With a significant increase in diff

With a significant increase in different types of crises that have affected tourism in different parts of the
world the number of case studies with the examples of crises management started to appear in academic journals
(Barton, 1994; Drabek, 1994, 1995; Ioannides and Apostolopoulos, 1999; Radnić, Ivandić, 1999; Mansfield,
1999; Santana, 1999; Sonmez, Apostolopoulos and Tarlow, 1999; Čavlek, 2002). Booth (1993) and Faulkner
(2001) rightly pointed out that management theory in the past did not provide a firm foundation for coping with
change and crisis. Crisis management and emergency planning specifically for tourism is still a relatively new
concept within tourism and therefore still not widely theoretically developed (Faulkner, 2001; Blake and
Sinclair, 2003; Glaesser, 2003; Ritchie, 2004; Evans and Elphick, 2005; Blackman and Ritchie, 2007; Pforr and
Hosie, 2007). Despite the increasing research on crisis in tourism, there is still a limited number of analyses of
crisis management in given tourism organisations (Alderighi and Cento, 2004; Gillen and Lall, 2003;
Henderson, 2005; Jallat and Shultz, 2011), with tour operators in particular (Čavlek, 2003; Evans and Elphic,
2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พร้อมเพิ่มประเภทของวิกฤตที่มีผลกระทบการท่องเที่ยวในส่วนต่าง ๆ ของการหมายเลขของกรณีศึกษาตัวอย่างของการจัดการวิกฤตโลกเริ่มปรากฏในวารสารวิชาการ(บาร์ตัน 1994 Drabek, 1994, 1995 Ioannides และ Apostolopoulos, 1999 Radnić, Ivandić, 1999 แมนส์ฟิลด์1999 คาร์ลอสซานตาน่า 1999 Sonmez, Apostolopoulos และ Tarlow, 1999 Čavlek, 2002) บูธ (1993) และฟอล์คเนอร์(2001) ต้องชี้ให้เห็นว่า ทฤษฎีการจัดการในอดีตไม่ได้ให้เป็นรากฐานสำหรับการรับมือกับเปลี่ยนแปลงและวิกฤติ การจัดการภาวะวิกฤตและการวางแผนฉุกเฉินสำหรับการท่องเที่ยวโดยเฉพาะคือ ยังค่อนข้างใหม่แนวคิดในการท่องเที่ยวและดังนั้นจึงยังไม่แพร่หลายในทางทฤษฎีพัฒนา (Faulkner, 2001 เบลค และซินแคลร์ 2003 Glaesser, 2003 ริตชี 2004 อีแวนส์และ Elphick, 2005 แบล็คและริตชี 2007 Pforr และHosie, 2007) แม้ มีการวิจัยเพิ่มขึ้นจากวิกฤตการท่องเที่ยว ยังคงมีจำนวนจำกัดของการวิเคราะห์ได้รับการจัดการวิกฤตในองค์กรการท่องเที่ยว (Alderighi และเชน 2004 Gillen และทัวร์ริสท์ 2003เฮนเดอร์สัน 2005 Jallat และ Shultz, 2011), กับผู้ประกอบการท่องเที่ยวโดยเฉพาะ (Čavlek, 2003 อีแวนส์และ Elphic2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในรูปแบบที่แตกต่างกันของวิกฤตที่มีผลต่อการท่องเที่ยวในส่วนต่าง ๆ ของ
โลกจำนวนของกรณีศึกษาที่มีตัวอย่างของการจัดการวิกฤตเริ่มที่จะปรากฏในวารสารวิชาการ
(บาร์ตัน 1994; Drabek, ปี 1994, 1995; Ioannides และ Apostolopoulos 1999; Radnić, Ivandić 1999; Mansfield,
1999; Santana 1999; Sonmez, Apostolopoulos และ Tarlow 1999; Čavlek, 2002) บูธ (1993) และ Faulkner
(2001) ถูกต้องชี้ให้เห็นว่าทฤษฎีการจัดการในอดีตที่ผ่านมาไม่ได้ให้รากฐานที่มั่นคงสำหรับการรับมือกับ
การเปลี่ยนแปลงและภาวะวิกฤต การจัดการภาวะวิกฤตและการวางแผนฉุกเฉินโดยเฉพาะสำหรับการท่องเที่ยวยังคงเป็นที่ค่อนข้างใหม่
แนวคิดภายในการท่องเที่ยวและดังนั้นจึงยังไม่สามารถกันอย่างแพร่หลายในการพัฒนาในทางทฤษฎี (Faulkner, 2001 เบลคและ
ซินแคล 2003; Glaesser 2003; ริตชี่ปี 2004 อีแวนส์และ Elphick 2005; แบล็กแมนและ ริชชี่ 2007; Pforr และ
Hosie 2007) แม้จะมีการวิจัยเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับวิกฤตในการท่องเที่ยวยังคงมีจำนวน จำกัด ของการวิเคราะห์
การจัดการวิกฤตในองค์กรการท่องเที่ยวที่กำหนด (Alderighi และ Cento 2004; Gillen และ Lall 2003;
เฮนเดอ 2005 Jallat และ Shultz 2011) กับการท่องเที่ยว ผู้ประกอบการโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (Čavlek 2003; อีแวนส์และ Elphic,
2005)