Classifying a dialect of a language

Classifying a dialect of a language can be based on a variety of linguistic features ranging from lexical items and syntactic patterns, to phonological and phonetic aspects. Current dialect classification of the English spoken in the United States has mostly been based on the latter. Thus, those geographic areas with similar speech sound production and/or those areas exhibiting a particular sound change are grouped as a single cohesivedialect area.1 Under this approach, the United States has customarily been divided into 6 dialect regions: New England, the North, Mid-Atlantic, Midland, the South, and the West. While what can be considered the eastern half of the US encompasses the New England, North, Mid-Atlantic, Midland and Southern dialects, the western portion simply houses the Western dialect. Consequently, such a division groups the states of Arizona, California, Colorado, Idaho, Montana, Nevada, New Mexico, Oregon, Utah, Washington, and Wyoming as one dialectically undifferentiated area. This may be due, in part, to the fact that most studies have simply concentrated on delineating the language variation of the East, which, in turn, is in response to the large waves of immigration to the Eastern United States. The eastern coast, as the first area settled by the British and the gateway to much European immigration, not only has a longer history of the English language, but also a more extensive exposure to a variety of other languages. These factors can facilitate the creation of dialects and thus language change. As the East grew, settlers, along with the English language, slowly moved westward, only reaching the West Coast in the mid 1800’s (Wolfram & Schilling-Estes, 1998). This diffusion and integration of English speakers into the West undoubtedly dissolved a majority of the language differences that these inhabitants had brought with them. With this history in mind, the eastern United States may indeed be more dialectically diverse than the West. However, this should not imply that the latter has no diversity. It would be surprising to find that presently this expanse of land does not exhibit a variance that comes close to that seen in the other half of the country.
In addition to the settlement history of the US, the lack of representation of more specific demarcations of dialect variation in the West is likely a reflection of the lack of in-depth acoustic research in its individual states. The large-scale impressionistic studies establishing the 6 dialect zones, such as Labov (1991; -- et al. 2006), are not fine- grained enough to detect the differences that might in fact be present. These studies often use just a few informants from multiple states to draw conclusions about the area as a whole. Furthermore, in such classifications there is a tendency to investigate only phonemic attributes, such as the position of vowels within their space, in order to outline a dialect’s characteristics. Albeit a fundamental part of acoustic analysis, resonance frequencies are just one part of the speech signal. In fact, it has been shown that languages may differ in other properties such as fundamental frequency (Van Bezooijen, 1995). That said, a more thorough look at the speech signal could aid in finding differences between a seemingly homogenous dialect area. In order to offer evidence in favor of reanalyzing the blanket term “West”, not only are more studies

