Attribution theory[edit]Research on

Attribution theory[edit]
Research on attribution biases is founded in attribution theory, which was proposed to explain why and how we create meaning about others' and our own behavior. This theory focuses on identifying how an observer uses information in his/her social environment in order to create a causal explanation for events. Attribution theory also provides explanations for why different people can interpret the same event in different ways and what factors contribute to attribution biases.[10]
Fritz Heider[edit]
Psychologist Fritz Heider first discussed attributions in his 1958 book, The Psychology of Interpersonal Relations.[1] Heider made several important contributions that laid the foundation for further research on attribution theory and attribution biases. He noted that people tend to make distinctions between behaviors that are caused by personal disposition versus environmental or situational conditions. He also predicted that people are more likely to explain others' behavior in terms of dispositional factors (i.e., caused by a given person's personality), while ignoring the surrounding situational demands.
Jones & Davis[edit]
Building on Heider's early work, other psychologists in the 1960s and 70s extended work on attributions by offering additional related theories. In 1965, social psychologists Edward E. Jones and Keith Davis proposed an explanation for patterns of attribution termed correspondent inference theory.[6] A 'correspondent inference' refers to the assumption that a person's behavior reflects a stable disposition or personality characteristic. They explained that certain conditions make us more likely to make a correspondent inference about someone's behavior:
Intention
People are more likely to make a correspondent inference when they interpret someone's behavior as intentional, rather than unintentional
Social desirability
People are more likely to make a correspondent inference when an actor's behavior is socially undesirable than when it is conventional.
Effects of behavior
People are more likely to make a correspondent, or dispositional, inference when someone else's actions yield outcomes that are rare or not yielded by other actions.
Harold Kelley[edit]
Soon after Jones and Davis first proposed their correspondent inference theory, Harold Kelley, a social psychologist famous for his work on interdependence theory as well as attribution theory, proposed a covariation model to explain the way people make attributions.[2] This model helped to explain how people decide to attribute a behavior to an internal disposition versus an environmental factor. Kelley used the term 'covariation' to convey that when making attributions, people have access to information from many observations, across different situations, and at many time points; therefore, people can see the way a behavior varies under these different conditions. He proposed three factors that influence the way we explain behavior:
Consensus: The extent to which other people behave in the same way. There is high consensus when most people behave consistent with a given action/actor. Low consensus is when not many people behave in this way.
Consistency: The extent to which a person usually behaves in a given way. There is high consistency when a person almost always behaves in a certain way. Low consistency is when a person almost never behaves like this.
Distinctiveness: The extent to which an actor's behavior in one situation is different from his/her behavior in other situations. There is high distinctiveness when an actor does not behave this way in most situations. Low distinctiveness is when an actor does usually behave in a particular way in most situations.
Kelley proposed that we are more likely to make dispositional attributions when consensus is low (most other people don't behave in the same way), consistency is high (a person behaves this way across most situations), and distinctiveness is low (a person's behavior is not unique to this situation). Alternatively, situational attributions are more likely reached when consensus is high, consistency is high, and distinctiveness is high.[11] His research helped to reveal the specific mechanisms underlying the process of making attributions.
Biased attributions[edit]
As early researchers explored the way people make causal attributions, they also recognized that attributions do not necessarily reflect reality and can be colored by a person's own perspective.[7][12] Certain conditions can prompt people to exhibit attribution biases, or draw inaccurate conclusions about the cause of a given behavior or outcome. In his work on attribution theory, Fritz Heider noted that in ambiguous situations, people make attributions based on their own wants and desires, which are therefore often skewed.[1] He also explained that this tendency was rooted in a need to maintain a positive self-concept, later termed the self-serving bias.
Kelley's covariation model also led to the acknowledgment of attribution biases.[11] The model explained the conditions under which people will make informed dispositional versus situational attributions. But, it assumed that people had access to such information (i.e., the consensus, consistency, and distinctiveness of a person's behavior). What about when we don't have access to such information, for example, when interacting with someone we don't know well? Lack of information results in a tendency to take cognitive shortcuts, resulting in different types of attribution biases, such as the actor-observer bias that will be discussed below.[7]
Cognitive explanation[edit]
Although psychologists agreed that people are prone to these cognitive biases, there existed disagreement concerning the cause of such biases. On one hand, supporters of a "cognitive model" argued that biases were a product of human information processing constraints. One major proponent of this view was Yale psychologist Michael Storms, who proposed this cognitive explanation following his 1973 study of social perception.[12] In his experiment, participants viewed a conversation between two individuals; we'll call them Actor one and Actor two. Some participants viewed the conversation while facing Actor one, such that they were unable to see the front of Actor two, while other participants viewed the conversation while facing Actor two, obstructed from the front of Actor one. Following the conversation, participants were asked to make attributions about the conversationalists. He found that participants ascribed more causal influence to the person they were looking at. In other words, participants made different attributions about people depending on the information they had access to. Storms used these results to bolster his theory of cognitively driven attribution biases; because we have no access to the world except for through our own eyes, we are inevitably constrained and consequently prone to biases. Similarly, social psychologist Anthony Greenwald described humans as possessing a totalitarian ego, meaning that we view the world through our own personal selves.[13] Therefore, different people inevitably interpret the world differently and in turn reach different conclusions.
