Isan's culture is predominantly Lao

Isan's culture is predominantly Lao, and has much in common with that of the neighbouring country of Laos. This affinity is shown in the region's cuisine, dress, temple architecture, festivals, and arts.

Isan food has elements most in common with Laos and is distinct from the central Thai cuisine. The most obvious characteristics are the use of sticky rice that accompanies almost every meal rather than non-sticky long-grain rice, as well as chili peppers, but French and Vietnamese influences which have affected Lao cuisine are absent in Isan. Popular Lao dishes that are also staples in Isan include tam mak hung, or in central Thai, som tam (green papaya salad),[13] larb (meat salad), and kai yang (grilled chicken). These dishes have spread to other parts of Thailand, but normally in versions which temper the extreme heat and sourness favoured in Isan for the more moderate Central Thai palate. Conversely, Central Thai food has become popular in Isan. The people of the Isan region in Thailand, a mixture of Lao, Vietnamese, Khmer, Mon, Cham, and other Tai groups, famously eat a wide variety of creatures, such as lizards, frogs, and fried insects such as grasshoppers, crickets, silkworms, and dung beetles. Originally forced by poverty to be creative in finding foods, Isan people now savour these animals as delicacies or snacks. Food is commonly eaten by hand using sticky rice pressed into a ball with the fingers of the right hand as a tool. Soups are a frequent element of any meal, and contain either vegetables and herbs, noodles, chunks of fish, balls of ground pork, or a mixture of these. They are eaten using a spoon and chopsticks at the same time.
The traditional dress of Isan is the sarong. Women's sarongs most often have an embroidered border at the hem, while men's are in a chequered pattern. Men also wear a pakama, a versatile length of cloth which can be used as a belt, a money and document belt, as headwear for protection from the sun, as a hammock, or as a bathing garment.

Isan is a centre for the production of Thai silk. The trade received a major boost in the post-war years, when Jim Thompson popularised Thai silk among Westerners. One of the best-known types of Isan silk is mut-mee, which is tie-dyed to produce geometric patterns on the thread.
The Buddhist temple (or wat) is the major feature of most villages. These temples are used not only for religious ceremonies, but also for festivals, particularly mor lam, and as assembly halls. They are mostly built in Lao style, but with less ornamentation than the more elaborate central Thai temples or the Lao-style temples in central Laos. Lao-style Buddha images are also prevalent.

The people of Isan celebrate many traditional festivals, such as the Bun Bungfai Rocket Festival. This fertility rite, originating in pre-Buddhist times, is celebrated in a number of locations both in Isan and in Laos, but most vigorously and most famously in Yasothon province. Other Isan festivals are the Candle Festival, which marks the start of vassa in July in Ubon and other locations; the Silk Festival in Khon Kaen, which promotes local handicrafts; the Elephant Round-up in Surin; and the bangfai phayanak or Naga fireballs of Nong Khai.
The main indigenous music of Isan is mor lam. It exists in a number of regional variants, plus modern forms.[14] Since the late 1970s it has acquired greater exposure outside the region thanks to the presence of migrant workers in Bangkok. Many mor lam singers also sing Central Thai luk thung music, and have produced the hybrid luk thung Isan form. Another form of folk music, kantrum, is popular with the Khmer minority in the south.

Mor lam needs a special mention as its festival-type production, which is very commonplace in Isan, has not been exported to other regions. Although it is a very exciting affair, not being on the tourist trail it is largely ignored by foreign visitors. When the locals speak of mor lam (pronounced mor'ram with stress on the second syllable), one will often hear them say pai doo morram (lit. "go see mor'ram"). They are referring to the most common form of evening entertainment in the region. Somewhere, in a village within easy reach, there will be a mor lam festival on a Friday or Saturday evening. Usually, the rock-festival-sized stage is constructed either in a temple compound or on a sports field. Thousands of people will sit on mats on the ground and watch the fun-filled program of variety entertainment. The traditional music and song is accompanied by extremely colorful choreography, executed by a group of up to 50 female (and some male katoey) dancers. The fantastic costumes are changed several times throughout the program, and the transitions are bridged by often-raunchy gags, slapstick comedy, and speeches by local dignitaries. A mor lam festival is a family affair and the area is surrounded by food and drink stalls.

Although there is no tradition of written secular literature in the Isan language, in the latter half of the 20th century the region produced several notable writers, such as Khamsing Srinawk (who writes in Thai) and Pira Sudham (who writes in English).

Isan is known for producing a large number of muay Thai boxers. Isan's most famous sportsman, however, is tennis player Paradorn Srichaphan, whose family is from Khon Kaen.
Marriage and courtship in Isan still mainly follows strict tradition, especially in rural areas, and most young women are married by the time they are 20 years old. Many girls, in spite of the legal requirement, marry as young as 14 to escape poverty, as usually marriage is associated with a dowry paid by the husband to the bride's family. A dowry will not normally be less than 40,000 baht, and according to the status of the bride and/or her family, can often greatly exceed 300,000 baht.

Isan women rarely have boyfriends until they meet the man whom they will eventually marry, and tradition requires that the betrothal is then announced. Younger fiancées will be chaperoned, usually by a female friend, brother or sister while in the company of their future husband. The wedding ceremony usually takes place in the bride's home and is normally officiated by one or several monks or a respected village elder who has been a monk. Young couples are increasingly registering their marriages at the city hall, which they can do if they are over 17. The extended family system is still very much the traditional social structure in Isan, with newlywed couples often living with in-laws or building a home on the family compound or farmland.

It is not unusual however, for many women to remain single until much later. Tradition demands that the youngest or only daughter continues to live at home to take care of her parents. They are then only free to marry when both parents are deceased. There is also the tradition that a woman should "marry up" in status. If the woman is tied to an occupation in a rural area as a farm or business owner, teacher, or similar profession, finding a suitable husband and one who is prepared to relocate is often not easy.

Water buffalo are a regular feature, even in the suburbs, being walked to and from the fields at dawn and dusk. Although rarely used nowadays for working the land, they are considered an important status symbol. The current value (2010) of one head of buffalo is about 20,000 baht (2010: USD620).

