Back when he was a young scholar, h

Back when he was a young scholar, he had yet again failed in the Imperial examinations, then stood atop Mount Daqing, where he wrote something on a slip of paper, stuck it in a bottle gourd, and threw it into the river at the bottom of the mountain. 2

That river had been said to flow all the way to the Eastern Lands, but Meng Hao had long since learned that it connected not to the Eastern Lands, but to the Milky Way Sea.

It was as if, over the years, there were some power that had guided the bottle gourd across the Milky Way Sea and all the way to the Eastern Lands, where it got stuck in this river.

Meng Hao stared at the bottle gourd with its familiar aura. He had never imagined that one day he would once again see this bottle gourd. He had assumed that it had long since sunk to the bottom of the river or the sea, or had been picked up by someone.

“I threw this bottle into the river before I began to practice cultivation. Now, just when I’m about to leave, I’ve run into it again….” He walked quietly over to the bottle-gourd, then bent down to pick it up.

It was rotting, and as he held it in his hand, he felt as if he didn’t even need to expend any effort to break it open.

“But how… could it possibly still be around after hundreds of years…? It’s just an ordinary bottle gourd. It should have vanished long ago.” After looking at it for a long moment, he uncorked the gourd. Inside, it was slightly damp, but there was no water. Meng Hao turned it upside down, and a rolled up strip of paper fell out.

When he saw the paper, an emotional expression of reminiscence appeared on his face. He thought back to the youthful version of himself, standing there on Mount Daqing, and the bellowing rage he had flown into after each time he failed the Imperial examinations.

He also thought about his life in Yunjie County, and all the things that had happened there.

He gingerly uncurled the strip of paper. Although the words were somewhat blurry, he was able to vaguely make out the grand aspiration that he had written down that year….

He looked at the piece of paper, and as he smiled, it seemed as if the bottle gourd no longer bore the weight of his desire, and it transformed into ash. The strip of paper also gradually disintegrated into tiny pieces that drifted through his fingers and vanished with the wind.

Meng Hao then felt that familiar aura fade away.

He stood there quietly for a moment, saying nothing. Finally, he closed his eyes. Time passed. One day after another went by, until an entire week passed. The river water flowed, the sun and moon rose and set. Birds and beasts scampered to and fro along the river bank.

Seven days later, Meng Hao opened his eyes, and they shone with enlightenment.

“There is a mysterious power in the world….” he murmured.

“And that power is desire.

“That ordinary bottle gourd was able to survive down to this day because it was sustained from within by my desire. As a cultivator, the desire that I had back then has grown stronger even as I have grown stronger, however far away the realization of it was.

“It was my own familiar aura which helped that bottle gourd… to survive all these years.

“After picking it up, the desire that had coalesced in the bottle gourd and the piece of paper vanished and returned into my hand. That is why it disappeared into Heaven and Earth.

“It’s similar to what Xie Yixian from the Burning Incense Stick Society said during our arena match. Burning Incense… coalesces the desires of all living things, and the cultivation of that desire is burning incense. 3

“I never imagined that I would be enlightened here regarding the power of burning incense.” After a moment he looked down at his hand, which he then waved.

Time seemed to move in reverse, as the drifting pieces of ash from seven days before suddenly reappeared. They transformed into a piece of paper, as well as the bottle gourd which had vanished.

Meng Hao’s expression was calm as he once again placed the strip of paper into the bottle gourd and tossed it into the river. As the water flowed, the bottle gourd bobbed up and down, drifting off into the distance.

“I still haven’t achieved what I desire, so how could I let that bottle gourd disappear…? Perhaps years from now, someone will find my bottle gourd and open it up to reveal my desire… and my aura….” As he watched the bottle gourd disappear into the distance, a faint smile broke out on his face.

“It’s time to leave,” he said. Taking a deep breath, he turned and, his expression one of determination, strode off into the distance. Eventually, he appeared up in the sky, where he became a beam of light that disappeared off into the distance.

One day later.

