FauxbourdonFrom Wikipedia, the free

Fauxbourdon
From Wikipedia, the free encyclopedia
Fauxbourdon (also Fauxbordon, and also commonly two words: Faux bourdon or Faulx bourdon) – French for false bass – is a technique of musical harmonisation used in the late Middle Ages and early Renaissance, particularly by composers of the Burgundian School. Guillaume Dufay was a prominent practitioner of the form (as was John Dunstaple), and may have been its inventor. The homophony and mostly parallel harmony allows the text of the mostly liturgical lyrics to be understood clearly.
Contents
1 Description
2 Hymn singing
3 History
4 See also
5 Sources
Description[edit]
In its simplest form, fauxbourdon consists of the cantus firmus and two other parts a sixth and a perfect fourth below. To prevent monotony, or create a cadence, the lowest voice sometimes jumps down to the octave, and any of the accompanying voices may have minor embellishments. Usually just a small part of a composition employs the fauxbourdon technique.

Example of fauxbourdon. This is a portion of Ave Maris Stella, a Marian Antiphon, in a setting by Guillaume Dufay, transcribed into modern notation. The top and bottom lines are freely composed; the middle line, designated "fauxbourdon" in the original, follows the top line but exactly a perfect fourth below. The bottom line is often, but not always, a sixth below the top line; it is embellished, and reaches cadences on the octave. About this sound Play (help·info)
Hymn singing[edit]
In a hymn, the term is sometimes used when the congregation sings in parallel octaves, with some singers singing a treble descant over the melody, but the term was historically used to indicate an arrangement of the tune in four parts with the melody in the tenor voice, such as those composed by sixteenth- and seventeenth-century English composers including John Dowland, Giles Farnaby, and Thomas Ravenscroft.
History[edit]
The earliest explicit example of fauxbourdon may be in the manuscript I-BC Q15 (Bologna, Museo Internazionale e Biblioteca della Musica, MS Q15), compiled around 1435, which contains several examples, including one by Dufay dating probably to around 1430. Since many early 15th century compositions are anonymous, and dating is often problematic, exact determination of the authorship of the earliest fauxbourdon is difficult. Dufay's contribution to this collection contains the first actual use of the term, in the closing part of his Missa Sancti Jacobi. It is possible that his use of the word "bourdon" was intended as a pun on St. James' "staff" (which Dufay, or the copyist, drew in miniature above the music). Cividale, Museo Civico MS 101 has a work "O salutaris hostia" (f. 82v) which seems to be a work of fauxbourdon, but not labelled as such.[1]
The earliest definitely datable example of fauxbourdon is in a motet by Dufay, Supremum est mortalibus, which was written for the treaty reconciling the differences between Pope Eugene IV and Sigismund, after which Sigismund was crowned as Holy Roman Emperor, which happened on May 31, 1433. In this motet, which is for four voices, when the tenor—the lowest voice—drops out, the upper three voices proceed in fauxbourdon.
Even though its first use appears to have been in Italy, fauxbourdon was to become a defining characteristic of the Burgundian style which flourished in the Low Countries through the middle of the 15th century. Composers such as Gilles Binchois, Antoine Busnois, and Johannes Brassart all frequently used the technique, always adapting it to their personal styles.
A related, but separate, development took place in England in the 15th century, called faburden. While superficially similar, especially in that it involved chains of 6–3 chords with octave-fifth consonances at the ends of phrases, faburden was a schematic method of harmonization of an existing chant; in the case of faburden, the chant was in the middle voice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