The cultural separation from central Thailand, combined with the region's poverty and the typically dark skin of its people, has encouraged a considerable amount of discrimination against the multi-ethnic people of Isan from non-ethnic Thais of Chinese descent.[citation needed] Even though many Isan people now work in the cities rather than in the fields, many hold lower-status jobs such as construction workers, stall vendors, and tuk-tuk taxi drivers, and discriminatory attitudes have been known to persist with many Thai-Chinese inhabitants. Nevertheless, Isan food and music have both been enthusiastically adopted and adapted to the tastes of the rest of the country.

The process of Thaification, resulting from central Thais' perceived threat of Lao cultural dominance in the Isan region,[15] has diluted somewhat the distinctive character of Isan culture, particularly in the cities and in provinces, such as Khorat, which are closest to the central Thai heartlands and which have been under Thai rule the longest.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัฒนธรรมของภาคอีสานเป็นลาว และมีมาก in common with ของประเทศประเทศลาว ความสัมพันธ์นี้จะแสดงขึ้นในภูมิภาคของอาหาร เครื่องแต่งกาย สถาปัตยกรรมวัด เทศกาล และศิลปะอาหารอีสานมีองค์ประกอบมากที่สุด in common with ลาว และจะแตกต่างจากอาหารไทยภาคกลาง ลักษณะชัดเจนส่วนใหญ่ใช้ข้าวเหนียวที่มาพร้อมกับเกือบทุกมื้อแทนข้าวเมล็ดยาวไม่เหนียว เป็นพริกพริก แต่อิทธิพลฝรั่งเศสและเวียดนามซึ่งได้รับผลกระทบอาหารลาวขาดในอีสาน อาหารลาวยอดนิยมที่มีลวดเย็บกระดาษในภาคอีสานรวมถึงถ้ำหมากแขวน หรือ ในภาษา ไทยกลาง ถ้ำส้มตำ (ส้มตำ) [13] ลาบ (เนื้อสลัด), และไก่ย่าง (ไก่ย่าง) อาหารเหล่านี้ได้แพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆ ของประเทศไทย แต่ปกติรุ่นที่ temper ความร้อนและ sourness favoured ในอีสานสำหรับลิ้นไทยศูนย์กลางมากปานกลาง ในทางกลับกัน อาหารกลางได้กลายเป็นที่นิยมในภาคอีสาน คนอีสานในประเทศไทย ส่วนผสมของลาว เวียดนาม เขมร มอญ จาม และ กลุ่มไทอื่น ๆ ซึ่งกินความหลากหลายของสิ่งมีชีวิต กิ้งก่า กบ และแมลงทอด grasshoppers จิ้งหรีด silkworms และด้วงมูล บังคับเดิม โดยความยากจนให้มีความคิดสร้างสรรค์ในการหาอาหาร คนอีสานตอนนี้ลิ้มรสสัตว์เหล่านี้เป็นอาหารหรือของขบเคี้ยว โดยทั่วไปรับประทานอาหาร ด้วยมือโดยใช้ข้าวเหนียวกดลงลูกบอลด้วยนิ้วมือของมือขวาเป็นเครื่องมือ ซุปมีองค์ประกอบเป็นอาหารใด ๆ และประกอบด้วยผัก และสมุนไพร ก๋วยเตี๋ยว ก้อนปลา ลูกหมูดิน หรือส่วนผสมเหล่านี้ จะกินใช้การช้อนและตะเกียบในเวลาเดียวกันการแต่งกายแบบดั้งเดิมของภาคอีสานเป็นผ้าซิ่น สตรีและผ้าโสร่งนุ่งมักมีเส้นขอบการปักที่เฮ็ม ในขณะที่ผู้ชายอยู่ในรูปแบบ chequered ผู้ชายยังใส่ pakama ความยาวหลากหลายของผ้าซึ่งสามารถใช้ เป็นเข็มขัดเข็มขัด เงิน และเอกสาร headwear สำหรับป้องกันจากดวงอาทิตย์ เป็นเปลญวน หรือเสื้ออาบน้ำภาคอีสานเป็นศูนย์สำหรับการผลิตผ้าไหมไทย การค้าได้รับสำคัญเพิ่มในปีหลังสงคราม เมื่อจิมทอมป์สัน popularised ผ้าไหมในหมู่ชาวตะวันตก รู้จักชนิดของผ้าไหมอีสานเป็น mut-ฉัน ซึ่งเป็น tie-dyed ผลิตลวดลายเรขาคณิตบนเธรดวัด (หรือวัด) เป็นคุณลักษณะที่สำคัญของหมู่บ้าน วัดเหล่านี้จะใช้สำหรับพิธีทางศาสนาไม่เท่านั้น แต่ยัง สำหรับเทศกาล mor อย่างยิ่ง ลำ และแอสเซมบลีฮอลล์ พวกเขาส่วนใหญ่จะสร้างแบบลาว แต่โอบน้อยกว่าวัดไทยกลางความละเอียดยิ่งขึ้นหรือวัดแบบลาวลาวกลาง ลาวลักษณะพระพุทธรูปยังมีแพร่หลายชาวอีสานเฉลิมฉลองในเทศกาลดั้งเดิม เช่นบุญ Bungfai บั้ง พิธีนี้อุดมสมบูรณ์ เกิดในพระพุทธศาสนาก่อน มีการเฉลิมฉลองในหลายสถานทั้ง ในภาคอีสาน และ ประเทศ ลาว โยคะมากที่สุด และมากที่สุดซึ่งแต่จังหวัดยโสธร เทศกาลอื่น ๆ อีสานมีเทศกาล แห่เทียนพรรษา การเริ่มต้นของ vassa ในเดือนกรกฎาคมในอุบลและสถานอื่น ๆ เทศกาลผ้าไหมในจังหวัดขอนแก่น การส่งเสริมงานหัตถกรรมท้องถิ่น ปัดเศษขึ้นช้างในสุรินทร์ และ phayanak บั้งไฟหรือบั้งไฟพญานาคของหนองคายเพลงพื้นเมืองหลักของภาคอีสานมีลำสมอ มันมีหลายตัวแปรระดับภูมิภาค และรูปแบบที่ทันสมัย [14] ตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1970 มันได้รับแสงมากกว่าภายนอกภูมิภาคด้วยระบบของแรงงานข้ามชาติในกรุงเทพมหานคร หลายลำสมอนักร้องยังร้องเพลงไทยลูกกลางทุ่ง และมีผลิตผสมลูกทุ่งอีสานแบบฟอร์ม ตัวของเพลงพื้นบ้าน กันตรึม เป็นที่นิยมกับชนกลุ่มน้อยเขมรในภาคใต้Mor ลำจำเป็นต้องพูดถึงเป็นพิเศษเป็นผลิตชนิดเทศกาล ซึ่งเป็นเป็นธรรมดามากในอีสาน ไม่มีการส่งออกไปยังภูมิภาคอื่น แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก ไม่อยู่บนเส้นทางท่องเที่ยวนั้นเป็นส่วนใหญ่ถูกละเว้นนักท่องเที่ยวต่างประเทศ เมื่อชาวบ้านพูดของลำสมอ (ออกเสียง mor'ram กับความเครียดในพยางค์ที่สอง), หนึ่งจะมักจะได้ยินพวกเขาพูดปาย doo morram (สว่าง "ไปดู mor'ram") พวกเขากำลังอ้างถึงแบบฟอร์มมากที่สุดของความบันเทิงยามเย็นในภูมิภาค ที่ใดที่หนึ่ง ในหมู่บ้านเดิน จะมีเทศกาลลำสมอ ในวันศุกร์ หรือตอน เย็นวันเสาร์ มักจะ เวทีร็อคเฟสติวัลขนาดถูกสร้างขึ้น ในบริเวณวัด หรือ ในสนามกีฬา พันคนจะนั่งบนเสื่อบนพื้นดินและดูโปรแกรมที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานของสถานบันเทิงต่าง ๆ ดนตรีและเพลงตามมา ด้วยมากสีสันออกแบบท่าเต้น เต้นกลุ่มเพศหญิงถึง 50 (และบาง katoey ชาย) ปฏิบัติ เครื่องแต่งกายยอดเยี่ยมมีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้งตลอดทั้งโปรแกรม กช่วงอยู่ระหว่างกาล โดย gags มัก raunchy ตลกขบขัน สุนทรพจน์ โดยสาแหรกท้องถิ่น เทศกาลลำสมอเป็นเรื่องครอบครัว และพื้นที่ถูกล้อมรอบ ด้วยอาหาร และเครื่องดื่มร้านนี้แม้ว่าจะไม่มีประเพณีวรรณกรรมทางโลกเขียนภาษาอีสาน ในครึ่งหลังของศตวรรษ 20 มี พื้นที่ผลิตหลายบรรยากาศนักเขียน