The photoelectric effect is a quant

The photoelectric effect is a quantum electronic
phenomenon in which electrons are emitted from matter
after the absorption of energy from electromagnetic
radiation. Frequency of radiation must be above a
threshold frequency, which is specific to the type of
surface and material. No electrons are emitted for
radiation with a frequency below that of the threshold.
These emitted electrons are also known as
photoelectrons in this context. The photoelectric effect
was theoretically explained by Einstein who introduced
the light quanta. Einstein writes (Einstein, 1905) in
accordance with the assumption to be considered here,
the energy of light ray spreading out from point source is
not continuously distributed over an increasing space but
consists of a finite number of energy quanta which are
localized at points in space, which move without dividing
and which can only be produced and absorbed as
complete units. The linear dependence on the frequency
was experimentally determined in 1915 when Robert
Andrews Millikan showed that Einstein formula

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อิเล็กทริกเป็นแบบควอนตัมอิเล็กทรอนิกส์ปรากฏการณ์ที่อิเล็กตรอนจะหลุดออกมาจากเรื่องหลังจากดูดซึมพลังงานจากแม่เหล็กไฟฟ้ารังสี ความถี่ของรังสีต้องอยู่เหนือการขีดจำกัดความถี่ ซึ่งมีการระบุชนิดของพื้นผิวและวัสดุ อิเล็กตรอนไม่มีการส่งออกสำหรับรังสี มีความถี่ต่ำของขีดจำกัดอิเล็กตรอน emitted เหล่านี้เรียกอีกอย่างว่าphotoelectrons ในบริบทนี้ การอิเล็กอธิบายได้ตามหลักวิชา โดยไอน์สไตน์ได้นำมาquanta แสง ไอน์สไตน์เขียน (ไอน์สไตน์ 1905) ในสามัคคีกับอัสสัมชัญจะถือว่าที่นี่พลังงานของแสงที่กระจายออกจากจุดต้นทางเป็นกระจายผ่านการเพิ่มพื้นที่ไม่ต่อเนื่อง แต่ประกอบด้วยพลังงาน quanta ซึ่งมีจำนวนจำกัดภาษาท้องถิ่นจุดในพื้นที่ การย้าย โดยไม่มีการแบ่งและซึ่งสามารถเท่านั้นผลิต และดูดซึมเป็นหน่วยสมบูรณ์ พึ่งความถี่เชิงเส้นexperimentally กำหนดใน 1915 เมื่อโรเบิร์ตแอนดรูวส์นดรูวส์มิลลิแกนพบว่าสูตรที่ไอน์สไตน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลตาแมวเป็นควอนตัมอิเล็กทรอนิกส์ปรากฏการณ์ที่อิเล็กตรอนจะปล่อยออกมาจากเรื่องหลังจากการดูดซึมของพลังงานจากไฟฟ้ารังสี ความถี่ของรังสีจะต้องสูงกว่าความถี่เกณฑ์ซึ่งเป็นที่เฉพาะเจาะจงกับชนิดของพื้นผิวและวัสดุ อิเล็กตรอนไม่มีที่ปล่อยออกมาสำหรับการฉายรังสีที่มีความถี่ด้านล่างของเกณฑ์. อิเล็กตรอนที่ปล่อยออกมาเหล่านี้เป็นที่รู้จักกันเป็นphotoelectrons ในบริบทนี้ ผลตาแมวอธิบายทฤษฎีไอน์สไตจากผู้แนะนำควอนตั้มแสง ไอน์สไตเขียน (Einstein, 1905) ในสอดคล้องกับสมมติฐานที่จะได้รับการพิจารณาที่นี่พลังงานของรังสีแสงแพร่กระจายออกจากแหล่งจุดคือไม่กระจายอย่างต่อเนื่องในช่วงพื้นที่ที่เพิ่มขึ้นแต่ประกอบด้วยจำนวน จำกัด ของควอนตั้มพลังงานที่ได้รับการแปลเป็นภาษาท้องถิ่นที่จุดในพื้นที่ซึ่งย้ายโดยไม่ต้องหารและซึ่งสามารถผลิตและดูดซึมได้เป็นหน่วยสมบูรณ์ การพึ่งพาอาศัยเชิงเส้นบนความถี่ถูกกำหนดทดลองในปี 1915 เมื่อโรเบิร์ตแอนดรูMillikan แสดงให้เห็นว่าไอน์สไตสูตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริกเป็นควอนตัมอิเล็กทรอนิกส์
ปรากฏการณ์ที่อิเล็กตรอนจะถูกปล่อยออกมาจากเรื่อง
หลังจากการดูดซึมพลังงานจากรังสีแม่เหล็กไฟฟ้า

ความถี่ของรังสีต้องข้างบน
( ความถี่ที่เฉพาะเจาะจงกับชนิดของ
พื้นผิวและวัสดุที่ ไม่มีอิเล็กตรอนจะถูกปล่อยออกมาสำหรับ
รังสีที่มีความถี่ที่ด้านล่างของประตู
ที่ปล่อยอิเล็กตรอนเหล่านี้จะเรียกว่า
โฟโต้อิเลคตร ในบริบทนี้ การอธิบายปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก

ทฤษฎีของ Einstein ที่แนะนำ Quanta แสง ไอน์สไตน์ ( Einstein 1905 ) เขียนใน
ตามสมมติฐาน ถือว่าที่นี่
พลังงานของเรย์แสงกระจายออกมาจากแหล่งที่มาเป็นจุด
ไม่ต่อเนื่องกระจายไปทั่วพื้นที่ แต่เพิ่มขึ้น
ประกอบด้วยจำนวนที่จำกัดของพลังงาน Quanta ซึ่งเป็นถิ่นที่จุดในพื้นที่

ซึ่งย้ายโดยไม่แบ่งซึ่งสามารถผลิตและดูดซึมเป็น
หน่วยที่สมบูรณ์ การพึ่งพาบนเส้นความถี่
คือการทดลอง 1915 เมื่อโรเบิร์ต
แอนดรูส์มิลลิแกนพบว่าไอน์สไตน์สูตร