Previous Chapter Next ChapterChapte

Previous Chapter Next Chapter
Chapter 597: I’ll Make You Proud, Sir

“With the Soul Divergence Incantation, you can cultivate an undying soul. Unfortunately, the difficulty level is too high for you…. However, this coffin can help you to cultivate the art. With it, even should great calamity arise, you… can continue to live!”

He only spoke a few sentences, but even that left Ke Yunhai gasping for breath. His face was pale, and the white nodes of light flying around him grew more dense. They circulated around his body, making it look almost like a glowing halo surrounded him.

He looked kindly at Meng Hao, his gaze filled with doting kindness and the reluctance to part. And love…. He feared the child he left behind might be bullied, might be lonely or taciturn.

Meng Hao bit his lip as he kneeled wordlessly in front of Ke Yunhai, tears flowing.

“There’s no need to cry,” said Ke Yunhai. “If men cry too much in our day and age, then their Dao becomes unstable. Come here, kid….” He raised a shaky hand, and Meng Hao, tears dripping, walked forward to stand in front of him.

Ke Yunhai’s hand, covered with so many wrinkles, gently patted Meng Hao’s head.

“You’ve grown up….”

“Dad….” Meng Hao looked at the pervasive death aura, and withered Ke Yunhai, and his heart felt as if it were tearing into pieces. His body trembled as his heart suddenly filled with the intense sensation that his father was about to leave him.

He… had long since taken Ke Yunhai to be his own father.

“Everyone dies eventually, that is something we can’t change. Lord Li returned the mandate to the masses. I am a Paragon of the First Heaven, I must respect that decision….”

“Why?” murmured Meng Hao, the tears pouring down. “Why do you have to respect it!? We Cultivators practice cultivation to gain eternal life, don’t we? What’s the point in abandoning eternal life?!”

Ke Yunhai was silent for a moment before raising his head. His gaze seemed to penetrate out of the Immortal’s cave to some distant place in the future. The death knell outside had reached the sixty-ninth toll. The sound of it echoed out endlessly.

“We Cultivators don’t just practice cultivation to gain eternal life. No, we pursue the Dao…. For those who strive after the Dao, life is a morning and death is an evening. For those who seek the Dao, when evening comes, of what use is longing…?” Ke Yunhai lowered his head to look at Meng Hao.

“Death and life are not important to me. Without Lord Li, your father would have long since died countless times over…. I do not fear death. The only thing I am uneasy about… is you….” Ke Yunhai tousled Meng Hao’s hair. He was already running very low on energy, but his eyes were filled with kindness, and an increasingly strong doting indulgence.

“I should have perished many years ago,” he continued. “But I was worried about you, so I put things off until today. If it were possible, I would accompany you a bit further, just like in the Demon Immortal Pagoda, me in the lead, you following… off into the distance.” He smiled, but his face was pale. More and more white nodes floated around him, making his smile seem somewhat distant.

“Dad….” said Meng Hao, pulling at Ke Yunhai’s hand.

“All of your brothers and sisters have already gone. Now that I’m leaving, you won’t have any relatives left in the world…. I hope that in the future… you will learn to be a bit more sensible.” As Ke Yunhai gazed at Meng Hao, the kindness in his eyes grew stronger, as did the reluctance to part. It was exactly as he said; what he was concerned most about in his life, was the child who kneeled in front of him now.

If there were even a little bit of hope to buy more time, he would seize it, and watch Ke Jiusi truly grow up.

Meng Hao wasn’t able to give voice to what he was feeling deep in his heart. He felt stabs of pain, as if his world were falling apart. It was as if there were a vortex inside of him, sucking in all of his thoughts.

He could only clasp Ke Yunhai’s hand tightly with his own. He could only cry. He opened his mouth, but no words came out, not even one.

“Don’t be sad. Your brothers and sisters are waiting for me. I’m their father too. I need to spend some time with them, also…. Jiusi, daddy hopes that one day, when I’m in the underworld, you’ll make me proud….”

Outside, the bells had tolled eighty-nine times. Ke Yunhai’s body was now completely surrounded by spinning white nodes of light. The hand that Meng Hao held began to grow faint. The only thing that was clear now, was Ke Yunhai’s kind smile.

His eyes had begun to fade. During the last ten tolls of the death knell, they would lose all of their brightness. They would transform into countless dots of light that would then vanish into the air.

Meng Hao’s heart felt as if it were being torn into pieces. His body quivered as he attempted to hold tight to Ke Yunhai’s disappearing hand.