คำสิงห์ศรีนอก (ที่เขียนในภาษาไทย) และ Pira Sudham (ที่เขียนในภาษาอังกฤษ)ภาคอีสานมีชื่อเสียงในการผลิตจำนวนมากของนักมวยไทยมวย ของอีสานแห่งนักกีฬาชาย อย่างไรก็ตาม เป็นนักเทนนิสภราดร Srichaphan ครอบครัวมาจากขอนแก่นสมรสและ courtship ในภาคอีสานส่วนใหญ่ยังคงตามประเพณีอย่างเข้มงวด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท และหญิงสาวส่วนใหญ่จะแต่งงาน ด้วยเวลาที่มีอายุ 20 ปี แต่งงานกับหญิงมาก แม้กฎหมาย เป็นหนุ่ม 14 หนีความยากจน เป็นปกติแต่งงานเป็นเกี่ยวข้องกับสินสอดที่ชำระ โดยสามีครอบครัวของเจ้าสาว สินสอดจะปกติไม่น้อยกว่า 40000 บาท และตามสถานะของเจ้าสาวหรือครอบครัวของเธอ สามารถมากมักจะเกิน 300000 บาทผู้หญิงอีสานไม่ค่อยมีแฟนจนกว่าจะพบคนที่พวกเขาจะแต่งงานในที่สุด และประเพณีต้องที่ betrothal ที่เป็นผล Fiancées อายุจะเป็น chaperoned ปกติ โดยเพื่อนหญิง น้องในบริษัทของสามีในอนาคตของพวกเขา พิธีแต่งงานมักจะเกิดในบ้านของเจ้าสาว และเป็น officiated ปกติพระสงฆ์ หนึ่งหรือยอมรับหมู่บ้านพี่ได้รับพระ คู่รักหนุ่มสาวกำลังขึ้นลงทะเบียนสมรสของพวกเขาที่ศาลาว่าการเมือง ซึ่งสามารถทำ 17 กว่า ระบบครอบครัวขยายจะยังคงมากแบบโครงสร้างทางสังคมในภาคอีสาน กับคู่บ่าวมักอาศัยอยู่กับ in-laws หรือปลูกบ้านในบริเวณครอบครัวหรือพื้นที่การเกษตรไม่ผิดปกติอย่างไรก็ตาม สำหรับผู้หญิงหลายคนอยู่จนมากในภายหลัง ประเพณีต้องว่า ลูกสาวคนเล็ก หรือเพียงยังคงอยู่ที่บ้านเพื่อดูแลพ่อแม่ พวกเขาได้แล้วเฉพาะฟรีแต่งงานเมื่อทั้งพ่อแม่ผู้ นอกจากนี้ยังมีประเพณีที่ผู้หญิงควร "แต่งงานกับค่า" สถานะ ถ้าผู้หญิงจะเชื่อมโยงการประกอบอาชีพในชนบทเป็นฟาร์ม หรือเจ้าของธุรกิจ อาจารย์ อาชีพคล้ายกัน การหาสามีที่เหมาะสมและผู้เตรียมจะย้ายไม่มักง่ายควายปกติคุณลักษณะ ในเมือง การเดินเข้า และออก จากฟิลด์ที่รุ่งและค่ำได้ แม้ว่าจะไม่ค่อยใช้ในปัจจุบันสำหรับงานดิน ว่าเป็นสัญลักษณ์สถานะที่สำคัญ ประมาณ 20000 บาท เป็นค่าปัจจุบัน (2010) ของหนึ่งในหัวกระบือ (2010: USD620)แยกทางวัฒนธรรมจากภาคกลาง รวมกับความยากจนในภูมิภาคนี้และผิวดำโดยทั่วไปของคน มีกำลังใจเป็นจำนวนมากเลือกปฏิบัติต่อคนชาติของอีสานจากชนกลุ่มน้อยไม่ใช่คนไทยเชื้อสายจีน [ต้องการอ้างอิง] แม้ว่าชาวอีสานในขณะนี้ทำงานในเมืองมากกว่าในเขต หลายค้างงานสถานะต่ำกว่าเช่นคนงานก่อสร้าง จำหน่ายคอก และแท็กซี่ตุ๊กตุ๊ก และทัศนคติโจ่งแจ้งทราบว่ามีมานะไทย-จีนหลายคน อย่างไรก็ตาม อาหารอีสานและเพลงได้ทั้งใหม่ ๆ นำมาใช้ และดัดแปลงในรสชาติของประเทศกระบวนการของการแผลงเป็นไทย เป็นผลมาจากกลางไทยรับรู้ภัยของการครอบงำทางวัฒนธรรมลาวในอีสาน, [15] ได้ทำให้เจือจางค่อนข้างในตัวละครที่โดดเด่นของวัฒนธรรมอีสาน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในเมือง และ ในต่าง จังหวัด เช่นโคราช ซึ่งอยู่ใกล้กับใจกลางเมืองไทยเซ็นทรัล และที่ได้รับภายใต้ปกครองของไทยที่ยาวที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัฒนธรรมอีสานเป็นส่วนใหญ่ลาวและมีมากเหมือนกันกับที่ของประเทศเพื่อนบ้านลาว ความสัมพันธ์นี้จะปรากฏในอาหารของภูมิภาค, ชุด, สถาปัตยกรรมวัด, เทศกาล, และศิลปะ. อาหารอีสานมีองค์ประกอบส่วนใหญ่ในการร่วมกันกับประเทศลาวและแตกต่างจากอาหารไทยภาคกลาง ลักษณะที่เห็นได้ชัดที่สุดคือการใช้ข้าวเหนียวที่มาพร้อมกับเกือบทุกมื้ออาหารมากกว่าข้าวเมล็ดยาวไม่เหนียวเช่นเดียวกับพริก แต่อิทธิพลของฝรั่งเศสและเวียตนามที่ได้รับผลกระทบอาหารลาวจะไม่อยู่ในภาคอีสาน อาหารยอดนิยมในลาวที่ยังมีลวดเย็บกระดาษในภาคอีสานรวมถึงต๋ำหมากแขวนหรือในภาคกลางของไทย, ส้มตำ (ส้มตำ) [13] ลาบ (สลัดเนื้อ) และไก่ย่าง (ไก่ย่าง) อาหารเหล่านี้ได้แพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆ ของประเทศไทย แต่ในรุ่นปกติซึ่งอารมณ์ความร้อนสูงและเปรี้ยวที่ชื่นชอบในภาคอีสานสำหรับพอสมควรเพดานไทยกลาง ตรงกันข้ามอาหารไทยกลางได้กลายเป็นที่นิยมในภาคอีสาน ผู้คนในภาคอีสานในประเทศไทยมีส่วนผสมของลาว, เวียดนาม, เขมรมอญจามและกลุ่มไทอื่น ๆ ที่มีชื่อเสียงกินความหลากหลายของสิ่งมีชีวิตเช่นกิ้งก่ากบและแมลงทอดเช่นตั๊กแตนจิ้งหรีด ดักแด้และด้วงมูลสัตว์ บังคับ แต่เดิมโดยความยากจนมีความคิดสร้างสรรค์ในการหาอาหารที่คนอีสานในขณะนี้ลิ้มรสสัตว์เหล่านี้เป็นอาหารหรือขนม อาหารจะรับประทานกันทั่วไปด้วยมือโดยใช้ข้าวเหนียวกดลงลูกด้วยนิ้วมือข้างขวาเป็นเครื่องมือ ซุปเป็นองค์ประกอบของอาหารบ่อย ๆ และมีทั้งผักและสมุนไพรก๋วยเตี๋ยวชิ้นปลาลูกหมูสับหรือส่วนผสมของเหล่านี้ พวกเขาจะกินโดยใช้ช้อนและตะเกียบในเวลาเดียวกัน. การแต่งกายแบบดั้งเดิมของภาคอีสานเป็นผ้าซิ่น ผ้าถุงของผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะมีชายแดนปักที่ปิดล้อมในขณะที่ผู้ชายจะอยู่ในรูปแบบตาหมากรุก ผู้ชายยังสวม pakama ความยาวของผ้าที่หลากหลายซึ่งสามารถนำมาใช้เป็นเข็มขัดเงินและเข็มขัดเอกสารเป็นหมวกกันน็อกสำหรับการป้องกันจากดวงอาทิตย์เป็นเปลญวนหรือเป็นเสื้อผ้าอาบน้ำ. อีสานเป็นศูนย์กลางการผลิต ผ้าไหมไทย การค้าได้รับการสนับสนุนที่สำคัญในปีที่ผ่านมาหลังสงครามเมื่อจิมทอมป์สันที่นิยมผ้าไหมไทยในหมู่ชาวตะวันตก หนึ่งในประเภทที่รู้จักกันดีของผ้าไหมอีสานเป็น mut-หมี่ซึ่งเป็นผูกย้อมในการผลิตรูปแบบทางเรขาคณิตในหัวข้อ. วัดในพุทธศาสนา (หรือวัด) เป็นคุณลักษณะที่สำคัญของหมู่บ้านมากที่สุด วัดเหล่านี้จะใช้ไม่เพียง แต่สำหรับพิธีกรรมทางศาสนา แต่ยังสำหรับเทศกาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งหมอลำและเป็นห้องโถงการชุมนุม พวกเขาจะสร้างขึ้นส่วนใหญ่อยู่ในรูปแบบลาว แต่มีการตกแต่งน้อยกว่าวัดไทยซับซ้อนมากขึ้นกลางหรือวัดลาวสไตล์ในภาคกลางของลาว ลาวสไตล์พระพุทธรูปนอกจากนี้ยังมีแพร่หลาย. คนอีสานเฉลิมฉลองเทศกาลประเพณีเป็นจำนวนมากเช่นเทศกาลบุญ Bungfai จรวด ความอุดมสมบูรณ์ของพระราชพิธีนี้มีต้นกำเนิดในสมัยก่อนชาวพุทธมีการเฉลิมฉลองในหลายสถานที่ทั้งในภาคอีสานและในประเทศลาว แต่ส่วนใหญ่อย่างจริงจังและมีชื่อเสียงมากที่สุดในจังหวัดยโสธร อีสานเทศกาลอื่น ๆ ที่มีเทศกาลเทียนที่จุดเริ่มต้นของ Vassa ในเดือนกรกฎาคมในอุบลราชธานีและสถานที่อื่น ๆ เทศกาลผ้าไหมในจังหวัดขอนแก่นที่ส่งเสริมงานหัตถกรรมท้องถิ่น ช้างขึ้นในสุรินทร์ และ phayanak bangfai หรือบั้งไฟพญานาคหนองคาย. เพลงพื้นเมืองหลักของภาคอีสานเป็นหมอลำ มันมีอยู่ในจำนวนของสายพันธุ์ในระดับภูมิภาครวมทั้งรูปแบบที่ทันสมัย. [14] นับตั้งแต่ช่วงปลายปี 1970 บริษัท ได้ซื้อเปิดรับมากขึ้นขอบคุณนอกภูมิภาคกับการปรากฏตัวของแรงงานข้ามชาติในกรุงเทพฯ นักร้องหมอลำหลายคนยังร้องเพลงเพลงไทยลูกกลางทุ่งและได้มีการผลิตไฮบริดรูปแบบลูกทุ่งอีสาน รูปแบบของดนตรีพื้นบ้านอีกกันตรึมเป็นที่นิยมกับชนกลุ่มน้อยเขมรในภาคใต้. หมอลำต้องการกล่าวถึงเป็นพิเศษผลิตเทศกาลชนิดซึ่งเป็นเรื่องธรรมดามากในภาคอีสานไม่ได้รับการส่งออกไปยังภูมิภาคอื่น ๆ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากไม่ได้อยู่บนเส้นทางการท่องเที่ยวที่มันจะถูกละเว้นโดยส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ เมื่อชาวบ้านพูดถึงหมอลำ (ออกเสียง mor'ram กับความเครียดที่พยางค์ที่สอง) หนึ่งมักจะได้ยินพวกเขาพูดปายร้อง morram (จุดนี้ "ไปดู mor'ram") พวกเขาจะหมายถึงรูปแบบที่พบมากที่สุดของความบันเทิงยามเย็นในภูมิภาค ที่ไหนสักแห่งในหมู่บ้านในการเข้าถึงง่ายจะมีการจัดงานเทศกาลลำหมอในวันศุกร์หรือเย็นวันเสาร์ โดยปกติแล้วขั้นตอนเทศกาลร็อคขนาดมีการก่อสร้างทั้งในบริเวณวัดหรือในสนามกีฬา หลายพันคนจะนั่งบนเสื่อบนพื้นดินและดูโปรแกรมที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานของความบันเทิงที่หลากหลาย ดนตรีและเพลงที่จะมาพร้อมกับการออกแบบท่าเต้นที่มีสีสันมากดำเนินการโดยกลุ่มถึง 50 เพศหญิง (และบาง katoey ชาย) นักเต้น เครื่องแต่งกายยอดเยี่ยมที่มีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้งตลอดโปรแกรมและการเปลี่ยนจะ bridged โดยมักจะเลวมุขตลกเจ็บตัวและกล่าวสุนทรพจน์โดยบุคคลสำคัญในท้องถิ่น เทศกาลลำหมอเป็นเรื่องครอบครัวและพื้นที่ที่ล้อมรอบไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มคอกม้า. แม้ว่าจะมีประเพณีของโลกวรรณกรรมที่เขียนในภาษาอีสานในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 ในภูมิภาคที่ผลิตนักเขียนที่โดดเด่นหลายประการเช่น สิงห์ Srinawk (ที่เขียนในภาษาไทย) และ Pira สุธรรม (ที่เขียนในภาษาอังกฤษ). อีสานเป็นที่รู้จักกันสำหรับการผลิตจำนวนมากของนักมวยไทยมวย นักกีฬาที่มีชื่อเสียงที่สุดของภาคอีสาน แต่เป็นนักเทนนิสภราดรศรีชาพันธุ์ซึ่งครอบครัวจากจังหวัดขอนแก่น. แต่งงานและผู้หญิงในภาคอีสานส่วนใหญ่ยังคงเป็นไปตามประเพณีที่เข้มงวดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบทและหญิงสาวส่วนใหญ่จะแต่งงานตามเวลาที่พวกเขาจะอายุ 20 ปี . สาว ๆ หลายคนทั้งๆที่มีความต้องการทางกฎหมายแต่งงานกับสาวเป็น 14 ที่จะหลบหนีความยากจนเป็นมักจะแต่งงานมีความเกี่ยวข้องกับสินสอดทองหมั้นที่จ่ายโดยสามีให้กับครอบครัวของเจ้าสาว สินสอดทองหมั้นจะไม่ปกติจะน้อยกว่า 40,000 บาทและเป็นไปตามสถานะของเจ้าสาวและ / หรือครอบครัวของเธอมักจะมากเกิน 300,000 บาท. หญิงอีสานมักจะมีแฟนจนกว่าพวกเขาจะได้พบกับคนที่พวกเขาจะแต่งงานและประเพณี ต้องการให้หมั้นจะมีการประกาศแล้ว fiancéesน้องจะ chaperoned โดยปกติเพื่อนหญิงพี่ชายหรือน้องสาวในขณะที่อยู่ใน บริษัท ของสามีในอนาคตของพวกเขา พิธีแต่งงานมักจะเกิดขึ้นในบ้านของเจ้าสาวและเป็นปกติพ่อเจ้าโดยหนึ่งหรือหลายคนหรือพระสงฆ์ที่เคารพนับถือผู้สูงอายุในหมู่บ้านที่ได้รับพระภิกษุสงฆ์ คู่หนุ่มสาวที่มีมากขึ้นในการลงทะเบียนการแต่งงานของพวกเขาที่ศาลากลางจังหวัดซึ่งพวกเขาจะทำอย่างไรหากพวกเขามีมากกว่า 17 ระบบครอบครัวยังคงมากโครงสร้างทางสังคมแบบดั้งเดิมในภาคอีสานที่มีคู่บ่าวสาวมักจะอาศัยอยู่กับในกฎหมายหรือการสร้างบ้าน สารประกอบในครอบครัวหรือพื้นที่เพาะปลูก. มันไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติ แต่สำหรับผู้หญิงหลายคนที่จะอยู่คนเดียวจนมากภายหลัง เรียกร้องประเพณีที่ลูกสาวคนเล็กหรือเฉพาะยังคงอาศัยอยู่ที่บ้านในการดูแลของพ่อแม่ของเธอ พวกเขาก็มีอิสระที่จะแต่งงานเพียง แต่เมื่อพ่อแม่ของทั้งสองจะตาย นอกจากนี้ยังมีประเพณีที่ผู้หญิงควรจะ "แต่งงานขึ้น" ในสถานะ ถ้าผู้หญิงจะเชื่อมโยงกับการประกอบอาชีพในพื้นที่ชนบทเป็นฟาร์มหรือเจ้าของธุรกิจครูหรืออาชีพที่คล้ายกันในการหาสามีที่เหมาะสมและเป็นผู้หนึ่งที่ได้เตรียมที่จะย้ายมักจะไม่ง่าย. ควายจะคุณลักษณะประจำแม้ใน ชานเมืองการเดินไปและกลับจากทุ่งนาในยามเช้าและค่ำ แม้ว่าจะไม่ค่อยนำมาใช้สำหรับการทำงานในปัจจุบันที่ดินที่พวกเขาจะถือว่าเป็นสัญลักษณ์สถานะที่สำคัญ ค่าปัจจุบัน (2010) หนึ่งหัวควายเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 20,000 บาท (2010: USD620). การแยกทางวัฒนธรรมจากภาคกลางของประเทศไทยรวมกับความยากจนของภูมิภาคและผิวคล้ำโดยทั่วไปของคนที่ได้รับการสนับสนุนเป็นจำนวนมากของการเลือกปฏิบัติต่อ คนหลายเชื้อชาติของภาคอีสานจากคนไทยที่ไม่ใช่เชื้อชาติเชื้อสายจีน. [อ้างจำเป็น] แม้คนอีสานจำนวนมากในขณะทำงานในเมืองมากกว่าในเขตข้อมูลหลายงานถือสถานะที่ต่ำกว่าเช่นคนงานก่อสร้างผู้ขายคอก และคนขับรถแท็กซี่รถตุ๊กตุ๊กและทัศนคติการเลือกปฏิบัติได้รับทราบเพื่อยังคงมีอยู่กับชาวไทยเชื้อสายจีนจำนวนมาก แต่อาหารอีสานและเพลงที่มีทั้งถูกนำไปใช้อย่างกระตือรือร้นและปรับให้เข้ากับรสนิยมของส่วนที่เหลือของประเทศ. กระบวนการของ Thaification เป็นผลมาจากภัยคุกคามกลางการรับรู้ของคนไทยของการครอบงำทางวัฒนธรรมลาวในภาคอีสาน [15] ได้ปรับลดบ้าง ตัวละครที่โดดเด่นของวัฒนธรรมอีสานโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองและในต่างจังหวัดเช่นโคราชซึ่งใกล้เคียงกับ heartlands ไทยภาคกลางและที่ได้รับภายใต้การปกครองของไทยที่ยาวที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัฒนธรรมอีสานเป็นคนลาว และมีมากเหมือนกันกับของประเทศเพื่อนบ้านลาว ความสัมพันธ์นี้จะแสดงในพื้นที่ของอาหาร , ชุด , สถาปัตยกรรม , วัดเทศกาลและศิลปะ