Motivational explanation[edit]
These views of attributional biases as being a sole product of information processing constraints received criticism from researchers who argued that humans do not just passively interpret their world and make attributions; rather, we are active and goal-driven. Building on this criticism, research began to focus on the role of motives in driving attribution biases.[14] Researchers such as Ziva Kunda drew attention to the motivated aspects of attributions and attribution biases. Kunda in particular argued that certain biases only appear when people are presented with motivational pressures; therefore, they can not be exclusively explained by an objective cognitive process.[15] More specifically, we are more likely to construct biased social judgments when we are motivated to arrive at a particular conclusion, so long as we can justify this conclusion.[16]
Current theory[edit]
Early researchers explained attribution biases as cognitively driven and a product of information processing errors. In the early 1980s, studies demonstrated that there may also be a motivational component to attribution biases, such that our own desires and emotions have an impact on how we interpret social information.[16][17] Current research continues to explore the validity of both of these explanations by examining the function of specific types of attribution biases and their behavioral correlates through a variety of methods (e.g., research with children or using brain imaging techniques).[18][19][20]
Recent research on attribution biases has focused on identifying specific types of these biases and their impact on people's behavior.[8][21] Additionally, some psychologists have taken an applied approach and demonstrated how these biases can be understood in real-world contexts (e.g., the workplace or school).[22][23] Researchers have also used the theoretical framework of attributions and attribution biases in order to modify the way people interpret social information. Studies have implemented attributional retraining to help, for example, students have more positive perceptions of their own academic abilities.[22]
Limitations of the theory[edit]
There is much inconsistency in the claims made by scientists and researchers that attempt to prove or disprove attribution theories and the concept of attributional biases. The theory was formed as a comprehensive explanation of the way people interpret the basis of behaviors in human interactions. However, there have been studies that indicate cultural differences in the attribution biases between people of Eastern and Western societies.[24] Also, some scientists believe that attributional biases are only exhibited in certain contexts of interact

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แสดงทฤษฎี [แก้ไข]วิจัยยอมแสดงการก่อตั้งขึ้นในทฤษฎีที่แสดงที่มา ที่ถูกเสนอจะอธิบายอย่างไร และทำไมเราสร้างความหมายเกี่ยวกับผู้อื่น และพฤติกรรมของเราเอง ทฤษฎีนี้เน้นการระบุว่าแหล่งที่ใช้ข้อมูลในสภาพแวดล้อมทางสังคมที่เขา/เธอเพื่อสร้างคำอธิบายเชิงสาเหตุสำหรับเหตุการณ์ แสดงทฤษฎียังมีคำอธิบายทำไมคนสามารถตีความเหตุการณ์เดียวกันด้วยวิธีการต่าง ๆ และปัจจัยที่นำไปแสดงยอม [10]ฟริทส์ Heider [แก้ไข]จิตวิทยา Heider ฟริทส์กล่าวถึง attributions ครั้งแรกในหนังสือของเขา 1958 เดอะจิตวิทยาของมนุษยสัมพันธ์ความสัมพันธ์ [1] Heider ทำผลงานที่สำคัญหลายที่วางรากฐานสำหรับการวิจัยเพิ่มเติมในทฤษฎีที่แสดงที่มาและยอมแสดง เขาตั้งข้อสังเกตว่า คนมักจะ ทำให้ความแตกต่างระหว่างพฤติกรรมที่เกิดจากการโอนการครอบครองส่วนบุคคลกับสภาพแวดล้อม หรือสร้างความ เขายังคาดการณ์ว่า คนมักอธิบายพฤติกรรมของคนอื่นในแง่ของการโอนการครอบครองปัจจัย (เช่น เกิดจากบุคลิกภาพของบุคคลที่กำหนด), ในขณะที่สองความต้องการในสถานการณ์แวดล้อมโจนส์และ Davis [แก้ไข]Building on Heider's early work, other psychologists in the 1960s and 70s extended work on attributions by offering additional related theories. In 1965, social psychologists Edward E. Jones and Keith Davis proposed an explanation for patterns of attribution termed correspondent inference theory.[6] A 'correspondent inference' refers to the assumption that a person's behavior reflects a stable disposition or personality characteristic. They explained that certain conditions make us more likely to make a correspondent inference about someone's behavior:IntentionPeople are more likely to make a correspondent inference when they interpret someone's behavior as intentional, rather than unintentionalSocial desirabilityPeople are more likely to make a correspondent inference when an actor's behavior is socially undesirable than when it is conventional.Effects of behaviorPeople are more likely to make a correspondent, or dispositional, inference when someone else's actions yield outcomes that are rare or not yielded by other actions.Harold Kelley[edit]Soon after Jones and Davis first proposed their correspondent inference theory, Harold Kelley, a social psychologist famous for his work on interdependence theory as well as attribution theory, proposed a covariation model to explain the way people make attributions.[2] This model helped to explain how people decide to attribute a behavior to an internal disposition versus an environmental factor. Kelley used the term 'covariation' to convey that when making attributions, people have access to information from many observations, across different situations, and at many time points; therefore, people can see the way a behavior varies under these different conditions. He proposed three factors that influence the way we explain behavior:Consensus: The extent to which other people behave in the same way. There is high consensus when most people behave consistent with a given action/actor. Low consensus is when not many people behave in this way.Consistency: The extent to which a person usually behaves in a given way. There is high consistency when a person almost always behaves in a certain way. Low consistency is when a person almost never behaves like this.Distinctiveness: The extent to which an actor's behavior in one situation is different from his/her behavior in other situations. There is high distinctiveness when an actor does not behave this way in most situations. Low distinctiveness is when an actor does usually behave in a particular way in most situations.Kelley proposed that we are more likely to make dispositional attributions when consensus is low (most other people don't behave in the same way), consistency is high (a person behaves this way across most situations), and distinctiveness is low (a person's behavior is not unique to this situation). Alternatively, situational attributions are more likely reached when consensus is high, consistency is high, and distinctiveness is high.[11] His research helped to reveal the specific mechanisms underlying the process of making attributions.
Biased attributions[edit]
As early researchers explored the way people make causal attributions, they also recognized that attributions do not necessarily reflect reality and can be colored by a person's own perspective.[7][12] Certain conditions can prompt people to exhibit attribution biases, or draw inaccurate conclusions about the cause of a given behavior or outcome. In his work on attribution theory, Fritz Heider noted that in ambiguous situations, people make attributions based on their own wants and desires, which are therefore often skewed.[1] He also explained that this tendency was rooted in a need to maintain a positive self-concept, later termed the self-serving bias.
