Consequently, when I introduced mys

Consequently, when I introduced myself to people, they would frequently reject me. One girl told me, “I don’t mean to be cold, but I want to be alone right now.” Later she was talking to someone else. More often, their eyes would wander all over the room as we spoke. I would ask question after question and listen to their answers. My “interviewing” style made people uncomfortable, and when they saw someone they knew, they left me.

I imagined myself having “the mark of the outcast.” It seemed that everyone saw this mark in their unconscious minds and that this caused them to avoid me. The only way to overcome this mark was to approach as many people as possible. I believed that, with enough hard work, I could find a person who was not sensitive to this “mark.”

Meals were a problem. The cafeteria was a large, noisy room with many long tables. Whom should I sit with? After getting my food, I had to balance the tray while looking for someone I knew. It was difficult for me to locate individuals in a crowd and to remember their names. I didn’t know the rules. Once I sat next to a girl and a boy who were eating together. I felt rejected when they finished eating, picked up their trays, and left. If there was a group of people whom I didn’t know and there was an empty seat, could I sit there? I dreaded eating alone, but his often happened.

It was difficult to complete the common tasks of student life. When I arrived at the bookstore, most of the books were sold out. At the meeting on registration, I couldn’t follow the instructions. When the meeting was about to break up, I asked a question about community government. I needed the information, but the inquiry was irrelevant to the previous discussion. The meeting was extended for about ten minutes. Probably, my classmates did not appreciate this.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้น เมื่อฉันแนะนำตัวเองกับคน จะมักปฏิเสธฉัน สาวหนึ่งบอกฉันว่า "ฉันไม่ได้หมายถึง ห่างเหิน แต่ฉันต้องอยู่คนเดียวขณะนี้" ภายหลังเธอถูกพูดกับใคร บ่อย ตาจะเร่ทั่วห้อง ตามที่เราพูด ฉันจะถามคำถามจากคำถาม และฟังคำตอบของพวกเขา สไตล์ของฉัน "สัมภาษณ์ข้อมูลส่วนตัว" ทำให้คนอึดอัด และเมื่อพวกเขาเห็นคน พวกเขา รู้ พวกเขาทิ้งฉันฉันจินตนาการตัวเองมี "เครื่องหมายของ outcast" เหมือนที่ทุกคนเห็นเครื่องหมายนี้ในจิตใจของพวกเขาจนหมดสติ และที่นี้ทำให้หลีกเลี่ยงผม มีวิธีเดียวที่จะเอาชนะนี้หมายประชิดคนมากที่สุด ฉันเชื่อว่า มีพอทำงานหนัก ฉันได้พบคนที่ไม่สำคัญเพื่อการนี้ "เครื่องหมาย"อาหารมีปัญหา โรงอาหารมีห้องพักขนาดใหญ่ เสียงดังกับตารางที่ยาวมาก ฉันควรนั่งที่ด้วย หลังจากรับอาหารของฉัน ฉันมีดุลถาดในขณะที่กำลังตามหาคนผมรู้ว่า มันยากสำหรับฉัน เพื่อค้นหาบุคคลในฝูงชน และ การจดจำชื่อของพวกเขา ฉันไม่รู้กฎ เมื่อฉันนั่งผู้หญิงและเด็กผู้ชายที่กินด้วยกัน ผมรู้สึกถูกปฏิเสธเมื่อพวกเขารับประทานอาหาร รับถาด และพวกซ้าย ถ้ามีกลุ่มคนที่ผมไม่ทราบ และมีนั่งว่าง สามารถฉันนั่งมีหรือไม่ ฉันกลัวกินคนเดียว แต่เขามักจะเกิดขึ้นก็ยากที่จะทำงานทั่วไปของนักเรียน เมื่อฉันมาถึงร้านหนังสือ หนังสือส่วนใหญ่ถูกขายออก ในการประชุมลงทะเบียน ฉันไม่สามารถทำตามคำแนะนำ เมื่อการประชุมเกี่ยวกับการ ฉันถามคำถามเกี่ยวกับรัฐบาลชุมชน ต้องการข้อมูล แต่คำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกับการสนทนาก่อนหน้านี้ การประชุมถูกขยายประมาณสิบนาที คง เพื่อนร่วมชั้นของฉันไม่ได้ชื่นชมนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นเมื่อผมแนะนำตัวเองกับคนที่พวกเขามักจะปฏิเสธฉัน ผู้หญิงคนหนึ่งบอกผมว่า "ผมไม่ได้หมายถึงจะหนาว แต่ฉันต้องการที่จะอยู่คนเดียวขณะนี้." หลังจากนั้นเธอได้พูดคุยกับคนอื่น บ่อยสายตาของพวกเขาจะเดินไปทั่วห้องในขณะที่เราพูด ฉันจะถามคำถามหลังจากคำถามและรับฟังคำตอบของพวกเขา ของฉัน "สัมภาษณ์" คนที่ทำรูปแบบอึดอัดและเมื่อพวกเขาเห็นคนที่พวกเขารู้ว่าพวกเขาทิ้งฉัน. ฉันคิดว่าตัวเองมี "เครื่องหมายของคนจรจัดที่." มันดูเหมือนว่าทุกคนเห็นเครื่องหมายนี้ในจิตใจที่หมดสติของพวกเขาและว่าเรื่องนี้ทำให้พวกเขา หลีกเลี่ยงฉัน. วิธีเดียวที่จะเอาชนะเครื่องหมายนี้คือการเข้าใกล้เป็นคนจำนวนมากที่เป็นไปได้ ผมเชื่อว่าด้วยการทำงานหนักพอที่ฉันสามารถหาคนที่ไม่ได้มีความสำคัญกับเรื่องนี้ "เครื่องหมาย." อาหารเป็นปัญหา โรงอาหารที่มีขนาดใหญ่เป็นห้องที่มีเสียงดังมีโต๊ะยาวหลาย ผู้ที่ฉันควรจะนั่งด้วย? หลังจากที่ได้รับอาหารของฉันฉันมีเพื่อความสมดุลถาดขณะที่มองหาใครสักคนที่ผมรู้ว่า มันเป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะหาบุคคลในฝูงชนและจะจำชื่อของพวกเขา ผมไม่ทราบว่ากฎ เมื่อฉันนั่งถัดจากหญิงสาวและเด็กที่ได้รับการรับประทานอาหารร่วมกัน ผมรู้สึกปฏิเสธเมื่อพวกเขากินเสร็จหยิบถาดของพวกเขาและซ้าย ถ้ามีคนกลุ่มหนึ่งซึ่งผมไม่ทราบและมีที่นั่งว่างผมจะนั่งอยู่ที่นั่น? ผมหวั่นการรับประทานอาหารเพียงอย่างเดียว แต่เขามักจะเกิดขึ้น. มันเป็นเรื่องยากที่จะเสร็จสมบูรณ์งานทั่วไปในชีวิตของนักเรียน เมื่อฉันมาถึงที่ร้านหนังสือส่วนใหญ่ของหนังสือที่ถูกขายออก ในการประชุมเกี่ยวกับการลงทะเบียนที่ฉันไม่สามารถทำตามคำแนะนำ เมื่อการประชุมที่กำลังจะเลิกผมถามคำถามเกี่ยวกับรัฐบาลชุมชน ผมจำเป็นต้องมีข้อมูล แต่สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ไม่เกี่ยวข้องกับการสนทนาก่อนหน้านี้ ที่ประชุมได้ขยายประมาณสิบนาที อาจจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันไม่ได้ขอขอบคุณที่นี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังนั้นเมื่อฉันแนะนำตัวเองกับคนที่พวกเขาจะมักปฏิเสธฉัน สาวน้อยคนหนึ่งบอกว่า " ผมไม่ได้หมายถึงจะหนาว แต่ตอนนี้ฉันต้องการอยู่คนเดียว . . . " หลังจากนั้นเธอก็คุยกับคนอื่น บ่อยๆ ตาก็จะเดินไปทั่วห้องอย่างที่เราพูด ผมจะถามคำถาม และหลังจากฟังคำตอบของพวกเขา " สัมภาษณ์ " สไตล์ทำให้คนอึดอัดและเมื่อพวกเขาเห็นใครบางคนที่พวกเขารู้ พวกเขาทิ้งผม

