Leaving the space, how could Meirin

Leaving the space, how could Meirin not be excited. With such a magical space, the future of the Buda clan was hopeful.

Although Zhao could not learn magic or martial arts, a part of Meirin now thought that it was better for Zhao not to learn it. The old Buda clan had earned their nobility through honor, and they gained this honor through the battlefield in service to the Empire. But now the Buda clan was left with only one successor, so Meirin didn't want him to go through that.

It was better to use the space for farming. They wouldn't have to worry about food and water, and they could make money to help develop the Buda clan.

The Buda clan had gone from prosperity to grief, but it now seems like the clouds were vanishing with Zhao helping them live well.

Seeing the excited look on Meirin's face, Zhao was also very happy, because he knew that Meirin was really concerned about him. It felt really good to be concerned about. In his past life, Zhao was an orphan, so nobody cared about him. He loved this feeling, it warmed his heart.

"Master, if there's ever any danger, you should immediately go hide in your space. Do not worry about us. You are the only heir of the Buda clan. We can't risk you getting hurt."

"Don't worry, Grandma Meirin. I know what to do. As long as we keep a low profile in the future, we should be fine."

Meirin was about to say something, but then they heard a sound, and saw Blockhead running towards them. "Master! Master! I found a good place!" he shouted as he quickly ran down the mountain. He stopped at Zhao's side. "Master! I found a good place! Meets your requirements." He then pointed up the mountain. "There's a mountain pass. Not too difficult to walk there."

Zhao's face lit up. "Well, let's go. Grandma Meirin, you rest here. I'll go with Blockhead."

Meirin shook her head. "No, I'm going too. I have to take a look. If it's going to be our new farm land, I have to know the way to walk through the mountain pass." She then turned to Blockhead. "Lead the way."

Blockhead walked up the mountain while the two followed. The mountain was mostly barren with only a few weeds, but it was still tough going. Fortunately, they didn't have to walk very far, only three miles.

And then they saw it. It was a strange valley surrounded by cliffs, like a large stone had fallen from the sky and dug up a crater. Zhao stood there, stunned with mixed feelings. The valley was everything he required, especially the fact that you couldn't see it from the foot of the mountain, but how could they get down there?

Meirin turned and glared at Blockhead. "You stupid kid, you found such a hard place to get into. If we wanted to build a farm here, not to mention young master, how would the slaves go down there?"

Zhao was also annoyed at him. Although the valley wasn't that deep, only tens of meters or so, he still felt dizzy looking at it from where he was standing. With all the cliffs around, it would be difficult to get down there.

If they had a lot of materials, then they could probably build a long ladder. But unfortunately they didn't have enough materials to begin with, and it would be hard to build such a ladder with the wood on the mountain.

