้อนรูปแบบผู้มีอำนาจในที่ทำงานจะได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาลกลางจะต้องดำเนินการโดยรัฐบาลท้องถิ่น. การสนับสนุนทางการเมืองการกระจายอำนาจมักจะสะท้อนให้เห็นถึงการบริหารการควบคุมแนวตั้งรูปแบบซึ่งในรัฐบาลท้องถิ่นพบว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบ บรรทัดนี้ของความคิดซึ่งได้กลายเป็นที่หลอมรวมในทางการเมืองและการบริหารงานไม่ได้ไร้เหตุผลแต่ปัญหาที่มีความซับซ้อนมากขึ้นกว่าครั้งแรกที่จะปรากฏ การแข่งขันแนวนอนและการพึ่งพาซึ่งกันและกันมีส่วนร่วมเป็นนักการเมืองมักจะไม่ส่งเสริมให้เกิดการกระจายอำนาจในความเชื่อที่ว่าการเมืองเป็นที่เรียบร้อยแล้วกระจายอำนาจอย่างเพียงพอ ดังนั้นสำหรับตัวอย่างเช่นสมาชิกส่วนใหญ่ของอาหารจะมีมากขึ้นที่เกี่ยวข้องกับการเจรจาต่อรองสถานะที่ดีสำหรับพวกเขาในเขตการจัดสรรทรัพยากร ดังนั้นในขณะที่รูปแบบการมีอำนาจทับซ้อนกันอาจจะมีการตีความโน้มน้าวใจของความเป็นจริงของรัฐสวัสดิการก็ไม่ได้พบเพื่อนที่ดีในทางการเมืองและการบริหาร