THE PICTUREStreamline Graded Reader

THE PICTURE
Streamline Graded Readers
Level 2 Jenny Pearson
Series Editors:Bernard Hartley and Peter Viney
The picture was always a part of my life. When I was a little boy, more than fifty years ago, I visited my grandmother on Sundays. Her house was very near the sea. We lived in an old fishing village in Cornwall, in the south- west of England, and the sound of the sea was all round us.
While my grandmother and my mother were talking, I always walked round the little sitting room, and looked at all the things there. The room was small and dark, with a square window. The window looked out onto the garden. My grandmother wasn't rich, but the room was clean and warm. A fire burned in the fireplace in winter, and I loved the moving flames.
Above the fireplace there was a shelf. My grandmother put her special things there, a big clock, a silver mirror, a bright blue teapot and two brown and white china dogs. The dogs looked down at me kindly. But my favourite thing in the room was the picture. It was on the wall in a corner near the fireplace. It was very dark there and I had to stand very near the picture, before I could see it clearly. It was like the room, small and square and brown, and I thought it was very old, like my grandmother. It was a picture of an old lady. She was wearing an old-fashioned red dress. She had a round, kind face, and she was wearing a little white hat on her head. In my imagination she was saying, 'Don't worry, Peter, I'm your friend, and I understand you.' When I was very small, I was happy when I saw the old lady's face. When I was older, about ten or eleven, I often visited my grandmother. Our house was quiet. My father was dead, and my mother had a little shop. She had to work there all day. She had to earn money for us both. I loved my grandmother and often talked to her about her life when she was young. One day I asked her about the picture, 'Granny, who is the lady in the picture? Was she in your family? She looks like you.' Grandmother smiled. 'No, Peter,' she said, 'I don't know her. The picture was your grandfather's and he got it from his father. Nobody knows anything about it. I don't think it's a very special picture, but I like it. I never feel alone, because the old lady is my friend. I talk to her sometimes—but don't tell anybody!' Those times with my grandmother were happy ones for me. We talked all the time, and I ate some of her special chocolate cakes. My motherland I didn't have much time together. She worked very hard. In the morning when I got up, I found my breakfast on the table. My mother was already working in the shop. In the evening, when I came home from school, we had our evening meal together. We talked a little about our day. After the meal I had to do my homework, and we both went to bed early. I was an only child. I had friends at school, but I didn't often ask them to come to my house because we lived outside the village. Most of the time I was alone. But I wasn't unhappy. I liked reading, and sometimes I listened to the big brown radio on the kitchen table. Then I could escape in my imagination from my boring, quiet life and travel round the world. I could climb mountains, visit Australia, and live with the Eskimos in Canada.
'When I leave school,' I told my grandmother, 'I'm going to sail round the world and make a lot of money. Then you and mother can have a good holiday.' Grandmother always smiled at these dreams.
When I was seventeen, my grandmother died. Suddenly there was nobody to talk to, nobody to listen to my exciting plans. I missed my best friend. For a long time my life was empty, and my mother missed her badly, too. We had to sell my grandmother's things. Two men came and took everything away. Just before they came, my mother said to me, 'Peter, you can take one thing from Granny's house. You can choose anything.' I went to the dark house, and looked round the little room. The dogs watched me from the shelf above the fireplace. Were they saying, 'Take us'? I loved the clock, and the beautiful blue teapot. But I had to take the little picture of the old lady, because when I looked at her, I thought of my grandmother. I took the picture carefully from the wall. It was small, but heavy, and the frame was made of wood, with old bits of gold on it. I carried the picture home and put it up on my wall. The old lady smiled down at me, and I felt she was happy with me. I didn't tell anybody but I felt that my grandmother was there and sometimes I talked to her about my problems and my plans.
The years after that went quickly. I left school and got a job in an office. It wasn't very interesting, but I was happy. Now I could give my mother some money. Then, suddenly, it was that terrible summer of 1939. The war began, and everywhere people had worried faces. One day I got a letter. I had to go to the Navy office the next day. That evening Mother and I sat quietly in the sitting room. She smiled at me. 'Be careful, Peter,' she said, 'and come back soon.' I put my hand on hers for a moment. 'Don't worry, Mother,' I said. 'I'm going to send you postcards from a lot of exciting places! But what about you? Don't work too hard!' Early the next morning she kissed me before she went to the shop. I didn't see her again for months. I liked my life in the Navy. After a few months I got a job as an officer on a big ship. Sometimes it was dangerous work, but it was also very exciting. The most interesting thing for me was travel. We travelled all over the world. We visited islands, cities and new countries, and the world got bigger and more exciting all the time. I often wrote letters and postcards to my mother. When we stopped at a port, I usually found a letter from her. 'Life here is hard for everybody,' she wrote, 'and I'm in the shop from 7 a.m. until 9 p.m. But we're lucky here. It's worse for the people in the cities. I often think about you, my dear Peter. I hope you're all right.' On the ship I had a very good friend, Frank. He came from Malta, and he often talked to me about his parents, his brothers, and all his cousins. He was a big, happy man. He often sang songs and played the guitar. Sometimes we sat quietly and talked for hours about the war and our plans for the future. One day our ship arrived in Valletta, the port of Malta. Frank was very happy. I went with him and visited his cousins. His uncle had a cafe in Sliema, near Valletta. He was a big, friendly man. 'Welcome, Peter,' he said. 'You are one of our family now, and you must see all of our beautiful island.' We all sat in the sun outside the cafe with our cold drinks and I was very happy. I looked at the blue sea and the busy people, and I forgot the war for a short time.
While we were sitting there, a young woman came towards us. When she saw Frank, she ran and kissed him. 'Frank!' she said. 'It's wonderful to see you!'
Frank kissed her. 'Maria, this is my friend Peter,' he said. He looked at me. 'Peter, this is my cousin, Maria.' She was wearing a red dress. It was the color of flames in the fire. She held out her hand to me. 'Peter,' she said, 'have a wonderful time in Malta.' She smiled, and we all smiled, because she was so beautiful. She sat down with us, and asked Frank a lot of questions about the Navy and the war. They talked, and I watched Maria — her dark hair, her eyes, the way she moved her hands when she was talking. I was in love.
From that moment Maria was the most important person in my life. We were together for ten days. We ate in little restaurants beside the sea. We listened to music in the clubs and bars. We walked over the island. We looked at the flowers, the horses and the people. Every day I learned more about her; and she had dreams for the future. 'I'm going to be a doctor, Peter,' she said, 'to help people. And I want to travel round the world.' I kissed her. 'When this war finishes,' I said, 'we're going to travel together.' We couldn't forget the war. After nine days I had to go back to my ship. On my last afternoon Frank drove us up to the hills near Luga, and Maria and I walked together for an hour. It was spring. The sun was shining, and the hills were bright with flowers. But we didn't see the colours round us. We sat quietly together.
Maria looked at me. Her face was angry. 'I hate war!' she said. 'Why do people fight, Peter? You don't want to fight, do you?' I held her hand. 'I don't want to — but I have to. But don't worry. I'm going to come back after the war. And then ...' I couldn't say any more. Maria said quietly, 'People change… Are we going to be different after the war?' 'Oh, Maria, I don't know,' I said, 'but I'm going to come back. We can always be together.' Maria didn't answer. I looked at her; her eyes were full of love. I thought about the eyes of the old lady in the picture. We didn't say anything after that. We just sat together and watched the sky and the sea. The next day I went back to my ship. For many months our ship was in the centre of the war. One terrible day Frank died, and a lot of other people on the ship. I was lucky — I didn't die, but I was in hospital for six months. In Malta life was difficult, too. A lot of people died there. I didn't hear from Maria. Perhaps she… but I couldn't think about that. I wanted to write to her, but in hospital I couldn't. Then I was afraid. The war finished, and I left the Navy. I lived with my mother in Cornwall, but I was not happy. One day Mother said, 'Peter, you must go back to Malta. You're thinking about Maria all the time, I know.' That night I couldn't sleep. I was thinking about Malta—about Maria. The next morning I knew. Mother was right. Only Maria was important in my life, and I had to find her again. I bought a boat ticket to Malta, and in a week I was in Valletta. When I arrived, it was very late. I couldn't visit her. I stayed in a hotel near the sea, and the next day I got a bus to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปภาพปรับปรุงมีการจัดระดับผู้อ่านระดับ 2 เจนนี่ Pearsonชุดบรรณาธิการ: Bernard Hartley และปีเตอร์ Viney รูปภาพเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเสมอ เมื่อเด็กน้อย มากกว่า 50 ปีที่ผ่านมา ไปเยี่ยมยายของฉันทุกวันอาทิตย์ บ้านอยู่ใกล้ทะเลมาก เราอาศัยอยู่ในเดิมหมู่บ้านชาวประมงในคอร์นวอล ในใต้ทางตะวันตกของอังกฤษ และเสียงของทะเลได้รอบเรา ยายของฉันและแม่กำลังพูด ฉันเสมอเดินรอบห้องนั่งเล่นเล็กน้อย และมองทุกสิ่งที่มี ห้องพักมีขนาดเล็ก และ มืด มีหน้าต่างสี่เหลี่ยม หน้าต่างที่มองออกสู่สวน ยายของฉันไม่รวย แต่ห้องพักสะอาด