Wingsuit flyingHistory[edit]An earl

Wingsuit flying

History[edit]
An early attempt at wingsuit flying was made on 4 February 1912 by a 33-year-old tailor, Franz Reichelt, who jumped from the Eiffel Tower to test his invention of a combination of parachute and wing, which was similar to modern wingsuits. He misled the guards by saying that the experiment was going to be conducted with a dummy. He hesitated quite a long time before he jumped, and hit the ground head first, opening a measurable hole in the frozen ground, but an autopsy showed that he died of a heart attack before hitting the pavement. A film of his attempt exists.
A wingsuit was first used in 1930 by a 19-year-old American, Rex Finney, of Los Angeles, California, as an attempt to increase horizontal movement and maneuverability during a parachute jump.[1][2] These early wingsuits were made of materials such as canvas, wood, silk, steel, and whalebone. They were not very reliable, although some "birdmen", notably Clem Sohn and Leo Valentin, claimed to have glided for miles.
In the mid-1990s, the modern wingsuit was developed by Patrick de Gayardon of France, adapted from the model used by John Carta. In 1997, the Bulgarian Sammy Popov designed and built a wingsuit which had a larger wing between the legs and longer wings on the arms. His prototype was developed at Boulder City, Nevada. Testing was conducted in a vertical wind tunnel in Las Vegas at Flyaway Las Vegas. Popov's wingsuit first flew in October 1998 over Jean, Nevada, but it never went into commercial production. Popov's design was a great improvement in creating lift; it was able to slow the vertical speed to 30 km/h while gliding horizontally at speeds over 300 km/h. In 1998, Chuck "Da Kine" Raggs built a version which incorporated hard ribs inside the wing airfoils. Although these more rigid wings were better able to keep their shape in flight, this made the wingsuit heavier and more difficult to fly. Raggs' design also never went into commercial production. Flying together for the first time, Popov and Raggs showcased their designs side-by-side at the World Free-fall Convention at Quincy, Illinois, in August 1999. Both designs performed well. At the same event, multiple-formation wingsuit skydives were made which included de Gayardon's, Popov's, and Raggs' suits.

Commercial era[edit]
In 1999, Jari Kuosma of Finland and Robert Pečnik of Slovenia teamed up to create a wingsuit that was safe and accessible to all skydivers. Kuosma established Bird-Man International Ltd. the same year. BirdMan's "Classic", designed by Pečnik, was the first wingsuit offered to the general skydiving public. BirdMan was the first manufacturer to advocate the safe use of wingsuits by creating an instructor program. Created by Kuosma, the instructor program's aim was to remove the stigma that wingsuits were dangerous and to provide wingsuit beginners (generally, skydivers with a minimum of 200 jumps) with a way to safely enjoy what was once considered the most dangerous feat in the skydiving world. With the help of Birdman instructors Scott Campos, Chuck Blue and Kim Griffin, a standardized program of instruction was developed that prepared instructors.[3] Wingsuit manufacturers Squirrel Wingsuits, TonySuits Wingsuits, Phoenix-Fly, Fly Your Body, and Nitro Rigging have also instituted coach training programs.
Despite the training and regulation, wingsuit BASE jumping remains a precarious pastime. A 2012 University of Colorado study found that for Wingsuit BASE jumping there were approximately two severe injuries per 1000 jumps, or with jumpers having an average of 1 severe injury for every 500 jumps they undertake.[4]

Technical mechanics[edit]


Wingsuits in flight

The wingsuit flier enters free fall wearing both a wingsuit and parachute equipment. Exiting an aircraft in a wingsuit requires skilled techniques that differ depending on the location and size of the aircraft door. These techniques include the orientation relative to the aircraft and the airflow while exiting, and the way in which the flier spreads his legs and arms at the proper time so as not to hit the aircraft or become unstable. The wingsuit immediately starts to fly upon exiting the aircraft in the relative wind generated by the forward speed of the aircraft. Exiting from a BASE jumping site, such as a cliff, or exiting from a helicopter, a paraglider, or a hot air balloon, is fundamentally different from exiting a moving aircraft, as the initial airspeed upon exit is absent. In these situations, a vertical drop using the forces of gravity to accelerate is required to generate the airspeed that the wingsuit then converts to lift.
At a planned altitude above the ground in which a skydiver or BASE jumper typically deploys the parachute, wingsuit fliers will also deploy their parachutes. The parachute is flown to a controlled landing at the desired landing spot using typical skydiving or BASE jumping techniques.
A wingsuit modifies the body area exposed to wind to increase the desired amount of lift with respect to drag generated by the body. An attainable glide ratio of some wingsuits is 2.5:1 or more[citation needed]. This means that for every meter dropped, two and a half meters are gained moving forward. This ratio can be referred to as flight efficiency. With body shape manipulation and by choosing the design characteristics of the wingsuit, fliers can alter both their forward speed and fall rate. The pilot manipulates these flight characteristics by changing the shape of the torso, de-arching and rolling the shoulders and moving hips and knees, and by changing the angle of attack in which the wingsuit flies in the relative wind, and by the amount of tension applied to the fabric wings of the suit. The absence of a vertical stabilizing surface results in little damping around the yaw axis, so poor flying technique can result in a spin that requires active effort on the part of the skydiver to stop.

Wingsuit fliers can measure their performance relative to their goals with the use of free fall computers that record the amount of time they were in flight, the altitude they deployed their parachute, and the altitude they entered free fall. The fall rate speed can be calculated from this data and compared to previous flights. GPS receivers can also be used to plot and record the flight path of the suit, and when analyzed, can indicate the amount of distance flown during the flight. BASE jumpers can use landmarks on exit points, along with recorded video of their flight by ground crews, to determine their performance relative to previous flights and the flights of other BASE jumpers at the same site.
