- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
‘’A SUMMER’S READING’’ George Stoyo
‘’A SUMMER’S READING’’
George Stoyonovich was a neighborhood boy who had quit high school on an impulse when he was sixteen, run out of patience, and though he was ashamed every time he went looking for a job, when people asked him if he had finished and he had to say no, he never went back to school. This summer. Was a hard time for jobs and he had none. Having so much time on his hands, George thought of going to summer school, but the kids in his classes would be too young. He also considered registering in a night high school, only he didn’t like the idea of the teachers always telling him what to do. He felt they had not respected him. The result was he stayed off the streets and in his room most of the day. He was close to twenty and had needs with the neighborhood girls, but no money to spend, and he couldn’t get more than an occasional few cents because his father was poor, and his sister Sophis, who resembled George, a tall bony girl of twenty-three, earned very little and what she had she kept for herself. Their mother was dead, and Sophie had to take care of the house.
Very early in the morning George’s father got up to go to work in fish marker. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad fiat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up-mopped the floors with a wet mop an put things away. But most of time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the Newe and Mirror. Sophie herself read whatever fell into her hands, although she sometimes read good books. She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
‘’Of what besides what I bring home? Do you ever red any worthwhile books?’’
‘’Some,’’ George answered, although he really didn’t. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn’t stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at-as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walk, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of their shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had know his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school-deliver boy, stock clerk, runner, lately working in a factory-and he was dissatisfied with all of them. He felt he would someday like to have a good job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be so lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
One time while on his walk George met Mr.Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn’t Mr.Cattanzara, a stocky, bald-headed man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George’s, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading The New York Times in the light of the shoemaker’s window. He read it from the first page to the, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr.cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr.Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr.Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know what went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
‘’ What are you doing with yourself this summer, George?’’ Mr.Cattanzara asked. ‘’I see you walkin’ around at nights.’’
George felt embarrassed. ‘’ I like to walk.’’
‘’What are you doin’ in the day now?
‘’Nothing much just right now. I’m waiting for a job.’’ Since it shamed him to admit he wasn’t working, George said. ‘’I’m staying home-but I’m reading a lot to pick up my education.’’
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
‘’What are you readin’?’’
George heisted, then said, ‘’I got a list of books in the library once, and now I’m gonna read them this summer.’’ He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr.Cattanzara to respect him.
‘’How many books are there on it?’’
‘’I never counted them. Maybe around a hundred.’’
Mr.Catanzara whistled through his teeth.
‘’I figure if I did that,’’ George went on earnestly, ‘’it would help me in my education. I don’t mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean.’’
The change marker nodded. ‘’Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer.’’
‘’It might take longer.’’
‘’After you’re finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?’’ said Mr.Cattanzara.
‘’When I’m finished,’’ George answered.
Mr.cattanzara went home and George continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say that he was a good boy, and George figured that mr.cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it forever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never like them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too ahy to say anything about it-he was never much of a talker in his whole life-but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn’t enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money-cigarettes mostly, an occasional beer or movie ticket-he got a big kick out of. Life wasn’t so bad if you know how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the news-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie’s magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had know him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
For a few weeks he had talked only once with Mr.Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about books, asked no questions, his silence made George a litter uneasy. For a while George didn’t pass in front of Mr.cattanzara’s house anymore, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, excep
George Stoyonovich was a neighborhood boy who had quit high school on an impulse when he was sixteen, run out of patience, and though he was ashamed every time he went looking for a job, when people asked him if he had finished and he had to say no, he never went back to school. This summer. Was a hard time for jobs and he had none. Having so much time on his hands, George thought of going to summer school, but the kids in his classes would be too young. He also considered registering in a night high school, only he didn’t like the idea of the teachers always telling him what to do. He felt they had not respected him. The result was he stayed off the streets and in his room most of the day. He was close to twenty and had needs with the neighborhood girls, but no money to spend, and he couldn’t get more than an occasional few cents because his father was poor, and his sister Sophis, who resembled George, a tall bony girl of twenty-three, earned very little and what she had she kept for herself. Their mother was dead, and Sophie had to take care of the house.
Very early in the morning George’s father got up to go to work in fish marker. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad fiat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up-mopped the floors with a wet mop an put things away. But most of time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the Newe and Mirror. Sophie herself read whatever fell into her hands, although she sometimes read good books. She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
‘’Of what besides what I bring home? Do you ever red any worthwhile books?’’
‘’Some,’’ George answered, although he really didn’t. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn’t stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at-as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walk, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of their shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had know his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school-deliver boy, stock clerk, runner, lately working in a factory-and he was dissatisfied with all of them. He felt he would someday like to have a good job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be so lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
One time while on his walk George met Mr.Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn’t Mr.Cattanzara, a stocky, bald-headed man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George’s, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading The New York Times in the light of the shoemaker’s window. He read it from the first page to the, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr.cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr.Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr.Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know what went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
‘’ What are you doing with yourself this summer, George?’’ Mr.Cattanzara asked. ‘’I see you walkin’ around at nights.’’
George felt embarrassed. ‘’ I like to walk.’’
‘’What are you doin’ in the day now?
‘’Nothing much just right now. I’m waiting for a job.’’ Since it shamed him to admit he wasn’t working, George said. ‘’I’m staying home-but I’m reading a lot to pick up my education.’’
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
‘’What are you readin’?’’
George heisted, then said, ‘’I got a list of books in the library once, and now I’m gonna read them this summer.’’ He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr.Cattanzara to respect him.
‘’How many books are there on it?’’
‘’I never counted them. Maybe around a hundred.’’
Mr.Catanzara whistled through his teeth.
‘’I figure if I did that,’’ George went on earnestly, ‘’it would help me in my education. I don’t mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean.’’
The change marker nodded. ‘’Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer.’’
‘’It might take longer.’’
‘’After you’re finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?’’ said Mr.Cattanzara.
‘’When I’m finished,’’ George answered.
