Describe the Literary Sources of An

Describe the Literary Sources of Ancient Indian History
THE CHRONOLOGY OF INDIAN LITERATURE
Although so much has been achieved in the matter of exploring Indian literature, still its actual history is dark and unexplored. Especially, the chronology of Indian literary history is shrouded in a frightening darkness and researches have yet to solve here most of the riddles. It would be indeed fine, convenient and especially for a handbook quite desirable if we could divide Indian literature into three or four periods defined clearly by dates and put the various literary products into one or the other of these periods. But any such attempt is bound to fail in the present state of affairs and any mention of hypothetical dates would be only an eyewash which would do more harm than good. It is much better to be clear about this, that regarding the oldest period of Indian literary history, we cannot give any specific data and regarding the later periods we can give only every few particulars. Years ago the famous American Sanskrit research scholar W.D. Whitney1 said the following sentence which has been often quoted since then: "All the data given in Indian literary history are like skittles set up for being knocked down”. And this is the case to a large extent even today. Even today the most significant researchers differ about the age of the most important Indian literary works not by about a few years or decades, but even by about a few centuries, if not by one to two millennia. What can be ascertained with a certain degree of precision is mostly a sort of relative chronology. We can say often: This or that work, this or that literary form is older than some other; but about its real age we can only make presumptions. Language is still the safest differentiating feature for this relative chronology. Peculiarities of style are less reliable, for it has often happened in India that later works have imitated the style of earlier works in order to create an impression of antiquity. Moreover considerable harm is done to relative chronology also by the fact that many works of Indian literature especially those that were most popular with the masses, hence of special interest to us have undergone several revisions and have come down to us in several modified forms. If, for example, we find that in a work whose date has been approximately fixed, Rāmāyaṇa or Mahābhārata is quoted, then the question arises as to whether this quotation refers to the epics as we have them now or to some earlier versions of the same. The uncertainty is all the greater, because in the case of a large majority of the works of the ancient literature the names of the authors are almost unknown to us. They are handed down to us as works of families, schools or monasteries or the author is supposed to be a legendary seer of ancient times. And if we at last come to a period when we deal with works of quite specific individual authors, then we find that as a rule only the family names are mentioned. And it is as vague as when we find in German the names of Meier, Schultze or Mūller when they do not appear with Christian names. If for example a work appears under the name of Kālidāsa, or if the name Kālidāsa is mentioned somewhere, then it is not clear whether thereby the great poet of the same name is meant - it can be another Kālidāsa as well.
There is the proof of language, which shows that the songs and hymns, prayers and magic formulas of the Vedas are indisputably the oldest that we have of Indian literature. Firstly, it is also certain that Buddhism was born in India by about 500 B.C. and that it presumes that the whole vedic literature as is found in its chief works has essentially come to a close so that it may be said: "Vedic literature is, except for its last few ramifications, largely pre-Buddhist, that means, it had come to a close before 500 B.C. Moreover the literatures of Buddhism and of Jainism are fortunately not so uncertain as the Brahminic literature. What the Buddhists and the Jains handed down to us regarding the origin or collection of their canonical works has proved to be considerably reliable. And the inscriptions on the ruins of temples and stupas of these religious sects give us hints to the History of their literature for which we must be thankful to them.
But the most certain dates of Indian history are those which we get not from Indians themselves. Thus the attack of Alexander the Great on India in the year 326 B.C.2 is a certain date which is important for the history of Indian literature also, especially when it is a question of deciding whether Greek influence is to be presumed in any literary work or literary form. From the Greeks we know also that about 315 B.C. Chandragupta, the ‘Sandrakottos' of Greek writers, led successfully the rebellion of Alexander's Prefects, seized the throne and became the founder of the Mauryan dynasty in Pāṭaliputra (Patibothra of the Greeks, today's Patna). At about the same time or a few years later it was that the Greek Megasthenes was sent by Selukos as Ambassador to the court of Chandragupta. Fragments of his description of India which have come down to us give us a picture of the state of India culture at that time and also enable us to draw conclusions regarding the dating of some Indian literary works. A grandson of Chandragupta is the famous King Aśoka, who was crowned about 259 (or 269)1B.C. and to whom we owe the oldest datable Indian inscriptions that we have found till now. These inscriptions, written partly on rocks and partly on pillars are the oldest testimonials of Indian script that we possess. They show us this mighty king as a patron and protector of Buddhism, who used his power extending from extreme North to extreme South for spreading the teaching of Buddha everywhere and who in his rock and pillar edicts did not narrate about his victories and famous deeds as other rulers have done, but called upon the people to become virtuous, warned them against the dangers of sin and preached love and tolerance. These unique edicts of King Aśoka are in themselves valuable literary monuments carved in stone and are also of great importance for the history of literature on account of their script and language as well as their references from the point of view of the history of religion. In the year 178 B.C.2 - 137 B.C.2 years after Candragupta's coronation the last descendant of the Maurya dynasty was overthrown by a king called Puṣyamitra. The mention of this Puṣyamitra - for example in a drama of Kālidāsa -is an important clue for fixing the date of several works of Indian literature. The same is true of the Graeco-Bactrian king Menander who ruled about 144 B.C.2. He appears under the name of Milinda in the famous Buddhistic work Milindapańha.