A typical skydiver's terminal velocity in belly to earth orientation ranges from 180–225 km/h (110 to 140 mph). A wingsuit can reduce these speeds dramatically. A vertical instantaneous velocity of 40 km/h (25 mph) has been recorded[citation needed]. However the speed at which the body advances forward through the air is still much higher (up to 100 km/h [62 mph]).
The tri-wing wingsuit has three individual ram-air wings attached under the arms and between the legs. The mono-wing wingsuit design incorporates the whole suit into one large wing.

Further developments[edit]
Wingpack[edit]


BASE jumping in a wingsuit
Another variation on which studies are being focused is the wingpack, which consists of a strap-on rigid wing made of carbon fibre.[5] It is a mix between a hang-glider and a wingsuit. The wingpack can reach a glide ratio of 6 and permits transportation of oxygen bottles and other material.[6]
On 31 July 2003 the Austrian Felix Baumgartner, jumping from 9 kilometres (30,000 ft), successfully crossed the English Channel in 14 minutes using a wingpack, having covered over 35 kilometres (22 mi).[7]
In 2006, the German enterprise ESG introduced the "Gryphon", a wingpack specifically destined for the secret incursions of the special forces.[8]
Wingsuit BASE[edit]
Since 2003,[9] many BASE jumpers have started using wingsuits, giving birth to WiSBASE.
Some popular places where WiSBASE is practiced are Kjerag and Trollstigen in Norway, Lauterbrunnen in Switzerland, Chamonix in France, and Monte Brento in Italy, with the landing field near Dro.[citation needed][original research?]
One technique is proximity flying, which is flying close to the faces and ridges of mountains. Loic Jean-Albert of France is generally considered[who?] one of the first proximity flyers; his pioneering flying brought many BASE jumpers into the sport. In November 2012, Alexander Polli became the first WiSBASE jumper to successfully strike a wingsuit target.[10][not in citation given] This target was made of foam and around 3 m (10 ft) tall.

Jet-powered wingsuits[edit]
For more information see Jetpack#Turbojet packs.


A jet-powered wingpack
As of 2010, there have been experimental powered wingsuits, often using small jet engines strapped to the feet[11] or a wingpack setup to allow for even greater horizontal speeds and even vertical ascent.[7]
On 25 October 2005, in Lahti, Finland, Visa Parviainen jumped from a hot air balloon in a wingsuit with two small turbojet engines attached to his feet. The engines provided approximately 160 N (16 kgf, 35 lbf) of thrust each and ran on (JET A-1) fuel. Parviainen achieved approximately 30 seconds of horizontal flight with no noticeable loss of altitude.[11][12] Parviainen continued jumping from hot air balloons and helicopters, including one for the Stunt Junkies program on Discovery Channel.[13]