Mr.cattanzara went home and George continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say that he was a good boy, and George figured that mr.cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it forever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never like them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too ahy to say anything about it-he was never much of a talker in his whole life-but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn’t enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money-cigarettes mostly, an occasional beer or movie ticket-he got a big kick out of. Life wasn’t so bad if you know how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the news-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie’s magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had know him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
For a few weeks he had talked only once with Mr.Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about books, asked no questions, his silence made George a litter uneasy. For a while George didn’t pass in front of Mr.cattanzara’s house anymore, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, excep
0/5000
''ในฤดูร้อนอ่าน '' จอร์จ Stoyonovich เป็นย่านที่ผู้ชายได้ออกจากโรงเรียนมัธยมที่มีแรงกระตุ้นเมื่อ sixteen ใช้ความอดทน และเขาเองก็ละอายใจทุกครั้งที่เขาไปค้นหางาน เมื่อคนถามเขาถ้า เขาได้เสร็จสิ้น และเขาจะบอกว่า ไม่ เขาไม่ไปโรงเรียน ฤดูร้อนนี้ เวลาสำหรับงานหนัก และเขาไม่มี มีเวลามากในมือของเขา จอร์จคิดไปฤดูร้อนโรงเรียน แต่เด็กในชั้นเรียนของเขาจะยังเด็กเกินไป เขายังถือว่าการลงทะเบียนในคืนมัธยม เท่านั้นเขาไม่ชอบความคิดของครูเสมอว่า จะทำอย่างไร เขารู้สึกว่า พวกเขาไม่ได้ยอมรับเขา ผลคือ เขาดี ปิดถนน และ ในห้องพักทั้งวัน เขาอยู่ใกล้ยี่สิบ และมีความต้องการกับหญิงย่าน แต่ไม่มีเงินใช้จ่าย และเขาสับสนมากกว่าเซนต์บางเป็นครั้งคราว เพราะบิดาของเขาได้ดี และน้องเทคนิค ซึ่งคล้ายกับจอร์จ สาว bony สูงยี่สิบสาม ได้น้อยมากและสิ่งที่เธอมีเธอเก็บไว้สำหรับตัวเอง แม่ตาย และโซฟีได้ดูแลบ้าน แรกสุดในช่วงเช้า พ่อของจอร์จได้ขึ้นไปทำงานในเครื่องหมายปลา โซฟีซ้ายที่ประมาณแปดสำหรับเธอนั่งยาวในรถไฟใต้ดินโรงอาหารในเดอะบร็องซ์ จอร์จมีกาแฟของเขาเอง แล้วแขวนในบ้านสถาน เมื่อบ้าน เฟียตห้าห้องรถไฟข้างร้านค้าเขียง บนเส้นประสาทของเขาเขาทำความสะอาดมัน mopped ขึ้น ชั้นกับแบบเปียกน้ำมันดันสิ่งที่วางอยู่ แต่ส่วนใหญ่เวลาที่เขานั่งอยู่ในห้องพัก ในช่วงบ่าย เขาฟังไปเกมลูกบอล มิฉะนั้น เขามีคู่สำเนาเก่าของ Almanac โลกที่เขาได้ซื้อมานาน และเขาชอบอ่านในพวกเขา และยังนิตยสาร และหนังสือพิมพ์ที่โซฟีนำบ้าน ที่มีด้านซ้ายบนตารางในโรงอาหาร แต่ส่วนใหญ่ภาพนิตยสารเกี่ยวกับภาพยนตร์ดาวและตัวเลขกีฬา ยัง Newe และกระจก โซฟีตัวเองอ่านเพียงตกในมือของเธอ แม้ว่าบางครั้งเธออ่านหนังสือดี เธอเคยถามจอร์จสิ่งที่เขาได้ในห้องพักทุกวันและเขากล่าวว่า เขาอ่านมากเกินไป '' สิ่งที่นอกเหนือจากสิ่งที่ผมนำกลับบ้านหรือไม่ คุณแดงเคยทำหนังสือใด ๆ คุ้มค่า?'' ''บาง จอร์จตอบ แต่จริง ๆ ไม่ เขาได้พยายามที่จะอ่านหนังสือหรือสองที่โซฟีในบ้าน แต่พบเขาอยู่ในอารมณ์นั้นไม่ เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาไม่สามารถยืนเรื่องสมมติ พวกเขามีในเส้นประสาทของเขา เขาปรารถนาเขาบางงานอดิเรกการทำงานที่-เป็นเด็ก กำลังดีในช่างไม้ แต่ที่เขาสามารถทำได้หรือไม่ บางครั้งเวลา ที่เขาไปสำหรับเดิน แต่ส่วนใหญ่เขาไม่เดินเขาหลังจากที่แสงแดดร้อนแล้วลง และก็เย็นใน ในช่วงเย็นหลังจากซุปเปอร์ จอร์จจากบ้าน และได้เดินไปมาในพื้นที่ใกล้เคียง ระหว่างวันลลา storekeepers และภรรยาของพวกเขานั่งในเก้าอี้บนหนา แตกแยะหน้าร้านค้าของพวกเขา แฟนนิงเอง จอร์จเดินผ่านมาพวกเขา และพวกที่ลอยออกมาบนขนมเก็บมุม คู่นั้นเขาได้รู้ว่าตลอดชีวิต แต่ไม่มีใครรู้จักกัน เขาพิเศษไม่มีที่ไป แต่โดยทั่วไป บันทึกมันจนสุดท้าย เขาออกจากพื้นที่ใกล้เคียง และเดินสำหรับบล็อกจนพระองค์เป็นอุทยานน้อยไฟมืด ๆ มีราว บันไดเหล็ก ม้านั่ง และต้นไม้ให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัวของมัน เขานั่งบนม้านั่งที่นี่ ดูต้นใบและดอกไม้ blooming ภายในความคับแค้นใจ ความคิดของชีวิตดีขึ้นสำหรับตนเอง เขาคิดว่า งานเขาเคยมีเนื่องจากเขาได้ออกจากโรงเรียนส่งเด็ก พนักงานสต็อก วิ่ง การทำงานในโรงงานเมื่อเร็ว ๆ นี้- และเขาพอใจกับพวกเขาทั้งหมด เขารู้สึกว่า สักวันหนึ่งอยากจะได้งานที่ดี และอาศัยอยู่ในบ้านส่วนตัวด้วยระเบียง บนถนนที่มีต้นไม้ เขาอยากได้แป้งบางอย่างในกระเป๋าของเขาซื้อด้วย และสาวไปด้วย เพื่อไม่ ให้ถูกเพื โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืนวันเสาร์ เขาต้องชอบ และเคารพเขา เขาคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้บ่อยครั้ง แต่ส่วนใหญ่ เมื่อเขาเป็นคนเดียวในเวลากลางคืน ประมาณเที่ยงคืน เขามีค่า และลอยกลับไปยังพื้นที่ใกล้เคียงของเขาร้อน และชาด ละครั้งของการเดินทางของเขาไปตามจอร์จ Mr.Cattanzara มาจากทำงานดึกมาก เขาสงสัยว่า ถ้า เขาไม่เมา แต่แล้ว สามารถบอกได้ว่า เขาไม่ได้ Mr.Cattanzara, stocky หัวล้านหัวคนที่ทำงานในบูธเปลี่ยนบนสถานี IRT อาศัยอยู่ในบล็อกถัดไปหลังจากจอร์จ ข้างรองเท้าร้านซ่อมแซม คืน ในช่วงอากาศร้อน เขานั่งบนเขาก้มใน undershirt อ่านนิวยอร์กนี้หน้าต่างของ shoemaker เขาอ่านจากหน้าแรกไป แล้ว ขึ้นไปนอน และตลอดเวลาที่เขากำลังอ่านกระดาษ ภรรยา ผู้หญิงอ้วน มีหน้าขาว เองจากหน้าต่าง ยและหันหน้าเข้าถนน พับแขนสีขาวหนาภายใต้นมหลวม บนหิ้งหน้าต่าง ครั้งในขณะที่ Mr.cattanzara มาเมาบ้าน แต่ก็เมาเงียบ เขาไม่เคยสร้างปัญหาใด ๆ เดินเท่านั้น stiffly ค่าถนน และปีนขึ้นบันไดเข้าหอประชุมช้า ว่าเมา เขามองเหมือนเคย ยกเว้นเดินเขาแน่น ในความเงียบ และที่ ตาของเขาที่เปียก จอร์จชอบ Mr.Cattanzara เพราะเขาจำได้เขาให้เขานิเกิลเพื่อซื้อน้ำแข็งมะนาวกับขณะฉีดน้ำ Mr.Cattanzara ชนิดอื่นในพื้นที่ใกล้เคียงได้ เขาถามคำถามที่แตกต่างกว่าคนอื่น ๆ เมื่อเขาได้พบกับคุณ และเขาดูเหมือนจะรู้อะไรไปในหนังสือพิมพ์ทั้งหมด เขาอ่านนั้น เป็นไขมันเขาป่วยภรรยาดูจากหน้าต่าง ''จะทำอะไรกับตัวเองนี้ร้อน จอร์จ '' Mr.Cattanzara ถาม ''อืมมคุณ walkin' สถานที่คืน '' จอร์จรู้สึกอาย ''ชอบเดิน '' '' คืออะไรคุณ doin' ในวันนี้ '' ไม่มีอะไรมากเพียงแค่ตอนนั้น ผมกำลังรองานกัน '' เนื่องจากมัน shamed เขายอมรับว่า เขาไม่ได้ทำงาน จอร์จกล่าวว่า '' ผมก็อยู่บ้านแต่ฉันอ่านมากจะรับการศึกษาของฉัน '' นาย Cattanzara มองสนใจ เขา mopped หน้าร้อน ด้วยผ้าเช็ดหน้าสีแดง ''สิ่งคุณ readin' ' จอร์จ heisted แล้ว กล่าว, ''ผมรายการหนังสือในไลบรารีหนึ่งครั้ง และตอนนี้ ฉันจะไปอ่านช่วงฤดูร้อนนี้พวกเขา '' เขารู้สึกแปลก และเศร้าเล็กน้อยพูดนี้ แต่เขาต้อง Mr.Cattanzara เคารพเขา ''หนังสือกี่เล่มมีการ' '' ผมไม่นับพวกเขา บางทีรอบร้อย '' Mr.Catanzara whistled ผ่านฟันของเขา ''ผมคิดถ้าไม่ได้ที่ จอร์จไปจริงจัง, '' มันจะช่วยผมในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึง ชนิดที่พวกเขาให้คุณเรียนสูง อยากจะรู้สิ่งต่าง ๆ มากกว่าที่จะเรียนรู้ ถ้าคุณรู้ว่าผมหมายถึง '' พยักหน้าเครื่องหมายการเปลี่ยนแปลง ''ยังและทั้งหมด หนึ่งร้อยเล่มได้โหลดใหญ่สำหรับฤดูร้อนหนึ่ง '' ''มันอาจใช้เวลานานขึ้น '' ''หลังจากที่คุณเสร็จสิ้น ด้วยบาง บางทีคุณและผมสามารถยิงลมบ้าง ' กล่าวว่า Mr.Cattanzara ''เมื่อผมสำเร็จรูป จอร์จตอบ Mr.cattanzara กลับบ้าน และจอร์จต่อบนเดินเขา หลังจากนั้น แม้เขากระตุ้น จอร์จไม่ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังเอาเดินเขาในเวลากลางคืน สิ้นสุดขึ้นในสวนเล็กน้อย แต่หนึ่งในตอนเย็น shoemaker ในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จกล่าวว่า เขาเป็นเด็กดี และจอร์จคิด mr.cattanzara ที่ได้บอกเขาเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จาก shoemaker มันต้องมีไปลงถนน เนื่องจากจอร์จเห็นคู่ของคนที่ยิ้มที่เขา กรุณาว่าไม่มีใครพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยรอบพื้นที่ใกล้เคียง และชอบมันมาก แม้ว่าไม่มากเขาอยากอยู่ในนั้นตลอด เขาก็ไม่เคยว่า disliked คนใน แต่เขาไม่เหมือนพวกเขามากมากอย่างใดอย่างหนึ่ง ข้อบกพร่องของพื้นที่ใกล้เคียงได้ ให้เขาแปลกใจ จอร์จพบว่าพ่อของเขา และโซฟีรู้เกี่ยวกับการอ่านของเขามากเกินไป บิดาถูกเกิน ahy จะพูดอะไรเกี่ยวกับเขาได้ไม่มาก talker ในชีวิตของเขาทั้งหมด- แต่โซฟีถูกนุ่มกับจอร์จ และเธอพบเขาในเธอภูมิใจของเขา เป็นฤดูร้อนไปบนสักหลาดจอร์จอารมณ์ดีเกี่ยวกับสิ่ง เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน เป็นที่โปรดปรานให้โซฟี และเขาชอบเกมบอลเพิ่มเติม โซฟีให้เขาบัคสัปดาห์ลดพิเศษ และแม้ว่ายังไม่เพียงพอ และต้องใช้อย่างระมัดระวัง ถูกล็อต helluva ดีกว่าพอมีสองบิตตอนนี้แล้ว ว่าเขาซื้อ ด้วยเงินบุหรี่ส่วนใหญ่ เบียร์เป็นครั้งคราว การภาพยนตร์ตั๋วเขาได้เตะใหญ่ออกของ ชีวิตไม่เลวถ้าคุณรู้ดี บางครั้งเขาซื้อหนังสือหนังสือปกอ่อนจากข่าวขาตั้ง แต่เขาไม่เคยได้รอบเพื่ออ่าน เขาเองก็ยินดีที่จะมีคู่ของหนังสือในห้องพัก แต่อ่านอย่างละเอียดของโซฟีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ และในเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกสนานที่สุด เพราะเขาผ่าน storekeepers ที่นั่งนอกร้านค้าของพวกเขา เขาสามารถบอกพวกเขาว่าเขาสูง เขาเดินตรง และแม้ว่าเขาได้ไม่พูดมากพวกเขา หรือพวกเขา เขารู้สึกถึงอนุมัติทุกด้าน สองสามคืนเขารู้สึกดีที่เขาข้ามสวนท้ายของค่ำคืน เขาเพียงได้เดินไปมาในย่าน ที่มีคน รู้จักเขาจากเวลาเขาเป็นเด็กที่เล่น punchball เมื่อมีเกมของมันไป เขาได้เดินไปมา บ้านมาแล้ว และมี undressed เตียง สบายดี กี่สัปดาห์ เขาได้พูดคุยกันเพียงครั้งเดียวกับ Mr.Cattanzara และแม้ว่าเครื่องเปลี่ยนได้กล่าวว่า ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนังสือ ไม่มีคำถาม ความเงียบของเขาทำจอร์จแคร่ไม่สบายใจ สำหรับในขณะที่จอร์จไม่ผ่านหน้าบ้านของ Mr.cattanzara อีกต่อไป จนกระทั่งคืนหนึ่ง ลืมตัว เขาประดับมันจากทิศทางที่แตกต่างกันมากกว่าปกติพระองค์เมื่อพระองค์ ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว Excep ถนน
การแปล กรุณารอสักครู่..
‘’A SUMMER’S READING’’
George Stoyonovich was a neighborhood boy who had quit high school on an impulse when he was sixteen, run out of patience, and though he was ashamed every time he went looking for a job, when people asked him if he had finished and he had to say no, he never went back to school. This summer. Was a hard time for jobs and he had none. Having so much time on his hands, George thought of going to summer school, but the kids in his classes would be too young. He also considered registering in a night high school, only he didn’t like the idea of the teachers always telling him what to do. He felt they had not respected him. The result was he stayed off the streets and in his room most of the day. He was close to twenty and had needs with the neighborhood girls, but no money to spend, and he couldn’t get more than an occasional few cents because his father was poor, and his sister Sophis, who resembled George, a tall bony girl of twenty-three, earned very little and what she had she kept for herself. Their mother was dead, and Sophie had to take care of the house.
