Wimsatt and Beardsley (1943) and Wi

Wimsatt and Beardsley (1943) and Wimsatt (1954) have noted how twentieth-century criticism has sought to dissociate the
interpretation of the text from the author's intention. The author, it is true, may state his intention, or there may be biographical or historical evidence that would indicate his intention. Yet the question still remains, Did the author succeed in carrying out his intention in the text? The author may test his creation in the light of his intention, but all that the reader has to fall back on is the text. Any intention of the author's which is not capable of being
called forth from the text, or justified by the text, is a matter of the author's biography. Knowledge of the author's intention
drawn from other sources may aid in the reading of the text, but only by alerting the reader to verbal cues that he might otherwise
overlook. The interpretation, however, cannot validly be "of"
anything other than the text itself. The effort to avoid "the
intentional fallacy" did not, however, lead to a systematic
understanding of the reader's contribution.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wimsatt และ Beardsley (1943) และ Wimsatt (1954) ได้วิจารณ์ว่ายี่สิบศตวรรษตามได้พยายามที่จะ dissociate การการตีความของข้อความจากความตั้งใจของผู้เขียน ผู้เขียน มันเป็นความจริง พฤษภาคมระบุเจตนา หรือพฤษภาคมมีเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ หรือชีวประวัติที่จะบ่งชี้เจตนา แต่คำถามยังคงยังคงอยู่ ไม่ได้ผู้เขียนประสบความสำเร็จในความตั้งใจของเขาในข้อความ ผู้เขียนอาจทดสอบนี้เจตนาการสร้างของเขา แต่ที่ถอยกลับในการอ่านข้อความ ของใด ๆ ความตั้งใจของผู้เขียนซึ่งไม่สามารถจะเรียกว่ามาจากข้อความ หรือชิดขอบ โดยข้อความ เป็นเรื่องของประวัติของผู้เขียน ความรู้ความตั้งใจของผู้เขียนออกจากอีกแหล่งที่อาจช่วยในการอ่านข้อความ แต่เฉพาะ โดยแจ้งเตือนให้ผู้อ่านคำพูดสัญลักษณ์ที่ เขาอาจเป็นอย่างอื่นมองเห็น การตีความ ไร validly ไม่ "ของ"ใช่ข้อความเอง ความพยายามในการหลีกเลี่ยง "การเข้าใจผิดตก"ได้ไม่ อย่างไรก็ตาม ทำระบบความเข้าใจของส่วนของผู้อ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และ wimsatt เบียร์ดสลีย์ ( 1943 ) และ wimsatt ( 1954 ) ได้ตั้งข้อสังเกตว่า การวิพากษ์วิจารณ์ในศตวรรษที่ยี่สิบได้พยายามที่จะแยก
ความหมายของข้อความจากความตั้งใจของผู้เขียน ผู้เขียน มันเป็นเรื่องจริง รัฐอาจเจตนาของเขา หรืออาจเป็นชีวประวัติ หรือหลักฐานใดๆ ที่บ่งชี้ถึงเจตนาของเขา แต่คำถามที่ยังคงอยู่แล้วผู้เขียนประสบความสําเร็จในการดําเนินการเจตนาของเขาในข้อความ ผู้เขียนอาจจะทดสอบการสร้างของเขา ในแง่ของความตั้งใจของเขา แต่ทั้งหมดที่ผู้อ่านต้องกลับไปเป็นข้อความ เจตนาของผู้เขียนซึ่งไม่สามารถถูก
เรียกออกมาจากข้อความหรือชอบธรรมโดยข้อความเรื่องของชีวประวัติของผู้เขียน ความรู้ของผู้เขียนเจตนา
ที่ได้มาจากแหล่งอื่น ๆอาจช่วยในการอ่านข้อความ เพียง แต่โดยการแจ้งเตือนผู้อ่าน verbal คิวว่า เขาอาจเป็นอย่างอื่น
มองข้าม การตีความ แต่ไม่สามารถได้อย่างถูกต้องเป็น " ของ "
อะไรนอกจากข้อความเอง ความพยายามที่จะหลีกเลี่ยง "
เข้าใจผิด " ตั้งใจไม่ได้ อย่างไรก็ตาม นำไปสู่ความเข้าใจอย่างเป็นระบบ
ของผู้อ่านมีส่วนร่วม