For a man who’s spent more than 40

For a man who’s spent more than 40 years on a deserted island, Daeng Abu fizzes with a surprisingly exuberant love of life.
As he welcomed us to Pulau Cengkeh (Clove Island), a white-sand islet off the coast of Sulawesi, Indonesia, Abu’s toothless gums gaped in a joyous cackle. His blind, white eyes disappeared in ripples of laughter lines and his leprous hands reached out in a warm embrace. He and his wife Daeng Maida have lived alone on Pulau Cengkeh since 1972. Neither knows how old they were when they entered their arranged marriage on nearby Pulau Pala (Nutmeg Island) – they currently believe they're in their 80s – but Abu thinks he was older than 20 and Maida remembers it was the dry season. Her uncle fired three shots in the air; she walked over to his family's home; Abu built a shack from bamboo and palm leaf; and married life began.
Little did they know at the time – the couple was bound to become a rather unlikely pair of environmental activists, spending their days raising sea turtles and speaking against the cyanide and dynamite fishing that is devastating Indonesia's reef. But first, life had other plans.As the couple settled into marriage, Abu free-dove to depths of 25m or more for giant clams and abalone, embarking on weeklong fishing trips around the islands. Maida kept their house, cooked and wove. Wet season turned to dry season, and dry to wet. Sometimes they ate fish, sometimes only rice. And Maida bore six children; five died of shaking sickness before the age of one.
Sakká, their only surviving child, was already grown when Abu realised something was terribly wrong. “I was diving for abalone,” he recalled. “I felt my body was getting bigger, that it was packed tight like a sack of cement.”
In the dark of night, Abu set out for the city, Makassar, paddling and sailing for 12 long hours. Many times, over many years, he made this journey. The family always prioritised medicine over food.While speaking with me, Abu scraped his long, black thumbnail down his forearm, then again across a thigh, recalling the day the “big doctor” tested him for feeling and found he'd lost sensation in his limbs. When Abu told Maida he had kusta, the local term for leprosy, she wept. If Abu couldn't dive, or at least catch fish, the couple would not eat.
Soon after, in 1972, the head of their district asked for volunteers to live and raise turtles on Cengkeh, about an hour by sailboat from Pala. Nobody wanted to go. But Abu felt a desert island would be the perfect spot to escape both social stigma and the risk of infecting others as his disease followed its disfiguring course. A turtle hatchery was work the pair of them could do, and the government stipend would keep them when he became too sick to fish.He disassembled their house, loaded it and their few possessions onto a boat and sailed it to Cengkeh. “Everyone was crying,” he recalled. “They were saying: 'Why are you going to the island? It's like you're a bad guy.'”
And, alone on Cengkeh that first evening, as the sun set, they cried, too.
Many Buginese islanders bury their dead on uninhabited islands for fear of ghosts and walking corpses. Cengkeh was once one of these islands of the dead, and even today the pair still say they hear the spirits and feel their grasping hands.
