Shortly after Old David left to ser

Shortly after Old David left to serve in Tia Antonia’s house in the city, I, too, had to pack my bags. I always knew that someday, after I finished high school, I would proceed to Manila and to college. In my younger days I had looked ahead to the event, but when the moment finally came, leaving Rosales filled me with a nameless dread and a great, numbing unhappiness. Maybe it was friendship — huge and granitelike — or just plain sympathy. I could not be too sure anymore. Maybe I fell in love for the first time when I was fifteen.

Her name was Teresita. She was a stubborn girl with many fixed ideas, and she admonished me once: “Just because you have so much to give does not mean it will all be accepted. Just like that. There’s more to giving than just giving.”

She was sixteen then, and looking at her made me think of moments bright and beautiful, of the banaba in bloom.

I did not expect her to be vexed when I brought her a dress, for it was not really expensive. Besides, as the daughter of one of Father’s tenants, she knew me well enough, better perhaps than any of the people who lived in Carmay, the young folks who always greeted me politely, doffed their straw hats, then closed-mouthed went their way.

I always had coins in my pockets, but that March afternoon, after counting all of them and the stray pieces that I had tucked away in my dresser, I knew I needed more.

I approached Father. He was at his working table, writing on a ledger, while behind him one of the new servants stood erect swinging a palm-leaf fan over his head. I stood beside him, watching him scrawl the figures on the ledger, his wide brow and his shirt damp with sweat. When he finally noticed me, I could not tell him what I wanted. He unbuttoned his shirt down to his paunch. “Well, what is it?”

“I’m going to take my classmates this afternoon to the restaurant, Father,” I said.

He turned to the sheaf of papers before him. “Yes,” he said. “You can tell Chan Hai to take off from his rent this month what you and your friends can eat.”

I lingered uneasily, avoiding the servant’s eyes.

“Well, won’t that do?” Father asked.

It was March, and the high school graduation was but a matter of days away. “I also need some money, Father,” I said. “I have to buy something.”

Father nodded. He groped for his keys in his drawer, then he opened the iron money box beside him, drew out a ten-peso bill, and laid it on the table.

“I’m going to buy—” I tried to explain, but with a wave of his hand he dismissed me and went back to his figures.

It was getting late. After feeding the hogs, Sepa was getting the chickens to the coops. I hurried down the stairs to the main road, which was quiet and deserted now except in the vicinity of the round cement embankment in front of the municipio, where the town loafers were taking in the stale afternoon sun.

The Chinese storekeepers who occupied Father’s building had lighted their lamps. From the ancient artesian well at the rim of the town plaza, the water carriers and servant girls babbled while they waited for their turn at the pump. Nearby, traveling merchants had unhitched their bull carts after a whole day of slow travel from town to town and were cooking their supper on broad blackened stones that littered the place. At Chan Hai’s store there was a boy with a stick of candy in his mouth, a couple of men drinking beer and smacking their lips portentously, and a woman haggling over a can of sardines.

I went to the huge bales of cloth that slumped in one corner and picked out the white silk cloth with glossy printed flowers. I asked Chan Hai, who was perched on a stool smoking his long pipe, how much he would ask for the material I had picked for a gown.

Chan Hai peered at me in surprise. “Tenpesos,” he said.
With the package, I hurried to Carmay. Dusk was falling very fast, the leaves of the acacias had folded, and the solemn, mellow chime of the Angelus echoed to the flat stretches of the town. The women who had been sweeping their yards paused. Children reluctantly hurried to their homes, for now the town was draped with a dreamy stillness.

Teresita and her father lived by the creek in Carmay. Their house sat on a sandy lot that belonged to Father, set apart from the cluster of huts of the village. Its roof, as it was with the other farmhouses, was thatched and disheveled, its walls were battered buri leaves. It stood alone near the gully that had been widened to let the bull carts and calesas through when the bridge was washed away. Madre de cacao trees abounded in the vicinity but offered scanty shade. Piles of burnt rubbish rose in little mounds in the yard, and a disrupted line of ornamental San Francisco ringed the house.

Teresita was in the kitchen, sampling the broth of what she was cooking. There was a dampness on her brow and a redness in her eyes.

“What are you doing here at this hour?” she confronted me. In the glow of the crackling stove fire, she looked genuinely surprised.

I could not tell her at once or show her what I brought.

“I wanted to see you,” I said, which was true.

“But it’s already late, and you have to walk quite a long way back.” She laid down the ladle on the table and looked puzzled. She must have noticed then that I was hiding something behind me.

“What do you have there?” she asked, moving toward me.

I laid my package on the wooden table cluttered with battered tin plates and vegetables.

“It’s for you,” I said. My face burned like kindling wood. “I hope you’ll like it.”

Her eyes still on me, she opened the package. When she saw what it was, she gave a tiny, muffled cry. She shook her head, wrapped the package again, then gave it to me. “I can’t,” she said softly. “It does not seem right at all.”

“But you need it, and I’m giving it to you,” I said firmly. The burning in my face had subsided. “Is there anything wrong with giving one a gift?”

And that was when she said, “There are things you just can’t give like what you are doing now …”

I think it all started that evening when we were in the third year and Teresita recited a poem. It was during the graduation exercises, and she was the only junior in the program. I cannot remember distinctly what the piece was about, except that she spoke of faith and love, and how suffering and loss could be borne with fortitude, and as she did, a clamminess gripped me, smothered me with a feeling I’d never felt before. I recall her resonant voice cleaving the hushed evening, and I was silently one with her.