และอบอุ่น ไฟเผาในเตาไฟในฤดูหนาว และฉันรักเปลวไฟย้าย เหนือเตาไฟ มีชั้นวาง ยายของฉันทำสิ่งพิเศษของเธอมี นาฬิกาขนาดใหญ่ กระจกสีเงิน กาน้ำชาสีฟ้าสดใส และสองสีน้ำตาล และสีขาวจีนสุนัข สุนัขมองลงที่ผมกรุณา แต่สิ่งที่ชื่นชอบของฉันในห้อง รูปภาพ ก็บนผนังมุมใกล้เตาไฟ มันเป็นสีเข้มมากมี และผมยืนมากใกล้รูปภาพ จะสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน มันเป็นเหมือนห้อง ขนาดเล็ก และขนาด และสี น้ำตาล และฉันคิดว่า มันเก่ามาก เช่นยายของฉัน มันเป็นภาพที่มีหญิง เธอกำลังสวมใส่ชุดสีแดงทั้งตัว เธอมีใบหน้ากลม ประเภท และเธอสวมหมวกสีขาวเล็ก ๆ บนศีรษะของเธอ ในจินตนาการของฉัน เธอบอกว่า 'ไม่ต้อง กังวล ปีเตอร์ ฉันเพื่อนของคุณ และฉันเข้าใจคุณ' เมื่อผมเล็ก ๆ ผมมีความสุขเมื่อได้เห็นใบหน้าของหญิง เมื่อผมมีอายุมากกว่า เกี่ยวกับสิบหรือ 43 มักจะไปเยี่ยมยายของฉัน บ้านเราเงียบ พ่อตาย และแม่มีร้านค้าเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอได้ทำงานมีทุกวัน เธอก็จะได้รับเงินสำหรับเราทั้งสอง ผมรักยายของฉัน และมักจะพูดคุยกับเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอเมื่อตอนวัยเยาว์ วันหนึ่งฉันถามเธอเกี่ยวกับภาพ, ' ยาย ที่ผู้หญิงในภาพ เธออยู่ในครอบครัวของคุณ เธอดูเหมือนคุณ ' ยายยิ้ม 'ไม่ ปีเตอร์ เธอกล่าวว่า, ' ฉันไม่รู้เธอ รูปภาพของคุณปู่ และเขาได้รับจากบิดา ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับมัน ฉันไม่คิดว่า มันเป็นภาพที่พิเศษมาก แต่ฉันชอบ ไม่รู้สึกคนเดียว เพราะหญิงเป็นเพื่อนกัน ฉันคุยกับเธอบางครั้ง — แต่อย่าบอกใคร!' เวลากับยายของฉันมีความสุขที่ฉันได้ เราคุยกันตลอดเวลา และรับประทานเค้กช็อกโกแลตพิเศษบางอย่าง พรรคเพื่อแผ่นดินของฉันไม่มีเวลาด้วยกัน เธอทำงานหนักมาก ในตอนเช้าเมื่อผมขึ้น พบเช้าในตาราง แม่ของฉันแล้วทำงานในร้าน ในตอนเย็น เมื่อฉันมาบ้านจากโรงเรียน มีอาหารเย็นของเรากัน เราพูดคุยเล็กน้อยเกี่ยวกับวันของเรา หลังจากที่ ผมทำการบ้านของฉัน และเราทั้งสองไปนอนก่อน ผมเป็นเด็กเท่านั้น ผมมีเพื่อนที่โรงเรียน แต่ฉันไม่ได้มักจะขอให้มาที่บ้านของฉันได้เนื่องจากเราอาศัยอยู่นอกหมู่บ้าน ส่วนใหญ่เวลาผมคนเดียว แต่ฉันไม่ได้เศร้า ฉันชอบอ่านหนังสือ และบางครั้งผมฟังวิทยุสีน้ำตาลขนาดใหญ่บนโต๊ะอาหาร แล้ว ผมสามารถหนีในจินตนาการของฉันเบื่อ ชีวิตที่เงียบสงบ และการเดินทางรอบโลก ฉันสามารถปีนภูเขา เที่ยวออสเตรเลีย และอยู่กับ Eskimos แคนาดา 'เมื่อฉันออกจากโรงเรียน ฉันบอกว่า ยายของฉัน, ' ฉันจะแล่นเรือรอบโลก และทำให้เงินเป็นจำนวนมาก แล้วคุณและแม่ได้วันหยุดดี ' ยายยิ้มเสมอที่ความฝันเหล่านี้ เมื่อ seventeen ยายของฉันตาย ก็ไม่มีใครพูดคุยกับ ไม่มีใครฟังแผนของฉันตื่นเต้น ฉันพลาดเพื่อนที่ดีที่สุด ตลอดชีวิตว่างเปล่า และแม่พลาดเธอเลว เกินไป เราได้ขายสิ่งของยายของฉัน คนที่สองมา และเอาทุกอย่าง ก่อนจะมา แม่ของฉันว่า ฉัน, ' ปีเตอร์ คุณสามารถทำสิ่งหนึ่งจากบ้านของยาย คุณสามารถเลือกอะไรได้ " ผมไปบ้านมืด และมองรอบห้องน้อย สุนัขเฝ้าดูฉันจากหิ้งเหนือเตาไฟ ถูกพวกเขาบอกว่า 'มีเรา' ฉันรักนาฬิกา และกาน้ำชาสีฟ้าที่สวยงาม แต่ผมจะถ่ายภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหญิง เพราะเมื่อฉันมองเธอ ฉันคิดว่า ยายของฉัน ผมเอาภาพจากผนังอย่างระมัดระวัง ก็ขนาดเล็ก แต่หนัก และทำกรอบไม้ บิตเก่าของทองนั้น ทำรูปภาพบ้าน และวางมันบนผนังของฉัน หญิงยิ้มลงที่ฉัน และฉันรู้สึกว่า เธอมีความสุขกับฉัน ไม่ได้บอกใคร แต่ผมรู้สึกว่า ยายของฉันมี และบางครั้งฉันพูดกับเธอเกี่ยวกับปัญหาของฉันและแผนของฉัน The years after that went quickly. I left school and got a job in an office. It wasn't very interesting, but I was happy. Now I could give my mother some money. Then, suddenly, it was that terrible summer of 1939. The war began, and everywhere people had worried faces. One day I got a letter. I had to go to the Navy office the next day. That evening Mother and I sat quietly in the sitting room. She smiled at me. 'Be careful, Peter,' she said, 'and come back soon.' I put my hand on hers for a moment. 'Don't worry, Mother,' I said. 