Kelley's covariation model also led to the acknowledgment of attribution biases.[11] The model explained the conditions under which people will make informed dispositional versus situational attributions. But, it assumed that people had access to such information (i.e., the consensus, consistency, and distinctiveness of a person's behavior). What about when we don't have access to such information, for example, when interacting with someone we don't know well? Lack of information results in a tendency to take cognitive shortcuts, resulting in different types of attribution biases, such as the actor-observer bias that will be discussed below.[7]
Cognitive explanation[edit]
Although psychologists agreed that people are prone to these cognitive biases, there existed disagreement concerning the cause of such biases. On one hand, supporters of a "cognitive model" argued that biases were a product of human information processing constraints. One major proponent of this view was Yale psychologist Michael Storms, who proposed this cognitive explanation following his 1973 study of social perception.[12] In his experiment, participants viewed a conversation between two individuals; we'll call them Actor one and Actor two. Some participants viewed the conversation while facing Actor one, such that they were unable to see the front of Actor two, while other participants viewed the conversation while facing Actor two, obstructed from the front of Actor one. Following the conversation, participants were asked to make attributions about the conversationalists. He found that participants ascribed more causal influence to the person they were looking at. In other words, participants made different attributions about people depending on the information they had access to. Storms used these results to bolster his theory of cognitively driven attribution biases; because we have no access to the world except for through our own eyes, we are inevitably constrained and consequently prone to biases. Similarly, social psychologist Anthony Greenwald described humans as possessing a totalitarian ego, meaning that we view the world through our own personal selves.[13] Therefore, different people inevitably interpret the world differently and in turn reach different conclusions.
Motivational explanation[edit]
These views of attributional biases as being a sole product of information processing constraints received criticism from researchers who argued that humans do not just passively interpret their world and make attributions; rather, we are active and goal-driven. Building on this criticism, research began to focus on the role of motives in driving attribution biases.[14] Researchers such as Ziva Kunda drew attention to the motivated aspects of attributions and attribution biases. Kunda in particular argued that certain biases only appear when people are presented with motivational pressures; therefore, they can not be exclusively explained by an objective cognitive process.[15] More specifically, we are more likely to construct biased social judgments when we are motivated to arrive at a particular conclusion, so long as we can justify this conclusion.[16]
Current theory[edit]
Early researchers explained attribution biases as cognitively driven and a product of information processing errors. In the early 1980s, studies demonstrated that there may also be a motivational component to attribution biases, such that our own desires and emotions have an impact on how we interpret social information.[16][17] Current research continues to explore the validity of both of these explanations by examining the function of specific types of attribution biases and their behavioral correlates through a variety of methods (e.g., research with children or using brain imaging techniques).[18][19][20]
Recent research on attribution biases has focused on identifying specific types of these biases and their impact on people's behavior.[8][21] Additionally, some psychologists have taken an applied approach and demonstrated how these biases can be understood in real-world contexts (e.g., the workplace or school).[22][23] Researchers have also used the theoretical framework of attributions and attribution biases in order to modify the way people interpret social information. Studies have implemented attributional retraining to help, for example, students have more positive perceptions of their own academic abilities.[22]
Limitations of the theory[edit]
There is much inconsistency in the claims made by scientists and researchers that attempt to prove or disprove attribution theories and the concept of attributional biases. The theory was formed as a comprehensive explanation of the way people interpret the basis of behaviors in human interactions. However, there have been studies that indicate cultural differences in the attribution biases between people of Eastern and Western societies.[24] Also, some scientists believe that attributional biases are only exhibited in certain contexts of interact

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีการแสดงที่มา [แก้ไข]
การวิจัยเกี่ยวกับอคติแสดงที่มีการก่อตั้งขึ้นในทฤษฎีแสดงที่มาซึ่งได้รับการเสนอให้อธิบายว่าทำไมและวิธีที่เราสร้างความหมายเกี่ยวกับคนอื่นและพฤติกรรมของเราเอง ทฤษฎีนี้มุ่งเน้นไปที่การระบุว่าผู้สังเกตการณ์จะใช้ข้อมูลใน / สภาพแวดล้อมทางสังคมของตนเพื่อที่จะสร้างคำอธิบายสาเหตุสำหรับการจัดกิจกรรม ทฤษฎีการแสดงที่มานอกจากนี้ยังมีคำอธิบายว่าทำไมคนที่แตกต่างกันสามารถตีความเหตุการณ์เดียวกันในรูปแบบที่แตกต่างกันและสิ่งที่ปัจจัยที่นำไปสู่การกำหนดลักษณะอคติ. [10]
ฟริตซ์ Heider [แก้ไข]
นักจิตวิทยาชาวเยอรมัน Heider แรกกล่าวถึงการอ้างเหตุผลในปี 1958 หนังสือของเขาจิตวิทยาความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล [1] Heider ทำผลงานที่สำคัญหลายอย่างที่วางรากฐานสำหรับการวิจัยต่อไปในทฤษฎีการกำหนดลักษณะและอคติแสดงที่มา เขาสังเกตเห็นว่าคนมีแนวโน้มที่จะทำให้ความแตกต่างระหว่างพฤติกรรมที่เกิดจากการจำหน่ายส่วนบุคคลเมื่อเทียบกับสภาพแวดล้อมหรือสถานการณ์ นอกจากนี้เขายังคาดการณ์ว่าคนมีแนวโน้มที่จะอธิบายพฤติกรรมของคนอื่นในแง่ของปัจจัย dispositional (เช่นเกิดจากบุคลิกของคนที่ได้รับของ) ในขณะที่ละเลยความต้องการของสถานการณ์โดยรอบ.