I did not go home immediately after the program, for a dance in honor of the graduates followed. Miss Santillan, who was in charge of the refreshments, had asked me to help Teresita in serving them. I sat on one of the school benches after I got tired, watching the dancers file in and out, giggling. When most of them had eaten, Teresita asked Miss Santillan for permission to leave.

“My father, ma’am,” she said. “He doesn’t want me to stay out very late, because of my cough. Besides, I have work to do early tomorrow.”

“Going home alone?” Miss Santillan asked.

“I’m not afraid,” she said resolutely.

I stood up, strode past the table laden with an assortment of trays and glasses. Beyond the window, a moon dangled over the sprawling school buildings like a huge sieve, and the world was pulsating and young.

“I’ll walk with you,” I said.

She protested at first, but Miss Santillan said it would be best if I went along. After Miss Santillan had wrapped up some cakes for her, we went down the stone steps. The evening was clean and cool like a newly washed sheet, and it engulfed us with an intimacy that seemed unreal and elusive. We did not speak for some time.

“I live very far,” she reminded me, drawing a shabby shawl over her thin shoulders.

“I know,” I told her. “I’ve been there.”

“You’ll be very tired.”

“I’ve walked longer distances. I can take Carmay in a run,” I said, trying to impress her.

“I’m sure of that,” she said. “You are strong. Once I was washing in the river, and you were swimming with Angel, and you outraced him.”

“I did not see you,” I said.

“Of course,” she said, “you never notice the children of your tenants, except those who serve in your house.”

I was so upset that I could not speak at once. “That is not true,” I objected. “I go to Carmay often.”

She must have realized that she had hurt me, for when she spoke again she sounded genuinely sorry. “That was not what I meant, and I didn’t say that to spite you.”

Again, silence.

The moon drifted out of the clouds in a sudden smudge of silver, lighting up the dusty road. It glimmered on the parched fields and on the giant buri palms that stood like hooded sentinels. Most of the houses we passed had long extinguished their kerosene lamps. Once in a while a dog stirred in its bed of dust and growled at us.

“You won’t be afraid going home alone?” she asked after a while.

“There is a giant capre in the balete tree that comes out when the moon is full,” I said. “I’d like to see it. I’ve never seen a ghost.”

“When I die,” she laughed, “I’ll appear before you.”

“You’ll be a good ghost, and I won’t be afraid,” I said.

We walked on. We talked about ourselves, the friends that we ought to have had but did not. We reached the edge of the village where the row of homes receded and finally her house, near the river that murmured as it cut a course through reeds and shallows.

When we went up to the house, her father was already asleep. In fact he was snoring heavily. At the door she bade me good night and thanked