In the Fang Clan of the Eastern Lands, a huge teleportation portal had been set up in a rear courtyard. Glittering light rose up from the portal, next to which stood Meng Hao, his parents, and another middle-aged man.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลับเมื่อเขาเป็นนักวิชาการหนุ่ม เขาได้อีกครั้งล้มเหลวในการสอบที่อิมพีเรียล จาก นั้นยืนอยู่บนยอดภูเขา Daqing ที่เขาเขียนบางสิ่งบางอย่างในใบกระดาษ ติดอยู่ในเป็นน้ำเต้า และโยนลงในแม่น้ำที่ด้านล่างของภูเขา 2ที่ได้รับกล่าวว่า แม่น้ำจะไหลไปยังดินแดนตะวันออก แต่เฮาเมงมียาวตั้งแต่รู้ว่า มันเชื่อมต่อไม่ดิน แดนตะวันออก แต่ ทะเลทางช้างเผือกว่า ปี มีพลังที่มีงให้ ข้าม ทะเลทางช้างเผือก และไป ยังดิน แดนตะวันออก ที่มันได้ติดอยู่ในแม่น้ำนี้ ได้เฮา เมงจ้องที่น้ำเต้ามีกลิ่นอายของความคุ้นเคย นอกจากนี้เขาไม่เคยที่คิดว่า วันหนึ่งเขาจะเห็นอีกครั้งนี้น้ำเต้า เขาได้สันนิษฐานว่า มันมีตั้งแต่จมอยู่ด้านล่างของแม่น้ำหรือทะเล หรือได้รับเลือกขึ้น โดยคน"ฉันโยนขวดนี้เป็นน้ำแม่ก่อนเริ่มการเพาะปลูกการปฏิบัติ ตอนนี้ เมื่อฉันจะออกจาก ฉันลงชื่อเข้าใช้มันอีก..." เขาเดินเงียบ ๆ กว่าไปน้ำเต้า จาก นั้นงอลงจะรับได้มีการเน่าเปื่อย และเป็นเขามันในมือของเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องใช้จ่ายทุกวิถีทางเพื่อทำลายเปิด"แต่ว่า...มันอาจจะยังคงเป็นสถานที่สำคัญหลังจากหลายร้อยปี... มันเป็นเพียงการสามัญน้ำเต้า มันควรมีลือมานาน" หลังจากมองมันช่วงยาว เขา uncorked ตำลึง ภายใน ก็เปียกหมาดเล็กน้อย แต่มีไม่มีน้ำ เมงเฮาคว่ำมัน และแถบสะสมกระดาษหลุดเมื่อเขาเห็นกระดาษ การแสดงออกทางอารมณ์ของความทรงจำปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่า กลับไปรุ่นเยาว์ของตัวเอง ยืนบนภูเขา Daqing และความโกรธ bellowing เขาก็บินมาหลังจากแต่ละครั้งเขาไม่สอบอิมพีเรียลนอกจากนี้เขายังคิดว่า เกี่ยวกับชีวิตของเขาในเขต Yunjie และทุกสิ่งที่เกิดมีเขา gingerly uncurled ของกระดาษ แม้คำได้ค่อนข้างเบลอ เขาก็สามารถที่จะทำให้ความทะเยอทะยานแกรนด์ที่เขาเขียนลงราง...