Most, but not all, languages have a

Most, but not all, languages have adjectives. Those that lack them typically use words of another part of speech, often verbs, to serve the same semantic function; an example, such a language might have a verb that means "to be big", and would use as attributive verb construction analogous to "big-being house" to express what English expresses as "big house". Even in languages that do have adjectives, one language's adjective might not be another's; for example, whereas English uses "to be hungry" (hungry being an adjective), Dutch and French use "honger hebben" and "avoir faim," respectively (literally "to have hunger", hunger being a noun), and whereas Hebrew uses the adjective "זקוק" (zaqūq, roughly "in need of"), English uses the verb "to need".

Adjectives form an open class of words in most languages that have them; that is, it is relatively common for new adjectives to be formed via such processes as derivation. Bantu languages are well known for having only a small closed class of adjectives, however, and new adjectives are not easily derived. Similarly, native Japanese adjectives (i-adjectives) are a closed class (as are native verbs), although nouns (which are open class) may be used in the genitive and there is the separate class of adjectival nouns (na-adjectives), which is also open, and functions similarly to noun adjuncts in English.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาส่วนใหญ่ แต่ไม่ทั้ง หมด คำคุณศัพท์ได้ ที่ขาดโดยทั่วไปใช้คำอื่นเป็นส่วนหนึ่งของประโยค มักกริยา ให้บริการฟังก์ชันความหมายเดียวกัน ตัวอย่าง ภาษาดังกล่าวอาจมีคำกริยาซึ่งหมายความว่า "ต้องใหญ่", และจะใช้เป็นกริยา attributive ก่อสร้างคล้ายคลึงกับ "บ้านใหญ่เป็น" การแสดงภาษาอังกฤษที่แสดงเป็น "บ้านใหญ่" ได้ แม้ในภาษาที่มีคำคุณศัพท์ คำคุณศัพท์ในภาษาหนึ่งอาจไม่อื่น ของ ในขณะที่ภาษาอังกฤษใช้ "จะหิว" (หิวเป็นคุณศัพท์), ดัตช์และภาษาฝรั่งเศสใช้ "honger hebben" และ "avoir faim ตามลำดับ (อักษร"จะมีความหิว" หิวเป็นคำนาม), และใน ขณะที่ภาษาฮีบรูใช้คำคุณศัพท์"זקוק" (zaqūq ประมาณ"ในไร้ของ"), ภาษาอังกฤษใช้กริยา "ต้อง"

