The influence which Aristotle's mor

The influence which Aristotle's moral and political theories
have had in later ages has followed a tortuous path determined
largely by the fact that Aristotle's cautious discrimination of
the practical sciences from the arts and the theoretic sciences is
rarely part of the influence he exercises, but instead some of the
broad analogies-criticized by Aristotle in the doctrines of Socrates
and Plato-by which doing is reduced to knowing and both
are identified with making, have controlled the interpretation
of Aristotle's doctrines. The influence of the Aristotelian ethics
has been limited largely to the repetition in uncongenial contexts,
usually traceable to Platonic sources, of his wise sayings
concerning the virtues, choice, deliberation, free-will, friendship,
prudence, wisdom, pleasure, happiness. Much of the language
in which ethics and moral problems are discussed still
bears an Aristotelian impress, but the particularity which his
constant insistence on choice and the efficient causes of action
brought to his words has been lost in the generality which has
come into ethics by emphasis on forms, actions, and ends. During
the Christian Middle Ages the ethics of Aristotle was introduced
into a moral theory built on eternal goods and divine
love which were often described in terms borrowed from Plato.
Eternal goods have not been without defenders even since the
Renaissance, but moral questions have been treated largely by
reference to the functions of the mind or the directions of actions
or the meanings of words, and inquiry has seldom returned
to habits which are relative to passions and subject to
rational formulation. In the place of a subsistent good, moral
problems have been referred for a time to reason, moral sense,
common sense, intuition, or some like power supposed to be
possessed by all men, until in more recent times a like generality
was achieved by actions subject uniformly to some pragmatic
test or by terms like "good" or "value" supposed to extend in
single or comparable meanings in all their applications.
The political theory of Aristotle has been continued and extended
in like dismembermenta, nd the analogiesu sed by Aristotle
have been adapted, as in the case of ethics, to reformulate
politics now as an art, now as a physical science. Such transformations
are easily accomplished by removing the controlling
influence exercised by final causes and the ends of the good life
in his analysis of politics, for their place is then taken by political
formsa nd laws which are imbedded,i n appropriateP latonic
fashion, in the nature of things, by the interests and intentions
of individuals or groups, by power and agreements, by rights
and duties, or by technical knowledge and competence. Inquiry
into the bases of justice in "natural justice," particularly as
continued by Stoics and Neo-Platonists, supplied the pattern
according to which political theory turned, in Roman law and
Christian theology, from the investigation of changing condtions to reiteration of the influence, rarely particularized, of
"natural law,"58 and the doctrine of natural law itself suggests
the modes of analysis, much practiced since the Middle Ages,
by which political problems are resolved by the unique determinations
of Reason or Will. Aristotle's vocabulary and distinctions,
the formal organizations of the study of politics and
of the institutions studied in it, have contributed recurrent
terms to the long literature of utopian projected states, to the
scientific discussiono f politics, to the pamphleteeringp reparation
for governments, and even to the language in which laws
and constitutions have been written and interpreted: thus, to
mention only the most obvious cases, the formal distinction of
the parts of a constitution has furnished, by way of Montesquieu,
the practical precept of the division of powers, and Aristotle's
manner of differentiating six states has become, more
than any other classificationo f states, part of political language.
In general, however, the effect of this formalizing of Aristotle's
terminology and theory may be seen in the tendency of the
two end-terms of his dialectic, the individual and the state,
which are determined in endless ways each relative to the other,
to become absolute in such fashion that all political problems
may be treated as instances of the opposition of rights and
duties, or even of Individualism and the Common Good. Even
more subtle and pervasive, however, has been the tendency of
Absolute Goods, when long established in discussion, to be
translated, with little effort or consequence, into the actions or intentions which are turned to them; when philosophers have
tired of formal causes, entitized as eternal beings, they have
sought solace, if not a different analysis, in efficient causes,
finding the common good in some manifestation of a common
will, or accounting for political organizations, which had been
called "natural," as conventional associations established by social contracts. This tendency repeats the fate which has befallen
Aristotle's physical theory, for in politics as in physics
all four of the Aristotelian causes have been reduced to efficient
causes-contracts and covenants have been advanced as efficient
causes to account for the pursuit of the "common good,"
the division of powers has been made the efficient cause of the
persistence of states, not the form of their organization-and
the tendency reached its completion at the close of the Middle
Ages, when Aristotle's political theory was no longer fitted in a
scheme dominated by "eternal law," in the first and most influential
of modern political theories, that of Machiavelli, which
is based almost exclusively on considerations, derived from
Aristotle's treatment of efficient causes in the Politics and of
persuasioni n the Rhetorico, f means by which to move or maintain
a state.
