Review of LiteratureSince its adopt

Review of Literature
Since its adoption, the insect pest management system in Louisiana sugarcane has
stressed the importance of varietal resistance to the sugarcane borer (Reagan and Martin 1989),
scouting and proper timing of insecticide applications (Hensley 1971, White 2000), and
preservation and enhancement of natural control from beneficial insects (Reagan et al. 1972, Ali
and Reagan 1985). The emphasis on a balance of multiple control tactics has been cited as a
necessary approach to maintaining the permanency of Louisiana’s sugarcane IPM system
(Bessin et al.1990a).
Predation, primarily by imported fire ants, contributes to the reduction of sugarcane borer
injury on sugarcane by approximately 16%. Varietal resistance in some years has accounted for
nearly 24% of sugarcane borer control, and properly timed insecticide applications provide
nearly 60% sugarcane borer control (Bessin et al. 1990a). In terms of the suppression of
sugarcane borer adult emergence from the sugarcane stalks, Bessin et al. (1990b) reported that
varietal resistance contributed 42% control compared to 47% control from the use of properly
timed insecticide applications. By 2000, the average number of insecticide applications targeting
sugarcane borer had declined by greater than 90% (twelve to less than one) since 1960 (Reagan
and Martin 1982, Hensley 1971). The use of insecticides in the Louisiana sugarcane industry
4
remains the only means of achieving rapid suppression of sugarcane borer infestations below
economic injury levels.
Varietal resistance was a major insect management component during the mid 20th
century with varieties such as NCo310, CP52-68, and CP65-357, but has been reduced from its
earlier full potential in the Louisiana sugar industry. Reasons for neglect of genetic resistance in
new sugarcane varieties are: (1) effective and economical control of the sugarcane borer with
insecticides, (2) lack of emphasis on selecting for insect resistance in experimental varieties
because of a strong emphasis on selection for other criteria in the varietal programs, such as yield
(Hensley and Long 1969), and (3) a germplasm base lacking sufficient genetic variation for traits
that confer resistance to sugarcane borer. The release of LCP85-384 in 1993 and quick adoption
of the new variety by growers has shifted the germplasm base in the Louisiana sugarcane variety
development programs. Approximately 88% of Louisiana sugarcane acreage in 2003 was
planted to the sugarcane borer susceptible variety LCP85-384 (B.L. Legendre, personal
communications). Due to cooperative efforts and improved methods for evaluating varietal
resistance to sugarcane borer, scientists at the LSU AgCenter and the USDA-ARS Sugarcane
Research Unit in Houma, Louisiana, have made progress in selecting and evaluating new
experimental varieties with improved resistance to sugarcane borer and other insect pests.
In addition to assessing relative plant injury, the LSU AgCenter technique also looks at
moth production (Bessin et al. 1990b). Potential new varieties are evaluated for insect
susceptibility several years before release to the sugarcane industry. An important role of an
extension or research entomologist is to inform growers and their consultants how best to
manage varieties once they are released for commercial production (White 2000).
5
The determination of whether a pest density has the potential to cause economic injury is
one of the most important decisions in any IPM program. This decision must be based upon a
reliable estimate of the economic threshold and an adequate sampling technique (Pedigo and
Zeiss 1996). The economic threshold concept is defined as the pest density at which
management tactics, such as chemical control, should be applied. The cost of the management
tactic, the market value of the crop, the amount of injury per pest, and the reduction of pest
densities due to the management tactic applied should be considered when calculating the
economic threshold (Stern 1973).
Infestation levels of the sugarcane borer are monitored from mid-June through midSeptember.
Agricultural consultants frequently vary action thresholds from the recommended
5% benchmark level depending on a number of factors including: economics of the grower’s
production system, variety, crop age, stage of crop, and application method (ground vs. aerial –
the ground rate can be reduced by one-third and still be equivalent to the aerial rate for
insecticide effectiveness). In practice, treatment thresholds for management of the sugarcane
borer in Louisiana range from 2% to 10% of plants infested with sugarcane borer larvae outside
the stalk (Schexnayder et al. 2001). The 5% stalk infestation criterion used in Louisiana was
established by Hensley et al. (1971) as the insecticide treatment threshold for the sugarcane borer
and is based on the premise that uncontrolled infestations at that level will result in 10%
internodes bored during a crop production season. The economic loss per acre associated with
injury of 10% bored internodes exceeds the cost of one insecticide application including
consultant and applicator fees (Hensley 1971).
As growers seek to remain competitive, a key question is how does the current status of
the sugarcane borer and insect pest management, in general, fit within the overall context of
6
sugarcane production economics? Growers and consultants must be informed with accurate and
current data to answer this question. Faced with shrinking profit margins and increased
emphasis on sugarcane quality, the grower needs to make certain that an insecticide application
is justified. At the same time, growers must insure that economic losses will not occur from
either poor insecticide application timing or applications made under less than optimum
conditions (White 2000).
With the exception of the publication of Ali and Reagan (1985), during the last 30 years
of insect pest management in the Louisiana sugarcane industry, relatively little in-depth
collaboration has occurred between entomologists and agricultural economists. Clearly, the role
of economics in insect pest management decisions (both long and short term) has not been
adequately utilized in sugarcane production.
