- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Nuns go by as quiet as lust, and dr
Nuns go by as quiet as lust, and drunken men and sober
eyes sing in the lobby of the Greek hotel. Rosemary
Villanucci, our next-door friend who lives above her
father’s café, sits in a 1939 Buick eating bread and butter.
She rolls down the window to tell my sister Frieda and
me that we can’t come in. We stare at her, wanting her
bread, but more than that wanting to poke the arrogance
out of her eyes and smash the pride of ownership that
curls her chewing mouth. When she comes out of the car
we will beat her up, make red marks on her white skin,
and she will cry and ask us do we want her to pull her
pants down. We will say no. We don’t know what we
should feel or do if she does, but whenever she asks us,
we know she is offering us something precious and that
our own pride must be asserted by refusing to accept.
School has started, and Frieda and I get new brown
stockings and cod-liver oil. Grown-ups talk in tired, edgy
voices about Zick’s Coal Company and take us along in the evening to the railroad tracks where we fill burlap
sacks with the tiny pieces of coal lying about. Later we
walk home, glancing back to see the great carloads of
slag being dumped, red hot and smoking, into the ravine
that skirts the steel mill. The dying fire lights the sky with
a dull orange glow. Frieda and I lag behind, staring at the
patch of color surrounded by black. It is impossible not
to feel a shiver when our feet leave the gravel path and
sink into the dead grass in the field.
Our house is old, cold, and green. At night a kerosene
lamp lights one large room. The others are braced in
darkness, peopled by roaches and mice. Adults do not
talk to us—they give us directions. They issue orders
without providing information. When we trip and fall
down they glance at us; if we cut or bruise ourselves, they
ask us are we crazy. When we catch colds, they shake
their heads in disgust at our lack of consideration. How,
they ask us, do you expect anybody to get anything done
if you all are sick? We cannot answer them. Our illness is
treated with contempt, foul Black Draught, and castor oil
that blunts our minds.
When, on a day after a trip to collect coal, I cough
once, loudly, through bronchial tubes already packed
tight with phlegm, my mother frowns. “Great Jesus. Get
on in that bed. How many times do I have to tell you to
wear something on your head? You must be the biggest
fool in this town. Frieda? Get some rags and stuff that
window.”
Frieda restuffs the window. I trudge off to bed, full of
guilt and self-pity. I lie down in my underwear, the metal
in my black garters hurts my legs, but I do not take them
off, for it is too cold to lie stockingless. It takes a long
The Bluest Eyetime for my body to heat its place in the bed. Once I have
generated a silhouette of warmth, I dare not move, for
there is a cold place one-half inch in any direction. No
one speaks to me or asks how I feel. In an hour or two
my mother comes. Her hands are large and rough, and
when she rubs the Vicks salve on my chest, I am rigid
with pain. She takes two fingers’ full of it at a time, and
massages my chest until I am faint. Just when I think I
will tip over into a scream, she scoops out a little of the
salve on her forefinger and puts it in my mouth, telling
me to swallow. A hot flannel is wrapped about my neck
and chest. I am covered up with heavy quilts and ordered
to sweat, which I do—promptly.
Later I throw up, and my mother says, “What did you
puke on the bed clothes for? Don’t you have sense
enough to hold your head out the bed? Now, look what
you did. You think I got time for nothing but washing up
your puke?”
The puke swaddles down the pillow onto the sheet—
green-gray, with flecks of orange. It moves like the insides
of an uncooked egg. Stubbornly clinging to its own mass,
refusing to break up and be removed. How, I wonder, can
it be so neat and nasty at the same time?
My mother’s voice drones on. She is not talking to me.
She is talking to the puke, but she is calling it my name:
Claudia. She wipes it up as best she can and puts a
scratchy towel over the large wet place. I lie down again.
The rags have fallen from the window crack, and the air
is cold. I dare not call her back and am reluctant to leave
my warmth. My mother’s anger humiliates me; her words
chafe my cheeks, and I am crying. I do not know that she
is not angry at me, but at my sickness. I believe she
11despises my weakness for letting the sickness “take holt.”
By and by I will not get sick; I will refuse to. But for now
I am crying. I know I am making more snot, but I can’t
stop.
My sister comes in. Her eyes are full of sorrow. She
sings to me: “When the deep purple falls over sleepy
garden walls, someone thinks of me . . . .” I doze,
thinking of plums, walls, and “someone.”
But was it really like that? As painful as I remember?
Only mildly. Or rather, it was a productive and
fructifying pain. Love, thick and dark as Alaga syrup,
eased up into that cracked window. I could smell it—taste
it—sweet, musty, with an edge of wintergreen in its
base—everywhere in that house. It stuck, along with my
tongue, to the frosted windowpanes. It coated my chest,
along with the salve, and when the flannel came undone
in my sleep, the clear, sharp curves of air outlined its
presence on my throat. And in the night, when my
coughing was dry and tough, feet padded into the room,
hands repinned the flannel, readjusted the quilt, and
rested a moment on my forehead. So when I think of
autumn, I think of somebody with hands who does not
want me to die.
It was autumn too when Mr. Henry came. Our roomer.
Our roomer. The words ballooned from the lips and
hovered about our heads—silent, separate, and pleasantly
mysterious. My mother was all ease and satisfaction in
discussing his coming.
“You know him,” she said to her friends. “Henry
Washington. He’s been living over there with Miss Della
The Bluest EyeJones on Thirteenth Street. But she’s too addled now to
keep up. So he’s looking for another place.”
“Oh, yes.” Her friends do not hide their curiosity. “I
been wondering how long he was going to stay up there
with her. They say she’s real bad off. Don’t know who he
is half the time, and nobody else.”
“Well, that old crazy nigger she married up with didn’t
help her head none.”
“Did you hear what he told folks when he left her?”
“Uh-uh. What?”
“Well, he run off with that trifling Peggy—from Elyria.
You know.”
“One of Old Slack Bessie’s girls?”
“That’s the one. Well, somebody asked him why he
left a nice good church woman like Della for that heifer.
You know Della always did keep a good house. And he
said the honest-to-God real reason was he couldn’t take
no more of that violet water Della Jones used. Said he
wanted a woman to smell like a woman. Said Della was
just too clean for him.”
“Old dog. Ain’t that nasty!”
“You telling me. What kind of reasoning is that?”
“No kind. Some men just dogs.”
“Is that what give her them strokes?”
“Must have helped. But you know, none of them girls
wasn’t too bright. Remember that grinning Hattie? She
wasn’t never right. And their Auntie Julia is still trotting
up and down Sixteenth Street talking to herself.”
“Didn’t she get put away?”
“Naw. County wouldn’t take her. Said she wasn’t
harming anybody.”
“Well, she’s harming me. You want something to scare
13the living shit out of you, you get up at five-thirty in the
morning like I do and see that old hag floating by in that
bonnet. Have mercy!”
They laugh.
Frieda and I are washing Mason jars. We do not hear
their words, but with grown-ups we listen to and watch
out for their voices.
“Well, I hope don’t nobody let me roam around like
that when I get senile. It’s a shame.”
“What they going to do about Della? Don’t she have
no people?”
“A sister’s coming up from North Carolina to look
after her. I expect she wants to get aholt of Della’s
house.”
“Oh, come on. That’s a evil thought, if ever I heard
one.”
“What you want to bet? Henry Washington said that
sister ain’t seen Della in fifteen years.”
“I kind of thought Henry would marry her one of
these days.”
“That old woman?”
“Well, Henry ain’t no chicken.”
“No, but he ain’t no buzzard, either.”
“He ever been married to anybody?”
“No.”
“How come? Somebody cut it off?”
“He’s just picky.”
“He ain’t picky. You see anything around here you’d
marry?”
“Well . . . no.”
“He’s just sensible. A steady worker with quiet ways. I
hope it works out all right.”
The Bluest Eye“It will. How much you charging?”
“Five dollars every two weeks.”
“That’ll be a big help to you.”
“I’ll say.”
Their conversation is like a gently wicked dance: sound
meets sound, curtsies, shimmies, and retires. Another
sound enters but is upstaged by still another: the two
circle each other and stop. Sometimes their words move
in lofty spirals; other times they take strident leaps, and
all of it is punctuated with warm-pulsed laughter—like
the throb of a heart made of jelly. The edge, the curl, the
thrust of their emotions is always clear to Frieda and me.
We do not, cannot, know the meanings of all their words,
for we are nine and ten years old. So we watch their
faces, their hands, their feet, and listen for truth in
timbre.
So when Mr. Henry arrived on a Saturday night, we
smelled him. He smelled wonderful. Like trees and lemon
vanishing cream, and Nu Nile Hair Oil and flecks of SenSen.
He smiled a lot, showing small even teeth with a
friendly gap in the middle. Frieda and I were not
introduced to him—merely pointed out. Like, here is the
bathroom; the clothes closet is here; and these are my
kids, Frieda and Claudia; watch out for this window; it
don’t open all the way.
We looked sideways at him, saying nothing and
expecting him to say nothing. Just to nod, as he had done
at the clothes closet, acknowledging our existence. To our
surprise, he spoke to us.
15“Hello there. You must be Greta Garb
eyes sing in the lobby of the Greek hotel. Rosemary
Villanucci, our next-door friend who lives above her
father’s café, sits in a 1939 Buick eating bread and butter.
She rolls down the window to tell my sister Frieda and
me that we can’t come in. We stare at her, wanting her
bread, but more than that wanting to poke the arrogance
out of her eyes and smash the pride of ownership that
curls her chewing mouth. When she comes out of the car
we will beat her up, make red marks on her white skin,
and she will cry and ask us do we want her to pull her
pants down. We will say no. We don’t know what we
should feel or do if she does, but whenever she asks us,
we know she is offering us something precious and that
our own pride must be asserted by refusing to accept.
School has started, and Frieda and I get new brown
stockings and cod-liver oil. Grown-ups talk in tired, edgy
voices about Zick’s Coal Company and take us along in the evening to the railroad tracks where we fill burlap
sacks with the tiny pieces of coal lying about. Later we
walk home, glancing back to see the great carloads of
slag being dumped, red hot and smoking, into the ravine
that skirts the steel mill. The dying fire lights the sky with
a dull orange glow. Frieda and I lag behind, staring at the
patch of color surrounded by black. It is impossible not
to feel a shiver when our feet leave the gravel path and
sink into the dead grass in the field.
Our house is old, cold, and green. At night a kerosene
lamp lights one large room. The others are braced in
darkness, peopled by roaches and mice. Adults do not
talk to us—they give us directions. They issue orders
without providing information. When we trip and fall
down they glance at us; if we cut or bruise ourselves, they
ask us are we crazy. When we catch colds, they shake
their heads in disgust at our lack of consideration. How,
they ask us, do you expect anybody to get anything done
if you all are sick? We cannot answer them. Our illness is
treated with contempt, foul Black Draught, and castor oil
that blunts our minds.
When, on a day after a trip to collect coal, I cough
once, loudly, through bronchial tubes already packed
tight with phlegm, my mother frowns. “Great Jesus. Get
on in that bed. How many times do I have to tell you to
wear something on your head? You must be the biggest
fool in this town. Frieda? Get some rags and stuff that
window.”