The influence and continuation of the method of Aristotle's
political theory must be sought in other regions than those
covered in later political and ethical speculation, for in the
philosophiesw hichh ave abandonedt he distinctionb etweent heoretic
and practical sciences, the method of the practical sciences
may be found, universalized and extended to any subject,
or even to all subjects. In pragmatisms, functionalisms,
operationalisms, instrumentalists, and positivisms, some vestiges
of the dialectic of morality-with its emphasis on agents
and outcomes,i ts concernw ith organici nterrelationsi, ts limitation
of perspective to relative and proximate causal influencessurvive
and have been made to disguise the uncongenial speculations
of metaphysics by supplying first principles which seem
to be based wholly on the confidence we can have in things
made or modified by man.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อิทธิพลซึ่งอริสโตเติลของทางศีลธรรม และการเมืองทฤษฎีมีในยุคหลังมีตามเส้นเงี้ยวที่กำหนดเป็นความจริงที่ว่า อริสโตเติลของระมัดระวังเลือกปฏิบัติของศาสตร์ปฏิบัติจากศิลปะและวิทยาศาสตร์ theoreticส่วนหนึ่งไม่ค่อยมีอิทธิพลที่เขาออกกำลังกาย แทนแต่บางกว้าง analogies-วิจารณ์อาริสโตเติลในหลักคำสอนของโสกราตีสเพลโตและ - โดยทำการลดการรู้ทั้งสองกำหนดทำ มีควบคุมการตีความของที่อยู่ของอาริสโตเติล อิทธิพลของจริยธรรม Aristotelianถูกจำกัดส่วนใหญ่จะซ้ำในบริบท uncongenialมักจะบังคับให้ Platonic แหล่ง คำพูดของเขาฉลาดเกี่ยวกับคุณธรรม ทางเลือก สุขุม จะฟรี มิตรภาพความรอบคอบ ปัญญา ความสุข ความสุข มากภาษาในปัญหาทางศีลธรรมและจริยธรรมที่จะกล่าวถึงยังหมีมีใจ Aristotelian แต่การ particularity ที่เขาinsistence คงที่เลือกและทำให้ประสิทธิภาพของการดำเนินการถึงคำพูดของเขาได้หายไปใน generality ซึ่งมีมาจริยธรรม โดยเน้นรูปแบบ การกระทำ และสิ้นสุด ในระหว่างการยุคกลางคริสต์จริยธรรมของอาริสโตเติลได้นำเป็นทฤษฎีคุณธรรมเน้นสินค้านิรันดร์ และพระความรักที่มักจะถูกอธิบายในแง่ที่ยืมมาจากเพลโตสินค้านิรันดร์ไม่ได้ โดยไม่มีกองหลังได้เนื่องจากการถามเรเนซองส์ แต่คุณธรรมได้รับการรักษาโดยส่วนใหญ่การอ้างอิงฟังก์ชันของความคิดหรือทิศทางของการดำเนินการหรือความหมายของคำ และสอบถามได้ค่อยกลับมาถึงพฤติกรรมที่สัมพันธ์ กับจิตใจ และขึ้นอยู่กับกำหนดเชือด เลิศดี subsistent คุณธรรมปัญหาได้รับการเรียกว่าเป็นเวลาเหตุผล ความรู้สึกทางศีลธรรมสามัญสำนึก สัญชาตญาณ หรือบางอย่างเช่นพลังงานที่ควรจะเป็นต้อง โดยทุกคน จนกระทั่งขึ้น ล่าสุดเวลา generality เช่นสำเร็จ โดยการดำเนินการเรื่องสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงกับ pragmatic บางทดสอบ หรือตามเงื่อนไขเช่น "ดี" หรือ "ค่า" ควรขยายเวลาในความหมายเดียว หรือเทียบเคียงในการใช้งานทั้งหมดของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง และขยายทฤษฎีทางการเมืองของอาริสโตเติลในเช่น dismembermenta, nd ถูก analogiesu โดยอาริสโตเติลมีการดัดแปลง เช่นในกรณีของจริยธรรม reformulateเมืองเป็นศิลปะ เป็นวิทยาศาสตร์กายภาพ แปลงดังกล่าวสามารถทำได้ง่าย ๆ โดยการเอาออกการควบคุมการอิทธิพลสิทธิ โดยสาเหตุสุดท้ายและสิ้นสุดของชีวิตที่ดีในการวิเคราะห์ของการเมืองของเขา สำหรับทำแล้วนำมา โดยทางการเมืองformsa nd กฎหมายซึ่งจะฝังตัว ฉัน n appropriateP latonicแฟชั่น ธรรมชาติสิ่ง ความตั้งใจและสนใจของบุคคลหรือกลุ่ม อำนาจและข้อตกลง ตามสิทธิและ หน้าที่ หรือ โดยความรู้ทางเทคนิคและความสามารถ สอบถามเป็นฐานของความยุติธรรมใน "ธรรมชาติธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นอย่างต่อเนื่อง โดย Stoics และ Neo-Platonists จัดรูปแบบตามทฤษฎีทางการเมืองที่เปิด ในกฎหมายโรมัน และเทววิทยาคริสเตียน จากการสอบสวนของการเปลี่ยนแปลง condtions ไปจัดของอิทธิพล ไม่ค่อย particularized ของ"ธรรมดา 58 และหลักคำสอนของกฎหมายธรรมชาติเองแนะนำวิธีการวิเคราะห์ มากมาตลอดตั้งแต่ยุคกลางการแก้ไขปัญหาทางการเมือง โดย determinations เฉพาะเหตุผลหรือจะ คำศัพท์และข้อแตกต่าง ของอาริสโตเติลองค์กรทางการศึกษาของเมือง และของสถาบันการศึกษาใน มีส่วนเกิดซ้ำเงื่อนไขเอกสารประกอบการระยะยาวรัฐกล่าวคาดการณ์ ถึงdiscussiono วิทยาศาสตร์ f เมือง พื้น pamphleteeringpสำหรับรัฐบาล และแม้แต่ภาษาในกฎหมายใดและธรรมนูญได้เขียน และแปลความหมาย: ดังนั้น การพูดถึงเฉพาะชัดเจนสุดกรณี ความแตกต่างอย่างเป็นทางการของส่วนของรัฐธรรมนูญที่มีเฟอร์นิเจอร์ ใช้ Montesquieuprecept ปฏิบัติฝ่ายอำนาจ และของอาริสโตเติลเป็นลักษณะของขึ้นต้นอเมริกา 6 เพิ่มเติมกว่าใด ๆ อื่น ๆ classificationo f อเมริกา ส่วนหนึ่งของภาษาทางการเมืองโดยทั่วไป อย่างไร ตามผลของการนี้ formalizing ของอาริสโตเติลอาจเห็นคำศัพท์และทฤษฎีในแนวโน้มของการสองเงื่อนไขการสิ้นสุดของ dialectic ของเขา แต่ละบุคคล และ รัฐซึ่งกำหนดสิ้นสุดวิธีละสัมพันธ์อื่น ๆเป็น สัมบูรณ์ในเช่นแฟชั่นที่ปัญหาทางการเมืองทั้งหมดmay be treated as instances of the opposition of rights andduties, or even of Individualism and the Common Good. Evenmore subtle and pervasive, however, has been the tendency ofAbsolute Goods, when long established in discussion, to betranslated, with little effort or consequence, into the actions or intentions which are turned to them; when philosophers havetired of formal causes, entitized as eternal beings, they havesought solace, if not a different analysis, in efficient causes,finding the common good in some manifestation of a commonwill, or accounting for political organizations, which had beencalled "natural," as conventional associations established by social contracts. This tendency repeats the fate which has befallenAristotle's physical theory, for in politics as in physicsall four of the Aristotelian causes have been reduced to efficientcauses-contracts and covenants have been advanced as efficientcauses to account for the pursuit of the "common good,"the division of powers has been made the efficient cause of thepersistence of states, not the form of their organization-andthe tendency reached its completion at the close of the MiddleAges, when Aristotle's political theory was no longer fitted in ascheme dominated by "eternal law," in the first and most influentialof modern political theories, that of Machiavelli, whichis based almost exclusively on considerations, derived fromรักษาของอาริสโตเติลทำให้มีประสิทธิภาพ ในด้านการเมือง และn persuasioni การ Rhetorico, f หมายถึงการย้าย หรือรักษารัฐอิทธิพลและความต่อเนื่องของวิธีการของอาริสโตเติลต้องขอทฤษฎีทางการเมืองในภูมิภาคอื่น ๆ กว่าครอบคลุมในภายหลังทางการเมือง และจริยธรรมเก็งกำไร สำหรับในการphilosophiesw hichh ave abandonedt heoretic etweent distinctionb เขาและ วิทยาศาสตร์ปฏิบัติ วิธีวิทยาการปฏิบัติอาจพบ universalized และขยายไปทุกเรื่องหรือแม้แต่กับหัวข้อทั้งหมด ใน pragmatisms, functionalismsoperationalisms, instrumentalists และ positivisms, vestiges บางของ dialectic ของศีลธรรม- โดยเน้นตัวแทนและผลที่ ได้ ฉัน ts concernw ระยะ organici nterrelationsi, ts จำกัดของมุมมองแบบสัมพัทธ์ และเคียง influencessurvive สาเหตุและได้ทำการปลอมตัว uncongenial speculationsของอภิปรัชญาโดยขายหลักแรกซึ่งดูเหมือนเป็นพื้นฐานทั้งหมดความมั่นใจ เราได้ในสิ่งที่ทำ หรือแก้ไข โดยมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อิทธิพลซึ่งทฤษฎีทางศีลธรรมและทางการเมืองของอริสโตเติลที่มีในทุกเพศทุกวัยในภายหลังได้ตามเส้นทางที่คดเคี้ยวกำหนดโดยส่วนใหญ่ความจริงที่ว่าเลือกปฏิบัติระมัดระวังของอริสโตเติลของวิทยาศาสตร์ในทางปฏิบัติจากศิลปะและวิทยาศาสตร์ทฤษฎีคือไม่ค่อยเป็นส่วนหนึ่งของอิทธิพลที่เขาออกกำลังกายแต่แทนที่จะบาง ของกว้างอุปมาวิพากษ์วิจารณ์โดยอริสโตเติลในหลักคำสอนของโสกราตีสและเพลโตโดยที่ทำจะลดลงไปรู้และทั้งสองจะมีการระบุด้วยทำให้มีการควบคุมการตีความคำสอนของอริสโตเติล อิทธิพลของจริยธรรมอริสโตเติ้ได้รับส่วนใหญ่จะ จำกัด การทำซ้ำในบริบทที่ไม่สบาย, มักจะตรวจสอบย้อนกลับถึงแหล่งที่มาอย่างสงบของคำพูดของเขาที่ชาญฉลาดเกี่ยวกับคุณธรรมทางเลือก, การตรึกตรองฟรีจะมิตรภาพรอบคอบภูมิปัญญาความสุขความสุข