เขามองไปที่เศษกระดาษ และเป็นยิ้ม เหมือนเป็นถ้างให้ไม่แบกน้ำหนักของความปรารถนาของเขา และมันกลายเป็นเถ้า ของกระดาษยังค่อย ๆ ชำรุดทรุดโทรมเป็นชิ้นเล็ก ๆ ที่ลอยผ่านนิ้วมือของเขา และหายไปกับสายลมเมงเฮาแล้วรู้สึกกลิ่นอายที่คุ้นเคยจางหายไปยืนมีเงียบ ๆ ครู่ พูดไม่ ในที่สุด เขาปิดตาของเขา เวลาที่ผ่านไป วันหนึ่งหลังจากอื่นไป จนกว่าทั้งสัปดาห์ผ่านไป น้ำในแม่น้ำ ไหล ดวงอาทิตย์ และดวงจันทร์กุหลาบ และตั้ง นกและสัตว์ทุนดิก ๆ ริมฝั่งแม่น้ำเจ็ดวันในภายหลัง เมงเฮาเปิดตาของเขา และพวกเขาส่องกับตรัสรู้"มีพลังลึกลับในโลก..." เขา murmured"และเป็นพลังที่ปรารถนา"น้ำเต้าที่สามัญก็สามารถเอาตัวรอดลงมาวันนี้เนื่องจากมันถูกยั่งยืนจากภายใน โดยความปรารถนาของฉัน เป็นเกษตรกร ปรารถนาได้กลับแล้วมีการเติบโตแข็งแกร่งแม้เป็นฉันได้เติบโตแข็งแกร่ง ห่างไกลอย่างไรก็ตามการรับรู้ของมันถูก"มันเป็นออร่าของตัวเองคุ้นเคยซึ่งช่วยที่น้ำเต้า...เพื่อความอยู่รอดทุกปีเหล่านี้"หลังจากเบิกสินค้า ความปรารถนาที่ได้ coalesced งให้และเศษกระดาษ ลือ และกลับลงในมือของฉัน นั่นคือเหตุผลที่มันหายเข้าไปในสวรรค์และโลก"ก็คล้ายกับ Xie ยี่เซียนจากเผาไหม้ธูปติดสังคมกล่าวระหว่างแข่งขันเวทีของเรา เผาไหม้ธูป... coalesces ความต้องการของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด และการเพาะปลูกของความปรารถนาที่จะเผาไหม้ธูป 3"ฉันไม่เคยคิดว่า ฉันจะเป็นพุทธะที่นี่เกี่ยวกับพลังงานของการเผาไหม้ธูป" หลังจากครู่ เขามองลงที่มือของเขา ซึ่งจากนั้นโบกเวลาดูเหมือนเพื่อ ย้ายกลับ เป็นชิ้นลอยเถ้าจากเจ็ดวันก่อนก็กลับมา พวกเขากลายเป็นชิ้นส่วนของกระดาษ เป็นน้ำเต้าซึ่งมีไหลเมงเฮานิพจน์ถูกสงบเขาวางแนวกระดาษเป็นงให้อีกครั้ง และโยนลงในแม่น้ำ ขณะที่น้ำไหล งให้ผลุบ ลอยออกเป็นระยะทาง"ผมยังไม่ได้ทำอะไรฉันปรารถนา ดังนั้นวิธีการที่สามารถให้น้ำเต้าที่หายไป... บางทีปี คนจะค้นหาของฉันน้ำเต้า และเปิดมันขึ้นมาเพื่อเปิดเผยความปรารถนาของฉัน...และกลิ่นอายของฉัน..." ตามเขาดูน้ำเต้าที่หายไปเป็นระยะทาง รอยยิ้มจาง ๆ โพล่งออกมาบนใบหน้าของเขามันเป็นเวลาออกจาก เขากล่าวว่า การหายใจลึก ๆ เขาเปิด แล้ว เขานิพจน์หนึ่งกำหนด น้ำผลไม้เพื่อปิดเป็นระยะทาง ในที่สุด เขาปรากฏขึ้นในท้องฟ้า ที่เขากลายเป็นลำแสงที่หายไปออกเป็นระยะทางวันหนึ่งในภายหลังในกองทัพฝางของดินแดนภาคตะวันออก มีการตั้งค่าพอร์ทัล teleportation ใหญ่ในลานด้านหลัง กุหลาบแสงระยิบระยับขึ้นจากพอร์ทัล ถัดจากที่ยืนเฮาเมง พ่อแม่ และคนวัยกลางคนอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลับเมื่อเขาเป็นนักวิชาการหนุ่มเขาล้มเหลวอีกครั้งในการสอบอิมพีเรียลแล้วยืนอยู่บนยอดภูเขา Daqing ที่เขาเขียนอะไรบางอย่างบนสลิปกระดาษติดอยู่ในน้ำเต้าและโยนมันลงไปในแม่น้ำที่ด้านล่าง ของภูเขา 2