Frieda restuffs the window. I trudge off to bed, full of
guilt and self-pity. I lie down in my underwear, the metal
in my black garters hurts my legs, but I do not take them
off, for it is too cold to lie stockingless. It takes a long
The Bluest Eyetime for my body to heat its place in the bed. Once I have
generated a silhouette of warmth, I dare not move, for
there is a cold place one-half inch in any direction. No
one speaks to me or asks how I feel. In an hour or two
my mother comes. Her hands are large and rough, and
when she rubs the Vicks salve on my chest, I am rigid
with pain. She takes two fingers’ full of it at a time, and
massages my chest until I am faint. Just when I think I
will tip over into a scream, she scoops out a little of the
salve on her forefinger and puts it in my mouth, telling
me to swallow. A hot flannel is wrapped about my neck
and chest. I am covered up with heavy quilts and ordered
to sweat, which I do—promptly.
Later I throw up, and my mother says, “What did you
puke on the bed clothes for? Don’t you have sense
enough to hold your head out the bed? Now, look what
you did. You think I got time for nothing but washing up
your puke?”
The puke swaddles down the pillow onto the sheet—
green-gray, with flecks of orange. It moves like the insides
of an uncooked egg. Stubbornly clinging to its own mass,
refusing to break up and be removed. How, I wonder, can
it be so neat and nasty at the same time?
My mother’s voice drones on. She is not talking to me.
She is talking to the puke, but she is calling it my name:
Claudia. She wipes it up as best she can and puts a
scratchy towel over the large wet place. I lie down again.
The rags have fallen from the window crack, and the air
is cold. I dare not call her back and am reluctant to leave
my warmth. My mother’s anger humiliates me; her words
chafe my cheeks, and I am crying. I do not know that she
is not angry at me, but at my sickness. I believe she
11despises my weakness for letting the sickness “take holt.”
By and by I will not get sick; I will refuse to. But for now
I am crying. I know I am making more snot, but I can’t
stop.
My sister comes in. Her eyes are full of sorrow. She
sings to me: “When the deep purple falls over sleepy
garden walls, someone thinks of me . . . .” I doze,
thinking of plums, walls, and “someone.”
But was it really like that? As painful as I remember?
Only mildly. Or rather, it was a productive and
fructifying pain. Love, thick and dark as Alaga syrup,
eased up into that cracked window. I could smell it—taste
it—sweet, musty, with an edge of wintergreen in its
base—everywhere in that house. It stuck, along with my
tongue, to the frosted windowpanes. It coated my chest,
along with the salve, and when the flannel came undone
in my sleep, the clear, sharp curves of air outlined its
presence on my throat. And in the night, when my
coughing was dry and tough, feet padded into the room,
hands repinned the flannel, readjusted the quilt, and
rested a moment on my forehead. So when I think of
autumn, I think of somebody with hands who does not
want me to die.
It was autumn too when Mr. Henry came. Our roomer.
Our roomer. The words ballooned from the lips and
hovered about our heads—silent, separate, and pleasantly
mysterious. My mother was all ease and satisfaction in
discussing his coming.
“You know him,” she said to her friends. “Henry
Washington. He’s been living over there with Miss Della
The Bluest EyeJones on Thirteenth Street. But she’s too addled now to
keep up. So he’s looking for another place.”
“Oh, yes.” Her friends do not hide their curiosity. “I
been wondering how long he was going to stay up there
with her. They say she’s real bad off. Don’t know who he
is half the time, and nobody else.”
“Well, that old crazy nigger she married up with didn’t
help her head none.”
“Did you hear what he told folks when he left her?”
“Uh-uh. What?”
“Well, he run off with that trifling Peggy—from Elyria.
You know.”
“One of Old Slack Bessie’s girls?”
“That’s the one. Well, somebody asked him why he
left a nice good church woman like Della for that heifer.
You know Della always did keep a good house. And he
said the honest-to-God real reason was he couldn’t take
no more of that violet water Della Jones used. Said he
wanted a woman to smell like a woman. Said Della was
just too clean for him.”
“Old dog. Ain’t that nasty!”
“You telling me. What kind of reasoning is that?”
“No kind. Some men just dogs.”
“Is that what give her them strokes?”
“Must have helped. But you know, none of them girls
wasn’t too bright. Remember that grinning Hattie? She
wasn’t never right. And their Auntie Julia is still trotting
up and down Sixteenth Street talking to herself.”
“Didn’t she get put away?”
“Naw. County wouldn’t take her. Said she wasn’t
harming anybody.”
“Well, she’s harming me. You want something to scare
13the living shit out of you, you get up at five-thirty in the
morning like I do and see that old hag floating by in that
bonnet. Have mercy!”
They laugh.
Frieda and I are washing Mason jars. We do not hear
their words, but with grown-ups we listen to and watch
out for their voices.
“Well, I hope don’t nobody let me roam around like
that when I get senile. It’s a shame.”
“What they going to do about Della? Don’t she have
no people?”
“A sister’s coming up from North Carolina to look
after her. I expect she wants to get aholt of Della’s
house.”
“Oh, come on. That’s a evil thought, if ever I heard
one.”
“What you want to bet? Henry Washington said that
sister ain’t seen Della in fifteen years.”
“I kind of thought Henry would marry her one of
these days.”
“That old woman?”
“Well, Henry ain’t no chicken.”
“No, but he ain’t no buzzard, either.”
“He ever been married to anybody?”
“No.”
“How come? Somebody cut it off?”
“He’s just picky.”
“He ain’t picky. You see anything around here you’d
marry?”
“Well . . . no.”
“He’s just sensible. A steady worker with quiet ways. I
hope it works out all right.”
The Bluest Eye“It will. How much you charging?”
“Five dollars every two weeks.”
“That’ll be a big help to you.”
“I’ll say.”
Their conversation is like a gently wicked dance: sound
meets sound, curtsies, shimmies, and retires. Another
sound enters but is upstaged by still another: the two
circle each other and stop. Sometimes their words move
in lofty spirals; other times they take strident leaps, and
all of it is punctuated with warm-pulsed laughter—like
the throb of a heart made of jelly. The edge, the curl, the
thrust of their emotions is always clear to Frieda and me.
We do not, cannot, know the meanings of all their words,
for we are nine and ten years old. So we watch their
faces, their hands, their feet, and listen for truth in
timbre.
So when Mr. Henry arrived on a Saturday night, we
smelled him. He smelled wonderful. Like trees and lemon
vanishing cream, and Nu Nile Hair Oil and flecks of SenSen.
He smiled a lot, showing small even teeth with a
friendly gap in the middle. Frieda and I were not
introduced to him—merely pointed out. Like, here is the
bathroom; the clothes closet is here; and these are my
kids, Frieda and Claudia; watch out for this window; it
don’t open all the way.
We looked sideways at him, saying nothing and
expecting him to say nothing. Just to nod, as he had done
at the clothes closet, acknowledging our existence. To our
surprise, he spoke to us.
15“Hello there. You must be Greta Garb
0/5000
