Tier I relies on default empirical

Tier I relies on default empirical emission factors published by the IPCC [6], and is the simplest
approach available. Tier II is still empirical in nature, as the emission factors are usually derived from
experimental data specific to a country [12]. Tier III is the most complex method and relies on
process-based models [13]. Moving to a higher Tier of estimation is considered a good practice

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เทียร์ที่ผมอาศัยปัจจัยเริ่มต้นปล่อยเชิงประจักษ์ โดย IPCC [6], และง่ายที่สุดแนวทางการให้บริการ เป็นเทียร์ II ยังคงประจักษ์ในธรรมชาติ การปล่อยมักจะมาจากปัจจัยทดลองข้อมูลเฉพาะประเทศ [12] เทียร์ III เป็นวิธีการซับซ้อน และอาศัยกระบวนการตามรุ่น [13] ย้ายไปที่ระดับสูงของการประเมินถือว่าเป็นการดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Tier I อาศัยเริ่มต้นการทดลองปัจจัยที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่เผยแพร่โดย [6] IPCC และเป็นที่ง่าย
วิธีการใช้ได้ ชั้นที่สองยังคงเป็นที่ประจักษ์ในธรรมชาติเป็นปัจจัยที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจกมักจะได้มาจาก
เฉพาะข้อมูลการทดลองเพื่อประเทศ [12] ชั้นที่สามเป็นวิธีที่ซับซ้อนมากที่สุดและอาศัย
แบบจำลองกระบวนการตาม [13] จะย้ายไปอยู่ชั้นที่สูงขึ้นของการประมาณค่าถือเป็นแนวปฏิบัติที่ดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชั้นที่ผมอาศัยปัจจัยเชิงประจักษ์การเริ่มต้นเผยแพร่โดย IPCC [ 6 ] และเป็นง่ายที่สุดวิธีการที่ใช้ได้ Tier II ยังประจักษ์ในธรรมชาติเป็นปัจจัยการปล่อยออกมามักจะมาจากข้อมูลเฉพาะประเทศ [ 12 ] ทดลอง ชั้นที่ 3 เป็นวิธีที่ซับซ้อนมากที่สุด และอาศัยขั้นตอนตามรูปแบบ [ 13 ] ย้ายไปยังระดับที่สูงขึ้นของการพิจารณาการปฏิบัติที่ดี