The process of determining if an insecticide treatment is warranted can be influenced by
many variables (i.e. infestation levels on different varieties, weather conditions, economics of the
grower, environmental concerns, etc.); not all are thoroughly understood. The goal of this
research was to develop additional insight into these variables thus allowing the sugarcane
industry greater flexibility to control the sugarcane borer while maintaining confidence that yield
losses and increases in sugarcane borer populations can be avoided. Therefore, the objectives of
the following research were: (1) to survey the Louisiana sugarcane industry during 2000 and
2001 and assess the severity of the sugarcane borer, and (2) to investigate the use of selected
sugarcane borer management thresholds for the four recommended sugarcane varieties in
Louisiana.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทบทวนวรรณกรรมตั้งแต่การยอมรับ มีระบบการจัดการแมลงศัตรูพืชในอ้อยหลุยเซียน่าเน้นความสำคัญของพันธุ์ทนต่อ borer อ้อย (เรแกนและมาร์ติน 1989),ลูกเสือและการกำหนดเวลาที่เหมาะสมประยุกต์ยาฆ่าแมลง (Hensley 1971 ขาว 2000), และอนุรักษ์และปรับปรุงของตัวควบคุมธรรมชาติจากแมลงที่เป็นประโยชน์ (เรแกนและ al. 1972 อาลีกปี 1985 เรแกน) ความสำคัญของกลยุทธ์การควบคุมหลายได้ถูกอ้างถึงเป็นการวิธีการจำเป็นเพื่อรักษาความคงทนของระบบอ้อย IPM ของหลุยเซียน่า(Bessin et al.1990a)Predation หลักมดไฟนำเข้า จัดสรรสำหรับการลดลงของอ้อย borerบาดเจ็บบนอ้อยประมาณ 16% ความต้านทานต่อพันธุ์ในบางปีได้คิดเกือบ 24% ของอ้อย borer ควบคุม และยาฆ่าแมลงอย่างถูกต้องเวลาใช้งานให้เกือบ 60% อ้อย borer ควบคุม (Bessin et al. 1990a) ในการปราบปรามเกิดขึ้นผู้ใหญ่ borer อ้อยจากอ้อย stalks, Bessin et al. (1990b) รายงานว่าพันธุ์ต้านทานส่วนควบคุม 42% เมื่อเทียบกับควบคุม 47% จากการใช้อย่างถูกต้องเวลาใช้งานยาฆ่าแมลง โดย 2000 จำนวนเฉลี่ยของการกำหนดเป้าหมายการใช้งานยาฆ่าแมลงborer อ้อยได้ปฏิเสธ โดยมากกว่า 90% (twelve จะน้อยกว่าหนึ่ง) ตั้งแต่ 1960 (เรแกนและมาร์ติน 1982, Hensley 1971) การใช้ยาฆ่าแมลงในอุตสาหกรรมอ้อยหลุยเซียน่า 4จะหมายถึงเฉพาะการบรรลุเป้าหมายการปราบปราม infestations borer อ้อยด้านล่างอย่างรวดเร็วระดับการบาดเจ็บทางเศรษฐกิจพันธุ์ต้านทานเป็นส่วนประกอบสำคัญจัดการแมลง 20 กลางเซ็นจูรี่กับพันธุ์ NCo310, CP52 68 และ CP65-357 แต่ได้ลดลงจากการก่อนหน้านี้เต็มศักยภาพของอุตสาหกรรมน้ำตาลในหลุยเซียน่า สาเหตุของความต้านทานทางพันธุกรรมในมีพันธุ์อ้อยใหม่: (1) ประสิทธิภาพ และประหยัดควบคุม borer อ้อยด้วยยาฆ่าแมลง การเลือกสำหรับต้านทานแมลงในสายพันธุ์ทดลอง (2) ขาดเพราะเน้นเลือกเงื่อนไขอื่นในโปรแกรมเปรียบ เช่นผลตอบแทน(Hensley และยาว 1969), และ (3) ฐาน germplasm ที่ขาดความผันแปรทางพันธุกรรมเพียงพอสำหรับลักษณะที่ประสาททนต่อ borer อ้อย รุ่น LCP85-384 ในยอมรับ 1993 