After the Greeks it is to the Chinese that we owe the determination of some of the most important dates in the History of Indian literature. Since the 1st century A.D. we have reports of Buddhist Missionaries who go to China and translate Buddhist notes into Chinese, of Indian Ambassadors in China and of Chinese pilgrims who come to India visiting the places holy for Buddhism. Works of Indian literature are translated into Chinese and the Chinese gave us exact dates, when these translations were made. It is in particular three Chinese pilgrims- Fa-hian who came to India in 399, HiuenTsiang who travelled at length in India from 630 to 645 and I-tsing who lived in India from 671 to 695 - whose travel reports have been preserved to the present day giving us a lot of instructive information on Indian antiquities and literary works. The chronological data of the Chinese are, as against those of Indians

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Describe the Literary Sources of Ancient Indian History THE CHRONOLOGY OF INDIAN LITERATURE แม้ว่ามากได้รับความเกี่ยวกับสำรวจวรรณกรรมอินเดีย ยังประวัติจริงได้เข้ม และ unexplored ลำดับประวัติวรรณคดีอินเดียเป็นป่าไม้ในที่มืดน่ากลัวโดยเฉพาะ และงานวิจัยยังไม่ได้แก้ที่นี่ที่สุดของปริศนานี้ มันจะดีแน่นอน สะดวก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคู่มือที่ค่อนข้างต้อง ถ้าเราสามารถแบ่ง วรรณคดีอินเดียเป็นสาม หรือสี่รอบระยะเวลากำหนดไว้ชัดเจนตามที่ต้องวางผลิตภัณฑ์วรรณคดีต่าง ๆ ในหนึ่งหรืออื่น ๆ ของรอบระยะเวลาเหล่านี้ แต่ความพยายามดังกล่าวถูกผูกไว้จะล้มเหลวในสถานะปัจจุบันของกิจการ และพูดถึงทุกวันสมมุติจะ eyewash ที่จะทำอันตรายมากกว่าดีกว่านี้มี ดีจะมีความชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่เกี่ยวกับรอบระยะเวลาที่เก่าแก่ที่สุดของประวัติศาสตร์วรรณคดีอินเดีย เราไม่สามารถให้ข้อมูลเฉพาะ และเกี่ยวกับรอบระยะเวลาภายหลังเราสามารถให้เท่านั้นทุกอย่างไม่ได้ ปีที่ผ่านมามีชื่อเสียงชาวอเมริกันสันสกฤตวิจัยนักวิชาการ W.D. Whitney1 กล่าวว่า ประโยคต่อไปนี้ซึ่งมีการเสนอราคาบ่อยตั้งแต่นั้น: "ข้อมูลทั้งหมดที่ระบุในประวัติวรรณคดีอินเดียเป็นเช่นโบว์ลิ่งดีเจ็ดหนตั้งค่าสำหรับการลง" และนี่คือกรณีที่เป็นขอบเขตขนาดใหญ่ทุกวันนี้ วันนี้แม้แต่นักวิจัยที่สำคัญแตกต่างกันเกี่ยวกับอายุของอินเดียที่สำคัญที่สุดที่วรรณกรรมที่ทำงานโดยไม่เกี่ยวกับกี่ปีหรือทศวรรษที่ผ่านมา แต่แม้โดย เกี่ยวกับกี่ศตวรรษ ถ้า ไม่ โดยนับหนึ่งถึงสองพันปี อะไรสามารถ ascertained กับระดับของความแม่นยำคือ การเรียงลำดับญาติเป็นส่วนใหญ่ เราสามารถพูดบ่อย: นี้ หรือที่ทำงาน นี้ หรือฟอร์มวรรณกรรมนั้นเป็นรุ่นเก่ากว่าบางอื่น ๆ แต่เกี่ยวกับอายุจริง เราสามารถทำ presumptions ภาษายังคงเป็นคุณลักษณะ differentiating ปลอดภัยที่สุดสำหรับลำดับญาตินี้ ข้องของมีน้อยความน่าเชื่อถือ สำหรับมันมักจะเกิดขึ้นในอินเดียที่ทำงานหลังได้เลียนแบบลักษณะของงานก่อนหน้านี้เพื่อสร้างภาพของ นอกจากนี้ อันตรายมากแล้วการลำดับญาติยังความจริงที่ว่า หลายงานวรรณกรรมอินเดียโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดกับฝูง ดังนั้นความสนใจเป็นพิเศษเรามีระดับการปรับปรุงหลาย และมาลงกับเราในหลายรูปแบบที่ปรับเปลี่ยน หาก เช่น เราพบว่า ในการทำงานซึ่งมีวันได้รับคงประมาณ Rāmāyaṇa หรือ Mahābhārata เป็นเสนอราคา แล้วคำถามกันต่อว่าใบเสนอราคานี้หมายถึงการ epics เท่าที่เรามีตอนนี้ หรือรุ่นก่อนหน้าบางรุ่นเดียวกัน ความไม่แน่นอนที่มีทั้งหมดยิ่ง เพราะในกรณีของใหญ่ของงานวรรณกรรมโบราณ ชื่อของผู้เขียนแทบไม่รู้จักเรา พวกเขาจะทอดให้เป็นงานของครอบครัว โรงเรียน หรืออาราม หรือผู้เขียนควรจะเป็นผู้ทำนายตำนานของโบราณ และถ้าในที่สุดมาถึงระยะที่เมื่อเราจัดการกับงานของผู้เขียนแต่ละที่ค่อนข้างเฉพาะ แล้วเราพบว่า เป็นกฎ เฉพาะชื่อครอบครัวกล่าวถึง และเป็นที่คลุมเครือเป็นเมื่อเราพบในเยอรมันชื่อมุนเช่น Schultze หรือ Mūller เมื่อไม่ปรากฏ มีชื่อคริสเตียน ตัวอย่าง งานปรากฏภายใต้ชื่อของกาลิทาส หรือกล่าวชื่อกาลิทาสอยู่ แล้วได้ไม่ชัดเจนว่าจึงตั้งใจกวีดีชื่อเดียวกัน - สามารถกาลิทาสอีกด้วย There is the proof of language, which shows that the songs and hymns, prayers and magic formulas of the Vedas are indisputably the oldest that we have of Indian literature. Firstly, it is also certain that Buddhism was born in India by about 500 B.C. and that it presumes that the whole vedic literature as is found in its chief works has essentially come to a close so that it may be said: "Vedic literature is, except for its last few ramifications, largely pre-Buddhist, that means, it had come to a close before 500 B.C. Moreover the literatures of Buddhism and of Jainism are fortunately not so uncertain as the Brahminic literature. What the Buddhists and the Jains handed down to us regarding the origin or collection of their canonical works has proved to be considerably reliable. And the inscriptions on the ruins of temples and stupas of these religious sects give us hints to the History of their literature for which we must be thankful to them. But the most certain dates of Indian history are those which we get not from Indians themselves. Thus the attack of Alexander the Great on India in the year 326 B.C.2 is a certain date which is important for the history of Indian literature also, especially when it is a question of deciding whether Greek influence is to be presumed in any literary work or literary form. From the Greeks we know also that about 315 B.C. Chandragupta, the ‘Sandrakottos' of Greek writers, led successfully the rebellion of Alexander's Prefects, seized the throne and became the founder of the Mauryan dynasty in Pāṭaliputra (Patibothra of the Greeks, today's Patna). At about the same time or a few years later it was that the Greek