Very early in the morning George’s father got up to go to work in fish marker. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad fiat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up-mopped the floors with a wet mop an put things away. But most of time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the Newe and Mirror. Sophie herself read whatever fell into her hands, although she sometimes read good books. She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
‘’Of what besides what I bring home? Do you ever red any worthwhile books?’’
‘’Some,’’ George answered, although he really didn’t. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn’t stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at-as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walk, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of their shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had know his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school-deliver boy, stock clerk, runner, lately working in a factory-and he was dissatisfied with all of them. He felt he would someday like to have a good job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be so lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
One time while on his walk George met Mr.Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn’t Mr.Cattanzara, a stocky, bald-headed man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George’s, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading The New York Times in the light of the shoemaker’s window. He read it from the first page to the, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr.cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr.Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr.Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know what went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
‘’ What are you doing with yourself this summer, George?’’ Mr.Cattanzara asked. ‘’I see you walkin’ around at nights.’’
George felt embarrassed. ‘’ I like to walk.’’
‘’What are you doin’ in the day now?
‘’Nothing much just right now. I’m waiting for a job.’’ Since it shamed him to admit he wasn’t working, George said. ‘’I’m staying home-but I’m reading a lot to pick up my education.’’
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
‘’What are you readin’?’’
George heisted, then said, ‘’I got a list of books in the library once, and now I’m gonna read them this summer.’’ He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr.Cattanzara to respect him.
‘’How many books are there on it?’’
‘’I never counted them. Maybe around a hundred.’’
Mr.Catanzara whistled through his teeth.
‘’I figure if I did that,’’ George went on earnestly, ‘’it would help me in my education. I don’t mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean.’’
The change marker nodded. ‘’Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer.’’
‘’It might take longer.’’
‘’After you’re finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?’’ said Mr.Cattanzara.
‘’When I’m finished,’’ George answered.
Mr.cattanzara went home and George continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say that he was a good boy, and George figured that mr.cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it forever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never like them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too ahy to say anything about it-he was never much of a talker in his whole life-but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn’t enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money-cigarettes mostly, an occasional beer or movie ticket-he got a big kick out of. Life wasn’t so bad if you know how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the news-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie’s magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had know him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
For a few weeks he had talked only once with Mr.Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about books, asked no questions, his silence made George a litter uneasy. For a while George didn’t pass in front of Mr.cattanzara’s house anymore, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, excep
George Stoyonovich was a neighborhood boy who had quit high school on an impulse when he was sixteen, run out of patience, and though he was ashamed every time he went looking for a job, when people asked him if he had finished and he had to say no, he never went back to school. This summer. Was a hard time for jobs and he had none. Having so much time on his hands, George thought of going to summer school, but the kids in his classes would be too young. He also considered registering in a night high school, only he didn’t like the idea of the teachers always telling him what to do. He felt they had not respected him. The result was he stayed off the streets and in his room most of the day. He was close to twenty and had needs with the neighborhood girls, but no money to spend, and he couldn’t get more than an occasional few cents because his father was poor, and his sister Sophis, who resembled George, a tall bony girl of twenty-three, earned very little and what she had she kept for herself. Their mother was dead, and Sophie had to take care of the house.
Very early in the morning George’s father got up to go to work in fish marker. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad fiat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up-mopped the floors with a wet mop an put things away. But most of time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the Newe and Mirror. Sophie herself read whatever fell into her hands, although she sometimes read good books. She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
‘’Of what besides what I bring home? Do you ever red any worthwhile books?’’
‘’Some,’’ George answered, although he really didn’t. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn’t stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at-as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walk, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of their shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had know his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school-deliver boy, stock clerk, runner, lately working in a factory-and he was dissatisfied with all of them. He felt he would someday like to have a good job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be so lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
One time while on his walk George met Mr.Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn’t Mr.Cattanzara, a stocky, bald-headed man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George’s, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading The New York Times in the light of the shoemaker’s window. He read it from the first page to the, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr.cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr.Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr.Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know what went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
‘’ What are you doing with yourself this summer, George?’’ Mr.Cattanzara asked. ‘’I see you walkin’ around at nights.’’
George felt embarrassed. ‘’ I like to walk.’’
‘’What are you doin’ in the day now?
‘’Nothing much just right now. I’m waiting for a job.’’ Since it shamed him to admit he wasn’t working, George said. ‘’I’m staying home-but I’m reading a lot to pick up my education.’’
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
‘’What are you readin’?’’
George heisted, then said, ‘’I got a list of books in the library once, and now I’m gonna read them this summer.’’ He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr.Cattanzara to respect him.
‘’How many books are there on it?’’
‘’I never counted them. Maybe around a hundred.’’
Mr.Catanzara whistled through his teeth.
‘’I figure if I did that,’’ George went on earnestly, ‘’it would help me in my education. I don’t mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean.’’
The change marker nodded. ‘’Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer.’’
‘’It might take longer.’’
‘’After you’re finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?’’ said Mr.Cattanzara.
‘’When I’m finished,’’ George answered.
Mr.cattanzara went home and George continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say that he was a good boy, and George figured that mr.cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it forever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never like them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too ahy to say anything about it-he was never much of a talker in his whole life-but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn’t enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money-cigarettes mostly, an occasional beer or movie ticket-he got a big kick out of. Life wasn’t so bad if you know how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the news-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie’s magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had know him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
For a few weeks he had talked only once with Mr.Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about books, asked no questions, his silence made George a litter uneasy. For a while George didn’t pass in front of Mr.cattanzara’s house anymore, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, excep
การแปล กรุณารอสักครู่..
' ' ในช่วงฤดูร้อนของการอ่าน ' '
จอร์จ stoyonovich เป็นเด็กข้างบ้านที่เคยลาออกจากโรงเรียนมัธยมในแรงกระตุ้นเมื่อเขาอายุสิบหก หมดความอดทน และแม้ว่าเขาอายทุกครั้งที่เขาไปมองหางาน เมื่อมีคนถามเขาว่าเขาได้เสร็จสิ้นแล้วและเขาต้องพูดว่า ไม่ เขาไม่ไป กลับไปที่โรงเรียน ฤดูร้อนนี้ เป็นช่วงเวลาที่ยากสำหรับงาน และเขาก็ไม่มี มีเวลามากในมือของเขาจอร์จ คิดว่าการไปโรงเรียนในช่วงฤดูร้อน แต่เด็กในชั้นเรียนของเขาอาจจะเด็กเกินไป ยังพิจารณาที่ลงทะเบียนในคืนที่โรงเรียน เขาแค่ไม่ชอบความคิดของครูมักจะบอกมัน เขารู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้เคารพเขา ผลที่ได้คือเขาอยู่ข้างถนน และในห้องของเขามากที่สุดของวัน เขาใกล้จะ ยี่สิบ และมีความต้องการกับเพื่อนบ้านสาวแต่ไม่มีเงินที่จะใช้จ่าย และเขาไม่สามารถได้รับมากกว่าเป็นครั้งคราวไม่กี่เซนต์ เพราะพ่อของเขาเป็นคนยากจน และน้อง Sophis ที่คล้ายกับกระดูกของจอร์จ ผู้หญิงสูง 23 มีรายได้น้อยมาก และสิ่งที่เธอได้เก็บเธอไว้คนเดียว แม่ของเขาตาย และโซฟี ต้องดูแลบ้าน
เช้ามากจอร์จ พ่อตื่นไปทำงานในตัวปลาโซฟีไปประมาณแปดสำหรับการนั่งยาวของเธอในรถไฟใต้ดินที่โรงอาหารในบรองซ์ จอร์จ มีกาแฟของเขาเอง แล้วแขวนรอบๆบ้าน เมื่อบ้าน ห้าห้องรถไฟคำสั่งข้างต้นร้านเขียง มีเส้นประสาทของเขาเขาทำความสะอาดถูพื้นด้วยผ้าเปียกใส่มันทันที แต่ส่วนมากของเวลาที่เขานั่งอยู่ในห้องของเขา ในช่วงบ่าย เขาฟังเกมลูกบอลมิฉะนั้น เขามีคู่ของเล่มเก่า ๆของโลกปูมที่เพิ่งซื้อมาไม่นาน และเขาชอบที่จะอ่านพวกเขาและยังมีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ที่โซฟีนำบ้านที่ถูกทิ้งไว้บนโต๊ะในโรงอาหาร ส่วนใหญ่ภาพนิตยสารเกี่ยวกับดาราและตัวเลขกีฬา ก็มักจะใหม่ และกระจก โซฟี เธออ่านสิ่งที่อยู่ในมือเธอถึงแม้ว่าบางครั้งเธออ่านหนังสือที่ดี ที่เธอเคยถาม จอร์จ สิ่งที่เขาทำอยู่ในห้องทั้งวัน เขาบอกว่าเขาอ่านหนังสือเยอะเหมือนกัน . . . . . .
' ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะอะไรนอกจากที่ผมพากลับบ้าน คุณแดงเคยคุ้มค่าหนังสือ 'some ' '
' , ' ' จอร์จ ตอบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ เขาก็พยายามที่จะอ่านหนังสือหรือสองที่โซฟีได้ในบ้าน แต่ก็พบว่าเขาอยู่ในอารมณ์สำหรับพวกเขาเค้าทนไม่ได้แต่งเรื่อง พวกเขามีประสาทของเขา เขาปรารถนาที่เขามีงานอดิเรกบางอย่างที่จะทำงานที่เป็นเด็กเขาเก่งในงาน แต่ที่เขาทำมัน ? บางครั้งในระหว่างวัน เขาก็เดิน แต่ส่วนใหญ่เขาเดินของเขาหลังจากดวงอาทิตย์ได้ไปลงและมันก็เย็นอยู่ในถนน ในตอนเย็นหลังอาหารค่ำ
จอร์จ ออกจากบ้าน เดินในบ้านในวันที่ร้อนอบอ้าวบางส่วนของ storekeepers และภรรยาของพวกเขานั่งอยู่ในเก้าอี้ที่หนาแตกทางเท้าในด้านหน้าของร้านค้าของพวกเขา , พัดตัวเองและจอร์จเดินผ่านและคนแขวนออกในร้านขนมที่มุม คู่ของพวกเขา เขารู้ว่าชีวิตของเขา แต่ไม่มีใครที่รู้จักกัน เขามีสถานที่พิเศษไป แต่โดยทั่วไปแล้ว ประหยัดจนสุดท้ายเขาออกจากบ้านและเดินสำหรับบล็อกจนเขามามืด ๆสว่างน้อยสวนสาธารณะกับม้านั่งและต้นไม้และรั้วเหล็ก ให้ความรู้สึกของความเป็นส่วนตัว เขานั่งอยู่บนม้านั่งนี่ ดูต้นไม้ ใบ และดอกบานในราว คิดถึงชีวิตที่ดีกว่าสำหรับตัวเอง เขาคิดว่างานเค้ามีตั้งแต่เขาลาออกจากโรงเรียนให้เด็ก , เสมียน , คาดหุ้นช่วงนี้ทำงานในโรงงาน และเขาไม่พอใจกับทั้งหมดของพวกเขา เขารู้สึกว่าวันหนึ่งเขาจะต้องได้งานที่ดีและอยู่ในบ้านส่วนตัว พร้อมระเบียง บนถนนกับต้นไม้ เขาต้องการที่จะมีแป้งในกระเป๋าซื้อของกับผู้หญิงไปด้วย เพื่อไม่ให้เหงา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืน วันเสาร์ เขาต้องการให้คนชอบและเคารพเขาเขาคิดว่าเรื่องพวกนี้บ่อย แต่ส่วนใหญ่เมื่อเขาอยู่คนเดียวตอนกลางคืน ประมาณเที่ยงคืน เขาลุกขึ้น และลอยกลับร้อน และบ้านหิน .
1 ครั้งในขณะที่เขาเดิน จอร์จ เจอคุณ cattanzara กลับบ้านดึกมาก จากงาน เขาสงสัยว่าเขาเมา แต่ก็สามารถบอกได้ว่า เขาไม่ใช่คุณ cattanzara , อ้วนเตี้ย หัวล้านหัวคนที่ทำงานในบูธเปลี่ยนบน IRT สถานีอาศัยอยู่ในบล็อกถัดไปหลังจากจอร์จ เหนือรองเท้าซ่อมร้าน คืน ช่วงอากาศร้อน เขานั่งอยู่บนลงในเสื้อกล้ามอ่านนิวยอร์กไทม์สในแสงจากหน้าต่างของช่างทำรองเท้า เขาอ่านจากหน้าแรกไป แล้วขึ้นไปนอน และทุกครั้งที่เขาอ่านกระดาษ , ภรรยา , ผู้หญิงอ้วนมีใบหน้าขาว ชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างจ้องเข้าไปในถนน แขนขาวของเธอหนาพับภายใต้เต้านมเอง บนหน้าต่าง .
ครั้งในขณะที่ mr.cattanzara เมาที่บ้าน แต่มันเมาแล้วเงียบ เขาไม่เคยมีปัญหา แค่เดินตัวแข็งขึ้นถนนและค่อยๆปีนบันไดเข้าไปในฮอลล์ แต่เมา เขาดูก็เหมือนเดิม ยกเว้นเดินของเขาแน่น ความสงบ และตาของเขาก็เปียกจอร์จ ชอบคุณ cattanzara เพราะเขาจำได้ว่าเขาให้เขา nickels ซื้อมะนาวกับตอนที่เขานิดหน่อย นาย cattanzara เป็นชนิดที่แตกต่างกันกว่าผู้ที่อยู่ในย่าน เขาถามคำถามที่แตกต่างกว่าคนอื่น เมื่อเขาเจอเธอ และดูเหมือนเขาจะรู้ว่าสิ่งที่ไปในในหนังสือพิมพ์ทั้งหมด เขาอ่านมันเป็นภรรยาป่วยอ้วน ดูจากหน้าต่าง
' ' คุณกำลังทำอะไรกับตัวเอง ช่วงหน้าร้อนนี้ จอร์จ ' ' คุณ cattanzara ถาม ' ' เห็นเธอเดินวนไปรอบๆที่คืน ' '
จอร์จรู้สึกอับอาย ' ' ฉันชอบเดิน ' '
' ' คุณกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ?
