We rarely fight for privacy simply

We rarely fight for privacy simply for its own sake; we fight for its underlying
values. Autonomy is central to most understandings of privacy (Hildebrandt 2006).
Warren and Brandeis’ (1890, p. 195) classic call for the “right to be let alone,” the
catalyst of privacy law in the United States, is built on the notion of autonomy, or
our ability to pursue our own path without impediment or external influence.
Privacy is often conceptually reduced to control over our information, and thus
placed into a narrative that associates technological progress with the loss of control
over personal information (Austin 2010). Therefore, the ability to share more
information is perceived as evolutionary and contradictory to the practice of
controlling personal information. And yet, what is problematic is not the practice
of sharing, nor is control over what is shared synonymous with a lack of sharing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราไม่ค่อยต่อสู้ตัวเพียงสำหรับ sake ของตัวเอง เราต่อสู้เพื่อเป็นต้นแบบค่า อิสระเป็นกลางเพื่อเปลี่ยนความเข้าใจมากที่สุดของความเป็นส่วนตัว (Hildebrandt 2006)Brandeis' และวอร์เรน (1890, p. 195) โทรคลาสสิก "สิทธิให้คนเดียว ในเศษของกฎหมายความเป็นส่วนตัวในประเทศสหรัฐอเมริกา ตั้งอยู่บนความอิสระ หรือเราสามารถไล่เส้นทางของเราเอง โดยไม่มีกรวดในรองเท้าหรืออิทธิพลภายนอกความเป็นส่วนตัวจะลดลงทางแนวคิดมักจะควบคุมข้อมูลของเรา และดังนั้นอยู่ในเล่าเรื่องที่เชื่อมโยงระหว่างเทคโนโลยีกับการสูญเสียการควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล (Austin 2010) ดังนั้น ความสามารถในการใช้ร่วมกันเพิ่มเติมข้อมูลถือว่าเป็นวิวัฒนาการ และขัดแย้งกับการปฏิบัติการควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล และยัง มีปัญหาคือไม่ ปฏิบัติใช้ร่วมกัน ไม่ได้ควบคุมอะไรก็พ้องกับไม่ใช้ร่วมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราไม่ค่อยต่อสู้เพื่อความเป็นส่วนตัวเพียงเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง
เราต่อสู้เพื่อพื้นฐานของค่านิยม เอกราชเป็นศูนย์กลางของความเข้าใจมากที่สุดของความเป็นส่วนตัว (Hildebrandt 2006).
วอร์เรนและแบรน '(1890, น. 195) สายคลาสสิกสำหรับ "สิทธิที่จะให้อยู่คนเดียว"
ที่มีตัวเร่งปฏิกิริยาของกฎหมายความเป็นส่วนตัวในสหรัฐอเมริกาที่สร้างขึ้นบน
ความคิดของตนเองหรือความสามารถของเราที่จะไล่ตามเส้นทางของตัวเองของเราโดยไม่มีอุปสรรคหรือมีอิทธิพลภายนอก. ความเป็นส่วนตัวมักจะลดลงแนวคิดที่จะควบคุมข้อมูลของเราจึงอยู่ในการเล่าเรื่องที่เชื่อมโยงความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่มีการสูญเสียการควบคุมที่ข้อมูลส่วนบุคคล(ออสติน 2010 ) ดังนั้นความสามารถในการแบ่งปันข้อมูลจะถูกมองว่าเป็นวิวัฒนาการและขัดแย้งกับการปฏิบัติของการควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล และยังเป็นสิ่งที่มีปัญหาคือไม่ปฏิบัติของการแบ่งปันและไม่เป็นควบคุมสิ่งที่จะใช้ร่วมกันความหมายเหมือนกันกับการขาดการใช้งานร่วมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราไม่ได้ต่อสู้เพื่อความเป็นส่วนตัวก็เพื่อประโยชน์ของตัวเอง เราต่อสู้เพื่ออ้างอิง
ค่า ตนเองเป็นศูนย์กลาง เข้าใจมากที่สุดของความเป็นส่วนตัว ( ฮิลดีเบรินต์ 2006 ) .
วอเรนและแบรน ' ( 1890 , หน้า 195 ) เรียกคลาสสิก " ถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว "
ตัวเร่งปฏิกิริยาของกฎหมายความเป็นส่วนตัวในสหรัฐอเมริกา ถูกสร้างขึ้นในความคิดของตนเอง หรือ
ความสามารถของเราที่จะไล่ตามเส้นทางของเราเอง โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง หรืออิทธิพลภายนอก
ความเป็นส่วนตัวมักจะแนวคิดลดการควบคุมข้อมูลและจึง
อยู่ในเรื่องเล่าว่า สมาคมความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีกับการสูญเสียการควบคุม
ข้อมูลส่วนบุคคล ( ออสติน 2010 ) ดังนั้น ความสามารถในการแบ่งปันมากขึ้น
สารสนเทศ คือ การรับรู้และการขัดแย้งกับการปฏิบัติ
ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือ ไม่ได้ฝึก
ร่วมกัน หรือควบคุมสิ่งที่เป็นตรงกันกับการแชร์ แบ่งปัน