But when they arrived, Cengkeh was just a barren teardrop of sand, offering no shelter from blazing sun or bitter storms. Abu planted seeds, which grew into shady trees enmeshed with tangled vines, and generation after generation of baby turtles emerged, flippers flailing, from their nests in the soft sand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับคนที่ได้ใช้เวลากว่า 40 ปีบนเกาะร้าง แดง Abu fizzes รักน่าแปลกที่อุดมสมบูรณ์ของชีวิตขณะที่เขาต้อนรับเราไปเลา Cengkeh (เกาะกานพลู), บนเกาะทรายขาวปิดฝั่งสุลาเวสี ประเทศอินโดนีเซีย Abu ของฟันเหงือกดำใน cackle มีความสุข ตาบอด ขาวตาหายไปในระลอกของเส้นเสียงหัวเราะและมือของเขา leprous ถึงในอ้อมกอดอบอุ่น เขาและภรรยาของเขาไมดาแดงมีอยู่คนเดียวบนเลา Cengkeh ตั้งแต่ 1972 ไม่รู้อายุก็เมื่อพวกเขาเข้าแต่งงานที่จัดบนพาลาเลาใกล้เคียง (เกาะลูกจันทน์เทศ) – ขณะนี้เชื่อว่า พวกเขากำลังในยุค 80 ของพวกเขา – แต่บูคิดว่า เขาก็มีอายุมากกว่า 20 และไมดาจดจำมันเป็นฤดูแล้ง ลุงของเธอยิงนัดที่สามในอากาศ เธอเดินผ่านไปยังบ้านของครอบครัวของเขา สร้างเพิงจากใบไผ่และปาล์ม อบู และเริ่มต้นชีวิตแต่งงานเล็กน้อยพวกเขารู้เวลา – คู่ถูกผูกพันเป็น คู่ค่อนข้างน่าของนักเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อม วันเลี้ยงเต่าทะเล และพูดกับไซยาไนด์ใช้จ่าย และระเบิดตกปลาแนวปะการังของอินโดนีเซียทำลายล้างนั่นคือ แต่ก่อน ชีวิตมีแผนอื่น ๆ เป็นคู่แต่งงาน อบูฟรีนกพิราบระดับความลึก 25 เมตร หรือมากกว่าสำหรับหอยยักษ์และหอยเป๋าฮื้อ ทางเชงตกปลารอบเกาะแล้ว ไมดาเก็บบ้าน อาหาร และความรัก ช่วงเปิดฤดูกาลแห้ง และแห้งจะเปียก บางครั้งกินปลา ข้าวบางครั้งเท่านั้น และไมดาเบื่อเด็กหก ห้าตายของสั่นเจ็บป่วยก่อนอายุหนึ่งSakká ลูกรอดตายเท่านั้น ได้แล้วปลูกเมื่ออบูตระหนักสิ่งผิดชะมัด "ฉันถูกดำน้ำสำหรับหอยเป๋าฮื้อ เขาเรียก "ผมรู้สึกว่า ร่างกายของฉันได้รับใหญ่ ว่า มันไว้แน่นเหมือนกระสอบปูนซีเมนต์"ในมืดของคืน อบูกำหนดเมือง มาคาสซาร์ พายเรือเล่น และเรือใบยาว 12 ชั่วโมง หลายครั้ง หลายปี เขาได้เดินทางครั้งนี้ ครอบครัวเสมอทั้งยาอาหาร ในขณะที่พูดกับฉัน อบูขูดขนาดย่อของเขายาว ดำลงแขนของเขา แล้วอีกทั่วต้นขา นึกถึงวัน "หมอใหญ่" ทดสอบเขาสำหรับความรู้สึก และพบว่า เขาได้สูญเสียความรู้สึกในแขนขาของเขา เมื่ออบูบอกไมดาเขา kusta คำเฉพาะสำหรับโรคเรื้อน เธอร้องไห้ ถ้าอาบูไม่ดำ หรือน้อย จับปลา คู่จะไม่กินหลังจาก 1972 หัวของอำเภอของพวกเขาขอให้อาสาสมัครในการอยู่อาศัย และเลี้ยงเต่าบน Cengkeh ประมาณหนึ่งชั่วโมงด้วยเรือใบจากพาลา ไม่มีใครอยากไป แต่อาบูรู้สึกเกาะจะหนีสังคมตีตราและความเสี่ยงของการติดเชื้ออื่น ๆ โรคของเขาตามหลักสูตรของ disfiguring