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Shortly after Old David left to serve in Tia Antonia’s house in the city, I, too, had to pack my bags. I always knew that someday, after I finished high school, I would proceed to Manila and to college. In my younger days I had looked ahead to the event, but when the moment finally came, leaving Rosales filled me with a nameless dread and a great, numbing unhappiness. Maybe it was friendship — huge and granitelike — or just plain sympathy. I could not be too sure anymore. Maybe I fell in love for the first time when I was fifteen. Her name was Teresita. She was a stubborn girl with many fixed ideas, and she admonished me once: “Just because you have so much to give does not mean it will all be accepted. Just like that. There’s more to giving than just giving.” She was sixteen then, and looking at her made me think of moments bright and beautiful, of the banaba in bloom. I did not expect her to be vexed when I brought her a dress, for it was not really expensive. Besides, as the daughter of one of Father’s tenants, she knew me well enough, better perhaps than any of the people who lived in Carmay, the young folks who always greeted me politely, doffed their straw hats, then closed-mouthed went their way. I always had coins in my pockets, but that March afternoon, after counting all of them and the stray pieces that I had tucked away in my dresser, I knew I needed more. ผมทาบทามบิดา เขาได้ที่โต๊ะทำงานของเขา เขียนบนบัญชีแยกประเภท ในขณะที่ด้านหลัง หนึ่งของข้าราชการใหม่ยืนตรงควงแฟนลานเหนือหัว ยืนอยู่ข้างเขา ชมเขา scrawl ตัวเลขในบัญชีแยกประเภท คิ้วของเขามากมาย และเสื้อของเขาที่ชื้น ด้วยเหงื่อ เมื่อเขาก็สังเกตเห็นฉัน ฉันจะไม่บอกเขาบางแสน เขา unbuttoned เสื้อของเขาเพื่อ paunch ของเขา "ดี มันคืออะไร" "ฉันจะไปฉันมลบ่ายนี้ร้านอาหาร พ่อ ฉันกล่าว เขาก็หันไป sheaf ของเอกสารก่อนที่เขา "ใช่ เขากล่าวว่า "คุณสามารถบอกไห่จันทร์จะออกจากเขาเช่าเดือนนี้ที่คุณและเพื่อนของคุณสามารถกิน" ฉันอวลอยู่ uneasily หลีกเลี่ยงสายตาของข้าราชการ "ดี ไม่ที่ทำ" พ่อถาม มันคือมีนาคม และจบมัธยมมีแต่เรื่องของวันไป "ฉันยังต้องการเงินบางส่วน พ่อ ฉันกล่าว "แล้วจะซื้อบางสิ่งบางอย่าง" พ่อพยักหน้า เขา groped ของเขาคีย์ในลิ้นชักของเขา แล้วเขาเปิดกล่องเงินเหล็กข้างเขา ขวางเปโซ 10 รายการ และวางบนโต๊ะ "ฉันจะซื้อ — " พยายามอธิบาย แต่ ด้วยมือ เขาไล่ฉัน และกลับไปที่ตัวเลขของเขา มันคือการล่าช้า หลังจากให้อาหาร hogs, Sepa คือการไก่ถึง coops ฉันรีบลงบันไดไปถนนสายหลัก ซึ่ง สม่ำเสมอขณะนี้ยกเว้นตั้งสถานีซีเมนต์กลมหน้า municipio ที่รองเท้าไม่มีส้นเมืองได้รับแสงแดดยามบ่ายที่เก่า Storekeepers จีนผู้ครอบครองอาคารพ่อมีไฟส่องสว่างของโคมไฟ จากบ่อบาดาลโบราณที่ริมของพลาซ่าเมือง สายน้ำและข้าราชการหญิง babbled ในขณะที่พวกเขารอที่ปั๊มเปิดของพวกเขา เดินทางพ่อค้าได้ unhitched รถวัวของพวกเขาหลังจากเดินทางจากเมืองทั้งวันของช้า และมีอาหารของว่างบนกว้างมืดหินที่ littered ที่เก็บจานไฮ มีเด็ก ด้วยไม้ของขนมในปาก สองคนดื่มเบียร์ และ smacking ริมฝีปากของพวกเขา portentously หญิงและหลังสามารถของปลา ผมไปก้อนใหญ่ของผ้าที่ slumped ในมุมหนึ่ง และเลือกหาผ้าขาวกับดอกไม้พิมพ์เคลือบมัน ถามจันทร์ Hai ผู้ตั้งอยู่บนเก้าอี้เป็นท่อยาวของเขาสูบบุหรี่ เท่าใดเขาจะถามสำหรับฉันได้รับเป็นชุด จานไห peered ที่ฉันประหลาดใจ "Tenpesos เขากล่าวว่า ด้วยแพคเกจ ฉันรีบไป Carmay ค่ำก็ตกลงอย่างรวดเร็ว มีพับใบไม้ acacias และตีระฆังบุด เมลโลว์ของ Angelus ได้พูดย้ำการเหยียดนิ้วของเมือง ผู้หญิงมีแก้วหลาการหยุดชั่วคราว เด็กเต็มใจรีบบ้าน สำหรับตอนนี้ เมืองมีมากกับความนิ่งฝัน Teresita และพ่อของเธอที่อาศัยอยู่ โดยครีใน Carmay บ้านของพวกเขานั่งในทรายมากที่อยู่กับพ่อ สร้างคลัสเตอร์ของฮัทของหมู่บ้าน ของหลังคา ก็ มี farmhouses อื่น ๆ มุง และ disheveled กำแพงได้ออกจากวิกฤตบุรี มันยืนอยู่คนเดียวใกล้ห้วยที่มีการ widened เพื่อให้รถกระทิงและ calesas ผ่านเมื่อสะพานถูกน้ำ ต้น cacao เด