แม่ชีไปด้วยความเงียบเป็นลัสท์ และคนขี้เมา และเงียบขรึมตาร้องในล็อบบี้ของโรงแรมกรีก โรสแมรี่Villanucci เพื่อนของเราไม่อยู่ข้างเธอพ่อคาเฟ่ อยู่ใน Buick 1939 ที่กินขนมปังและเนยเธอม้วนลงหน้าต่างบอก Frieda ของฉันพี่น้อง และผมที่เราไม่สามารถมา เรามองเธอ เธอต้องการขนมปัง แต่กว่าที่อยากโผล่ที่หยิ่งตาของเธอและชนความภูมิใจของเจ้าของที่curls ปากเธอ chewing เมื่อเธอมาจากรถเราจะชนะเธอขึ้น ทำเครื่องหมายสีแดงบนผิวของเธอขาวเธอจะร้องไห้ และขอให้เราทำเราอยากดึงเธอกางเกงลง เราจะบอกว่า ไม่มี เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราควรรู้สึกได้ หรือไม่ ถ้าเธอไม่ แต่ทุก ครั้งที่เธอถามเราเรารู้ว่า เธอเป็นสิ่งเราสิ่งมีค่าและที่ความภาคภูมิใจของเราเองต้องอ้างสิทธิ โดยปฏิเสธที่จะยอมรับโรงเรียนได้เริ่มต้น และ Frieda และรับสีน้ำตาลใหม่ถุงน่องและ cod –น้ำมันตับ พูดคุยแสนในเหนื่อย หงุดหงิดเสียงเกี่ยวกับ Zick ของ บริษัท ถ่านหิน และนำเราไปในช่วงเย็นเพื่อเป็นทางรถไฟติดตามเราพื้นที่ fillกระสอบ มีชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของโกหกเกี่ยวกับถ่านหิน ภายหลังเราเดินทางกลับบ้าน ทิวทัศน์ไปดู carloads ดีของslag ถูก dumped แดงร้อน และสูบ บุหรี่ เป็น ravineที่กระโปรงสีเหล็ก fire ตายไฟฟ้าด้วยเรืองแสงสีส้มน่าเบื่อ Frieda และช้า จ้องการปรับปรุงสีที่ล้อมรอบ ด้วยสีดำ จึงไม่เป็นไปไม่ได้รู้สึกเป็นศิวะเมื่อเส้นทางกรวดออกจากเท้าของเรา และจมลงไปในหญ้าตายใน fieldบ้านเราจะเก่า เย็น และสีเขียว ในเวลากลางคืนเป็นน้ำมันก๊าดโคมไฟขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง คนอื่น ๆ จะชุ่มชื้นในความมืด peopled แมลงสาบและหนู ผู้ใหญ่ไม่พูดคุยกับเรา — พวกเขาให้คำแนะนำ จะออกใบสั่งโดยไม่ต้องให้ข้อมูล เมื่อเราเดินทาง และอยู่ลงพวกเขามองที่เรา ถ้าเราตัด หรือถลอกตนเอง พวกเขาถามเราเราบ้า เมื่อเราจับ colds พวกเขาจับศีรษะของพวกเขาชังที่เราขาดการพิจารณา อย่างไรพวกเขาถามเรา คุณคาดหวังใครจะได้รับสิ่งที่ทำถ้าทั้งหมดคุณจะป่วยหรือไม่ เราไม่สามารถตอบให้ ป่วยของเรารับการดูถูก การกินน้ำ ลึกดำเหม็น และน้ำมันละหุ่งที่ blunts เราเมื่อ ในวันหลังจากเดินทางไปเก็บถ่านหิน ฉันไอหนึ่งครั้ง ดัง ผ่าน bronchial ท่อแล้วบรรจุแน่นกับเสมหะ แม่ frowns "พระเยซูมากขึ้น รับบนเตียงที่ ฉันจะบอกคุณกี่ครั้งสวมใส่บางสิ่งบางอย่างในหัวของคุณ คุณต้องการที่ใหญ่ที่สุดหลอกในเมืองนี้ Frieda ได้รับผ้าขี้ริ้วและสิ่งบางอย่างที่หน้าต่าง"Frieda restuffs หน้าต่าง ฉันราธางปิดเตียง เต็มไปด้วยความผิดและ self-pity นอนลงในกางเกงในของฉัน โลหะในฉันเจ็บ garters ดำ ขาของฉัน แต่ฉันไม่ใช้พวกเขามันเป็นเย็นเกินไปนอน stockingless ใช้เวลานานEyetime Bluest ร่างกายของฉันร้อนแทนในนอน เมื่อมีสร้างภาพเงาของความอบอุ่น ไม่กล้าไม่ย้าย สำหรับสถานที่เย็นครึ่งนิ้วในทิศทางใดก็ได้ ไม่ใช่หนึ่งพูดกับผม หรือถามวิธีรู้สึก ในหนึ่งชั่วโมงหรือสองแม่ของฉันมา มือของเธอมีขนาดใหญ่ และ หยาบ และเมื่อเธอช่าง Vicks salve บนหน้าอกของฉัน ฉันแข็งมีอาการปวด เธอใช้สอง fingers เต็มไปด้วยความมันในเวลา และนวดหน้าอกของฉันจนฉันหน้ามืดตามัว เพียงเมื่อฉันคิดว่า ฉันจะแนะนำผ่านไปกรี๊ด scoops เธอออกน้อยของsalve ใน forefinger ของเธอ และทำให้ในปากของฉัน บอกฉันกลืน flannel ร้อนจะห่อเกี่ยวกับคอและหน้าอก ผมปล่อยกับงานหนัก และสั่งเหงื่อ การ ทำตัวทันทีภายหลังฉันโยนขึ้น และกล่าว ว่า แม่ของฉัน "สิ่งที่ได้คุณรากบนเตียงเสื้อผ้าสำหรับ คุณไม่มีความรู้สึกพอที่จะเก็บนอนของคุณรุ่งหรือไม่ ตอนนี้ ค้นหาอะไรคุณไม่ คุณคิดว่า ผมมีเวลาไม่มีอะไร แต่ซักผ้าค่าคุณ puke "Puke swaddles ลงหมอนบนแผ่นงานซึ่งสีเขียวเทา กับ flecks ของส้ม เคลื่อนย้ายเช่นการ insidesไข่ uncooked ดันทุรังติดมวลตัวเองปฏิเสธที่จะ สลาย และถูกเอาออก วิธี หวัง สามารถมันจะเรียบร้อย และน่ารังเกียจดังนั้นในเวลาเดียวกันเสียงของแม่ drones บน เธอไม่ได้รับการพูดคุยกับฉันเธอกำลังพูดกับ puke แต่เธอไม่เรียกมันว่าชื่อของฉัน:คลาวเดีย เธอคลี่นั้นค่าดีสุดเธอสามารถ และทำให้การผ้าเช็ดตัวกระท่อนกระแท่นผ่านที่เปียกขนาดใหญ่ ผมนอนลงอีกครั้งผ้าขี้ริ้วได้ลดลงจากรอยแตกของหน้าต่าง และอากาศเย็น ฉันไม่กล้าโทรหาเธอกลับ และไม่ไปความอบอุ่นของฉัน ความโกรธของแม่ของฉัน humiliates ฉัน คำของเธอถูแก้มของฉัน และฉัน ฉันไม่รู้เธอนั้นไม่โกรธ ที่ฉัน แต่ ที่ฉันเจ็บ ฉันเชื่อเธอ11despises จุดอ่อนของฉันสำหรับโรค "ใช้ holt" ปล่อยให้โดยโดยและจะไม่เจ็บป่วย ฉันจะปฏิเสธไป แต่ตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้ รู้ทำขี้มากขึ้น แต่ฉันไม่สามารถหยุดน้องสาวของฉันมาใน ตาของเธอจะเต็มไป ด้วยความเสียใจ เธอร้องเพลงกับฉัน: "เมื่อสีม่วงลึกตกกว่าง่วงนอนกำแพงสวน คนคิดของฉัน..." ฉัน dozeความคิดของพลัม ผนัง และ "คนงาน"แต่เป็นเช่นนั้นจริง ๆ หรือไม่ เป็นความเจ็บปวดพอจำได้หรือไม่เฉพาะ mildly หรือค่อนข้าง มันเป็นการผลิต และfructifying ปวด รัก หนา และสีเข้มเป็นน้ำเชื่อม Alagaบรรเทาค่าในหน้าต่างนั้นรอยร้าว ฉันได้กลิ่น – รสชาติมันคือหวาน ควร มีขอบของระกำในการพื้นฐาน — ทุกที่ในบ้าน มันติดอยู่ ก็มีของฉันลิ้น การ windowpanes ฝ้า มันเคลือบหน้าอกของฉันพร้อม กับ salve และ เมื่อ flannel มายกเลิกในการนอนหลับของฉัน ล้าง คมโค้งของอากาศที่ล้อมกรอบของสถานะบนคอ และ ในยามค่ำ คืน เมื่อฉันไอแห้ง และ เหนียว เท้าเบาะในห้องพักrepinned flannel มือ ควิลท์ readjusted และคัดสรรช่วงบนหน้าผากของฉัน ดังนั้นเมื่อคิดว่า ของฤดูการใบไม้ร่วง คิดของคนด้วยมือที่ไม่ต้องการให้ฉันตายมันเป็นฤดูใบไม้ร่วงเกินไป เมื่อนาย Henry มา Roomer ของเราRoomer ของเรา คำ ballooned จากริมฝีปาก และโฮเวอร์เกี่ยวกับหัวเรา – เงียบ แยก และรณรงค์ลึกลับ แม่ของฉันมีความสะดวกและความพึงพอใจทั้งหมดคุยมาของเขา"คุณรู้เขา เธอกล่าวกับเพื่อนของเธอ "เฮนรีวอชิงตัน เขาอยู่โน่น ด้วยเดลลานางสาวEyeJones Bluest บนถนน Thirteenth แต่เธอ addled เกินไปตอนนี้จะติดตาม ดังนั้น เขากำลังมองหาอื่น""โอ้ ใช่" เพื่อนของเธอซ่อนนัก "ฉันแล้วสงสัยว่า ระยะเขากำลังจะเดินขึ้นมีกับเธอ พวกเขากล่าวว่า เขาไม่ดีจริงออก ไม่ทราบว่าใครเขาเป็นเวลาครึ่ง และคนอื่นๆ""ดี ว่า nigger บ้าเก่าที่เธอแต่งงานด้วยไม่ได้ช่วยเธอใหญ่ไม่""คุณได้ยินที่เขาบอกคนเมื่อเขาทิ้งเธอ""Uh-uh อย่างไร""ดี เขาใช้กับ Peggy trifling ที่ปิดตัวจาก Elyriaคุณรู้""หนึ่งในหญิงของร้านเวลาเผื่อเก่า""นั่นคือหนึ่ง ดี ใครสักคนถามเขาว่าทำไมเขาซ้ายดีดีโบสถ์ผู้หญิงเช่นเดลลาสำหรับ heifer นั้นคุณรู้ว่า เดลลาได้เสมอบ้านดี และเขาบอกสาเหตุแท้จริงซื่อสัตย์กับพระเจ้าเขาไม่ใช้ไม่ทำที่ม่วงน้ำโจนส์เดลลาที่ใช้ กล่าวว่า เขาอยากให้ผู้หญิงได้กลิ่นเช่นผู้หญิง เดลลากล่าวถูกห้องพักสะอาดเกินไปสำหรับเขา""สุนัขเก่า Ain 't น่ารังเกียจนั่น""คุณบอกฉัน เหตุผลอะไรคือที่"ชนิดไม่ บางคนเพียงแค่สุนัข""คือที่ที่ให้จังหวะของเธอพวกเขา"ต้องมีช่วย แต่คุณ รู้ ไม่มีพวกเขาหญิงไม่สว่างเกินไป จำได้ว่า grinning แฮตตี เธอไม่เคยถูก และยังมีการ trotting ของป้าจูเลียขึ้น Sixteenth ถนนพูดกับตัวเอง""ไม่เธอรับย้าย""Naw เขตจะไม่ใช้ของเธอ กล่าวว่า เธอไม่ได้ทำอันตรายใคร""ดี เธอเป็นการทำอันตรายเรา คุณต้องให้ตกใจ13the นั่งเล่นขี้จากคุณ คุณได้รับที่ five สามสิบในการตอนเช้าเหมือนที่ฉันทำ และเห็นว่า floating hag เก่าโดยที่บาสเตียบอนเนต์ มีเมตตา"พวกเขาหัวเราะFrieda และล้างขวด Mason เราไม่ได้ยินคำของพวกเขา แต่แสนเราฟังและดูออกเสียงของพวกเขา"ดี ฉันหวังไม่ไม่มีใครให้ฉันเดินเตร่รอบ ๆ เช่นที่เมื่อได้รับ senile มันเป็นความอัปยศ""อะไรจะไปทำเกี่ยวกับเดลลา ไม่มีเธอไม่มีคนหรือไม่""ของน้องสาวขึ้นมาจากนอร์ทแคโรไลนาเพื่อค้นหาหลังจากเธอ ฉันคาดว่า เธอต้องการจะได้รับ aholt ของเดลลาเฮ้าส์""โอ้ มา ที่เป็นความชั่วร้ายที่คิด ถ้าเคยผมได้ยินหนึ่ง""สิ่งที่ต้องการเดิมพัน สมเด็จพระเจ้าเฮนรีวอชิงตันกล่าวว่าน้อง ain't เห็นเดลลาในปี fifteen ""ชนิดคิดเฮนรี่จะแต่งงานกับเธออย่างหนึ่งวันนี้""อายุผู้หญิงคนนั้น""ดี เฮนรี่ ain 't ไก่ไม่""ไม่มี แต่เขา ain't buzzard ไม่ อย่างใดอย่างหนึ่ง""เขาเคยแต่งงานกับใคร""หมายเลข""มาอย่างไร ใครสักคนตัดมัน""เขาเป็นเพียง picky""เขา ain 't picky คุณเห็นอะไรรอบ ๆ ที่นี่คุณจะแต่งงาน""ดี...ไม่""เขาได้เหมาะสมเพียง ผู้ปฏิบัติงานที่มั่นคง ด้วยวิธีที่เงียบสงบ ฉันหวังว่า ผลทั้งหมดขวา"ตา Bluest "จะ จำนวนคุณชาร์จหรือไม่""ห้าดอลลาร์ทุกสองสัปดาห์ที่""ที่จะช่วยให้คุณใหญ่""ฉันจะพูด"สนทนาของพวกเขาเป็นเหมือนเต้นรำคนชั่วเบา ๆ: เสียงตรงตามเสียง curtsies, shimmies และอนผู้ อื่นเสียงป้อน แต่ upstaged โดยยังอีก: ทั้งสองวงกลมกัน และหยุด บางครั้งพวกย้ายใน spirals สูงส่ง บางครั้งใช้ strident leaps และทั้งหมดเป็น punctuated กับสูงอบอุ่นหัวเราะ — เช่นthrob ของหัวใจที่ทำจากวุ้น ขอบ ขด การกระตุกของอารมณ์ของตนได้เสมอล้าง Frieda และฉันเราไม่ ไม่ รู้ความหมายของคำของพวกเขาทั้งหมดสำหรับเราเก้า และสิบปี ดังนั้นเราดูของพวกเขาใบหน้า มือ ของเท้า และฟังสำหรับความจริงtimbreดังนั้นเมื่อนาย Henry มาถึงเมื่อคืนวันเสาร์ เรากลิ่นเขา เขากลิ่นดี เช่นต้นไม้และมะนาวครีม vanishing และ น้ำมันผมไนล์นู และ flecks SenSenยิ้มมาก แสดงขนาดเล็กแม้แต่ฟันช่องว่างที่เป็นตรงกลาง Frieda และไม่แนะนำไปเขา — เพียงชี้ออกมา เช่น นี่คือการห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้านี่ และนี่คือของฉันเด็ก Frieda และคลาวเดีย ระวังหน้าต่างนี้ มันไม่เปิดทางเรามองด้านข้างที่เขา พูดอะไร และคาดหวังว่าเขาพูดอะไร เพียงหน้า เขาทำในตู้เสื้อผ้า จิตของเรามีอยู่ การของเราประหลาดใจ ที่เขาพูดกับเรา15" สวัสดี คุณต้อง Greta Garb
การแปล กรุณารอสักครู่..