'I'm going to send you postcards from a lot of exciting places! But what about you? Don't work too hard!' Early the next morning she kissed me before she went to the shop. I didn't see her again for months. I liked my life in the Navy. After a few months I got a job as an officer on a big ship. Sometimes it was dangerous work, but it was also very exciting. The most interesting thing for me was travel. We travelled all over the world. We visited islands, cities and new countries, and the world got bigger and more exciting all the time. I often wrote letters and postcards to my mother. When we stopped at a port, I usually found a letter from her. 'Life here is hard for everybody,' she wrote, 'and I'm in the shop from 7 a.m. until 9 p.m. But we're lucky here. It's worse for the people in the cities. I often think about you, my dear Peter. I hope you're all right.' On the ship I had a very good friend, Frank. He came from Malta, and he often talked to me about his parents, his brothers, and all his cousins. He was a big, happy man. He often sang songs and played the guitar. Sometimes we sat quietly and talked for hours about the war and our plans for the future. One day our ship arrived in Valletta, the port of Malta. Frank was very happy. I went with him and visited his cousins. His uncle had a cafe in Sliema, near Valletta. He was a big, friendly man. 'Welcome, Peter,' he said. 'You are one of our family now, and you must see all of our beautiful island.' We all sat in the sun outside the cafe with our cold drinks and I was very happy. I looked at the blue sea and the busy people, and I forgot the war for a short time. ในขณะที่เรานั่งมี สาวมาต่อเรา เมื่อเธอเห็นแฟรงค์ เธอวิ่ง และรั้งเขา 'ตรงไปตรงมา ' เธอบอกว่า 'มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมคุณ'Frank รั้งเธอ 'มาเรีย นี่คือเพื่อนปีเตอร์ เขากล่าวว่า เขามองที่ฉัน 'ปีเตอร์ นี้เป็นญาติของฉัน มาเรีย' เธอกำลังสวมใส่ชุดสีแดง สีของเปลวไฟในไฟได้ เธอจัดออกมือของเธอกับฉัน 'ปีเตอร์ เธอกล่าวว่า 'ได้เวลาอัศจรรย์ในมอลตา' เธอยิ้ม และเราทุกคน ยิ้ม เพราะเธอสวยงามมาก เธอนั่งลงกับเรา และถามแฟรงค์ถามมากมายเกี่ยวกับกองทัพเรือและสงคราม พูด และเฝ้าดูมาเรีย — ผมเข้ม ตาของเธอ เธอย้ายมือของเธอเมื่อเธอพูดแบบนี้ ผมรัก จากขณะที่ มาเรียเป็นคนสำคัญในชีวิตของฉัน เรามีด้วยกัน 10 วัน เรากินในร้านอาหารเล็ก ๆ ริมทะเล เราฟังเพลงในคลับและบาร์ เราเดินทั่วเกาะ เรามองที่ดอกไม้ ม้า และคน ทุกวันฉันได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอ และเธอมีความฝันในอนาคต ' ฉันจะเป็น หมอ ปีเตอร์ เธอกล่าวว่า, ' เพื่อช่วยคน และต้องการเดินทางรอบโลก " ฉันรั้งเธอ 'เมื่อสงครามนี้เสร็จสิ้น ผมพูด "เรากำลังจะเดินทางกัน ' เราไม่สามารถลืมสงคราม หลังจากวันที่ 9 ผมจะกลับไปที่เรือ ในครั้งสุดท้าย แฟรงค์ยามบ่ายขับรถเราถึงเนินเขาใกล้ Luga และมาเรียและเดินร่วมชั่วโมง มันเป็นฤดูใบไม้ผลิ ดวงอาทิตย์ส่องแสง และเนินเขามีสดใส ด้วยดอกไม้ แต่เราไม่เห็นสีรอบเรา เรานั่งกันเงียบ ๆMaria looked at me. Her face was angry. 'I hate war!' she said. 'Why do people fight, Peter? You don't want to fight, do you?' I held her hand. 'I don't want to — but I have to. But don't worry. I'm going to come back after the war. And then ...' I couldn't say any more. Maria said quietly, 'People change… Are we going to be different after the war?' 