และรวดเร็วหลากหลายใหม่โดยเกษตรกรได้เปลี่ยนฐาน germplasm ต่าง ๆ อ้อยหลุยเซียน่าการพัฒนาโปรแกรม ประมาณ 88% ของรัฐลุยเซียนา acreage อ้อยใน 2003 ได้ปลูกไปอ้อย borer ไวต่อ LCP85-384 (B.L. เลอฌ็องดร์ ส่วนบุคคลการสื่อสาร) ความร่วมมือและปรับปรุงวิธีการประเมินพันธุ์ความต้านทานการ borer อ้อย นักวิทยาศาสตร์ที่ AgCenter ชุดปั๊มหมึกและอ้อยจากอาอาร์สหน่วยวิจัยใน Houma หลุยเซียน่า ทำความคืบหน้าในการเลือก และการประเมินใหม่สายพันธุ์ที่ทดลองกับทนต่อ borer อ้อยและศัตรูพืชอื่น ๆ แมลงดีขึ้นนอกจากการประเมินโรงงานญาติบาดเจ็บ เทคนิค AgCenter ชุดปั๊มหมึกยังมีลักษณะที่ผลิต moth (Bessin et al. 1990b) มีประเมินสายพันธุ์ใหม่ที่มีศักยภาพสำหรับแมลงภูมิไวรับหลายปีก่อนที่จะปล่อยให้อุตสาหกรรมอ้อย มีบทบาทสำคัญของการส่วนขยายหรือวิจัย entomologist จะแจ้งเกษตรกรและที่ปรึกษาของพวกเขาวิธีที่ดีที่สุดจัดการพันธุ์เมื่อพวกเขาถูกนำออกใช้สำหรับการผลิตเชิงพาณิชย์ (2000 สีขาว) 5เป็นการกำหนดว่าความหนาแน่นเป็นพืชมีศักยภาพทำให้เกิดการบาดเจ็บทางเศรษฐกิจหนึ่งของการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในโปรแกรม IPM ตัดสินใจนี้ต้องเป็นตามประเมินความน่าเชื่อถือของขีดจำกัดทางเศรษฐกิจและเทคนิคการสุ่มตัวอย่างเพียงพอ (Pedigo และZeiss 1996) แนวคิดขีดจำกัดทางเศรษฐกิจถูกกำหนดให้เป็นความหนาแน่นของศัตรูพืชที่ควรใช้กลยุทธ์การจัดการ เช่นควบคุมสารเคมี ต้นทุนของการจัดการแท มูลค่าตลาดพืชผล จำนวนของการบาดเจ็บต่อศัตรูพืช และการลดลงของศัตรูพืชความหนาแน่นเนื่องจากแทจัดการที่ใช้ควรคำนวณการเศรษฐกิจจำกัด (สเติร์น 1973)ระดับการรบกวนของ borer อ้อยจะตรวจสอบจากกลางเดือนมิถุนายนผ่านทาง midSeptemberที่ปรึกษาการเกษตรเปลี่ยนแปลงขีดจำกัดการดำเนินการจากการแนะนำบ่อย ๆระดับปัจจัยรวมทั้งเกณฑ์มาตรฐาน 5%: เศรษฐศาสตร์ของ growerระบบการผลิต ความหลากหลาย อายุ ระยะของพืช และวิธีประยุกต์ (ดินกับชั้น – พืชอัตราดินจะลดลง โดยหนึ่งในสาม และยัง จะเท่ากับอัตราทางอากาศยาฆ่าแมลงประสิทธิภาพ) ในทางปฏิบัติ รักษาขีดจำกัดสำหรับการจัดการอ้อยborer ในรัฐลุยเซียนาตั้งแต่ 2% ถึง 10% ของพืชรบกวน ด้วยตัวอ่อน borer อ้อยนอกสาย (Schexnayder et al. 2001) มีเงื่อนไขรบกวนสาย 5% ใช้ในหลุยเซียน่าก่อตั้งขึ้นโดย Hensley et al. (1971) เป็นขีดจำกัดรักษายาฆ่าแมลงสำหรับ borer อ้อยและตามหลักฐานว่า infestations แพงกว่าที่จะส่งผลให้ใน 10%internodes เบื่อในช่วงฤดูกาลผลิตพืช การสูญเสียทางเศรษฐกิจต่อเอเคอร์ที่เกี่ยวข้องกับบาดเจ็บ 10% เบื่อ internodes เกินกว่าต้นทุนของการรวมแอพลิเคชันหนึ่งยาฆ่าแมลงปรึกษาและตราค่าธรรมเนียม (Hensley 1971)เกษตรกรพยายามแข่งขัน คำถามคีย์เป็นไรสถานะปัจจุบันของborer อ้อยและการจัดการแมลงศัตรูพืช ทั่วไป พอดีภายในบริบทโดยรวมของ 6เศรษฐศาสตร์การผลิตอ้อย เกษตรกรและที่ปรึกษาต้องรับทราบ ด้วยความถูกต้อง และข้อมูลปัจจุบันเพื่อตอบคำถามนี้ ประสบกับกำไรหดตัว และเพิ่มขึ้นเน้นคุณภาพอ้อย grower ที่จำเป็นเพื่อให้แน่ใจว่าแอพลิเคชันยาฆ่าแมลงเป็นธรรม ในเวลาเดียวกัน เกษตรกรต้องมั่นใจว่า