Nuns go by as quiet as lust, and drunken men and sober
eyes sing in the lobby of the Greek hotel. Rosemary
Villanucci, our next-door friend who lives above her
father’s café, sits in a 1939 Buick eating bread and butter.
She rolls down the window to tell my sister Frieda and
me that we can’t come in. We stare at her, wanting her
bread, but more than that wanting to poke the arrogance
out of her eyes and smash the pride of ownership that
curls her chewing mouth. When she comes out of the car
we will beat her up, make red marks on her white skin,
and she will cry and ask us do we want her to pull her
pants down. We will say no. We don’t know what we
should feel or do if she does, but whenever she asks us,
we know she is offering us something precious and that
our own pride must be asserted by refusing to accept.
School has started, and Frieda and I get new brown
stockings and cod-liver oil. Grown-ups talk in tired, edgy
voices about Zick’s Coal Company and take us along in the evening to the railroad tracks where we fill burlap
sacks with the tiny pieces of coal lying about. Later we
walk home, glancing back to see the great carloads of
slag being dumped, red hot and smoking, into the ravine
that skirts the steel mill. The dying fire lights the sky with
a dull orange glow. Frieda and I lag behind, staring at the
patch of color surrounded by black. It is impossible not
to feel a shiver when our feet leave the gravel path and
sink into the dead grass in the field.
Our house is old, cold, and green. At night a kerosene
lamp lights one large room. The others are braced in
darkness, peopled by roaches and mice. Adults do not
talk to us—they give us directions. They issue orders
without providing information. When we trip and fall
down they glance at us; if we cut or bruise ourselves, they
ask us are we crazy. When we catch colds, they shake
their heads in disgust at our lack of consideration. How,
they ask us, do you expect anybody to get anything done
if you all are sick? We cannot answer them. Our illness is
treated with contempt, foul Black Draught, and castor oil
that blunts our minds.
When, on a day after a trip to collect coal, I cough
once, loudly, through bronchial tubes already packed
tight with phlegm, my mother frowns. “Great Jesus. Get
on in that bed. How many times do I have to tell you to
wear something on your head? You must be the biggest
fool in this town. Frieda? Get some rags and stuff that
window.”
Frieda restuffs the window. I trudge off to bed, full of
guilt and self-pity. I lie down in my underwear, the metal
in my black garters hurts my legs, but I do not take them
off, for it is too cold to lie stockingless. It takes a long
The Bluest Eyetime for my body to heat its place in the bed. Once I have
generated a silhouette of warmth, I dare not move, for
there is a cold place one-half inch in any direction. No
one speaks to me or asks how I feel. In an hour or two
my mother comes. Her hands are large and rough, and
when she rubs the Vicks salve on my chest, I am rigid
with pain. She takes two fingers’ full of it at a time, and
massages my chest until I am faint. Just when I think I
will tip over into a scream, she scoops out a little of the
salve on her forefinger and puts it in my mouth, telling
me to swallow. A hot flannel is wrapped about my neck
and chest. I am covered up with heavy quilts and ordered
to sweat, which I do—promptly.
Later I throw up, and my mother says, “What did you
puke on the bed clothes for? Don’t you have sense
enough to hold your head out the bed? Now, look what
you did. You think I got time for nothing but washing up
your puke?”
The puke swaddles down the pillow onto the sheet—
green-gray, with flecks of orange. It moves like the insides
of an uncooked egg. Stubbornly clinging to its own mass,
refusing to break up and be removed. How, I wonder, can
it be so neat and nasty at the same time?
My mother’s voice drones on. She is not talking to me.
She is talking to the puke, but she is calling it my name:
Claudia. She wipes it up as best she can and puts a
scratchy towel over the large wet place. I lie down again.
The rags have fallen from the window crack, and the air
is cold. I dare not call her back and am reluctant to leave
my warmth. My mother’s anger humiliates me; her words
chafe my cheeks, and I am crying. I do not know that she
is not angry at me, but at my sickness. I believe she
11despises my weakness for letting the sickness “take holt.”
By and by I will not get sick; I will refuse to. But for now
I am crying. I know I am making more snot, but I can’t
stop.
My sister comes in. Her eyes are full of sorrow. She
sings to me: “When the deep purple falls over sleepy
garden walls, someone thinks of me . . . .” I doze,
thinking of plums, walls, and “someone.”
But was it really like that? As painful as I remember?
Only mildly. Or rather, it was a productive and
fructifying pain. Love, thick and dark as Alaga syrup,
eased up into that cracked window. I could smell it—taste
it—sweet, musty, with an edge of wintergreen in its
base—everywhere in that house. It stuck, along with my
tongue, to the frosted windowpanes. It coated my chest,
along with the salve, and when the flannel came undone
in my sleep, the clear, sharp curves of air outlined its
presence on my throat. And in the night, when my
coughing was dry and tough, feet padded into the room,
hands repinned the flannel, readjusted the quilt, and
rested a moment on my forehead. So when I think of
autumn, I think of somebody with hands who does not
want me to die.
It was autumn too when Mr. Henry came. Our roomer.
Our roomer. The words ballooned from the lips and
hovered about our heads—silent, separate, and pleasantly
mysterious. My mother was all ease and satisfaction in
discussing his coming.
“You know him,” she said to her friends. “Henry
Washington. He’s been living over there with Miss Della
The Bluest EyeJones on Thirteenth Street. But she’s too addled now to
keep up. So he’s looking for another place.”
“Oh, yes.” Her friends do not hide their curiosity. “I
been wondering how long he was going to stay up there
with her. They say she’s real bad off. Don’t know who he
is half the time, and nobody else.”
“Well, that old crazy nigger she married up with didn’t
help her head none.”
“Did you hear what he told folks when he left her?”
“Uh-uh. What?”
“Well, he run off with that trifling Peggy—from Elyria.
You know.”
“One of Old Slack Bessie’s girls?”
“That’s the one. Well, somebody asked him why he
left a nice good church woman like Della for that heifer.
You know Della always did keep a good house. And he
said the honest-to-God real reason was he couldn’t take
no more of that violet water Della Jones used. Said he
wanted a woman to smell like a woman. Said Della was
just too clean for him.”
“Old dog. Ain’t that nasty!”
“You telling me. What kind of reasoning is that?”
“No kind. Some men just dogs.”
“Is that what give her them strokes?”
“Must have helped. But you know, none of them girls
wasn’t too bright. Remember that grinning Hattie? She
wasn’t never right. And their Auntie Julia is still trotting
up and down Sixteenth Street talking to herself.”
“Didn’t she get put away?”
“Naw. County wouldn’t take her. Said she wasn’t
harming anybody.”
“Well, she’s harming me. You want something to scare
13the living shit out of you, you get up at five-thirty in the
morning like I do and see that old hag floating by in that
bonnet. Have mercy!”
They laugh.
Frieda and I are washing Mason jars. We do not hear
their words, but with grown-ups we listen to and watch
out for their voices.
“Well, I hope don’t nobody let me roam around like
that when I get senile. It’s a shame.”
“What they going to do about Della? Don’t she have
no people?”
“A sister’s coming up from North Carolina to look
after her. I expect she wants to get aholt of Della’s
house.”
“Oh, come on. That’s a evil thought, if ever I heard
one.”
“What you want to bet? Henry Washington said that
sister ain’t seen Della in fifteen years.”
“I kind of thought Henry would marry her one of
these days.”
“That old woman?”
“Well, Henry ain’t no chicken.”
“No, but he ain’t no buzzard, either.”
“He ever been married to anybody?”
“No.”
“How come? Somebody cut it off?”
“He’s just picky.”
“He ain’t picky. You see anything around here you’d
marry?”
“Well . . . no.”
“He’s just sensible. A steady worker with quiet ways. I
hope it works out all right.”
The Bluest Eye“It will. How much you charging?”
“Five dollars every two weeks.”
“That’ll be a big help to you.”
“I’ll say.”
Their conversation is like a gently wicked dance: sound
meets sound, curtsies, shimmies, and retires. Another
sound enters but is upstaged by still another: the two
circle each other and stop. Sometimes their words move
in lofty spirals; other times they take strident leaps, and
all of it is punctuated with warm-pulsed laughter—like
the throb of a heart made of jelly. The edge, the curl, the
thrust of their emotions is always clear to Frieda and me.
We do not, cannot, know the meanings of all their words,
for we are nine and ten years old. So we watch their
faces, their hands, their feet, and listen for truth in
timbre.
So when Mr. Henry arrived on a Saturday night, we
smelled him. He smelled wonderful. Like trees and lemon
vanishing cream, and Nu Nile Hair Oil and flecks of SenSen.
He smiled a lot, showing small even teeth with a
friendly gap in the middle. Frieda and I were not
introduced to him—merely pointed out. Like, here is the
bathroom; the clothes closet is here; and these are my
kids, Frieda and Claudia; watch out for this window; it
don’t open all the way.
We looked sideways at him, saying nothing and
expecting him to say nothing. Just to nod, as he had done
at the clothes closet, acknowledging our existence. To our
surprise, he spoke to us.
15“Hello there. You must be Greta Garb
eyes sing in the lobby of the Greek hotel. Rosemary
Villanucci, our next-door friend who lives above her
father’s café, sits in a 1939 Buick eating bread and butter.
She rolls down the window to tell my sister Frieda and
me that we can’t come in. We stare at her, wanting her
bread, but more than that wanting to poke the arrogance
out of her eyes and smash the pride of ownership that
curls her chewing mouth. When she comes out of the car
we will beat her up, make red marks on her white skin,
and she will cry and ask us do we want her to pull her
pants down. We will say no. We don’t know what we
should feel or do if she does, but whenever she asks us,
we know she is offering us something precious and that
our own pride must be asserted by refusing to accept.