อาหารอีสานมีองค์ประกอบส่วนใหญ่เหมือนกันกับลาว และแตกต่างจากภาคกลางอาหารไทยลักษณะที่ชัดเจนที่สุดคือการใช้ข้าวเหนียวที่มาพร้อมกับเกือบทุกมื้อ แทนที่จะไม่เหนียวเมล็ดยาวข้าว รวมทั้งพริก แต่อิทธิพลฝรั่งเศสและเวียดนาม ที่มีผลกระทบต่ออาหารลาวขาดในภาคอีสาน อาหารลาวที่นิยมที่มีลวดเย็บกระดาษในภาคอีสาน ได้แก่ ตำหมากหุ่ง หรือในภาคกลางของไทย , ส้มตำ ( ส้มตำ ) , [ 13 ] ลาบ ( สลัดเนื้อ )และ ไก่ย่าง ( ไก่ย่าง ) อาหารเหล่านี้ได้แพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆของเมืองไทย แต่โดยปกติแล้ว ในรุ่นที่อารมณ์ร้อนมาก ) และชอบในภาคอีสานในระดับปานกลางมากขึ้นเพดานโหว่ไทยภาคกลาง ในทางกลับกัน , ภาคกลางอาหารไทยได้กลายเป็นที่นิยมในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ประชาชนในภาคอีสานของประเทศไทย ส่วนผสมของ ลาว เวียดนาม เขมร มอญ จาม และกลุ่ม หรืออื่น ๆได้กินหลากหลายของสิ่งมีชีวิต เช่น จิ้งจก กบ และแมลงทอด เช่น ตั๊กแตน , จิ้งหรีด , หนอนไหม และมูลด้วง เดิมที บังคับโดยความยากจนที่จะสร้างสรรค์ในการหาอาหาร อีสานตอนนี้กลิ่นสัตว์เหล่านี้เป็นอาหารหรือขนม เป็นอาหารที่นิยมรับประทานด้วยมือโดยใช้ข้าวเหนียวอัดเป็นลูกบอลด้วยนิ้วมือของมือข้างขวาเป็นเครื่องมือซุปเป็นองค์ประกอบที่พบบ่อยของอาหารใด ๆและมีทั้งผัก และสมุนไพร , ก๋วยเตี๋ยว , ชิ้นปลา ลูกชิ้นหมูบดหรือผสมเหล่านี้ พวกเขาจะกินใช้ช้อนและตะเกียบในเวลาเดียวกัน .
ชุดดั้งเดิมของอีสานเป็นผ้าซิ่น . ผ้าซิ่นของผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะมีปักชายแดนที่ปิดล้อม ขณะที่ผู้ชายจะเปลี่ยนแปลงรูปแบบ ผู้ชายก็นุ่งผ้าขาวม้า ,ความยาวของผ้าอเนกประสงค์ที่สามารถใช้เป็นเข็มขัดเงินเข็มขัดและเอกสารเป็น headwear สำหรับการป้องกันจากดวงอาทิตย์ เป็นเปล หรือ เป็น อาบน้ำเสื้อผ้า