Madre abounded ในบริเวณใกล้เคียง แต่เสนอ scanty เงา กุหลาบกองขยะที่เผาไหม้ใน mounds เล็ก ๆ ในลาน และบรรทัดสวยงาม San Francisco disrupted ช่วยบ้าน Teresita ได้ในห้องครัว ซุปอะไรที่เธอได้ทำอาหารในการสุ่มตัวอย่าง มีเปียกรอยคิ้วของเธอและแดงในดวงตาของเธอ "จะทำอะไรที่นี่ในเวลานี้" เธอเผชิญหน้ากับฉัน ในเรืองแสงไฟเตาเสียงแตก ๆ เธอดูจริงใจประหลาดใจ ฉันไม่สามารถบอกเธอในคราวเดียว หรือแสดงเธอสิ่งที่ฉันทำได้ "อยากจะเห็นคุณ, " ฉันกล่าว ซึ่งเป็นจริง "แต่อยู่สาย และคุณต้องเดินทางค่อนข้างยาวกลับ" เธอวางทัพพีบนโต๊ะ และดูพิศวง เธอต้องได้สังเกตเห็นแล้วว่า ฉันได้ซ่อนอะไรข้างหลัง "คุณมีอะไรมี" เธอถาม ย้ายไปฉัน ผมวางแพคเกจของฉันบนโต๊ะไม้ที่ระเบียบจากวิกฤตแผ่นดีบุกและผัก "ก็คุณ ฉันกล่าว ใบหน้าของฉันเขียนเช่น kindling ไม้ "ฉันหวังว่า คุณจะชอบ" Her eyes still on me, she opened the package. When she saw what it was, she gave a tiny, muffled cry. She shook her head, wrapped the package again, then gave it to me. “I can’t,” she said softly. “It does not seem right at all.” “But you need it, and I’m giving it to you,” I said firmly. The burning in my face had subsided. “Is there anything wrong with giving one a gift?” And that was when she said, “There are things you just can’t give like what you are doing now …” I think it all started that evening when we were in the third year and Teresita recited a poem. It was during the graduation exercises, and she was the only junior in the program. I cannot remember distinctly what the piece was about, except that she spoke of faith and love, and how suffering and loss could be borne with fortitude, and as she did, a clamminess gripped me, smothered me with a feeling I’d never felt before. I recall her resonant voice cleaving the hushed evening, and I was silently one with her. I did not go home immediately after the program, for a dance in honor of the graduates followed. Miss Santillan, who was in charge of the refreshments, had asked me to help Teresita in serving them. I sat on one of the school benches after I got tired, watching the dancers file in and out, giggling. When most of them had eaten, Teresita asked Miss Santillan for permission to leave. “My father, ma’am,” she said. “He doesn’t want me to stay out very late, because of my cough. Besides, I have work to do early tomorrow.” “Going home alone?” Miss Santillan asked. “I’m not afraid,” she said resolutely. I stood up, strode past the table laden with an assortment of trays and glasses. Beyond the window, a moon dangled over the sprawling school buildings like a huge sieve, and the world was pulsating and young. “I’ll walk with you,” I said. She protested at first, but Miss Santillan said it would be best if I went along. After Miss Santillan had wrapped up some cakes for her, we went down the stone steps. The evening was clean and cool like a newly washed sheet, and it engulfed us with an intimacy that seemed unreal and elusive. We did not speak for some time. “I live very far,” she reminded me, drawing a shabby shawl over her thin shoulders. “I know,” I told her. “I’ve been there.” “You’ll be very tired.” “I’ve walked longer distances. I can take Carmay in a run,” I said, trying to impress her. “I’m sure of that,” she said. “You are strong. Once I was washing in the river, and you were swimming with Angel, and you outraced him.” “I did not see you,” I said. “Of course,” she said, “you never notice the children of your tenants, except those who serve in your house.” I was so upset that I could not speak at once. “That is not true,” I objected. “I go to Carmay often.”
She must have realized that she had hurt me, for when she spoke again she sounded genuinely sorry. “That was not what I meant, and I didn’t say that to spite you.”

