THE DIARY OF LOLA BEAR: SNOW DAYMAR

THE DIARY OF LOLA BEAR: SNOW DAY
MARCH 5, 2015
snow1
Doodle’s Log: March 5, 2015.
It snowed last night. I can’t be sure how much, as I lack the thumbs required to utilize a ruler effectively, but the drifts come up to the beagle’s chin. I think the humans asked for it to punish me for bleeding all over their carpet the other night.
I have tried to explain to the beagle that snow is a terrible condition but she’ll have none of it. This morning when we went out for our morning constitutional, she made a mockery of herself by diving headfirst into the deepest snow. I tried to call her back to Mom and my side, but she pretended not to hear. Instead, she began blazing trails through the snow, though it is up to her chin and very cold, smiling like an idiot all the while. Mom laughed, which baffled me. I stood beside her, stoic, waiting for the charade to end so that we could return inside. She kept chanting at me to “be a good girl” and “go potty” even though we both know that it is madness to try to evacuate my bladder in snow that deep. I would surely die. Evidently the beagle has gone mad. I will not be so easily taken. I will wait until Mom or Dad shovels an area of the yard. They will have to do this eventually. I fear I may not be able to last until then, however, and that I may be forced to evacuate my bowels in Mom’s closet. Oh, how far I’ve fallen.
I heard Mom tell Dad that my webbed feet are defective, a fact which I know to be false. My webbed toes make me an excellent swimmer, or they would if I were ever desperate enough to need to swim. According to her, however, the webs are also supposed to keep the snow from collecting between my toes, which must be a lie. That is one of the snow’s evil tricks — getting frozen to your paw hair in between your toes and giving you frostbite. To “help me,” she says, Mom purchased paw covers, which only I am forced to wear. The paw covers are most humiliating. They have taken countless videos of my attempts to walk in them. They laugh. What sort of hell have I come to?
In addition, the humans will not leave. Normally, they all evacuate the house in the morning and return later in the day. This gives me time to tend to my affairs. I have business to take care of, namely spying on the cat and ascertaining how far progressed are her plans for total household domination. I fear she is close. In addition, I must frighten the birds who grow bolder every day and lay down a fine layer of my hair on all of the furniture to help keep the humans warmer. They are basically naked but cover themselves with blanket-like things that make them look ridiculous. Eventually, I hope they will appreciate my sacrifices.
I am liking the ear rubs and extra treats I have been given this morning, but I also caution myself to look out for the attached strings to such benevolence. It’s only a matter of time before I am forced outside again. I fear I may go mad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไดอารี่ของ LOLA หมี: หิมะวัน5 มีนาคม 2015snow1บันทึกของ doodle: 5 มีนาคม 2015มัน snowed คืน ผมไม่ได้แน่ใจว่าเท่าไร ฉันขาด thumbs ต้องใช้ไม้บรรทัดได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่ drifts ที่ขึ้นมาพอ ๆ กับชิน ผมคิดว่า มนุษย์ขอให้โทษฉันสำหรับเลือดทั่วพรมของคืนอื่นฉันได้พยายามอธิบายให้พอ ๆ กับที่ หิมะเป็นสภาพน่ากลัว แต่เธอจะไม่มีของมัน เช้านี้เมื่อเราออกไปในตอนเช้าของรัฐธรรมนูญ เธอทำ mockery ของตัวเอง โดย headfirst ดำเป็นหิมะสุด