เป็นนิยมมาก โรงเพาะเต่าที่เป็นคู่ของพวกเขาสามารถทำงาน และเงินรัฐบาลจะให้พวกเขากลายเป็นป่วยเกินไปปลา เขารื้อถอนบ้าน โหลดมันและทรัพย์สินของพวกเขาไม่กี่บนเรือ และแล่นไป Cengkeh "ทุกคนร้องไห้ เขาเรียก "พวกเขาบอกว่า: ' ทำไมคุณกำลังจะเกาะ เป็นเหมือนคุณคนเลว ' "และ อยู่คนเดียวบน Cengkeh ว่ายามเย็น เป็นชุดซัน พวกเขาร้องไห้ เกินไปชาวบูกิสหลายฝังคนตายของพวกเขาบนเกาะเพราะกลัวว่าผีและศพเดิน Cengkeh คือเมื่อเหล่านี้เกาะคนตาย และทุกวันนี้ยังคงคู่หนึ่งบอกว่า พวกเขาได้ยินเสียงวิญญาณ และความรู้สึกมือมม.แต่เมื่อไปถึง Cengkeh เพียงน้ำตาแห้งแล้งทราย เสนอไม่กำบังจากพายุขมหรือดวงอาทิตย์ที่เห็นได้ชัด อาบูปลูกเมล็ด ซึ่งเติบโตเป็นต้นไม้เถาวัลย์พัน และรุ่นหลังจากที่รุ่นของเต่าทารกโผล่ออกมา ครีบ flailing จากรังในทรายนุ่ม enmeshed

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับคนที่ใช้เวลากว่า 40 ปีบนเกาะร้างที่แดงอาบู fizzes ด้วยความรักเต็มไปด้วยชีวิตชีวาน่าแปลกใจของชีวิต.
ขณะที่เขายินดีให้เรา Pulau Cengkeh (เกาะกานพลู) เกาะทรายสีขาวนอกชายฝั่งของสุลาเวสีประเทศอินโดนีเซียเมื่อ อาบูของเหงือกฟันอ้าปากค้างในความสุขพูดเหลวไหล เขาตาบอดตาสีขาวหายไปในระลอกของเส้นเสียงหัวเราะและโรคเรื้อนมือของเขาถึงออกมาในอ้อมกอดที่อบอุ่น เขาและภรรยาของเขาแดงดาได้อาศัยอยู่คนเดียวบนเกาะ Cengkeh ตั้งแต่ 1972 ทั้งรู้วิธีการเก่า ๆ ที่พวกเขาเมื่อพวกเขาเข้ามาจัดงานแต่งงานของพวกเขาในบริเวณใกล้เคียงเกาะพาลา (เกาะลูกจันทน์เทศ) - พวกเขาในขณะนี้เชื่อว่าพวกเขากำลังอยู่ในยุค 80 ของพวกเขา - แต่คิดว่าเขาอาบู อายุมากกว่า 20 และไมดาจำได้ว่ามันเป็นช่วงฤดูแล้ง ลุงของเธอยิงสามนัดในอากาศ; เธอเดินไปที่บ้านของครอบครัวของเขา; อาบูสร้างกระท่อมจากไม้ไผ่และใบปาล์ม; . และเริ่มชีวิตแต่งงาน
ไม่น้อยที่พวกเขารู้ว่าเวลา - คู่ที่ถูกผูกไว้จะกลายเป็นคู่ที่ค่อนข้างไม่น่ากิจกรรมเพื่อสิ่งแวดล้อม, การใช้จ่ายวันของพวกเขายกเต่าทะเลและการพูดกับไซยาไนด์และระเบิดประมงที่ทำลายล้างแนวปะการังของอินโดนีเซีย แต่ก่อนมีชีวิต plans.As อื่น ๆ ทั้งคู่นั่งลงแต่งงาน, อาบูฟรีนกเขาลึก 25 เมตรหรือมากกว่าสำหรับหอยมือเสือและหอยเป๋าฮื้อเริ่มดำเนินการในการเดินทางประมง weeklong รอบเกาะ ไมด้าเก็บไว้ที่บ้านของพวกเขาสุกและความรัก ฤดูฝนหันไปฤดูแล้งแห้งและเปียก บางครั้งพวกเขากินปลาข้าวบางครั้งเท่านั้น และไมดาคลอดลูกหกคน; ห้าเสียชีวิตจากการเจ็บป่วยเขย่าก่อนอายุหนึ่ง. the
Sakkáเด็กเดียวที่หลงเหลืออยู่ของพวกเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเมื่ออาบูตระหนักถึงสิ่งที่ผิดมหันต์ "ผมดำน้ำสำหรับหอยเป๋าฮื้อ" เขาเล่า "ผมรู้สึกว่าร่างกายของฉันได้รับที่ใหญ่กว่าที่จะถูกบรรจุแน่นเหมือนกระสอบปูนซีเมนต์."