Christian Stadler from Germany organized the first international wingsuit competition to feature a monetary prize, in 2005, called "SkyJester's Wings Over Marl". His "VegaV3 wingsuit system" uses an electronic adjustable hydrogen peroxide rocket.[14] The rocket provides 1000 Newtons (100 kgf) of thrust and produces no flames or poisonous fumes. His first successful powered wingsuit jump was in 2007, when he reached horizontal speeds of over 255 km/h (160 mph).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wingsuit บิน[แก้ไข] ประวัติศาสตร์ทำความพยายามก่อนที่ wingsuit บินบน 4 ซาวน่ากุมภาพันธ์ โดยเสื้อผ้าอายุ 33 ปี Franz Reichelt ซึ่งเพิ่มขึ้นจากหอไอเฟลเพื่อทดสอบเขาประดิษฐ์ร่มชูชีพและวิง ซึ่งคล้ายกับ wingsuits ที่ทันสมัย เขาไว้ยาม โดยบอกว่า ทดลองไปดำเนินการกับหุ่น เขา hesitated ค่อนข้างนานก่อนเขาไป และตีหัวล่างครั้งแรก เปิดวัดรูในพื้นดินแข็ง แต่การชันสูตรพลิกศพพบว่า เขาตายของหัวใจวายก่อนตีช่วง ฟิล์มของความพยายามของเขาแล้วWingsuit แบบแรกใช้ใน 1930 โดยสหรัฐอเมริกาอายุ 19 ปี Rex Finney ของลอสแอนเจลิส แคลิฟอร์เนีย เป็นความพยายามที่จะเพิ่มการเคลื่อนไหวในแนวนอนและแคล่วในระหว่างกระโดดร่มชูชีพ [1] [2] wingsuits เหล่านี้ก่อนได้ทำการผลิตเช่นผ้าใบ ไม้ ผ้า เหล็ก และ whalebone พวกเขาไม่น่าเชื่อถือมาก แต่อ้างว่า ได้ทะยานเป็นไมล์ ๆ บาง "birdmen" ยวด Clem Sohn และลีโอ Valentinในในกลางทศวรรษที่ 1990, wingsuit สมัยใหม่ถูกพัฒนา โดย Patrick de Gayardon ของฝรั่งเศส ดัดแปลงจากแบบที่ใช้ โดยจอห์น Carta ในปี 1997, Popov Sammy บัลแกเรียออกแบบ และสร้าง wingsuit ซึ่งมีปีกขนาดใหญ่ระหว่างขาและปีกยาวแขน ต้นแบบของเขาได้รับการพัฒนาที่เมืองโบลเดอร์ เนวาดา มีดำเนินการทดสอบในอุโมงค์ลมแนวตั้งที่ Flyaway ลาสเวกัสลาสเวกัส ของ Popov wingsuit แรกบินในเดือนตุลาคมปี 1998 ผ่านฌ็อง เนวาดา แต่มันไม่เคยเดินเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ การออกแบบของ Popov ถูกปรับปรุงที่ดีในการสร้างยก ก็สามารถจะชะลอความเร็วในแนวตั้งการ 30 km/h ในขณะที่ gliding แนวที่ความเร็วกว่า 300 km/h ในปี 1998, Raggs เชย "ดา Kine" สร้างเป็นรุ่นที่รวมซี่โครงแข็งภายใน airfoils วิง ถึงแม้ว่าปีกเหล่านี้เข้มงวดมากขึ้นได้ดีกับรูปร่างของพวกเขาในเที่ยวบิน นี้ทำ wingsuit หนัก และยากต่อการบิน ออกแบบ Raggs' ยังไม่เคยเดินเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ บินด้วยกันครั้งแรก Popov และ Raggs พลาดการออกแบบ--เคียงข้างกันที่ประชุม Free-fall โลกที่ควินซี รัฐอิลลินอยส์ 1999 สิงหาคม ทั้งการออกแบบดำเนินการด้วย ในเหตุการณ์เดียวกัน skydives wingsuit หลายก่อตัวขึ้นซึ่งรวมเด Gayardon ของ Popov ของ และชุดของ Raggsยุคพาณิชย์ [แก้ไข]ในปี 1999, Jari Kuosma ของฟินแลนด์และโรเบิร์ต Pečnik ของสโลวีเนีย teamed ขึ้นสร้าง wingsuit ที่ปลอดภัย และสามารถเข้าถึง skydivers ทั้งหมด Kuosma ก่อตั้งนกแมนอินเตอร์เนชั่นแนล จำกัดปีเดียวกัน ของ birdMan "คลาสสิก" ออกแบบ โดย Pečnik, wingsuit แรกไปถวายทั่วไปสาธารณะต้องกระโดดร่มดิ่ง BirdMan ผู้ผลิตแรกเพื่อสนับสนุนการใช้เซฟของ wingsuits โดยการสร้างโปรแกรมการสอนได้ สร้าง โดย Kuosma จุดมุ่งหมายของโปรแกรมผู้สอนคือ เอาภาพดอกไม้ที่ wingsuits มีอันตราย และให้เริ่มต้น wingsuit (ทั่วไป skydivers กับน้อยกระโดด 200) ด้วยวิธีการอย่างปลอดภัยเพียงสิ่งครั้งถือเป็นความสำเร็จครั้งที่อันตรายที่สุดในโลกต้องกระโดดร่มดิ่ง ช่วยสอน Birdman Campos สก็อต บลูชัก และกริ ฟฟอนคิม โปรแกรมมาตรฐานคำสั่งถูกพัฒนาขึ้นที่เตรียมผู้สอน [3] ผู้ผลิต Wingsuit กระรอก Wingsuits, TonySuits Wingsuits ฟีนิกซ์บิน บินร่าง กายของคุณ และ rigging บริษัทไนโตรมียังโลกอบรมโค้ชแม้ มีการฝึกอบรมและระเบียบ wingsuit ฐานกระโดดยังคง เป็นงานอดิเรกที่ล่อแหลม เป็น 2012 มหาวิทยาลัยโคโลราโดศึกษาพบว่า สำหรับฐาน Wingsuit กระโดด มีประมาณสองรุนแรงบาดเจ็บ ต่อกระโดด 1000 หรือปลอกที่มีค่าเฉลี่ยของการบาดเจ็บรุนแรงที่ 1 สำหรับข้าม 500 ทุกที่พวกเขาทำ [4]กลศาสตร์ทางเทคนิค [แก้ไข] Wingsuits ในเที่ยวบินWingsuit flier ป้อนตกฟรี wingsuit และร่มชูชีพอุปกรณ์สวมใส่ ออกจากเที่ยวบินใน wingsuit ต้องใช้เทคนิคที่มีทักษะที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับตำแหน่งและขนาดของประตูเครื่องบิน