พยายามที่จะเรียกเธอกลับแม่และด้านของฉัน แต่เธอ pretended ไม่ฟัง แทน เธอเริ่มโชนแนวผ่านหิมะ ว่าอย่างเธอชิน และเย็นมาก ยิ้มเหมือนคนบ้าในขณะนั้น แม่หัวเราะ ซึ่ง baffled ฉัน ยืนข้างเธอ ใจ รอ charade สิ้นสุดเพื่อให้เราสามารถส่งคืนสินค้าภายใน เธอเก็บไว้สวดมนต์ที่ฉันต้อง "ผู้หญิงดี" และ "ไปไม่เต็มเต็ง" แม้ว่าเรารู้ว่า มันเป็นความบ้าพยายามอพยพออกจากกระเพาะของฉันในหิมะที่ลึก ฉันจะต้องตาย อย่างเห็นได้ชัดพอ ๆ กับหายบ้า ฉันจะไม่ได้ดังนั้นควร จะรอจนกว่าแม่หรือพ่อ shovels พื้นที่ลาน พวกเขาจะต้องทำในที่สุด ผมเกรงว่า ผมอาจไม่ได้สุดท้ายจนแล้ว อย่างไรก็ตาม และที่ฉันอาจบังคับให้อพยพออกจากไส้ของฉันในตู้เสื้อผ้าของแม่ โอ้ ไกลเท่าไรฉันได้ลดลงI heard Mom tell Dad that my webbed feet are defective, a fact which I know to be false. My webbed toes make me an excellent swimmer, or they would if I were ever desperate enough to need to swim. According to her, however, the webs are also supposed to keep the snow from collecting between my toes, which must be a lie. That is one of the snow’s evil tricks — getting frozen to your paw hair in between your toes and giving you frostbite. To “help me,” she says, Mom purchased paw covers, which only I am forced to wear. The paw covers are most humiliating. They have taken countless videos of my attempts to walk in them. They laugh. What sort of hell have I come to?In addition, the humans will not leave. Normally, they all evacuate the house in the morning and return later in the day. This gives me time to tend to my affairs. I have business to take care of, namely spying on the cat and ascertaining how far progressed are her plans for total household domination. I fear she is close. In addition, I must frighten the birds who grow bolder every day and lay down a fine layer of my hair on all of the furniture to help keep the humans warmer. They are basically naked but cover themselves with blanket-like things that make them look ridiculous. Eventually, I hope they will appreciate my sacrifices.I am liking the ear rubs and extra treats I have been given this morning, but I also caution myself to look out for the attached strings to such benevolence. It’s only a matter of time before I am forced outside again. I fear I may go mad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไดอารี่ของ LOLA BEAR: SNOW วันที่
5 มีนาคม 2015
snow1
เข้าสู่ระบบของ Doodle: วันที่ 5 มีนาคม 2015
มันหิมะคืนที่ผ่านมา ฉันไม่สามารถตรวจสอบวิธีการมากที่ผมขาดนิ้วหัวแม่มือที่จำเป็นในการใช้ประโยชน์จากผู้ปกครองอย่างมีประสิทธิภาพ แต่ลอยมาถึงคางสายสืบของ ผมคิดว่ามนุษย์ถามว่าจะลงโทษฉันสำหรับเลือดออกทั่วพรมของพวกเขาในคืนอื่น ๆ .
ฉันได้พยายามที่จะอธิบายให้สายสืบที่หิมะเป็นสภาพที่น่ากลัว แต่เธอจะมีไม่มีมัน เช้าวันนี้เมื่อเราออกไปตอนเช้าของเรารัฐธรรมนูญเธอทำเยาะเย้ยของตัวเองด้วยการดำน้ำหัวทิ่มลงไปในหิมะที่ลึกที่สุด ฉันพยายามที่จะเรียกเธอกลับไปที่แม่และด้านข้างของฉัน แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่เธอก็เริ่มเห็นได้ชัดเส้นทางผ่านหิมะ แต่มันขึ้นอยู่กับคางของเธอและหนาวมากยิ้มเหมือนคนงี่เง่าทั้งหมดในขณะที่ แม่หัวเราะซึ่งงงงันฉัน ฉันยืนอยู่ข้างเธออดทนรอปริศนาที่จะจบเพื่อให้เราสามารถกลับมาภายใน เธอยังคงสวดมนต์ที่ฉันไป "เป็นคนดี" และ "ไปไม่เต็มเต็ง" แม้ว่าเราทั้งสองรู้ว่ามันเป็นความบ้าคลั่งเพื่อพยายามที่จะอพยพออกจากกระเพาะปัสสาวะของฉันในหิมะที่ลึก ฉันก็จะตาย เห็นได้ชัดว่าสายสืบได้ไปบ้า ฉันจะไม่ต้องดำเนินการได้อย่างง่ายดาย ผมจะรอจนกว่าแม่หรือพ่อพลั่วพื้นที่ลานที่ พวกเขาจะต้องทำเช่นนี้ในที่สุด ฉันกลัวฉันอาจจะไม่สามารถที่จะมีไปจนถึงนั้นมาอย่างไรและที่ฉันอาจจะถูกบังคับให้อพยพบาดาลของฉันในตู้เสื้อผ้าของแม่ โอ้ว่าไกลฉันได้ลดลง.