คำคุณศัพท์ฟอร์มระดับการเปิดของคำในภาษาส่วนใหญ่ที่มี กล่าวคือ มันเป็นเรื่องธรรมดาค่อนข้างใหม่คำคุณศัพท์ให้เป็นรูปแบบง่าย ๆ ด้วยกระบวนการดังกล่าวเป็นมา ภาษา Bantu เป็นรู้จักกันดีสำหรับการมีเฉพาะขนาดเล็กปิดชั้นเรียนของคำคุณศัพท์ อย่างไรก็ตาม และคำคุณศัพท์ใหม่จะไม่ได้มาง่าย ๆ ในทำนองเดียวกัน คำคุณศัพท์ภาษาญี่ปุ่นดั้งเดิม (i-คำคุณศัพท์) เป็นชั้นปิด (เป็นกริยาภาษา) แม้ว่าอาจใช้คำนาม (ซึ่งจะเปิดเรียน) ใน genitive และไม่แยกชั้น adjectival นาม (นาคำคุณศัพท์), ซึ่งเป็นเปิด และหน้าที่คล้ายกับ adjuncts คำนามในภาษาอังกฤษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดภาษามีคำคุณศัพท์ ผู้ที่ขาดพวกเขามักจะใช้คำพูดของส่วนหนึ่งของคำพูดที่มักจะคำกริยาที่จะให้บริการฟังก์ชั่นความหมายเดียวกันอีก; ตัวอย่างเช่นภาษาอาจมีคำกริยาที่หมายถึง "ที่จะเป็นใหญ่" และจะใช้ก่อสร้างกริยาที่แสดงคุณสมบัติว่าคล้ายกันกับ "บิ๊กเป็นอยู่บ้าน" เพื่อแสดงสิ่งที่ภาษาอังกฤษเป็นการแสดงออกถึงความเป็น "บ้านใหญ่" แม้จะอยู่ในภาษาที่จะมีคำคุณศัพท์คำคุณศัพท์ที่อาจจะไม่เป็นอีกภาษาหนึ่งของ; ตัวอย่างเช่นในขณะที่ภาษาอังกฤษใช้ "เพื่อจะหิว" (หิวเป็นคำคุณศัพท์), ดัตช์และฝรั่งเศสใช้ "Honger hebben" และ "avoir Faim" ตามลำดับ (ตัวอักษร "ที่จะมีความหิว" ความหิวเป็นคำนาม) และในขณะที่ภาษาฮิบรู ใช้คำคุณศัพท์ "זקוק" (zaqūqประมาณ "ในความต้องการของ") ภาษาอังกฤษใช้คำกริยา "ต้อง" คำคุณศัพท์ในรูปแบบชั้นเรียนที่เปิดกว้างของคำในภาษาส่วนใหญ่ที่มีพวกเขา นั่นคือมันค่อนข้างทั่วไปสำหรับคำคุณศัพท์ใหม่ที่จะเกิดขึ้นผ่านกระบวนการเช่นรากศัพท์ กระโชกภาษาที่รู้จักกันดีสำหรับการมีเพียงชั้นปิดเล็ก ๆ ของคำคุณศัพท์อย่างไรและคำคุณศัพท์ใหม่ไม่ได้มาอย่างง่ายดาย ในทำนองเดียวกันคำคุณศัพท์ญี่ปุ่นพื้นเมือง (i คำคุณศัพท์) เป็นระดับปิด (เช่นเดียวกับคำกริยาพื้นเมือง) แม้ว่าคำนาม (ซึ่งเป็นชั้นที่เปิด) อาจจะใช้ในสัมพันธการกและมีการแยกชั้นของคำนามคำคุณศัพท์ (na-คำคุณศัพท์) ซึ่งยังเปิดและฟังก์ชั่นเดียวกันกับนามอันเป็นเครื่องในภาษาอังกฤษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนใหญ่ แต่ไม่ทั้งหมด ภาษามีคำคุณศัพท์ ผู้ที่ขาด พวกเขามักจะใช้คำอื่นส่วนของคำพูด กริยามักจะให้บริการฟังก์ชันความหมายเดียวกัน ตัวอย่าง เช่น ภาษาอาจเป็นกริยาแปลว่า " ใหญ่ " และจะใช้เป็นกริยาคล้ายกับการก่อสร้างองค์ใหญ่ " การบ้าน " เพื่อแสดงอะไร แสดงเป็น " บ้านหลังใหญ่ภาษาอังกฤษ "แม้แต่ในภาษาที่มีคำคุณศัพท์ , คำคุณศัพท์ภาษาหนึ่งอาจไม่ถูกอีก ตัวอย่างเช่น ส่วนภาษาอังกฤษใช้ " หิว " ( หิวเป็นคำคุณศัพท์ ) , ดัตช์และฝรั่งเศสใช้ " honger ฉัน " และ " avoir faim " ตามลำดับ ( ตัวอักษร " จะต้องหิว ความหิวเป็นคำนาม ) และในขณะที่ภาษาฮีบรูใช้คำคุณศัพท์ " זקוק " ( zaq ยูคิว ประมาณ " ต้องการ " )ภาษาอังกฤษใช้คำว่า " ต้อง "

คุณศัพท์ฟอร์มการเปิดเรียนของคำส่วนใหญ่ในภาษาที่พวกเขาได้ นั่นคือ มันค่อนข้างทั่วไปสำหรับคำคุณศัพท์ใหม่ที่จะเกิดขึ้นผ่านกระบวนการเช่นรากศัพท์ . บันตูภาษาเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการมีเพียงเล็กน้อยปิดชั้นเรียนของคำคุณศัพท์ , อย่างไรก็ตาม , และคำคุณศัพท์ใหม่ไม่ได้มา ในทํานองเดียวกันคำคุณศัพท์ภาษาญี่ปุ่นพื้นเมือง ( i-adjectives ) เป็นห้องปิด ( เป็นคำพื้นเมือง ) แต่คำนาม ( ซึ่งจะเปิดเรียน ) อาจใช้ในความเป็นเจ้าของ และมีการแยกชั้นของคำนามคำขยายาม ( เป็นคำคุณศัพท์ ) ซึ่งจะเปิดและหน้าที่เช่นคำนามบริวารในภาษาอังกฤษ