The present study’s findings restat

The present study’s findings restate the reports of
Cook and Howe (2003), Mairs and Bradshaw (2004),
and Oka et al. (2004) that suggested evidence that
occupational therapy is effective for people with
schizophrenia.
Buchain, Vizotto, Neto, and Elkis (2003) in their
study on treatment-resistant patients with schizophrenia
showed that occupational therapy combined with
appropriate drugs will help patients and improve their
daily activities, especially their interpersonal communication.
Suresh Kumar (2008) found significant improvement
in positive symptoms, negative symptoms, thought
disturbance, and paranoid ideation due to vocational
therapy in people with schizophrenia.
Negative symptoms in patients with schizophrenia are
the main obstacles of rehabilitation. Using appropriate
medications to reduce symptoms, psychosocial treatments,
and community-based treatments play a key role
in treatment of patients with schizophrenia (Eklund,
Hansson, & Bejerholm, 2001).
Deficits in everyday living skills and social skills are
associated with the pervasive disability seen in schizophrenia.
Cognitive impairments are determinants of
these skill deficits and it is known that positive and
negative symptoms add to the influence of cognitive
impairments for prediction of real-world outcomes. The
positive symptoms of hallucinatory behavior and suspiciousness
also predicted real-world residential outcomes.
Real-world disability is the product of a complex
array of ability deficits and symptoms, indicating that
interventions will need to be carefully targeted. (Leifker,
Bowie & Harvey, 2009).
Occupational therapy is a triadic relationship
(therapist–patient–activity) that creates conditions for
developing an environment in which subjects experience
learning and the possibility of applying their resources,
and in which a pathological space can be transformed
into one of creative and structured development, thus
enabling patients to deal differently with their limitations
and to improve their social interaction (Buchain
et al., 2003; Liberman et al., 1993; Torres, Mendez,
Merino & Moran, 2002). This study also verified that
occupational therapy is a therapeutic method which
provides medium- and long-term results due to its
nature which establishes a dynamic between the
therapist–patient–activity elements.
The published work indicates that prolonged duration
of untreated psychosis predicts a worse functional
and clinical outcome (Jeppesen et al., 2008; Perkins,
2006) so patients with schizophrenia have a severe
impairment of functioning (Buchain et al., 2003). Thus,
it is possible that the use of occupational therapy as a
complementary treatment enables an improvement of
the patients’ functions.
Occupational rehabilitation utilizes work for the
improvement of symptoms, interpersonal relationships,
and cognitive functioning. It brings forth significant
changes in patients’ overall functioning level (i.e. living,
learning, and work-related conditions). Vocational
rehabilitation has been shown to improve employment
rates for individuals with schizophrenia (Cook &
Razzano, 2000). Thus, vocational rehabilitation is a
central issue in the rehabilitation of patients with
chronic schizophrenia.
Although the results of this study were not intended
to be generalizable, the findings merit further studies.
However, its conclusions are limited by the sample’s size
that indicates the need for further similar studies with
greater samples to allow the replication of the findings
of this study.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการวิจัยการศึกษาในปัจจุบันของย้ำรายงานของ
คุ้กและฮาว (2003), และ Mairs Bradshaw (2004),
และ Oka et al, (2004) ที่บ่งบอกว่ามีหลักฐานว่า
กิจกรรมบำบัดที่มีประสิทธิภาพสำหรับผู้ที่มี
อาการจิตเภท.
Buchain, Vizotto, Neto และ Elkis (2003) พวกเขาใน
การศึกษาเกี่ยวกับการรักษาผู้ป่วยที่ทนกับอาการจิตเภท
แสดงให้เห็นว่ากิจกรรมบำบัดรวมกับ
ยาเสพติดที่เหมาะสมจะช่วยให้ผู้ป่วยและปรับปรุง ของพวกเขา
กิจกรรมประจำวันโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสื่อสารระหว่างบุคคลของพวกเขา.
Suresh Kumar (2008) พบว่าการปรับปรุงที่สำคัญ
ในอาการบวกอาการทางลบคิด
ความวุ่นวายและความคิดหวาดระแวงเนื่องจากการอาชีวศึกษา
บำบัดในผู้ที่มีอาการจิตเภท.
อาการทางลบในผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทเป็น
อุปสรรคหลักของ การพักฟื้น การใช้ที่เหมาะสม
ยาเพื่อลดอาการ, การรักษาทางจิตสังคม
และการรักษาชุมชนตามมีบทบาทสำคัญ
ในการรักษาผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภท (Eklund,
Hansson & Bejerholm, 2001).
ขาดดุลในทักษะการใช้ชีวิตประจำวันและทักษะทางสังคมที่มีการ
เชื่อมโยงกับความพิการที่แพร่หลาย เห็นในโรคจิตเภท.