อีสาน เป็นศูนย์ผลิตผ้าไหมไทย การค้าได้รับการสนับสนุนที่สำคัญในปีหลังสงคราม เมื่อจิม ทอมป์สันผ้าไหมไทยความนิยมในหมู่ฝรั่ง หนึ่งในประเภทที่มีชื่อเสียงของผ้าไหมอีสานเป็นมัดหมี่ ,ซึ่งเป็นมัดย้อมผลิตลวดลายเรขาคณิตบนเธรด .
( วัด ) เป็นคุณลักษณะที่สำคัญของหมู่บ้านมากที่สุด วัดนี้ใช้ไม่เพียง แต่สำหรับพิธีกรรมทางศาสนา แต่ยังสำหรับเทศกาล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หมอลำ และเป็นห้องโถงประกอบ พวกเขาส่วนใหญ่จะถูกสร้างขึ้นในสไตล์ลาวแต่ด้วยการใช้น้อยกว่าที่ซับซ้อนมากขึ้นกลางวัดไทยหรือลาวสไตล์วัดในภาคกลางของลาว สไตล์ลาว พระพุทธรูปยังแพร่หลาย

คนอีสานฉลองเทศกาลประเพณีหลายอย่าง เช่น บุญบั้งไฟบั้งไฟเทศกาล ความอุดมสมบูรณ์ของพิธีกรรมนี้ ที่เกิดก่อนพุทธครั้ง , มีการเฉลิมฉลองในหลายสถานที่ทั้งในภาคอีสานและในประเทศลาวแต่ส่วนใหญ่อย่างแข็งขัน และชื่อเสียงมากที่สุดในจังหวัดยโสธร เทศกาลอีสานเป็นประเพณีแห่เทียนวันเข้าพรรษา ซึ่งจุดเริ่มต้นของเดือนกรกฎาคมในจังหวัดและสถานที่อื่น ๆ ; เทศกาลไหมขอนแก่น ซึ่งส่งเสริมหัตถกรรมท้องถิ่น ช้างรอบขึ้นในจังหวัดสุรินทร์ และบั้งไฟเ นพญานาค หรือ งานบั้งไฟพญานาค หนองคาย
ดนตรีพื้นเมืองหลักของอีสานคือ หมอลำ .มันมีอยู่ในตัวเลขของตัวแปรท้องถิ่น บวก รูปแบบทันสมัย [ 14 ] ตั้งแต่ปลายยุค 70 จะได้รับการสัมผัสมากขึ้นนอกเขตเพราะการแสดงตนของแรงงานข้ามชาติในเขตกรุงเทพมหานคร หลายหมอลำนักร้องยังร้องเพลงไทยลูกทุ่งภาคกลาง และได้ผลิตลูกผสมลูกทุ่งอีสาน แบบฟอร์ม อีกหนึ่งรูปแบบของดนตรีพื้นบ้านกันตรึมเป็นที่นิยมกับเขมรชนกลุ่มน้อยในภาคใต้ .