ผมได้ยินแม่บอกพ่อว่าเท้าเป็นพังผืดของฉันมีข้อบกพร่องจริงที่ฉันรู้ว่าจะเป็นเท็จ เท้าเป็นพังผืดของฉันทำให้ฉันว่ายน้ำที่ดีหรือพวกเขาถ้าผมเคยหมดหวังมากพอที่จะต้องว่ายน้ำ ตามที่เธอ แต่ใยที่ควรนอกจากนี้ยังเพื่อให้หิมะจากการเก็บรวบรวมระหว่างนิ้วเท้าของฉันซึ่งจะต้องโกหก ที่เป็นหนึ่งในเทคนิคหิมะของความชั่วร้าย - ได้รับการแช่แข็งให้กับเส้นผมของคุณตีนในระหว่างนิ้วเท้าของคุณและให้คุณแอบแฝง เพื่อ "ช่วยฉัน" เธอกล่าวว่าแม่ซื้อผ้าห่มตีนซึ่งฉันถูกบังคับให้สวมใส่ ครอบคลุมตีนเป็นความอัปยศอดสูมากที่สุด พวกเขาได้นำวิดีโอนับไม่ถ้วนของความพยายามของฉันที่จะเดินในพวกเขา พวกเขาหัวเราะ. สิ่งที่จัดเรียงของนรกมีผมมา?
นอกจากนี้มนุษย์จะไม่ปล่อยให้ โดยปกติแล้วพวกเขาทุกคนอพยพออกจากบ้านในตอนเช้าและกลับในวันต่อมา นี้จะช่วยให้ฉันเวลาที่จะมีแนวโน้มที่จะเรื่องของฉัน ผมมีธุรกิจที่จะดูแลคือสืบในแมวและสอบถามวิธีการที่ก้าวหน้าไกลแผนการของเธอสำหรับการปกครองของครัวเรือนทั้งหมด ฉันกลัวเธออยู่ใกล้ นอกจากนี้ผมต้องขู่นกที่เติบโตโดดเด่นยิ่งขึ้นทุกวันและล้มตัวลงนอนชั้นดีของผมในทุกของเฟอร์นิเจอร์ที่จะช่วยให้มนุษย์ที่อบอุ่น พวกเขามีพื้นเปล่า แต่ครอบคลุมตัวเองกับสิ่งที่ผ้าห่มเหมือนที่ทำให้พวกเขาดูไร้สาระ ในที่สุดผมหวังว่าพวกเขาจะได้ชื่นชมความเสียสละของฉัน.
ฉันกำลังความชอบ rubs หูและถือว่าพิเศษที่ผมได้รับในเช้าวันนี้ แต่ฉันยังเตือนตัวเองให้มองออกไปสำหรับสตริงที่แนบมาเพื่อความเมตตากรุณาเช่น เป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ฉันกำลังบังคับให้ออกไปข้างนอกอีกครั้ง ฉันกลัวฉันอาจจะไปบ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไดอารี่ของโลล่าหมีหิมะวัน
5 มีนาคม 2015

สีขาวหิมะ 1color เข้าสู่ระบบ Doodle : 5 มีนาคม 2015 .