แม่น้ำที่ได้รับการกล่าวว่าจะไหลไปตลอดทางจนถึงดินแดนตะวันออก แต่เม้งเฮาได้เรียนรู้มานานตั้งแต่ที่มันเชื่อมต่อไม่ให้ดินแดนตะวันออก แต่ทางช้างเผือกทะเล.

มันเป็นเหมือนกับว่าในช่วงปีที่ผ่านมามี อำนาจบางอย่างที่ได้แนะนำน้ำเต้าข้ามทางช้างเผือกทะเลและทุกวิธีที่จะดินแดนตะวันออกที่ได้ติดอยู่ในแม่น้ำสายนี้.

เม้งเฮาจ้องที่น้ำเต้าที่มีกลิ่นอายที่คุ้นเคย เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเขาอีกครั้งจะเห็นน้ำเต้านี้ เขาเคยคิดว่ามันจมนานตั้งแต่ที่ด้านล่างของแม่น้ำหรือทะเลหรือได้รับการหยิบขึ้นมาโดยคน.

"ฉันโยนขวดนี้ลงไปในแม่น้ำก่อนที่ผมจะเริ่มฝึกการเพาะปลูก ตอนนี้เพียงเมื่อฉันเกี่ยวกับการที่จะออกผมเคยทำงานเป็นอีกครั้ง ... . "เขาเดินเงียบ ๆ ไปที่ขวดมะระแล้วก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา.

มันก็เน่าเปื่อยและในขณะที่เขาถือมันไว้ในของเขา มือเขารู้สึกว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะใช้จ่ายความพยายามใด ๆ ที่จะทำลายมันเปิด.

" แต่วิธีการ ... มันอาจอาจจะยังคงเป็นรอบหลังจากหลายร้อยปี ... ? มันเป็นเพียงน้ำเต้าสามัญ มันควรจะได้หายไปนานมาแล้ว. "หลังจากที่กำลังมองหาที่มันเป็นช่วงเวลาที่นานเขา Uncorked มะระ ภายในมันก็ชื้นเล็กน้อย แต่ไม่มีน้ำ เม้งเฮาหันคว่ำและรีดขึ้นแถบกระดาษหลุดออกมา.

เมื่อเขาเห็นกระดาษที่การแสดงออกทางอารมณ์ของความทรงจำที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่ากลับไปเป็นรุ่นอ่อนเยาว์ของตัวเองยืนอยู่บนภูเขา Daqing และความโกรธต่อไปนี้เขาได้บินเข้าหลังจากที่แต่ละครั้งที่เขาล้มเหลวในการสอบอิมพีเรียล.

นอกจากนี้เขายังคิดเกี่ยวกับชีวิตของเขาใน Yunjie เคาน์ตี้และทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้น มี.

เขาระมัดระวังที่ไม่มีรอยม้วนแถบกระดาษ ถึงแม้ว่าคำว่าค่อนข้างเบลอเขาก็สามารถที่จะคลุมเครือให้ออกทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่ที่เขาได้เขียนลงในปีนั้น ... .

เขามองไปที่ชิ้นส่วนของกระดาษและในขณะที่เขายิ้มมันดูราวกับว่าน้ำเต้าไม่เบื่อ น้ำหนักของความปรารถนาของเขาและมันก็กลายเป็นเถ้าถ่าน แถบกระดาษยังค่อยๆละลายหายไปเป็นชิ้นเล็ก ๆ ที่ลอยผ่านมือของเขาและหายไปกับลม.

เม้งเฮาแล้วรู้สึกว่าคุ้นเคยกลิ่นอายจางหายไป.

เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ สำหรับช่วงเวลาที่ไม่พูดอะไร ในที่สุดเขาปิดตาของเขา เวลาผ่านไป. วันหนึ่งหลังจากที่อื่นไปโดยจนกว่าทั้งสัปดาห์ผ่านไป น้ำแม่น้ำไหลดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เพิ่มขึ้นและการตั้งค่า นกและสัตว์ scampered เทียวไปเทียวมาตามริมฝั่งแม่น้ำ.

เจ็ดวันต่อมาเม้งเฮาเปิดตาของเขาและพวกเขาส่องกับการตรัสรู้.

"มีอำนาจลึกลับในโลกคือ ... ." เขาพากันบ่น.

"และการใช้พลังงานที่เป็นความปรารถนา

"นั่นน้ำเต้าธรรมดาก็สามารถที่จะเอาตัวรอดลงไปในวันนี้เพราะได้รับการสนับสนุนจากภายในด้วยความปรารถนาของฉัน ในฐานะที่เป็นเกษตรกรมีความปรารถนาที่ผมกลับมาแล้วมีการเติบโตที่แข็งแกร่งแม้ในขณะที่ฉันได้เติบโตแข็งแกร่ง แต่อยู่ห่างไกลสำนึกของมันคือ.

"มันเป็นกลิ่นอายที่คุ้นเคยของตัวเองซึ่งช่วยว่าน้ำเต้า ... เพื่อความอยู่รอดทุกปีเหล่านี้.

" หลังจากที่เธอหยิบมันขึ้นความปรารถนาที่ได้รวมตัวกันในมะระขวดและชิ้นส่วนของกระดาษหายไปและกลับมาไว้ในมือของฉัน นั่นคือเหตุผลที่มันหายเข้าไปในสวรรค์และโลก.

"มันคล้ายกับสิ่งที่ Xie เซี่ยนจากการเผาไหม้ธูปสังคมกล่าวว่าในระหว่างการแข่งขันเวทีของเรา ธูปไหม้ ... coalesces ความปรารถนาของทุกสิ่งมีชีวิตและการเพาะปลูกของความปรารถนาที่เป็นธูปไหม้ 3

"ผมไม่เคยคิดว่าผมจะได้รับความสว่างที่นี่เกี่ยวกับพลังของการเผาไหม้ธูป." หลังจากช่วงเวลาที่เขามองลงไปที่มือของเขาซึ่งเขาก็โบกมือ.

เวลาดูเหมือนจะย้ายกลับเป็นชิ้นลอยเถ้าจากเจ็ดวัน ก่อนที่จะกลับมาอย่างกระทันหัน พวกเขากลายเป็นชิ้นส่วนของกระดาษเช่นเดียวกับน้ำเต้าซึ่งได้หายไป.

แสดงออกเม้งเฮาส์คือความสงบในขณะที่เขาอีกครั้งวางแถบกระดาษลงในมะระขวดและโยนมันลงไปในแม่น้ำ ขณะที่น้ำไหลมะระขวดบ็อบขึ้นและลงลอยออกไปไกล.

"ฉันยังไม่ได้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ฉันปรารถนาดังนั้นวิธีการที่ฉันจะปล่อยให้น้ำเต้าหายไป ... ? บางทีอาจจะเป็นปีต่อจากนี้คนจะได้พบกับน้ำเต้าของฉันและเปิดขึ้นเผยให้เห็นความปรารถนาของฉัน ... และกลิ่นอายของฉัน ... . "ในขณะที่เขาเฝ้ามองมะระขวดหายไปในระยะทางที่รอยยิ้มจาง ๆ โพล่งออกมาบนใบหน้าของเขา.

" มันถึงเวลาที่จะ ปล่อยให้ "เขากล่าว การหายใจเข้าลึก ๆ เขาหันและการแสดงออกของเขาเป็นหนึ่งในความมุ่งมั่นก้าวออกไปไกล ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้นไปในท้องฟ้าที่เขากลายเป็นลำแสงที่หายไปในระยะทางที่ก.

วันหนึ่งในภายหลัง.