หมอลำต้องกล่าวถึงเป็นพิเศษเป็นเทศกาลประเภทการผลิต ซึ่งเป็นเรื่องทั่วไปในภาคอีสาน ได้ถูกส่งออกไปยังภูมิภาคอื่น ๆ แม้ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากที่ไม่ได้บนเส้นทางท่องเที่ยวเป็นส่วนใหญ่โดยที่นักท่องเที่ยวต่างประเทศ เมื่อชาวบ้านพูดถึงหมอลำ ( ออกเสียง mor'ram กับความเครียดพยางค์ที่สอง หนึ่งมักจะได้ยินพวกเขาพูดปายดู morram ( ไฟ" ไปดู mor'ram " ) พวกเขาจะหมายถึงรูปแบบที่พบมากที่สุดของความบันเทิงยามเย็นในภูมิภาค ที่ไหน ในบ้าน ในการเข้าถึงง่าย มีหมอลำเทศกาลในวันศุกร์ หรือเย็นวันเสาร์ โดยปกติ งานหินขนาดเวทีถูกสร้างขึ้นทั้งในบริเวณวัดหรือบนสนามกีฬาหลายพันคน จะนั่งบนเสื่อบนพื้น และดูสนุกสนานเต็มโปรแกรมหลากหลายความบันเทิง ดนตรีแบบดั้งเดิมและเพลงที่มีท่าเต้นที่มีสีสันมาก ดำเนินการโดยกลุ่มของได้ถึง 50 หญิง ( และชายกะเทย ) นักเต้น เครื่องแต่งกายยอดเยี่ยมมีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้งตลอดโปรแกรม และเปลี่ยนเป็นสะพานที่ทอดบ่อยมุกซี่ ,ละครชวนหัวและสุนทรพจน์ของสถานที่ เป็นหมอลำเทศกาลเป็นเรื่องครอบครัว พื้นที่ล้อมรอบไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มร้าน