บกพร่ององค์ความรู้เป็นปัจจัยของ
การขาดดุลทักษะเหล่านี้และเป็นที่รู้จักกันว่าในเชิงบวกและ
อาการทางลบเพิ่มอิทธิพลของความรู้ความเข้าใจ
ความบกพร่องในการทำนายผลจริงของโลก
อาการในเชิงบวกของพฤติกรรมประสาทหลอนและพฤติกรรมอันควรสงสัย
นอกจากนี้ยังคาดการณ์ผลที่อยู่อาศัยที่แท้จริงของโลก.
พิการโลกแห่งความจริงเป็นผลิตภัณฑ์ของที่ซับซ้อน
อาร์เรย์ของการขาดดุลความสามารถและอาการแสดงให้เห็นว่า
การแทรกแซงจะต้องมีการกำหนดเป้าหมายอย่างรอบคอบ (Leifker,
โบวี่และฮาร์วีย์ 2009).
กิจกรรมบำบัดเป็นความสัมพันธ์ triadic
(นักบำบัดผู้ป่วยกิจกรรม) ที่สร้างเงื่อนไขสำหรับการ
พัฒนาสภาพแวดล้อมที่วิชาประสบการณ์
การเรียนรู้และความเป็นไปได้ของการใช้ทรัพยากรของพวกเขา
และในพื้นที่ทางพยาธิวิทยาสามารถ จะกลาย
เป็นหนึ่งในการพัฒนาความคิดสร้างสรรค์และมีโครงสร้างจึง
เปิดใช้งานผู้ป่วยในการจัดการที่แตกต่างกันที่มีข้อ จำกัด ของพวกเขา
และเพื่อปรับปรุงการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมของพวกเขา (Buchain
et al, 2003;. Liberman et al, 1993;. ตอร์เรเม็นเดส,
สเปนและแรน, 2002) . การศึกษาครั้งนี้ยังมีการยืนยันว่า
กิจกรรมบำบัดเป็นวิธีการรักษาที่
ให้ระยะกลางและระยะยาวผลเนื่องจาก
ธรรมชาติซึ่งกำหนดแบบไดนามิกระหว่าง
องค์ประกอบของการบำบัดโรคผู้ป่วยกิจกรรม.
งานตีพิมพ์แสดงให้เห็นว่าระยะเวลาเป็นเวลานาน
ของโรคจิตได้รับการรักษาคาดการณ์ที่เลวร้ายยิ่ง ทำงานได้
ผลและทางคลินิก (Jeppesen et al, 2008;. Perkins,
2006) เพื่อให้ผู้ป่วยมีอาการจิตเภทมีความรุนแรง
จากการด้อยค่าของการทำงาน (Buchain et al, 2003). ดังนั้น
จึงเป็นไปได้ว่าการใช้กิจกรรมบำบัดเป็น
รักษาเสริมช่วยให้การปรับปรุงของ
ฟังก์ชั่นของผู้ป่วย.
การฟื้นฟูสมรรถภาพอาชีวใช้งานสำหรับ
การปรับปรุงของอาการความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล,
และการทำงานกับความรู้ความเข้าใจ อย่างมีนัยสำคัญที่จะนำมา
เปลี่ยนแปลงในระดับการทำงานของผู้ป่วยโดยรวม (เช่นที่อยู่อาศัย
การเรียนรู้และสภาพการทำงานที่เกี่ยวข้อง) อาชีวศึกษา
การฟื้นฟูสมรรถภาพได้รับการแสดงเพื่อปรับปรุงการจ้างงาน
อัตราสำหรับบุคคลที่มีอาการจิตเภท (คุกและ
Razzano, 2000) ดังนั้นฟื้นฟูการประกอบอาชีพเป็น
ปัญหาสำคัญในการฟื้นฟูสมรรถภาพของผู้ป่วยที่มี
อาการจิตเภทเรื้อรัง.
แม้ว่าผลของการศึกษานี้ไม่ได้มีเจตนา
ที่จะ generalizable ผลบุญการศึกษาต่อไป.