ในฝางตระกูลของดินแดนตะวันออกพอร์ทัล teleportation ขนาดใหญ่ที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นในลานด้านหลัง อร่ามแสงลุกขึ้นจากพอร์ทัลถัดไปซึ่งยืนเม้งเฮาพ่อแม่ของเขาและชายวัยกลางคนอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่เขายังเป็นนักศึกษาหนุ่ม เขาได้อีกครั้งล้มเหลวในการสอบ แล้วยืนอยู่บนยอดภูเขา Daqing , ที่เขาเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษ ติดอยู่ในขวดน้ำเต้า และโยนมันลงไปในแม่น้ำที่ด้านล่างของภูเขา 2ที่ถูกกล่าวว่าแม่น้ำไหลตลอดทางไปยังดินแดนตะวันออก แต่เมิ่งฮ่าวมีความยาวตั้งแต่รู้ว่ามันเชื่อมต่อไม่ได้ในดินแดนตะวันออก แต่ทางช้างเผือกที่ทะเลมันเหมือนกับว่า ปีที่ผ่านมามีอำนาจบางอย่างที่นำน้ำเต้าข้ามทางช้างเผือก และทะเล ตลอดทางไปยังดินแดนตะวันออก ที่ติดอยู่ในแม่น้ำสายนี้เมิ่งฮ่าวมองขวดน้ำเต้าด้วยของคุ้นเคยมีออร่า เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะอีกครั้งเห็นขวดน้ำเต้านี้ เขาสันนิษฐานว่ามันมีความยาวตั้งแต่จมก้นแม่น้ำ หรือ ทะเล หรือได้รับการเลือกขึ้นโดยใครบางคน" ฉันโยนขวดนี้ลงไปในแม่น้ำ ก่อนที่ผมจะเริ่มฝึกการปลูก ตอนนี้ ตอนที่ฉันกำลังจะจากไป ฉันเจอมันอีก . . . . . . . " เขาเดินอย่างเงียบๆ ไปที่ขวดน้ำเต้า แล้วก้มลงไปหยิบมันขึ้นมามันเน่า และที่เขาถืออยู่ในมือ เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้จะต้องใช้ความพยายามใด ๆที่จะเปิดมัน" แต่ยังไง . . . . . มันอาจจะยังคงเป็นรอบหลังจากหลายร้อยปี . . . . . . . ? มันก็แค่คนธรรมดาน้ำเต้า . มันน่าจะหายไปนานแล้ว หลังจากมองอยู่เป็นเวลานาน เขา uncorked บวบ ข้างในมันชื้นเล็กน้อย แต่ไม่มีน้ำ เมิ่งฮ่าวเปลี่ยนมันคว่ำลงและกลิ้งขึ้นแถบของกระดาษหลุดเมื่อเขาเห็นกระดาษ , การแสดงออกทางอารมณ์ของความปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา เขาคิดว่ากลับไปเป็นรุ่นหนุ่มของตัวเอง , ยืนอยู่บนภูเขาต้าฉิง และตะโกนเกรี้ยวกราดเขาได้บินเข้าไปทุกครั้งเขาล้มเหลวในการสอบ .เขายังคิดเกี่ยวกับชีวิตของเขาใน yunjie County , และทุกสิ่งที่ได้เกิดขึ้นที่นั่นเขาระมัดระวัง uncurled แถบของกระดาษ แม้ว่าคำพูดค่อนข้างพร่ามัว เขาได้ลางๆทำให้ออกความทะเยอทะยาน แกรนด์ ที่เขาเขียนลงในปีนั้น . . . . . . .