FauxbourdonFrom Wikipedia, the free encyclopediaFauxbourdon (also Fauxbordon, and also commonly two words: Faux bourdon or Faulx bourdon) – French for false bass – is a technique of musical harmonisation used in the late Middle Ages and early Renaissance, particularly by composers of the Burgundian School. Guillaume Dufay was a prominent practitioner of the form (as was John Dunstaple), and may have been its inventor. The homophony and mostly parallel harmony allows the text of the mostly liturgical lyrics to be understood clearly.Contents1 Description2 Hymn singing3 History4 See also5 SourcesDescription[edit]In its simplest form, fauxbourdon consists of the cantus firmus and two other parts a sixth and a perfect fourth below. To prevent monotony, or create a cadence, the lowest voice sometimes jumps down to the octave, and any of the accompanying voices may have minor embellishments. Usually just a small part of a composition employs the fauxbourdon technique.Example of fauxbourdon. This is a portion of Ave Maris Stella, a Marian Antiphon, in a setting by Guillaume Dufay, transcribed into modern notation. The top and bottom lines are freely composed; the middle line, designated "fauxbourdon" in the original, follows the top line but exactly a perfect fourth below. The bottom line is often, but not always, a sixth below the top line; it is embellished, and reaches cadences on the octave. About this sound Play (help·info)ร้องเพลงสดุดี [แก้ไข]ในการสวด คำบางครั้งใช้เมื่อคณะที่ร้องใน octaves ขนาน กับบางนักร้องที่ร้องเพลง descant เครื่องดนตรีเสียงสูงกว่าเมโลดี้ แต่อดีตมีใช้คำเพื่อบ่งชี้การจัดปรับแต่งในส่วนที่ 4 กับเมโลดี้ในเสียงเทเนอร์ เช่นประกอบด้วย โดยคีตกวีอังกฤษ sixteenth และ seventeenth-ศตวรรษรวมทั้งจอห์นเดาว์แลนด์, Giles Farnaby และ Thomas Ravenscroft[แก้ไข] ประวัติศาสตร์แรกสุดชัดเจนตัวอย่างของ fauxbourdon อาจจะฉบับฉัน-BC Q15 (โลน่า อินเตอร์มิลานอี Biblioteca ลลา Musica, MS Q15 ทุก), ประมาณ 1435 ซึ่งประกอบด้วยตัวอย่างหลาย รวมถึง โดย Dufay อายุคงประมาณ 1430 จาก คอมไพล์ได้ เนื่องจากในช่วงต้นศตวรรษที่ 15 จนเป็นไม่ระบุชื่อ และเดทมักจะมีปัญหา กำหนดแน่นอนของเสียของ fauxbourdon แรกสุดเป็นเรื่องยาก เงินสมทบของ Dufay คอลเลกชันนี้ประกอบด้วยใช้จริงครั้งแรกของระยะ ในส่วนปิดของเขา Missa Sancti Jacobi มันเป็นไปได้ว่า เขาใช้คำ "bourdon" มีไว้ปั่นของ St. James "พนักงาน" (ซึ่ง Dufay หรือ copyist วาดในขนาดเล็กเหนือเพลง) Cividale พิพิธภัณฑ์ Civico MS 101 ได้งาน "O salutaris hostia" (เอฟ 82v) ซึ่งน่าจะ เป็นงานของ fauxbourdon แต่ไม่ได้มันเป็นเช่นนั้น[1]แรกสุดอย่างแน่นอน datable ของ fauxbourdon เป็นโมเต็ตโดย Dufay, Supremum est mortalibus ซึ่งถูกเขียนขึ้นสำหรับการกระทบยอดผลต่างระหว่างสมเด็จพระสันตะปาปา Eugene IV และพระเจ้าซีกิสมุนด์ หลังจากที่พระเจ้าซีกิสมุนด์ที่มงกุฎเป็นพระจักรพรรดิโรมัน ซึ่งเกิดขึ้นในวันที่ 31 พ.ค. 1433 สนธิ ในโมเต็ตนี้ ซึ่งเป็นเสียงสี่ เมื่อเทเนอร์ตัวเสียงต่ำ — หยดออก บนเสียงที่สามดำเนินการใน fauxbourdonแม้ว่าการใช้ครั้งแรกปรากฏ ได้ในอิตาลี fauxbourdon ที่เป็น ลักษณะการกำหนดสไตล์ของเบอร์กันดีซึ่งเจริญรุ่งเรืองในประเทศต่ำถึงกลางศตวรรษ 15 คีตกวีเช่น Gilles Binchois, Antoine Busnois และ Brassart โยฮันเนสทั้งหมดมักใช้เทคนิค เสมอสมดุลกับลักษณะส่วนบุคคลของพวกเขาการพัฒนาที่เกี่ยวข้อง แต่ แยก ใช้ในอังกฤษในศตวรรษ 15 เรียกว่า faburden ในขณะที่เผิน ๆ คล้าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในที่มันเกี่ยวข้องกับห่วงโซ่ของ chords 6-3 กับอ็อกเทฟห้า consonances ที่ปลายของวลี faburden ถูกวิธีแผนผังวงจรของการปรองดองของ chant อยู่ ในกรณีของ faburden, chant อยู่ในเสียงกลาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