Megasthenes was sent by Selukos as Ambassador to the court of Chandragupta. Fragments of his description of India which have come down to us give us a picture of the state of India culture at that time and also enable us to draw conclusions regarding the dating of some Indian literary works. A grandson of Chandragupta is the famous King Aśoka, who was crowned about 259 (or 269)1B.C. and to whom we owe the oldest datable Indian inscriptions that we have found till now. These inscriptions, written partly on rocks and partly on pillars are the oldest testimonials of Indian script that we possess. They show us this mighty king as a patron and protector of Buddhism, who used his power extending from extreme North to extreme South for spreading the teaching of Buddha everywhere and who in his rock and pillar edicts did not narrate about his victories and famous deeds as other rulers have done, but called upon the people to become virtuous, warned them against the dangers of sin and preached love and tolerance. These unique edicts of King Aśoka are in themselves valuable literary monuments carved in stone and are also of great importance for the history of literature on account of their script and language as well as their references from the point of view of the history of religion. In the year 178 B.C.2 - 137 B.C.2 years after Candragupta's coronation the last descendant of the Maurya dynasty was overthrown by a king called Puṣyamitra. The mention of this Puṣyamitra - for example in a drama of Kālidāsa -is an important clue for fixing the date of several works of Indian literature. The same is true of the Graeco-Bactrian king Menander who ruled about 144 B.C.2. He appears under the name of Milinda in the famous Buddhistic work Milindapańha. After the Greeks it is to the Chinese that we owe the determination of some of the most important dates in the History of Indian literature. Since the 1st century A.D. we have reports of Buddhist Missionaries who go to China and translate Buddhist notes into Chinese, of Indian Ambassadors in China and of Chinese pilgrims who come to India visiting the places holy for Buddhism. Works of Indian literature are translated into Chinese and the Chinese gave us exact dates, when these translations were made. It is in particular three Chinese pilgrims- Fa-hian who came to India in 399, HiuenTsiang who travelled at length in India from 630 to 645 and I-tsing who lived in India from 671 to 695 - whose travel reports have been preserved to the present day giving us a lot of instructive information on Indian antiquities and literary works. The chronological data of the Chinese are, as against those of Indians