อย่างไรก็ตามข้อสรุปของมันจะถูก จำกัด ด้วยขนาดของตัวอย่าง
ที่บ่งชี้ถึงความจำเป็นที่ สำหรับการศึกษาที่คล้ายกันอีกด้วย
ตัวอย่างมากขึ้นเพื่อช่วยให้การจำลองแบบของผลการวิจัยที่
ศึกษาครั้งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลการศึกษาของย้ำรายงานปรุงอาหารและฮาว ( 2003 ) , Mairs แบรดชอว์ ( 2004 ) , และและ โอกะ et al . ( 2004 ) ที่พบหลักฐานว่ากิจกรรมบำบัดสำหรับผู้ที่มีประสิทธิภาพโรคจิตเภทbuchain vizotto , เนโต้ , และ elkis ( 2003 ) ในพวกเขาการศึกษาการรักษาผู้ป่วยทนกับโรคจิตเภทพบว่า กิจกรรมบำบัด รวมกับยาที่เหมาะสมจะช่วยให้ผู้ป่วย และพัฒนาตนกิจกรรมประจำวัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสื่อสารระหว่างบุคคลซูเรส คูมาร์ ( 2008 ) พบการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญในอาการ บวก ลบ อาการ คิดว่าการรบกวน และแบบหวาดระแวง เนื่องจากอาชีพการรักษาในผู้ที่เป็นโรคจิตเภท .อาการทางลบของผู้ป่วยจิตเภทคืออุปสรรคหลักของการฟื้นฟูสมรรถภาพ การใช้ที่เหมาะสมยาเพื่อลดอาการ การรักษาทางจิตสังคมและชุมชนมีบทบาทหลักวิทยาในการรักษาของผู้ป่วยจิตเภท ( Eklund ,แฮนส์สัน และ bejerholm , 2001 )การใช้ทักษะชีวิต และทักษะทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับการเห็นแพร่หลายในโรคจิตเภทความบกพร่องทางปัญญาเป็นปัจจัยกำหนดเหล่านี้ทักษะการขาดดุลและเป็นที่รู้จักกันว่า บวก และอาการทางลบเพิ่มอิทธิพลของการรับรู้ความบกพร่องในการทำนายผลที่เป็นจริง ที่อาการทางพฤติกรรมและ hallucinatory น่าสงสัยยังคาดการณ์จริงที่อยู่อาศัยผลลัพธ์คนพิการโลกจริงเป็นผลิตภัณฑ์ที่ซับซ้อนอาร์เรย์ของความสามารถในการ และอาการที่บ่งชี้ว่าการแทรกแซงจะต้องเป็นเป้าหมายให้ดี ( leifker ,โบวี่และ Harvey , 2009 )กิจกรรมบำบัดมีความสัมพันธ์ triadic( therapist ) –ผู้ป่วยกิจกรรม ) ที่สร้างเงื่อนไขการพัฒนาสภาพแวดล้อมที่วิชาประสบการณ์การเรียนรู้ และความเป็นไปได้ในการใช้ทรัพยากรของพวกเขาและในที่พื้นที่พยาธิวิทยาสามารถแปลงเป็นหนึ่งในการสร้างสรรค์และพัฒนาโครงสร้าง ดังนี้ช่วยให้ผู้ป่วยที่จะจัดการกับข้อ จำกัด ของพวกเขาแตกต่างกันและเพื่อปรับปรุงการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมของพวกเขา ( buchainet al . , 2003 ; ลีเบอร์แมน et al . , 1993 ; ทอเรส แมนเดซสเปน & มอแรน , 2002 ) ผลการศึกษายังยืนยันว่ากิจกรรมบำบัด เป็นวิธีการรักษาที่แสดงผลลัพธ์ที่ปานกลาง และระยะยาว เนื่องจาก ความธรรมชาติที่สร้างแบบไดนามิกระหว่างบำบัดผู้ป่วยและกิจกรรม และองค์ประกอบประกาศงาน พบว่า ระยะเวลานานของดิบโรคจิตคาดการณ์ที่เลวร้ายทํางานและผลทางคลินิก ( เจปพีเซิ่น et al . , 2008 ; เพอร์กิ้นส์2006 ) ดังนั้นผู้ป่วยจิตเภทมีรุนแรงผลของการทำงาน ( buchain et al . , 2003 ) ดังนั้นมันเป็นไปได้ที่การใช้กิจกรรมบำบัดเป็นเสริมการรักษาให้มีการปรับปรุงหน้าที่ที่ผู้ป่วยการฟื้นฟูอาชีพที่ใช้งานสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล การพัฒนาของอาการและการทำงานที่รับรู้ได้ มันทำให้เกิดความการเปลี่ยนแปลงในผู้ป่วยโดยรวมการทำงานระดับ ( เช่น ห้องนั่งเล่นการเรียนรู้ และการทำงานที่เกี่ยวข้องกับเงื่อนไข ) อาชีวศึกษาการฟื้นฟูสมรรถภาพได้รับการแสดงเพื่อปรับปรุงการจ้างงานอัตราสำหรับบุคคลที่เป็นโรคจิตเภท ( ปรุงอาหารและราซซาโน่ , 2000 ) ดังนั้น การฟื้นฟูอาชีพ คือกลางปัญหาในการฟื้นฟูสมรรถภาพของผู้ป่วยด้วยโรคจิตเภทเรื้อรังแม้ว่าผลการศึกษานี้ไม่ได้ตั้งใจเป็นบุญ generalizable ผลการศึกษาต่อไปอย่างไรก็ตาม บทสรุปของมันจะถูก จำกัด ด้วยขนาดของตัวอย่างที่บ่งชี้ว่าต้องศึกษาเพิ่มเติมที่คล้ายกันกับตัวอย่างที่มากขึ้น เพื่อให้งานของข้อมูลในการศึกษานี้