'Oh, Maria, I don't know,' I said, 'but I'm going to come back. We can always be together.' Maria didn't answer. I looked at her; her eyes were full of love. I thought about the eyes of the old lady in the picture. We didn't say anything after that. We just sat together and watched the sky and the sea. The next day I went back to my ship. For many months our ship was in the centre of the war. One terrible day Frank died, and a lot of other people on the ship. I was lucky — I didn't die, but I was in hospital for six months. In Malta life was difficult, too. A lot of people died there. I didn't hear from Maria. Perhaps she… but I couldn't think about that. I wanted to write to her, but in hospital I couldn't. Then I was afraid. The war finished, and I left the Navy. I lived with my mother in Cornwall, but I was not happy. One day Mother said, 'Peter, you must go back to Malta. You're thinking about Maria all the time, I know.' That night I couldn't sleep. I was thinking about Malta—about Maria. The next morning I knew. Mother was right. Only Maria was important in my life, and I had to find her again. I bought a boat ticket to Malta, and in a week I was in Valletta. When I arrived, it was very late. I couldn't visit her. I stayed in a hotel near the sea, and the next day I got a bus to

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาพความคล่องตัวเกรดอ่านระดับ2 เจนนี่เพียร์สันซีรีส์บรรณาธิการ: เบอร์นาร์ดฮาร์ทลี่และปีเตอร์ Viney ภาพก็มักจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของฉัน เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ มากกว่าห้าสิบปีที่ผ่านมาผมไปเยี่ยมคุณยายของฉันในวันอาทิตย์ บ้านของเธอเป็นอย่างมากใกล้ทะเล เราอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงเก่าในคอร์นวอลล์ในทิศตะวันตกเฉียงใต้ของอังกฤษและเสียงของทะเลได้ตลอดทั้งเรา. ในขณะที่คุณยายของฉันและแม่ของฉันพูดฉันมักจะเดินรอบห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ และมองไปที่ ทุกสิ่งที่มี ห้องพักมีขนาดเล็กและความมืดที่มีตารางหน้าต่าง หน้าต่างมองออกไปยังสวน คุณยายของฉันไม่ได้รวย แต่ห้องพักสะอาดและอบอุ่น ไฟเผาไหม้ในเตาผิงในฤดูหนาวและฉันรักเปลวไฟย้าย. เหนือเตาผิงมีการเก็บรักษา ยายของฉันนำสิ่งพิเศษของเธอมีนาฬิกาขนาดใหญ่, กระจกสีเงิน, กาน้ำชาสีฟ้าสดใสและสุนัขสองประเทศจีนสีน้ำตาลและสีขาว สุนัขที่มองลงมาที่ฉันกรุณา แต่สิ่งที่ผมชื่นชอบในห้องพักเป็นภาพ มันเป็นบนผนังในมุมใกล้เตาผิง มันมืดมากมีและฉันต้องยืนใกล้มากภาพก่อนที่ฉันจะได้เห็นอย่างชัดเจน มันเป็นเหมือนห้องที่มีขนาดเล็กและตารางและสีน้ำตาลและผมคิดว่ามันเป็นที่เก่าแก่มากเช่นเดียวกับคุณยายของฉัน มันเป็นภาพของหญิงชรา เธอเป็นคนที่สวมชุดสีแดงที่ล้าสมัย เธอมีรอบใบหน้าชนิดและเธอก็สวมหมวกสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ บนศีรษะของเธอ ในจินตนาการของฉันที่เธอกำลังพูดว่า 'ไม่ต้องกังวลปีเตอร์ฉันเพื่อนของคุณและผมเข้าใจว่าคุณ. เมื่อฉันมีขนาดเล็กมากฉันมีความสุขเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงชรา เมื่อตอนที่ผมอายุประมาณสิบหรือสิบเอ็ดผมมักจะไปเยี่ยมคุณยายของฉัน บ้านของเราเป็นที่เงียบสงบ พ่อของฉันตายและแม่ของฉันมีร้านเล็ก ๆ เธอต้องทำงานที่นั่นตลอดทั้งวัน เธอต้องได้รับเงินสำหรับเราทั้งสอง ฉันรักคุณยายของฉันและมักจะพูดคุยกับเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอเมื่อเธอยังเป็นเด็ก วันหนึ่งผมถามเธอเกี่ยวกับภาพ 'ยายที่เป็นผู้หญิงในภาพหรือไม่ เธออยู่ในครอบครัวของคุณ เธอดูเหมือนว่าคุณ. ยายยิ้ม ไม่มีปีเตอร์ 'เธอกล่าวว่า "ฉันไม่รู้จักเธอ ภาพเป็นปู่ของคุณและเขาได้รับมันจากพ่อของเขา ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับมัน ฉันไม่คิดว่ามันเป็นภาพที่พิเศษมาก แต่ผมชอบมัน ฉันไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวเพราะหญิงชราคือเพื่อนของฉัน ผมพูดคุยกับเธอบางครั้ง แต่ไม่ได้บอกใคร! ครั้งผู้ที่มีคุณยายของฉันเป็นคนที่มีความสุขสำหรับผม เราพูดคุยกันตลอดเวลาและฉันกินบางส่วนของเค้กช็อคโกแลตพิเศษของเธอ มาตุภูมิของฉันฉันไม่ได้มีเวลามากด้วยกัน เธอทำงานหนักมาก ในตอนเช้าเมื่อฉันตื่นผมพบว่าอาหารเช้าของฉันบนโต๊ะ แม่ของฉันได้แล้วทำงานในร้าน ในตอนเย็นเมื่อฉันกลับมาจากโรงเรียนเรามีอาหารเย็นของเราด้วยกัน เราได้พูดคุยเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวันของเรา หลังรับประทานอาหารที่ผมต้องทำบ้านของฉันและเราทั้งสองเดินเข้านอน แต่หัวค่ำ ผมเป็นลูกคนเดียว ผมมีเพื่อนที่โรงเรียน แต่ผมไม่ได้มักจะขอให้พวกเขามาที่บ้านของฉันเพราะเราอาศัยอยู่นอกหมู่บ้าน ส่วนใหญ่เวลาที่ผมเป็นคนเดียว แต่ผมก็ไม่ได้มีความสุข ผมชอบอ่านและบางครั้งผมฟังวิทยุสีน้ำตาลขนาดใหญ่บนโต๊ะในครัว จากนั้นฉันก็สามารถหลบหนีในจินตนาการของฉันจากที่น่าเบื่อของฉันชีวิตที่เงียบสงบและการเดินทางรอบโลก ฉันจะปีนภูเขาแวะออสเตรเลียและอยู่กับเอสกิโมในประเทศแคนาดา. 