Mrs. Beeton appears to have been un

Mrs. Beeton appears to have been unacquainted with ice as a preservative, but we may safely assume that wouldn’t have liked it, for she didn’t like chilled things generally. “The aged, the delicate and children should abstain from ices or cold beverages,” she wrote. “It is also necessary to abstain from them when persons are very warm, or immediately after taking violent exercise, as in some cases they have produced illnesses which have ended fatally.” A great many foods and activities had fatal consequences in Mrs. Beeton’s book.
For all her matronly airs, Mrs. Beeton was just twenty-three when she began the book. She wrote it for her husband’s publishing company, where it was issued as a partwork in thirty-three monthly installments beginning in 1859 (the year that also saw the publication of Charles Darwin’s On the Origin of Species) and produced as a single volume in 1861. Samuel Beeton had already made quite a lot of money from publishing Uncle Tom’s Cabin, which was as much of a sensation in Britain as in America. He also started some popular magazines, including the Englishwoman’s Domestic Magazine (1852), which had many innovations—a problem page, a medical column, dress patterns—still often found in women’s magazines today.

Nearly everything about The Book of Household Management suggested it was done in carelessness and haste. The recipes were mostly contributed by readers, and nearly all the rest was plagiarized. Mrs. Beeton stole shamelessly from the most obvious and traceable sources. Whole passages are lifted verbatim from the autobiography of Florence Nightingale. Others are taken straight from Eliza Acton. Remarkably, Mrs. Beeton didn’t even trouble to adjust gender, so that one or two of her stories are related in a voice that, disconcertingly and bewilderingly, can only be male. Organizationally, the whole is a mess. She devotes more space to the making of turtle soup than to breakfast, lunch, and supper combined, and never mentions afternoon tea at all. The inconsistencies are little short of spectacular. On the very page on which she lengthily explicates the tomato’s dangerous failings (“it has been found to contain a particular acid, a volatile oil, a brown, very fragrant extracto-resinous matter, a vegeto-mineral matter, muco-saccharine, some salts, and, in all probability, an alkaloid”), she gives a recipe for stewed tomatoes, which she calls a “delicious accompaniment,” and notes, “It is a wholesome fruit and digests easily. Its flavour stimulates the appetite and it is almost universally approved.”

Despite its manifold peculiarities, Mrs. Beeton’s book was a huge and lasting success. Its two unimpeachable virtues were its supreme confidence and its comprehensiveness. The Victorian era was an age of anxiety, and Mrs. Beeton’s plump tome promised to guide the worried homemaker through every one of life’s foamy shoals. Flicking through the pages, the homemaker could learn how to fold napkins, dismiss a servant, eradicate freckles, compose a menu, apply leeches, make a Battenberg cake, and restore to life someone struck by lightning. Mrs. Beeton elucidated in precise steps how to make hot buttered toast. She gave cures for stammering and for thrush; discussed the history of lambs as a sacrifice; provided an exhaustive list of the many brushes (stove brush, cornice brush, banister broom, whisk broom, carpet broom, crumb brush—some forty in all) that were needed in any house that aspired to hygienic respectability; and discussed the dangers of making friendships in haste and the precautions to be taken before entering a sickroom. It was an instruction manual that could be followed religiously, and that was exactly what people wanted. Mrs. Beeton was decisive on every manner of topic—the domestic equivalent of a drill sergeant.

She was just twenty-eight when she died, of puerperal fever, eight days after giving birth for the fourth time, but her book lived on and on. It sold more than two million copies in its first decade alone and continued to sell steadily well into the twentieth century.

Looking back now, it is nearly impossible to get a fix on Victorians and their diet.

