Thailand is a developing nation of

Thailand is a developing nation of 70 million citizens, 98% of whom are
Buddhist. The country, known as one of Asia’s “tiger economies,” has experienced
rapid growth over the past 20 years. When compared with neighboring countries –
Malaysia, Singapore, Hong Kong, Taiwan – Thailand was slow off the mark with
respect to educational reform (Hallinger et al., 2000). This changed following the
economic crisis of 1997 when national policymakers began to link began education
and economic reform. Consequently, they began to place greater urgency on
implementing many of the ideas that had been discussed over the prior decade.
Following passage of the national education reform act in 1999, a key policymaker,
Dr. Rung Kaewdang, Secretary General of the National Education Commission,
claimed:
Learning by rote will next year be eliminated from all
primary and secondary schools and be replaced with studentcentered
learning. . . Any teachers found failing to change
their teaching style would be listed and provided with videotapes
showing new teaching techniques. If they still failed to
5
improve, they would be sent for intensive training. (Bunnag,
2000, p. 5)
Four years after the publication of the above statement, it is safe to say that a
relatively small percentage of Thailand’s 400,000 plus teachers have made the shift
towards learner-centered teaching. Thailand’s educational system is of substantial size
and is run by a highly centralized Ministry of Education centered in Bangkok, the
capital city. The nation has 78 provinces. Under the new educational reform act, the
country has been organized into 175 education districts, each of which is managed by
an officer comparable in authority to an American school superintendent. The
government education system, which serves the vast majority of Thai 8.5 million
students, consists of 30,000 primary schools and 2,700 secondary schools.
In an educational system of this size, it is no surprise that the pace of widescale
change has not fulfilled the expectations and aspirations of policymakers. The
reality in schools throughout the world is that change in teachers’ classroom practices
is slow (Fullan, 1993). Even officials in Thailand’s Ministry of Education would
agree that the results of past system-wide change efforts have been largely
disappointing.
The Thai public’s perception is that implementation of the current education
reforms is even slower than usual. From our perception, the slow pace is not
surprising given the national scope of implementation and the broad nature of
mandated changes that reach into all aspects of schooling. There is, however, no
question of a gap between the public’s perception of urgency and the capacity of the
national education system to respond.
Several “local factors” have complicated the current attempts at systemic
education reform in Thailand. First, Thai teachers perceive the current reforms as
6
“foreign” in origin and in nature. Discussions about educational reform in Thailand
often assume that people are speaking the same “language.” Many English terms such
as student-centered learning or school-based management have indeed been imported
from abroad and have no equivalents in the Thai language. When these terms are
translated, educators are often unsure of the true intentions behind the words or
phrases. This leads to a proliferation of interpretations and confusion.
In addition to this linguistic confusion, there is also a degree of cultural
mismatch when these global reforms reach the shores of Thailand. In traditional Thai
culture there is a strong inherent belief that knowledge is associated with age, position
and status. Based on Buddhist teachings, Thais believe that they were born into their
own status based on karma from previous lives.
Formal status differentiation traces back as far as the fifteenth century when
Thailand employed the sakdina system. This system ranked every citizen by assigning
a number or “dignity mark.” The points ranged from 100,000 to 5 based on one’s
social status (Holmes & Tangtongtavy, 1995; Rabibhadana, 1975). Although the
sakdina system was abolished four hundred years later, two beliefs persist to the
present. First, every Thai understands that he/she has a particular place in the cultural
hierarchy. Second, Thai’s generally accept that they should be content with that place
(Holmes & Tangtongtavy, 1995).