โจนส์และเดวิส [แก้ไข]
อาคารงานแรก Heider ของนักจิตวิทยาอื่น ๆ ในทศวรรษที่ 1960 และ 70s ขยายงานในการอ้างเหตุผลโดยนำเสนอทฤษฎีที่เกี่ยวข้องเพิ่มเติม ในปี 1965 นักจิตวิทยาสังคมเอ็ดเวิร์ดอีโจนส์และคี ธ เดวิสที่นำเสนอคำอธิบายสำหรับรูปแบบของการแสดงที่เรียกว่าทฤษฎีผู้สื่อข่าวอนุมาน. [6] A 'ผู้สื่อข่าวอนุมาน' หมายถึงสมมติฐานที่ว่าพฤติกรรมของบุคคลสะท้อนให้เห็นถึงอารมณ์ที่มั่นคงหรือลักษณะบุคลิกภาพ พวกเขาอธิบายว่าเงื่อนไขบางประการที่ทำให้เรามีโอกาสมากขึ้นที่จะทำให้อนุมานผู้สื่อข่าวเกี่ยวกับพฤติกรรมของใครบางคน:
ความตั้งใจที่คนมีแนวโน้มที่จะทำให้อนุมานผู้สื่อข่าวเมื่อพวกเขาตีความพฤติกรรมของใครบางคนเป็นเจตนามากกว่าโดยไม่ได้ตั้งใจปรารถนาสังคมคนมีแนวโน้มที่จะทำให้อนุมานผู้สื่อข่าวเมื่อพฤติกรรมของนักแสดงเป็นที่ไม่พึงประสงค์ต่อสังคมกว่าเมื่อมันเป็นธรรมดา. ผลของพฤติกรรมคนมีแนวโน้มที่จะทำให้ผู้สื่อข่าวหรือ dispositional อนุมานเมื่อมีคนกระทำอื่นของผลผลิตผลลัพธ์ที่หายากหรือไม่ได้ผลจากการกระทำอื่น ๆ . ฮาโรลด์เคลลี่ [แก้ไข] ไม่นานหลังจากที่โจนส์และเดวิสเป็นครั้งแรกที่เสนอทฤษฎีการอนุมานผู้สื่อข่าวของพวกเขาแฮโรลด์เคลลี่เป็นนักจิตวิทยาสังคมที่มีชื่อเสียงสำหรับการทำงานของเขาในทฤษฎีการพึ่งพาซึ่งกันและกันเช่นเดียวกับทฤษฎีแสดงที่มาเสนอรูปแบบ covariation ที่จะอธิบายวิธีที่ผู้คนให้การอ้างเหตุผล. [2] รุ่นนี้ช่วยในการ อธิบายวิธีการที่คนตัดสินใจที่จะแอตทริบิวต์พฤติกรรมไปสู่การจำหน่ายภายในเมื่อเทียบกับปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม เคลลี่ที่ใช้คำว่า 'covariation' จะสื่อว่าเมื่อมีการอ้างเหตุผลที่ผู้คนมีการเข้าถึงข้อมูลจากการสังเกตหลายข้ามสถานการณ์ที่แตกต่างกันและที่จุดเวลาหลาย ดังนั้นคนสามารถมองเห็นทางพฤติกรรมที่แตกต่างกันภายใต้เงื่อนไขที่แตกต่างกันเหล่านี้ เขาเสนอสามปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อวิธีการที่เราจะอธิบายพฤติกรรม: ความเห็น: ขอบเขตที่คนอื่นปฏิบัติตนในทางเดียวกัน มีมติในที่สูงคือเมื่อคนส่วนใหญ่มีพฤติกรรมที่สอดคล้องกับการดำเนินการรับ / นักแสดง ฉันทามติต่ำคือเมื่อไม่ได้หลายคนมีพฤติกรรมในลักษณะนี้. สอดคล้อง: ขอบเขตที่คนมักจะมีพฤติกรรมในทางที่กำหนด มีความมั่นคงสูงเมื่อคนมักจะมีพฤติกรรมในทางหนึ่ง สอดคล้องต่ำเมื่อคนแทบจะไม่เคยมีพฤติกรรมเช่นนี้. เด่น: ขอบเขตที่พฤติกรรมของนักแสดงในสถานการณ์ที่แตกต่างกันจาก / พฤติกรรมของเธอในสถานการณ์อื่น ๆ ของเขา มีความเป็นเอกเทศสูงคือเมื่อนักแสดงที่ไม่ได้ทำงานในลักษณะมากที่สุดในสถานการณ์นี้ ต่ำพิเศษคือเมื่อนักแสดงมักจะไม่ประพฤติตนในทางที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์ส่วนใหญ่. เคลลี่นำเสนอว่าเรามีแนวโน้มที่จะทำให้การอ้างเหตุผล dispositional ฉันทามติเมื่ออยู่ในระดับต่ำ (ของคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ไม่ได้มีพฤติกรรมในลักษณะเดียวกัน) ความมั่นคงสูง ( คนที่ทำงานข้ามสถานการณ์ส่วนใหญ่นี้) และความพิเศษอยู่ในระดับต่ำ (พฤติกรรมของบุคคลจะไม่ซ้ำกับสถานการณ์เช่นนี้) อีกวิธีหนึ่งคือการอ้างเหตุผลสถานการณ์จะถึงแนวโน้มที่เมื่อฉันทามติสูงความมั่นคงสูงและความพิเศษอยู่ในระดับสูง. [11] งานวิจัยของเขาจะช่วยเผยให้เห็นกลไกที่เฉพาะเจาะจงภายใต้กระบวนการของการอ้างเหตุผล. อ้างเหตุผลลำเอียง [แก้ไข] ในฐานะที่เป็นนักวิจัยในช่วงต้นสำรวจ วิธีที่ผู้คนให้การอ้างเหตุผลสาเหตุที่พวกเขายังได้รับการยอมรับว่าการอ้างเหตุผลไม่จำเป็นต้องสะท้อนความเป็นจริงและสามารถสีจากมุมมองของตัวเองของคน. [7] [12] ภาวะบางอย่างที่สามารถแจ้งให้คนที่จะแสดงอคติแสดงที่มาหรือข้อสรุปที่ไม่ถูกต้องเกี่ยวกับสาเหตุของการ พฤติกรรมที่ได้รับหรือผล ในการทำงานของเขาในทฤษฎีแสดงที่มาฟริตซ์ Heider ตั้งข้อสังเกตว่าในสถานการณ์ที่คลุมเครือทำให้คนอ้างเหตุผลขึ้นอยู่กับความต้องการและความปรารถนาของตัวเองซึ่งจึงเบ้มัก. [1] นอกจากนี้เขายังอธิบายว่าแนวโน้มนี้ได้รับการฝังรากอยู่ในความต้องการที่จะรักษาความเป็นบวกได้ แนวความคิดตัวเองต่อมาเรียกว่าอคติตัวเองให้บริการ. รุ่น covariation เคลลี่ยังนำไปสู่การรับรู้ของอคติแสดงที่มาได้. [11] รูปแบบการอธิบายภายใต้เงื่อนไขที่ผู้คนจะให้ข้อมูล dispositional เมื่อเทียบกับสถานการณ์การอ้างเหตุผล แต่ก็คิดว่าคนที่มีการเข้าถึงข้อมูลดังกล่าว (เช่นฉันทามติที่สอดคล้องและเป็นเอกเทศของพฤติกรรมของบุคคล) สิ่งที่เกี่ยวกับเมื่อเราไม่ได้มีการเข้าถึงข้อมูลดังกล่าวตัวอย่างเช่นเมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับคนที่เราไม่รู้จักกัน? ขาดผลข้อมูลในแนวโน้มที่จะใช้ทางลัดองค์ความรู้ที่เกิดขึ้นในรูปแบบที่แตกต่างกันของอคติลักษณะเช่นอคตินักแสดงผู้สังเกตการณ์ที่จะกล่าวถึงด้านล่าง. [7] คำอธิบายความรู้ความเข้าใจ [แก้ไข] แม้ว่านักจิตวิทยาเห็นว่าคนที่มีแนวโน้มที่จะเหล่านี้ อคติองค์ความรู้ที่มีอยู่ไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับสาเหตุของการมีอคติดังกล่าว หนึ่งในมือผู้สนับสนุนของ "รูปแบบองค์ความรู้" ถกเถียงกันอยู่ว่ามีอคติผลิตภัณฑ์ของข้อ จำกัด ในการประมวลผลข้อมูลของมนุษย์ หนึ่งในผู้สนับสนุนที่สำคัญของมุมมองนี้เป็นนักจิตวิทยาเยลไมเคิลพายุที่นำเสนอองค์ความรู้คำอธิบายดังต่อไปนี้ปี 1973 การศึกษาของการรับรู้ทางสังคม [12] ในการทดลองของเขาเข้าร่วมดูการสนทนาระหว่างบุคคลทั้งสอง. เราจะเรียกพวกเขานักแสดงและนักแสดงหนึ่งสอง ผู้เข้าร่วมบางคนมองว่าการสนทนาในขณะที่หันหน้าไปทางนักแสดงอย่างใดอย่างหนึ่งดังกล่าวว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะเห็นหน้าของนักแสดงทั้งสองในขณะที่คนอื่น ๆ มองว่าการสนทนาในขณะที่หันหน้าไปทางนักแสดงสองบดบังจากด้านหน้าของนักแสดงคนหนึ่ง ต่อไปนี้การสนทนาที่ผู้เข้าร่วมถูกถามเพื่อให้การอ้างเหตุผลเกี่ยวกับ conversationalists เขาพบว่าผู้เข้าร่วมกำหนดสาเหตุอิทธิพลมากขึ้นในคนที่พวกเขากำลังมองหาที่ ในคำอื่น ๆ ผู้เข้าร่วมทำการอ้างเหตุผลที่แตกต่างกันเกี่ยวกับคนที่ขึ้นอยู่กับข้อมูลที่พวกเขามีการเข้าถึง พายุใช้ผลลัพธ์เหล่านี้จะหนุนทฤษฎีของเขาขับเคลื่อน cognitively อคติแสดงที่มา; เพราะเรามีการเข้าถึงโลกไม่มียกเว้นผ่านสายตาของเราเองเรามีข้อ จำกัด อย่างหลีกเลี่ยงไม่และจึงมีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดอคติ ในทำนองเดียวกันนักจิตวิทยาสังคมแอนโธนีวาล์ดอธิบายมนุษย์ที่มีอัตตาเผด็จการหมายความว่าเรามองโลกผ่านตัวของเราเอง. [13] ดังนั้นคนที่แตกต่างกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ตีความโลกที่แตกต่างกันและในทางกลับถึงข้อสรุปที่แตกต่างกัน. คำอธิบายที่สร้างแรงบันดาลใจ [แก้ไข] มุมมองเหล่านี้ของอคติ attributional ว่าเป็นสินค้า แต่เพียงผู้เดียวของข้อ จำกัด ในการประมวลผลข้อมูลที่ได้รับการวิจารณ์จากนักวิจัยที่เป็นที่ถกเถียงกันว่ามนุษย์ไม่เพียงแค่อดทนตีความโลกของพวกเขาและทำให้การอ้างเหตุผล; แต่เรามีการใช้งานและเป้าหมายของการขับเคลื่อน อาคารในการวิจารณ์นี้การวิจัยเริ่มที่จะมุ่งเน้นไปที่บทบาทของแรงจูงใจในการผลักดันอคติแสดงที่มาได้. [14] นักวิจัยเช่น Ziva Kunda ดึงความสนใจไปในด้านที่มีแรงจูงใจของการอ้างเหตุผลและอคติแสดงที่มา คุนดาโดยเฉพาะอย่างยิ่งถกเถียงกันอยู่ว่าอคติบางอย่างจะปรากฏเมื่อมีคนจะมีแรงกดดันจากแรงบันดาลใจ; ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถอธิบายได้โดยเฉพาะกระบวนการความรู้ความเข้าใจวัตถุประสงค์. [15] โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรามีแนวโน้มที่จะสร้างคำตัดสินสังคมลำเอียงเมื่อเรามีแรงจูงใจที่จะมาถึงข้อสรุปที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งตราบใดที่เราสามารถแสดงให้เห็นถึงข้อสรุปนี้. [ 16] ทฤษฎีปัจจุบัน [แก้ไข] นักวิจัยอธิบายต้นอคติแสดงที่มาเป็นแรงผลักดัน cognitively และผลิตภัณฑ์จากข้อผิดพลาดในการประมวลผลข้อมูล ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1980 