School has started, and Frieda and I get new brown
stockings and cod-liver oil. Grown-ups talk in tired, edgy
voices about Zick’s Coal Company and take us along in the evening to the railroad tracks where we fill burlap
sacks with the tiny pieces of coal lying about. Later we
walk home, glancing back to see the great carloads of
slag being dumped, red hot and smoking, into the ravine
that skirts the steel mill. The dying fire lights the sky with
a dull orange glow. Frieda and I lag behind, staring at the
patch of color surrounded by black. It is impossible not
to feel a shiver when our feet leave the gravel path and
sink into the dead grass in the field.
Our house is old, cold, and green. At night a kerosene
lamp lights one large room. The others are braced in
darkness, peopled by roaches and mice. Adults do not
talk to us—they give us directions. They issue orders
without providing information. When we trip and fall
down they glance at us; if we cut or bruise ourselves, they
ask us are we crazy. When we catch colds, they shake
their heads in disgust at our lack of consideration. How,
they ask us, do you expect anybody to get anything done
if you all are sick? We cannot answer them. Our illness is
treated with contempt, foul Black Draught, and castor oil
that blunts our minds.
When, on a day after a trip to collect coal, I cough
once, loudly, through bronchial tubes already packed
tight with phlegm, my mother frowns. “Great Jesus. Get
on in that bed. How many times do I have to tell you to
wear something on your head? You must be the biggest
fool in this town. Frieda? Get some rags and stuff that
window.”
Frieda restuffs the window. I trudge off to bed, full of
guilt and self-pity. I lie down in my underwear, the metal
in my black garters hurts my legs, but I do not take them
off, for it is too cold to lie stockingless. It takes a long
The Bluest Eyetime for my body to heat its place in the bed. Once I have
generated a silhouette of warmth, I dare not move, for
there is a cold place one-half inch in any direction. No
one speaks to me or asks how I feel. In an hour or two
my mother comes. Her hands are large and rough, and
when she rubs the Vicks salve on my chest, I am rigid
with pain. She takes two fingers’ full of it at a time, and
massages my chest until I am faint. Just when I think I
will tip over into a scream, she scoops out a little of the
salve on her forefinger and puts it in my mouth, telling
me to swallow. A hot flannel is wrapped about my neck
and chest. I am covered up with heavy quilts and ordered
to sweat, which I do—promptly.
Later I throw up, and my mother says, “What did you
puke on the bed clothes for? Don’t you have sense
enough to hold your head out the bed? Now, look what
you did. You think I got time for nothing but washing up
your puke?”
The puke swaddles down the pillow onto the sheet—
green-gray, with flecks of orange. It moves like the insides
of an uncooked egg. Stubbornly clinging to its own mass,
refusing to break up and be removed. How, I wonder, can
it be so neat and nasty at the same time?
My mother’s voice drones on. She is not talking to me.
She is talking to the puke, but she is calling it my name:
Claudia. She wipes it up as best she can and puts a
scratchy towel over the large wet place. I lie down again.
The rags have fallen from the window crack, and the air
is cold. I dare not call her back and am reluctant to leave
my warmth. My mother’s anger humiliates me; her words
chafe my cheeks, and I am crying. I do not know that she
is not angry at me, but at my sickness. I believe she
11despises my weakness for letting the sickness “take holt.”
By and by I will not get sick; I will refuse to. But for now
I am crying. I know I am making more snot, but I can’t
stop.
My sister comes in. Her eyes are full of sorrow. She
sings to me: “When the deep purple falls over sleepy
garden walls, someone thinks of me . . . .” I doze,
thinking of plums, walls, and “someone.”
But was it really like that? As painful as I remember?
Only mildly. Or rather, it was a productive and
fructifying pain. Love, thick and dark as Alaga syrup,
eased up into that cracked window. I could smell it—taste
it—sweet, musty, with an edge of wintergreen in its
base—everywhere in that house. It stuck, along with my
tongue, to the frosted windowpanes. It coated my chest,
along with the salve, and when the flannel came undone
in my sleep, the clear, sharp curves of air outlined its
presence on my throat. And in the night, when my
coughing was dry and tough, feet padded into the room,
hands repinned the flannel, readjusted the quilt, and
rested a moment on my forehead. So when I think of
autumn, I think of somebody with hands who does not
want me to die.
It was autumn too when Mr. Henry came. Our roomer.
Our roomer. The words ballooned from the lips and
hovered about our heads—silent, separate, and pleasantly
mysterious. My mother was all ease and satisfaction in
discussing his coming.
“You know him,” she said to her friends. “Henry
Washington. He’s been living over there with Miss Della
The Bluest EyeJones on Thirteenth Street. But she’s too addled now to
keep up. So he’s looking for another place.”
“Oh, yes.” Her friends do not hide their curiosity. “I
been wondering how long he was going to stay up there
with her. They say she’s real bad off. Don’t know who he
is half the time, and nobody else.”
“Well, that old crazy nigger she married up with didn’t
help her head none.”
“Did you hear what he told folks when he left her?”
“Uh-uh. What?”
“Well, he run off with that trifling Peggy—from Elyria.
You know.”
“One of Old Slack Bessie’s girls?”
“That’s the one. Well, somebody asked him why he
left a nice good church woman like Della for that heifer.
You know Della always did keep a good house. And he
said the honest-to-God real reason was he couldn’t take
no more of that violet water Della Jones used. Said he
wanted a woman to smell like a woman. Said Della was
just too clean for him.”
“Old dog. Ain’t that nasty!”
“You telling me. What kind of reasoning is that?”
“No kind. Some men just dogs.”
“Is that what give her them strokes?”
“Must have helped. But you know, none of them girls
wasn’t too bright. Remember that grinning Hattie? She
wasn’t never right. And their Auntie Julia is still trotting
up and down Sixteenth Street talking to herself.”
“Didn’t she get put away?”
“Naw. County wouldn’t take her. Said she wasn’t
harming anybody.”
“Well, she’s harming me. You want something to scare
13the living shit out of you, you get up at five-thirty in the
morning like I do and see that old hag floating by in that
bonnet. Have mercy!”
They laugh.
Frieda and I are washing Mason jars. We do not hear
their words, but with grown-ups we listen to and watch
out for their voices.
“Well, I hope don’t nobody let me roam around like
that when I get senile. It’s a shame.”
“What they going to do about Della? Don’t she have
no people?”
“A sister’s coming up from North Carolina to look
after her. I expect she wants to get aholt of Della’s
house.”
“Oh, come on. That’s a evil thought, if ever I heard
one.”
“What you want to bet? Henry Washington said that
sister ain’t seen Della in fifteen years.”
“I kind of thought Henry would marry her one of
these days.”
“That old woman?”
“Well, Henry ain’t no chicken.”
“No, but he ain’t no buzzard, either.”
“He ever been married to anybody?”
“No.”
“How come? Somebody cut it off?”
“He’s just picky.”
“He ain’t picky. You see anything around here you’d
marry?”
“Well . . . no.”
“He’s just sensible. A steady worker with quiet ways. I
hope it works out all right.”
The Bluest Eye“It will. How much you charging?”
“Five dollars every two weeks.”
“That’ll be a big help to you.”
“I’ll say.”
Their conversation is like a gently wicked dance: sound
meets sound, curtsies, shimmies, and retires. Another
sound enters but is upstaged by still another: the two
circle each other and stop. Sometimes their words move
in lofty spirals; other times they take strident leaps, and
all of it is punctuated with warm-pulsed laughter—like
the throb of a heart made of jelly. The edge, the curl, the
thrust of their emotions is always clear to Frieda and me.
We do not, cannot, know the meanings of all their words,
for we are nine and ten years old. So we watch their
faces, their hands, their feet, and listen for truth in
timbre.
So when Mr. Henry arrived on a Saturday night, we
smelled him. He smelled wonderful. Like trees and lemon
vanishing cream, and Nu Nile Hair Oil and flecks of SenSen.
He smiled a lot, showing small even teeth with a
friendly gap in the middle. Frieda and I were not
introduced to him—merely pointed out. Like, here is the
bathroom; the clothes closet is here; and these are my
kids, Frieda and Claudia; watch out for this window; it
don’t open all the way.
We looked sideways at him, saying nothing and
expecting him to say nothing. Just to nod, as he had done
at the clothes closet, acknowledging our existence. To our
surprise, he spoke to us.
15“Hello there. You must be Greta Garb
การแปล กรุณารอสักครู่..
แม่ชีไปเงียบ เป็นกิเลส และผู้ชายเมาและมีสติ
ตาร้องเพลงในล็อบบี้ของโรงแรมที่กรีก โรสแมรี่
villanucci ของเรา ข้างบ้านเพื่อนที่อยู่เหนือจากคาเฟ่ของพ่อของเธอ
, ตั้งอยู่ใน 1939 Buick กินขนมปังและเนย
เธอม้วนลงหน้าต่างไปบอกพี่ด้าและ
ฉันว่าเราไม่สามารถเข้ามาได้ เราจ้องที่เธอ อยากให้เธอ
ขนมปัง แต่มากกว่าที่อยากจะสะกิดหยิ่ง
ออกมาจากตาของเธอ และชนภาคภูมิใจในการเป็นเจ้าของที่
หยิกเธอเคี้ยวในปาก เมื่อเธอออกมาจากรถ
เราจะตีเธอ ทำให้รอยแดงบนผิวสีขาวของเธอ เธอจะร้องไห้
และขอให้เราทำ เราอยากให้เธอดึงกางเกงของเธอ
ลง เราจะบอกว่า เราไม่รู้ว่าเรา
ควรรู้สึกหรือทำ ถ้าเธอไม่ แต่เมื่อใดที่เธอถามเรา เรารู้ว่าเธอเสนอ
เราบางอย่างที่มีค่าและที่ความภาคภูมิใจของเราเองจะต้องถูกกล่าวหาโดยปฏิเสธที่จะยอมรับ .
โรงเรียนได้เริ่มต้นและฟรีดาและฉันได้รับถุงเท้าสีน้ำตาล
ใหม่และน้ำมันตับปลา คนโตพูดเหนื่อย หงุดหงิด
เสียงเกี่ยวกับ บริษัท ถ่านหินซิกค์และพาเราไปในตอนเย็นเพื่อข้ามทางรถไฟแล้วเราจึงจะผ้าใบ
กระสอบกับชิ้นเล็ก ๆของถ่านหินโกหกเกี่ยวกับ ต่อมาเรา
เดินกลับบ้าน แหงนไปดู carloads ที่ดีของ
ตะกรันถูกทิ้ง แดง ร้อน และการสูบบุหรี่ เป็นโกรกธาร
ที่กระโปรงเหล็ก mill ความตายจึงเป็นไฟฟ้ากับ
ทึบสีส้มเรืองแสง ฟรีดาและล้าหลัง จ้อง
แพทช์สีล้อมรอบด้วยสีดำ มันเป็นไปไม่ได้
รู้สึกสั่นเมื่อเท้าของเราออกจากกรวดเส้นทางและ
จมลงในหญ้าตายจึงละมั่ง .