ผมจินตนาการตัวเองมี " เครื่องหมายของคนนอก " ดูเหมือนว่าทุกคนเห็นเครื่องหมายนี้ในจิตใจของพวกเขาหมดสติและนี้ทำให้พวกเขาหลีกเลี่ยงฉัน วิธีเดียวที่จะเอาชนะ มาร์ค นี้คือวิธีการคนมากเท่าที่เป็นไปได้ ผมเชื่อว่า งานหนักพอ ผมจะหาคนที่ไม่ไวต่อเครื่องหมาย "

"อาหารมีปัญหา โรงอาหารเป็นห้องที่มีโต๊ะยาวขนาดใหญ่ เสียงดังมาก คนที่จะนั่งด้วย ? หลังจากได้รับอาหารของฉัน ฉันมีความสมดุลถาดในขณะที่มองหาใครบางคนที่ผมรู้จัก มันเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะหาบุคคลในฝูงชนและจำชื่อของพวกเขา ผมไม่ได้รู้กฎ เมื่อฉันนั่งลงข้างๆ หญิงสาว และเด็กที่กินด้วยกันผมรู้สึกปฏิเสธเมื่อพวกเขากินเสร็จ หยิบถาด และด้านซ้าย หากมีกลุ่มบุคคล ที่ไม่รู้ว่ามีที่นั่งว่าง ฉันนั่งตรงนั้น ผมหวั่นๆกินคนเดียว แต่เขามักจะเกิดขึ้น

มันก็ยากที่จะเสร็จสมบูรณ์งานทั่วไปของชีวิตนักศึกษา เมื่อฉันมาถึงที่ร้าน ส่วนใหญ่ของหนังสือที่ขายหมดแล้ว ในการประชุมเกี่ยวกับการลงทะเบียนผมไม่สามารถทำตามคำแนะนำ เมื่อการประชุมกำลังจะเลิก ผมถามคำถามเกี่ยวกับ รัฐบาล ชุมชน ฉันต้องการข้อมูลสอบถามได้ แต่ไม่เกี่ยวข้องกับการอภิปรายก่อน ประชุมไปประมาณสิบนาที บางที เพื่อนร่วมชั้นของฉันไม่ได้ชื่นชมนี้