For a start, the range of foods was dazzling. People, it seems, ate practically anything that stirred in the undergrowth or could be hauled from water. Ptarmigan, sturgeon, larks, hare, woodcock, gurnet, barbel, smelts, plover, snipe, gudgeon, dace, eels, tench, sprats, smelts, turkey poults, and many more largely forgotten delicacies featured in Mrs. Beeton’s many recipes. Fruits and vegetables seemed almost infinite in number. Of apples alone there were, almost unbelievably, more than two thousand varieties to choose from—Worcester pearmain, Beauty of Bath, Cox’s orange pippin, and so on in long and poetic vein. At Monticello in the early nineteenth century Thomas Jefferson grew 23 different types of peas and more than 250 kinds of fruits and vegetables. (Unusual for his day, Jefferson was practically a vegetarian and ate only small portions of meat as a kind of “condiment.”) As well as gooseberries, strawberries, plums, figs, and other produce well known to us today, Jefferson and his contemporaries also enjoyed tayberries, tansy, purslane, Japanese wine berries, damsons, medlars, seakale, screwpine, rounceval peas, skirrets (a kind of sweet root), cardoons (a thistle), scorzonera (a type of salsify), lovage, turnip-cabbage, and scores more that nowadays are encountered rarely or not at all. Jefferson, incidentally, was also a great adventurer with foods. Among his many other accomplishments, he was the first person in America to slice potatoes lengthwise and fry them. So as well as being the author of the Declaration of Independence, he was also the father of the American French fry.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Mrs. Beeton appears to have been unacquainted with ice as a preservative, but we may safely assume that wouldn’t have liked it, for she didn’t like chilled things generally. “The aged, the delicate and children should abstain from ices or cold beverages,” she wrote. “It is also necessary to abstain from them when persons are very warm, or immediately after taking violent exercise, as in some cases they have produced illnesses which have ended fatally.” A great many foods and activities had fatal consequences in Mrs. Beeton’s book. For all her matronly airs, Mrs. Beeton was just twenty-three when she began the book. She wrote it for her husband’s publishing company, where it was issued as a partwork in thirty-three monthly installments beginning in 1859 (the year that also saw the publication of Charles Darwin’s On the Origin of Species) and produced as a single volume in 1861. Samuel Beeton had already made quite a lot of money from publishing Uncle Tom’s Cabin, which was as much of a sensation in Britain as in America. He also started some popular magazines, including the Englishwoman’s Domestic Magazine (1852), which had many innovations—a problem page, a medical column, dress patterns—still often found in women’s magazines today. เกือบทุกอย่างเกี่ยวกับการจองของครัวเรือนในบริหารแนะนำมันทำในความสะเพร่าและรีบ สูตรส่วนใหญ่มีส่วน ด้วยการอ่าน และเหลือเกือบทั้งหมดถูก plagiarized นาง Beeton ขโมยแถวจากแหล่งใหม่ และชัดเจนที่สุด ทางเดินทั้งหมดจะยก verbatim จากอัตชีวประวัติของฟลอเรนซ์ไนติงเกล ผู้อื่นจะมาตรงจากราชดำเนินในอีไลซ่า อย่างยิ่ง นาง Beeton ไม่แม้ปัญหาปรับเพศ เพื่อให้หนึ่งหรือสองของเธอเรื่องราวจะเกี่ยวข้องในเสียงที่ disconcertingly และ bewilderingly เพียงชาย Organizationally ทั้งหมดเป็นระเบียบ เธอ devotes พื้นที่ทำซุปเต่ากว่าอาหารเช้า กลางวัน และรวมซุปเปอร์ และไม่เคยกล่าวถึงชาเลย ความไม่สอดคล้องที่มี little short of งดงาม หน้ามากที่เธอ lengthily explicates ความล้มเหลวอันตรายของมะเขือเทศ ("ก็ได้พบว่าประกอบด้วยกรดเฉพาะ น้ำมันหอมระเหย น้ำตาล หอมมากเรื่อง extracto resinous แร่ vegeto เรื่อง muco ขัณฑสกร บางเกลือ และ ในความเป็น ไปได้ทั้งหมด อัลคาลอยด์"), เธอให้สูตรสำหรับมะเขือเทศพะโล้ ซึ่งเธอเรียก "ไพเราะอร่อย" และบันทึก "มันเป็นผลไม้ที่บริสุทธ์ และ digests ง่าย ๆ กลิ่นของมันช่วยกระตุ้นความอยากอาหาร และได้รับอนุมัติเกือบเกลียดชัง" Despite its manifold peculiarities, Mrs. Beeton’s book was a huge and lasting success. Its two unimpeachable virtues were its supreme confidence and its comprehensiveness. The Victorian era was an age of anxiety, and Mrs. Beeton’s plump tome promised to guide the worried homemaker through every one of life’s foamy shoals. Flicking through the pages, the homemaker could learn how to fold napkins, dismiss a servant, eradicate freckles, compose a menu, apply leeches, make a Battenberg cake, and restore to life someone struck by lightning. Mrs. Beeton elucidated in precise steps how to make hot buttered toast. She gave cures for stammering and for thrush; discussed the history of lambs as a sacrifice; provided an exhaustive list of the many brushes (stove brush, cornice brush, banister broom, whisk broom, carpet broom, crumb brush—some forty in all) that were needed in any house that aspired to hygienic respectability; and discussed the dangers of making friendships in haste and the precautions to be taken before entering a sickroom. It was an instruction manual that could be followed religiously, and that was exactly what people wanted. Mrs. Beeton was decisive on every manner of topic—the domestic equivalent of a drill sergeant. She was just twenty-eight when she died, of puerperal fever, eight days after giving birth for the fourth time, but her book lived on and on. It sold more than two million copies in its first decade alone and continued to sell steadily well into the twentieth century. Looking back now, it is nearly impossible to get a fix on Victorians and their diet. For a start, the range of foods was dazzling. People, it seems, ate practically anything that stirred in the undergrowth or could be hauled from water. Ptarmigan, sturgeon, larks, hare, woodcock, gurnet, barbel, smelts, plover, snipe, gudgeon, dace, eels, tench, sprats, smelts, turkey poults, and many more largely forgotten delicacies featured in Mrs. Beeton’s many recipes. Fruits and vegetables seemed almost infinite in number. Of apples alone there were, almost unbelievably, more than two thousand varieties to choose from—Worcester pearmain, Beauty of Bath, Cox’s orange pippin, and so on in long and poetic vein. At Monticello in the early nineteenth century Thomas Jefferson grew 23 different types of peas and more than 250 kinds of fruits and vegetables. (Unusual for his day, Jefferson was practically a vegetarian and ate only small portions of meat as a kind of “condiment.”) As well as gooseberries, strawberries, plums, figs, and other produce well known to us today, Jefferson and his contemporaries also enjoyed tayberries, tansy, purslane, Japanese wine berries, damsons, medlars, seakale, screwpine, rounceval peas, skirrets (a kind of sweet root), cardoons (a thistle), scorzonera (a type of salsify), lovage, turnip-cabbage, and scores more that nowadays are encountered rarely or not at all. Jefferson, incidentally, was also a great adventurer with foods. Among his many other accomplishments, he was the first person in America to slice potatoes lengthwise and fry them. So as well as being the author of the Declaration of Independence, he was also the father of the American French fry.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นาง Beeton ดูเหมือนจะได้รับคุ้นเคยกับน้ำแข็งเป็นสารกันบูด แต่อย่างปลอดภัยเราอาจคิดว่าจะไม่ได้ชอบมันเพราะเธอไม่ชอบสิ่งที่เย็นโดยทั่วไป "การมีอายุที่ละเอียดอ่อนและเด็กควรละเว้นจากน้ำแข็งหรือเครื่องดื่มเย็น ๆ " เธอเขียน "นอกจากนี้ยังจำเป็นที่จะงดเว้นจากพวกเขาเมื่อบุคคลที่มีความอบอุ่นมากหรือทันทีหลังจากการออกกำลังกายที่รุนแรงเช่นในบางกรณีที่พวกเขาได้มีการผลิตการเจ็บป่วยซึ่งได้สิ้นสุดสาหัส." เป็นอาหารหลายชนิดที่ดีและกิจกรรมที่มีผลกระทบร้ายแรงในหนังสือนาง Beeton ของ .