ความสูญเสียทางเศรษฐกิจจะเกิดขึ้นจากเวลาใช้ยาฆ่าแมลงดีหรือโปรแกรมประยุกต์ที่ทำภายใต้เหมาะสมน้อยเงื่อนไข (ขาว 2000)ยกเว้นสิ่งพิมพ์ของอาลีและเรแกน (1985), ช่วง 30 ปีสุดท้ายการจัดการแมลงศัตรูพืชในรัฐลุยเซียนาอ้อยอุตสาหกรรม ชมค่อนข้างน้อยเกิดความร่วมมือระหว่าง entomologists และนักเศรษฐศาสตร์เกษตร บทบาทชัดเจนเศรษฐศาสตร์ในการจัดการศัตรูพืชแมลง (ระยะสั้น และยาว) ตัดสินใจไม่ได้เพียงพอใช้ในการผลิตอ้อยกระบวนการของการกำหนด warranted รักษาเป็นยาฆ่าแมลงอาจมีผลมาจากหลายตัวแปร (เช่นทำลายระดับบนแตกต่างกัน สภาพอากาศ เศรษฐศาสตร์ของการgrower อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ฯลฯ); ไม่มีทำความเข้าใจ เป้าหมายนี้วิจัยคือการ พัฒนาความเข้าใจเพิ่มเติมลงในตัวแปรเหล่านี้จึง ทำให้อ้อยอุตสาหกรรมความยืดหยุ่นมากกว่าการควบคุม borer อ้อยในขณะที่รักษาความเชื่อมั่นที่ผลตอบแทนขาดทุนและการเพิ่มขึ้นของประชากร borer อ้อยสามารถหลีกเลี่ยง ดังนั้น วัตถุประสงค์ของมีการวิจัยต่อไปนี้: (1) การสำรวจอุตสาหกรรมอ้อยรัฐลุยเซียนาระหว่าง 2000 และ2001 และประเมินความรุนแรงของ borer อ้อย และ (2) การตรวจสอบการใช้เลือกขีดจำกัดจัดการ borer อ้อยสำหรับพันธุ์อ้อยแนะนำสี่ในหลุยเซียน่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทบทวนวรรณกรรมตั้งแต่การยอมรับของระบบการจัดการแมลงศัตรูพืชในอ้อยหลุยเซียได้เน้นความสำคัญของความต้านทานพันธุ์กับหนอนเจาะอ้อย(เรแกนและมาร์ติน 1989) หัวเราะเยาะและระยะเวลาที่เหมาะสมของการใช้ยาฆ่าแมลง (สลีย์ปี 1971 สีขาว 2000) และการเก็บรักษาและการเพิ่มประสิทธิภาพในการควบคุมธรรมชาติจากแมลงที่เป็นประโยชน์ (เรแกน et al. 1972 อาลีและเรแกน1985) เน้นความสมดุลของกลยุทธ์การควบคุมหลายได้รับการอ้างว่าเป็นวิธีการที่จำเป็นเพื่อให้การรักษาความคงทนของอ้อยของหลุยเซียระบบ IPM (Bessin et al.1990a). ปล้นสะดมหลักโดยมดไฟที่นำเข้ามีส่วนช่วยในการลดลงของหนอนเจาะอ้อยได้รับบาดเจ็บอ้อยประมาณ 16% ต้านทานพันธุ์ในบางปีมีสัดส่วนเกือบ 24% ของอ้อยควบคุมหนอนเจาะและหมดเวลาการใช้งานอย่างถูกต้องให้ยาฆ่าแมลงเกือบ60% การควบคุมหนอนเจาะอ้อย (Bessin et al. 1990a) ในแง่ของการปราบปรามของหนอนเจาะอ้อยเกิดจากผู้ใหญ่ก้านอ้อย, et al, Bessin (1990b) รายงานว่าความต้านทานพันธุ์ส่วนร่วมในการควบคุม42% เมื่อเทียบกับการควบคุม 47% จากการใช้อย่างถูกต้องหมดเวลาการใช้งานยาฆ่าแมลง โดยปี 2000 ค่าเฉลี่ยของจำนวนการใช้งานที่กำหนดเป้าหมายยาฆ่าแมลงหนอนเจาะอ้อยได้ลดลงมากกว่า90% (สิบน้อยกว่าหนึ่ง) ตั้งแต่ 1960 (เรแกนและมาร์ติน1982 สลีย์ 1971) การใช้ยาฆ่าแมลงในอุตสาหกรรมอ้อยหลุยเซีย4 ยังคงเป็นเพียงวิธีการประสบความสำเร็จในการปราบปรามอย่างรวดเร็วของการระบาดหนอนเจาะอ้อยด้านล่างระดับความเสียหายทางเศรษฐกิจ. ต้านทานพันธุ์เป็นองค์ประกอบการจัดการแมลงที่สำคัญในช่วง 20 ช่วงกลางศตวรรษที่มีสายพันธุ์เช่นNCo310, CP52-68, และ CP65-357 แต่ได้รับการลดลงจากที่อาจเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เต็มรูปแบบในอุตสาหกรรมน้ำตาลลุยเซียนา เหตุผลในการละเลยของความต้านทานทางพันธุกรรมในพันธุ์อ้อยใหม่คือ (1) การควบคุมที่มีประสิทธิภาพและประหยัดของหนอนเจาะอ้อยที่มียาฆ่าแมลง(2) การขาดการให้ความสำคัญในการเลือกความต้านทานต่อแมลงในสายพันธุ์ทดลองเนื่องจากมีความสำคัญอย่างมากในการเลือกสำหรับเกณฑ์อื่นๆ ในโปรแกรมพันธุ์เช่นอัตราผลตอบแทน(สลีย์และลอง 1969) และ (3) ฐานพันธุกรรมขาดการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมเพียงพอสำหรับลักษณะที่นำมาซึ่งความต้านทานต่อหนอนเจาะอ้อย การเปิดตัวของ LCP85-384 ในปี 1993 และการยอมรับอย่างรวดเร็วของพันธุ์ใหม่โดยเกษตรกรผู้ปลูกได้เปลี่ยนฐานเชื้อพันธุกรรมอ้อยในรัฐหลุยเซียนาหลากหลายโปรแกรมการพัฒนา ประมาณ 88% ของพื้นที่เพาะปลูกอ้อยหลุยเซียในปี 2003 ได้รับการปลูกอ้อยหนอนเจาะหลากหลายไวต่อLCP85-384 นี้ (BL ช็ส่วนบุคคลการสื่อสาร) เนื่องจากความร่วมมือและวิธีการที่ดีขึ้นสำหรับการประเมินพันธุ์ต้านทานต่อหนอนเจาะอ้อยนักวิทยาศาสตร์ที่ LSU AgCenter และ USDA-ARS อ้อยหน่วยวิจัยในฮิวมาลุยเซียนามีความก้าวหน้าในการเลือกและการประเมินผลใหม่พันธุ์ทดลองที่มีความต้านทานที่ดีขึ้นเพื่อเจาะอ้อยและแมลงศัตรูพืชอื่น ๆ . นอกจากการประเมินอาการบาดเจ็บที่โรงญาติเทคนิค LSU AgCenter ยังมีลักษณะที่ผลิตมอด(Bessin et al. 1990b) ศักยภาพพันธุ์ใหม่ได้รับการประเมินสำหรับแมลงอ่อนแอหลายปีก่อนที่จะปล่อยให้กับอุตสาหกรรมอ้อย มีบทบาทสำคัญของการขยายหรือการวิจัยกีฏวิทยาคือการแจ้งให้เกษตรกรผู้ปลูกและที่ปรึกษาของพวกเขาวิธีการที่ดีที่สุดในการจัดการพันธุ์เมื่อพวกเขาถูกปล่อยออกมาสำหรับการผลิตในเชิงพาณิชย์(สีขาว 2000). 5 กำหนดว่าความหนาแน่นของศัตรูพืชที่มีศักยภาพที่จะก่อให้เกิดความเสียหายทางเศรษฐกิจเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งในการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในโปรแกรมใด ๆ IPM การตัดสินใจครั้งนี้จะต้องขึ้นอยู่กับการประมาณการที่เชื่อถือได้ของเกณฑ์ทางเศรษฐกิจและเทคนิคการสุ่มตัวอย่างอย่างเพียงพอ (Pedigo และ Zeiss 1996) แนวคิดเกณฑ์ทางเศรษฐกิจที่ถูกกำหนดให้เป็นความหนาแน่นของศัตรูพืชที่ใช้กลยุทธ์การจัดการเช่นการควบคุมสารเคมีควรใช้ ค่าใช้จ่ายในการบริหารจัดการกลยุทธ์มูลค่าตลาดของพืชจำนวนของการบาดเจ็บต่อศัตรูพืชและการลดลงของศัตรูพืชหนาแน่นเนื่องจากการกลยุทธ์การจัดการที่ใช้ควรพิจารณาเมื่อคำนวณเกณฑ์ทางเศรษฐกิจ(สเติร์น 1973). Infestation ระดับของ หนอนเจาะอ้อยมีการตรวจสอบตั้งแต่กลางเดือนมิถุนายนที่ผ่าน midSeptember. ที่ปรึกษาการเกษตรบ่อยแตกต่างกันไปเกณฑ์การกระทำจากที่แนะนำระดับมาตรฐาน 5% ขึ้นอยู่กับจำนวนของปัจจัย ได้แก่ : เศรษฐศาสตร์ของการปลูกของระบบการผลิตที่หลากหลายอายุพืชขั้นตอนของการปลูกพืชและการประยุกต์ใช้วิธีการ (เทียบกับพื้นดินทางอากาศ - อัตราพื้นดินจะลดลงโดยหนึ่งในสามและยังคงเทียบเท่ากับอัตราอากาศสำหรับประสิทธิภาพยาฆ่าแมลง) ในทางปฏิบัติเกณฑ์การรักษาสำหรับการจัดการของอ้อยหนอนเจาะอยู่ในช่วงหลุยเซียจาก 2% ถึง 10% ของพืชรบกวนกับตัวอ่อนของหนอนเจาะอ้อยนอกก้าน(Schexnayder et al. 2001) ก้าน 5% เกณฑ์ที่ใช้ในการทำลายหลุยเซียได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยสลีย์และอัล (1971) เป็นเกณฑ์สำหรับการรักษายาฆ่าแมลงหนอนเจาะอ้อยที่และอยู่บนพื้นฐานของสมมติฐานที่ว่าไม่มีการควบคุมการระบาดในระดับที่จะส่งผลให้10% internodes เบื่อในช่วงฤดูการผลิตพืช การสูญเสียทางเศรษฐกิจต่อเอเคอร์ที่เกี่ยวข้องกับการได้รับบาดเจ็บ 10% internodes เบื่อสูงกว่าต้นทุนของการใช้ยาฆ่าแมลงที่หนึ่งรวมทั้งค่าธรรมเนียมการให้คำปรึกษาและapplicator (สลีย์ 1971). ในฐานะที่เป็นผู้ปลูกพยายามที่จะอยู่ในการแข่งขันเป็นคำถามที่สำคัญคือวิธีการที่ไม่สถานะปัจจุบันของหนอนเจาะอ้อยและการจัดการแมลงศัตรูพืชโดยทั่วไปพอดีในบริบทโดยรวมของ6 เศรษฐศาสตร์การผลิตอ้อย? เกษตรกรผู้ปลูกและที่ปรึกษาจะต้องแจ้งกับความถูกต้องและข้อมูลปัจจุบันที่จะตอบคำถามนี้ ต้องเผชิญกับการหดตัวของผลกำไรที่เพิ่มขึ้นและให้ความสำคัญกับคุณภาพของอ้อยปลูกความต้องการที่จะให้แน่ใจว่าการประยุกต์ใช้ยาฆ่าแมลงที่เป็นธรรม ในขณะเดียวกันเกษตรกรผู้ปลูกจะต้องประกันว่าความเสียหายทางเศรษฐกิจจะไม่เกิดขึ้นจากทั้งระยะเวลาการประยุกต์ใช้ยาฆ่าแมลงที่ไม่ดีหรือการใช้งานภายใต้น้อยกว่าที่เหมาะสมสภาพ(สีขาว 2000). ด้วยข้อยกเว้นของการพิมพ์ของอาลีเรแกน (1985) ในช่วงที่ผ่านมา 30 ปีของการจัดการแมลงศัตรูพืชในอุตสาหกรรมอ้อยลุยเซียนาค่อนข้างน้อยในเชิงลึกการทำงานร่วมกันได้เกิดขึ้นระหว่างนักกีฏวิทยาและนักเศรษฐศาสตร์การเกษตร เห็นได้ชัดว่าบทบาทของเศรษฐกิจในการตัดสินใจการจัดการแมลงศัตรูพืช (ทั้งยาวและระยะสั้นยาว) ไม่ได้รับการใช้อย่างเพียงพอในการผลิตอ้อย. ขั้นตอนการกำหนดว่าการรักษายาฆ่าแมลงคือการรับประกันสามารถได้รับอิทธิพลจากหลายตัวแปร (เช่นระดับการรบกวนในสายพันธุ์ที่แตกต่างกัน สภาพอากาศเศรษฐกิจของผู้ปลูกความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมฯลฯ ); ไม่ได้ทั้งหมดที่มีความเข้าใจอย่างทั่วถึง เป้าหมายของการนี้การวิจัยเพื่อพัฒนาความรู้ความเข้าใจเพิ่มเติมลงในตัวแปรเหล่านี้จึงทำให้อ้อยอุตสาหกรรมความยืดหยุ่นมากขึ้นในการควบคุมหนอนเจาะอ้อยในขณะที่รักษาความมั่นใจว่าอัตราผลตอบแทนจากการสูญเสียและการเพิ่มขึ้นของประชากรหนอนเจาะอ้อยสามารถหลีกเลี่ยงได้ ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการวิจัยต่อไปนี้คือ (1) การสำรวจอุตสาหกรรมอ้อยหลุยเซียในช่วงปี 2000 และปี2001 และประเมินความรุนแรงของหนอนเจาะอ้อยและ (2) ตรวจสอบการใช้ที่เลือกเกณฑ์การจัดการหนอนเจาะอ้อยสำหรับสี่แนะนำพันธุ์อ้อยในรัฐหลุยเซียนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การทบทวนวรรณกรรม
นับตั้งแต่การยอมรับ , แมลงศัตรูพืช ระบบการจัดการของอ้อยได้
เน้นความสำคัญของพันธุ์ต้านทานหนอนกออ้อย ( เรแกนและมาร์ติน , 1989 ) และระยะเวลาที่เหมาะสมของการใช้งาน
ลูกเสือยาฆ่าแมลง ( เฮนสลีย์ 1971 สีขาว 2000 ) และการเก็บรักษาและการเพิ่มประสิทธิภาพของการควบคุม
ธรรมชาติจากแมลงที่เป็นประโยชน์ ( เรแกน et al . 1972 อาลี
เรแกนในปี 1985 )ที่เน้นความสมดุลของกลยุทธ์การควบคุมหลายได้รับการอ้างเป็นวิธีการที่จำเป็นเพื่อรักษาความคงทนของ a

( ระบบงานอ้อย หลุยส์เซียน่า bessin et al . 1990a ) .