Blockhead looked at the two and laughed. "Master, Grandma Meirin, don't worry. Come with me." He walked towards the back of the iron mines.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ออกจากพื้นที่ วิธีอาจ Meirin ไม่ได้ตื่นเต้นกับการ ด้วยพื้นที่ดังกล่าวมีมนต์ขลัง อนาคตของกองทัพบูดาเป็นความหวังแม้ว่าเจียวสามารถเรียนเวทมนตร์หรือศิลปะการต่อสู้ เป็นส่วนหนึ่งของ Meirin ตอนนี้คิดว่า ดีกว่าสำหรับเจียวไม่ได้เรียนรู้มัน บูดากองทัพเก่าได้รับบรรดาศักดิ์ของตนผ่านเกียรติ และพวกเขาได้รับเกียรตินี้ผ่านสมรภูมิการจักรวรรดิ แต่ตอนนี้ กองทัพบูดาซ้ายกับทายาทเพียงหนึ่ง ดังนั้น Meirin ไม่ต้องการให้เขาไปถึงที่ก็ดีกว่าการใช้พื้นที่สำหรับทำการเกษตร พวกเขาจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและน้ำ และพวกเขาสามารถทำเงินให้ช่วยพัฒนากองทัพบูดาบูดากองทัพไปจากความเจริญรุ่งเรืองความเศร้าโศก แต่ตอนนี้ดูเหมือนเมฆก็หายสาบสูญกับ Zhao ที่ช่วยให้พวกเขาเป็นอยู่ที่ดีเห็นดูตื่นเต้นบนใบหน้าของ Meirin, Zhao ก็ยังมีความสุขมาก เพราะเขารู้ว่า Meirin กังวลเกี่ยวกับเขาจริง ๆ มันรู้สึกดีจริง ๆ ที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับ ในชีวิตที่ผ่านมาเขา Zhao เป็นเฟิน จึงไม่มีใครดูแลเกี่ยวกับเขา เขารักความรู้สึกนี้ มันอุ่นใจ"หลัก หากมีอันตรายใด ๆ เคย คุณควรทันทีไปซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ของคุณ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรา คุณเป็นทายาทเท่าตระกูลบูดา เราไม่มีความเสี่ยงคุณได้รับบาดเจ็บ""ไม่ต้องกังวล คุณยาย Meirin ฉันรู้ว่าจะทำอย่างไร ตราบใดที่เราเก็บโปรไฟล์ต่ำในอนาคต เราควรจะปรับ"Meirin ได้พูดบางอย่าง แต่พวกเขาได้ยินเสียง แล้วเห็นคนโง่ทำงานต่อพวกเขา "อาจารย์ ต้นแบบ พบ "เขาตะโกน ตามเขาอย่างรวดเร็ววิ่งลงภูเขา เขาหยุดที่ด้านข้างของ Zhao "อาจารย์ ที่พบ ตามต้องการ" เขาแล้วชี้ขึ้นไปบนภูเขา "มีช่องเขา ไม่ยากเกินไปเดินไป"เจาส์หน้าสว่างขึ้น "ดี ไปกันเถอะ ยาย Meirin หยุดพักที่นี่ ฉันจะไปกับคนโง่"Meirin ส่ายหัวของเธอ "ไม่ ฉันจะเกินไป การที่จะดูได้ ถ้ามันเป็นไปได้เราเพาะปลูกใหม่ ฉันมีที่จะเดินผ่านช่องเขา" เธอแล้วหันไปคนโง่ "นำทาง"คนโง่เดินขึ้นภูเขาในขณะที่สองตามมา ภูเขาเป็นส่วนใหญ่แห้งแล้ง มีเพียงกี่วัชพืช แต่มันก็ยังยากจะ โชคดี พวกเขาไม่ต้องเดินไกล เพียงสามไมล์แล้ว พวกเขาเห็น มันเป็นหุบเขาล้อมรอบ ด้วยหน้าผา เช่นตกจากท้องฟ้า และขุดขึ้นปล่องภูเขาไฟเป็นหินขนาดใหญ่ Zhao ยืน สตัน ด้วยความรู้สึกผสม ทุกอย่างที่เขาต้องการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่า คุณไม่สามารถดูได้จากเท้าของเขา แต่วิธีการที่พวกเขาอาจได้ลงเป็นหุบเขามีMeirin เปิด และ glared ที่คนโง่ "คุณโง่เด็ก คุณพบดังกล่าวยากที่จะได้รับใน ถ้าเราอยากจะสร้างฟาร์มนี่ ไม่ต้องพูดถึงหนุ่มหลัก จะทาสไปลงมี"Zhao ถูกยังรำคาญที่เขา แม้ไม่ใช่หุบเขาที่ลึก เพียงสิบเมตรหรือมากกว่านั้น เขายังคงรู้สึกหวิวมองมันจากที่เขายืน มีทั้งหน้าผาใกล้เคียง มันจะยากที่จะได้ลงมีถ้าพวกเขามีจำนวนมากวัสดุ พวกเขาสามารถคงสร้างบันไดยาว แต่น่าเสียดายพวกเขาไม่มีวัสดุเพียงพอกับ และมันจะยากที่จะสร้างบันได ด้วยไม้บนภูเขาคนโง่มองสอง และหัวเราะ "หลัก ยาย Meirin ไม่ต้องกังวล มากับฉัน" เขาเดินไปทางด้านหลังของเหมืองแร่เหล็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ออกจากพื้นที่ได้อย่างไรที่เมรินจะไม่ตื่นเต้น ด้วยเช่นพื้นที่ที่มีมนต์ขลังในอนาคตของตระกูล Buda