การศึกษาแสดงให้เห็นว่าอาจมีส่วนประกอบที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับการแสดงที่มาอคติดังกล่าวว่าความปรารถนาของเราเองและอารมณ์มีผลกระทบต่อวิธีการที่เราตีความข้อมูลทางสังคม. [16] [17] ปัจจุบันการวิจัยอย่างต่อเนื่องในการสำรวจความถูกต้องของ ทั้งสองคำอธิบายเหล่านี้โดยการตรวจสอบการทำงานของประเภทเฉพาะของอคติแสดงที่มาและความสัมพันธ์พฤติกรรมของพวกเขาผ่านความหลากหลายของวิธี (เช่นการวิจัยกับเด็กหรือการใช้เทคนิคการถ่ายภาพสมอง). [18] [19] [20] การวิจัยล่าสุดเกี่ยวกับอคติแสดงที่มา ได้มุ่งเน้นไปที่การระบุประเภทเฉพาะของอคติเหล่านี้และส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมของผู้คน. [8] [21] นอกจากนี้นักจิตวิทยาบางคนได้นำวิธีการใช้และแสดงให้เห็นถึงวิธีการที่ทำให้เกิดอคติเหล่านี้สามารถที่จะเข้าใจในบริบทโลกแห่งความจริง (เช่นสถานที่ทำงานหรือ โรงเรียน). [22] [23] นักวิจัยได้ใช้กรอบทฤษฎีของการอ้างเหตุผลและอคติแสดงที่มาในการที่จะปรับเปลี่ยนวิธีที่ผู้คนตีความข้อมูลทางสังคม การศึกษาได้ดำเนินการฝึกอบรม attributional ที่จะช่วยยกตัวอย่างเช่นนักเรียนมีการรับรู้เชิงบวกมากขึ้นของความสามารถทางวิชาการของตัวเอง. [22] ข้อ จำกัด ของทฤษฎี [แก้ไข] ที่มีความไม่สอดคล้องกันมากในการเรียกร้องที่ทำโดยนักวิทยาศาสตร์และนักวิจัยที่พยายามที่จะพิสูจน์หรือหักล้างทฤษฎีแสดงที่มาและแนวคิดของอคติ attributional ทฤษฎีก็กลายเป็นคำอธิบายที่ครอบคลุมของวิธีที่ผู้คนแปลความหมายพื้นฐานของพฤติกรรมในการมีปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ อย่างไรก็ตามมีการศึกษาที่บ่งบอกถึงความแตกต่างทางวัฒนธรรมในลักษณะอคติระหว่างคนตะวันออกและสังคมตะวันตก. [24] นอกจากนี้นักวิทยาศาสตร์บางคนเชื่อว่าอคติ attributional จะแสดงเฉพาะในบริบทหนึ่งของการโต้ตอบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลักษณะทฤษฎี [ แก้ไข ]
การวิจัยในลักษณะอคติก่อตั้งขึ้นในลักษณะที่เสนอทฤษฎีที่อธิบายว่าทำไมและวิธีการที่เราสร้างความหมายเกี่ยวกับผู้อื่นและพฤติกรรมของเราเอง ทฤษฎีนี้มุ่งเน้นการระบุวิธีการสังเกตการณ์ใช้ข้อมูลในของเขา / เธอในสังคมเพื่อสร้างคำอธิบายเชิงสาเหตุของเหตุการณ์ทฤษฎียังให้คำอธิบายสำหรับคนที่แตกต่างกันสามารถตีความเหตุการณ์เดียวกันในวิธีที่แตกต่างกันและสิ่งที่ปัจจัยที่สนับสนุนต่ออคติ [ 10 ]
ฟริตซ์ไฮเดอร์ [ แก้ไข ]
นักจิตวิทยาฟริตซ์ไฮเดอร์แรกกล่าวถึงการใน 1958 หนังสือจิตวิทยาของความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล[ 1 ] ไฮเดอร์ทำผลงานสำคัญหลายประการที่วางรากฐานสำหรับการวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับทฤษฎี และลักษณะ biases เขากล่าวว่า ผู้คนมักจะทำให้ความแตกต่างระหว่างพฤติกรรมที่เกิดจากนิสัยส่วนตัวกับสิ่งแวดล้อมหรือสภาพสถานการณ์เขายังทำนายว่าคนน่าจะอธิบายพฤติกรรมของผู้อื่นในแง่ของปัจจัย dispositional ( เช่น เกิดจากให้บุคลิกภาพของคน ) ในขณะที่ละเลยความต้องการสถานการณ์โดยรอบ .
โจนส์&เดวิส [ แก้ไข ]
ตึกไฮเดอร์ของงานแรก นักจิตวิทยาอื่น ๆ ในทศวรรษที่ 1960 และ 70s ในการขยายงาน โดย เสนอเพิ่มเติมแนวคิดทฤษฎีที่เกี่ยวข้อง ในปี 1965นักจิตวิทยาสังคมเอ็ดเวิร์ดอี. โจนส์ และ คีธ เดวิสเสนอคำอธิบายสำหรับรูปแบบของลักษณะเรียกว่าทฤษฎีการอนุมาน correspondent [ 6 ] ' การอนุมานเหมือนกัน ' หมายถึงสมมติว่าพฤติกรรมของคนที่สะท้อนให้เห็นถึงบุคลิกที่มั่นคงหรือลักษณะบุคลิกภาพพวกเขาอธิบายว่าเงื่อนไขบางอย่างทำให้เรามีโอกาสที่จะทำให้การอนุมาน correspondent เกี่ยวกับพฤติกรรมคน :

ตั้งใจผู้คนมีแนวโน้มที่จะทำให้การอนุมานเหมือนกันเมื่อพวกเขาตีความพฤติกรรมของบางคนที่เจตนามากกว่า

ตั้งใจปรารถนาสังคมผู้คนมีแนวโน้มที่จะทำให้การอนุมานเหมือนกันเมื่อพฤติกรรมของนักแสดงเป็นสังคมรังเกียจมากกว่าเมื่อมันเป็นปกติ ผลของพฤติกรรม
คนน่าจะให้นักข่าว หรือ dispositional การเมื่อการกระทำของคนอื่นผลผลิตผลที่หายาก หรือ ไม่เกิดด้วยการกระทำอื่น ๆ .