“Dad……..”

Suddenly, Ke Yunhai’s fading eyes once again seemed to focus, as if he were using all the last

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทก่อนหน้านี้บทต่อไปบท 597: ฉันจะทำให้คุณภาคภูมิใจ ที่รัก"พร้อมปลุกเสก Divergence ของวิญญาณ คุณสามารถปลูกฝังจิตวิญญาณที่เป็นอมตะ อับ ระดับความยากสูงเกินไปสำหรับคุณ... อย่างไรก็ตาม โลงศพนี้สามารถช่วยให้คุณปลูกฝังศิลปะ กับมัน แม้ควรภาวนาดีเกิด คุณ...สามารถดำเนินชีวิต! "เขาพูดไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่ก็เหลือหยุนไห่ Ke gasping สำหรับลมหายใจ ใบหน้าของเขาซีด และโหนขาวแสงบินรอบเขาเติบโตหนาแน่นมากขึ้น จะหมุนเวียนไปรอบร่างกายของเขา ทำให้มีลักษณะเกือบจะเหมือนรัศมีเรืองแสงล้อมรอบเขาดูโปรดที่เมงเฮา สายตาของเขาเต็มไป ด้วยความเมตตาหลงใหลได้ปลื้มและกระอักกระอ่วนใจในส่วนหนึ่ง และรัก... เขากลัวเด็กเขาทิ้งอาจจะรังแก อาจจะเหงา หรือขรึมอย่างประหลาดเมงเฮาบิตริมฝีปากของเขาเขา kneeled wordlessly หน้าของหยุนไห่ Ke น้ำตาไหล"ไม่จำเป็นต้องร้องไห้ กล่าวว่า หยุนไห่ Ke "ถ้าผู้ชายร้องไห้มากเกินไปในวันและอายุของเรา แล้วดาวของพวกเขาจะไม่เสถียร มาที่นี่ เด็ก..." เขายกมือสั่น และเมงเฮา น้ำตาหยด เดินไปข้างหน้าให้ขาหน้าเขาKe หยุนไห่มือ มีริ้วรอยมากมาย เบา ๆ โรคกลัวหัวเมงเฮา"คุณได้เติบโตขึ้น... ""พ่อ..." เฮา เมงมองออร่าตายแพร่หลาย และเหี่ยวหยุนไห่ Ke และหัวใจของเขารู้สึกว่ามันถูกฉีกขาดเป็นชิ้น ร่างกายของเขา trembled เป็นหัวใจของเขาก็เต็มไป ด้วยความรู้สึกรุนแรงที่พ่อของเขาจะ ออกจากเขาเขา...มียาวตั้งแต่นำหยุนไห่ Ke จะ พ่อของเขาเอง"ทุกคนตายในที่สุด นั่นคือสิ่งที่เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลง พระเจ้าหลี่กลับข้อบังคับเพื่อมวลชน ผมพารากอนสวรรค์ครั้งแรก ผมต้องเคารพการตัดสินใจว่า...""ทำไม" murmured เมงเฮา น้ำตาราด "ทำไมคุณต้องเคารพมัน เราเครื่องพรวนดินปฏิบัติการเพาะปลูกจะได้รับชีวิตนิรันดร์ อย่าเรา มีอะไรเป็นจุดที่ละทิ้งชีวิตนิรันดร์!"คือหยุนไห่ Ke เงียบครู่หนึ่งก่อนยกศีรษะของเขา สายตาของเขาดูเหมือนจะ เจาะออกจากถ้ำของอมตะบางสถานที่ห่างไกลในอนาคต Knell ตายภายนอกได้ถึงหกสิบเก้าโทร เสียงของมันดังก้องออกมาไม่รู้จบ"เราเครื่องพรวนดินไม่เพียงปฏิบัติการเพาะปลูกจะได้รับชีวิตนิรันดร์ ไม่ เราติดตามดาว... สำหรับผู้ที่มุ่งมั่นหลังจากดาว ชีวิตเช้า และยามเย็นเป็น สำหรับผู้ที่แสวงหาดาว ตอนกลาง ของใช้สิ่งปรารถนา... " หยุนไห่ Ke ลงศีรษะของเขาไปดูที่เมงเฮา"ความตายและชีวิตไม่ได้สำคัญสำหรับฉัน โดยพระเจ้าหลี่ คุณพ่อก็นานตั้งแต่ตายครั้งนับไม่ถ้วนผ่าน... ผมไม่กลัวตาย สิ่งเดียวที่ฉันไม่สบายใจเกี่ยวกับ...