เขามองดูกระดาษ และเมื่อเขายิ้ม มันดูราวกับว่าน้ำเต้าไม่แบกน้ำหนักของความปรารถนาของเขา และมันก็กลายเป็นขี้เถ้า แถบของกระดาษก็ค่อยๆสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ลอยผ่านมือของเขาและหายไปกับลมเมิ่งเฮ่า แล้วรู้สึกว่าออร่าที่คุ้นเคยค่อยๆ จางหายไปเขายืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆสักพัก บอกว่าไม่มีอะไร ในที่สุด เขาปิดตาของเขา เวลาผ่านไป วันหนึ่งหลังจากที่อื่นไปด้วย จนทั้งสัปดาห์ที่ผ่าน น้ำในแม่น้ำไหล ดวงอาทิตย์ และดวงจันทร์ โรส และ ตั้งค่า นกและสัตว์ scampered ไปๆมาๆตามแม่น้ำเจ็ดวันต่อมา เมิ่งฮ่าวเปิดตาของเขาและพวกเขาส่องกับการตรัสรู้" มีอำนาจลึกลับในโลก . . . . . . . " เขาพึมพำ" พลังที่ปรารถนา" น้ำเต้าธรรมดาที่สามารถเอาชีวิตรอดได้ลงวันนี้ เพราะมันยั่งยืนจากภายใน โดยความปรารถนา เป็นผู้อบรมสั่งสอน , ความปรารถนาที่ฉันได้กลับมามีการเติบโตแข็งแกร่ง แม้เป็นฉันได้เติบโตแข็งแกร่ง แต่ไกล สำนึกของมัน" ผมเองคุ้นเคยร่าที่ช่วยให้ขวดน้ำเต้า . . . . . . . รอดมาหลายปี" หลังจากเบิกขึ้น ความปรารถนาที่ได้รวมตัวกันในขวดน้ำเต้า และชิ้นส่วนของกระดาษหายไป และกลับมาอยู่ในมือของผม นั่นคือเหตุผลที่หายตัวไปในฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก" มันเหมือนกับว่าเซี่ย Yixian จากการเผาไหม้ธูปหอมสังคมกล่าวว่าในระหว่างการแข่งขันเวทีของเรา การเผาไหม้ธูป . . . . . . . coalesces ความปรารถนาของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดและการเพาะปลูกที่ประสงค์จะเผาเครื่องหอม 3 ." ผมไม่เคยคิดเลยว่า ผมจะตรัสรู้ที่นี่เกี่ยวกับพลังของการเผาไหม้ธูป " หลังจากนั้น เขาก้มลงมองมือของเขาซึ่งเขาก็โบกมือเวลาดูเหมือนจะย้ายกลับ เป็นชิ้นส่วนของเถ้าลอยจากเจ็ดวันก่อนจู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นอีก พวกเขากลายเป็นกระดาษ รวมทั้งขวดน้ำเต้าที่เขาหายไปสีหน้าของเมิ่งเฮ่านิ่งในขณะที่เขาอีกครั้ง วางแผ่นกระดาษลงในขวดน้ำเต้า และโยนมันลงในแม่น้ำ เนื่องจากน้ำไหล , ขวดน้ำเต้าผลุบโผล่อยู่ ไปไกล" ฉันยังไม่ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ฉันต้องการ แล้วผมจะปล่อยให้ขวดน้ำเต้าหายไป . . . . . . . ? บางทีปีต่อจากนี้ คนที่จะพบขวดน้ำเต้าของฉันและเปิดขึ้นเผยให้เห็นความปรารถนาของฉัน . . . . . . . . . . . . " ออร่าและจ้องดูขวดน้ำเต้าหายไปกับระยะทางที่ยิ้มบางๆออกมาบนใบหน้าของเขา" มันถึงเวลาที่จะไป " เขากล่าว สูดหายใจเข้าลึกๆ เขาเปิดและการแสดงออกของเขาหนึ่งของความมุ่งมั่น , สโทร์ดี้ ไปไกล ๆ ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในท้องฟ้า ซึ่งเขาได้กลายเป็นแสงที่หายไป ไปไกลวันต่อมาในตระกูลของ ฟาง ดินแดนตะวันออก , พอร์ทัล teleportation ขนาดใหญ่ได้ถูกเซ็ตอัพในลานด้านหลัง ประกายแสงขึ้นจากประตู ข้างที่ยืน เมิ่งฮ่าว พ่อแม่ของเขา และชายวัยกลางคนอีกคน