แฮโรลด์เคลลีย์ [ แก้ไข ]
หลังจากนั้น โจนส์ และ เดวิส ก่อนเสนอทฤษฎีการอนุมานเหมือนกันของแฮโรลด์เคลลีย์ , นักจิตวิทยาสังคมที่มีชื่อเสียงสำหรับการทำงานของเขาในทฤษฎีของการพึ่งพาอาศัยกัน รวมทั้งทฤษฎีที่เสนอ covariation แบบจำลองอธิบายวิธีที่ผู้คนให้อนุมาน .[ 2 ] รุ่นนี้ช่วยอธิบายว่า คนที่ตัดสินใจในลักษณะพฤติกรรมที่เป็นนิสัยภายใน และปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม เคลลี่ใช้คำว่า ' covariation ' จะสื่อว่าเมื่อการอนุมาน , ผู้คนสามารถเข้าถึงข้อมูลจากการสังเกตหลาย ในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน และที่จุดเวลา มาก ดังนั้นผู้คนสามารถเห็นทางพฤติกรรมที่แตกต่างกันไปภายใต้เงื่อนไขที่แตกต่างกันเหล่านี้ เขาเสนอ 3 ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อวิธีที่เราอธิบายพฤติกรรม :
เอกฉันท์ : ขอบเขตที่คนอื่นทำแบบเดียวกัน มีจำนวนสูงเมื่อคนส่วนใหญ่ประพฤติสอดคล้องกับได้รับการกระทำ / นักแสดง ความสอดคล้องกันคือเมื่อมีไม่กี่คนที่ทำแบบนี้
ความสอดคล้อง :ขอบเขตที่คนมักจะทำในให้นะ มีความมั่นคงสูง เมื่อ บุคคล มักจะทำงานในวิธีการบางอย่าง ความสอดคล้องต่ำคือเมื่อคนแทบจะไม่เคยทำตัวแบบนี้
เด่น : ขอบเขตที่พฤติกรรมของนักแสดงในสถานการณ์หนึ่ง แตกต่างจากพฤติกรรมของเขา / เธอในสถานการณ์อื่น ๆมีความพิเศษสูง เมื่อนักแสดงที่ไม่ได้ทำแบบนี้ในสถานการณ์มากที่สุด ความพิเศษต่ำ เมื่อนักแสดงมักประพฤติโดยเฉพาะในสถานการณ์ส่วนใหญ่ .
เคลลี่ เสนอว่าเราน่าจะให้ dispositional อนุมานเมื่อฉันทามติต่ำ ( คนส่วนใหญ่ไม่ปฏิบัติในลักษณะเดียวกัน )ความมั่นคงสูง ( คนที่ทำแบบนี้ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ ) และแตกต่างต่ำ ( พฤติกรรมของบุคคลจะไม่ซ้ำกับสถานการณ์นี้ ) อีกวิธีหนึ่งคือ การสถานการณ์มีแนวโน้มมากขึ้นถึงเมื่อฉันทามติสูง ความมั่นคงสูง และเด่นสูง . [ 11 ] งานวิจัยของเขาช่วยเปิดเผยกลไกเฉพาะในกระบวนการของการอนุมาน .
ลำเอียงอนุมาน [ แก้ไข ]
เป็นนักวิจัยแรกหาคนทําสาเหตุ พวกเขายังยอมรับว่า การไม่จําเป็นต้องสะท้อนความเป็นจริงและสามารถสี ตามมุมมองของแต่ละคน [ 7 ] [ 12 ] เงื่อนไขบางอย่างที่สามารถให้คนแสดงอคติต่อไม่ถูกต้อง หรือวาดข้อสรุปเกี่ยวกับสาเหตุของการให้ พฤติกรรมหรือผลในงานของเขาในทฤษฎี ฟริทซ์ ไฮเดอร์ กล่าวว่า ในสถานการณ์ที่คลุมเครือ ทำให้การยึดตนเองต้องการและความปรารถนา ซึ่งเป็นจึงมักจะเบ้ [ 1 ] นอกจากนี้เขายังอธิบายว่า แนวโน้มนี้คือ rooted ในจำเป็นต้องรักษาอัตมโนทัศน์เชิงบวก ต่อมายกให้ให้ตัวเองอคติ .
เคลลี่ covariation รุ่น ยังนำไปสู่การยอมรับของลักษณะ biases[ 11 ] โมเดลอธิบายสภาวะที่ผู้คนจะให้ข้อมูลการ dispositional เมื่อเทียบกับสถานการณ์ แต่ ก็ถือว่าประชาชนได้เข้าถึงข้อมูลดังกล่าว ( เช่น เอกฉันท์ ความสอดคล้อง และความพิเศษของพฤติกรรมของคน ) แล้วเมื่อเราไม่ สามารถเข้าถึงข้อมูลดังกล่าว ตัวอย่างเช่น เมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับคนที่เราไม่รู้จักดีการขาดผลข้อมูลในแนวโน้มที่จะใช้ทางลัดทางปัญญา ซึ่งในประเภทที่แตกต่างกันของลักษณะอคติ เช่น นักแสดง สังเกตอคติจะกล่าวถึงด้านล่าง [ 7 ]
รับรู้คำอธิบาย [ แก้ไข ]