' 'nothing มาก แค่ตอนนี้ ฉันรอสำหรับงาน ' ' เพราะมันทำให้เขายอมรับ เขาไม่ได้ทำงาน , จอร์จกล่าวว่า" ฉันอยู่ที่บ้าน แต่ผมอ่านมากเพื่อรับการศึกษาของฉัน . ' '
คุณ cattanzara ดูสนใจ เขาถูใบหน้าของเขาร้อนกับผ้าเช็ดหน้าสีแดง .
' ' คุณอ่านหนังสือ ? ' '
จอร์จ ปล้นไป แล้วกล่าวว่า ' ' มีรายชื่อหนังสือที่ห้องสมุดอีกครั้ง และตอนนี้ฉันจะอ่านพวกเขาในฤดูร้อนนี้ " เขารู้สึกแปลกและไม่ค่อยพอใจนะ แต่เขาต้องการให้คุณcattanzara เคารพเขา .
" หนังสือหลายเล่มมีบนมัน " ' '
' ไม่เคยนับเลย อาจจะประมาณร้อย ' '
คุณ catanzara ผิวปากผ่านฟันของเขา .
" ฉันคิดว่าถ้าฉันทำแบบนั้น , ' ' จอร์จไปอย่างจริงจัง " มันช่วยฉันในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึงประเภทที่พวกเขาให้คุณในโรงเรียนมัธยม ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่แตกต่างกว่าที่พวกเขาเรียนรู้ที่นั่น ถ้าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ' '
การเปลี่ยนแปลงเครื่องหมายพยักหน้า ' 'still และหนึ่งร้อยหนังสือโหลดใหญ่มากสำหรับฤดูร้อน ' '
' ' อาจใช้เวลานาน ' '
' 'after เธอเสร็จ บางทีคุณและฉันสามารถรับลมเย็นๆ เกี่ยวกับพวกเขา ' ' mr.cattanzara .
' เมื่อฉันเสร็จ " จอร์จตอบ .
mr.cattanzara กลับบ้านและจอร์จอย่างต่อเนื่องในการเดินของเขา หลังจากนั้น แม้ว่าเขาจะได้อยากไปจอร์จ ก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังคงเดินของเขาในเวลากลางคืนที่สิ้นสุดขึ้นในสวนสาธารณะเล็ก ๆน้อย ๆ แต่ในเย็นวันหนึ่งช่างทำรองเท้าในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จกล่าวว่าเขาเป็นเด็กดี และ จอร์จ คิดว่า mr.cattanzara ได้บอกเขาทุกเรื่องเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จากรองเท้ามันต้องลงไปที่ถนนเพราะจอร์จเห็นสองคนยิ้มอ่อนโยนที่เขาไม่เคยพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกว่าดีขึ้นเล็กน้อยรอบ ๆละแวก และชอบมันมาก แต่ไม่ได้มาก เขาต้องการที่จะอยู่ในนั้นตลอดไป เขาไม่เคยว่าไม่ชอบคน เอง แต่เขาไม่เคยชอบมันมาก มันเป็นความผิดของละแวกนี้ ด้วยความประหลาดใจจอร์จพบว่าพ่อของเขาและโซฟีรู้เรื่องการอ่านของเขาเหมือนกัน พ่อเอ้เกินไปที่จะพูดเรื่องนี้ เขาไม่เคยพูดมากอะไรในชีวิตของเขา แต่โซฟีก็เบาไป จอร์จ เธอพบเขาในวิธีอื่น ๆ เธอภูมิใจในตัวเขา
เป็นฤดูร้อนไปจอร์จรู้สึกอารมณ์ดีเรื่องอะไร เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน ขอร้องให้โซฟีและเขาชอบเกมส์บอลมากขึ้น โซฟีให้เขาเจ้าชู้สัปดาห์เบี้ยเลี้ยง และแม้ว่า จะยังไม่เพียงพอ และเขาได้ใช้มันอย่างรอบคอบเป็นหัวราน้ำดีกว่าแค่สองแล้ว ที่เขาซื้อมาด้วยเงิน บุหรี่ส่วนใหญ่ เป็นครั้งคราว เบียร์ หรือ ตั๋วภาพยนตร์ เขาได้เตะใหญ่ออกจาก ชีวิตไม่ได้แย่ ถ้าคุณรู้วิธีที่จะชื่นชมมันบางครั้งเขาซื้อหนังสือปกอ่อนจากหนังสือพิมพ์ แต่เขาไม่เคยได้รอบที่จะอ่านมัน แต่เขาก็ยินดีที่จะมีคู่ของหนังสือในห้องของเขา แต่เขาอ่านอย่างละเอียดของโซฟี นิตยสารและหนังสือพิมพ์ และเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกที่สุด เพราะเมื่อเขาผ่าน storekeepers นั่งนอกร้าน เขาสามารถบอกพวกเขายกย่องเขาอย่างสูง เขาเดินตรงและแม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรมากกับพวกเขา หรือ พวก เขารู้สึก อนุมัติทุกด้าน สองคืนแล้วเขารู้สึกดี เขาต้องข้ามไปสวนสาธารณะที่ส่วนท้ายของตอนเย็น เขาแค่เดินในละแวกที่ผู้คนรู้จักเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เล่น punchball ทุกครั้งที่มีเกมของมันไป เขาก็ไปที่นั่น แล้วกลับมาบ้านแล้วเปลื้องผ้าสำหรับเตียงรู้สึกดี
ไม่กี่สัปดาห์เขาได้คุยกันเพียงครั้งเดียวกับคุณ cattanzara แม้ว่าเปลี่ยนเครื่องได้กล่าวว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับหนังสือ ถามไม่ต้องถาม ความเงียบของเขาทำให้จอร์จ แคร่ ไม่สบายใจ สักพัก จอร์จ ไม่ได้ผ่านหน้าบ้าน mr.cattanzara อีกต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่ง ลืมเขา เขาก็จากทิศทางที่แตกต่างกันกว่าที่เขามักจะทำเมื่อเขาทำมันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ถนน excep
จอร์จ stoyonovich เป็นเด็กข้างบ้านที่เคยลาออกจากโรงเรียนมัธยมในแรงกระตุ้นเมื่อเขาอายุสิบหก หมดความอดทน และแม้ว่าเขาอายทุกครั้งที่เขาไปมองหางาน เมื่อมีคนถามเขาว่าเขาได้เสร็จสิ้นแล้วและเขาต้องพูดว่า ไม่ เขาไม่ไป กลับไปที่โรงเรียน ฤดูร้อนนี้ เป็นช่วงเวลาที่ยากสำหรับงาน และเขาก็ไม่มี มีเวลามากในมือของเขาจอร์จ คิดว่าการไปโรงเรียนในช่วงฤดูร้อน แต่เด็กในชั้นเรียนของเขาอาจจะเด็กเกินไป ยังพิจารณาที่ลงทะเบียนในคืนที่โรงเรียน เขาแค่ไม่ชอบความคิดของครูมักจะบอกมัน เขารู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้เคารพเขา ผลที่ได้คือเขาอยู่ข้างถนน และในห้องของเขามากที่สุดของวัน เขาใกล้จะ ยี่สิบ และมีความต้องการกับเพื่อนบ้านสาวแต่ไม่มีเงินที่จะใช้จ่าย และเขาไม่สามารถได้รับมากกว่าเป็นครั้งคราวไม่กี่เซนต์ เพราะพ่อของเขาเป็นคนยากจน และน้อง Sophis ที่คล้ายกับกระดูกของจอร์จ ผู้หญิงสูง 23 มีรายได้น้อยมาก และสิ่งที่เธอได้เก็บเธอไว้คนเดียว แม่ของเขาตาย และโซฟี ต้องดูแลบ้าน
เช้ามากจอร์จ พ่อตื่นไปทำงานในตัวปลาโซฟีไปประมาณแปดสำหรับการนั่งยาวของเธอในรถไฟใต้ดินที่โรงอาหารในบรองซ์ จอร์จ มีกาแฟของเขาเอง แล้วแขวนรอบๆบ้าน เมื่อบ้าน ห้าห้องรถไฟคำสั่งข้างต้นร้านเขียง มีเส้นประสาทของเขาเขาทำความสะอาดถูพื้นด้วยผ้าเปียกใส่มันทันที แต่ส่วนมากของเวลาที่เขานั่งอยู่ในห้องของเขา ในช่วงบ่าย เขาฟังเกมลูกบอลมิฉะนั้น เขามีคู่ของเล่มเก่า ๆของโลกปูมที่เพิ่งซื้อมาไม่นาน และเขาชอบที่จะอ่านพวกเขาและยังมีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ที่โซฟีนำบ้านที่ถูกทิ้งไว้บนโต๊ะในโรงอาหาร ส่วนใหญ่ภาพนิตยสารเกี่ยวกับดาราและตัวเลขกีฬา ก็มักจะใหม่ และกระจก โซฟี เธออ่านสิ่งที่อยู่ในมือเธอถึงแม้ว่าบางครั้งเธออ่านหนังสือที่ดี ที่เธอเคยถาม จอร์จ สิ่งที่เขาทำอยู่ในห้องทั้งวัน เขาบอกว่าเขาอ่านหนังสือเยอะเหมือนกัน . . . . . .
' ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะอะไรนอกจากที่ผมพากลับบ้าน คุณแดงเคยคุ้มค่าหนังสือ 'some ' '
' , ' ' จอร์จ ตอบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ เขาก็พยายามที่จะอ่านหนังสือหรือสองที่โซฟีได้ในบ้าน แต่ก็พบว่าเขาอยู่ในอารมณ์สำหรับพวกเขาเค้าทนไม่ได้แต่งเรื่อง พวกเขามีประสาทของเขา เขาปรารถนาที่เขามีงานอดิเรกบางอย่างที่จะทำงานที่เป็นเด็กเขาเก่งในงาน แต่ที่เขาทำมัน ? บางครั้งในระหว่างวัน เขาก็เดิน แต่ส่วนใหญ่เขาเดินของเขาหลังจากดวงอาทิตย์ได้ไปลงและมันก็เย็นอยู่ในถนน ในตอนเย็นหลังอาหารค่ำ
จอร์จ ออกจากบ้าน เดินในบ้านในวันที่ร้อนอบอ้าวบางส่วนของ storekeepers และภรรยาของพวกเขานั่งอยู่ในเก้าอี้ที่หนาแตกทางเท้าในด้านหน้าของร้านค้าของพวกเขา , พัดตัวเองและจอร์จเดินผ่านและคนแขวนออกในร้านขนมที่มุม คู่ของพวกเขา เขารู้ว่าชีวิตของเขา แต่ไม่มีใครที่รู้จักกัน เขามีสถานที่พิเศษไป แต่โดยทั่วไปแล้ว ประหยัดจนสุดท้ายเขาออกจากบ้านและเดินสำหรับบล็อกจนเขามามืด ๆสว่างน้อยสวนสาธารณะกับม้านั่งและต้นไม้และรั้วเหล็ก ให้ความรู้สึกของความเป็นส่วนตัว เขานั่งอยู่บนม้านั่งนี่ ดูต้นไม้ ใบ และดอกบานในราว คิดถึงชีวิตที่ดีกว่าสำหรับตัวเอง เขาคิดว่างานเค้ามีตั้งแต่เขาลาออกจากโรงเรียนให้เด็ก , เสมียน , คาดหุ้นช่วงนี้ทำงานในโรงงาน และเขาไม่พอใจกับทั้งหมดของพวกเขา เขารู้สึกว่าวันหนึ่งเขาจะต้องได้งานที่ดีและอยู่ในบ้านส่วนตัว พร้อมระเบียง บนถนนกับต้นไม้ เขาต้องการที่จะมีแป้งในกระเป๋าซื้อของกับผู้หญิงไปด้วย เพื่อไม่ให้เหงา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืน วันเสาร์ เขาต้องการให้คนชอบและเคารพเขาเขาคิดว่าเรื่องพวกนี้บ่อย แต่ส่วนใหญ่เมื่อเขาอยู่คนเดียวตอนกลางคืน ประมาณเที่ยงคืน เขาลุกขึ้น และลอยกลับร้อน และบ้านหิน .
1 ครั้งในขณะที่เขาเดิน จอร์จ เจอคุณ cattanzara กลับบ้านดึกมาก จากงาน เขาสงสัยว่าเขาเมา แต่ก็สามารถบอกได้ว่า เขาไม่ใช่คุณ cattanzara , อ้วนเตี้ย หัวล้านหัวคนที่ทำงานในบูธเปลี่ยนบน IRT สถานีอาศัยอยู่ในบล็อกถัดไปหลังจากจอร์จ เหนือรองเท้าซ่อมร้าน คืน ช่วงอากาศร้อน เขานั่งอยู่บนลงในเสื้อกล้ามอ่านนิวยอร์กไทม์สในแสงจากหน้าต่างของช่างทำรองเท้า เขาอ่านจากหน้าแรกไป แล้วขึ้นไปนอน และทุกครั้งที่เขาอ่านกระดาษ , ภรรยา , ผู้หญิงอ้วนมีใบหน้าขาว ชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างจ้องเข้าไปในถนน แขนขาวของเธอหนาพับภายใต้เต้านมเอง บนหน้าต่าง .
ครั้งในขณะที่ mr.cattanzara เมาที่บ้าน แต่มันเมาแล้วเงียบ เขาไม่เคยมีปัญหา แค่เดินตัวแข็งขึ้นถนนและค่อยๆปีนบันไดเข้าไปในฮอลล์ แต่เมา เขาดูก็เหมือนเดิม ยกเว้นเดินของเขาแน่น ความสงบ และตาของเขาก็เปียกจอร์จ ชอบคุณ cattanzara เพราะเขาจำได้ว่าเขาให้เขา nickels ซื้อมะนาวกับตอนที่เขานิดหน่อย นาย cattanzara เป็นชนิดที่แตกต่างกันกว่าผู้ที่อยู่ในย่าน เขาถามคำถามที่แตกต่างกว่าคนอื่น เมื่อเขาเจอเธอ และดูเหมือนเขาจะรู้ว่าสิ่งที่ไปในในหนังสือพิมพ์ทั้งหมด เขาอ่านมันเป็นภรรยาป่วยอ้วน ดูจากหน้าต่าง
' ' คุณกำลังทำอะไรกับตัวเอง ช่วงหน้าร้อนนี้ จอร์จ ' ' คุณ cattanzara ถาม ' ' เห็นเธอเดินวนไปรอบๆที่คืน ' '
จอร์จรู้สึกอับอาย ' ' ฉันชอบเดิน ' '
' ' คุณกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ?
