Litigation, Statutory Change, and D

Litigation, Statutory Change, and Document Delivery in Germany

The copyright law of Germany was amended in recent years to more clearly address the application of digital technologies to the making of copies by libraries for a user’s private study. The circumstances in Germany offer insight into the conflicts and compromise that often accompany legislative change. Moreover, the statutory revision in Germany came as a result of litigation involving publishers and libraries that endured for several years and sometimes created even more confusion about the law.

The German copyright law long has included a provision broadly permitting single copies of articles and other works for study or other personal use (Section 53). The ability of libraries to make and deliver copies was not clearly specified in the law, and in 1994 the “Börsenverein,” a trade association of German publishers and booksellers, began legal proceedings against the German National Library of Science and Technology. The library had instituted and promoted a service of making and supplying copies of journal articles upon request, with payment of service fees by the user. After five years of litigation, the German court ruled that the library could make and deliver the copies, but only upon payment to a collective licensing agency.

In 2000, the publishers and libraries reached agreement allowing for a broad right to make copies, but with payment of “several million euros” to the licensing agency. This agreement was not renewed after 2002, and beginning in 2003 German libraries were able to secure a license only for delivery of articles by mail or fax within Germany. Shortly after, the parties became more contentious, filing various legal claims with the courts and with the European Commission, all aimed at addressing the scope of German copyright law as applied to libraries.

In December 2006, a German court ruled that Section 53 did not permit libraries to make and deliver copies through interlibrary loan services. The court nevertheless recognized the decades of library practices to rule that libraries may continue to deliver paper copies by mail or fax. But the court ruled that Section 53 does not permit digital reproduction and delivery. The court ruling not only limited the ability of libraries to use new technologies, but the ruling also left libraries to struggle with the scope of the law and the meaning of a statute that could be reinterpreted based on a record of library practices.

These developments were occurring as the German legislature was considering legislation for implementing the European Council Directive 2001/29/EC on the Information Society. Article 5 of the directive permits member states to enact limitations or exceptions for many purposes, including the making of copies by libraries under some conditions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดำเนินคดี การเปลี่ยน แปลงตามกฎหมาย และจัด ส่งเอกสารในเยอรมนี

กฎหมายลิขสิทธิ์ของเยอรมนีถูกแก้ไขให้เพิ่มมากขึ้นอย่างชัดเจนอยู่ในแอพลิเคชันเทคโนโลยีดิจิตอลไปทำสำเนาโดยการศึกษาส่วนตัวของผู้ใช้ไลบรารี สถานการณ์ในประเทศเยอรมนีมีความเข้าใจถึงความขัดแย้งและปัญหาที่มักจะแสดงพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงสภา นอกจากนี้ การปรับปรุงตามกฎหมายในเยอรมนีมาจากคดีที่เกี่ยวข้องกับผู้เผยแพร่ และไลบรารีที่ทนหลายปี และบางครั้งสร้างความสับสนมากขึ้นเกี่ยวกับกฎหมาย

กฎหมายลิขสิทธิ์เยอรมันยาวได้รวมบทบัญญัติที่อนุญาตให้สำเนาเดียวของบทความและงานอื่น ๆ สำหรับการศึกษาทั่วไป หรือบุคคลอื่น ๆ ใช้ราคา (มาตรา ๕๓) ความสามารถของไลบรารี และส่งสำเนาไม่ชัดเจนระบุในกฎหมาย และในปี 1994 "Börsenverein สมาคมการค้าของผู้ผลิตเยอรมันและไฮสปิ เริ่มตอนกฎหมายเยอรมันแห่งชาติห้องสมุดวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ไลบรารีของโลก และส่งเสริมการบริการ และจัดหาสำเนาบทความวารสารตาม การชำระค่าบริการโดยผู้ใช้ หลังจากห้าปีของคดี ศาลเยอรมันปกครองว่า ไลบรารีสามารถทำ และจัดส่งสำเนา แต่เฉพาะการชำระเงินเพื่อการรวมอนุญาตต้นสังกัด

ใน 2000 ผู้เผยแพร่และไลบรารีถึงข้อตกลงให้สิทธิที่กว้างจะทำสำเนา แต่ ด้วยการชำระเงิน "หลายล้านยูโร" ให้กับหน่วยงานที่อนุญาตให้ใช้สิทธิ ไม่ได้ต่ออายุข้อตกลงนี้ได้หลังจาก 2002 และจุดเริ่มต้นในไลบรารีภาษาเยอรมัน 2003 ก็สามารถจองสิทธิ์การใช้งานเฉพาะสำหรับการจัดส่งบทความ ด้วยจดหมายหรือโทรสารภายในเยอรมนี หลังจาก ฝ่ายได้โต้เถียงมาก ยื่นต่าง ๆ กฎหมายอ้าง กับศาล และคณะ กรรมการยุโรป ทั้งหมดเพื่อกำหนดขอบเขตของกฎหมายลิขสิทธิ์เยอรมันเท่ากับไลบรารี

ในเดือน 2549 ธันวาคม ศาลเยอรมันปกครองว่า มาตรา ๕๓ ไม่ได้อนุญาตให้ไลบรารี และส่งสำเนาถึงบริการยืมระหว่างห้องสมุด อย่างไรก็ตามศาลยอมรับทศวรรษที่ผ่านมาของห้องสมุดปฏิบัติการกฎที่ไลบรารีอาจยังคงส่งสำเนากระดาษ ด้วยจดหมายหรือโทรสาร แต่ศาลพิพากษาว่า มาตรา ๕๓ ไม่อนุญาตให้ขยายพันธุ์ดิจิตอลและการจัดส่ง ปกครองศาลไม่เพียงแต่จำกัดความสามารถของไลบรารีการใช้เทคโนโลยีใหม่ แต่หุยังเหลือไลบรารีให้กับขอบเขตของกฎหมาย และความหมายของกฎหมายที่สามารถ reinterpreted ตามเรกคอร์ดไลบรารีปฏิบัติ

พัฒนาเหล่านี้ได้เกิดขึ้นเป็นทูลเกล้าทูลกระหม่อมเยอรมันมีการพิจารณากฎหมายสำหรับการดำเนินงานยุโรปสภาสั่ง 2001/29/EC สังคมข้อมูล บทความ 5 ของคำสั่งอนุญาตให้รัฐสมาชิกเพื่อประกาศใช้เป็นข้อจำกัดหรือข้อยกเว้นสำหรับวัตถุประสงค์ต่าง ๆ รวมถึงการทำสำเนาโดยไลบรารีภายใต้เงื่อนไขบางอย่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คดีการเปลี่ยนแปลงกฎหมายและเอกสารการจัดส่งสินค้าในประเทศเยอรมนีกฎหมายลิขสิทธิ์ของประเทศเยอรมนีได้รับการแก้ไขในปีที่ผ่านมาอย่างชัดเจนมากขึ้นอยู่ที่การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิตอลเพื่อการทำสำเนาโดยห้องสมุดสำหรับการศึกษาส่วนตัวของผู้ใช้ สถานการณ์ในประเทศเยอรมนีมีความเข้าใจในความขัดแย้งและการประนีประนอมที่มักจะมาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงกฎหมาย นอกจากนี้การแก้ไขกฎหมายในประเทศเยอรมนีมาเป็นผลมาจากการดำเนินคดีที่เกี่ยวข้องเผยแพร่และห้องสมุดที่ทนมานานหลายปีและบางครั้งสร้างความสับสนมากยิ่งขึ้นเกี่ยวกับกฎหมายกฎหมายลิขสิทธิ์เยอรมันยาวได้รวมให้กว้างอนุญาตให้สำเนาเดียวของบทความและงานอื่น ๆ สำหรับการศึกษาหรือใช้ส่วนตัวอื่น ๆ (มาตรา 53) ความสามารถของห้องสมุดเพื่อให้และส่งมอบสำเนาไม่ได้ระบุไว้อย่างชัดเจนในกฎหมายและในปี 1994 "Börsenverein" สมาคมการค้าของผู้เผยแพร่เยอรมันและผู้จำหน่ายหนังสือเริ่มดำเนินการตามกฎหมายกับหอสมุดแห่งชาติเยอรมันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ห้องสมุดได้ก่อตั้งและส่งเสริมการให้บริการของการทำและการจัดหาสำเนาบทความวารสารตามคำขอกับการชำระค่าบริการโดยผู้ใช้ หลังจากห้าปีของการดำเนินคดีที่ศาลเยอรมันตัดสินว่าห้องสมุดสามารถทำและส่งมอบสำเนา แต่เมื่อจ่ายเงินให้กับหน่วยงานออกใบอนุญาตร่วมในปี 2000 สำนักพิมพ์และห้องสมุดถึงข้อตกลงการอนุญาตให้สิทธิในวงกว้างในการทำสำเนา แต่มี การชำระเงินของ "หลายล้านยูโร" เพื่อหน่วยงานออกใบอนุญาต ข้อตกลงนี้ไม่ได้มาใหม่หลังจากปี 2002 และจุดเริ่มต้นในปี 2003 ห้องสมุดเยอรมันก็สามารถที่จะรักษาความปลอดภัยใบอนุญาตเท่านั้นสำหรับการจัดส่งบทความทางไปรษณีย์หรือโทรสารภายในเยอรมนี หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองฝ่ายกลายเป็นที่ถกเถียงกันมากขึ้นยื่นข้อเรียกร้องทางกฎหมายต่างๆที่มีศาลและมีคณะกรรมาธิการยุโรปทั้งหมดมีวัตถุประสงค์เพื่อที่อยู่ในขอบเขตของกฎหมายลิขสิทธิ์เยอรมันที่นำไปใช้กับห้องสมุดในเดือนธันวาคมปี 2006 ศาลเยอรมันตัดสินว่ามาตรา 53 ไม่ได้ อนุญาตให้มีห้องสมุดที่จะทำและส่งสำเนาผ่านบริการยืม ศาลยังคงได้รับการยอมรับมานานหลายทศวรรษของการปฏิบัติที่ห้องสมุดเพื่อกฎที่ห้องสมุดอาจยังคงส่งมอบสำเนาทางไปรษณีย์หรือโทรสาร แต่ศาลตัดสินว่ามาตรา 53 ไม่อนุญาตให้มีการทำสำเนาดิจิตอลและการส่งมอบ ศาลปกครองไม่ได้ จำกัด อยู่เพียงในความสามารถของห้องสมุดที่จะใช้เทคโนโลยีใหม่ ๆ แต่การพิจารณาคดียังเหลือห้องสมุดต่อสู้กับขอบเขตของกฎหมายและความหมายของกฎหมายที่สามารถนำมาตีความใหม่ตามบันทึกของการปฏิบัติห้องสมุดการพัฒนาเหล่านี้ได้ ที่เกิดขึ้นในขณะที่สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งเยอรมันกำลังพิจารณาการออกกฎหมายในการดำเนินการคำสั่งของสภายุโรป 2001/29/EC ในสังคมสารสนเทศ ข้อ 5 ของคำสั่งอนุญาตให้ประเทศสมาชิกที่จะออกกฎหมายข้อ จำกัด หรือข้อยกเว้นเพื่อวัตถุประสงค์จำนวนมากรวมทั้งการทำสำเนาโดยห้องสมุดภายใต้เงื่อนไขบางอย่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การฟ้องร้อง , การเปลี่ยนแปลง , และจัดส่งเอกสารในเยอรมัน

กฎหมายลิขสิทธิ์ของเยอรมนีถูกแก้ไขในปีล่าสุดที่จะชัดเจนมากขึ้นที่อยู่ประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิตอลเพื่อสร้างสำเนาจากห้องสมุดเพื่อการศึกษาส่วนบุคคลของผู้ใช้ สถานการณ์ในเยอรมัน ให้ข้อมูลเชิงลึกในความขัดแย้งและการประนีประนอมที่มักจะเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงของกฎหมาย นอกจากนี้การแก้ไขกฎหมายในเยอรมันมาเป็นผลมาจากคดีเกี่ยวข้องกับสำนักพิมพ์และห้องสมุดที่ต้องอดทนเป็นเวลาหลายปีและบางครั้งสร้างความสับสนมากขึ้นเกี่ยวกับกฎหมาย

พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์เยอรมัน ยาวรวมบทบัญญัติซึ่งอนุญาตให้สำเนาของบทความเดียวและงานอื่น ๆ สำหรับการศึกษา หรือใช้บุคคลอื่น ( มาตรา 52 )ความสามารถของห้องสมุดเพื่อให้และส่งสำเนาไม่ได้ระบุไว้อย่างชัดเจนในกฎหมาย และในปี 1994 " B ö rsenverein " การค้าสมาคมสำนักพิมพ์ของเยอรมัน และ อังกฤษ เริ่มดําเนินการตามกฎหมายกับห้องสมุดแห่งชาติเยอรมันของวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ห้องสมุดได้จัดให้บริการและส่งเสริมการขายสำเนาบทความวารสารตามที่ร้องขอชำระค่าบริการโดยผู้ใช้ หลังจากห้าปีของคดี ศาลเยอรมันตัดสินว่าห้องสมุดจะให้ส่งสำเนา แต่เมื่อจ่ายเงินให้หน่วยงานออกใบอนุญาตรวม

ใน 2000 , สำนักพิมพ์และห้องสมุดถึงข้อตกลงให้สิทธิที่กว้างเพื่อให้สำเนา แต่ด้วยเงิน " หลายล้านยูโร " ไปยังหน่วยงานที่ออกใบอนุญาตข้อตกลงนี้ไม่ได้ใหม่หลังจากการเริ่มต้นใน 2002 และ 2003 ห้องสมุดเยอรมันสามารถรักษาความปลอดภัยใบอนุญาตเท่านั้นสำหรับการจัดส่งของบทความโดยทางไปรษณีย์หรือทางโทรสารภายในเยอรมนี หลังจากนั้นไม่นาน ก็แย้งอีกฝ่าย ยื่นข้อเรียกร้องทางกฎหมายต่าง ๆ กับศาล กับคณะกรรมาธิการยุโรปที่มุ่งจัดการกับขอบเขตของเยอรมันกฎหมายลิขสิทธิ์ที่ใช้ห้องสมุด

ในเดือนธันวาคม 2006 ศาลเยอรมันตัดสินว่า มาตรา 53 ไม่ได้อนุญาตให้ห้องสมุดเพื่อให้และส่งสำเนาผ่านบริการยืมระหว่างห้องสมุด . ศาล อย่างไรก็ตามยอมรับว่าทศวรรษของการปฏิบัติห้องสมุดกฎที่ห้องสมุดอาจยังคงส่งมอบกระดาษสำเนาโดยทางไปรษณีย์หรือโทรสาร แต่ศาลวินิจฉัยว่า มาตรา 53 ไม่อนุญาตให้ทำสำเนาดิจิตอลและการส่งมอบศาลไม่ จำกัด เฉพาะความสามารถของห้องสมุดที่ใช้เทคโนโลยีใหม่ แต่รัฐบาลยังเหลือห้องสมุดเพื่อต่อสู้กับขอบเขตของกฎหมาย และความหมายของกฎที่สามารถ reinterpreted ตามบันทึกการปฏิบัติงานห้องสมุด .

การพัฒนาเหล่านี้ที่เกิดขึ้นที่รัฐสภาเยอรมันพิจารณากฎหมายสำหรับการดำเนินงานสภายุโรป Directive 2001 / 29 / EC เกี่ยวกับสังคมสารสนเทศ ข้อ 5 ของคำสั่งอนุญาตให้ประเทศสมาชิกออกกฎหมายจำกัดหรือยกเว้นเพื่อวัตถุประสงค์หลายประการ ได้แก่ การสร้างสำเนาจากห้องสมุดภายใต้เงื่อนไขบางอย่าง