'เมื่อผมออกจากโรงเรียน "ผมบอกคุณยายของฉัน' ฉันจะแล่นเรือรอบโลกและทำให้เงินเป็นจำนวนมาก จากนั้นคุณแม่สามารถมีวันหยุดที่ดี. ยายมักจะยิ้มให้ความฝันเหล่านี้. เมื่อผมอายุสิบเจ็ดยายของฉันเสียชีวิต ทันใดนั้นไม่มีใครจะพูดคุยกับใครที่จะรับฟังแผนการที่น่าตื่นเต้นของฉัน ฉันพลาดเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เป็นเวลานานชีวิตของฉันเป็นที่ว่างเปล่าและแม่ของฉันคิดถึงเธอดีเกินไป เราต้องขายสิ่งที่ยายของฉัน ชายสองคนเดินเข้ามาและเอาทุกอย่างออกไป ก่อนที่พวกเขามาแม่ของฉันบอกกับผมว่า 'ปีเตอร์คุณสามารถใช้สิ่งหนึ่งที่มาจากบ้านของยาย คุณสามารถเลือกอะไร. ผมไปบ้านที่มืดและมองรอบห้องเล็ก ๆ สุนัขเฝ้าดูฉันจากหิ้งเหนือเตาผิง พวกเขาพูดว่า 'เราใช้'? ฉันรักนาฬิกาและกาน้ำชาสีฟ้าที่สวยงาม แต่ผมต้องใช้ภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหญิงชราเพราะเมื่อผมมองไปที่เธอฉันคิดว่าคุณยายของฉัน ผมเอาภาพอย่างระมัดระวังจากผนัง มันเป็นขนาดเล็ก แต่หนักและกรอบที่ทำจากไม้กับบิตเก่าทองกับมัน ผมดำเนินการภาพบ้านและใส่มันขึ้นบนผนังของฉัน หญิงชรายิ้มลงที่ฉันและฉันรู้สึกว่าเธอมีความสุขกับฉัน ผมไม่ได้บอกใคร แต่ฉันรู้สึกว่าคุณยายของฉันอยู่ที่นั่นและบางครั้งผมได้พูดคุยกับเธอเกี่ยวกับปัญหาของฉันและแผนของฉัน. ปีที่ผ่านมาหลังจากที่ไปได้อย่างรวดเร็ว ผมออกจากโรงเรียนและได้งานในสำนักงาน มันไม่ได้น่าสนใจมาก แต่ฉันมีความสุข ตอนนี้ผมจะให้แม่ของฉันเงิน แล้วก็มันเป็นฤดูร้อนปี 1939 ที่น่ากลัวของสงครามเริ่มต้นและทุกคนที่มีใบหน้ากังวล วันหนึ่งผมได้รับจดหมาย ผมต้องไปที่สำนักงานของกองทัพเรือในวันถัดไป แม่และเย็นวันนั้นผมนั่งเงียบ ๆ ในห้องนั่งเล่น เธอยิ้มมาที่ผม 'ระวังปีเตอร์' เธอกล่าวว่า 'และกลับมาเร็ว ๆ นี้. ฉันใส่มือของฉันเกี่ยวกับเธอสักครู่ 'ไม่ต้องกังวลแม่' ฉันกล่าวว่า 'ฉันจะส่งโปสการ์ดจากหลายสถานที่ที่น่าตื่นเต้น! แต่สิ่งที่เกี่ยวกับคุณ? ไม่ทำงานหนักเกินไป! เช้าวันรุ่งขึ้นเธอจูบฉันก่อนที่เธอจะเดินไปที่ร้าน ฉันไม่เห็นเธออีกครั้งเป็นเวลาหลายเดือน ฉันชอบชีวิตของฉันในกองทัพเรือ หลังจากไม่กี่เดือนผมได้งานเป็นเจ้าหน้าที่บนเรือขนาดใหญ่ บางครั้งก็เป็นงานที่อันตราย แต่มันก็เป็นที่น่าตื่นเต้นมาก สิ่งที่น่าสนใจมากที่สุดสำหรับฉันคือการเดินทาง เราเดินทางไปทั่วโลก เราเข้าเยี่ยมชมเกาะเมืองและประเทศใหม่และโลกมีขนาดใหญ่และน่าตื่นเต้นมากขึ้นตลอดเวลา ผมมักจะเขียนจดหมายและโปสการ์ดกับแม่ของฉัน เมื่อเราหยุดที่พอร์ตผมมักจะพบจดหมายจากเธอ ชีวิตที่นี่เป็นเรื่องยากสำหรับทุกคน "เธอเขียน 'และผมอยู่ในร้านตั้งแต่ 7 โมงเช้าจนถึง 09:00 แต่เราโชคดีที่นี่ มันเลวร้ายยิ่งสำหรับคนที่อยู่ในเมืองนั้น ฉันมักจะคิดเกี่ยวกับคุณที่รักของฉันปีเตอร์ ฉันหวังว่าคุณสิทธิทั้งหมด. บนเรือผมมีเพื่อนที่ดีมากแฟรงก์ เขามาจากมอลตาและเขามักจะพูดคุยกับผมเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขาพี่น้องของเขาและญาติของเขาทั้งหมด เขาเป็นใหญ่คนมีความสุข เขามักจะร้องเพลงและเล่นกีต้าร์ บางครั้งเรานั่งเงียบ ๆ และพูดคุยสำหรับชั่วโมงเกี่ยวกับสงครามและแผนการของเราในอนาคต วันหนึ่งเรือของเรามาถึงในวัลเลตตา, พอร์ตมอลตา แฟรงก์มีความสุขมาก ผมไปกับเขาและไปเยี่ยมญาติของเขา ลุงของเขามีร้านกาแฟใน Sliema ใกล้วัลเลตตา เขาเป็นใหญ่คนที่เป็นมิตร 'ยินดีต้อนรับคุณ, ปีเตอร์' เขากล่าวว่า 'คุณเป็นหนึ่งในครอบครัวของเราในขณะนี้และคุณต้องดูทั้งหมดของเกาะที่สวยงามของเรา. เราทุกคนนั่งอยู่ในดวงอาทิตย์ที่อยู่ด้านนอกร้านกาแฟด้วยเครื่องดื่มเย็นของเราและผมมีความสุขมาก ผมมองไปที่น้ำทะเลสีฟ้าและคนไม่ว่างและฉันลืมสงครามในช่วงเวลาสั้น ๆ . ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ที่นั่นหญิงสาวที่มาต่อเรา เมื่อเธอเห็นแฟรงก์เธอวิ่งและจูบเขา 'แฟรงก์! เธอพูด. 'มันยอดเยี่ยมที่จะเห็นคุณ!' แฟรงก์จูบเธอ 'มาเรียนี้เป็นเพื่อนของฉันปีเตอร์ "เขากล่าวว่า เขามองมาที่ฉัน. 