One of the most frequent criticisms is that the firm has lost, or even fired, a lot of good bankers, and that it's
having trouble replacing them. One of the most damaging losses, say many, was William Strong, a long-time
Salomon banker who most recently headed European investment banking. He left the firm in early 1993 to run
Morgan Stanley &Co.'s domestic corporate finance out of Chicago.
And, partly but not entirely because of the crisis, there's been something of a revolving door at the top of
investment banking over the past few years. Just before the crisis, in one of Salomon's periodic attempts to beef
up investment banking, chairman John Gutfreund turned out the department's head, Jay Higgins, and replaced
him with Maughan, who'd made a big success of the firm's Tokyo business, and Lee Higdon, one of the firm's
best-regarded bankers.
The two made a clean sweep through corporate finance, expanding its turf and replacing co-head Dennis Bovin
with Fast. (Frederic Seegal, the other co-head, has since left the firm, as have Higgins and Bovin.)
Then came the Treasury scandal, and Maughan's elevation to president. To replace him, the firm named
Barrett, then head of financial institutions. Less than two years later, Higdon was gone, tapped as Dean of the
University of Virginia's business school. That left Richard Barrett sole head of the department.
Competitors and ex-officials doubt Salomon's single-minded commitment to investment banking. "I don't think
Deryck ever got up in front of a group of partners and said 'I will kill to make this place a truly dominant
investment bank,'" says someone who left the firm partly because he didn't think it was committing the
resources investment banking needed.
As for Barrett, he's widely described as a good manager and a genuinely nice person. ("It was one of the most
pleasant discussions I've ever had with a competitor," says one banker who recently sat next to Barrett at a
business dinner.) But critics claim that Barrett isn't a visionary leader.
CONSIDERABLE STRENGTHS
Those critics are barking up the wrong tree, says William Boardman, senior executive vice president of Banc
One. Trust, confidence and communication are what matters, he argues--at least in the banking industry.
"You need the ability to go to Peoria or Winston-Salem and sit down with bankers and instill confidence, respect
and liking," he says. "Dick Barrett is extraordinarily capable of doing that, and that's the kind of relationship that
leads to business."
Barrett's response to accusations that the firm isn't willing to do whatever it takes to succeed in investment
banking is sharp--and unexpected. "There is nobody here who will do 'whatever it takes' to do anything," he
snaps. "We are definitely into a cost and return analysis. If it makes sense
One of the most frequent criticisms is that the firm has lost, or even fired, a lot of good bankers, and that it's
having trouble replacing them. One of the most damaging losses, say many, was William Strong, a long-time
Salomon banker who most recently headed European investment banking. He left the firm in early 1993 to run
Morgan Stanley &Co.'s domestic corporate finance out of Chicago.
And, partly but not entirely because of the crisis, there's been something of a revolving door at the top of
investment banking over the past few years. Just before the crisis, in one of Salomon's periodic attempts to beef
up investment banking, chairman John Gutfreund turned out the department's head, Jay Higgins, and replaced
him with Maughan, who'd made a big success of the firm's Tokyo business, and Lee Higdon, one of the firm's
best-regarded bankers.
The two made a clean sweep through corporate finance, expanding its turf and replacing co-head Dennis Bovin
with Fast. (Frederic Seegal, the other co-head, has since left the firm, as have Higgins and Bovin.)
Then came the Treasury scandal, and Maughan's elevation to president. To replace him, the firm named
Barrett, then head of financial institutions. Less than two years later, Higdon was gone, tapped as Dean of the
University of Virginia's business school. That left Richard Barrett sole head of the department.
Competitors and ex-officials doubt Salomon's single-minded commitment to investment banking. "I don't think
Deryck ever got up in front of a group of partners and said 'I will kill to make this place a truly dominant
investment bank,'" says someone who left the firm partly because he didn't think it was committing the
resources investment banking needed.
As for Barrett, he's widely described as a good manager and a genuinely nice person. ("It was one of the most
pleasant discussions I've ever had with a competitor," says one banker who recently sat next to Barrett at a
business dinner.) But critics claim that Barrett isn't a visionary leader.
CONSIDERABLE STRENGTHS
Those critics are barking up the wrong tree, says William Boardman, senior executive vice president of Banc
One. Trust, confidence and communication are what matters, he argues--at least in the banking industry.
"You need the ability to go to Peoria or Winston-Salem and sit down with bankers and instill confidence, respect
and liking," he says. "Dick Barrett is extraordinarily capable of doing that, and that's the kind of relationship that
leads to business."
Barrett's response to accusations that the firm isn't willing to do whatever it takes to succeed in investment
banking is sharp--and unexpected. "There is nobody here who will do 'whatever it takes' to do anything," he
snaps. "We are definitely into a cost and return analysis. If it makes sense
การแปล กรุณารอสักครู่..