หิมะตกเมื่อคืนนี้ ฉันไม่แน่ใจเท่าไหร่ ผมขาด นิ้วต้องใช้ไม้บรรทัดได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่ลอยมาเป็นบีเกิ้ลคาง ฉันคิดว่ามนุษย์ขอลงโทษฉันเลือดออกทั่วพรมของพวกเขาในคืนนั้น
ฉันได้พยายามที่จะอธิบายกับ บีเกิ้ลที่หิมะเป็นเงื่อนไขที่น่ากลัว แต่เธอจะไม่มีมัน เมื่อเช้าตอนเราออกไปตอนเช้าตามรัฐธรรมนูญของเรา เธอสร้างมาเอง โดยเอาหัวดําน้ําในหิมะลึก ฉันพยายามโทรหาเธอกลับไปที่แม่และผม แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แทน เธอเริ่มเห็นได้ชัดเส้นทางผ่านหิมะแม้ว่าจะถึงคางของเธอ และหนาวมาก ยิ้มเหมือนคนบ้าตลอดเวลา . แม่หัวเราะ ซึ่งถูกใจฉัน ผมยืนอยู่ข้างๆ ความอดกลั้นของเธอ รอ ก็จบ ดังนั้นเราสามารถกลับเข้าไปข้างใน เธอเอาแต่สวดมนต์ที่ฉัน " เป็นผู้หญิงที่ดี " และ " กระโถนไปถึงแม้ว่าเราต่างรู้ว่ามันบ้าพยายามที่จะอพยพคนออกจากกระเพาะปัสสาวะของฉันในหิมะที่ลึก ฉันคงต้องตายแน่เห็นได้ชัดว่าบีเกิลบ้าไปแล้ว ผมจะไม่ได้ถ่าย ข้าจะรอจนกว่าแม่หรือพ่อ พลั่ว พื้นที่ของสนาม พวกเขาจะต้องทำในที่สุด ผมกลัวว่าผมอาจจะสุดท้ายจนกว่าจะถึงตอนนั้น , อย่างไรก็ตาม , และที่ฉันอาจจะถูกบังคับให้อพยพออกจากลำไส้ของฉันในตู้เสื้อผ้าของแม่ โอ้ ไกลแค่ไหนผมร่วง .
ผมได้ยินแม่บอกพ่อว่าผังพืดที่เท้าของผมไม่ได้ ความจริงที่ผมรู้ว่าเป็นเท็จเท้าเป็นพืดของฉันทำให้ฉันเป็นนักว่ายน้ำที่ดี หรือที่พวกเขาจะถ้าผมเคยสิ้นหวังจะต้องว่ายน้ำ อย่างไรก็ตามตามที่เธอ ใยแมงมุมยังต้องเก็บหิมะจากการเก็บรวบรวมระหว่างนิ้วเท้าของฉัน ที่ต้องโกหก ที่เป็นหนึ่งในเคล็ดลับ - ปีศาจหิมะเริ่มแข็งผมเท้าของคุณระหว่างเท้าของคุณและให้คุณน้ำแข็ง " ช่วยฉัน " เธอกล่าวแม่ซื้ออุ้งเท้าครอบคลุม ซึ่งผมถูกบังคับให้ใส่ อุ้งเท้าครอบคลุมอัปยศที่สุด มีถ่ายวิดีโอนับไม่ถ้วนของความพยายามของฉันที่จะเดินในพวกเขา พวกเขาหัวเราะ สิ่งที่จัดเรียงของนรกฉันมา ?
นอกจากนี้ มนุษย์จะไม่ปล่อยให้ โดยปกติแล้วพวกเขาทั้งหมดอพยพออกจากบ้านในตอนเช้าและกลับมาในภายหลังในวัน . นี้จะช่วยให้ฉันเวลาที่จะมีแนวโน้มที่จะกิจการของฉันผมมีธุรกิจที่ต้องดูแล คือ สายลับในแมวและสืบหาว่าไกลขึ้นเป็นแผนการของเธอเพื่อการปกครองทั้งหมดของครัวเรือน ผมกลัวเธออยู่ใกล้ นอกจากนี้ผมต้องขู่นกที่เติบโตขึ้นทุกวัน และนอนชั้นที่ดีของผมในทั้งหมดของเฟอร์นิเจอร์จะช่วยให้มนุษย์ที่อบอุ่นพวกเขามีพื้นเปลือยแต่ครอบคลุมตัวเองกับผ้าห่มเหมือนสิ่งที่ทำให้พวกเขาดูตลกมาก ในที่สุด ฉันหวังว่าพวกเขาจะขอบคุณการเสียสละของฉัน .
ผมชอบหู rubs และถือว่าพิเศษที่ฉันได้รับในเช้านี้ แต่ก็ระมัดระวังตัวเองให้มองหาเส้นสายเช่น ความปรารถนาดี มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ฉันจะบังคับข้างนอกอีก ผมกลัวว่าผมอาจจะบ้า