This deeply-held cultural norm is an obstacle to viewing other students or
adults who are lacking in formal education as legitimate sources of knowledge. A
strong tradition of teacher-directed, rote learning is consistent with this cultural value
and rigidifies roles and responsibilities in Thai classrooms. Thus, the rhetoric of
policymakers to the contrary, the learner-centered approach embedded in Thailand’s
educational reform have not been widely accepted by teachers, students or parents.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยเป็นประเทศกำลังพัฒนาของประชาชนล้าน 70, 98% ของผู้ที่มีพระพุทธศาสนา มีประสบการณ์ในประเทศ เป็นหนึ่งในเอเชีย "เสือเศรษฐกิจเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วผ่านมา 20 ปี เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน-มาเลเซีย สิงคโปร์ Hong Kong ไต้หวันไทยถูกช้าปิดหมายด้วยเคารพการปฏิรูปการศึกษา (Hallinger และ al., 2000) ซึ่งการเปลี่ยนแปลงต่อการวิกฤตเศรษฐกิจเมื่อผู้กำหนดนโยบายแห่งชาติเริ่มเชื่อมโยงเริ่มต้นศึกษาและปฏิรูปเศรษฐกิจ ดังนั้น พวกเขาเริ่มให้ความเร่งด่วนมากกว่าใช้ความคิดที่ได้กล่าวถึงช่วงทศวรรษก่อนหน้านี้มากมายตามเส้นทางของการศึกษาแห่งชาติปฏิรูปพระราชบัญญัติในปี 1999, policymaker คีย์ดร.รุ่ง Kaewdang เลขาธิการคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติอ้างว่า:เรียนรู้ โดย rote จะปีหน้าจะตัดออกจากโรงเรียนหลัก และรอง และถูกแทนที่ ด้วย studentcenteredเรียนรู้ ครูใด ๆ พบการเปลี่ยนแปลงลักษณะการสอนจะแสดง และมี videotapesแสดงเทคนิคการสอนใหม่ ถ้าพวกเขายังไม่สามารถ 5ปรับปรุง จะถูกส่งไปเพื่อเร่งรัดการฝึกอบรม (บุนนาค2000, p. 5)สี่ปีหลังจากพิมพ์คำสั่งข้างต้น มีความปลอดภัยกล่าวว่าการเปอร์เซ็นต์ขนาดค่อนข้างเล็กในประเทศไทย 400000 บวกครูทำกะต่อผู้เรียนศูนย์กลางสอน ระบบการศึกษาของไทยมีขนาดที่พบand is run by a highly centralized Ministry of Education centered in Bangkok, thecapital city. The nation has 78 provinces. Under the new educational reform act, thecountry has been organized into 175 education districts, each of which is managed byan officer comparable in authority to an American school superintendent. Thegovernment education system, which serves the vast majority of Thai 8.5 millionstudents, consists of 30,000 primary schools and 2,700 secondary schools.In an educational system of this size, it is no surprise that the pace of widescalechange has not fulfilled the expectations and aspirations of policymakers. Thereality in schools throughout the world is that change in teachers’ classroom practicesis slow (Fullan, 1993). Even officials in Thailand’s Ministry of Education wouldagree that the results of past system-wide change efforts have been largelydisappointing.The Thai public’s perception is that implementation of the current educationreforms is even slower than usual. From our perception, the slow pace is notsurprising given the national scope of implementation and the broad nature ofmandated changes that reach into all aspects of schooling. There is, however, noquestion of a gap between the public’s perception of urgency and the capacity of thenational education system to respond.Several “local factors” have complicated the current attempts at systemicปฏิรูปการศึกษาในประเทศไทย ครั้งแรก ไทยครูสังเกตการปฏิรูปที่ปัจจุบันเป็น 6"ต่างประเทศ" ในกำเนิด และธรรมชาติ สนทนาเกี่ยวกับการปฏิรูปการศึกษาในประเทศไทยมักจะคิดว่า