'ปีเตอร์นี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันมาเรีย. เธอเป็นคนที่ใส่ชุดสีแดง มันเป็นสีของเปลวไฟในกองไฟ เธอยื่นออกมามือของเธอกับฉัน 'ปีเตอร์' เธอกล่าวว่า 'มีช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมในมอลตา. เธอยิ้มและเราทุกคนยิ้มเพราะเธอสวยมาก เธอนั่งลงกับเราและแฟรงก์ถามคำถามจำนวนมากเกี่ยวกับเรือและสงคราม พวกเขาพูดคุยและผมดูมาเรีย - ผมสีเข้มของเธอดวงตาของเธอในแบบที่เธอย้ายไปอยู่ในมือของเธอเมื่อเธอได้พูดคุย ผมอยู่ในความรัก. จากช่วงเวลาที่มาเรียเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน เราอยู่ด้วยกันมาสิบวัน เรากินในร้านอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ริมทะเล เราฟังเพลงในคลับและบาร์ เราเดินไปทั่วเกาะ เรามองที่ดอกไม้ม้าและผู้คน ทุกวันผมได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอ และเธอมีความฝันในอนาคต 'ฉันจะเป็นหมอปีเตอร์' เธอกล่าวว่าจะช่วยให้คน และผมต้องการที่จะเดินทางรอบโลก. ฉันจูบเธอ เมื่อเสร็จสิ้นสงครามครั้งนี้ 'ผมพูดว่า' เรากำลังจะเดินทางไปด้วยกัน. เราไม่สามารถลืมสงคราม หลังจากเก้าวันฉันได้ไปกลับไปที่เรือของฉัน ในบ่ายวันสุดท้ายของแฟรงก์ขับรถเราขึ้นไปบนเนินเขาใกล้ Luga และมาเรียและผมเดินด้วยกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง มันเป็นฤดูใบไม้ผลิ ดวงอาทิตย์ส่องแสงและเนินเขามีความสดใสด้วยดอกไม้ แต่เราไม่ได้เห็นสีรอบเรา เรานั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ ด้วยกัน. มาเรียมองมาที่ฉัน ใบหน้าของเธอก็โกรธ 'ฉันเกลียดสงคราม!' เธอพูด. ทำไมคนที่ต่อสู้กับปีเตอร์? คุณไม่ต้องการที่จะต่อสู้กับคุณ? ' ผมจับมือของเธอ "ผมไม่ต้องการที่จะ - แต่ฉันต้อง แต่ไม่ต้องกังวล ฉันจะกลับมาหลังสงคราม และแล้ว ... ฉันจะไม่พูดใด ๆ เพิ่มเติม มาเรียกล่าวอย่างเงียบ ๆ 'คนเปลี่ยน ... พวกเราจะไปได้ที่แตกต่างกันหลังสงคราม? 'โอ้มาเรียผมไม่ทราบว่าผมพูดว่า' แต่ฉันจะกลับมา เรามักจะสามารถอยู่ด้วยกัน. มาเรียไม่ได้ตอบ ผมมองไปที่เธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรัก ฉันคิดเกี่ยวกับสายตาของหญิงชราในภาพ เราไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น เราก็นั่งอยู่ด้วยกันและดูท้องฟ้าและทะเล วันรุ่งขึ้นผมก็กลับไปที่เรือของฉัน สำหรับหลาย ๆ เดือนที่เรือของเราคือในใจกลางของสงคราม วันหนึ่งที่น่ากลัวแฟรงก์เสียชีวิตและผู้คนจำนวนมากอื่น ๆ บนเรือ ผมโชคดี - ฉันไม่ตาย แต่ผมอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหกเดือน ในชีวิตของมอลตาเป็นเรื่องยากเกินไป ผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตที่นั่น ฉันไม่ได้ยินจากมาเรีย บางทีเธอ ... แต่ฉันไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ผมอยากจะเขียนถึงเธอ แต่ในโรงพยาบาลผมไม่สามารถ จากนั้นผมก็กลัว สงครามเสร็จแล้วและผมออกจากกองทัพเรือ ผมอาศัยอยู่กับแม่ของฉันในคอร์นวอลล์ แต่ผมก็ไม่มีความสุข วันหนึ่งแม่พูดว่า 'ปีเตอร์คุณต้องกลับไปมอลตา คุณกำลังคิดเกี่ยวกับมาเรียตลอดเวลาฉันรู้ว่า. คืนนั้นผมนอนไม่หลับ ฉันคิดเกี่ยวกับมอลตาเกี่ยวกับมาเรีย เช้าวันรุ่งขึ้นผมรู้ว่า แม่ที่ถูกต้อง มาเรียเท่านั้นที่มีความสำคัญในชีวิตของฉันและฉันได้ไปหาเธออีกครั้ง ฉันซื้อตั๋วเรือไปยังมอลตาและในสัปดาห์ที่ผมอยู่ในวัลเลตตา เมื่อฉันมาถึงมันก็สายมาก ฉันไม่สามารถไปเยี่ยมเธอ ฉันมาพักในโรงแรมใกล้ทะเลและในวันรุ่งขึ้นผมได้รับรถบัสไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาพ

ผู้อ่านปรับปรุงคะแนนระดับ 2 เจนนี่เพียร์สัน
ชุดบรรณาธิการ : เบอร์นาร์ด ฮาร์ทลี่ย์ และ ปีเตอร์ ไวนีย์
ภาพเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของฉัน ตอนฉันเป็นเด็ก กว่าห้าสิบปีที่ผ่านมา ฉันไปเยี่ยมยาย วันอาทิตย์ บ้านเธออยู่ใกล้ทะเล เราอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเก่าตกปลาในคอร์นวอลล์ ในภาคใต้ - ตะวันตกของประเทศอังกฤษ และเสียงของทะเลทั้งหมดรอบเรา
ในขณะที่ยายและแม่คุยกัน ผมมักจะเดินไปรอบๆห้องนั่งเล่น และมองไปที่สิ่งที่มี ห้องนั้นเล็กและมืดกับหน้าต่างสี่เหลี่ยม หน้าต่างมองออกไปที่สวน คุณย่าผมไม่ได้รวย แต่ห้องสะอาด และอบอุ่น ไฟเผาในเตาผิงในฤดูหนาว และฉันรักเปลวไฟย้าย .