ปล้นสะดมเป็นหลัก โดยนำเข้ามดคันไฟ มีส่วนช่วยในการลดของหนอนกออ้อยอ้อย
บาดเจ็บประมาณ 16% พันธุ์ต้านทาน ในบางปีมีสัดส่วน
เกือบ 20% ของการควบคุมหนอนกออ้อยและอย่างถูกต้องหมดยาฆ่าแมลงโปรแกรมให้ควบคุมหนอนกออ้อย
เกือบ 60% ( bessin et al . 1990a ) ในแง่ของการปราบปราม
อ้อย หนอนผู้ใหญ่งอกจากอ้อย ก้าน , bessin et al . ( 1990b ) ได้รายงานว่า ส่วนการควบคุม
พันธุ์ต้านทาน 42% เมื่อเทียบกับการควบคุม 47% จากการใช้อย่างถูกต้อง
หมดเวลาการใช้งาน ยาฆ่าแมลงโดยปี 2000 จำนวนยาฆ่าแมลงโปรแกรมเป้าหมาย
อ้อยเจาะได้ลดลงมากกว่า 90 % ( จำนวนน้อยกว่า ) ตั้งแต่ 1960 ( เรแกน
และ Martin 1982 เฮนสลีย์ พ.ศ. 2514 ) การใช้ยาฆ่าแมลงในอุตสาหกรรม
อ้อยลุยเซียนา 4
ยังคงเพียง แต่หมายถึงขบวนการปราบปรามอย่างรวดเร็วของอ้อย หนอน infestations ด้านล่างระดับความเสียหายทางเศรษฐกิจ

.สาขา การจัดการแมลงพันธุ์ต้านทานเป็นส่วนประกอบระหว่างศตวรรษที่ 20
กลางกับพันธุ์ เช่น nco310 cp52-68 , และ cp65-357 แต่ก็ลดลงจาก
ก่อนหน้านี้เต็มศักยภาพอุตสาหกรรมน้ำตาลในหลุยเซียน่า . เหตุผลสำหรับละเลยของพันธุกรรมต้านทานในพันธุ์อ้อยใหม่
( 1 ) ที่มีประสิทธิภาพและประหยัดในการควบคุมของอ้อย หนอนกับ
ยาฆ่าแมลง( 2 ) การเน้นการเลือกพันธุ์ให้ต้านทานแมลงในการทดลอง
เพราะแข็งแรงเน้นการเลือกสำหรับเงื่อนไขอื่น ๆ ในโปรแกรมพันธุ์ เช่น ผลผลิต
( เฮนสลีย์และ 1969 ) , ( 3 ) ฐานพันธุกรรมขาดการแปรผันทางพันธุกรรมเพียงพอสำหรับลักษณะต้านทานหนอนกออ้อย
ที่มอบ . ปล่อย lcp85-384 ในปี 1993 และยอมรับ
ด่วนของที่หลากหลาย ได้เปลี่ยนใหม่ โดยเกษตรกรผู้ปลูกอ้อย ฐานพันธุกรรมในหลุยเซียน่าต่าง ๆ การพัฒนาโปรแกรม ประมาณ 88% ของอ้อยเอเคอร์ในปี 2003 คือ
ปลูกอ้อย 5 พันธุ์อ่อนแอ lcp85-384 ( b.l. legendre
, การสื่อสารส่วนบุคคล ) เนื่องจากความพยายามของสหกรณ์และวิธีการปรับปรุงพันธุ์อ้อยเพื่อประเมินความต้านทานต่อหนอนเจาะ
,นักวิทยาศาสตร์ที่ LSU agcenter และ usda-ars วิจัยอ้อย
หน่วยใน Houma , หลุยเซียน่า มีความก้าวหน้าในการเลือกและประเมินพันธุ์ทดลองใหม่
ด้วยการปรับปรุงความต้านทานหนอนกออ้อยและแมลงศัตรูพืชอื่น ๆนอกเหนือจากการประเมินการบาดเจ็บ
โรงงานญาติ , LSU agcenter เทคนิคยังดู
การผลิตผีเสื้อ ( bessin et al . 1990b )พันธุ์ใหม่ที่มีศักยภาพจะทำการรวบรวมแมลง
หลายปีก่อนปล่อยสู่อุตสาหกรรมอ้อย บทบาทที่สำคัญของการส่งเสริมการวิจัย entomologist
หรือจะให้เกษตรกร และที่ปรึกษาของพวกเขาวิธีที่ดีที่สุด

จัดการพันธุ์ ทันทีที่มีการเปิดตัวสำหรับการผลิตเชิงพาณิชย์ ( สีขาว 2000 )

5การกำหนดว่าศัตรูพืชความหนาแน่นมีศักยภาพที่จะก่อให้เกิดการบาดเจ็บทางเศรษฐกิจ
หนึ่งในการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในโปรแกรมงานใด ๆ การตัดสินใจนี้ต้องขึ้นอยู่กับ
ประมาณการที่เชื่อถือได้ของเกณฑ์ทางเศรษฐกิจ และมีเทคนิคการสุ่มตัวอย่าง ( pedigo และ
Zeiss 1996 ) แนวคิดเกณฑ์ทางเศรษฐกิจ หมายถึง ความหนาแน่นของศัตรูพืชที่การจัดการกลยุทธ์เช่นการควบคุมสารเคมี ควรใช้ ต้นทุนของการจัดการ
รูป , มูลค่าตลาดของพืช , ปริมาณของการบาดเจ็บต่อศัตรูพืชและลดความหนาแน่นศัตรูพืช
เนื่องจากการจัดการกลยุทธ์ที่ใช้ควรพิจารณาเมื่อคำนวณเกณฑ์ทางเศรษฐกิจ ( ดู 1973 )
.