มากของภาษาซึ่งจริยธรรมและปัญหาทางศีลธรรมที่จะกล่าวถึงยังคงหมีประทับใจอริสโตเติ้แต่พิลึกที่เขาเรียกร้องอย่างต่อเนื่องในการเลือกและสาเหตุที่มีประสิทธิภาพของการดำเนินการที่นำคำพูดของเขาได้รับหายไปในทั่วไปที่มีเข้ามาในจริยธรรมโดยเน้นในรูปแบบการกระทำและปลาย ในช่วงคริสต์ยุคกลางจริยธรรมของอริสโตเติลได้รับการแนะนำเป็นทฤษฎีทางศีลธรรมที่สร้างขึ้นบนสินค้านิรันดร์และพระเจ้าความรักที่ได้รับมักจะอธิบายในแง่ที่ยืมมาจากเพลโต. สินค้าที่นิรันดร์ยังไม่ได้รับโดยไม่ต้องกองหลังแม้ตั้งแต่ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา แต่คำถามทางศีลธรรมได้รับการรักษา ส่วนใหญ่มาจากการอ้างอิงถึงฟังก์ชั่นของจิตใจหรือทิศทางของการกระทำที่หรือความหมายของคำและสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้กลับไม่ค่อยนิสัยที่มีความสัมพันธ์กับความสนใจและอาจมีการกำหนดเหตุผล ในสถานที่ของดียังชีพที่ทางศีลธรรมปัญหาได้รับการเรียกว่าเวลาที่จะให้เหตุผลที่ความรู้สึกคุณธรรมสามัญสำนึกปรีชาหรือบางอำนาจเช่นควรจะถูกครอบงำโดยทุกคนจนในครั้งที่ผ่านมากขึ้นทั่วไปเช่นได้สำเร็จโดยการดำเนินเรื่องเหมือนกันบางส่วนในทางปฏิบัติการทดสอบหรือโดยคำเช่น "ดี" หรือ "ค่า" ควรที่จะขยายในความหมายเดียวหรือเทียบได้ในการใช้งานของพวกเขาทั้งหมด. ทฤษฎีทางการเมืองของอริสโตเติลได้รับการอย่างต่อเนื่องและขยายเหมือน dismembermenta, ครั้ง analogiesu sed โดย อริสโตเติลได้รับการปรับเช่นในกรณีของจริยธรรมที่จะกำหนดใหม่ทางการเมืองในขณะนี้เป็นศิลปะอย่างหนึ่งตอนนี้เป็นวิทยาศาสตร์ทางกายภาพ การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดายโดยการเอาการควบคุมอิทธิพลออกกำลังกายด้วยสาเหตุขั้นสุดท้ายและปลายของชีวิตที่ดีในการวิเคราะห์ของเขาของการเมืองสำหรับสถานที่ที่พวกเขาจะนำมาแล้วโดยทางการเมืองformsa กฎหมายครั้งที่มีการฝังใน appropriateP latonic แฟชั่นในธรรมชาติ ของสิ่งที่ตามความสนใจและความตั้งใจของบุคคลหรือกลุ่มโดยอำนาจและข้อตกลงโดยสิทธิและหน้าที่หรือความรู้ทางเทคนิคและความสามารถ สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมเข้าไปในฐานของความยุติธรรมใน "ความยุติธรรมตามธรรมชาติ" โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อจากStoics และ Neo-Platonists จัดรูปแบบตามที่ทฤษฎีทางการเมืองหันในกฎหมายโรมันและคริสต์ศาสนวิทยาจากการตรวจสอบของการเปลี่ยนแปลงcondtions เพื่อย้ำอิทธิพล ไม่ค่อย particularized ของ"กฎธรรมชาติ" 58 และหลักคำสอนของกฎธรรมชาติตัวเองแสดงให้เห็นรูปแบบของการวิเคราะห์ประสบการณ์มากตั้งแต่ยุคกลางโดยที่ปัญหาทางการเมืองได้รับการแก้ไขโดยการหาความไม่ซ้ำกันของเหตุผลหรือจะ คำศัพท์ของอริสโตเติลและความแตกต่าง, องค์กรอย่างเป็นทางการของการศึกษาของการเมืองและสถาบันการศึกษาในนั้นมีส่วนทำให้เกิดขึ้นอีกแง่วรรณกรรมยาวของรัฐที่คาดว่ายูโทเปียเพื่อdiscussiono วิทยาศาสตร์ฉการเมืองเพื่อซ่อมแซม pamphleteeringp สำหรับรัฐบาลและแม้กระทั่ง