เป็น..." หยุนไห่ Ke ยุ่งผมเมงเฮา เขาได้กำลังทำงานต่ำมากพลังงาน แต่ตาของเขาเต็มไป ด้วยความเมตตา และปลดปล่อย doting แข็งแกร่งมากขึ้น"ฉันควรได้เสียชีวิตหลายปี เขายังคง "แต่ผมห่วงคุณ ดังนั้นฉันใส่สิ่งปิดจนถึงวันนี้ ถ้าเป็นไปได้ ผมจะติดตามคุณอีก เช่นเดียวกับในปีศาจอมตะเจดีย์ ฉันในนำ คุณต่อ...ออกเป็นระยะทาง" ยิ้ม แต่ใบหน้าของเขาก็ซีด ขาวขึ้นโหนลอยรอบ ทำให้รอยยิ้มของเขาดูเหมือนจะค่อนข้างไกล"พ่อ..." กล่าวว่า เมงเฮา ดึงที่ Ke หยุนไห่มือ"ของพี่ชายและพี่สาวของคุณทั้งหมดแล้ว ตอนนี้ออก คุณจะไม่มีญาติใด ๆ ในโลก... ผมหวังว่า ในอนาคต...คุณจะเรียนรู้ให้เหมาะสมเป็นบิตเพิ่มเติม" เป็นหยุนไห่ Ke จ้องเฮาเมง ความเมตตาในดวงตาของเขาโตแข็งแกร่ง เป็นกระอักกระอ่วนใจในส่วนหนึ่ง มันก็เหมือนกับที่เขากล่าวไว้ว่า สิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดในชีวิตของเขา ถูกเด็กที่ kneeled หน้าเขาตอนนี้ถ้ามีแม้แต่ความหวังซื้อเวลาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เขาจะยึดมัน และชม Ke Jiusi ที่เติบโตขึ้นอย่างแท้จริงเฮา เมงไม่สามารถให้เสียงเขาก็รู้สึกลึก ๆ ในหัวใจของเขา เขารู้สึกปวด อาระว่าโลกของเขาได้ล้มกัน เช่นถ้ามีวังวนภายในของเขา ในความคิดของเขาทั้งหมดดูดได้เขาสามารถเพียงรัดรึง Ke หยุนไห่มือ ด้วยตัวเขาเอง เขาสามารถร้องไห้เท่านั้น เขาเปิดปากของเขา แต่คำพูดไม่ออก ไม่ได้แม้แต่หนึ่งมา"ไม่ต้องเสียใจ พี่ชายและพี่สาวของคุณกำลังรอสำหรับฉัน ผมพ่อเกินไป ต้องใช้เวลากับพวกเขา ยัง... Jiusi พ่อหวังว่า วันหนึ่ง เมื่อฉันในยมโลก คุณจะทำให้ฉันภูมิใจ..."ภายนอก มีระฆังที่มีได้แปดสิบ - เก้าครั้งดังก้องมา ร่างของหยุนไห่ Ke ถูกตอนนี้ทั้งหมดล้อมรอบ โดยการหมุนโหนขาวแสง มือที่เฮาเมงเริ่มเติบโตจาง สิ่งเดียวที่ชัดเจนขณะนี้ คือ Ke หยุนไห่ใจยิ้มตาของเขาก็เริ่มที่จะจางหายไป ระหว่างล่าสุดสิบโทลเวย์ของ knell ตาย พวกเขาจะสูญเสียความสว่างทั้งหมด พวกเขาจะกลายเป็นจุดนับไม่ถ้วนของแสงแล้วจะหายไปในอากาศเมงห้าวหัวใจรู้สึกประหนึ่งว่าได้ถูกฉีกเป็นชิ้น ร่างกายของเขา quivered ขณะที่เขาพยายามถือแน่น Ke หยุนไห่มือหายไป"พ่อ..."ทันใดนั้น Ke หยุนไห่ซีดตาอีกครั้งดูเหมือนจะโฟกัส ว่า เขาใช้ล่าสุดทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก่อนหน้านี้บทบทต่อไป