Again, silence.

The moon drifted out of the clouds in a sudden smudge of silver, lighting up the dusty road. It glimmered on the parched fields and on the giant buri palms that stood like hooded sentinels. Most of the houses we passed had long extinguished their kerosene lamps. Once in a while a dog stirred in its bed of dust and growled at us.

“You won’t be afraid going home alone?” she asked after a while.

“There is a giant capre in the balete tree that comes out when the moon is full,” I said. “I’d like to see it. I’ve never seen a ghost.”

“When I die,” she laughed, “I’ll appear before you.”

“You’ll be a good ghost, and I won’t be afraid,” I said.

We walked on. We talked about ourselves, the friends that we ought to have had but did not. We reached the edge of the village where the row of homes receded and finally her house, near the river that murmured as it cut a course through reeds and shallows.

When we went up to the house, her father was already asleep. In fact he was snoring heavily. At the door she bade me good night and thanked

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่นานหลังจากที่เดวิดเก่าที่เหลือที่จะให้บริการในบ้านเตี้ยอันโตนีในเมืองผมมากเกินไปก็จะแพ็คกระเป๋าของฉัน ฉันมักจะรู้ว่าสักวันหนึ่งหลังจากที่ผมเรียนจบผมจะดำเนินการต่อในกรุงมะนิลาและที่วิทยาลัย ในวันที่น้องของฉันฉันได้มองไปข้างหน้ากับเหตุการณ์ แต่เมื่อขณะที่ในที่สุดก็มาทิ้งเลเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่มีชื่อที่ดีความทุกข์ทำให้มึนงง บางทีมันเป็นมิตรภาพ - ขนาดใหญ่และ granitelike - หรือเพียงแค่ความเห็นอกเห็นใจธรรมดา ฉันไม่อาจจะเกินไปแน่ใจอีกต่อไป บางทีฉันอาจจะตกหลุมรักเป็นครั้งแรกเมื่อตอนที่ผมอายุสิบห้า. ชื่อของเธอคือ Teresita เธอเป็นสาวปากแข็งกับความคิดคงที่จำนวนมากและเธอตำหนิผมอีกครั้ง "เพียงเพราะคุณมีมากที่จะให้ไม่ได้หมายความว่ามันจะได้รับการยอมรับทั้งหมด เป็นแบบนั้น. มีมากขึ้นที่จะให้มากกว่าเพียงแค่การให้. "เธออายุสิบหกแล้วและมองเธอทำให้ฉันคิดว่าในช่วงเวลาที่สดใสและสวยงามของบานาในบาน. ผมไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะได้รับการเดือดร้อนเมื่อฉันพาเธอแต่งกายสำหรับมัน ก็ไม่แพงเลยจริงๆ นอกจากนี้ยังเป็นลูกสาวของหนึ่งในผู้เช่าของบิดาเธอรู้ว่าผมดีพอที่ดีกว่าบางทีกว่าใด ๆ ของผู้คนที่อาศัยอยู่ใน Carmay ที่คนหนุ่มสาวที่มักจะได้รับการต้อนรับผมอย่างสุภาพ doffed หมวกฟางของพวกเขาแล้วปิดปากไปทางของพวกเขา . ฉันมักจะมีเหรียญในกระเป๋าของฉัน แต่ที่มีนาคมช่วงบ่ายหลังจากที่นับทั้งหมดของพวกเขาและชิ้นจรจัดที่ฉันได้ซุกอยู่ในแผลของฉันฉันรู้ว่าผมต้องการอีก. ผมเข้าหาพ่อ เขาเป็นคนที่โต๊ะทำงานของเขาเขียนในบัญชีแยกประเภทในขณะที่อยู่เบื้องหลังเขาเป็นหนึ่งของคนรับใช้ใหม่ยืนอยู่ตรงควงแฟนปาล์มใบเหนือหัวของเขา ฉันยืนอยู่ข้างเขาเฝ้าดูเขาเขียนลวกตัวเลขในบัญชีแยกประเภทที่หน้าผากกว้างของเขาและเสื้อของเขาที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ในที่สุดเมื่อเขาสังเกตเห็นฉันฉันไม่สามารถบอกเขาว่าสิ่งที่ฉันต้องการ เขาปลดกระดุมเสื้อของเขาลงไปที่ท้องของเขา "ดีมันคืออะไร?" "ฉันจะพาเพื่อนร่วมชั้นของฉันช่วงบ่ายวันนี้ที่ร้านอาหาร, พ่อ," ผมพูดว่า. เขาหันไปมัดของเอกสารก่อนที่เขา "ใช่" เขากล่าว "คุณสามารถบอกจันไห่ที่จะออกจากการให้เช่าของเขาในเดือนนี้สิ่งที่คุณและเพื่อนของคุณสามารถที่จะกิน." ฉันอ้อยอิ่งอย่างไม่สบายใจหลีกเลี่ยงสายตาของคนรับใช้. "ดีจะไม่ว่าจะทำอย่างไร" พ่อถาม. มันเป็นเดือนมีนาคมและ สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมปลาย แต่เป็นเรื่องของวันออกไป "ผมยังต้องเงิน, พ่อ," ผมพูด "ผมมีบางสิ่งบางอย่างที่จะซื้อ." พ่อพยักหน้า เขาคลำหากุญแจในลิ้นชักของเขาแล้วเขาเปิดกล่องเงินเหล็กข้างเขาดึงออกมาจากการเรียกเก็บเงินสิบเปโซและวางไว้บนโต๊ะ. "ฉันจะ buy-" ผมพยายามที่จะอธิบาย แต่มี คลื่นจากมือของเขาที่เขาไล่ฉันและเดินกลับไปที่ร่างของเขา. มันก็รับสาย หลังจากให้อาหารหมูที่ได้รับ Sepa เป็นไก่เพื่อเล้า ผมรีบลงบันไดไปยังถนนสายหลักซึ่งเป็นที่เงียบสงบและร้างตอนนี้ยกเว้นในบริเวณใกล้เคียงของเขื่อนซีเมนต์รอบในด้านหน้าของ Municipio ที่เมืองรองเท้าไม่มีส้นกำลังในดวงอาทิตย์ช่วงบ่ายเก่า. ของชำจีนที่ครอบครองอาคารของพระบิดา ได้จุดตะเกียงของตน จากบาดาลโบราณได้ดีที่ขอบพลาซ่าเมืองผู้ให้บริการน้ำและหญิงคนรับใช้ babbled ขณะที่รอการกลับของพวกเขาที่ปั๊ม ที่อยู่ใกล้เคียงพ่อค้าเดินทางได้ unhitched รถวัวของพวกเขาหลังจากตลอดทั้งวันของการเดินทางช้าจากเมืองไปยังเมืองและได้รับการปรุงอาหารมื้อเย็นของพวกเขาบนก้อนหินสีดำกว้างที่เกลื่อนสถานที่ ที่ร้านชานไห่มีเด็กด้วยไม้ของขนมในปากของเขาสองคนดื่มเบียร์และ smacking ริมฝีปากของพวกเขา portentously และผู้หญิงทะเลาะมากกว่าสามารถของปลาซาร์ดีนได้. ผมไปก้อนใหญ่ของผ้าที่ลดลงใน มุมหนึ่งและหยิบออกผ้าไหมสีขาวมีดอกไม้พิมพ์มันวาว ฉันถามจันทร์ Hai ที่ถูกตั้งอยู่บนม้านั่งสูบบุหรี่ท่อยาวของเขาว่าเขาจะถามสำหรับวัสดุที่ฉันได้รับเลือกให้ชุด. จันไห่ peered ที่ผมประหลาดใจ "Tenpesos" เขากล่าว. กับแพคเกจผมรีบไป Carmay Dusk กำลังตกอย่างรวดเร็วใบของ Acacias ที่พับและเคร่งขรึมคล้องจองกลมกล่อมของ Angelus สะท้อนการเหยียดแบนของเมือง ผู้หญิงที่ได้รับการกวาดหลาของพวกเขาหยุดชั่วคราว เด็กไม่เต็มใจรีบไปที่บ้านของพวกเขาสำหรับตอนนี้เมืองถูกพาดกับความเงียบสงบเหมือนฝัน. Teresita และพ่อของเธออาศัยอยู่โดยในลำห้วย Carmay บ้านของพวกเขานั่งอยู่บนทรายจำนวนมากที่เป็นพ่อ, ตั้งอยู่ห่างจากกลุ่มของกระท่อมของหมู่บ้าน หลังคาของมันเหมือนเดิมกับไร่อื่น ๆ ที่ได้รับการมุงเรียบร้อยและผนังที่ถูกทารุณใบบุรี มันยืนอยู่คนเดียวที่อยู่ใกล้น้ำที่ได้รับการเพิ่มขึ้นที่จะปล่อยให้รถวัวและ calesas ผ่านเมื่อสะพานถูกน้ำพัดหายไป Madre ต้นไม้ต้นโกโก้ต่าง ๆ นานาในบริเวณใกล้เคียง แต่นำเสนอเฉดสีไม่เพียงพอ กองขยะที่ถูกเผาไหม้เพิ่มขึ้นในกองเล็ก ๆ น้อย ๆ ในบ้านและสายการหยุดชะงักของซานฟรานซิประดับล้อมรอบบ้าน. Teresita อยู่ในห้องครัว, การสุ่มตัวอย่างน้ำซุปของสิ่งที่เธอได้รับการปรุงอาหาร มีความชื้นบนหน้าผากของเธอและสีแดงในสายตาของเธอ. "สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ที่นี่ในเวลานี้?" เธอเผชิญหน้ากับฉัน ในการเรืองแสงของไฟเตาเสียงแตกเธอมองประหลาดใจอย่างแท้จริง. ฉันไม่สามารถบอกเธอในครั้งเดียวหรือแสดงให้เธอเห็นสิ่งที่ผมนำมา. "ผมอยากที่จะเห็นคุณ" ฉันพูดซึ่งเป็นความจริง. "แต่มันมีอยู่แล้วในช่วงปลายและ คุณต้องเดินค่อนข้างไกลกลับ. "เธอวางทัพพีบนโต๊ะและมองงง เธอจะต้องได้สังเกตเห็นแล้วว่าผมถูกซ่อนบางสิ่งบางอย่างอยู่ข้างหลังผม. "คุณมีอะไรที่นั่น?" เธอถามว่าย้ายไปฉัน. ฉันวางแพคเกจของฉันบนโต๊ะไม้รกด้วยแผ่นดีบุกทารุณและผัก. "มันสำหรับคุณ" ฉันพูดว่า. ใบหน้าของฉันถูกเผาเช่นไม้จุดไฟ "ผมหวังว่าคุณจะชอบมัน." ดวงตาของเธอยังคงอยู่ในฉันเธอเปิดแพคเกจ เมื่อเธอเห็นว่ามันคืออะไรที่เธอให้เล็ก ๆ เสียงร้องอู้อี้ เธอส่ายหัวของเธอห่อแพคเกจอีกครั้งแล้วให้มันมาให้ฉัน "ฉันไม่สามารถ" เธอพูดเบา ๆ "มันไม่ได้ดูเหมือนขวา at all." "แต่คุณจำเป็นต้องใช้มันและฉันให้มันอยู่กับคุณ" ผมพูดอย่างมั่นคง การเผาไหม้ในใบหน้าของฉันได้ลดลง "มีอะไรผิดปกติกับการให้ของขวัญหรือไม่" และนั่นก็คือตอนที่เธอกล่าวว่า "มีเพียงสิ่งที่คุณไม่สามารถให้เหมือนสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ในขณะนี้ ... " ฉันคิดว่ามันทั้งหมดที่ตั้งขึ้นในเย็นวันนั้นเมื่อเราอยู่ในที่สาม ปี Teresita ท่องบทกวี มันเป็นช่วงการออกกำลังกายที่สำเร็จการศึกษาและเธอเป็นเพียงจูเนียร์ในโปรแกรม ผมจำไม่ได้ชัดเจนว่าสิ่งที่ชิ้นส่วนที่เกี่ยวกับยกเว้นว่าเธอพูดถึงความเชื่อและความรักและวิธีการที่ทุกข์ทรมานและความสูญเสียที่อาจจะเป็นพาหะที่มีความอดทนและขณะที่เธอได้มีความชื้นจับฉันหายใจฉันด้วยความรู้สึกที่ฉันไม่เคยรู้สึก ก่อนที่ ผมจำได้ว่าเสียงสะท้อนของเธอฝ่าเย็นเงียบและฉันก็เงียบเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ. ฉันไม่ได้ไปที่บ้านทันทีหลังจากที่โปรแกรมสำหรับการเต้นรำในเกียรติของผู้สำเร็จการศึกษาที่ใช้ นางสาว Santillan ที่อยู่ในความดูแลของเครื่องดื่มที่ได้ขอให้ผมช่วย Teresita ในการให้บริการพวกเขา ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งเป็นหนึ่งในโรงเรียนหลังจากที่ผมได้เหนื่อยนักเต้นดูไฟล์ในและนอกหัวเราะคิกคัก เมื่อที่สุดของพวกเขาได้กิน, Teresita ถามนางสาว Santillan ได้รับอนุญาตให้ออกจาก. "พ่อของฉัน, แหม่ม" เธอกล่าว "เขาไม่ได้ต้องการให้ฉันไปอยู่ออกช้ามากเพราะไอของฉัน นอกจากนี้ผมมีงานที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้ในช่วงต้น. "" ไปบ้านคนเดียว? "มิส Santillan ถาม." ฉันไม่กลัว "เธอกล่าวเฉียบขาด. ฉันลุกขึ้นยืนก้าวผ่านโต๊ะที่เต็มไปด้วยการแบ่งประเภทของถาดและแว่นตา นอกเหนือจากหน้าต่างห้อยดวงจันทร์มากกว่าอาคารเรียนแผ่กิ่งก้านสาขาเช่นตะแกรงขนาดใหญ่และโลกถูกเร้าใจและเยาวชน. "ฉันจะเดินไปกับคุณ" ผมพูด. เธอประท้วงในตอนแรก แต่นางสาว Santillan กล่าวว่ามันจะดีที่สุด ถ้าผมไปพร้อม หลังจากที่นางสาว Santillan ได้ห่อขนมเค้กบางอย่างสำหรับเธอเราลงไปตามขั้นตอนที่หิน ตอนเย็นสะอาดและเย็นเช่นแผ่นล้างใหม่และมันห้อมล้อมเราด้วยความใกล้ชิดที่ดูเหมือนจริงและเข้าใจยาก เราไม่ได้พูดบางครั้ง. "ผมอยู่ไกลมาก" เธอทำให้ผมนึกถึงภาพวาดผ้าคลุมไหล่โทรมบนไหล่ของเธอบาง. "ฉันรู้ว่า" ฉันบอกเธอ "ฉันได้รับมี." "คุณจะต้องเหนื่อยมาก." "ผมเคยเดินระยะทางยาว ฉันสามารถใช้ Carmay ในการทำงาน "ผมพูดพยายามที่จะสร้างความประทับใจให้เธอ." ผมมั่นใจว่าการที่ "เธอกล่าว "คุณแข็งแรง. เมื่อฉันได้รับการล้างในแม่น้ำและคุณได้รับการว่ายน้ำกับแองเจิลและคุณ outraced เขา. "" ผมไม่ได้เห็นคุณ "ผมพูดว่า." แน่นอน "เธอกล่าวว่า" คุณไม่เคยสังเกตเห็นเด็กของผู้เช่าของคุณ ยกเว้นผู้ที่ให้บริการอยู่ในบ้านของคุณ. "ผมรู้สึกเสียใจมากที่ฉันไม่สามารถพูดได้ในครั้งเดียว "นั่นไม่เป็นความจริง" ผมคัดค้าน "ฉันไป Carmay มักจะ." เธอต้องตระหนักว่าเธอได้ทำร้ายฉันสำหรับเมื่อเธอพูดอีกครั้งเธอฟังเสียใจอย่างแท้จริง "นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่ได้หมายความว่าผมไม่ได้บอกว่าไปทั้งๆที่คุณ." อีกครั้งความเงียบ. ดวงจันทร์ลอยออกมาจากเมฆในรอยเปื้อนอย่างฉับพลันของเงินส่องสว่างถนนเต็มไปด้วยฝุ่น มัน glimmered ในเขตแห้งและฝ่ามือบุรียักษ์ที่ยืนรักษาการณ์เหมือนคลุมด้วยผ้า ส่วนใหญ่ของบ้านเราผ่านได้ดับโคมไฟน้ำมันก๊าดยาวของพวกเขา เมื่อในขณะที่สุนัขกวนอยู่บนเตียงของฝุ่นละอองและคำรามที่พวกเรา. "คุณจะไม่ต้องกลัวที่จะกลับบ้านคนเดียว?" เธอถามหลังจากที่ในขณะ. "มี Capre ยักษ์ใหญ่ในต้น Balete ที่ออกมาคือเมื่อ ดวงจันทร์เต็ม "ผมพูด "ผมต้องการที่จะเห็นมัน ผมไม่เคยเห็นผี. "" เมื่อฉันตาย "เธอหัวเราะ" ฉันจะปรากฏก่อนที่คุณ. "" คุณจะเป็นผีที่ดีและฉันจะไม่ต้องกลัว "ผมพูดว่า. เราเดิน บน เราได้พูดคุยเกี่ยวกับตัวเองเพื่อน ๆ ที่เราควรจะมี แต่ไม่ได้ เรามาถึงขอบของหมู่บ้านที่แถวบ้านลดและในที่สุดก็บ้านของเธอที่อยู่ใกล้แม่น้ำที่บ่นเป็นมันตัดผ่านหลักสูตรและน้ำตื้นกก. เมื่อเราก็ขึ้นไปที่บ้านพ่อของเธอได้แล้วหลับไป ในความเป็นจริงเขาได้รับการนอนกรนอย่างหนัก ที่ประตูเธอสั่งให้ข้าพเจ้าคืนที่ดีและขอบคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจาก เดวิด ซ้ายเก่ารับใช้ในบ้านเตี้ย แอนโทเนีย ในเมือง ผมก็ต้องแพ็คกระเป๋าของฉัน ผมรู้เสมอว่าวันหนึ่ง หลังจากที่ผมเรียนจบ ม.ปลาย ผมจะดำเนินการในมะนิลา และวิทยาลัย ในวันที่น้องของฉัน ฉันมองไปข้างหน้าเพื่อการแข่งขัน แต่เมื่อครู่ก็มาทิ้ง โรซาเลสเต็มฉันด้วยความหวาดกลัวนิรนาม และยิ่งใหญ่ ความมึนงง .บางทีมันคือมิตรภาพ - ขนาดใหญ่และ granitelike - หรือเพียงธรรมดาอย่างเห็นใจ ผมก็ไม่มั่นใจเหมือนกันอีก บางทีฉันอาจจะตกหลุมรัก ครั้งแรกตอนอายุ 15

