However, there may be another expla

However, there may be another explanation for the
relatively few assessments and intervention plans.
Many nurses indicated that they normally do not
discuss suicidality with patients if there are no apparent
signs of suicidality. This raises the question of
which signs should be apparent to make them ask
about suicidality. Moreover, nurses sometimes feared
that discussing suicidality may actually trigger suicidal
thoughts and may increase suicidal intent and behavior.
Some nurses mentioned that their patients focused
on rehabilitation. This may have led these nurses to
assume that suicidality would not be an issue for these
patients, which is not necessarily a valid assumption
because suicide risk increases immediately after hospital
discharge (Troister, Links, & Cutcliffe, 2008).
Overall, it appears that nurses are reluctant to discuss
suicidality when patients do not bring up the issue
themselves. It seems they prefer to “let sleeping dogs
lie,” rather than consider the consequences of avoiding
the issue for a patient who is indeed suffering from
suicidality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม อาจจะมีคำอธิบายอื่นประเมินผลและแผนการแทรกแซงค่อนข้างน้อยพยาบาลหลายบ่งชี้ว่า ปกติไม่ปรึกษาเรื่อง suicidality กับผู้ป่วยถ้ามีไม่ชัดเจนสัญญาณของ suicidality นี้เพิ่มคำถามที่อาการที่ควรจะชัดเจนให้ขอเกี่ยวกับ suicidality นอกจากนี้ พยาบาลบางครั้งกลัวsuicidality พูดถึงที่จริงอาจเรียกอยากฆ่าตัวตายความคิด และอาจเพิ่มคล้ายเจตนาและพฤติกรรมการพยาบาลบางกล่าวว่า ผู้ป่วยของพวกเขาเน้นในการฟื้นฟูกิจการ นี้อาจนำพยาบาลเหล่านี้จะสมมติว่า suicidality จะไม่เป็นปัญหาสำหรับเหล่านี้ผู้ป่วย ที่ยังไม่จำเป็นต้องอัสสัมชัญที่ถูกต้องเนื่องจากความเสี่ยงฆ่าตัวตายเพิ่มขึ้นทันทีหลังจากที่โรงพยาบาลปล่อย (Troister ลิงค์ & Cutcliffe, 2008)โดยรวม ปรากฏว่า พยาบาลจะไม่หารือเกี่ยวกับsuicidality เมื่อผู้ป่วยไม่มีการนำปัญหาตัวเอง ดูเหมือนว่า พวกเขาต้องการ "ปล่อยให้สุนัขนอนหลับนอน" แทนที่พิจารณาผลกระทบของการหลีกเลี่ยงปัญหาสำหรับผู้ป่วยที่เป็นทุกข์แท้จริงจากsuicidality

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่อาจจะมีคำอธิบายอื่นสำหรับการประเมินผลค่อนข้างน้อยและแผนการแทรกแซง. พยาบาลหลายคนระบุว่าพวกเขาตามปกติไม่ได้หารือกับผู้ป่วย Suicidality หากไม่มีชัดเจนสัญญาณของSuicidality นี้ทำให้เกิดคำถามของที่ควรจะเป็นสัญญาณที่ชัดเจนจะทำให้พวกเขาถามเกี่ยวกับSuicidality นอกจากนี้พยาบาลบางครั้งกลัวว่าการพูดคุย Suicidality จริงอาจก่อให้เกิดการฆ่าตัวตายคิดและอาจเพิ่มความตั้งใจที่จะฆ่าตัวตายและพฤติกรรม. พยาบาลบางคนกล่าวว่าผู้ป่วยที่มุ่งเน้นการฟื้นฟู เรื่องนี้อาจจะนำไปสู่พยาบาลเหล่านี้จะถือว่า Suicidality ที่จะไม่เป็นปัญหาเหล่านี้ผู้ป่วยซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นสมมติฐานที่ถูกต้องเพราะการเพิ่มขึ้นของความเสี่ยงการฆ่าตัวตายในทันทีหลังจากที่โรงพยาบาลปล่อย(Troister เชื่อมโยงและ Cutcliffe 2008). โดยรวมก็ปรากฏว่า พยาบาลไม่เต็มใจที่จะหารือเกี่ยวกับSuicidality เมื่อผู้ป่วยที่ไม่ได้นำขึ้นปัญหาตัวเอง ดูเหมือนว่าพวกเขาชอบที่จะ "ให้สุนัขนอนหลับอยู่" มากกว่าการพิจารณาผลกระทบของการหลีกเลี่ยงปัญหาสำหรับผู้ป่วยที่เป็นจริงทุกข์ทรมานจากSuicidality

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม อาจมีคำอธิบายอื่น
การประเมินค่อนข้างน้อยและแผนการแทรกแซง
พยาบาลที่พบมากก็ปกติไม่มี suicidality
ปรึกษากับผู้ป่วย ถ้าไม่มีสัญญาณชัดเจน
suicidality . นี้เพิ่มคำถาม
ซึ่งป้ายควรแจ้งให้พวกเขาถามเกี่ยวกับ suicidality
. นอกจากนี้ พยาบาลบางครั้งกลัว
ที่พูดถึง suicidality จริงอาจก่อให้เกิดความคิดที่จะฆ่าตัวตาย
และอาจเพิ่มเจตนาฆ่าตัวตายและพฤติกรรมบางอย่างของผู้ป่วย พยาบาลบอกว่า

เน้นการฟื้นฟู . นี้อาจจะนำพวกพยาบาล

ถือว่า suicidality จะไม่เป็นปัญหาสำหรับผู้ป่วยเหล่านี้
ซึ่งไม่จำเป็นต้องถูกต้องสมมติฐาน
เพราะความเสี่ยงฆ่าตัวตายเพิ่มขึ้นทันทีหลังจากที่โรงพยาบาล
การ troister , การเชื่อมโยง , & cutcliffe , 2008 ) .
โดยรวมพบว่า พยาบาลจะไม่เต็มใจที่จะหารือ
suicidality เมื่อผู้ป่วยไม่เอ่ยถึงประเด็น
ตัวเอง ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการ " ให้นอนนอนสุนัข
" มากกว่าการพิจารณาผลของการหลีกเลี่ยง
ปัญหาสำหรับผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจาก suicidality จริงๆ
.