But Abstract Expressionism never wa

But Abstract Expressionism never was his thing. In 1958, an art "happening" organized by fellow New York artist Allan Kaprow got Segal started doing sculpture. He used those things which he knew best...wood, chicken wire, burlap, and plaster in fabricating life-size human figures which he began installing in starkly realistic urban settings often jerked from real life with a chain saw or cutting torch. In 1961, technology came along and made his life easier with the invention of plaster-impregnated gauze bandages intended for doctors in making plaster casts. Segal began using them to make molds of real people which he then took apart and cast in plaster parts, rejoining them into ghostly white images often reflecting the surreal loneliness of American urban life. Later, he dispensed with the castings and began using the molds themselves to capture the essence of his figures minus the more delicate details. These were no less effective in rendering the eerie feeling on alienation of his earlier work.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่นามธรรม Expressionism เป็นสิ่งที่เขาไม่เคย ในปีค.ศ. 1958 ศิลปะ "เกิดขึ้น" จัด โดยเพื่อนนิวยอร์กศิลปิน Allan Kaprow Segal ได้เริ่มการทำประติมากรรม เขาใช้สิ่งเหล่านั้นซึ่งเขารู้ดี...ไม้ ไก่ลวด พื้นที่ และปูนปลาสเตอร์ในการผลิตขนาดเท่าตัวเลขของมนุษย์ซึ่งเขาเริ่มการติดตั้งในการตั้งค่าในเมืองจริงหอมดอกไม้มัก เครื่องรางจากชีวิตจริงด้วยเลื่อยโซ่หรือหัวตัดแก๊ส ในปีค.ศ. 1961 เทคโนโลยีมา และทำให้ชีวิตเขาง่ายขึ้น ด้วยการประดิษฐ์ผ้าพันแผลผ้าพันแผลชุบปูนปลาสเตอร์สำหรับแพทย์ในการทำปูนปลาสเตอร์มองบวก Segal เริ่มใช้ในการทำแม่พิมพ์จริงคนที่เขาเอากันแล้ว และหล่อปูนปลาสเตอร์ส่วน เข้าร่วมพวกเขาใหม่เป็นภาพสีขาวน่ากลัวมักจะสะท้อนความเหงาฝันของอเมริกัน ในภายหลัง เขาจ่าย ด้วยการหล่อ และเริ่มใช้แม่พิมพ์ตัวเองเพื่อจับสาระสำคัญของตัวเลขของเขาลบรายละเอียดละเอียดอ่อนมาก คนเหล่านี้มีประสิทธิภาพไม่น้อยในการแสดงความรู้สึกที่น่าขนลุกในความแปลกแยกงานของเขาก่อนหน้านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่สรุป Expressionism ไม่เคยเป็นสิ่งที่เขา ในปี 1958 เป็นศิลปะ "เกิดขึ้น" จัดโดยเพื่อนศิลปินนิวยอร์กอัลลัน Kaprow มีซีกัลเริ่มทำประติมากรรม เขาใช้สิ่งเหล่านั้นที่เขารู้ดีที่สุด ... ไม้ไก่ลวดผ้าใบและปูนปลาสเตอร์ในการผลิตชีวิตขนาดร่างมนุษย์ที่เขาเริ่มติดตั้งในการตั้งค่าในเมืองมักจะมีเหตุผลเอาใจใส่กระชากจากชีวิตจริงด้วยโซ่เห็นหรือไฟฉายตัด ในปี 1961 เทคโนโลยีมาพร้อมและทำให้ชีวิตของเขาง่ายขึ้นด้วยการประดิษฐ์ของพลาสเตอร์ชุบผ้ากอซผ้าพันแผลไว้สำหรับการแพทย์ในการทำเฝือกปูน ซีกัลเริ่มใช้พวกเขาเพื่อให้แม่พิมพ์ของคนจริงซึ่งเขาก็เอาออกจากกันและโยนในส่วนพลาสเตอร์เข้าร่วมพวกเขาเป็นภาพสีขาวผีมักจะสะท้อนให้เห็นถึงความเหงาที่เหนือจริงของชีวิตในเมืองอเมริกัน หลังจากนั้นเขาจ่ายกับการหล่อและเริ่มใช้แม่พิมพ์ตัวเองเพื่อจับสาระสำคัญของร่างของเขาลบรายละเอียดที่ละเอียดอ่อนมากขึ้น เหล่านี้ไม่น้อยที่มีประสิทธิภาพในการแสดงผลความรู้สึกที่น่าขนลุกเกี่ยวกับการจำหน่ายของการทำงานก่อนหน้านี้ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ลัทธิการแสดงออกทางนามธรรม ไม่เคยเป็นสิ่งที่เขาชอบ ในปี 1958 เป็นศิลปะ " ขึ้น " จัดโดยศิลปินนิวยอร์กเพื่อน Allan แคปโรว์ได้ ซีกัล เริ่มทำประติมากรรม เขาใช้สิ่งเหล่านั้นที่เขารู้จักดีที่สุด . . . . . . . ไม้ ลวดไก่ , ผ้าใบและปูนปลาสเตอร์ใน fabricating ขนาดชีวิตของมนุษย์ซึ่งเขาได้เริ่มการติดตั้งในการตั้งค่าในเมืองมักจะเป็นโร่จริงจากชีวิตจริงกับเลื่อยหรือตัดคบเพลิง ในปี 1961 , เทคโนโลยีมาทำให้ชีวิตง่ายขึ้นด้วยการประดิษฐ์ของปูนชุบกอซผ้าพันแผลไว้สำหรับแพทย์ในการใส่เฝือก ซีกัลเริ่มใช้พวกเขาเพื่อให้แม่พิมพ์ของประชาชนจริง ๆซึ่งเขาก็หยิบออกจากกันและโยนในส่วนพลาสเตอร์ มันเป็นภาพที่น่ากลัวจากสีขาวมักจะสะท้อนให้เห็นถึงความเหงาจริง ของชาวอเมริกันในเมืองชีวิต ต่อมา เขาจ่ายด้วยการหล่อ และเริ่มใช้แม่พิมพ์ตัวเองเพื่อจับสาระสำคัญของตัวเลขของเขาลบรายละเอียดที่ละเอียดอ่อนมากขึ้น เหล่านี้มีประสิทธิภาพไม่น้อยในการแสดงความรู้สึกน่าขนลุกในความแปลกแยกของงานก่อนหน้าของเขา