ภาษาที่กฎหมายและรัฐธรรมนูญได้รับการเขียนและการแปลความหมาย: ทำให้การพูดถึงเพียงกรณีที่ชัดเจนที่สุดความแตกต่างอย่างเป็นทางการของส่วนของรัฐธรรมนูญได้รับการตกแต่งโดยวิธีการเตสกิเออศีลในทางปฏิบัติของการแบ่งอำนาจและอริสโตเติลลักษณะของการแตกต่างหกรัฐได้กลายเป็นมากขึ้นกว่าที่อื่นๆ classificationo รัฐฉส่วนหนึ่งของภาษาทางการเมือง. โดยทั่วไป แต่ผลของการอย่างเป็นทางการของอริสโตเติลนี้คำศัพท์และทฤษฎีอาจจะเห็นในแนวโน้มของคำสองคำสิ้นของเหตุผลของแต่ละบุคคลและรัฐที่ถูกกำหนดในรูปแบบที่ไม่มีที่สิ้นสุดในแต่ละเทียบกับคนอื่น ๆ ที่จะกลายเป็นที่แน่นอนในแฟชั่นดังกล่าวว่าปัญหาทางการเมืองอาจจะถือว่าเป็นกรณีของความขัดแย้งของสิทธิและหน้าที่หรือแม้กระทั่งของปัจเจกและดีร่วมกัน แม้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นและแพร่หลายแต่ได้รับแนวโน้มของแอบโซลูทสินค้าเมื่อมาเป็นเวลานานในการอภิปรายจะได้รับการแปลที่มีความพยายามน้อยหรือผลในการกระทำหรือความตั้งใจที่จะเปิดให้พวกเขา; เมื่อนักปรัชญาได้เหนื่อยของสาเหตุอย่างเป็นทางการ entitized สิ่งมีชีวิตนิรันดร์ในฐานะที่พวกเขาได้พยายามปลอบใจหากไม่ได้รับการวิเคราะห์ที่แตกต่างกันในสาเหตุที่มีประสิทธิภาพในการค้นหาที่ดีร่วมกันในการประกาศของบางอย่างร่วมกันจะหรือคิดเป็นองค์กรทางการเมืองซึ่งได้รับการเรียกว่า"ธรรมชาติ" เป็นธรรมดาสมาคมที่จัดตั้งขึ้นโดยการทำสัญญาทางสังคม แนวโน้มนี้ซ้ำชะตากรรมที่ได้เกิดขึ้นทฤษฎีทางกายภาพของอริสโตเติลสำหรับในทางการเมืองเช่นเดียวกับในฟิสิกส์ทั้งสี่ของสาเหตุอริสโตเติ้ได้รับการลดลงอย่างมีประสิทธิภาพสัญญาสาเหตุและพันธสัญญาที่ได้รับสูงเป็นที่มีประสิทธิภาพสาเหตุที่บัญชีสำหรับการแสวงหาของ"ดีร่วมกัน "ส่วนหนึ่งของอำนาจที่ได้รับการทำสาเหตุที่มีประสิทธิภาพของการคงอยู่ของรัฐไม่ได้รูปแบบของพวกเขาองค์กรและแนวโน้มถึงความสำเร็จที่ใกล้ชิดของกลางยุคเมื่อทฤษฎีทางการเมืองของอริสโตเติลก็พอดีไม่ได้อยู่ในโครงการโดดเด่นด้วยกฎหมาย "นิรันดร์" ในครั้งแรกและมีอิทธิพลมากที่สุดของทฤษฎีทางการเมืองที่ทันสมัยของMachiavelli ซึ่งจะขึ้นอยู่เกือบเฉพาะในการพิจารณามาจากการรักษาของอริสโตเติลสาเหตุที่มีประสิทธิภาพในการเมืองและpersuasioni n Rhetorico ที่ฉหมายถึง ซึ่งจะย้ายหรือรักษารัฐ. อิทธิพลและความต่อเนื่องของวิธีการของอริสโตเติลของทฤษฎีทางการเมืองที่จะต้องขอในภูมิภาคอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากที่ได้รับการคุ้มครองในการเก็งกำไรทางการเมืองและจริยธรรมต่อมาอยู่ในphilosophiesw hichh AVE abandonedt เขา distinctionb heoretic etweent และวิทยาศาสตร์ในทางปฏิบัติ วิธีการของวิทยาศาสตร์การปฏิบัติที่อาจจะพบuniversalized และขยายไปถึงเรื่องใด ๆหรือแม้กระทั่งการทุกวิชา ใน pragmatisms, functionalisms, operationalisms, instrumentalists และ positivisms, ร่องรอยบางส่วนของเหตุผลของความมีคุณธรรมมีความสำคัญเกี่ยวกับตัวแทนและผลลัพธ์ฉันทีเอส