In the Western architectural tradit

In the Western architectural tradition, a building is primarily framed by means of walls and windows. That interposes a frame between the subject and the object. The subject is inevitably cut off from the object. The space becomes a painting in a frame (i.e. a static image); it becomes frozen. On the other hand, in traditional Japanese architecture, horizontal planes (i.e. the floor and the ceiling) are the dominant framing devices. This enables the subject and the object to coexist in a continuous space, without being cut off from each other by the frame. In such a case, the main concern of planning is the introduction of a sequence and speed into a continuous space. One cannot help but introduce into the building the parameter of time as well as the parameter of space. As a result, become inextricably entwined.

* Bruno Julius Florian Taut (4 May 1880 – 24 December 1938), was a prolific German architect, urban planner and author active in the Weimar period. Taut is best known for his theoretical work, speculative writings and a handful of exhibition buildings. Taut's best-known single building is the prismatic dome of the Glass Pavilion at the Cologne Werkbund Exhibition (1914). His sketches for "Alpine Architecture" (1917) are the work of an unabashed Utopian visionary, and he is variously classified as a Modernist and an Expressionist.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเพณีสถาปัตยกรรมตะวันตกอาคารเป็นกรอบหลักโดยวิธีการของผนังและหน้าต่าง นั่น interposes กรอบระหว่างเรื่องและวัตถุ เรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ถูกตัดออกจากวัตถุ พื้นที่กลายเป็นภาพวาดในกรอบ (เช่นภาพคงที่); มันจะกลายเป็นแช่แข็ง ในทางตรงกันข้ามในสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่นเครื่องบินในแนวนอน (เช่นพื้นและเพดาน) เป็นอุปกรณ์ที่กรอบที่โดดเด่น ซึ่งจะช่วยให้เรื่องและวัตถุที่จะอยู่ร่วมกันในพื้นที่อย่างต่อเนื่องโดยไม่ต้องถูกตัดออกจากกันทีละเฟรม ในกรณีเช่นนี้ความกังวลหลักของการวางแผนคือการแนะนำของลำดับและความเร็วในการลงพื้นที่อย่างต่อเนื่อง หนึ่งไม่สามารถช่วย แต่แนะนำเข้าไปในอาคารพารามิเตอร์ของเวลาเช่นเดียวกับพารามิเตอร์ของพื้นที่ เป็นผลให้กลายเป็นความสัมพันธุ์โอบ. * บรูโน่จูเลียส Florian ตึง (4 พฤษภาคม 1880 - 24 ธันวาคม 1938) เป็นสถาปนิกอุดมสมบูรณ์เยอรมัน, วางแผนเมืองและผู้ใช้งานในระยะเวลาไวมาร์ ตึงเป็นที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับการทำงานตามทฤษฎีของเขาเขียนเก็งกำไรและกำมือของอาคารจัดแสดงนิทรรศการ ตึงที่รู้จักกันดีในอาคารเดียวโดมเหลี่ยมศาลาแก้วที่โคโลญท์เชอร์ Werkbund นิทรรศการ (1914) ภาพวาดของเขาสำหรับ "สถาปัตอัลไพน์" (1917) เป็นผลงานของช่างจินตนาการยูโทเปียไม่สะทกสะท้านและเขาก็จัดนานัปการที่สมัยใหม่และศิลปะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในประเพณีทางสถาปัตยกรรมตะวันตก อาคารหลักในกรอบโดยวิธีการของผนังและหน้าต่าง ที่ interposes กรอบระหว่างวัตถุกับวัตถุ เรื่อง ย่อมตัดขาดจากวัตถุ พื้นที่กลายเป็นภาพวาดในกรอบ ( เช่นภาพคงที่ ) ; มันกลายเป็นน้ำแข็ง บนมืออื่น ๆ , ในสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่น บินแนวนอน ( เช่นพื้นและเพดาน ) เป็นอุปกรณ์กรอบเด่น นี้จะช่วยให้ประธานและกรรม อยู่ร่วมกันในพื้นที่อย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีการตัดออกจากแต่ละอื่น ๆ โดยกรอบ ในกรณีเช่นนี้ , ความกังวลหลักของการวางแผนเป็นเบื้องต้นลำดับและความเร็วในพื้นที่อย่างต่อเนื่องหนึ่งไม่สามารถช่วย แต่ให้เข้าไปในอาคาร พารามิเตอร์ของเวลาที่เป็นพารามิเตอร์ของพื้นที่ เป็นผลให้กลายเป็นโอบ inextricably

* Bruno Julius Florian ตึง ( 4 พฤษภาคม 1880 – 24 ธันวาคม 2481 ) เป็นสถาปนิกและนักวางแผนเมืองที่อุดมสมบูรณ์ เยอรมัน , ผู้เขียนที่ใช้งานในยุคไวมาร์ . เป็นที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับการทำงานง่าย ทฤษฎีของเขาเขียนไรและกำมือของอาคารนิทรรศการ ง่ายที่มีชื่อเสียงมายาวนาน อาคารเดี่ยว เป็นแท่งปริซึมโดมแก้วศาลาที่โคโลญ werkbund นิทรรศการ ( 1914 ) เขาวาด " สถาปัตยกรรมอัลไพน์ " ( 1917 ) เป็นฝีมือของช่างจินตนาการอุดมคติซึ่งไม่สะทกสะท้าน , และเขาเป็นอย่างแท้จริงจัดเป็นสมัยใหม่และศิลปะ .