fauxbourdon
จากวิกิพีเดีย สารานุกรม fauxbourdon
ฟรี ( ยัง fauxbordon และยังปกติสองคำ : Bourdon ลูกอ๊อดหรือ faulx Bourdon ) –ฝรั่งเศส–เบสปลอมเป็นเทคนิคการใช้ดนตรีการประสานกันในปลายยุคกลางกับยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาตอนต้น โดยเฉพาะของโรงเรียน Burgundian คีตกวี . กิโยม ดูเฟย์เป็นผู้ประกอบการที่โดดเด่นของรูปแบบ ( เช่น จอ dunstaple )และอาจได้รับของนักประดิษฐ์ พวกโฮโมโฟนี และส่วนใหญ่ขนานสามัคคีช่วยให้ข้อความของเพลงส่วนใหญ่พิธีกรรมเพื่อให้เข้าใจชัดเจน เนื้อหารายละเอียด

1
2
3
4 สวดร้องเพลงประวัติศาสตร์ดูรายละเอียดแหล่ง

5 [ แก้ไข ]
ในรูปแบบที่ง่ายที่สุดของ fauxbourdon ประกอบด้วยแคนเติส firmus และสองอื่น ๆส่วนที่หกและสมบูรณ์แบบ 4 ด้านล่าง เพื่อป้องกันความซ้ำซากหรือสร้างลีลาเสียงสุดบางครั้งกระโดดลงไปใหม่ และของประกอบเสียงอาจมีการปรุงแต่งเล็กน้อย ปกติเพียงส่วนเล็ก ๆของการใช้เทคนิค fauxbourdon

ตัวอย่างของ fauxbourdon . นี้เป็นส่วนหนึ่งของ Ave Maris Stella , Marian โคลงสรรเสริญในการตั้งค่าโดย กิโยม ดูเฟย์แกะเป็นโน้ต , ทันสมัย บรรทัดด้านบนและด้านล่างเป็นอิสระประกอบด้วย ;เส้นกลาง เขต " fauxbourdon " ในต้นฉบับตามบรรทัดด้านบน แต่ตรงสมบูรณ์แบบสี่ด้านล่าง บรรทัดล่างคือ บ่อย แต่ไม่เสมอไป ที่หก ด้านล่าง บรรทัดบนสุด คือ ประดับประดา และถึงจังหวะบนความถี่ เรื่องนี้เล่นเสียง ( ช่วยให้ข้อมูลด้วย ) [ แก้ไข ]

เพลงร้องในเพลง คำบางครั้งใช้เมื่อชุมนุมร้องเพลงในคีย์แบบขนานกับนักร้องบางคนร้องเสียงแหลมพูดยืดยาวกว่าเพลง แต่เมื่อก่อนในอดีตใช้เพื่อบ่งชี้การปรับสี่ส่วนกับเสียงเพลงในบรรยากาศเสียง เช่นคีตกวีชาวอังกฤษผู้ประกอบด้วย 16 - ศตวรรษที่รวมทั้งจอห์นเดาว์แลนด์ไจลส์ฟาร์เนอบี้ และ โทมัส เรเวินสกรอฟต์ [ แก้ไข ]
.
ประวัติตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดของ fauxbourdon อาจอยู่ในต้นฉบับ i-bc q15 ( โบโลญญา , พิพิธภัณฑ์และห้องสมุด Internazionale della Musica , MS q15 ) รวบรวมรอบ ๆผู้ซึ่งมีตัวอย่างหลายแห่งรวมถึงหนึ่งโดยดูเฟย์คบกันคงประมาณ 1 . ตั้งแต่ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 15 หลายองค์ประกอบข้อมูลและเดทมักจะมีปัญหาปริมาณที่แน่นอนของการประพันธ์ของ fauxbourdon แรกได้ยาก ดูเฟย์สร้างคอลเลกชันนี้มีการใช้งานจริงครั้งแรกของเทอม ในมิสซาปิดส่วนหนึ่งของ Georges จาโคบี้ มันเป็นไปได้ว่า เขาใช้คำว่า " บูร์ดอน " ไว้เป็นพันในเซนต์เจมส์ " เจ้าหน้าที่ " ( ซึ่งดูเฟย์ หรือผู้ที่ลอกเลียนแบบมาย่อส่วนเหนือเพลง ) cividale ,