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อธิบายแหล่งที่มาของวรรณกรรมประวัติศาสตร์อินเดียโบราณเหตุการณ์วรรณกรรมอินเดียแม้ว่าจะมากได้รับความสำเร็จในเรื่องของการสำรวจวรรณกรรมอินเดียที่ยังคงประวัติศาสตร์ที่แท้จริงของมันเป็นสีเข้มและสำรวจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์วรรณกรรมอินเดียถูกปกคลุมในความมืดที่น่ากลัวและการวิจัยยังไม่ได้แก้ที่นี่ส่วนใหญ่ของปริศนา มันจะเป็นความจริงที่ดีสะดวกและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับหนังสือคู่มือค่อนข้างเป็นที่น่าพอใจถ้าเราสามารถแบ่งวรรณกรรมอินเดียเป็นสามหรือสี่ระยะเวลาที่กำหนดไว้อย่างชัดเจนตามวันและนำผลิตภัณฑ์วรรณกรรมต่างๆเป็นหนึ่งหรืออื่น ๆ ของช่วงเวลาเหล่านี้ แต่ความพยายามดังกล่าวถูกผูกไว้ที่จะล้มเหลวในสถานะปัจจุบันของกิจการและการกล่าวถึงวันที่สมมุติใด ๆ ที่จะเป็นเพียงการล้างตาที่จะทำอันตรายมากกว่าดี มันจะดีกว่ามากที่จะมีความชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่เกี่ยวกับระยะเวลาที่เก่าแก่ที่สุดของประวัติศาสตร์วรรณกรรมอินเดียเราไม่สามารถให้ข้อมูลใด ๆ ที่เฉพาะเจาะจงและเกี่ยวกับระยะเวลาต่อมาเราสามารถให้เฉพาะทุกรายไม่กี่ ปีที่ผ่านมาที่มีชื่อเสียงชาวอเมริกันวิจัยนักวิชาการภาษาสันสกฤต WD Whitney1 กล่าวว่าประโยคต่อไปนี้ซึ่งได้รับการมักจะอ้างตั้งแต่นั้น: "ข้อมูลทั้งหมดที่ให้ไว้ในประวัติศาสตร์วรรณกรรมอินเดียเป็นเหมือนโยนโบว์ลิ่งการตั้งค่าสำหรับการถูกล้มลง" และนี่คือกรณีที่มีขนาดใหญ่. ขอบเขตแม้วันนี้. แม้วันนี้นักวิจัยที่สำคัญที่สุดที่แตกต่างกันเกี่ยวกับอายุที่สำคัญที่สุดงานวรรณกรรมอินเดียไม่ได้ประมาณไม่กี่ปีหรือทศวรรษที่ผ่านมา แต่แม้ประมาณไม่กี่ศตวรรษหากไม่ได้โดย 1-2 พันปี. สิ่งที่สามารถตรวจสอบได้ มีระดับหนึ่งของความแม่นยำเป็นส่วนใหญ่เรียงลำดับของเหตุการณ์ญาติเราสามารถพูดได้มักจะ.. งานนี้หรือว่านี้หรือว่ารูปแบบวรรณกรรมเก่ากว่าอื่น ๆ แต่เกี่ยวกับอายุที่แท้จริงของมันเราสามารถทำให้สมมติฐานภาษายังคงเป็น ที่ปลอดภัยที่สุดคุณลักษณะที่แตกต่างสำหรับเหตุการณ์ญาตินี้. ลักษณะของรูปแบบที่มีความน่าเชื่อถือน้อยเพราะมันมักจะเกิดขึ้นในประเทศอินเดียที่มีผลงานต่อมาลอกเลียนแบบรูปแบบของการทำงานก่อนหน้านี้ในการที่จะสร้างความประทับใจของโบราณ นอกจากนี้อันตรายมากจะทำเพื่อเหตุการณ์ญาติโดยความจริงที่ว่าหลาย ๆ ผลงานของวรรณคดีอินเดียโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เป็นที่นิยมมากที่สุดที่มีมวลจึงน่าสนใจเป็นพิเศษกับเราได้รับการแก้ไขหลายแห่งและได้ลงมาให้เราในรูปแบบที่มีการปรับเปลี่ยนหลาย ๆ ตัวอย่างเช่นหากเราพบว่าในการทำงานที่มีวันที่ได้รับการแก้ไขโดยประมาณที่รามายณะหรือMahābhārataจะยกมาแล้วคำถามที่เกิดขึ้นเป็นไปได้ว่าคำพูดนี้หมายถึงมหากาพย์ที่เรามีพวกเขาในขณะนี้หรือบางส่วนรุ่นก่อนหน้านี้ของเดียวกัน . ความไม่แน่นอนคือทั้งหมดที่มากขึ้นเพราะในกรณีส่วนใหญ่ของการทำงานของวรรณคดีโบราณชื่อของผู้เขียนเกือบจะไม่รู้จักกับเรา พวกเขาจะถูกส่งลงมาให้เราในขณะที่ผลงานของครอบครัวโรงเรียนหรือวัดหรือผู้เขียนควรจะเป็นหมอดูในตำนานของสมัยโบราณ และถ้าเราที่สุดท้ายมาถึงช่วงเวลาที่เราจัดการกับผลงานของผู้เขียนที่เฉพาะเจาะจงมากของแต่ละบุคคลแล้วเราจะพบว่าเป็นกฎเพียงชื่อครอบครัวที่กล่าวถึง และมันก็เป็นเรื่องที่คลุมเครือเช่นเมื่อเราพบในเยอรมันชื่อของไมเออร์, คซ์มุลเลอร์หรือเมื่อพวกเขาจะไม่ปรากฏมีชื่อคริสเตียน ตัวอย่างเช่นถ้าทำงานจะปรากฏขึ้นภายใต้ชื่อของ Kalidasa หรือถ้าชื่อ Kalidasa ถูกกล่าวถึงที่ใดที่หนึ่งแล้วก็ยังไม่ชัดเจนว่าจึงกวีที่ยิ่งใหญ่ในชื่อเดียวกันที่มีความหมาย - สามารถ Kalidasa อีกเช่นกัน. มีหลักฐานอยู่ ของภาษาซึ่งแสดงให้เห็นว่าเพลงและเพลงสวดมนต์และสูตรมหัศจรรย์ของพระเวทเป็นยกที่เก่าแก่ที่สุดที่เรามีของวรรณคดีอินเดีย ประการแรกก็ยังเป็นบางอย่างที่พระพุทธศาสนาเกิดในประเทศอินเดียประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาลและที่จะทึกทักว่าวรรณกรรมทั้งเวทเป็นที่พบในการทำงานของหัวหน้าที่มีมาเป็นหลักในการใกล้ชิดเพื่อที่จะอาจจะกล่าวว่า "วรรณคดีเวทคือ ยกเว้นมีเครือข่ายไม่กี่ครั้งสุดท้ายส่วนใหญ่ก่อนพุทธนั่นหมายความว่ามันได้มาใกล้ชิดก่อนที่ 500 BC นอกจากนี้วรรณกรรมของพุทธศาสนาและศาสนาเชนมีความโชคดีที่ไม่ได้มีความไม่แน่นอนเพื่อให้เป็นวรรณกรรม Brahminic. สิ่งที่ชาวพุทธและเชนส์ส่งลงมา กับเราเกี่ยวกับที่มาหรือการจัดเก็บผลงานเป็นที่ยอมรับของพวกเขาได้พิสูจน์แล้วว่ามีความน่าเชื่อถือมาก. และจารึกบนซากปรักหักพังของวัดและเจดีย์ของศาสนานิกายเหล่านี้ทำให้เรามีคำแนะนำถึงประวัติของวรรณกรรมของพวกเขาที่เราจะต้องขอบคุณพวกเขาแต่บางวันมากที่สุดในประวัติศาสตร์อินเดียเป็นผู้ที่เราได้รับไม่ได้มาจากอินเดียตัวเอง. ดังนั้นการโจมตีของอเล็กซานเดที่ยิ่งใหญ่ในประเทศอินเดียในปี 326 BC2 เป็นวันที่กำหนดซึ่งมีความสำคัญในประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมอินเดียยังโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมัน เป็นคำถามของการตัดสินใจว่าอิทธิพลกรีกจะได้รับการสันนิษฐานไว้ก่อนว่าในงานวรรณกรรมใด ๆ หรือรูปแบบวรรณกรรม จากชาวกรีกที่เรารู้ยังว่าประมาณ 315 ปีก่อนคริสตกาล Chandragupta ที่ 'Sandrakottos' ของนักเขียนชาวกรีกนำประสบความสำเร็จในการก่อจลาจลของพรีเฟ็คของอเล็กซานเดยึดบัลลังก์และกลายเป็นผู้ก่อตั้งราชวงศ์ Mauryan ใน Pataliputra (Patibothra ของชาวกรีกปัฏนาวันนี้) . ที่เกี่ยวกับเวลาเดียวกันหรือไม่กี่ปีต่อมาก็คือการที่ชาวกรีกเธส่ง Selukos เป็นทูตไปยังศาลของ Chandragupta ชิ้นส่วนของคำอธิบายของเขาอินเดียซึ่งได้ลงมาให้เราให้เรามีภาพของรัฐของวัฒนธรรมอินเดียในเวลานั้นและยังช่วยให้เราสามารถวาดข้อสรุปเกี่ยวกับการออกเดทของวรรณกรรมอินเดียบาง หลานชายของ Chandragupta เป็นที่มีชื่อเสียงกษัตริย์อโศกที่ได้ครองตำแหน่งเกี่ยวกับ 259 (หรือ 269) 1B.C และผู้ที่เราเป็นหนี้จารึกที่เก่าแก่ที่สุดของอินเดีย datable ว่าเราได้พบจนถึงขณะนี้ จารึกเหล่านี้บางส่วนที่เขียนอยู่บนโขดหินและบางส่วนอยู่บนเสาที่มีการรับรองที่เก่าแก่ที่สุดของสคริปต์อินเดียที่เรามี