บ้านหลังเก่า , เย็น , และสีเขียว ตอนกลางคืนเป็นน้ำมันก๊าด
โคมไฟไฟหนึ่งห้องใหญ่ อื่น ๆสำหรับในประเทศที่เต็มไปด้วยความมืดโดย
, แมลงสาบและหนู ผู้ใหญ่ไม่
คุยกับเราเขาให้เราเส้นทาง เขาออกคำสั่ง
โดยไม่ต้องให้ข้อมูล เมื่อเราสะดุดล้มลง เขาเหลือบมองที่
เรา ถ้าเราตัดหรือแผลตัวเอง พวกเขา
ถามเราเราบ้า เมื่อเราไม่สบาย เขาสั่นศีรษะด้วยความขยะแขยง
ที่ขาดการพิจารณา วิธีการ ,
มันถามเราว่าคุณคาดหวังให้ใครทำอะไร
ถ้าเธอไม่สบาย ? เราไม่สามารถตอบได้ การเจ็บป่วยของเรา
ดูถูก สกปรก ดำลง และน้ำมันละหุ่งที่ blunts จิตใจของเรา
.
เมื่อ วันหลังไปเก็บถ่านหิน ไอ
ครั้ง เสียงดัง ผ่านหลอดเต็มไปแล้ว
แน่นกับเสมหะหลอดลมขมวดคิ้ว , แม่ของฉัน " ดี พระเยซู รับ
บนเตียงนั้นกี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องบอกคุณ
ใส่อะไรบนหัว คุณต้องโง่
ในเมืองนี้ ฟรีด้า ? เอาเศษผ้า และสิ่งของที่
" restuffs ฟรีดา หน้าต่าง หน้าต่าง ฉันเดินอย่างเมื่อยล้าปิดเตียง เต็ม
ความรู้สึกผิดและสงสารตนเอง ฉันนอนลงในชุดชั้นใน , โลหะ
ใน Garters สีดำของฉันเจ็บขา แต่หนูไม่ได้พาพวกเขา
ปิด เพราะมันหนาวเกินไปที่จะโกหก stockingless . มันใช้เวลานาน
การ eyetime bluest สำหรับร่างกายเพื่อความร้อนของสถานที่ในเตียง เมื่อฉันได้
สร้างเงาของความอบอุ่น ผมไม่กล้าขยับ เพราะ
มีเย็นสถานที่ครึ่งหนึ่งนิ้วไปในทิศทางใด ไม่พูดกับฉัน
หรือถามว่าผมรู้สึกยังไง ในหนึ่งชั่วโมงหรือสอง
แม่ของฉันมา มือของเธอมีขนาดใหญ่และหยาบและ
เมื่อเธอ rubs ยาทาแผล Vicks บนหน้าอกของฉัน ฉันแข็ง
กับความเจ็บปวดเธอใช้เวลาสองจึง ngers ' มันเต็มเวลาและ
นวดหน้าอกของฉันจนกว่าฉันจะเป็นลม เพียงเมื่อฉันคิดว่าฉัน
จะหงายท้องเป็นเสียงกรีดร้อง เธอตักออกเล็กน้อยของ
คว้างเธอก่อนจึงเง้อและทำให้มันอยู่ในปาก บอก
ฉันกลืนลงไป เป็น annel flร้อนเป็นพัน
คอและหน้าอก ฉันครอบคลุมกับผ้าห่มหนักและสั่ง
เหงื่อซึ่งผมทำทันที .
ผมอ้วกและแม่ของฉันกล่าวว่า " อะไรที่คุณ
อ้วกบนเตียงเสื้อผ้า ? คุณไม่มีความรู้สึก
พอที่จะถือหัวของคุณออกบนเตียง ? ตอนนี้ดูอะไร
คุณ คุณคิดว่าผมมีเวลาสำหรับอะไร แต่อาบน้ำ
อ้วกของคุณ ? "
swaddles อ้วกลงหมอนลงบนแผ่น -
สีเขียวเทา กับfl ecks สีส้ม มันเต้นเหมือนข้างใน
จากไข่ดิบ หัวชนฝาเกาะติดมวลชนของตัวเอง
ไม่ยอมเลิก และถูกลบออก ยังไง ฉันสงสัยว่า ,
มันเรียบร้อย และขมในเวลาเดียวกัน
แม่เสียงพึมพำๆ เธอไม่พูดกับฉัน เธอกำลังคุยกับ
อ้วก แต่เธอจะเรียกมันชื่อของฉัน :
คลอเดีย เธอเช็ดมันที่ดีที่สุดที่เธอสามารถและทำให้
ผ้าขนหนูกระท่อนกระแท่นผ่านสถานที่เปียกใหญ่ ผมนอนลงอีกครั้ง
ผ้าขี้ริ้วได้ลดลงจากที่แตกต่าง และอากาศ
หนาวผมไม่กล้าเรียกเธอกลับมาและกำลังลังเลที่จะออก
ความอบอุ่นของฉัน แม่โกรธ demeans เรา คำพูดของเธอ
ถูแก้มของฉัน และฉันก็ร้องไห้ ฉันไม่รู้ว่าเธอ
ไม่ได้โกรธฉัน แต่ฉันป่วย ฉันเชื่อว่าเธอ
11despises จุดอ่อนของฉันเพื่อให้อาการ " ใช้โฮลท์ "
แล้วจะไม่ป่วย ผมจะปฏิเสธไป แต่ตอนนี้
ฉันร้องไห้ ผมรู้ว่าผมทำให้น้ำมูกมากขึ้น แต่ฉันไม่สามารถ
หยุด
น้องสาวมา ตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เธอ
ร้องเพลงกับผม : " เมื่อ สีม่วงเข้ม ตกกำแพง
สวนหลับ คนอื่นคิดยังไงกับฉัน . . . . . . . " ฉันเผลอ
คิด , พลัม , ผนัง , และ " ใคร "
แต่เป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ เจ็บปวดที่ผมจำได้
เพียงเล็กน้อย หรือมากกว่านั้น มันคือการผลิตและ
fructifying ความเจ็บปวด ความรัก , ความหนาและเข้มเป็น alaga
เชื่อมเลิกในที่แตกต่าง ผมได้กลิ่นลิ้มรส
มันหวาน เหม็นอับ ด้วยขอบของกินตาในฐาน
ทุกที่ในบ้านหลังนั้น มันติดพร้อมกับลิ้นของฉัน
กับฝ้ากระจกหน้าต่าง . มันเคลือบหน้าอกของฉัน
พร้อมกับยาทาแผล และเมื่อfl annel มายกเลิก
ในการนอนหลับของฉัน ชัดเจน คมโค้งของอากาศระบุตน
บนคอของฉัน และในคืนที่
ของฉันเมื่ออาการไอแห้งและเหนียว เท้าเบาะเข้าไปในห้อง มือ repinned
ที่fl annel แก้ไขใหม่ , ผ้าห่ม , และ
พักสักครู่บนหน้าผากของฉัน เมื่อฉันคิดถึง
ฤดูใบไม้ร่วง ฉันคิดถึงใครบางคนกับมือใครไม่ได้
อยากให้ฉันตาย มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงด้วยเมื่อคุณเฮนรี่มา พักอาศัยของเรา .
พักอาศัยของเรา คำ ballooned จากริมฝีปากและ
อยู่หัวเงียบของเรา , แยกและการ
ลึกลับแม่ของฉันเป็นง่ายและความพึงพอใจในเรื่องของเขามา
.
" รู้เขา " เธอพูดกับเพื่อนของเธอ " เฮนรี่
วอชิงตัน เขาอยู่ตรงนั้นกับคุณ เดลลา
eyejones bluest บนถนนสิบสาม แต่หล่อนก็กำกวมแล้ว
ติดตาม เขากำลังมองหาที่อื่น "
" อ๋อ ใช่ " เพื่อนของเธอไม่ได้ซ่อนความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขา " ฉัน
เคยสงสัยมานานแล้วว่า เขาจะอยู่ตรงนั้น
กับเธอ พวกเขาบอกว่าเธอไม่ดีจริงออก ไม่รู้ว่าเขา
ครึ่งเวลา และไม่มีคนอื่น "
" ตาแก่บ้าพวกเธอแต่งงานกับไม่ได้
ช่วยหัวของเธอไม่มี "
" เธอได้ยินที่เค้าบอก folks เมื่อเขาทิ้งเธอ ? "
" เอ่อ . . . . . . . อะไร ? "
" เขาหนีไปกับเจ้าไตรflไอเอ็นจีเพ็กกี้จาก Elyria .
" คุณรู้" หนึ่งในหญิงสาวหย่อนเบสซี่เก่า ? "
" นั่นแหละ อืม มีคนถามเขาว่า ทำไมเขาทิ้งคนดีดี
โบสถ์เหมือนผู้หญิง เดลลา ที่สาว .
รู้ เดลลา เสมอทำให้บ้านที่ดี และเขา
บอกว่าซื่อตรงต่อพระเจ้า เหตุผลที่แท้จริงคือ เขาไม่สามารถใช้
ไม่มีน้ำเขียว เดลลา โจนส์ใช้ . บอกว่าเขาต้องการผู้หญิง
กลิ่นเหมือนผู้หญิง บอกว่า เดลลา คือ
แค่สะอาดเกินไปสำหรับเขา "
." หมาแก่ ไม่ใช่เรื่องที่น่ารังเกียจ ! "
" คุณบอกฉัน เหตุผลคืออะไร ? "
" ไม่มีชนิด ผู้ชายบางคนก็หมา "
" นั่นคือสิ่งที่เธอให้พวกเขาด้วย ? "
" ต้องช่วยได้ แต่คุณก็รู้ ไม่มีสาวๆ
ไม่สว่างเกินไป จำได้ว่า หน้าเป็น แฮตตี้ ? เธอ
ไม่ใช่ไม่เคยถูก และป้าของจูเลียยัง trotting
ขึ้นและลงถนน พร้อมกับพูดกับตัวเอง "
." เธอไม่ได้ใส่ไป "
" นอ . เขตไม่รับเธอ บอกว่า ไม่ได้ทำร้ายใครเลย
.
" อืม เธอทำร้ายฉัน คุณต้องการบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้ชีวิต
13the อึออกจากคุณ คุณได้รับขึ้นในตอนเช้าจึงได้ 30
เหมือนอย่างที่ฉันทำ และเห็นยายแก่นั่นfl oating โดยใน
หมวก . มีความเมตตา " พวกเขาหัวเราะ
.