เทคนิคเหล่านี้รวมถึงการวางแนวเทียบเครื่องบิน และการไหลเวียนของอากาศในขณะที่ออกจาก และวิธีที่ flier การแพร่กระจายขาและแขนของเขาในเวลาเหมาะสมเพื่อไม่ให้ตีเครื่องบิน หรือเสถียร การ wingsuit ทันทีเริ่มบินเมื่อออกจากเครื่องบินลมญาติสร้างขึ้น ด้วยความเร็วไปข้างหน้าของเครื่องบิน ออกจากฐานกระโดด เว็บไซต์เช่นหน้าผา หรือออกจากเฮลิคอปเตอร์ paraglider หรือ บอลลูนอากาศร้อน มีความแตกต่างกันจากการออกจากเครื่องบินที่เคลื่อนไหว เป็น airspeed ครั้งแรกตามออกมา ในสถานการณ์เหล่านี้ การใช้กองกำลังของแรงโน้มถ่วงเพื่อเร่งวางแนวตั้งได้ต้องสร้าง airspeed ที่ wingsuit แปลงแล้วจะยกที่ระดับความสูงที่วางแผนไว้เหนือพื้นดินซึ่ง skydiver หรือจัมเปอร์ฐานโดยทั่วไปจัดวางร่มชูชีพ wingsuit กำลังแจกใบปลิวจะยังวาง parachutes ของพวกเขา ร่มชูชีพจะบินไปจอดที่จอดต้องใช้ฐานกระโดดเทคนิคต้องกระโดดร่มดิ่งทั่วไปจุดควบคุมWingsuit ปรับเปลี่ยนบริเวณร่างกายที่สัมผัสกับลมเพื่อเพิ่มจำนวนลิฟท์พร้อมกับลากขึ้น โดยร่างกายต้อง อัตราการร่อนตามบาง wingsuits เป็น 2.5:1 หรือมากกว่า [อ้างจำเป็น] ซึ่งหมายความ ว่า สำหรับมิเตอร์ทุกหลุด สอง และครึ่งเมตรจะได้ก้าวไปข้างหน้า อัตราส่วนนี้สามารถอ้างอิงเพื่อประสิทธิภาพในการบิน ด้วยการจัดการรูปร่างร่างกาย และ โดยการเลือกลักษณะการออกแบบของ wingsuit กำลังแจกใบปลิวสามารถเปลี่ยนความเร็วไปข้างหน้าและอัตราการตก นักบินควบคุมลักษณะเหล่านี้บิน โดยเปลี่ยนแปลงรูปร่าง ของลำ ตัว de-arching กลิ้งไหล่ และย้ายสะโพกและหัวเข่า และ โดยการเปลี่ยนการโจมตีของมุม wingsuit ลอยลมญาติ และจำนวนของความตึงเครียดกับปีกผ้าของชุด การขาดงานของพื้นผิวแนวตั้งสมัยมีเสถียรภาพผลลดน้อยรอบแกนปาเก่อญอ ดังนั้นเทคนิคการบินจนอาจทำให้หมุนที่ต้องใช้ความพยายามในส่วนของ skydiver ที่หยุดกำลังแจกใบปลิว Wingsuit สามารถวัดประสิทธิภาพของพวกเขาสัมพันธ์กับเป้าหมายด้วยการใช้คอมพิวเตอร์ฟรีตกที่บันทึกจำนวนเวลาที่อยู่ในเที่ยวบิน ระดับความสูงของพวกเขาจัดวางร่มชูชีพของพวกเขา และสูงเข้าอยู่ฟรี ความเร็วอัตราตกสามารถคำนวณได้จากข้อมูลนี้ และเปรียบเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้านี้ สำหรับ GPS ยังสามารถใช้การพล็อต และบันทึกเส้นทางบินของชุด และเมื่อวิเคราะห์ สามารถระบุจำนวนระยะทางที่บินระหว่างเที่ยวบิน ปลอกพื้นฐานสามารถใช้สถานออกคะแนน พร้อมบินโดยหน้าที่ดิน บันทึกวีดีโอเพื่อกำหนดประสิทธิภาพของพวกเขาเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้เที่ยวบินและเที่ยวบินของปลอกพื้นฐานอื่น ๆ ในไซต์เดียวกันความเร็วเทอร์มินัลของ skydiver ทั่วไปในท้องเพื่อวางแนวโลกตั้งแต่ 180-225 km/h (ความเร็ว 110-140) Wingsuit สามารถลดความเร็วเหล่านี้อย่างมาก เป็นแนวกำลังความเร็ว 40 km/h (ความเร็ว 25) ได้รับการบันทึกไว้ [อ้างจำเป็น] อย่างไรก็ตาม ความเร็วที่ร่างกายล่วงหน้าไปข้างหน้าผ่านอากาศจะยังคงสูง (สูงสุด 100 km/h [ความเร็ว 62])Wingsuit วิงตรีมีปีกอากาศรามสามที่แนบตามแขน และขา แบบ wingsuit วิงโมโนประกอบด้วยไพ่ทั้งหมดเป็นปีกขนาดใหญ่หนึ่ง[แก้ไข] พัฒนาWingpack [แก้ไข] กระโดดใน wingsuit เป็นฐานการเปลี่ยนแปลงอื่นที่มีการเน้นการศึกษาเป็น wingpack ซึ่งเป็นสายที่แข็งปีกทำจากคาร์บอนไฟเบอร์ประกอบด้วย [5] เป็นผสมระหว่างแบบ hang-glider wingsuit เป็น Wingpack สามารถเข้าถึงอัตราการร่อนของ 6 และอนุญาตให้มีการขนส่งออกซิเจนขวดและวัสดุอื่น ๆ [6]วันที่ 31 2546 กรกฎาคม Baumgartner เฟลิกซ์ออสเตรีย กระโดดจาก 9 กิโลเมตร (30000 ฟุต), ข้ามช่องแคบอังกฤษสำเร็จในนาทีที่ 14 ใช้เป็น wingpack มีครอบคลุมกว่า 35 กิโลเมตร (22 mi) [7]ในปี 2006 องค์กรเยอรมัน ESG แนะนำ "Gryphon", wingpack ที่กำหนดสำหรับการรุกรานของกองกำลังพิเศษลับเฉพาะ [8]ฐาน Wingsuit [แก้ไข]ตั้งแต่ 2003, [9] ปลอกหลายพื้นฐานเริ่มต้นใช้ wingsuits, WiSBASE