concernw ith organici nterrelationsi ข้อ จำกัด ทีเอสของมุมมองที่จะinfluencessurvive สาเหตุญาติและใกล้เคียงและได้รับการสร้างขึ้นมาเพื่ออำพรางการคาดเดาไม่สบายอภิธรรมโดยการจัดหาหลักการแรกที่ดูเหมือนจะเป็นไปตามความเชื่อมั่นทั้งหมดที่เราสามารถมีในสิ่งที่ทำหรือแก้ไขโดยมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อิทธิพลซึ่งอริสโตเติลเป็นทฤษฎีและจริยธรรมทางการเมืองได้ในวัยต่อมาได้

ตามเส้นทางคดเคี้ยว กำหนดโดยส่วนใหญ่ที่อริสโตเติล ระมัดระวังการเลือกปฏิบัติ
ปฏิบัติวิทยาศาสตร์จากศิลปะและวิทยาศาสตร์เป็นส่วนหนึ่งของทฤษฎี
ไม่ค่อยมีอิทธิพลเขาออกกำลังกาย แต่บางส่วนของ
กว้างใช้วิจารณ์โดยอริสโตเติล ในหลักของโสเครติส
เพลโตและที่ทำจะลดลง รู้และทั้ง
จะระบุด้วยทำให้มีการควบคุมการตีความคำสอนของอริสโตเติลคือ
. อิทธิพลของอริสโตเติลจริยธรรม
ได้รับการ จำกัด ส่วนใหญ่จะซ้ำในบริบทนค็อนจีน
มักจะสูง , แหล่งบริสุทธิ์ เขาฉลาดคำพูด
เกี่ยวกับคุณธรรม ทางเลือก พิจารณา ฟรีจะ , มิตรภาพ ,
ความรอบคอบ ภูมิปัญญาความสุข , ความสุข มากของภาษาซึ่งในจริยธรรมและปัญหาจริยธรรม

หมีเป็นอริสโตเติลกล่าวถึง ยังประทับใจ แต่พิลึกที่เขา
คงยืนกรานทางเลือกและสาเหตุที่มีประสิทธิภาพของการกระทำ
นำคำพูดของเขาได้หายไปในสภาพทั่วไปซึ่งมี
เข้ามาจริยธรรมโดยเน้นรูปแบบ การกระทำ และสิ้นสุด ระหว่าง
คริสเตียนในยุคกลาง จริยธรรมของอริสโตเติลได้รู้จัก
เป็นจริยธรรมทฤษฎีที่สร้างขึ้นบนสินค้านิรันดร์และศักดิ์สิทธิ์
ความรัก ซึ่งมักจะถูกอธิบายในแง่ที่ยืมมาจากเพลโต .
สินค้านิรันดร์ได้โดยไม่มีกองหลังตั้งแต่
เรเนสซอง แต่คำถามจริยธรรม ได้รับการรักษาโดยส่วนใหญ่
อ้างอิงจากการทำงานของจิตใจ หรือ ทิศทางของการกระทำ
หรือความหมายของคำและสอบถามได้ไม่ค่อยกลับมา
นิสัยที่สัมพันธ์กับอารมณ์ และเนื้อหา

การเชือด ในสถานที่ของมีอยู่ดี ปัญหาจริยธรรม
ถูกเรียกว่าเวลา เหตุผล คุณธรรมความรู้สึก
เหตุผลง่ายๆ สัญชาตญาณ หรือบางคนชอบอำนาจควรจะเป็น
ครอบงำโดยผู้ชาย จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นเหมือนบวบเหลี่ยม
ทำโดยการกระทำบางเรื่องเหมือนกันในทางปฏิบัติ
ทดสอบหรือคำเช่น " ดี " หรือ " ค่า " ต้องขยาย
เดียวหรือเทียบเท่าในการใช้งานทั้งหมดของพวกเขาความหมาย ทฤษฎีของอริสโตเติล การเมือง

มีอย่างต่อเนื่องและขยายใน dismembermenta , ND ที่ analogiesu แต่โดยอริสโตเติล
ได้ถูกดัดแปลง เป็น ในกรณีของจริยธรรม เพื่อ reformulate
การเมืองตอนนี้เป็นศิลปะตอนนี้เป็นวิทยาศาสตร์ทางกายภาพ เช่นการแปลง
ได้อย่างง่ายดายได้ โดยการเอาอิทธิพลเพื่อให้เกิดการควบคุม

สุดท้ายและปลายของชีวิตที่ดีในการวิเคราะห์ของเขาของการเมือง สำหรับสถานที่ของพวกเขาถูกถ่ายโดยการเมือง
formsa และกฎหมายที่ฝังอยู่ ผม appropriatep latonic
แฟชั่น ในธรรมชาติของสิ่งต่างๆ ตามความสนใจและความตั้งใจ
ของบุคคลหรือกลุ่ม