สำหรับทุกวัยกลางคนมาดนาง Beeton เป็นเพียงยี่สิบสามเมื่อเธอเริ่มหนังสือ เธอเขียนมันสำหรับ บริษัท สำนักพิมพ์ของสามีของเธอที่ออกมาเป็น partwork ในสามสิบสามเริ่มต้นงวดรายเดือนในปี 1859 (ปีที่ยังเห็นการตีพิมพ์ของชาร์ลส์ดาร์วินที่เกี่ยวกับกำเนิดของสายพันธุ์) และผลิตเป็นเล่มเดียวใน 1861 . ซามูเอล Beeton ได้ทำแล้วค่อนข้างมากของรายได้จากการเผยแพร่กระท่อมของลุงทอมซึ่งเป็นเท่าของความรู้สึกในสหราชอาณาจักรในขณะที่อเมริกา นอกจากนี้เขายังเริ่มนิตยสารที่นิยมรวมทั้งอังกฤษของนิตยสารในประเทศ (1852) ซึ่งมีหลายนวัตกรรม-หน้าปัญหาคอลัมน์ทางการแพทย์รูปแบบยังคงแต่งกายที่มักจะพบในนิตยสารผู้หญิงวันนี้. เกือบทุกอย่างที่เกี่ยวกับหนังสือของการบริหารจัดการครัวเรือนแนะ ได้ทำในความประมาทและรีบเร่ง สูตรที่ได้รับการมีส่วนร่วมจากผู้อ่านส่วนใหญ่และเกือบทั้งหมดส่วนที่เหลือได้รับการลอกเลียน นาง Beeton ขโมยลงคอจากแหล่งที่มาที่ชัดเจนที่สุดและตรวจสอบย้อนกลับ ข้อความทั้งหมดจะถูกยกคำต่อคำจากหนังสืออัตชีวประวัติของฟลอเรนซ์ไนติงเก อื่น ๆ จะได้รับตรงจากเอลิซ่าแอคตัน อย่างน่าทึ่งนาง Beeton ไม่ได้แม้กระทั่งปัญหาในการปรับตัวทางเพศเพื่อให้หนึ่งหรือสองของเรื่องราวของเธอที่เกี่ยวข้องในเสียงที่ประดักประเดิดและ bewilderingly เท่านั้นที่สามารถจะเป็นชาย องค์กรทั้งเป็นระเบียบ เธออุทิศพื้นที่มากขึ้นเพื่อการทำซุปเต่ากว่าที่จะรับประทานอาหารเช้า, อาหารกลางวันและอาหารมื้อเย็นร่วมกันและไม่เคยกล่าวถึงน้ำชายามบ่ายที่ทุกคน ไม่สอดคล้องกันมีน้อยสั้นที่งดงาม ในหน้ามากที่เธอยืดยาว explicates มะเขือเทศของความล้มเหลวเป็นอันตราย ("จะได้รับพบว่ามีกรดโดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำมันหอมระเหย, สีน้ำตาลไม่ว่า extracto-ยางมีกลิ่นหอมมากเป็นเรื่อง vegeto แร่, muco-หวานบาง เกลือและในทุกโอกาส, อัลคาลอย ") เธอให้สูตรสำหรับมะเขือเทศตุ๋นซึ่งเธอเรียกว่า" คลออร่อย "และบันทึก" มันเป็นผลไม้ที่บริสุทธ์และย่อยสลายได้ง่าย รสชาติของมันกระตุ้นความอยากอาหารและมันเกือบจะได้รับการอนุมัติในระดับสากล. "แม้จะมีลักษณะที่หลากหลายหนังสือของนางBeeton ที่ประสบความสำเร็จและยั่งยืน สองคุณงามความดีเลิศของมันได้ความเชื่อมั่นสูงสุดและความครอบคลุมของ ยุควิกตอเรียอายุของความวิตกกังวลและเล่มอวบนาง Beeton ของสัญญาว่าจะให้คำแนะนำแม่บ้านกังวลผ่านทุกคนของชีวิตสันดอนฟอง สะบัดผ่านหน้าเว็บ, แม่บ้านสามารถเรียนรู้วิธีการพับผ้ากันเปื้อนยกเลิกคนรับใช้ขจัดฝ้ากระแต่งเมนูใช้ปลิงทำเค้ก