When, one day of 1929, writer Thoma

When, one day of 1929, writer Thomas Wolfe, decided to keep the appointment made by Max Perkins, editor at Scribner's, he had no illusions: his manuscript would be turned down as had invariably been the case. But, to his happy amazement, his novel, which was to become "Look Homeward, Angel", was accepted for publication. The only trouble was that it was overlong (5,000 pages) and had to be reduced. Although reluctant to see his poetic prose trimmed, Wolfe agreed and helped by Perkins, who had become a true friend, managed to cut 90,000 words from the book, with the result that it instantly became a favorite with the critics and best seller. Success was even greater in 1935 when "Of Time end the River" appeared, but the fight for reducing Wolfe's logorrheic written expression had been even longer (over two years) and bitter ultimately taking its toll, the relationships between the two men gradually deteriorating. Wolfe did not feel grateful to Perkins any longer but had started .

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อ 1929 เขียนโทมัสสี วันหนึ่งตัดสินใจที่จะเก็บการนัดหมายโดยเพอร์กินสูงสุด editor ที่ Scribner ของ เขาไม่เห็นภาพ: ฉบับของเขาจะหันลงเป็นคงเส้นคงวาเป็นกรณี แต่ เพื่อความประหลาดใจของเขามีความสุข นวนิยายของเขา ซึ่งจะกลายเป็น "ดู Homeward แองเจิล" ยอมรับสำหรับสิ่งพิมพ์ ปัญหาเดียวคือ ว่า มัน overlong (5,000 หน้า) และต้องลดลง แม้ว่าเต็มใจที่จะดูเขาร้อยแก้วบทกวีตัด สียอมรับ และช่วยเหลือ โดยเพอร์กิน ผู้ที่เป็นเพื่อนแท้ จัดการตัด 90,000 คำจากหนังสือ กับผลที่ได้ทันทีกลายเป็นความนิยมจากนักวิจารณ์และขายดีที่สุด ประสบความสำเร็จมากขึ้นในปี 1935 เมื่อ "เวลาสิ้นสุดแม่น้ำ" ปรากฏ แต่การต่อสู้การลดสีของ logorrheic เขียนนิพจน์ ได้รับได้อีกต่อไป (สองปี) และขมขื่นในที่สุดการโทร ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายสองคนที่ค่อย ๆ ทรุดโทรม สีสาบขอบคุณเพอร์กินอีกต่อไป แต่ได้เริ่มต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อวันหนึ่งของปี 1929 นักเขียนโทมัสวูล์ฟตัดสินใจที่จะเก็บได้รับการแต่งตั้งที่ทำโดยแม็กซ์เพอร์กินบรรณาธิการ Scribner ของเขาไม่มีภาพลวงตา: เขียนด้วยลายมือของเขาจะหันลงในขณะที่ได้รับอย่างสม่ำเสมอกรณี แต่ท่ามกลางความประหลาดใจของเขามีความสุขนวนิยายของเขาซึ่งกำลังจะกลายเป็น "ดูบ้านแองเจิล" ได้รับการยอมรับให้ตีพิมพ์ ปัญหาเดียวก็คือว่ามันยืดเยื้อ (5,000 หน้า) และจะต้องลดลง แม้ว่าจะไม่เต็มใจที่จะเห็นร้อยแก้วบทกวีของเขาตัดวูล์ฟเห็นด้วยและช่วยโดยเพอร์กินผู้ที่เป็นเพื่อนแท้ที่มีการจัดการที่จะตัด 90,000 คำจากหนังสือเล่มนี้มีผลว่ามันทันทีกลายเป็นที่ชื่นชอบกับนักวิจารณ์และผู้ขายที่ดีที่สุด ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่าในปี 1935 เมื่อ "ของเวลาสิ้นสุดแม่น้ำ" ปรากฏ แต่การต่อสู้เพื่อลดการแสดงออกเป็นลายลักษณ์อักษรของวูล์ฟ logorrheic ที่ได้รับได้อีกต่อไป (มากกว่าสองปี) และขมในท้ายที่สุดการโทรของความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้น วูล์ฟไม่ได้รู้สึกขอบคุณที่เพอร์กินได้อีกต่อไป แต่ได้เริ่มต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันสามารถทำมันแบบนี้