When I was a little girl growing up

When I was a little girl growing up in the 1940s, we didn’t have much in the way of material things.The Great Depression had hit just about everyone, and we were just climbing out of it. My dad had ajob at a factory, and mom stayed at home with the kids. I got a new outfit once a year, and that wasonly because Mom was pretty good with the sewing machine. Good thing, too, because when WorldWar II came, mom got a job sewing uniforms for the soldiers. The extra money helped, and by thetime I was in my teens in the late 1950s we had enough to get one of those fancy new television sets.It was black and white and only got three channels, but we were glued to it.I decided around that time that I didn’t want to work in a factory or sew like my momhad. I wanted to go to college. A girl aspiring to a career at that time raised someeyebrows. Worse still, I wanted to be a lawyer. Though others scoffed, myparents told me that they would support me in any way they could.Fortunately, I worked hard at school and got a scholarship. It wasn’t easy, buta few years later I was a lawyer.At first I was a little overwhelmed. But in the late ‘60s I knew I could use myeducation and spirit to help our nation. I took a job working againstdiscrimination as a civil rights attorney. That’s where I met your Grandpa. Hewas not only handsome but believed in the same things I did and still do—equality and justice. When your mom came along, I took a year off but wentright back to work. We were able to afford a color TV and, like me, your momwas glued to it. She had an intense interest not in the programs, but how thething worked. I guess I knew from the time she was watching “Sesame Street”that she would also take a path that was not normally taken by women. Shebecame an electrician.So, Valeen, I wonder what’s left for you to try that is uncharted territory for women. After all, it seems to run in our family

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อฉันเป็นสาวน้อยที่เติบโตมาในปี 1940 เราไม่ได้มีมากในทางวัตถุสิ่ง ภาวะซึมเศร้าดีได้ตีเพียงเกี่ยวกับทุกคน และเราเพียงได้ปีนออกจากมัน พ่อของฉันมี ajob ที่โรงงาน และแม่อยู่ที่บ้านกับเด็ก ผมใหม่เสื้อผ้าหนึ่งครั้งต่อปี และ wasonly ที่เพราะแม่ดีกับจักรเย็บผ้า สิ่งที่ดี เกินไป เพราะเมื่อ WorldWar II มา แม่มีงานตัดเย็บเครื่องแบบสำหรับทหาร เงินพิเศษช่วย และ โดย thetime ในวัยรุ่นของฉันในปลายปี 1950 เรามีเพียงพอที่จะได้รับเหล่าแฟนซีใหม่โทรทัศน์อย่างใดอย่างหนึ่ง มันขาวและดำ และมีแต่ ช่องสาม แต่เราถูกตรึง ตัดสินใจสถานที่เวลาที่ไม่ต้องการทำงานในโรงงาน หรือเย็บ ชอบ momhad ของฉัน อยากไปวิทยาลัย สาวก้าวสู่การมีอาชีพที่ยก someeyebrows ยัง เลว อยากเป็นทนายความ ว่าคนอื่น scoffed ระบบ myparents บอกฉันว่า พวกเขาจะสนับสนุนผมในเนเธอร์แลนด์ โชคดี ผมทำงานหนักในโรงเรียน และได้ทุนการศึกษา มันไม่ได้ง่าย ปากไม่กี่ปีผมเป็นทนายความ ตอนแรก ผมจมเล็กน้อย แต่ใน ในปลายยุค 60 ผมรู้ว่า สามารถใช้ myeducation และจิตวิญญาณเพื่อช่วยให้ประเทศของเรา ผมเอา againstdiscrimination ทำงานเป็นทนายความแพ่ง rights ที่ผมได้พบกับคุณปู่ของคุณได้ Hewas ไม่หล่อเท่าแต่เชื่อในสิ่งเดียวกันผมไม่ได้ และยัง ทำได้ซึ่งความเสมอภาคและความยุติธรรม เมื่อคุณแม่มาตลอด ฉันเอาปีปิดแต่ wentright กลับไปทำงาน เราไม่สามารถที่จะซื้อทีวีสี และ เช่นฉัน momwas ของคุณจมปลักมัน เธอมีความสนใจในโปรแกรม แต่วิธีการทำงานของ thething ไม่รุนแรง ผมคิดว่า ผมรู้จากเวลาที่เธอได้รับการดู "นก" ที่เธอจะใช้เส้นทางที่ไม่ปกติ โดยผู้หญิง Shebecame ช่างไฟฟ้า ดังนั้น Valeen ฉันสงสัยว่า สิ่งที่เหลือคุณสามารถลองที่เป็นคลาสสิกสำหรับผู้หญิง ดูเหมือนว่า การเรียกใช้ในครอบครัวของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อฉันเป็นสาวน้อยที่เติบโตขึ้นมาในปี 1940 เราไม่ได้มีมากในทางของวัสดุ things.The ตกต่ำได้ตีเพียงเกี่ยวกับทุกคนและเราเป็นเพียงแค่ปีนออกมาจากมัน พ่อของฉันมี ajob ที่โรงงานและแม่อยู่ที่บ้านกับเด็ก ผมได้รับเครื่องแต่งกายใหม่ปีละครั้งและ wasonly ว่าเพราะแม่เป็นคนน่ารักดีกับจักรเย็บผ้า สิ่งที่ดีเกินไปเพราะเมื่อ Worldwar II มาแม่มีเครื่องแบบจักรเย็บผ้าสำหรับงานทหาร เงินพิเศษช่วยและ thetime ผมอยู่ในวัยรุ่นของฉันในช่วงปลายทศวรรษ 1950 ที่เรามีมากพอที่จะได้รับหนึ่งในบรรดาแฟนซี sets.It โทรทัศน์ใหม่เป็นสีดำและสีขาวและมีเพียงสามช่องทาง แต่เราติดกาวที่ it.I ตัดสินใจ ในช่วงเวลาที่ว่าผมไม่ได้ต้องการที่จะทำงานในโรงงานหรือเย็บเหมือน momhad ของฉัน ผมอยากจะไปเรียนที่วิทยาลัย มีหญิงสาวที่ต้องการจะมีอาชีพที่ว่าเวลายก someeyebrows ยังเลวฉันอยากจะเป็นทนายความ แต่คนอื่นเย้ยหยัน, myparents บอกว่าพวกเขาจะสนับสนุนผมในวิธีที่พวกเขา could.Fortunately ผมทำงานอย่างหนักที่โรงเรียนใด ๆ และได้รับทุนการศึกษา มันไม่ใช่เรื่องง่าย, Buta ไม่กี่ปีต่อมาผมเป็น lawyer.At แรกผมก็จมเล็กน้อย แต่ในยุค 60 ปลาย 'ผมรู้ว่าผมสามารถใช้ myeducation และจิตวิญญาณที่จะช่วยให้ประเทศของเรา ผมเอางาน againstdiscrimination ทำงานเป็นทนายความสิทธิมนุษยชน นั่นคือสิ่งที่ผมได้พบกับคุณปู่ของคุณ Hewas ไม่เพียง แต่หล่อ แต่เชื่อในสิ่งเดียวกับที่ผมทำและยังคงทำความเสมอภาคและความยุติธรรม เมื่อคุณแม่ของคุณมาพร้อมผมใช้เวลาหนึ่งปี แต่ wentright กลับไปทำงาน เราก็สามารถที่จะจ่ายโทรทัศน์สีและเช่นฉัน momwas ของคุณติดมัน เธอมีความสนใจที่รุนแรงไม่ได้อยู่ในโปรแกรม แต่วิธีการทำงาน thething ผมคิดว่าผมรู้จากเวลาที่เธอกำลังเฝ้าดู "Sesame Street" ว่าเธอยังจะใช้เส้นทางที่ไม่ได้ดำเนินการตามปกติโดยผู้หญิง Shebecame electrician.So, Valeen ฉันสงสัยสิ่งที่เหลือให้คุณลองที่เป็นอาณาเขตจดที่แผนที่สำหรับผู้หญิง หลังจากนั้นดูเหมือนว่าจะทำงานในครอบครัวของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อฉันเป็นเด็กที่เติบโตขึ้นในทศวรรษที่ 1940 , เราไม่ได้มีมากในทางของวัตถุ Great อาการซึมเศร้าได้ตีเพียงเกี่ยวกับทุกคน แล้วเราก็ปีนออกมาจากมัน พ่อผมมีงานทำที่โรงงาน และแม่ก็อยู่บ้านกับลูกๆ ผมมีชุดใหม่ปีละครั้ง และ wasonly เพราะแม่สวยดีด้วยจักรเย็บผ้า สิ่งดีๆ ด้วย เพราะเมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 เงื่อนไขดังกล่าวมา แม่ได้งานตัดเย็บชุดยูนิฟอร์มสำหรับทหาร เงินพิเศษช่วย และเวลาผมอยู่ในวัยรุ่นของฉันในปลายปี 1950 เรามีเพียงพอที่จะได้รับหนึ่งในบรรดาแฟนซีชุดโทรทัศน์ใหม่ มันเป็นสีดำและสีขาวและมีแค่ 3 ช่อง แต่เรายังจมปลักกับมัน ฉันตัดสินใจในช่วงเวลานั้นที่ฉันไม่ต้องการที่จะทำงานในโรงงาน หรือ เย็บเหมือน momhad ของฉัน ฉันต้องการไปที่วิทยาลัย ผู้หญิงที่ปรารถนาจะเป็นอาชีพที่เลี้ยง someeyebrows . ยังเลว , ฉันอยากเป็นทนายความ แต่คนอื่นไม่เชื่อ myparents , บอกฉันว่าพวกเขาจะสนับสนุนฉันในวิธีใด ๆ พวกเขาสามารถ โชคดี ที่ผมทำงานที่โรงเรียน และได้รับทุนการศึกษา มันไม่ได้ง่าย บูตะ ไม่กี่ปีต่อมาผมเป็นทนาย ตอนแรกผมตกอยู่ในภวังค์ แต่ในปลายยุค 60s ฉันรู้ว่าฉันสามารถใช้ myeducation และจิตวิญญาณที่จะช่วยให้ประเทศของเรา ฉันได้ทำงาน againstdiscrimination เป็นทนายสิทธิพลเมือง ที่ฉันได้พบคุณปู่ของคุณ ไม่ใช่แค่หล่อ แต่ประมาณเชื่อในสิ่งที่ผมทำ และยังคง ความเสมอภาค และความยุติธรรม เมื่อแม่ของคุณมาด้วย ผมก็ปีนึง แต่ wentright กลับไปทำงาน เราสามารถที่จะซื้อโทรทัศน์สี และ ชอบผมของคุณ momwas จมปลักกับมัน เธอมีความสนใจในโปรแกรมที่ไม่รุนแรง แต่อย่างไร thething ทำงาน ผมรู้จากเวลาที่เธออยู่ " ถนน " ที่เธอจะใช้เส้นทางได้ตามปกติ โดยผู้หญิง shebecame ช่างไฟฟ้า ดังนั้น valeen ผมสงสัยว่า แล้วคุณลองนั้นเป็นดินแดนที่ไม่จดที่แผนที่สำหรับผู้หญิง หลังจากที่ทุก , มันดูเหมือนว่าจะใช้ในครอบครัวของเรา