ให้กำเนิดบางสถานยอดนิยมที่มีประสบการณ์ WiSBASE เป็น Kjerag และ Trollstigen ในประเทศนอร์เวย์ Lauterbrunnen สวิตเซอร์แลนด์ ชาโมนิกซ์ประเทศฝรั่งเศส และ Brento มอนในอิตาลี มีสนามใกล้ Dro [ต้องการอ้างอิง] [ต้นฉบับงานวิจัย]เทคนิคหนึ่งแห่งการบิน ซึ่งจะบินหน้าและสันเขาของภูเขา ได้ Loic Jean-อัลเบิร์ตแห่งฝรั่งเศสโดยทั่วไปจะพิจารณา [ใคร] หนึ่งใบปลิวแห่งแรก เขาบุกเบิกเดินทางนำเข้ามาในฐานปลอกในกีฬา ในเดือน 2012 พฤศจิกายน อเล็กซานเดอร์ Polli กลายเป็น จัมเปอร์ WiSBASE แรกให้เรียบร้อยตีเป้าหมาย wingsuit [10] [ไม่ในได้รับการอ้างอิง] เป้าหมายนี้ทำโฟม และประมาณ 3 เมตร (10 ฟุตสูง)เปิดเจ็ท wingsuits [แก้ไข]สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมดูแพ็ค Jetpack #Turbojet Wingpack ที่ขับเจ็ท2553 มีการทดลอง wingsuits ขับเคลื่อน มักจะใช้เครื่องยนต์เจ็ทขนาดเล็กที่ strapped ฟุต [11] หรือการตั้งค่า wingpack ให้ยิ่งความเร็วในแนวนอนและแนวตั้งได้ขึ้น [7]วันที่ 25 2548 ตุลาคม ใน Lahti ฟินแลนด์ วีซ่า Parviainen ไปจากบอลลูนอากาศร้อนใน wingsuit ที่ ด้วยเครื่องยนต์ turbojet เล็กสองที่แนบกับเท้าของเขา เครื่องยนต์ที่มีราคาประมาณ 160 N (16 kgf, 35 lbf) ของกระตุกแต่ละ และวิ่งบนเชื้อเพลิง (JET A-1) Parviainen ทำได้ประมาณ 30 วินาทีบินแนวนอนกับการสูญเสียอย่างเห็นได้ชัดของความสูง [11] [12] Parviainen ต่อกระโดดจากบอลลูนอากาศร้อนและเฮลิคอปเตอร์ รวมถึงโปรแกรม Junkies ผาดโผนบนสถานี [13]Stadler คริสเตียนจากเยอรมนีจัดแข่งขัน wingsuit นานาชาติแรกจะรางวัลเงิน ในปี 2005 เรียกว่า "ปีกของ SkyJester ผ่าน Marl" เขา "VegaV3 wingsuit ระบบ" ใช้จรวดเป็นอิเล็กทรอนิกส์ปรับไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ [14] จรวดให้ 1000 Newtons (100 kgf) ของกระตุก และทำให้เกิดเปลวไฟหรือควันพิษไม่ กระโดด wingsuit ขับเคลื่อนความสำเร็จของเขาครั้งแรกในปี 2007 เมื่อเขามาถึงความเร็วในแนวนอนมากกว่า 255 km/h (ความเร็ว 160) ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Wingsuit บินประวัติศาสตร์[แก้ไข] ความพยายามในช่วงต้นที่บิน wingsuit ในวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 1912 โดยตัด 33 ปีฟรานซ์ Reichelt ที่กระโดดลงมาจากหอไอเฟลในการทดสอบการประดิษฐ์ของเขารวมกันของร่มชูชีพและปีกซึ่งเป็น คล้ายกับ wingsuits ทันสมัย เขาเข้าใจผิดยามโดยบอกว่าการทดลองจะได้รับการดำเนินการกับหุ่น เขาลังเลที่ค่อนข้างเป็นเวลานานก่อนที่เขากระโดดและตีหัวพื้นก่อนเปิดหลุมที่วัดได้ในพื้นดินที่แข็ง แต่การชันสูตรศพพบว่าเขาเสียชีวิตจากอาการหัวใจวายก่อนกดปุ่มทางเท้า ภาพยนตร์ของความพยายามของเขาที่มีอยู่. ให้wingsuit ถูกใช้ครั้งแรกในปี 1930 โดย 19 ปีชาวอเมริกันเร็กซ์ฟินเนย์ของ Los Angeles, California, เป็นความพยายามที่จะเพิ่มการเคลื่อนไหวในแนวนอนและความคล่องแคล่วในระหว่างการกระโดดร่มชูชีพ. [1] [ 2] wingsuits ต้นเหล่านี้ถูกทำจากวัสดุเช่นผ้าใบ, ไม้, ผ้าไหม, เหล็กและ whalebone พวกเขาไม่ได้น่าเชื่อถือมากแม้ว่าบางคน "birdmen" สะดุดตาเคล็มซงและลีโอวาเลนอ้างว่าได้เดินไมล์. ในช่วงกลางปี ​​1990 ที่ wingsuit ที่ทันสมัยได้รับการพัฒนาโดยแพทริคเด Gayardon ของฝรั่งเศสที่ดัดแปลงมาจากรูปแบบที่ใช้โดย จอห์นรัฐธรรมนูญ ในปี 1997 แซมมี่บัลแกเรียโปปอฟออกแบบและสร้าง wingsuit ซึ่งมีปีกขนาดใหญ่ระหว่างขาและปีกอีกต่อไปในอ้อมแขน ต้นแบบของเขาได้รับการพัฒนาที่เมืองโบลเดส, เนวาดา ได้ดำเนินการทดสอบในอุโมงค์ลมแนวตั้งในลาสเวกัสที่ลาสเวกั Flyaway wingsuit โปปอฟของบินครั้งแรกในปี 1998 ในช่วงเดือนตุลาคมฌองเนวาดา แต่มันก็ไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ การออกแบบโปปอฟเป็นการพัฒนาที่ดีในการสร้างลิฟท์; มันก็สามารถที่จะชะลอความเร็วในแนวดิ่งถึง 30 กิโลเมตร / ชั่วโมงในขณะที่ร่อนในแนวนอนที่ความเร็วกว่า 300 กิโลเมตร / ชั่วโมง ในปี 1998 