แม้ว่านักจิตวิทยาเห็นด้วยที่คนมักจะอคติการรับรู้เหล่านี้มีอยู่ข้อขัดแย้งเกี่ยวกับสาเหตุของเช่น biases บนมือข้างหนึ่ง ,ผู้สนับสนุน " โมเดล " การคิดแย้งว่าอคติเป็นผลิตภัณฑ์ของมนุษย์การประมวลผลข้อมูลข้อจำกัด ผู้สนับสนุนหลักของมุมมองนี้คือ เยล นักจิตวิทยา ไมเคิล พายุ ที่เสนอความคิดนี้อธิบายต่อไปนี้ของเขา 1973 การศึกษาการรับรู้ทางสังคม [ 12 ] ในการทดลองของเขา เข้าร่วมชมการสนทนาระหว่างบุคคลสองคน เราจะเรียกพวกเขาว่านักแสดงและนักแสดง 2ผู้เข้าร่วมบางคนมองว่าการสนทนาในขณะที่หันนักแสดงหนึ่งเช่นที่พวกเขาไม่สามารถให้เห็นหน้านักแสดงสองคน ในขณะที่คนอื่น ๆมองว่าการสนทนาในขณะที่หันนักแสดงสองคน ขัดขวางจากด้านหน้าของนักแสดงคนหนึ่ง ต่อไปนี้การสนทนา ผู้ถูกถามเพื่อให้การเกี่ยวกับ conversationalists .เขาพบว่าผู้เข้าร่วมกล่าวโทษสาเหตุเพิ่มเติมอิทธิพลกับคนที่พวกเขากำลังมองหาที่ ในคำอื่น ๆที่ผู้เข้าร่วมทำการต่าง ๆ เกี่ยวกับคน ขึ้นอยู่กับข้อมูลที่พวกเขามีการเข้าถึง พายุใช้ผลลัพธ์เหล่านี้เพื่อสนับสนุนทฤษฎีของเขาของการประมวลผลอคติขับเคลื่อนต่อ เพราะเราไม่สามารถเข้าถึงโลกยกเว้นผ่านทางสายตาของเราเองเราย่อมบังคับและจึงมักจะ biases ในทำนองเดียวกัน นักจิตวิทยาสังคม แอนโทนี่ กรีนวอลด์อธิบายว่ามนุษย์มีความเป็นเผด็จการ หมายความว่าเราดูโลกผ่านตัวส่วนตัวของเราเอง . [ 13 ] ดังนั้น คนอื่นย่อมตีความโลกต่างกัน และจะถึงบทสรุปที่แตกต่างกัน ตามคำอธิบาย [ แก้ไข ]

มุมมองของอคติเชิงการอนุมานสาเหตุเหล่านี้เป็น ผลิตภัณฑ์ แต่เพียงผู้เดียวของข้อจำกัดการประมวลผลข้อมูลที่ได้รับการวิจารณ์จากนักวิจัยที่ถกเถียงกันอยู่ว่ามนุษย์ไม่ได้เป็นเพียงแค่อดทนอธิบายโลกของพวกเขาและทำให้การ แต่เราใช้งานและเป้าหมายขับเคลื่อน อาคารในการวิจารณ์งานวิจัยเริ่มที่จะมุ่งเน้นไปที่บทบาทของแรงจูงใจในการขับรถที่มา biases[ 14 ] นักวิจัยเช่นซีวา Kunda ดึงความสนใจไปกระตุ้นการอนุมานสาเหตุด้านและ biases Kunda โดยเฉพาะแย้งว่าอคติบางอย่างปรากฏเฉพาะเมื่อมีคนเสนอ ด้วยแรงกดดันแรงจูงใจ ; ดังนั้นจึงไม่สามารถอธิบายได้โดยเฉพาะ โดยมีกระบวนการคิด [ 15 ] มากขึ้นโดยเฉพาะเราน่าจะสร้างอคติตัดสินสังคมเมื่อเรามีแรงจูงใจที่จะมาถึงข้อสรุปใด ตราบเท่าที่เราสามารถอธิบายข้อสรุปนี้ . [ 16 ] [ แก้ไข ]

ปัจจุบันทฤษฎีนักวิจัยอธิบายลักษณะอคติเช่นการประมวลผลเร็วขับเคลื่อนและผลิตภัณฑ์ของการประมวลผลข้อมูลผิดพลาด ในต้นทศวรรษ 1980 ,การศึกษาแสดงให้เห็นว่ามันอาจจะสร้างแรงบันดาลใจต่ออคติเป็นส่วนประกอบ เช่น ความต้องการของเราเองและอารมณ์มีผลกระทบเกี่ยวกับวิธีการที่เราตีความข้อมูลทางสังคม[ 16 ] [ 17 ] การวิจัยในปัจจุบันยังคงสำรวจความถูกต้องของคำอธิบายเหล่านี้โดยการตรวจสอบการทำงานของประเภทเฉพาะของลักษณะและพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับอคติของพวกเขาโดยผ่านวิธีการต่าง ๆ ( เช่น การวิจัย กับเด็ก หรือการใช้เทคนิคการถ่ายภาพสมอง ) . [ 18 ] [ 19 ] [ 20 ]
งานวิจัยล่าสุดในลักษณะอคติได้เน้นในการระบุประเภทที่เฉพาะเจาะจงของอคติเหล่านี้และผลกระทบต่อพฤติกรรมของผู้คน [ 8 ] [ 21 ] นอกจากนี้ นักจิตวิทยาบางอย่างได้รับการประยุกต์วิธีการและแสดงวิธีการอคติเหล่านี้สามารถเข้าใจในบริบทจริง ( เช่นที่ทำงานหรือโรงเรียน )[ 22 ] [ 23 ] นักวิจัยได้ใช้กรอบทฤษฎีการอนุมานสาเหตุที่มาและอคติในการแก้ไขวิธีที่คนแปลข้อมูลทางสังคม การศึกษาได้ดำเนินการฝึกอบรมเชิงการอนุมานสาเหตุช่วย ตัวอย่างเช่น นักเรียนมีการรับรู้ในเชิงบวกมากขึ้นของความสามารถของตนเองวิชาการ [ 22 ]
ข้อจำกัดของทฤษฎี [ แก้ไข ]
มีความไม่สอดคล้องกันมากในการเรียกร้องที่ทำโดยนักวิทยาศาสตร์และนักวิจัยที่พยายามที่จะพิสูจน์หรือหักล้างทฤษฎีและแนวคิดเชิงการอนุมานสาเหตุอคติแสดงที่มา ทฤษฎีก่อตั้งขึ้นเป็นคำอธิบายที่ครอบคลุมของวิธีที่คนแปลความหมายพื้นฐานของพฤติกรรมปฏิสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ อย่างไรก็ตามมีการศึกษาที่แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างทางวัฒนธรรมในลักษณะอคติระหว่างคนตะวันออกและสังคมตะวันตก [ 24 ] นอกจากนี้ นักวิทยาศาสตร์บางคนเชื่อว่า อคติเชิงการอนุมานสาเหตุเท่านั้นจัดแสดงในบริบทหนึ่งของการโต้ตอบ