ระดับการทำลายของหนอนกออ้อยมีการติดตามตั้งแต่กลางเดือนมิถุนายนที่ผ่าน midseptember .
ที่ปรึกษาด้านการเกษตร ซึ่งแตกต่างจากการกระทำบ่อยแนะนำ
5 % มาตรฐานระดับขึ้นอยู่กับจำนวนของปัจจัย ได้แก่ เศรษฐกิจของเกษตรกรผู้ปลูก
ระบบการผลิต , หลากหลาย , พืชอายุ ระยะของพืชและวิธีการสมัคร ( พื้นดินและทางอากาศ–
พื้นดินคะแนนจะลดลงโดยหนึ่งในสามและยังคงเทียบเท่ากับอัตรา ใน
ประสิทธิภาพยาฆ่าแมลง ) ในการปฏิบัติการรักษาเกณฑ์สำหรับการจัดการของอ้อย
เจาะใน Louisiana ช่วงจาก 2% เป็น 10% ของพืชรบกวนกับอ้อย หนอนตัวอ่อนภายนอก
ก้าน ( schexnayder et al . 2001 ) 5% มาใช้ก้านเกณฑ์ในหลุยเซียน่าเป็น
ก่อตั้งขึ้น โดย เฮนสลีย์ และคณะ ( 1971 ) เป็นเกณฑ์ใช้รักษาอ้อยเจาะ
และตามหลักฐานที่ไม่มีการควบคุมภาวะระดับนั้นจะมีผลใน 10 %
ปล้องเบื่อในระหว่างการเพาะปลูกฤดู ความสูญเสียทางเศรษฐกิจต่อเอเคอร์ที่เกี่ยวข้องกับ
บาดเจ็บ 10% เบื่อปล้องเกินกว่าค่าใช้จ่ายของการใช้สารฆ่าแมลง รวมทั้งที่ปรึกษาและ applicator ค่า

( เฮนสลีย์ 1971 ) เป็นผู้แสวงหา ยังคงแข่งขันคำถามที่สำคัญคือทำไมสถานะปัจจุบันของ
อ้อยเจาะและการจัดการแมลงศัตรูพืชโดยทั่วไปพอดีภายในบริบทโดยรวมของ
6
อ้อยเศรษฐศาสตร์การผลิต เกษตรกร และที่ปรึกษาต้องรับทราบด้วยความถูกต้องและ
ข้อมูลปัจจุบัน เพื่อตอบคำถามนี้ เผชิญกับการหดตัวของกําไรและเพิ่มขึ้น
เน้นคุณภาพอ้อยผู้ผลิตต้องให้แน่ใจว่ามีการใช้สารฆ่าแมลง
เป็นธรรม ใน เวลาเดียวกัน ผู้ปลูกจะต้องรับประกันว่า จะไม่เกิดการสูญเสียทางเศรษฐกิจจากการใช้สารฆ่าแมลง
ให้จนเวลาหรือการใช้งานภายใต้สภาวะ
น้อยกว่าสีขาว ( 2000 ) .
ด้วยข้อยกเว้นของสิ่งพิมพ์ของอาลี เรแกน ( 1985 ) ในช่วง 30 ปี
การจัดการแมลงศัตรูพืชในรัฐลุยเซียนาอุตสาหกรรมอ้อย ค่อนข้างน้อย ลึก
ความร่วมมือที่เกิดขึ้นชั้นสูงและนักเศรษฐศาสตร์เกษตร เห็นได้ชัดว่าบทบาท
เศรษฐศาสตร์การตัดสินใจในการจัดการแมลงศัตรูพืช ( ทั้งยาวและระยะสั้นที่ได้รับเพียงพอที่ใช้ในการผลิตอ้อย

.กระบวนการของการรักษาถ้าเป็นยาฆ่าแมลงการรับประกันขึ้นอยู่กับหลายตัวแปร ( เช่นระดับ
ที่มาในสายพันธุ์ที่แตกต่างกัน สภาพลมฟ้าอากาศเศรษฐศาสตร์
ทำให้เกิดความกังวลด้านสิ่งแวดล้อม , ฯลฯ ) ; ไม่ทั้งหมดให้เข้าใจ เป้าหมายของการวิจัยนี้ เพื่อพัฒนาความเข้าใจ
เพิ่มเติมลงในตัวแปรเหล่านี้ทำให้อ้อย
มีความยืดหยุ่นอุตสาหกรรมมากขึ้นเพื่อควบคุมหนอนเจาะต้นอ้อย ในขณะที่รักษาความเชื่อมั่นจากผลผลิตในอ้อย หนอน
และเพิ่มประชากรที่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ดังนั้นวัตถุประสงค์ของ
วิจัยดังต่อไปนี้คือ ( 1 ) เพื่อสำรวจรัฐหลุยเซียนาอุตสาหกรรมอ้อยระหว่าง 2000 และ
2001 และประเมินความรุนแรงของหนอนกออ้อย และ ( 2 ) เพื่อศึกษาการใช้เลือก
เกณฑ์การจัดการหนอนกออ้อยเพื่อแนะนำพันธุ์อ้อย
4 ในหลุยเซียน่า