พวกเขาแสดงให้เราเห็นนี้พระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่เป็นผู้มีพระคุณและผู้พิทักษ์ของพุทธศาสนาที่ใช้อำนาจของเขายื่นออกมาจากที่รุนแรงเหนือจรดใต้มากสำหรับการแพร่กระจายการเรียนการสอนของพระพุทธเจ้าทุกที่และผู้ที่อยู่ในหินและประกาสิตเสาของเขาไม่ได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับชัยชนะของเขาและการกระทำที่มีชื่อเสียงเป็น ผู้ปกครองอื่น ๆ ได้ทำ แต่เรียกร้องให้คนที่จะกลายเป็นคุณงามความดีเตือนพวกเขากับอันตรายของบาปและเทศน์ความรักและความอดทน เหล่านี้สิตที่ไม่ซ้ำกันของกษัตริย์อโศกอยู่ในตัวเองอนุสาวรีย์วรรณกรรมที่มีคุณค่าแกะสลักในหินและนอกจากนี้ยังมีความสำคัญมากในประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมในบัญชีของสคริปต์และภาษาของพวกเขาเช่นเดียวกับการอ้างอิงของพวกเขาจากมุมมองของประวัติศาสตร์ของศาสนา ในปีที่ 178 BC2 - 137 BC2 ปีหลังจากพิธีบรมราชาภิเษก Candragupta ของลูกหลานคนสุดท้ายของราชวงศ์เมารถูกล้มล้างกษัตริย์เรียกว่าPuṣyamitra กล่าวถึงPuṣyamitraนี้ - ตัวอย่างเช่นในละครของ Kalidasa -is เงื่อนงำสำคัญสำหรับการแก้ไขวันที่หลายงานวรรณกรรมอินเดียที่ เดียวกันเป็นจริงของเกรโค-Bactrian กษัตริย์นันผู้ปกครองเกี่ยวกับ 144 BC2 ดูเหมือนว่าเขาภายใต้ชื่อของ Milinda ในการทำงานที่มีชื่อเสียง Buddhistic Milindapańhaได้. หลังจากที่ชาวกรีกก็คือการที่จีนเราเป็นหนี้ความมุ่งมั่นของบางส่วนของวันที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมอินเดีย ตั้งแต่ศตวรรษที่ 1 เรามีรายงานของการเผยแผ่ศาสนาพุทธที่ไปยังประเทศจีนและแปลบันทึกเป็นภาษาจีนทางพุทธศาสนาของทูตอินเดียในประเทศจีนและของผู้แสวงบุญชาวจีนที่เข้ามาไปยังประเทศอินเดียเยี่ยมชมสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับพุทธศาสนา ผลงานของวรรณคดีอินเดียแปลเป็นภาษาจีนและภาษาจีนให้เราวันที่ที่แน่นอนเมื่อแปลเหล่านี้ได้ทำ มันเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจีนสาม pilgrims- Fa-เฮียนที่มาประเทศอินเดียใน 399 HiuenTsiang ที่เดินทางที่มีความยาวในอินเดีย 630-645 I-ซิงที่อาศัยอยู่ในประเทศอินเดีย 671-695 - มีรายงานการเดินทางได้รับการรักษากับ ปัจจุบันให้เราจำนวนมากของข้อมูลให้คำแนะนำเกี่ยวกับโบราณวัตถุของอินเดียและวรรณกรรม ข้อมูลตามลำดับของจีนจะเป็นกับผู้อินเดีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อธิบายแหล่งหนังสือโบราณของอินเดียประวัติศาสตร์

เหตุการณ์ของวรรณคดีอินเดียแม้ว่ามากได้ประสบในเรื่องของการสำรวจวรรณกรรมอินเดีย ยังประวัติศาสตร์ที่แท้จริงของมันเป็นสีเข้มและ unexplored . โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เหตุการณ์ของประวัติศาสตร์วรรณกรรมอินเดียจะปกคลุมไปด้วยความมืดน่ากลัว และงานวิจัยยังไม่ได้แก้ที่นี่ส่วนใหญ่ของปริศนา มันอาจจะจริงก็ได้ที่สะดวกและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคู่มือที่พึงปรารถนามากถ้าเราสามารถแบ่งวรรณคดีอินเดียเป็นสามหรือสี่คาบไว้อย่างชัดเจน โดยช่องใส่หนังสือต่าง ๆและผลิตภัณฑ์ในหนึ่งหรืออื่น ๆ ในช่วงเวลาเหล่านี้ แต่ความพยายามดังกล่าวใด ๆที่ถูกผูกไว้ล้มเหลวในสถานะปัจจุบันของกิจการและพูดถึงสมมุติวันที่จะแค่เหล้าซึ่งจะทำอันตรายมากกว่าดีมันมากดีกว่าที่จะมีความชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่เกี่ยวกับระยะเวลาที่เก่าแก่ที่สุดของประวัติศาสตร์วรรณกรรมอินเดีย