ถึงแม้ว่าไม่มีประเพณีทางโลกวรรณกรรมเขียนภาษาอีสาน ในครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 ภูมิภาคผลิตหลายนักเขียนที่มีชื่อเสียง เช่น คำสิงห์ ศรีนอก ( ที่เขียนในพีระ สุธรรม ( ไทย ) และ ที่เขียนในภาษาอังกฤษ )

อีสาน เป็นที่รู้จักกันในการผลิตเป็นจำนวนมาก มวยไทย นักมวย อีสานที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของนักกีฬา , อย่างไรก็ตาม , คือการเล่นเทนนิส ภราดร ศรีชาพันธุ์ ที่ครอบครัวจากจังหวัดขอนแก่น .
การแต่งงาน และผู้หญิงในภาคอีสานส่วนใหญ่ยังตามประเพณีที่เข้มงวด โดยเฉพาะในชนบท และผู้หญิงส่วนใหญ่จะแต่งงานตอนอายุ 20 ปี . ผู้หญิงหลายคน แม้ว่าความต้องการทางกฎหมายแต่งงานกับเด็ก 14 หนีความยากจนเป็นปกติการแต่งงานเกี่ยวข้องกับทรัพย์สินที่จ่ายโดยสามีกับครอบครัวของเจ้าสาว ค่าสินสอดจะไม่ปกติจะน้อยกว่า 40 , 000 บาท และตามสถานะของเจ้าสาวและ / หรือครอบครัวของเธอ ก็มักจะมากเกิน 300000 บาท

ผู้หญิงอีสานไม่ค่อยมีแฟน จนกว่าจะเจอคนที่เขาจะแต่งงานด้วยและประเพณีต้องว่าหมั้นแล้วประกาศ คู่หมั้นหนุ่มé es จะ chaperoned มักจะโดยเพื่อนหญิง น้องชายหรือน้องสาวในขณะที่ในบริษัทของสามีในอนาคตของพวกเขา งานแต่งงานมักจะใช้สถานที่ในบ้านของเจ้าสาว และโดยปกติพิธีโดยหนึ่งหรือหลายพระ หรือเคารพผู้อาวุโสในหมู่บ้านที่ได้รับการเป็นพระคู่รักมีมากขึ้นการลงทะเบียนสมรส ณศาลากลางจังหวัด ซึ่งพวกเขาจะทำถ้าพวกเขามีมากกว่า 17 ปี ขยายระบบครอบครัวก็ยังคงมากแบบโครงสร้างทางสังคมในอีสาน กับหนุ่ม newlywed มักจะอยู่ในกฎหมาย หรือสร้างบ้านในครอบครัวผสมหรือเกษตร

มันเป็นเรื่องปกติแต่สำหรับผู้หญิงหลายคนยังโสดจนมากภายหลังประเพณีความต้องการที่น้อยที่สุดหรือเพียงลูกสาวที่ยังคงอาศัยอยู่ในบ้านที่ต้องดูแลพ่อแม่ พวกเขาก็แค่ฟรีแต่งงานเมื่อทั้งพ่อและแม่ที่ตายไปแล้ว นอกจากนี้ยังมีประเพณีที่ผู้หญิงต้อง " แต่งงาน " ในสถานะ ถ้าผู้หญิงจะเชื่อมโยงกับอาชีพในชนบท เช่น ฟาร์ม เจ้าของธุรกิจ หรือ ครู หรืออาชีพที่คล้ายคลึงกันหาสามีที่เหมาะสมและเป็นหนึ่งที่ได้เตรียมที่จะย้ายมักจะไม่ง่าย

ควายเป็นคุณลักษณะปกติ แม้แต่ในแถบชานเมือง การเดิน และจากข้อมูลในยามเช้าและพลบค่ำ แม้ไม่ค่อยได้ใช้ในปัจจุบันสำหรับงานแผ่นดินพวกเขาจะถือว่าเป็นสัญลักษณ์สถานะที่สำคัญ ค่าปัจจุบัน ( 2010 ) ของหัวของควายประมาณ 20 , 000 บาท ( ปี 2553 :

usd620 )แยกจากวัฒนธรรมภาคกลางรวมกับภูมิภาคของความยากจน และผิวเข้ม โดยทั่วไปของประชาชนสนับสนุนจำนวนมากของการเลือกปฏิบัติต่อแรงงานชาวอีสานจากโนนชาติ คนไทยเชื้อสายจีน . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] แม้ว่าคนอีสานหลายคนตอนนี้ทำงานในเมืองมากกว่าในเขตข้อมูลหลายถือลดสถานะงาน เช่น คนงานก่อสร้าง พ่อค้าแม่ค้าแผงลอย และรถตุ๊กๆ แท็กซี่ และทัศนคติ การได้รู้จัก คงอยู่กับชาวจีนหลายไทย อย่างไรก็ตาม อาหารอีสาน และดนตรีมีทั้งกระตือรือร้นรับและปรับให้เข้ากับรสนิยมของส่วนที่เหลือของประเทศ กระบวนการของการแผลงเป็นไทย

,ที่เกิดจากภัยคุกคามการรับรู้ของคนไทยภาคกลางลาววัฒนธรรมการปกครองใน ภาคอีสาน มีจางบ้าง [ 15 ] ตัวละครที่โดดเด่นของวัฒนธรรมอีสาน โดยเฉพาะในเมือง และ ในจังหวัด เช่น โคราช ซึ่งอยู่ใกล้ใจกลางเมืองภาคกลางและที่ได้รับภายใต้การปกครองของไทย
นานที่สุด