บทที่ 597: ฉันจะทำให้คุณภูมิใจเซอร์"ด้วยจิตวิญญาณ Divergence คาถาคุณสามารถปลูกฝังจิตวิญญาณอมตะ แต่น่าเสียดายที่ระดับความยากลำบากที่สูงเกินไปสำหรับคุณ ... แต่โลงศพนี้จะช่วยให้คุณที่จะปลูกฝังศิลปะ กับมันแม้ภัยพิบัติที่ดีควรจะเกิดขึ้น ... คุณยังคงสามารถมีชีวิตอยู่! " เขาพูดเพียงไม่กี่ประโยค แต่แม้ที่เหลือ Ke Yunhai gasping สำหรับการหายใจ ใบหน้าของเขาซีดและโหนดสีขาวของแสงที่บินรอบ ๆ ตัวเขาเติบโตหนาแน่นมากขึ้น พวกเขาหมุนเวียนทั่วร่างกายของเขาทำให้มันดูเกือบจะเหมือนรัศมีเรืองแสงล้อมรอบเขา. เขามองความกรุณาที่เม้งเฮาสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเมตตาทุ่มเทและไม่เต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่ง และรัก…. เขากลัวว่าเด็กที่เขาทิ้งไว้ข้างหลังอาจจะรังแกอาจจะเหงาหรือขรึม. เม้งเฮากัดริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาคุกเข่าคอแข็งในด้านหน้าของ Ke Yunhai น้ำตาไหล. "ไม่มีความจำเป็นที่จะร้องไห้เป็น" Ke Yunhai กล่าวว่า "ถ้าผู้ชายร้องไห้มากเกินไปในวันและอายุของเราแล้วดาวของพวกเขาจะไม่เสถียร มาที่นี่เด็ก ... . "เขายกมือสั่นคลอนและเม้งเฮาน้ำตาหยดเดินไปข้างหน้าจะยืนอยู่ตรงหน้าเขา. มือ Ke Yunhai ของปกคลุมไปด้วยริ้วรอยจำนวนมากดังนั้นเบา ๆ ตบหัวเม้งเฮาส์. " คุณได้เติบโตขึ้น ขึ้น ... . " " พ่อ ... . "เม้งเฮามองที่กลิ่นอายความตายที่แพร่หลายและเหี่ยวไป Ke Yunhai และหัวใจของเขารู้สึกราวกับว่ามันถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านเป็นหัวใจของเขาทันใดนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกรุนแรงที่พ่อของเขาเป็นเรื่องเกี่ยวกับการปล่อยให้เขา. เขา ... มีความยาวตั้งแต่ถ่าย Ke Yunhai จะเป็นพ่อของเขาเอง. "ทุกคนตายในที่สุดที่เป็นสิ่งที่เราไม่สามารถเปลี่ยน พระเจ้าหลี่กลับอาณัติเพื่อมวลชน ฉันเป็นแบบอย่างที่ดีของสวรรค์ครั้งแรกผมต้องเคารพในการตัดสินใจว่า ... . " " ทำไม? "ท่านบ่นเม้งเฮาน้ำตาไหลลง "ทำไมคุณต้องเคารพมัน !? เราปฏิบัติพรวนดินการเพาะปลูกจะได้รับชีวิตนิรันดร์เราไม่? สิ่งที่จุดทิ้งในชีวิตนิรันด ?! "การKe Yunhai ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเพิ่มหัวของเขา สายตาของเขาดูเหมือนจะทะลุออกมาจากถ้ำอมตะของบางสถานที่ที่ห่างไกลในอนาคต มรณะนอกมาถึงโทร 69 เสียงของมันสะท้อนออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด. "เราพรวนดินไม่เพียงแค่ฝึกการเพาะปลูกจะได้รับชีวิตนิรันดร์ ไม่มีเราไล่ตามดาว ... สำหรับผู้ที่มุ่งมั่นหลังจากที่ดาวชีวิตคือตอนเช้าและความตายเป็นตอนเย็น สำหรับผู้ที่แสวงหาเชียงดาวเมื่อถึงเวลาเย็นของสิ่งที่ใช้เป็นความปรารถนา ... ? "Ke Yunhai ลดลงหัวของเขาไปดูที่เม้งเฮา. " ความตายและชีวิตไม่ได้สำคัญกับผม โดยไม่ต้องลอร์ดลี่คุณพ่อของคุณจะมีความยาวตั้งแต่เสียชีวิตนับครั้งไม่ถ้วนกว่า ... ฉันไม่กลัวความตาย สิ่งเดียวที่ผมไม่สบายใจเกี่ยวกับ ... คือคุณ ... . "Ke Yunhai กระเซิงผมเม้งเฮาส์ เขาเป็นคนที่ทำงานอยู่แล้วต่ำมากในเรื่องพลังงาน แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเมตตาและความเมตตาทุ่มเทที่แข็งแกร่งมากขึ้น. "ฉันควรจะเสียชีวิตหลายปีที่ผ่านมา" เขายังคง " แต่ฉันเป็นห่วงเกี่ยวกับคุณดังนั้นฉันใส่สิ่งปิดจนถึงวันนี้ ถ้าเป็นไปได้ผมจะมากับคุณบิตต่อไปเช่นเดียวกับในอมตะเจดีย์ปีศาจฉันนำคุณต่อไปนี้ ... ออกไปในระยะทาง. "เขายิ้ม แต่ใบหน้าของเขาซีด โหนดสีขาวมากขึ้นและลอยอยู่รอบตัวเขาทำให้รอยยิ้มของเขาดูเหมือนจะค่อนข้างห่างไกล. "พ่อ ... ." เม้งเฮากล่าวว่าการดึงที่อยู่ในมือของ Ke Yunhai. "ทั้งหมดของพี่ชายและน้องสาวของคุณได้ไปแล้ว ตอนนี้ที่ฉันออกจากคุณจะไม่ได้มีญาติพี่น้องที่เหลืออยู่ในโลก ... ผมหวังว่าในอนาคต ... คุณจะได้เรียนรู้ที่จะเป็นบิตที่เหมาะสมมากขึ้น. "เป็น Ke Yunhai จ้องมองเม้งเฮาเมตตาในสายตาของเขามีการเติบโตที่แข็งแกร่งเช่นเดียวกับความไม่เต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่ง มันเป็นสิ่งที่เขากล่าวว่า สิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดเกี่ยวกับในชีวิตของเขาเป็นเด็กที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาในขณะนี้. ถ้ามีแม้แต่นิด ๆ หน่อย ๆ ของความหวังที่จะซื้อเวลามากขึ้นเขาจะยึดมันและดูเก๋ Jiusi อย่างแท้จริงเติบโตขึ้น. เม้งเฮา ไม่สามารถที่จะให้เสียงไปยังสิ่งที่เขามีความรู้สึกลึกลงไปในหัวใจของเขา เขารู้สึกว่าแทงของความเจ็บปวดราวกับว่าโลกของเขาถูกล้มกัน มันเป็นเหมือนกับว่ามีกระแสน้ำวนภายในของเขาดูดในทุกความคิดของเขา. เขาจะเพียงมือเข็มกลัด Ke Yunhai ของแน่นกับตัวเขาเอง เขาเท่านั้นที่สามารถร้องไห้ เขาเปิดปากของเขา แต่ไม่มีคำพูดออกมาไม่ได้แม้แต่คนเดียว. "ไม่ต้องเศร้า พี่น้องของคุณกำลังรอสำหรับฉัน ฉันพ่อของพวกเขามากเกินไป ฉันต้องการที่จะใช้เวลาอยู่กับพวกเขายัง ... Jiusi พ่อหวังว่าวันหนึ่งเมื่อผมอยู่ในนรกคุณจะทำให้ฉันภาคภูมิใจ ... . " นอกระฆังดังกังวานได้ 89 ครั้ง ตอนนี้ร่างกายของ Ke Yunhai ถูกล้อมรอบไปด้วยปั่นโหนดสีขาวของแสง มือที่เม้งเฮาจัดขึ้นเริ่มที่จะเติบโตเป็นลม สิ่งเดียวที่เห็นได้ชัดในขณะนี้ก็คือรอยยิ้มชนิด Ke Yunhai ของ. ดวงตาของเขาก็เริ่มที่จะจางหายไป ในช่วงสิบโทลเวย์สุดท้ายของมรณะพวกเขาจะสูญเสียทั้งหมดของความสว่างของพวกเขา พวกเขาจะกลายเป็นจุดนับไม่ถ้วนของแสงที่นั้นก็จะหายไปในอากาศ. หัวใจเม้งเฮารู้สึกราวกับว่ามันถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ร่างกายของเขาสั่นในขณะที่เขาพยายามที่จะยึดแน่นขึ้นมือหายไป Ke Yunhai ของ. "พ่อ ...... .. " ทันใดนั้น Ke Yunhai ดวงตาสีซีดจางอีกครั้งดูเหมือนจะมุ่งเน้นไปราวกับว่าเขากำลังใช้ที่ผ่านมาทั้งหมด