Battenberg และเรียกคืนไปยังชีวิตของคนฟ้าผ่า นาง Beeton โฮล์มในขั้นตอนที่ถูกต้องวิธีที่จะทำให้ขนมปังปิ้งทาเนยร้อน เธอให้การรักษาสำหรับพูดตะกุกตะกักและดง; กล่าวถึงประวัติศาสตร์ของลูกแกะเสียสละนั้น ให้รายการครบถ้วนสมบูรณ์ของแปรงจำนวนมาก (เตาแปรงแปรงบัวไม้กวาดราวบันได, ปัดไม้กวาด, ไม้กวาดพรมสี่สิบเศษแปรงบางอย่างในทั้งหมด) ที่จำเป็นในบ้านที่สร้างแรงบันดาลใจเพื่อสุขอนามัยความเหมาะสมใด ๆ และกล่าวถึงอันตรายของการทำให้มิตรภาพในความเร่งรีบและข้อควรระวังที่จะต้องดำเนินการก่อนที่จะเข้า sickroom มันเป็นคู่มือการใช้งานที่จะต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดและนั่นก็คือสิ่งที่ประชาชนต้องการ นาง Beeton แน่วแน่ในลักษณะของหัวข้อที่เทียบเท่าในประเทศของจ่าเจาะ. ทุกเธอเป็นเพียงแค่ยี่สิบแปดเมื่อเธอเสียชีวิตจากไข้puerperal, แปดวันหลังจากที่ให้กำเนิดเป็นครั้งที่สี่ แต่หนังสือของเธออาศัยอยู่บนและบน . มันขายได้มากกว่าสองล้านเล่มในทศวรรษแรกของการอยู่คนเดียวและยังคงขายอย่างต่อเนื่องในศตวรรษที่ยี่สิบ. มองย้อนกลับไปตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะได้รับการแก้ไขในวิกตอเรียและอาหารของพวกเขา. สำหรับการเริ่มต้นช่วงของอาหารเป็น พราว คนดูเหมือนว่ากินจริงอะไรที่กวนในพงหรืออาจจะลากจากน้ำ จำพวกปลาสเตอร์เจียนจาบกระต่ายจำพวก gurnet, บาร์เบล, ปลาสเมลโต, นกปากซ่อม, สลัก, Dace ปลาไหลเทนช์, sprats, ปลาสเมล, สัตว์ปีกไก่งวงและอาหารอื่น ๆ อีกมากมายส่วนใหญ่ลืมให้ความสำคัญในหลายนาง Beeton ของหลายสูตร ผักและผลไม้ที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดเกือบจะอยู่ในจำนวน แอปเปิ้ลเพียงอย่างเดียวมีเกือบไม่น่าเชื่อมากกว่าสองพันสายพันธุ์ให้เลือก-เวอร์ซ Pearmain ความงามอาบน้ำ, แอปเปิลส้มคอคส์และอื่น ๆ ในหลอดเลือดดำยาวและบทกวี มอนติเซลโลในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเก้าโทมัสเจฟเฟอร์สันเติบโต 23 ชนิดของถั่วและอื่น ๆ กว่า 250 ชนิดของผักและผลไม้ (ที่ผิดปกติสำหรับวันของเขาเจฟเฟอร์สันเป็นจริงเป็นมังสวิรัติและกินส่วนเล็ก ๆ เท่านั้นของเนื้อสัตว์เป็นชนิดของ "เครื่องปรุงรส.") เช่นเดียวกับ gooseberries, สตรอเบอร์รี่, ลูกพลัมมะเดื่อและอื่น ๆ ที่ผลิตที่รู้จักกันดีกับเราในวันนี้เจฟเฟอร์สันและเขา โคตรก็มีความสุข tayberries, แทนซี, purslane, เบอร์รี่ไวน์ญี่ปุ่น, damsons, medlars, seakale, screwpine ถั่ว