' 'nothing มาก แค่ตอนนี้ ฉันรอสำหรับงาน ' ' เพราะมันทำให้เขายอมรับ เขาไม่ได้ทำงาน , จอร์จกล่าวว่า" ฉันอยู่ที่บ้าน แต่ผมอ่านมากเพื่อรับการศึกษาของฉัน . ' '
คุณ cattanzara ดูสนใจ เขาถูใบหน้าของเขาร้อนกับผ้าเช็ดหน้าสีแดง .
' ' คุณอ่านหนังสือ ? ' '
จอร์จ ปล้นไป แล้วกล่าวว่า ' ' มีรายชื่อหนังสือที่ห้องสมุดอีกครั้ง และตอนนี้ฉันจะอ่านพวกเขาในฤดูร้อนนี้ " เขารู้สึกแปลกและไม่ค่อยพอใจนะ แต่เขาต้องการให้คุณcattanzara เคารพเขา .
" หนังสือหลายเล่มมีบนมัน " ' '
' ไม่เคยนับเลย อาจจะประมาณร้อย ' '
คุณ catanzara ผิวปากผ่านฟันของเขา .
" ฉันคิดว่าถ้าฉันทำแบบนั้น , ' ' จอร์จไปอย่างจริงจัง " มันช่วยฉันในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึงประเภทที่พวกเขาให้คุณในโรงเรียนมัธยม ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่แตกต่างกว่าที่พวกเขาเรียนรู้ที่นั่น ถ้าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ' '
การเปลี่ยนแปลงเครื่องหมายพยักหน้า ' 'still และหนึ่งร้อยหนังสือโหลดใหญ่มากสำหรับฤดูร้อน ' '
' ' อาจใช้เวลานาน ' '
' 'after เธอเสร็จ บางทีคุณและฉันสามารถรับลมเย็นๆ เกี่ยวกับพวกเขา ' ' mr.cattanzara .
' เมื่อฉันเสร็จ " จอร์จตอบ .
mr.cattanzara กลับบ้านและจอร์จอย่างต่อเนื่องในการเดินของเขา หลังจากนั้น แม้ว่าเขาจะได้อยากไปจอร์จ ก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังคงเดินของเขาในเวลากลางคืนที่สิ้นสุดขึ้นในสวนสาธารณะเล็ก ๆน้อย ๆ แต่ในเย็นวันหนึ่งช่างทำรองเท้าในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จกล่าวว่าเขาเป็นเด็กดี และ จอร์จ คิดว่า mr.cattanzara ได้บอกเขาทุกเรื่องเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จากรองเท้ามันต้องลงไปที่ถนนเพราะจอร์จเห็นสองคนยิ้มอ่อนโยนที่เขาไม่เคยพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกว่าดีขึ้นเล็กน้อยรอบ ๆละแวก และชอบมันมาก แต่ไม่ได้มาก เขาต้องการที่จะอยู่ในนั้นตลอดไป เขาไม่เคยว่าไม่ชอบคน เอง แต่เขาไม่เคยชอบมันมาก มันเป็นความผิดของละแวกนี้ ด้วยความประหลาดใจจอร์จพบว่าพ่อของเขาและโซฟีรู้เรื่องการอ่านของเขาเหมือนกัน พ่อเอ้เกินไปที่จะพูดเรื่องนี้ เขาไม่เคยพูดมากอะไรในชีวิตของเขา แต่โซฟีก็เบาไป จอร์จ เธอพบเขาในวิธีอื่น ๆ เธอภูมิใจในตัวเขา
เป็นฤดูร้อนไปจอร์จรู้สึกอารมณ์ดีเรื่องอะไร เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน ขอร้องให้โซฟีและเขาชอบเกมส์บอลมากขึ้น โซฟีให้เขาเจ้าชู้สัปดาห์เบี้ยเลี้ยง และแม้ว่า จะยังไม่เพียงพอ และเขาได้ใช้มันอย่างรอบคอบเป็นหัวราน้ำดีกว่าแค่สองแล้ว ที่เขาซื้อมาด้วยเงิน บุหรี่ส่วนใหญ่ เป็นครั้งคราว เบียร์ หรือ ตั๋วภาพยนตร์ เขาได้เตะใหญ่ออกจาก ชีวิตไม่ได้แย่ ถ้าคุณรู้วิธีที่จะชื่นชมมันบางครั้งเขาซื้อหนังสือปกอ่อนจากหนังสือพิมพ์ แต่เขาไม่เคยได้รอบที่จะอ่านมัน แต่เขาก็ยินดีที่จะมีคู่ของหนังสือในห้องของเขา แต่เขาอ่านอย่างละเอียดของโซฟี นิตยสารและหนังสือพิมพ์ และเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกที่สุด เพราะเมื่อเขาผ่าน storekeepers นั่งนอกร้าน เขาสามารถบอกพวกเขายกย่องเขาอย่างสูง เขาเดินตรงและแม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรมากกับพวกเขา หรือ พวก เขารู้สึก อนุมัติทุกด้าน สองคืนแล้วเขารู้สึกดี เขาต้องข้ามไปสวนสาธารณะที่ส่วนท้ายของตอนเย็น เขาแค่เดินในละแวกที่ผู้คนรู้จักเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เล่น punchball ทุกครั้งที่มีเกมของมันไป เขาก็ไปที่นั่น แล้วกลับมาบ้านแล้วเปลื้องผ้าสำหรับเตียงรู้สึกดี
ไม่กี่สัปดาห์เขาได้คุยกันเพียงครั้งเดียวกับคุณ cattanzara แม้ว่าเปลี่ยนเครื่องได้กล่าวว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับหนังสือ ถามไม่ต้องถาม ความเงียบของเขาทำให้จอร์จ แคร่ ไม่สบายใจ สักพัก จอร์จ ไม่ได้ผ่านหน้าบ้าน mr.cattanzara อีกต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่ง ลืมเขา เขาก็จากทิศทางที่แตกต่างกันกว่าที่เขามักจะทำเมื่อเขาทำมันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ถนน excep
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- You interrupt me it's angry face you
- Streng
- นาย ประยุทธิ์ กล่าวว่า เขาเห็นด้วยกับหลั
- ความทรงจำที่สวยงาม
- ฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนประจำ
- security
- domain
- KEYWORDS Musculoskeletal Disorders. Ergo
- You distract me at all, you do not reall
- He thinks i'm really cute
- You distract me at all, you do not reall
- Most of the rotary dryers in industry ar
- rotary
- Dear Pung !Thank you for your mail and h
- ตอบฉันสักครั้ง
- Ergonomic Intervention
- คุณนำรถไปเข้าอู่รึยัง
- นาย ประยุทธิ์ กล่าวว่า เขาเห็นด้วยกับหลั
- facilitating movement of business person
- Do you have a physical ?
- ฉันอยากทำอาหารเช้าให้คุณกิน
- พ่อดีจริงๆที่ใจดี
- You interrupt me it's angry face you
- Please select a file to upload first