คนจะพูดภาษาเดียวกัน"" ภาษาอังกฤษหลายเงื่อนไขเช่นเป็นนักเรียนเป็นศูนย์การเรียนรู้หรือการจัดการที่โรงเรียนมีจริงการนำเข้าจากต่างประเทศ และมีไม่เทียบเท่าภาษาไทย เมื่อเงื่อนไขเหล่านี้อยู่แปล นักการศึกษามักจะไม่แน่ใจความตั้งใจจริงอยู่เบื้องหลังคำ หรือวลี นี้นำไปสู่การแพร่หลายของการตีความและสับสนนอกจากนี้สับสนภาษาศาสตร์ มีตัวของวัฒนธรรมไม่ตรงเมื่อปฏิรูปเหล่านี้ส่วนกลางของประเทศไทย ในไทยมีวัฒนธรรมมีความโดยธรรมชาติที่ว่าความรู้เกี่ยวข้องกับอายุ ตำแหน่งและสถานะ ตามคำสอนของศาสนาพุทธ ชาวไทยเชื่อว่า พวกเขาเกิดในตนสถานะของตัวเองตามกรรมจากชีวิตก่อนหน้านี้ร่องรอยการสร้างความแตกต่างทางสถานะกลับเท่าศตวรรษสิบห้าเมื่อประเทศไทยจ้างระบบ sakdina ระบบนี้จัดอันดับประชาชนทุกคน โดยกำหนดตัวเลขหรือ "ศักดิ์ศรีทำเครื่องหมายไว้" คะแนนอยู่ในช่วงจาก 100000 เป็น 5 ตามตัวสถานะทางสังคม (โฮลมส์และ Tangtongtavy, 1995 Rabibhadana, 1975) แม้ว่าการระบบ sakdina ที่ยุติสี่ร้อยปี ความเชื่อสองคงอยู่กับปัจจุบัน ครั้งแรก ทุกไทยเข้าใจว่า ได้เป็นสถานที่เฉพาะในวัฒนธรรมที่hierarchy. Second, Thai’s generally accept that they should be content with that place(Holmes & Tangtongtavy, 1995).This deeply-held cultural norm is an obstacle to viewing other students oradults who are lacking in formal education as legitimate sources of knowledge. Astrong tradition of teacher-directed, rote learning is consistent with this cultural valueand rigidifies roles and responsibilities in Thai classrooms. Thus, the rhetoric ofpolicymakers to the contrary, the learner-centered approach embedded in Thailand’seducational reform have not been widely accepted by teachers, students or parents.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศไทยเป็นประเทศที่พัฒนากว่า 70 ล้านคน , 98% ของผู้ที่เป็น
ชาวพุทธ ประเทศ , ที่รู้จักกันเป็นหนึ่งในระบบเศรษฐกิจของเสือ " เอเชีย " มีประสบการณ์
การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา เมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน -
มาเลเซีย , สิงคโปร์ , ฮ่องกง , ไต้หวัน และไทย ได้ช้า ปิดเครื่องหมายด้วย
เคารพต่อการปฏิรูปการศึกษา ( โรงเรียน et al . , 2000 ) นี้มีการเปลี่ยนแปลงต่อไปนี้
วิกฤตเศรษฐกิจ 2540 เมื่อนโยบายแห่งชาติเริ่มเชื่อมโยงการศึกษา
เริ่มปฏิรูปเศรษฐกิจและ . จากนั้น พวกเขาก็เริ่มที่จะวางมากขึ้นในการเร่งด่วน
หลายไอเดียที่ได้รับการกล่าวถึงในช่วงทศวรรษก่อน .
ต่อไปนี้เนื้อเรื่องของการปฏิรูปการศึกษาแห่งชาติ 2542 เป็น policymaker คีย์
ดร. รุ่งแก้วแดง , เลขาธิการคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ ,
อ้างว่า :
การเรียนรู้โดยการท่องจำจะปีหน้าจะตัดออกจากโรงเรียนประถมศึกษาและมัธยมศึกษาทั้งหมด studentcentered

และถูกแทนที่ด้วยการเรียนรู้ . . . . . . . ครูพบความล้มเหลวในการเปลี่ยนแปลงรูปแบบการเรียนการสอนของพวกเขาจะถูกแสดง

แสดงให้กับวิดีโอและเทคนิคการสอนใหม่ ถ้าพวกเขายังคงล้มเหลว
5
ปรับปรุง พวกเขาจะถูกส่งไปฝึกที่เข้มข้น ( บุนนาค
2000 , หน้า 5 )
สี่ปีหลังจากการประกาศของข้อความข้างต้น มันปลอดภัยที่จะบอกว่า
เปอร์เซ็นต์ที่ค่อนข้างเล็กของเมืองไทย 400000 บวกครูมีให้กะ
ต่อผู้เรียนเป็นศูนย์กลางการเรียนการสอน ระบบการศึกษาไทยเป็นรูปธรรมขนาด
และเรียกใช้ โดยร่วมกันกระทรวงศึกษาธิการเป็นศูนย์กลางใน กรุงเทพฯ ,
เมืองหลวง ประเทศมี 78 จังหวัด .ภายใต้กฎหมายปฏิรูปการศึกษาใหม่
ประเทศได้รับจัดเป็น 175 เขตการศึกษาแต่ละแห่งซึ่งบริหารโดย
เจ้าหน้าที่เปรียบในส่วนภูมิภาคให้มีผู้อำนวยการโรงเรียนอเมริกัน ระบบการศึกษาของรัฐ
ซึ่งบริการส่วนใหญ่ของไทย 8.5 ล้าน
นักเรียนประกอบด้วยโรงเรียนประถมโรงเรียนมัธยมและ 2 , 700 , 000 .
ในระบบการศึกษาของขนาดนี้