ชื่อเทเรสิต้า . เธอเป็นผู้หญิงที่ดื้อกับความคิดถาวรหลาย เธอเตือนฉันอีกครั้ง : " เพียงเพราะคุณมี ดังนั้น มาก ให้ ไม่ได้หมายความว่า ทุกอย่างจะได้รับการยอมรับ เช่นเดียวกับที่มีมากขึ้นเพื่อให้กว่าเพียงแค่ให้ "

เธออายุ 16 แล้ว และมองเธอ ทำให้ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่สดใสและสวยงามของเกาะบานาบาบาน

ผมไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะรำคาญเมื่อฉันเอาชุดให้เธอ ไม่แพงจริงๆ นอกจากนี้ เป็นลูกสาวของหนึ่งในผู้เช่าพ่อของเธอรู้ว่าผมดีพอ ดีกว่า บางทีกว่าใด ๆของผู้คนที่อาศัยอยู่ใน carmay ,หนุ่มคนที่มักจะทักทายฉันอย่างสุภาพ doffed หมวกฟางของตน แล้วปิดปากไปทางของพวกเขา .

ผมเคยมีเหรียญในกระเป๋าของฉัน แต่ที่ มีนาคม ช่วงบ่าย หลังจากนับทั้งหมดของพวกเขาและจรจัดชิ้นที่ฉันได้ซุกอยู่ในตู้เสื้อผ้าของฉัน ฉันรู้ว่าฉันต้องการมากกว่า

ฉันเข้าหา พ่อ เขาอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา เขียนในบัญชีแยกประเภทในขณะที่หลังเขาหนึ่งในคนรับใช้ใหม่ ยืน ลุกควงใบปาล์มแฟนเหนือหัวของเขา ผมยืนอยู่ข้างๆ เขา เห็นเขาเขียนลวก ๆ ตัวเลขในบัญชีแยกประเภท หน้าผากกว้างของเขาและเสื้อของเขาชื้นไปด้วยเหงื่อ เมื่อในที่สุดเขาก็เห็นฉัน ฉันก็ไม่ได้บอกเขาว่าฉันต้องการอะไร เขาปลดกระดุมเสื้อของเขาลงไปที่ท้องของเขา " เอ่อ มันคืออะไร ? "

" ผมจะพาเพื่อนๆ ตอนบ่ายไปร้านอาหาร , พ่อ , " ผมกล่าว .

เขาหันไปฟ่อนของเอกสาร ก่อนเขา " ครับ " เขากล่าว " คุณสามารถบอกชานครับ ถอดจากค่าเช่าเดือนนี้สิ่งที่คุณและเพื่อนของคุณสามารถกิน "

ผมยังกระสับกระส่าย หลีกเลี่ยงเป็นคนใช้สายตา

" เอ่อ ไม่ได้หรือคะ " พ่อถาม

มันเป็นมีนาคมและเรียนจบได้ แต่เรื่องของวัน " ผมยังต้องการเงิน ท่านพ่อ " ผมพูด " ฉันต้องซื้อบางสิ่งบางอย่าง . " พ่อ

พยักหน้า เขาล้วงกุญแจในลิ้นชักของเขา แล้วเขาก็เปิดกล่องเงินเหล็กข้างๆ ดึงออกบิลเปโซสิบและวางไว้บนโต๊ะ

" ผมจะซื้อ ผมก็พยายามอธิบายแต่กับคลื่นจากมือของเขา เขาไล่ฉันออกและเดินกลับไปที่ร่างของเขา . . . . . .

มันก็ดึกมากแล้ว หลังจากให้อาหารหมูเสภา , ได้รับไก่ในเล้า . ฉันรีบเดินลงบันไดไปถนนสายหลักซึ่งเงียบและร้างตอนนี้ ยกเว้น บริเวณรอบเขื่อนซีเมนต์ในด้านหน้าของ municipio ที่ขี้เกียจเข้าไปในเมืองเก่า

แสงแดดยามบ่ายจีน storekeepers ผู้ครอบครองอาคารของพ่อก็จุดโคมไฟของพวกเขา ตั้งแต่โบราณ บ่อน้ำบาดาลที่ขอบของเมืองพลาซ่า น้ํา ผู้ให้บริการ และ หญิงรับใช้พูดแบบฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ในขณะที่พวกเขารอเปิดของพวกเขาที่ปั๊ม ใกล้เคียงร้านค้าการเดินทางมี unhitched รถลากวัวของพวกเขาหลังจากทั้งหมดวันเดินทางช้า จากเมืองสู่เมือง และทำอาหารเย็นของหินที่กว้างดำคล้ำทิ้งที่นี่ ที่ซานไห่ ร้านมีเด็กด้วยไม้ของลูกอมในปากของเขา สองสามคนดื่มเบียร์และ smacking ริมฝีปากของเขา portentously และผู้หญิงการทะเลาะมากกว่า

สามารถของปลาซาร์ดีนฉันไปที่ก้อนขนาดใหญ่ของผ้าที่ทรุดตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง แล้วหยิบออกมา ผ้าสีขาวที่มีดอกไม้พิมพ์เงา ผมถามชานไห่ ซึ่งตั้งอยู่บนแป้นสูบบุหรี่ท่อยาวของเขามากแค่ไหน เขาจะขอวัสดุที่ฉันได้เลือกสำหรับชุด

ซานไห่ เพ่งดูฉันด้วยความประหลาดใจ " tenpesos , " เขากล่าว .
กับแพคเกจ ผมรีบ carmay . มืดกำลังตกลงมาอย่างรวดเร็ว