ความสัมพันธ์ "ดากระบือ" Raggs สร้างรุ่นซึ่งเป็น บริษัท ซี่โครงยากภายในปีก airfoils ที่ แม้ว่าปีกเหล่านี้เข้มงวดมากขึ้นได้ดีสามารถที่จะทำให้รูปร่างของพวกเขาในเที่ยวบินนี้ทำให้ wingsuit หนักและยากที่จะบิน การออกแบบ Raggs ยังไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ บินด้วยกันเป็นครั้งแรกโปปอฟและ Raggs จัดแสดงการออกแบบด้านข้างโดยที่โลกเสรีการประชุมฤดูใบไม้ร่วงที่ควินซีอิลลินอยส์ในเดือนสิงหาคมปี 1999 ทั้งการออกแบบที่ดี ในกรณีเดียวกันหลายรูปแบบ skydives wingsuit ถูกสร้างขึ้นซึ่งรวมถึงเด Gayardon ของโปปอฟและชุด Raggs. ยุคพาณิชย์ [แก้ไข] ในปี 1999 จาริ Kuosma ฟินแลนด์และโรเบิร์ต Pecnik สโลวีเนียร่วมในการสร้าง wingsuit ที่เป็นที่ปลอดภัย และสามารถเข้าถึงได้ skydivers ทั้งหมด Kuosma จัดตั้งนกแมนอินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด ในปีเดียวกัน นักบินของ "คลาสสิก" ได้รับการออกแบบโดย Pecnik เป็น wingsuit แรกที่เสนอขายให้กับประชาชนทั่วไปดิ่งพสุธา นักบินเป็นผู้ผลิตรายแรกที่จะสนับสนุนการใช้ความปลอดภัยของ wingsuits โดยการสร้างโปรแกรมสอน สร้างโดย Kuosma จุดมุ่งหมายโปรแกรมสอนคือการลบความอัปยศที่ wingsuits ตกอยู่ในอันตรายและเพื่อให้เริ่มต้น wingsuit (โดยทั่วไป skydivers ขั้นต่ำ 200 กระโดด) ด้วยวิธีการอย่างปลอดภัยสนุกกับสิ่งที่ได้รับการพิจารณาครั้งหนึ่งเคยเป็นความสำเร็จที่อันตรายที่สุดในการกระโดดร่มที่ โลก ด้วยความช่วยเหลือของนักบินอาจารย์กอตต์โปสการโยนสีฟ้าและคิมกริฟฟิซึ่งเป็นโปรแกรมที่ได้มาตรฐานการเรียนการสอนได้รับการพัฒนาที่อาจารย์เตรียม. [3] Wingsuit ผู้ผลิตกระรอก Wingsuits, TonySuits Wingsuits, ฟินิกซ์บินบินร่างกายของคุณและเสื้อผ้าโตรยังมี จัดโปรแกรมการฝึกอบรมโค้ช. แม้จะมีการฝึกอบรมและการควบคุมฐานกระโดด wingsuit ยังคงเป็นงานอดิเรกที่ล่อแหลม 2012 มหาวิทยาลัยโคโลราโดการศึกษาพบว่าสำหรับ Wingsuit ฐานกระโดดมีประมาณสองได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงต่อ 1000 กระโดดหรือจัมเปอร์ที่มีค่าเฉลี่ยของการได้รับบาดเจ็บสาหัส 1 สำหรับทุก 500 กระโดดพวกเขาดำเนินการ. [4] กลศาสตร์เทคนิค [แก้ไข] Wingsuits ในเที่ยวบินนักบิน wingsuit เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงฟรีสวมใส่ทั้ง wingsuit และอุปกรณ์ร่มชูชีพ ออกจากเครื่องบินใน wingsuit ต้องใช้เทคนิคที่มีทักษะที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับตำแหน่งและขนาดของประตูเครื่องบิน เทคนิคเหล่านี้รวมถึงญาติปฐมนิเทศเครื่องบินและการไหลของอากาศในขณะที่ออกและวิธีการที่นักบินกระจายขาและแขนของเขาในเวลาที่เหมาะสมเพื่อที่จะไม่ตีเครื่องบินหรือกลายเป็นที่ไม่แน่นอน wingsuit ทันทีเริ่มที่จะบินเมื่อออกจากเครื่องบินในลมญาติที่เกิดจากความเร็วไปข้างหน้าของเครื่องบิน ออกจากเว็บไซต์ฐานกระโดดเช่นหน้าผาหรือออกจากเฮลิคอปเตอร์ paraglider หรือบอลลูนอากาศร้อนเป็นพื้นฐานแตกต่างจากเครื่องบินออกจากการเคลื่อนย้ายในขณะที่เครื่องบินเริ่มต้นเมื่อออกจะขาด ในสถานการณ์เหล่านี้ลดลงในแนวตั้งโดยใช้กองกำลังของแรงโน้มถ่วงในการเร่งที่จะต้องสร้างเครื่องบินที่ wingsuit แล้วแปลงที่จะยก. the ในระดับความสูงที่วางแผนไว้เหนือพื้นดินซึ่งเป็นจัมเปอร์ skydiver หรือฐานมักจะปรับใช้ร่มชูชีพ, ใบปลิว wingsuit จะ นอกจากนี้ยังมีการปรับใช้ร่มชูชีพของพวกเขา ร่มชูชีพบินที่จะเชื่อมโยงไปถึงการควบคุมที่จุดเชื่อมโยงไปถึงที่ต้องการโดยใช้กระโดดร่มทั่วไปหรือเทคนิคการกระโดด BASE. wingsuit ปรับเปลี่ยนพื้นที่ร่างกายสัมผัสกับลมที่จะเพิ่มขึ้นตามจำนวนที่ต้องการของลิฟท์ที่เกี่ยวกับการลากที่เกิดจากร่างกาย อัตราส่วนร่อนสำเร็จของ wingsuits บางคือ 2.5: 1 หรือมากกว่า [อ้างจำเป็น] ซึ่งหมายความว่าเมตรลดลงทุกสองเมตรครึ่งหนึ่งจะได้รับก้าวไปข้างหน้า อัตราส่วนนี้สามารถเรียกว่าเที่ยวบินที่มีประสิทธิภาพ ด้วยการจัดการรูปร่างและการเลือกลักษณะการออกแบบของ wingsuit ที่ใบปลิวสามารถปรับเปลี่ยนความเร็วไปข้างหน้าของพวกเขาและตกอยู่อัตรา นักบินปรุงแต่งเหล่านี้เป็นลักษณะการบินโดยการเปลี่ยนรูปร่างของลำตัว de-โค้งและกลิ้งไหล่และย้ายสะโพกและหัวเข่าและเปลี่ยนมุมของการโจมตีที่แมลงวัน wingsuit ในลมญาติและปริมาณของความตึงเครียด นำไปใช้กับปีกผ้าของชุด กรณีที่ไม่มีแนวการรักษาเสถียรภาพผลพื้นผิวในการทำให้หมาด ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ รอบแกนหันเหเทคนิคการบินที่ไม่ดีเพื่อให้ได้ผลในการสปินที่ต้องใช้ความพยายามที่ใช้งานในส่วนของ skydiver เพื่อหยุดการก. ใบปลิว Wingsuit สามารถวัดญาติประสิทธิภาพของพวกเขากับเป้าหมายของพวกเขาด้วย การใช้คอมพิวเตอร์ในฤดูใบไม้ร่วงฟรีที่บันทึกจำนวนเวลาที่พวกเขาอยู่ในเที่ยวบินที่ระดับความสูงที่พวกเขานำไปใช้ร่มชูชีพของพวกเขาและความสูงที่พวกเขาเข้ามาในฤดูใบไม้ร่วงฟรี ความเร็วในฤดูใบไม้ร่วงอัตราสามารถคำนวณได้จากข้อมูลเหล่านี้และเมื่อเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้า รับ GPS ยังสามารถนำมาใช้ในการวางแผนและบันทึกเส้นทางการบินของชุดและเมื่อวิเคราะห์สามารถบ่งบอกถึงปริมาณของระยะทางที่บินระหว่างเที่ยวบิน จัมเปอร์ฐานสามารถใช้สถานที่ในการออกจากจุดพร้อมกับวิดีโอที่บันทึกไว้ของเที่ยวบินของพวกเขาโดยภาคพื้นดินเพื่อตรวจสอบญาติประสิทธิภาพของเที่ยวบินก่อนหน้านี้และเที่ยวบินของจัมเปอร์ฐานอื่น ๆ ที่เว็บไซต์เดียวกัน. ความเร็วขั้ว skydiver ทั่วไปในท้องทิศทางแผ่นดิน ช่วง 180-225 กิโลเมตร / ชั่วโมง (110-140 ไมล์ต่อชั่วโมง) wingsuit สามารถลดความเร็วเหล่านี้อย่างมาก ความเร็วทันทีแนวตั้ง 40 กิโลเมตร / ชั่วโมง (25 ไมล์ต่อชั่วโมง) ได้รับการบันทึก [อ้างจำเป็น] แต่ความเร็วที่ร่างกายก้าวหน้าไปข้างหน้าผ่านอากาศจะยังคงเพิ่มสูงขึ้นมาก (ไม่เกิน 100 กม. / ชม [62 ไมล์ต่อชั่วโมง]). wingsuit ไตรปีกมีสามปีกแต่ละแกะอากาศที่ติดอยู่ภายใต้แขนและระหว่างขา โมโนปีกออกแบบ wingsuit ประกอบด้วยชุดทั้งหมดลงในปีกขนาดใหญ่หนึ่ง. การพัฒนาต่อไป [แก้ไข] Wingpack [แก้ไข] BASE กระโดดใน wingsuit การเปลี่ยนแปลงอีกประการหนึ่งที่การศึกษาจะถูกเน้นเป็น wingpack ซึ่งประกอบด้วยสายบนปีกแข็ง ที่ทำจากคาร์บอนไฟเบอร์. [5] มันเป็นส่วนผสมระหว่างแขวนเครื่องร่อนและ wingsuit wingpack สามารถเข้าถึงร่อนอัตราส่วนของ 6 และช่วยให้การขนส่งของขวดออกซิเจนและวัสดุอื่น ๆ . [6] 31 กรกฏาคม 2003 ออสเตรียเฟลิกซ์ Baumgartner กระโดดจาก 9 กิโลเมตร (30,000 ฟุต) ข้ามประสบความสำเร็จในช่องแคบอังกฤษใน 14 นาทีโดยใช้ wingpack มีครอบคลุมกว่า 35 กิโลเมตร (22 ไมล์). [7] ในปี 2006 องค์กร ESG เยอรมันแนะนำ "กริฟฟอน" การ wingpack ชะตาเฉพาะสำหรับการรุกรานความลับของกองกำลังพิเศษ. [8] Wingsuit BASE [แก้ไข] ตั้งแต่ 2003 [9] จัมเปอร์ฐานจำนวนมากได้เริ่มใช้ wingsuits ให้กำเนิด WiSBASE. บางสถานที่ที่นิยมที่ WiSBASE มีประสบการณ์มี Kjerag และ Trollstigen ในประเทศนอร์เวย์ Lauterbrunnen ในสวิสชาโมนิกในประเทศฝรั่งเศสและ Monte Brento ในอิตาลีที่มีเขตเชื่อมโยงไปถึง ใกล้โดร. [อ้างจำเป็น] [การวิจัยเดิม?] เทคนิคหนึ่งคือความใกล้ชิดบินที่จะบินใกล้กับใบหน้าและแนวภูเขา โลอิค Jean-อัลเบิร์ฝรั่งเศสโดยทั่วไปถือว่าเป็นหนึ่งในใบปลิวใกล้ชิดเป็นครั้งแรก [ใคร?] บินสำรวจของเขานำมาจัมเปอร์ฐานจำนวนมากในการเล่นกีฬา ในเดือนพฤศจิกายน 2012, อเล็กซานเด Polli กลายเป็นจัมเปอร์ WiSBASE แรกที่จะประสบความสำเร็จในการนัดหยุดงานเป็นเป้าหมาย wingsuit. [10] [ไม่ได้อยู่ในการอ้างอิงได้รับ] เป้าหมายนี้ได้รับการทำจากโฟมและประมาณ 3 เมตร (10 ฟุต). wingsuits Jet ขับเคลื่อน [แก้ไข] สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมโปรดดูที่ Jetpack # Turbojet แพ็ค. wingpack เจ็ขับเคลื่อนขณะที่2010 มีการ wingsuits ขับเคลื่อนการทดลองมักจะใช้เครื่องยนต์เจ็ทขนาดเล็กมัดติดอยู่กับเท้า [11] หรือการติดตั้ง wingpack เพื่อให้ความเร็วในแนวนอนได้มากขึ้นและแม้กระทั่ง แนวตั้งขึ้น. [7] ที่ 25 ตุลาคม 2005 ในลาห์, ฟินแลนด์, Visa Parviainen กระโดดลงมาจากบอลลูนอากาศร้อนใน wingsuit สอง turbojet เครื่องยนต์ขนาดเล็กที่ติดอยู่กับเท้าของเขา เครื่องมือที่มีให้บริการประมาณ 160 N (16 กิโลกรัม, 35 ปอนด์) แรงผลักดันของแต่ละคนและวิ่งบน (JET A-1) น้ำมันเชื้อเพลิง Parviainen ประสบความสำเร็จประมาณ 30 วินาทีของเที่ยวบินในแนวนอนกับการสูญเสียที่เห็นได้ชัดเจนของระดับความสูง. [11] [12] Parviainen ยังคงกระโดดจากบอลลูนอากาศร้อนและเฮลิคอปเตอร์รวมทั้งคนหนึ่งสำหรับโปรแกรม Junkies Stunt ในการค้นพบช่องทาง. [13] คริสเตียน Stadler จากประเทศเยอรมนีจัด การแข่งขัน wingsuit นานาชาติครั้งแรกที่จะมีเงินรางวัลในปี 2005 เรียกว่า "SkyJester ของปีกกว่ามาร์ล" ของเขา "VegaV3 wingsuit ระบบ" ใช้ไฮโดรเจนปรับอิเล็กทรอนิกส์จรวดเปอร์ออกไซด์. [14] จรวดให้ 1000 นิวตัน (100 กิโลกรัม) ของแรงผลักดันและสร้างเปลวไฟหรือควันพิษไม่มี กระโดด wingsuit ขับเคลื่อนที่ประสบความสำเร็จครั้งแรกของเขาในปี 2007 เมื่อเขาไปถึงความเร็วในแนวนอนกว่า 255 กิโลเมตร / ชั่วโมง (160 ไมล์ต่อชั่วโมง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิงสูทบิน

ประวัติศาสตร์ [ แก้ไข ]
ต้นพยายามวิงสูทบินได้ใน 4 กุมภาพันธ์ 1912 โดย 33 ปีช่างตัดเสื้อ ฟร ซ์ แรเชลต์ที่เพิ่มขึ้นจากหอไอเฟลเพื่อทดสอบสิ่งประดิษฐ์ของเขาของการรวมกันของร่มชูชีพและปีก ซึ่งคล้ายๆ กับ wingsuits สมัยใหม่ เขาหลอกทหาร โดยบอกว่า การทดลองจะดำเนินการกับหุ่นเขาลังเลนานก่อนที่เขาจะกระโดด และกดศีรษะพื้นก่อน เปิดหลุมสามารถในพื้นดินแข็ง แต่การชันสูตรพบว่าเขาหัวใจวายตายก่อนที่จะตีพื้น ภาพยนตร์ของความพยายามของเขามีอยู่ การวิงสูทถูกใช้เป็นครั้งแรกในปี 1930 โดย อายุ 19 ปี ชาวอเมริกัน เร็กซ์ ฟินนีย์ , Los Angeles , California ,เป็นความพยายามที่จะเพิ่มการเคลื่อนไหวในแนวนอนและความคล่องแคล่วในกระโดดร่ม [ 1 ] [ 2 ] wingsuits เหล่านี้ก่อนทำจากวัสดุต่างๆ เช่น ผ้าใบ , ไม้ , ผ้าไหม , เหล็ก , และ whalebone . พวกเขาไม่ได้เป็นที่เชื่อถือได้มาก ถึงแม้ว่าบาง " birdmen " โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเคลม ซอน และเลโอ วาเลนติน อ้างว่ามีกไลดิดไมล์ .
ในกลางปี 1990 ,ที่ถูกพัฒนาขึ้นโดยแพทริควิงสูททันสมัย เดอ gayardon ฝรั่งเศสดัดแปลงมาจากแบบจำลองที่ใช้โดยจอห์นแห่งอิสรภาพ ใน 1997 , บัลแกเรีย แซมมี่ Popov ออกแบบสร้างวิงสูทซึ่งมีขนาดใหญ่ปีกระหว่างขาและปีกยาวบนแขน ต้นแบบของเขาพัฒนาขึ้นที่เมืองโบลเดอร์เนวาดา . การทดสอบดำเนินการในอุโมงค์ลมแนวตั้งที่บินหายไปในลาสเวกัสลาสเวกัสPopov ของวิงสูทก่อนบินในเดือนตุลาคมปี 1998 กว่าจีน เนวาดา แต่ไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ Popov ออกแบบมีการปรับปรุงดีขึ้นมากในการสร้างลิฟท์ มันก็สามารถที่จะชลอความเร็วแนวตั้ง 30 km / h ขณะที่ร่อนตามแนวนอนที่ความเร็วกว่า 300 กม. / ชั่วโมง ในปี 1998 , ชัค " ดาวัว " raggs สร้างรุ่นที่รวมซี่โครงอย่างหนักภายในปีกปีกเครื่องบิน .แม้ว่าปีกแข็งมากขึ้นเหล่านี้ได้ดีสามารถรักษารูปร่างของพวกเขาในเที่ยวบินนี้ทำให้วิงสูทหนักและยากมากที่จะบิน raggs ออกแบบยังไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ บินกันเป็นครั้งแรก และจัดแสดงงาน raggs Popov เคียงข้างที่โลกฟรีล้มการประชุมที่ Quincy , อิลลินอยส์ ในเดือนสิงหาคมปี 1999 ทั้งการออกแบบทำได้ดีในงานเดียวกันหลายรูปแบบวิงสูทการกระโดดร่มได้ซึ่งรวมถึง เดอ gayardon , Popov และเหมาะกับ raggs ' .

โฆษณายุค [ แก้ไข ]
ในปี 1999 Jari kuosma ฟินแลนด์ และ โรเบิร์ต อี čนิค จากสโลวีเนีย teamed เพื่อสร้างวิงสูทที่ปลอดภัยและเข้าถึงทุกการกระโดดร่ม . kuosma นกชายอินเตอร์เนชั่นแนลก่อตั้งขึ้นในปีเดียวกันอีก นักบิน " คลาสสิก " ออกแบบโดย PE čนิค