ฟรีดาและฉันซักผ้าเมสันเหยือก เราไม่ได้ยิน
คำพูดของเขาแต่กับผู้ใหญ่ เราฟังและชม
" แล้วเสียงของพวกเขา หวังว่าคงไม่มีใครให้ฉันเดินเหมือน
เมื่อฉันได้รับใน น่าเสียดายที่ "
" สิ่งที่พวกเขาจะทำอย่างไรกับเดลล่า เธอไม่ต้อง
ไม่มีคน "
" น้องสาวขึ้นมาจาก North Carolina ไปดู
หลังจากที่เธอ ฉันคิดว่าเธออยากจะได้บ้าน aholt ของเดลลาของ
"
" โอ้ ไม่เอาน่า นั่นเป็นความคิดชั่ว ถ้าเคยได้ยิน
1 . "
" สิ่งที่คุณต้องการเดิมพัน ? เฮนรีวอชิงตันบอกว่า
น้องสาวไม่เคยเห็นเดลลาในจึง fteen ปี "
" ฉันคิดว่าเฮนรี่จะแต่งงานกับเธอหนึ่ง
วันนี้ "
" หญิงแก่คนนั้น ? "
" เขาไม่ใช่ไก่ "
" ไม่ แต่เขาไม่ใช่อีแร้งเหมือนกัน "
" เขาเคยแต่งงานกับใคร ? "
" ไม่ "
" ทำไม ? บางคนตัดมันออก "
" เขาก็แค่จู้จี้ "
" เขาไม่เรื่องมากคุณเห็นอะไรแถวนี้นาย
แต่งงาน ? "
" ดี . . . . . . . ไม่ "
" เขาก็มีเหตุผล งานมั่นคงกับเงียบๆ ฉันหวังว่ามันคงจะออกมาก็ได้
.
ตาเท่ากับ " มันจะ วิธีชาร์จเท่าไหร่ "
" ห้าดอลลาร์ทุกสองสัปดาห์ "
" ซึ่งจะช่วยให้คุณใหญ่ "
" ฉันพูด " การสนทนาของพวกเขาเป็นเหมือนเต้นเบา ๆเสียงชั่วร้าย :
ตรงเสียง curtsies shimmies , และเกษียณอายุ อีก
เสียงที่เข้ามา แต่เป็น upstaged โดยอีก : 2
วงกลมแต่ละอื่น ๆและหยุด บางครั้งคำพูดของพวกเขาย้าย
ในแบบสูงส่ง บางครั้งพวกเขาใช้เวลา leaps แข็งกร้าวและ
ทั้งหมดเป็น punctuated ด้วยเสียงหัวเราะอย่างอบอุ่น การเต้นของหัวใจ
ทำเยลลี่ ขอบ , Curl ,
กระตุกอารมณ์ของตนเองอยู่เสมอ ชัดเจนฟรีดาและฉัน .
เราไม่ได้ ทำไม่ได้ทราบความหมายของคำทั้งหมดของ
สำหรับเราเก้าและสิบปี เราดูของพวกเขา
ใบหน้า มือ เท้า และฟังความจริง
ดังนั้นเมื่อประทับ . คุณเฮนรี่มาถึงในคืนวันเสาร์ เรา
ได้กลิ่นเขา เขามีกลิ่นที่ยอดเยี่ยม ชอบต้นไม้และมะนาว
ละมุนละม่อม และนู๋ไนล์ผมน้ำมันและfl ecks ของ sensen .
เค้ายิ้มเก่ง แสดงขนาดเล็กแม้แต่ฟันด้วย
กันเองในช่องว่างตรงกลางฟรีดาและผมไม่ได้
รู้จักเขาเพียงแต่ชี้ . ชอบที่นี่
ห้องน้ำ ; ตู้เสื้อผ้ามา แล้วนี่ลูกชั้น
, ฟรีดา และคลอเดีย ระมัดระวังสำหรับหน้าต่างนี้มันไม่เปิดเลย
.
เรามองด้านข้างที่เขาไม่พูดอะไรและ
คาดหวังว่าเขาจะพูดอะไร แค่พยักหน้า เขาทำ
ที่ตู้เสื้อผ้า ยอมรับตัวตนของเรา แปลกใจของเรา
,เขาคุยกับเรา
15 " สวัสดี คุณต้องเกรก๊าบ
ตาร้องเพลงในล็อบบี้ของโรงแรมที่กรีก โรสแมรี่
villanucci ของเรา ข้างบ้านเพื่อนที่อยู่เหนือจากคาเฟ่ของพ่อของเธอ
, ตั้งอยู่ใน 1939 Buick กินขนมปังและเนย
เธอม้วนลงหน้าต่างไปบอกพี่ด้าและ
ฉันว่าเราไม่สามารถเข้ามาได้ เราจ้องที่เธอ อยากให้เธอ
ขนมปัง แต่มากกว่าที่อยากจะสะกิดหยิ่ง
ออกมาจากตาของเธอ และชนภาคภูมิใจในการเป็นเจ้าของที่
หยิกเธอเคี้ยวในปาก เมื่อเธอออกมาจากรถ
เราจะตีเธอ ทำให้รอยแดงบนผิวสีขาวของเธอ เธอจะร้องไห้
และขอให้เราทำ เราอยากให้เธอดึงกางเกงของเธอ
ลง เราจะบอกว่า เราไม่รู้ว่าเรา
ควรรู้สึกหรือทำ ถ้าเธอไม่ แต่เมื่อใดที่เธอถามเรา เรารู้ว่าเธอเสนอ
เราบางอย่างที่มีค่าและที่ความภาคภูมิใจของเราเองจะต้องถูกกล่าวหาโดยปฏิเสธที่จะยอมรับ .
โรงเรียนได้เริ่มต้นและฟรีดาและฉันได้รับถุงเท้าสีน้ำตาล
ใหม่และน้ำมันตับปลา คนโตพูดเหนื่อย หงุดหงิด
เสียงเกี่ยวกับ บริษัท ถ่านหินซิกค์และพาเราไปในตอนเย็นเพื่อข้ามทางรถไฟแล้วเราจึงจะผ้าใบ
กระสอบกับชิ้นเล็ก ๆของถ่านหินโกหกเกี่ยวกับ ต่อมาเรา
เดินกลับบ้าน แหงนไปดู carloads ที่ดีของ
ตะกรันถูกทิ้ง แดง ร้อน และการสูบบุหรี่ เป็นโกรกธาร
ที่กระโปรงเหล็ก mill ความตายจึงเป็นไฟฟ้ากับ
ทึบสีส้มเรืองแสง ฟรีดาและล้าหลัง จ้อง
แพทช์สีล้อมรอบด้วยสีดำ มันเป็นไปไม่ได้
รู้สึกสั่นเมื่อเท้าของเราออกจากกรวดเส้นทางและ
จมลงในหญ้าตายจึงละมั่ง .
บ้านหลังเก่า , เย็น , และสีเขียว ตอนกลางคืนเป็นน้ำมันก๊าด
โคมไฟไฟหนึ่งห้องใหญ่ อื่น ๆสำหรับในประเทศที่เต็มไปด้วยความมืดโดย
, แมลงสาบและหนู ผู้ใหญ่ไม่
คุยกับเราเขาให้เราเส้นทาง เขาออกคำสั่ง
โดยไม่ต้องให้ข้อมูล เมื่อเราสะดุดล้มลง เขาเหลือบมองที่
เรา ถ้าเราตัดหรือแผลตัวเอง พวกเขา
ถามเราเราบ้า เมื่อเราไม่สบาย เขาสั่นศีรษะด้วยความขยะแขยง
ที่ขาดการพิจารณา วิธีการ ,
มันถามเราว่าคุณคาดหวังให้ใครทำอะไร
ถ้าเธอไม่สบาย ? เราไม่สามารถตอบได้ การเจ็บป่วยของเรา
ดูถูก สกปรก ดำลง และน้ำมันละหุ่งที่ blunts จิตใจของเรา
.
เมื่อ วันหลังไปเก็บถ่านหิน ไอ
ครั้ง เสียงดัง ผ่านหลอดเต็มไปแล้ว
แน่นกับเสมหะหลอดลมขมวดคิ้ว , แม่ของฉัน " ดี พระเยซู รับ
บนเตียงนั้นกี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องบอกคุณ
ใส่อะไรบนหัว คุณต้องโง่
ในเมืองนี้ ฟรีด้า ? เอาเศษผ้า และสิ่งของที่
" restuffs ฟรีดา หน้าต่าง หน้าต่าง ฉันเดินอย่างเมื่อยล้าปิดเตียง เต็ม
ความรู้สึกผิดและสงสารตนเอง ฉันนอนลงในชุดชั้นใน , โลหะ
ใน Garters สีดำของฉันเจ็บขา แต่หนูไม่ได้พาพวกเขา
ปิด เพราะมันหนาวเกินไปที่จะโกหก stockingless . มันใช้เวลานาน
การ eyetime bluest สำหรับร่างกายเพื่อความร้อนของสถานที่ในเตียง เมื่อฉันได้
สร้างเงาของความอบอุ่น ผมไม่กล้าขยับ เพราะ
มีเย็นสถานที่ครึ่งหนึ่งนิ้วไปในทิศทางใด ไม่พูดกับฉัน
หรือถามว่าผมรู้สึกยังไง ในหนึ่งชั่วโมงหรือสอง
แม่ของฉันมา มือของเธอมีขนาดใหญ่และหยาบและ
เมื่อเธอ rubs ยาทาแผล Vicks บนหน้าอกของฉัน ฉันแข็ง
กับความเจ็บปวดเธอใช้เวลาสองจึง ngers ' มันเต็มเวลาและ
นวดหน้าอกของฉันจนกว่าฉันจะเป็นลม เพียงเมื่อฉันคิดว่าฉัน
จะหงายท้องเป็นเสียงกรีดร้อง เธอตักออกเล็กน้อยของ
คว้างเธอก่อนจึงเง้อและทำให้มันอยู่ในปาก บอก
ฉันกลืนลงไป เป็น annel flร้อนเป็นพัน
คอและหน้าอก ฉันครอบคลุมกับผ้าห่มหนักและสั่ง
เหงื่อซึ่งผมทำทันที .
