Rook's (1988) review of loneliness

Rook's (1988) review of loneliness research suggested that people are able to
describe experiencing loneliness although less easily able to define it and that motivation
to interact with others is a factor. Researchers consistently report negative
effects for loneliness. In one study, Jones (1982) reported that not having friends did
not account for loneliness as much as how people perceived and responded interper-sonally to relational situations. From a communication perspective, people lower in
communication skills tend to report feelings of dissatisfaction and loneliness from
communication interpersonally and in groups (Anderson & Martin, 1995b; Bell, 1987;
Jones, 1982; Spitzberg & Cupach, 1989). Zakahi and Duran (1985) explained that
lonely people lack both social skills and competence in communication.
In groups, positive group experiences reduce feelings of loneliness (Peplau &
Perlman, 1982) and increase compatibility among members (Glaman, Jones, & Rozell,
1996). In one study, Anderson and Martin (1995b) reported that members of on-going
groups who communicated responsively were not lonely and reported satisfaction with
the communication. Thus, since a negative relationship exists for perceptions of
loneliness in groups, there should be a negative relationship between relational
satisfaction and loneliness. The prediction was:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำตรวจทาน (1988) ของเรือวิจัยความเหงาคนสามารถอธิบายประสบปัญหาเรื่องความเหงาแม้ว่าไม่ได้สามารถกำหนดและแรงจูงใจที่เพื่อโต้ตอบกับผู้อื่นเป็นปัจจัย นักวิจัยอย่างสม่ำเสมอรายงานค่าลบลักษณะพิเศษของความเหงา ในการศึกษาหนึ่ง โจนส์ (1982) รายงานว่า ไม่มีเพื่อนไม่ได้บัญชีไม่สำหรับความเหงาเท่าไรบุคคลรับรู้ และตอบสนองสถานการณ์เชิง interper sonally จากมุมมองสื่อสาร คนที่ต่ำกว่าในทักษะการสื่อสารมักจะรายงานความรู้สึกของความไม่พอใจและความเหงาจากสื่อสาร interpersonally และ เป็นกลุ่ม (แอนเดอร์สันและมาร์ติน 1995b เบลล์ 1987โจนส์ 1982 Spitzberg & Cupach, 1989) Zakahi และ Duran (1985) อธิบายว่าคนโดดเดี่ยวขาดทักษะทางสังคมและความสามารถในการสื่อสารในกลุ่ม กลุ่มบวกประสบการณ์ลดความรู้สึกของความเหงา (Peplau &Perlman, 1982) และเพิ่มความเข้ากันได้ระหว่างสมาชิก (Glaman โจนส์ & Rozellปี 1996) . ในการศึกษาหนึ่ง แอนเดอร์สันและมาร์ติน (1995b) รายงานว่า สมาชิกของโครงการกลุ่มผู้สื่อสาร responsively ไม่โดดเดี่ยว และรายงานความพึงพอใจการสื่อสาร ดังนั้น เนื่องจากความสัมพันธ์เชิงลบอยู่ในแนวของความเหงาในกลุ่ม ควรมีความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างเชิงความพึงพอใจและความเหงา คำทำนายคือ:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โกงของ (1988)
การทบทวนความเหงาวิจัยชี้ให้เห็นว่าผู้คนมีความสามารถที่จะอธิบายความเหงาประสบแม้ว่าจะน้อยได้อย่างง่ายดายสามารถที่จะกำหนดมันและแรงจูงใจที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น
ๆ ที่เป็นปัจจัย
นักวิจัยรายงานในเชิงลบอย่างต่อเนื่องผลกระทบสำหรับความเหงา ในการศึกษาโจนส์ (1982)
รายงานว่าได้มีเพื่อนไม่ได้บัญชีสำหรับความเหงามากที่สุดเท่าที่วิธีการที่คนรับรู้และตอบสนองinterper-sonally กับสถานการณ์เชิงสัมพันธ์ จากมุมมองของการสื่อสารคนที่ต่ำกว่าในทักษะการสื่อสารที่มีแนวโน้มที่จะรายงานความรู้สึกของความไม่พอใจและความเหงาจากการสื่อสารinterpersonally และในกลุ่ม (เดอร์สันและมาร์ติน, 1995b; เบลล์ 1987; โจนส์ 1982; & Spitzberg Cupach, 1989) Zakahi และ Duran (1985) อธิบายว่าคนเหงาขาดทั้งทักษะทางสังคมและความสามารถในการสื่อสาร. ในกลุ่มประสบการณ์กลุ่มบวกลดความรู้สึกของความเหงา (Peplau และเพิร์ลแมน, 1982) และเพิ่มการทำงานร่วมกันในหมู่สมาชิก (Glaman โจนส์และ Rozell, 1996 ) ในการศึกษาและมาร์ตินเดอร์สัน (1995b) รายงานว่าสมาชิกที่กำลังกลุ่มคนที่มีการสื่อสารresponsively ไม่เหงาและรายงานความพึงพอใจกับการสื่อสาร ดังนั้นตั้งแต่ความสัมพันธ์เชิงลบที่มีอยู่สำหรับการรับรู้ของความเหงาในกลุ่มควรจะมีความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างความสัมพันธ์กับความพึงพอใจและความเหงา ทำนายเป็น:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตัวเรือในเกมหมากรุก ( 1988 ) ทบทวนงานวิจัยของความเหงา ชี้ให้เห็นว่าคนเราจะสามารถประสบความเหงาแต่น้อยกว่า
อธิบายได้อย่างง่ายดายสามารถที่จะกำหนดมันและแรงจูงใจ
โต้ตอบกับผู้อื่นเป็นปัจจัย นักวิจัยอย่างต่อเนื่อง รายงานผลกระทบ
สำหรับความเหงา ในการศึกษาหนึ่ง โจนส์ ( 1982 ) รายงานว่า ไม่มีเพื่อนทำ
ไม่บัญชีสำหรับความเหงามากเท่าไรคน การรับรู้และการตอบสนอง interper sonally สถานการณ์เชิงสัมพันธ์ จากมุมมองของการสื่อสาร คนล่าง
ทักษะการสื่อสารมีแนวโน้มที่จะรายงานความรู้สึกของความไม่พอใจและความเหงาจาก
การสื่อสาร interpersonally และในกลุ่ม ( แอนเดอร์สัน&มาร์ติน 1995b ; เบลล์ , 1987 ;
โจนส์ , 1982 ; spitzberg & cupach , 1989 )และ zakahi ดูแรน ( 1985 ) อธิบายว่า
คนเหงาขาดทั้งทักษะทางสังคมและความสามารถในการสื่อสาร
ในกลุ่ม ประสบการณ์ กลุ่มบวก ลดความรู้สึกของความเหงา ( peplau &
Perlman , 1982 ) และเพิ่มความเข้ากันได้ระหว่างสมาชิก ( glaman โจนส์ & rozell
, 1996 ) ในหนึ่งการศึกษา , แอนเดอร์สัน และ มาร์ติน ( 1995b ) รายงานว่าสมาชิกของ
ต่อไปกลุ่มผู้สื่อสารหน้าที่ไม่เหงา และมีความพึงพอใจในการสื่อสารด้วย
. ดังนั้น ในเมื่อความสัมพันธ์เชิงลบที่มีอยู่สำหรับการรับรู้ของ
ความเหงาในกลุ่ม ควรมีความสัมพันธ์ทางบวกกับความพึงพอใจในความสัมพันธ์
และความเหงา การทำนายคือ :