ในความมืดของคืน, อาออกเมือง, Makassar, พายและเรือใบ 12 ชั่วโมงนาน หลายต่อหลายครั้งในช่วงหลายปีที่เขาทำการเดินทางครั้งนี้ ยาครอบครัวจัดลำดับความสำคัญเสมอมากกว่า food.While พูดกับฉันอาบูคัดลอกมานานภาพขนาดย่อสีดำของเขาลงแขนของเขาแล้วอีกครั้งทั่วต้นขานึกถึงวันที่ "หมอใหญ่" เขาสำหรับการทดสอบความรู้สึกและพบว่าเขาจะสูญเสียความรู้สึกใน แขนขาของเขา เมื่ออาบูดาบอกว่าเขามี kusta คำท้องถิ่นสำหรับโรคเรื้อนเธอร้องไห้ หากอาบูไม่สามารถดำน้ำหรืออย่างน้อยจับปลาทั้งคู่จะไม่กิน.
ไม่นานหลังจากนั้นในปี 1972 หัวของอำเภอของพวกเขาขอให้อาสาสมัครที่จะมีชีวิตอยู่และยกเต่าใน Cengkeh ประมาณชั่วโมงโดยเรือใบจากพาลา ไม่มีใครอยากจะไป แต่อาบูรู้สึกเกาะทะเลทรายจะเป็นจุดที่สมบูรณ์แบบที่จะหลบหนีทั้งสังคมปานและความเสี่ยงของการติดเชื้ออื่น ๆ เช่นโรคของเขาตามหลักสูตรของมันทำให้เสียโฉม โรงเพาะฟักเต่าเป็นงานคู่ของพวกเขาสามารถทำอะไรได้และค่าจ้างรัฐบาลจะให้พวกเขาเมื่อเขากลายเป็นป่วยเกินกว่าจะถอดชิ้นส่วน fish.He บ้านของพวกเขาโหลดและทรัพย์สินไม่กี่ของพวกเขาบนเรือและแล่นเรือไปยัง Cengkeh "ทุกคนก็ร้องไห้" เขาเล่า "พวกเขาพูดว่า:" ทำไมคุณจะไปเกาะ? มันเหมือนคุณเป็นคนเลว. ' "
และอยู่คนเดียวบน Cengkeh เย็นวันแรกเป็นชุดดวงอาทิตย์ที่พวกเขาร้องไห้ด้วย.
เกาะบูกิสหลายศพบนเกาะไม่มีใครอยู่เพราะกลัวผีและศพเดิน Cengkeh ครั้งหนึ่งเคยเป็นหนึ่งในหมู่เกาะเหล่านี้ของคนตายและแม้วันนี้ทั้งคู่ยังคงกล่าวว่าพวกเขาได้ยินเสียงวิญญาณและความรู้สึกมือโลภของพวกเขา.
แต่เมื่อพวกเขามาถึง Cengkeh เป็นเพียงหยดน้ำหมันของทรายที่นำเสนอไม่มีที่พักพิงจากที่เห็นได้ชัดของดวงอาทิตย์หรือขม พายุ อาบูปลูกเมล็ดที่งอกเป็นต้นไม้ร่มรื่นพัวพันกับองุ่นพันกันและรุ่นแล้วรุ่นเล่าของลูกเต่าโผล่ออกครีบ flailing จากรังของพวกเขาในทรายนุ่ม