หนึ่งวิจารณ์ที่พบบ่อยที่สุดคือที่ บริษัท ได้หายไป หรือแม้แต่ยิงมากของธนาคารดีและมัน
มีปัญหาแทนที่พวกเขา หนึ่งในอันตรายที่สุดขาดทุน พูดมาก คือ วิลเลียม แข็งแรง นานมี
ซาโลมอนนายธนาคารที่ล่าสุดไปยุโรปธนาคารการลงทุน เขาออกจาก บริษัท ในช่วงต้นปี วิ่ง
Morgan Stanley &จำกัดในบริษัทการเงินจากชิคาโก้ .
และบางส่วน แต่ไม่ทั้งหมด เพราะวิกฤติ มีบางอย่างของประตูหมุนที่ด้านบนของ
ธนาคารลงทุนไปไม่กี่ปี ก่อนวิกฤติในหนึ่งของซาโลมอนก็แบบพยายามเนื้อ
ขึ้นธนาคารการลงทุน , ประธานจอห์น gutfreund เปิดออกของหัวหน้าแผนก เจย์ ฮิกกินส์ และแทนที่เขาด้วย
maughan ว่าทำสำเร็จใหญ่ของบริษัท โตเกียว ธุรกิจและ ลี ฮิกเดิ้น , หนึ่งใน บริษัท ที่ดีที่สุดถือ
สองนายธนาคาร ทำให้กวาดผ่านทางการเงิน , การขยายสนาม และเปลี่ยนหัวเดนนิสจำกัด bovin
ด้วยความรวดเร็ว ( เฟรเดริก seegal , หัว , ร่วมอื่น ๆมีตั้งแต่ออกจากบริษัท และมีบริการ bovin )
แล้วมาคลังอื้อฉาว และ maughan ของความสูงกับท่านประธาน แทนที่เขา บริษัทชื่อ
บาร์เร็ตแล้วหัวของสถาบันการเงิน น้อยกว่าสองปีต่อมา ฮิกเดิ้นไป เคาะเป็นคณบดี
โรงเรียนธุรกิจมหาวิทยาลัยเวอร์จิเนีย . ที่เหลือ ริชาร์ด บาร์เรตต์ แต่เพียงผู้เดียวของหัวหน้าภาควิชา และอดีตเจ้าหน้าที่
คู่แข่งสงสัยซาโลมอนก็มุ่งมั่นตั้งใจของธนาคารการลงทุน” ผมไม่คิดว่า
deryck เคยมีขึ้นในด้านหน้าของกลุ่มพันธมิตร และบอกว่า ' ผมจะฆ่าเพื่อให้สถานที่แห่งนี้เป็นธนาคารเพื่อการลงทุนเด่น
อย่างแท้จริง , ' กล่าวว่า " คนที่เหลือ บริษัท บางส่วน เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะเป็นแหล่งการลงทุนการธนาคาร
.
สำหรับบาร์เร็ต เขาอธิบายอย่างกว้างขวางในฐานะผู้จัดการ ดีและเป็นคนที่จริงใจดี " มันเป็นหนึ่งในที่สุด
การสนทนาที่ถูกใจได้ คู่แข่ง " กล่าวว่าหนึ่งในธนาคารที่เพิ่งนั่งลงข้างๆ บาร์เร็ทที่
อาหารเย็นธุรกิจ แต่นักวิจารณ์อ้างว่า Barrett ไม่ใช่หัวหน้า . . . จินตนาการมาก
) บรรดานักวิจารณ์จะเห่าต้นไม้ผิดต้น ว่า วิลเลียม บอร์ดแมน กรรมการผู้จัดการใหญ่ BANC
1 ความเชื่อมั่นและการสื่อสารเป็นสิ่งสำคัญเขาแย้ง -- อย่างน้อยในอุตสาหกรรมการธนาคาร .
" คุณต้องการความสามารถในการไป พีโอเรีย หรือ Winston Salem และนั่งลงกับนายธนาคารและปลูกฝังความเชื่อมั่นและเคารพ
ชอบ , " เขากล่าว . " ดิ๊ก Barrett เป็นเป็นพิเศษสามารถทำแบบนั้นได้ และนั่นคือความสัมพันธ์ที่
" ไปสู่ธุรกิจการตอบสนองต่อข้อกล่าวหาที่ บริษัท ไม่ได้เต็มใจที่จะทำทุกอย่าง เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในการลงทุนการธนาคาร
คม . . . และที่ไม่คาดคิดของ Barrett . ไม่มีใครในที่นี้ที่จะทำ ' อะไรก็ได้ ' ทำอะไร " เขา
snaps ” เราต้องเข้าไปในการวิเคราะห์ต้นทุนและผลตอบแทน ถ้ามันสมเหตุสมผล
การแปล กรุณารอสักครู่..