เหนือบนเตาผิง มีชั้นวางของยายฉันใส่สิ่งที่พิเศษของเธอ มีนาฬิกาใหญ่ กระจกเงิน กาน้ำชา สีฟ้าสดใส และสอง สีน้ำตาล และสีขาวหมาจีน หมาก้มลงมองฉันอย่างอ่อนโยน แต่สิ่งที่ชื่นชอบของฉันในห้องภาพ มันคือบนผนังในมุมใกล้เตาผิง มันมืดมากแล้ว ผมต้องยืนใกล้มาก ภาพ ก่อนที่ผมจะเห็นมันอย่างชัดเจน มันเป็นเหมือนห้องขนาดเล็กและสี่เหลี่ยม และน้ำตาล , และฉันคิดว่ามันเก่ามาก เหมือนคุณย่าของฉัน มันเป็นรูปของหญิงชรา . . . เธอใส่ชุดสีแดงแบบดั้งเดิม เธอมีรอบใบหน้าที่อ่อนโยน เธอสวมหมวกสีขาวเล็ก ๆบนศีรษะของเธอ ในจินตนาการของฉัน เธอกำลังบอกว่า ' ไม่ต้องห่วง ปีเตอร์ ผมเป็นเพื่อนคุณ และเข้าใจคุณ เมื่อฉันมีขนาดเล็กมาก ฉันมีความสุขเมื่อเห็นหน้าหญิงชรา .เมื่อผมอายุประมาณสิบหรือสิบเอ็ด ผมมักจะไปเยี่ยมคุณยาย บ้านเราเงียบ พ่อฉันตายแล้ว และแม่ของฉันมีร้านค้าเล็ก ๆน้อย ๆ เธอทำงานที่นั่นทุกวัน เธอจะได้รับเงินสำหรับเราทั้งคู่ ผมรักยาย และมักจะพูดกับเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอเมื่อเธอยังเด็ก วันหนึ่งฉันถามเธอเกี่ยวกับภาพ ' ยาย ใครคือผู้หญิงในรูปเนี่ย เธออยู่ในครอบครัวของคุณหรือไม่เธอเหมือนคุณ ' ' ย่ายิ้ม ไม่ , ปีเตอร์ , ' เธอกล่าวว่า ' ผมไม่รู้จักเธอ ภาพปู่ของเธอและเขาได้มาจากพ่อของเขา ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับมัน ผมไม่คิดว่า มันเป็นภาพที่พิเศษมาก แต่ผมชอบมัน ผมเคยรู้สึกโดดเดี่ยว เพราะยายแก่เพื่อนของฉัน ฉันคุยกับเขาบ้าง แต่ไม่ได้บอกใคร' เวลาเหล่านั้นกับยายฉันมีความสุขสำหรับฉัน เราคุยกันตลอดเวลา และฉันกินเค้กพิเศษของเธอ ช็อกโกแลต บ้านเกิดของฉันฉันไม่ได้มีเวลามากด้วยกัน เธอทำงานหนักมาก ในตอนเช้าเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันพบอาหารเช้าบนโต๊ะ แม่ผมก็ทำงานอยู่ในร้าน ในตอนเย็น เมื่อผมกลับมาจากโรงเรียน เราก็กินข้าวเย็นด้วยกันเล็ก ๆน้อย ๆเกี่ยวกับ วัน ของเรา ที่เราได้คุยกัน หลังทานอาหารเสร็จ ฉันต้องทำการบ้าน และเราต่างก็เข้านอนเร็ว ผมเป็นลูกคนเดียว ฉันมีเพื่อนที่โรงเรียน แต่ไม่ได้มักจะให้มาที่บ้าน เพราะเราอยู่ข้างนอกบ้าน ส่วนใหญ่ของเวลาที่ฉันอยู่เพียงลำพัง แต่ผมไม่ได้ไม่มีความสุข ผมชอบอ่าน และบางครั้งฉันฟังวิทยุสีน้ำตาลขนาดใหญ่บนโต๊ะในครัวแล้วฉันก็จะหนีในจินตนาการของผมจากน่าเบื่อ ชีวิตที่เงียบสงบ และเดินทางรอบโลก ฉันสามารถปีนภูเขา ไปออสเตรเลีย และอาศัยอยู่กับชาวเอสกิโมในแคนาดา
เมื่อฉันไปโรงเรียน ฉันบอกยายของฉัน , ฉันจะแล่นเรือรอบโลกและทำให้เงินเป็นจำนวนมาก จากนั้น คุณแม่สามารถมีวันหยุดดี คุณยายมักจะยิ้มให้ความฝันเหล่านี้ .
ตอนที่ข้าอายุได้สิบเจ็ดคุณยายของฉันตาย ก็ไม่มีใครพูด ไม่มีใครฟังแผนการที่น่าตื่นเต้นของฉัน ผมคิดถึงเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน นานชีวิตของฉันว่างเปล่าและแม่ก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน เราต้องขายสิ่งที่ยายของฉัน ผู้ชาย 2 คนมาเอาทุกอย่างไป ก่อนที่พวกเขาจะมา แม่บอกว่า " ปีเตอร์ คุณสามารถใช้สิ่งหนึ่งจากบ้านคุณยาย . คุณจะเลือกอะไร