เราไม่สามารถให้ข้อมูลที่เฉพาะเจาะจงใด ๆและเกี่ยวกับภายหลังระยะเวลาที่เราสามารถให้ทุกๆไม่กี่รายการ ปีชาวอเมริกันที่มีชื่อเสียงภาษาสันสกฤต เมธีวิจัย w.d. whitney1 กล่าวประโยคที่ได้รับมักจะยกมาตั้งแต่ต่อไปนี้ :" ข้อมูลทั้งหมดที่ระบุในประวัติศาสตร์วรรณกรรมอินเดียเหมือนขนมตั้งถูกล้มลง " และเป็นกรณีนี้เพื่อขอบเขตขนาดใหญ่ แม้กระทั่งวันนี้ แม้วันนี้นักวิจัยที่สําคัญมาก แตกต่างกันในเรื่องอายุที่สำคัญที่สุดของอินเดียและวรรณกรรมไม่ประมาณไม่กี่ปีหรือทศวรรษที่ผ่านมา แต่แม้เรื่องไม่กี่ศตวรรษ ถ้าไม่โดยหนึ่งถึงสองปี .สิ่งที่สามารถมีการตรวจสอบกับระดับความแม่นยำส่วนใหญ่จะเรียงลำดับญาติ เราสามารถพูดบ่อยๆ : นี้หรือที่ทำงาน หรือวรรณกรรมรูปแบบอายุมากกว่าบางคนอื่น ๆแต่เรื่องอายุที่แท้จริงของมันเราสามารถทำเกี่ยวกับ . ภาษายังคงปลอดภัย ทั้งคุณสมบัติสำหรับเหตุการณ์สัมพัทธ์นี้ พิสดารสไตล์มีความน่าเชื่อถือน้อยลงมันมักจะเกิดขึ้นในอินเดียที่ทำงานในเวลาต่อมาได้เลียนแบบลักษณะของงานก่อน เพื่อสร้างความประทับใจของสมัยโบราณ . นอกจากนี้มากอันตรายไปแล้ว ลำดับญาติ โดยความจริงที่ว่าหลาย ๆ งานของวรรณกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ได้รับความนิยมมากที่สุด มีมวลดังนั้นความสนใจพิเศษที่เราได้รับการแก้ไขต่าง ๆ และจะลงมาให้เราแก้ไขในหลายรูปแบบ ตัวอย่างเช่นถ้าเราพบว่า ในการทำงาน ซึ่งอาจได้รับการประมาณการแก้ไข , r m อุบาสกอุบาสกยาṇหรือ mAh อุบาสกอุบาสก BH ค่ายกมา แล้วคำถามที่เกิดขึ้นว่าใบเสนอราคานี้หมายถึง epics ตามที่เราได้ตอนนี้ หรือบางรุ่นก่อนหน้านี้เหมือนกันความไม่แน่นอน คือ ทั้งหมด มากขึ้น เพราะในกรณีส่วนใหญ่ของผลงานของวรรณคดีโบราณ ชื่อของผู้เขียนเกือบจะไม่รู้จักกับเรา พวกเขาจะตกถึงเรา เช่น ผลงานของ ครอบครัว โรงเรียน หรือวัด หรือผู้เขียนควรจะได้ในตำนานโบราณและถ้าเราสุดท้ายมาระยะเวลาเมื่อเราจัดการกับงานค่อนข้างเฉพาะบุคคล ผู้เขียน เราก็พบว่า เป็นกฎเฉพาะครอบครัวเป็นชื่อที่กล่าวถึง และมันเป็นเรื่องที่คลุมเครือเมื่อเราพบในเยอรมันชื่อของไมเออร์ , ชูลท์หรือ M ller ยูเมื่อพวกเขาไม่ได้ปรากฏชื่อคริสเตียน ถ้ามีตัวอย่างงานปรากฏภายใต้ชื่อกาลิทาส ,หรือถ้าชื่อกาลิทาสกล่าวไว้ที่ไหน แล้วมันไม่ได้ชัดเจนว่า งบกวีผู้ยิ่งใหญ่ของชื่อเดียวกัน หมายถึง มันสามารถเป็นอีกการคณานับเช่นกัน
มีหลักฐานของภาษา ซึ่งแสดงให้เห็นว่า เพลง และ สวด สวด และ มายากลสูตรของคัมภีร์พระเวทที่เก่าแก่ที่สุด ที่เราต้องเป็น indisputably วรรณคดีของอินเดีย ประการแรกมันยังมีบางอย่างที่พุทธศาสนาเกิดในอินเดียประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาล และมันคิดว่าทั้งพระเวทวรรณคดีที่พบในงานของประธานได้ถึงแก่นมาปิดเพื่อที่ว่ามันอาจจะกล่าวว่า " วรรณคดีพระเวท คือ ยกเว้นผลของมันไม่กี่ปี ก่อนพุทธ นั่นหมายความว่า มันมี มาปิดก่อน 500 B.C .นอกจากนี้ วรรณกรรมศาสนาพุทธและศาสนาเชนจะโชคดีไม่ไม่แน่ใจเป็นวรรณคดีพราหมณ์ . ที่นับถือศาสนาพุทธและเชนส่งลงมาให้เราเกี่ยวกับที่มาหรือคอลเลกชันของงานมาตรฐานของพวกเขาได้พิสูจน์แล้วว่ามีความน่าเชื่อถือมาก