ผมอ้วกและแม่ของฉันกล่าวว่า " อะไรที่คุณ
อ้วกบนเตียงเสื้อผ้า ? คุณไม่มีความรู้สึก
พอที่จะถือหัวของคุณออกบนเตียง ? ตอนนี้ดูอะไร
คุณ คุณคิดว่าผมมีเวลาสำหรับอะไร แต่อาบน้ำ
อ้วกของคุณ ? "
swaddles อ้วกลงหมอนลงบนแผ่น -
สีเขียวเทา กับfl ecks สีส้ม มันเต้นเหมือนข้างใน
จากไข่ดิบ หัวชนฝาเกาะติดมวลชนของตัวเอง
ไม่ยอมเลิก และถูกลบออก ยังไง ฉันสงสัยว่า ,
มันเรียบร้อย และขมในเวลาเดียวกัน
แม่เสียงพึมพำๆ เธอไม่พูดกับฉัน เธอกำลังคุยกับ
อ้วก แต่เธอจะเรียกมันชื่อของฉัน :
คลอเดีย เธอเช็ดมันที่ดีที่สุดที่เธอสามารถและทำให้
ผ้าขนหนูกระท่อนกระแท่นผ่านสถานที่เปียกใหญ่ ผมนอนลงอีกครั้ง
ผ้าขี้ริ้วได้ลดลงจากที่แตกต่าง และอากาศ
หนาวผมไม่กล้าเรียกเธอกลับมาและกำลังลังเลที่จะออก
ความอบอุ่นของฉัน แม่โกรธ demeans เรา คำพูดของเธอ
ถูแก้มของฉัน และฉันก็ร้องไห้ ฉันไม่รู้ว่าเธอ
ไม่ได้โกรธฉัน แต่ฉันป่วย ฉันเชื่อว่าเธอ
11despises จุดอ่อนของฉันเพื่อให้อาการ " ใช้โฮลท์ "
แล้วจะไม่ป่วย ผมจะปฏิเสธไป แต่ตอนนี้
ฉันร้องไห้ ผมรู้ว่าผมทำให้น้ำมูกมากขึ้น แต่ฉันไม่สามารถ
หยุด
น้องสาวมา ตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เธอ
ร้องเพลงกับผม : " เมื่อ สีม่วงเข้ม ตกกำแพง
สวนหลับ คนอื่นคิดยังไงกับฉัน . . . . . . . " ฉันเผลอ
คิด , พลัม , ผนัง , และ " ใคร "
แต่เป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ เจ็บปวดที่ผมจำได้
เพียงเล็กน้อย หรือมากกว่านั้น มันคือการผลิตและ
fructifying ความเจ็บปวด ความรัก , ความหนาและเข้มเป็น alaga
เชื่อมเลิกในที่แตกต่าง ผมได้กลิ่นลิ้มรส
มันหวาน เหม็นอับ ด้วยขอบของกินตาในฐาน
ทุกที่ในบ้านหลังนั้น มันติดพร้อมกับลิ้นของฉัน
กับฝ้ากระจกหน้าต่าง . มันเคลือบหน้าอกของฉัน
พร้อมกับยาทาแผล และเมื่อfl annel มายกเลิก
ในการนอนหลับของฉัน ชัดเจน คมโค้งของอากาศระบุตน
บนคอของฉัน และในคืนที่
ของฉันเมื่ออาการไอแห้งและเหนียว เท้าเบาะเข้าไปในห้อง มือ repinned
ที่fl annel แก้ไขใหม่ , ผ้าห่ม , และ
พักสักครู่บนหน้าผากของฉัน เมื่อฉันคิดถึง
ฤดูใบไม้ร่วง ฉันคิดถึงใครบางคนกับมือใครไม่ได้
อยากให้ฉันตาย มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงด้วยเมื่อคุณเฮนรี่มา พักอาศัยของเรา .
พักอาศัยของเรา คำ ballooned จากริมฝีปากและ
อยู่หัวเงียบของเรา , แยกและการ
ลึกลับแม่ของฉันเป็นง่ายและความพึงพอใจในเรื่องของเขามา
.
" รู้เขา " เธอพูดกับเพื่อนของเธอ " เฮนรี่
วอชิงตัน เขาอยู่ตรงนั้นกับคุณ เดลลา
eyejones bluest บนถนนสิบสาม แต่หล่อนก็กำกวมแล้ว
ติดตาม เขากำลังมองหาที่อื่น "
" อ๋อ ใช่ " เพื่อนของเธอไม่ได้ซ่อนความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขา " ฉัน
เคยสงสัยมานานแล้วว่า เขาจะอยู่ตรงนั้น
กับเธอ พวกเขาบอกว่าเธอไม่ดีจริงออก ไม่รู้ว่าเขา
ครึ่งเวลา และไม่มีคนอื่น "
" ตาแก่บ้าพวกเธอแต่งงานกับไม่ได้
ช่วยหัวของเธอไม่มี "
" เธอได้ยินที่เค้าบอก folks เมื่อเขาทิ้งเธอ ? "
" เอ่อ . . . . . . . อะไร ? "
" เขาหนีไปกับเจ้าไตรflไอเอ็นจีเพ็กกี้จาก Elyria .
" คุณรู้" หนึ่งในหญิงสาวหย่อนเบสซี่เก่า ? "
" นั่นแหละ อืม มีคนถามเขาว่า ทำไมเขาทิ้งคนดีดี
โบสถ์เหมือนผู้หญิง เดลลา ที่สาว .
รู้ เดลลา เสมอทำให้บ้านที่ดี และเขา
บอกว่าซื่อตรงต่อพระเจ้า เหตุผลที่แท้จริงคือ เขาไม่สามารถใช้
ไม่มีน้ำเขียว เดลลา โจนส์ใช้ . บอกว่าเขาต้องการผู้หญิง
กลิ่นเหมือนผู้หญิง บอกว่า เดลลา คือ
แค่สะอาดเกินไปสำหรับเขา "
." หมาแก่ ไม่ใช่เรื่องที่น่ารังเกียจ ! "
" คุณบอกฉัน เหตุผลคืออะไร ? "
" ไม่มีชนิด ผู้ชายบางคนก็หมา "
" นั่นคือสิ่งที่เธอให้พวกเขาด้วย ? "
" ต้องช่วยได้ แต่คุณก็รู้ ไม่มีสาวๆ
ไม่สว่างเกินไป จำได้ว่า หน้าเป็น แฮตตี้ ? เธอ
ไม่ใช่ไม่เคยถูก และป้าของจูเลียยัง trotting
ขึ้นและลงถนน พร้อมกับพูดกับตัวเอง "
." เธอไม่ได้ใส่ไป "
" นอ . เขตไม่รับเธอ บอกว่า ไม่ได้ทำร้ายใครเลย
.
" อืม เธอทำร้ายฉัน คุณต้องการบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้ชีวิต
13the อึออกจากคุณ คุณได้รับขึ้นในตอนเช้าจึงได้ 30
เหมือนอย่างที่ฉันทำ และเห็นยายแก่นั่นfl oating โดยใน
หมวก . มีความเมตตา " พวกเขาหัวเราะ
.
ฟรีดาและฉันซักผ้าเมสันเหยือก เราไม่ได้ยิน
คำพูดของเขาแต่กับผู้ใหญ่ เราฟังและชม
" แล้วเสียงของพวกเขา หวังว่าคงไม่มีใครให้ฉันเดินเหมือน
เมื่อฉันได้รับใน น่าเสียดายที่ "
" สิ่งที่พวกเขาจะทำอย่างไรกับเดลล่า เธอไม่ต้อง
ไม่มีคน "
" น้องสาวขึ้นมาจาก North Carolina ไปดู
หลังจากที่เธอ ฉันคิดว่าเธออยากจะได้บ้าน aholt ของเดลลาของ
"
" โอ้ ไม่เอาน่า นั่นเป็นความคิดชั่ว ถ้าเคยได้ยิน
1 . "
" สิ่งที่คุณต้องการเดิมพัน ? เฮนรีวอชิงตันบอกว่า
น้องสาวไม่เคยเห็นเดลลาในจึง fteen ปี "
" ฉันคิดว่าเฮนรี่จะแต่งงานกับเธอหนึ่ง
วันนี้ "
" หญิงแก่คนนั้น ? "
" เขาไม่ใช่ไก่ "
" ไม่ แต่เขาไม่ใช่อีแร้งเหมือนกัน "
" เขาเคยแต่งงานกับใคร ? "
" ไม่ "
" ทำไม ? บางคนตัดมันออก "
" เขาก็แค่จู้จี้ "
" เขาไม่เรื่องมากคุณเห็นอะไรแถวนี้นาย
แต่งงาน ? "
" ดี . . . . . . . ไม่ "
" เขาก็มีเหตุผล งานมั่นคงกับเงียบๆ ฉันหวังว่ามันคงจะออกมาก็ได้
.
ตาเท่ากับ " มันจะ วิธีชาร์จเท่าไหร่ "
" ห้าดอลลาร์ทุกสองสัปดาห์ "
" ซึ่งจะช่วยให้คุณใหญ่ "
" ฉันพูด " การสนทนาของพวกเขาเป็นเหมือนเต้นเบา ๆเสียงชั่วร้าย :
ตรงเสียง curtsies shimmies , และเกษียณอายุ อีก
เสียงที่เข้ามา แต่เป็น upstaged โดยอีก : 2
วงกลมแต่ละอื่น ๆและหยุด บางครั้งคำพูดของพวกเขาย้าย
ในแบบสูงส่ง บางครั้งพวกเขาใช้เวลา leaps แข็งกร้าวและ
ทั้งหมดเป็น punctuated ด้วยเสียงหัวเราะอย่างอบอุ่น การเต้นของหัวใจ
ทำเยลลี่ ขอบ , Curl ,
กระตุกอารมณ์ของตนเองอยู่เสมอ ชัดเจนฟรีดาและฉัน .
เราไม่ได้ ทำไม่ได้ทราบความหมายของคำทั้งหมดของ
สำหรับเราเก้าและสิบปี เราดูของพวกเขา
ใบหน้า มือ เท้า และฟังความจริง
ดังนั้นเมื่อประทับ . คุณเฮนรี่มาถึงในคืนวันเสาร์ เรา
ได้กลิ่นเขา เขามีกลิ่นที่ยอดเยี่ยม ชอบต้นไม้และมะนาว
ละมุนละม่อม และนู๋ไนล์ผมน้ำมันและfl ecks ของ sensen .
เค้ายิ้มเก่ง แสดงขนาดเล็กแม้แต่ฟันด้วย
กันเองในช่องว่างตรงกลางฟรีดาและผมไม่ได้
รู้จักเขาเพียงแต่ชี้ . ชอบที่นี่
ห้องน้ำ ; ตู้เสื้อผ้ามา แล้วนี่ลูกชั้น
, ฟรีดา และคลอเดีย ระมัดระวังสำหรับหน้าต่างนี้มันไม่เปิดเลย
.
เรามองด้านข้างที่เขาไม่พูดอะไรและ
คาดหวังว่าเขาจะพูดอะไร แค่พยักหน้า เขาทำ
ที่ตู้เสื้อผ้า ยอมรับตัวตนของเรา แปลกใจของเรา
,เขาคุยกับเรา
15 " สวัสดี คุณต้องเกรก๊าบ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- 말랑한복숭아
- I like him4 year than
- terms and conditions
- I am soldier of the royer Thai ammy
- Now that you've finished eating?you are
- ฉันล้อเล่น ฉันแกล้งคุณ
- ฉันอยากไปเที่ยวทะเลและเดินเล่นที่ชายหาด
- ฉันหล่อ
- boxing day
- parties
- เลือกใช้ถูกเวลาใช่มั๊ย
- 敲了两下办公室的门，听到严穆出声让他进去后，陆承余才打开门，转身让严老三进去，两
- จิ๋มสาธารณะ
- It's so moving to me
- หมอน
- For now I work in a deli
- masters
- that's ok *^^* we can talk in english
- Pharmacist
- I'm searching about how to make a food
- Guve me ur number
- นิสัยผู้ชายแย่เหมือนกันทุกคน
- Is not a good idea to use our pics inste
- Meaning