เป็นความหวัง. แม้ว่า Zhao ไม่สามารถเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มายากลหรือเป็นส่วนหนึ่งของเมรินตอนนี้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีกว่าสำหรับ Zhao ไม่ได้ที่จะเรียนรู้มัน บูดาเปสต์ตระกูลเก่าได้รับความสูงส่งของพวกเขาผ่านเกียรติและพวกเขาได้รับเกียรตินี้ผ่านสนามรบในการให้บริการกับจักรวรรดิ แต่ตอนนี้ตระกูลบูดาก็เหลือเพียงหนึ่งทายาทดังนั้นเมรินไม่อยากให้เขาไปผ่านที่. ก็ยังดีกว่าที่จะใช้พื้นที่สำหรับทำการเกษตร พวกเขาจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารและน้ำและพวกเขาสามารถทำเงินได้เพื่อช่วยพัฒนาตระกูล Buda. บูดาเปสต์ตระกูลได้หายไปจากความเจริญรุ่งเรืองความเศร้าโศก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเหมือนเมฆที่ถูกหายไปกับ Zhao ช่วยให้พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างดีเห็นรูปลักษณ์ตื่นเต้นบนใบหน้าของเมรินของ Zhao ก็ยังมีความสุขมากเพราะเขารู้ว่าเมรินเป็นกังวลมากเกี่ยวกับตัวเขา มันให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆจะกังวลเกี่ยวกับ ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา Zhao เป็นเด็กกำพร้าจึงไม่มีใครได้รับการดูแลเกี่ยวกับเขา เขารักความรู้สึกนี้ก็อบอุ่นหัวใจของเขา. "Master ถ้ามีเคยอันตรายใด ๆ ที่คุณควรจะไปทันทีซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ของคุณ. ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรา. คุณเป็นทายาทคนเดียวของตระกูล Buda. เราไม่สามารถมีความเสี่ยงคุณ ได้รับบาดเจ็บ. " " ไม่ต้องกังวลยายเมริน. ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร. ตราบใดที่เราเก็บข้อมูลที่ต่ำในอนาคตเราควรจะปรับ. " เมรินกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วพวกเขาได้ยินเสียง และเห็นคนโง่ทำงานต่อพวกเขา "เจ้านาย! ต้นแบบ! ผมพบว่าสถานที่ที่ดี!" เขาตะโกนขณะที่เขารีบวิ่งลงมาจากภูเขา เขาหยุดที่ด้านข้างของ Zhao "เจ้านาย! ผมพบว่าสถานที่ที่ดี! ตรงตามความต้องการของคุณ." จากนั้นเขาก็ชี้ขึ้นไปบนภูเขา "มีผ่านภูเขา. ไม่ยากเกินไปที่จะเดินไปที่นั่น." ใบหน้าของ Zhao สว่างขึ้น "ดีขอไป. ยายเมรินคุณพักผ่อนที่นี่. ฉันจะไปกับคนโง่." เมรินส่ายหัวของเธอ "ไม่ฉันจะเกินไป. ฉันต้องใช้เวลาดู. ถ้ามันจะเป็นที่ดินฟาร์มใหม่ของเราก็ต้องรู้วิธีที่จะเดินผ่านผ่านภูเขา." จากนั้นเธอก็หันไปคนโง่ "นำไปสู่วิธีการที่." คนโง่เดินขึ้นไปบนภูเขาขณะที่ทั้งสองตาม ภูเขาที่แห้งแล้งเป็นส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่วัชพืช แต่มันก็ยังยากที่จะ โชคดีที่พวกเขาไม่ต้องเดินไกลมากเพียงสามไมล์. และแล้วพวกเขาเห็นมัน มันเป็นหุบเขาแปลกล้อมรอบด้วยหน้าผาเช่นหินขนาดใหญ่หล่นลงมาจากฟากฟ้าและขุดขึ้นปล่องภูเขาไฟ Zhao ยืนอยู่ที่นั่นตะลึงกับความรู้สึกผสม หุบเขาเป็นทุกสิ่งที่เขาจำเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่าคุณไม่สามารถมองเห็นได้จากเท้าของภูเขา แต่วิธีที่พวกเขาจะได้รับลงไปที่นั่น? เมรินหันจ้องหน้าคนโง่ "คุณเด็กโง่คุณพบดังกล่าวเป็นสถานที่ที่ยากที่จะได้เป็น. ถ้าเราต้องการที่จะสร้างฟาร์มที่นี่ไม่ต้องพูดถึงโทหนุ่มวิธีทาสจะไปลงที่นั่น?" Zhao ก็ยังรำคาญที่เขา แม้ว่าหุบเขาไม่ได้ว่าลึกเพียงสิบเมตรหรือเพื่อให้เขายังคงรู้สึกวิงเวียนมองมันจากที่เขากำลังยืนอยู่ มีหน้าผาที่อยู่รอบ ๆ มันจะเป็นเรื่องยากที่จะได้รับการลงมี. ถ้าพวกเขามีจำนวนมากของวัสดุที่แล้วพวกเขาก็อาจจะได้สร้างบันไดยาว แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้มีวัสดุพอที่จะเริ่มต้นด้วยและมันจะเป็นเรื่องยากที่จะสร้างเช่นบันไดด้วยไม้บนภูเขา. คนโง่มองที่สองและหัวเราะ "โทยายเมรินไม่ต้องกังวล. มากับฉัน." เขาเดินไปทางด้านหลังของการทำเหมืองแร่เหล็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ออกจากพื้นที่ จะ meirin ไม่ตื่นเต้น ด้วยเช่นพื้นที่ที่มีมนต์ขลัง อนาคตของ Buda ตระกูลก็หวังไว้ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เรียนรู้เวทมนตร์หรือศิลปะการต่อสู้ เป็นส่วนหนึ่งของ meirin ตอนนี้คิดว่ามันจะดีกว่าถ้าเจ้าไม่ได้เรียนรู้มัน ตระกูลขุนนางของพวกเขาผ่านเนื้อเก่าได้รับเกียรติ และได้รับเกียรตินี้ผ่านสมรภูมิในบริการให้กับจักรวรรดิ แต่ตอนนี้ Buda ตระกูลคือเหลือเพียงคนเดียวผู้สืบทอด ดังนั้น meirin ไม่อยากให้เขาเป็นอย่างนั้นมันจะดีกว่าที่จะใช้พื้นที่เพื่อการเกษตร พวกเขาจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารและน้ำ และพวกเขาสามารถสร้างรายได้เพื่อช่วยพัฒนาเนื้อของตระกูลที่บูดาตระกูลหายไปจากความมั่งคั่ง ความเศร้าโศก แต่ดูเหมือนตอนนี้เมฆกำลังหายไปกับจ้าวช่วยให้พวกเขามีชีวิตที่ดีเห็นดูตื่นเต้นบนใบหน้า meirin , จ้าว ก็มีความสุขมาก เพราะเขารู้ว่า meirin รู้สึกเป็นห่วงเขา มันรู้สึกดีจริง ๆต้องเป็นกังวล ชีวิตในอดีตของเขา จ้าว เป็นเด็กกำพร้า จึงไม่มีใครสนใจเขา เขาชอบความรู้สึกนี้ มันรู้สึกอบอุ่นหัวใจ" อาจารย์ ถ้ามีอันตรายใด ๆ , คุณทันทีควรไปซ่อนในพื้นที่ของคุณ ไม่ต้องเป็นห่วงเรา คุณเป็นทายาทคนเดียวของตระกูล บูดา . เราไม่อยากให้คุณต้องเจ็บ "" ไม่ต้องห่วง คุณยาย meirin . ผมรู้ว่าต้องทำยังไง ตราบใดที่เราเก็บโปรไฟล์ต่ำในอนาคต เราควรจะปรับ . "meirin กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ได้ยินเสียง และเห็นโง่วิ่งมาหาพวกเขา " อาจารย์ ! อาจารย์ ! ฉันพบสถานที่ที่ดี ! " เขาตะโกน เขารีบวิ่งลงภูเขา เขาหยุดอยู่ข้าง ๆ จ้าวของ” อาจารย์ ! ฉันพบสถานที่ที่ดี ! ตรงกับความต้องการของคุณ . " จากนั้นเขาก็ชี้ขึ้นภูเขา " มีผ่านภูเขา ไม่ยากเกินไปที่จะเดิน "หน้าจ้าวก็สว่างขึ้น " อืม ไปกันเถอะ คุณยาย meirin คุณพักที่นี่ ข้าจะไปกับเจ้าทึ่ม "meirin ส่ายหน้า " ไม่ ฉันจะไปด้วย ฉันต้องดู ถ้าจะฟาร์มใหม่ของเรา เราต้องรู้วิธีที่จะเดินผ่านช่องเขา . " จากนั้นเธอก็กลายเป็นคนไม่มีสมอง . นำทาง " .โง่เดินขึ้นภูเขา ตอนที่ 2 ติดตาม ภูเขาส่วนใหญ่แห้งแล้งมีเพียงไม่กี่ วัชพืช แต่มันก็ยังยากไป โชคดีที่พวกเขาไม่ต้องเดินไกลมาก แค่ 3 ไมล์แล้วมันเห็น มันแปลก ๆในหุบเขาล้อมรอบด้วยหน้าผา เหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า และขุดหลุมอุกกาบาต เจ้ายืนตะลึงกับความรู้สึกผสม หุบเขามีทุกอย่างที่เขาต้องการ โดยเฉพาะความจริงที่ว่าคุณไม่สามารถมองเห็นมันจากเท้าของภูเขา แต่พวกเขาจะลงไปmeirin หันไปถลึงตาใส่เจ้าทึ่ม " เจ้าเด็กโง่ เจ้าเจอยากมากสถานที่เข้าไป ถ้าเราต้องการที่จะสร้างฟาร์มนี่ ไม่ต้องพูดถึงคุณชาย ทำไมทาสไปที่นั่น ?จ้าวก็รำคาญเขา แม้ว่าหุบเขาไม่ใช่ที่ลึกเฉพาะสิบเมตรหรือดังนั้น เขาก็รู้สึกหน้ามืด มองมันจากที่ที่เขายืนอยู่ กับบรรดาหน้าผารอบๆมันจะยากที่จะไปที่นั่นถ้าพวกเขามีมากของวัสดุแล้ว พวกเขาอาจจะสร้างบันไดยาว แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้มีวัสดุเพียงพอที่จะเริ่มต้นด้วยและมันจะยากที่จะสร้างเป็นบันไดด้วยไม้บนภูเขาคนโง่มองทั้งสองแล้วหัวเราะ " อาจารย์ ย่า meirin ไม่ต้องห่วง มากับฉัน . " เขาเดินเข้ามาทางด้านหลังของ เหล็ก เหมืองแร่