Mama, is it time to go?” I hadn’t p

M
ama, is it time to go?” I hadn’t
planned to cry, but the tears
came suddenly, and I wiped
them away with the back of my hand. I
didn’t want my older sister to see me crying.
“It’s almost time, Ruri,” my mother said
gently. Her face was fi
lled with a kind of
sadness I had never seen before.
I looked around at my empty room. Th
e
clothes that Mama always told me to hang up
in the closet, the junk piled on my dresser, the
old rag doll I could never bear to part with—
they were all gone. Th
ere was nothing left
in
my room, and there was nothing left
in the
rest of the house. Th
e rugs and furniture were
gone, the pictures and drapes were down, and
the closets and cupboards were empty. Th
e
house was like a gift
box aft
er the nice thing
inside was gone; just a lot of nothingness.
It was almost time to leave our home,
but we weren’t moving to a nicer house or
to a new town. It was April 21, 1942. Th
e
United States and Japan were at war, and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Mเว็บ มันเวลาไป" ฉันไม่ได้ วางแผนให้ แต่น้ำตา มาทันใดนั้น และฉันเช็ด พร้อมการกลับมาของพวกเขา ฉัน ไม่ต้องฉันพี่เห็นฉันร้องไห้"มันเป็นเวลาเกือบ Ruri, " แม่ของฉัน เบา ๆ ใบหน้าของเธอไร้สาย lled กับชนิดของ ความโศกเศร้าที่ผมไม่เคยเห็นก่อนผมมองรอบ ๆ ห้องของฉันว่างเปล่า Th อี เสื้อผ้าที่มาม่าจะบอกฉันจะวางสาย ในตู้เสื้อผ้า อีเมลขยะชั้นบนแต่งตัวของฉัน การ ตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วเก่าที่ผมไม่สามารถแบกส่วนด้วยกันพวกเขาได้หายไปทั้งหมด Th คำไม่มีอะไรเหลือ ใน ห้องพัก และไม่มีอะไรเหลือ ใน ส่วนที่เหลือของบ้าน Th อีพรมและเฟอร์นิเจอร์ หายไป รูปภาพและมินิถูกลง และ closets และตู้นั้นว่างเปล่า Th อี บ้านเป็นเหมือนของขวัญ กล่อง aft เอ้อ สิ่งที่ดี ภายในหายไป เพียงมาก nothingnessเป็นเวลาเกือบจะออกจากบ้านของเรา แต่เราไม่ได้ย้ายบ้านไป หรือ การเมืองใหม่ 21 เมษายน ปี 1942 ได้ Th อี สหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่นอยู่ในสงคราม และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

M
อะ? มันเป็นเวลาที่จะไป
"ผมไม่ได้วางแผนที่จะร้องไห้แต่น้ำตามาอย่างกระทันหันและฉันเช็ดพวกเขาออกไปกับหลังมือของฉัน ฉันไม่อยากให้พี่สาวของฉันที่จะเห็นฉันร้องไห้. "มันเป็นเวลาเกือบ Ruri" แม่ของฉันบอกว่าเบาๆ ใบหน้าของเธอถูกไฟlled กับชนิดของความโศกเศร้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน. ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องที่ว่างเปล่าของฉัน Th e-เสื้อผ้าที่แม่มักจะบอกว่าฉันไปวางในตู้เสื้อผ้าขยะซ้อนบนแผลของฉันตุ๊กตาเก่าผมไม่เคยทนที่จะเป็นส่วนหนึ่งโดยไม่มีพวกเขาก็หายไปทั้งหมด Th ก่อนได้ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในห้องของฉันและไม่มีอะไรเหลือในส่วนที่เหลือของบ้าน Th พรมจและเฟอร์นิเจอร์ที่ได้รับหายไปภาพและผ้าม่านที่ถูกลงและตู้เสื้อผ้าและตู้ว่างเปล่า Th e-บ้านเป็นเหมือนของขวัญกล่องท้ายเอ้อสิ่งที่ดีภายในก็หายไป; เพียงความว่างเปล่าจำนวนมาก. มันเกือบจะเป็นเวลาที่จะออกจากบ้านของเราแต่เราไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่บ้านดีกว่าหรือไปยังเมืองใหม่ มันเป็นวันที่ 21 เมษายน 1942 Th e สหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่นกำลังทำสงครามและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

M
แต่ , มันเป็นเวลาที่จะไป ? " ผมไม่ได้
วางแผนที่จะร้องไห้ แต่น้ำตา

มาและฉันเช็ดมันออกด้วยหลังมือของฉัน ผม
ไม่อยากให้พี่สาวเห็นฉันร้องไห้ .
" มันใกล้เวลารูริ " แม่บอกว่า
เบา ๆ ใบหน้าของเธอถูกฆ่า กับชนิดของไฟ

เศร้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันมองไปรอบๆห้อง
ที่ว่างเปล่าของฉัน th
E
เสื้อผ้าที่แม่บอกเสมอว่า ให้วางสาย
ในตู้ขยะกองอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งของฉัน
เก่า ตุ๊กตา ผมไม่อาจทนส่วนหนึ่งด้วย -
พวกเขาทั้งหมดหายไป ยังมีอะไรเหลือ งาม


ในห้องของผม และมันไม่มีอะไรเหลือเลย

ที่เหลือในบ้าน th e พรมและเฟอร์นิเจอร์ถูก

หายไป , ภาพและห้อยลงมาและ
ตู้และตู้ว่างอยู่ th
E
บ้านเหมือนกล่องของขวัญ


เอ้อท้ายเรือสิ่งดีภายในหายไป แค่มากของความว่างเปล่า .
มันเป็นเวลาเกือบจะออกจากบ้าน ,
แต่เราไม่ได้ย้ายไปตั้งบ้านหรือ
การเมืองใหม่ มันคือ 21 เมษายน 1942 th
E
สหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่นอยู่ที่สงคราม