Rounceval, skirrets (ชนิดของรากหวาน) cardoons (หนามก), scorzonera (ชนิดของตนแซลสิฟิก), Lovage หัวผักกาด -cabbage และคะแนนมากขึ้นว่าในปัจจุบันจะพบน้อยมากหรือไม่ได้เลย เจฟเฟอร์สันบังเอิญยังเป็นนักผจญภัยที่ดีกับอาหาร ท่ามกลางความสำเร็จอื่น ๆ อีกมากมายของเขาเขาเป็นคนแรกในอเมริกาที่จะหั่นมันฝรั่งทอดยาวและพวกเขา ดังนั้นรวมทั้งเป็นผู้เขียนของการประกาศอิสรภาพเขาก็ยังเป็นพ่อของทอดฝรั่งเศสอเมริกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณนายบีเติ้นดูเหมือนจะได้รับซึ่งแปลกหน้าด้วยน้ำแข็งเป็นสารกันบูด แต่เราอาจจะสรุปได้ว่าไม่ได้ชอบมัน เธอไม่ได้ชอบแช่เย็นสิ่งที่โดยทั่วไป " ผู้สูงอายุที่ละเอียดอ่อนและเด็กควรงดน้ำแข็งหรือเครื่องดื่มเย็น , " เธอเขียน " มันเป็นเรื่องจำเป็นที่จะละเว้นจากพวกเขาเมื่อบุคคลจะอบอุ่นมาก หรือทันทีหลังจากการออกกำลังกายที่รุนแรงในบางกรณีที่พวกเขาได้ผลิตร่วมด้วย ซึ่งได้สิ้นสุดปางตาย " ที่ดีมากอาหารและกิจกรรมที่มีผลกระทบร้ายแรง ในหนังสือของนางบีเติ้น .
สำหรับออกอากาศวัยกลางคนทั้งหมดของเธอ คุณนายบีเติ้นแค่ยี่สิบสามเมื่อเธอเริ่มหนังสือ เธอเขียนสำหรับบริษัทของสามีเธอที่ออก เป็น ๑๗ partwork การผ่อนรายเดือนเริ่มต้นในตอนนี้ ( ปีที่ยังเห็นสิ่งพิมพ์ของ ชาร์ลส์ ดาร์วินเกี่ยวกับที่มาของสายพันธุ์ ) และผลิตเป็นเสียงเดียวใน 1861 . ซามูเอลบีเติ้นได้ทำค่อนข้างมากของเงินจากลุงทอม สำนักพิมพ์กระท่อม ซึ่งเป็นหนึ่งในความรู้สึกในอังกฤษอเมริกาเขายังเริ่มนิยมบางนิตยสาร รวมถึงการเป็น englishwoman นิตยสารภายในประเทศ ( 1852 ) ซึ่งมีปัญหา innovations-a หน้าหลายคอลัมน์ทางการแพทย์ , รูปแบบการแต่งตัวยังมักพบในนิตยสารผู้หญิงวันนี้

เกือบทุกอย่างที่เกี่ยวกับหนังสือของผู้บริหารที่ใช้ในครัวเรือนควรทำในความประมาทและความรีบเร่ง สูตรส่วนใหญ่ส่วนร่วมจากผู้อ่านและเกือบทั้งหมดถูกขโมยไปน่ะ คุณนายบีเติ้น ขโมยมันจากแหล่งที่ชัดเจนมากที่สุดและติดตามได้ ทั้งทางเดินยกระดับคำต่อคำจากอัตชีวประวัติของฟลอเรนซ์ไนติงเกล คนอื่นจะได้รับโดยตรงจากอีไลซ่าแอกตัน อย่างน่าทึ่ง , คุณนายบีเติ้นไม่ได้มีปัญหาในการปรับเพศเพื่อให้หนึ่งหรือสองของเรื่องราวที่เกี่ยวข้องในเสียงนั้นและ disconcertingly bewilderingly เท่านั้นที่สามารถเป็นผู้ชาย organizationally , ทั้งหมดเป็นระเบียบ นางอุทิศพื้นที่มากขึ้นเพื่อทำซุปเต่า กว่าจะเช้า กลางวัน และเย็น รวมกัน และไม่เคยพูดถึงน้ำชายามบ่ายที่ ไม่สอดคล้องกันจะสั้นไปหน่อย ของที่งดงาม