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเภทภาษาถิ่นของภาษาสามารถยึดตามแบบตั้งแต่รายการที่เกี่ยวกับคำศัพท์และรูปแบบทางไวยากรณ์ ด้านโครงสร้างประโยค และการออกเสียงของภาษา ปัจจุบันจำแนกภาษาพูดในสหรัฐอังกฤษได้ส่วนใหญ่ถูกตามหลัง ดังนั้น ที่พื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่ มีเสียงคล้ายเสียงผลิต หรือพื้นที่เหล่านั้นแสดงการเปลี่ยนแปลงเสียงเฉพาะที่ถูกจัดกลุ่มเป็นแบบ area.1 cohesivedialect เดียวภายใต้วิธีการนี้ ไทย customarily ได้รับแบ่งออกเป็น 6 ภูมิภาคภาษา: อังกฤษใหม่ ภาคเหนือ แอตแลนติก มิดแลนด์ ใต้ และตะวันตก ในขณะที่สิ่งครึ่งตะวันออกของสหรัฐอเมริกาครอบคลุมนิวอิงแลนด์ เหนือ แอตแลนติก มิดแลนด์ และสำเนียงใต้ ส่วนตะวันตกเพียงแห่งภาษาตะวันตก ดังนั้น การแบ่งกลุ่มรัฐแอริโซนา แคลิฟอร์เนีย โคโลราโด ไอดาโฮ มอนตานา เนวาดา สหรัฐ โอเรกอนวอชิงตัน ยูทาห์ สหรัฐ และไวโอมิงเป็นหนึ่งในพื้นที่ dialectically ความแตกต่างกัน นี้ที่ต้องชำระ ในส่วน ความจริงที่ศึกษาส่วนใหญ่มีความเข้มข้นเพียงแค่บน delineating การเปลี่ยนแปลงภาษาของตะวันออก ซึ่ง ในทางกลับกัน ในการตอบสนองคลื่นขนาดใหญ่เข้าสู่ตะวันออกของสหรัฐ ฝั่งตะวันออก เป็นพื้นที่แรกโดยชาวอังกฤษและเป็นประตูเข้าเมืองมากในทวีปยุโรป ไม่เพียงแต่มีประวัติศาสตร์ยาวภาษาอังกฤษ แต่การเปิดรับแสงมากไปยังภาษาอื่น ๆ ปัจจัยเหล่านี้สามารถอำนวยความสะดวกในการสร้างภาษา และเปลี่ยนภาษา ขณะที่ตะวันออกเติบโต ตั้งถิ่นฐาน ภาษาอังกฤษ พร้อมกับค่อย ๆ ย้ายให้ช้าลง เท่า ถึงฝั่งตะวันตกใน 1800's กลาง (วุลแฟรมและเงินชีลลิงเอสเตส 1998) การกระจายและรวมของภาษาอังกฤษในตะวันตกนี้ไม่ต้องสงสัยละลายส่วนใหญ่ของความแตกต่างภาษาที่ประชากรเหล่านี้ได้นำความ ซึ่งเป็นในใจ สหรัฐอเมริกาตะวันออกอาจแน่นอนได้หลากหลายมากขึ้น dialectically กว่าตะวันตก อย่างไรก็ตาม นี้ควรไม่ imply ว่า หลังที่มีความหลากหลายไม่ มันจะน่าแปลกใจที่พบว่า ปัจจุบันนี้กว้างของที่ดินไม่ได้แสดงผลต่างที่มาใกล้เคียงกับที่เห็นในอีกครึ่งหนึ่งของประเทศนอกจากประวัติการชำระเงินของสหรัฐ การขาดการแสดงของ demarcations เฉพาะของการเปลี่ยนแปลงของภาษาถิ่นตะวันตกน่าจะเป็นภาพสะท้อนการขาดการวิจัยในเชิงลึกเสียงในแต่ละรัฐของ ศึกษา impressionistic ขนาดใหญ่สร้างโซน 6 ภาษา เช่น Labov (1991; - et al. 2006), ไม่ดี-ขึ้นลายเกรนพอที่จะตรวจพบความแตกต่างที่ในความเป็นจริงอาจมีอยู่ การศึกษาเหล่านี้มักจะใช้เพียงไม่กี่ผู้แจ้งเบาะแสจากอเมริกาหลายจะสรุปเกี่ยวกับพื้นที่ทั้งหมด นอกจากนี้ ในประเภทดังกล่าว มีแนวโน้มที่จะตรวจสอบเฉพาะสัทศาสตร์ให้คุณลักษณะ เช่นตำแหน่งของสระภายในพื้นที่ของพวกเขา เพื่ออธิบายลักษณะของภาษาถิ่น แม้ว่าส่วนพื้นฐานของการวิเคราะห์เสียง ความถี่เรโซแนนซ์เป็นเพียงส่วนหนึ่งของสัญญาณเสียง ในความเป็นจริง มันแสดงว่า ภาษาอาจแตกต่างในคุณสมบัติอื่น ๆ เช่นความถี่พื้นฐาน (Van Bezooijen, 1995) ที่กล่าวว่า ตรวจดูสัญญาณเสียงสามารถช่วยในการหาความแตกต่างระหว่างพื้นที่ดูเหมือนเป็นเนื้อเดียวกันภาษาถิ่น เพื่อนำเสนอหลักฐานในความโปรดปรานจนครอบคลุมคำว่า "ตะวันตก" ไม่เพียงแต่จะศึกษาเพิ่มเติม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การแบ่งประเภทของภาษาถิ่นของภาษาที่สามารถอยู่บนพื้นฐานของความหลากหลายของคุณสมบัติทางภาษาตั้งแต่รายการคำศัพท์และรูปแบบประโยคเพื่อเสียงและด้านการออกเสียง การจัดหมวดหมู่ภาษาปัจจุบันของการพูดภาษาอังกฤษในประเทศสหรัฐอเมริกาได้รับส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับความหลัง ดังนั้นพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่มีการผลิตเสียงคำพูดที่คล้ายกันและ / หรือพื้นที่ที่จัดแสดงการเปลี่ยนแปลงเสียงโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะถูกจัดกลุ่มเป็น area.1 cohesivedialect เดียวภายใต้วิธีการนี้สหรัฐอเมริกาได้รับการปรกติแบ่งออกเป็น 6 ภูมิภาคภาษา: นิวอิงแลนด์นอร์ท กลางมหาสมุทรแอตแลนติกประเทศ, ภาคใต้และตะวันตก ในขณะที่สิ่งที่สามารถได้รับการพิจารณาทางทิศตะวันออกของสหรัฐในโลกไซเบอร์นิวอิงแลนด์นอร์ทกลางมหาสมุทรแอตแลนติกประเทศและภาษาถิ่นภาคใต้ส่วนทางทิศตะวันตกเพียงบ้านภาษาตะวันตก ดังนั้นเช่นการแบ่งกลุ่มแอริโซนาแคลิฟอร์เนียโคโลราโด, Idaho, Montana, เนวาดา, New Mexico, โอเรกอนยูทาห์วอชิงตันและไวโอมิงเป็นพื้นที่แตกต่าง dialectically หนึ่ง นี้อาจจะเป็นเพราะในส่วนความจริงที่ว่าการศึกษาส่วนใหญ่มีความเข้มข้นเพียงโทบี้รูปแบบภาษาของตะวันออกซึ่งในที่สุดก็อยู่ในการตอบสนองต่อคลื่นขนาดใหญ่ของการอพยพไปยังภาคตะวันออกของสหรัฐฯ ชายฝั่งตะวันออกเป็นพื้นที่แรกตัดสินโดยอังกฤษและประตูสู่ยุโรปอพยพมากไม่เพียง แต่มีประวัติความเป็นมาอีกต่อไปของภาษาอังกฤษ แต่ยังเปิดรับอย่างกว้างขวางมากขึ้นเพื่อความหลากหลายของภาษาอื่น ๆ ปัจจัยเหล่านี้สามารถอำนวยความสะดวกในการสร้างภาษาจึงเปลี่ยนภาษา ในฐานะที่เป็นภาคตะวันออกขยายตัวเข้ามาตั้งถิ่นฐานพร้อมกับภาษาอังกฤษค่อย ๆ ขยับไปทางทิศตะวันตกเพียงถึงฝั่งตะวันตกในช่วงกลางทศวรรษ 1800 (วุลแฟรมและชิลลิง-เอสเตส, 1998) กระจัดกระจายนี่และบูรณาการพูดภาษาอังกฤษลงในเวสต์ไม่ต้องสงสัยละลายส่วนใหญ่ของความแตกต่างของภาษาที่อยู่อาศัยเหล่านี้ได้มากับพวกเขา ที่มีประวัติในใจ, ภาคตะวันออกของสหรัฐฯแน่นอนอาจจะมีมากขึ้นกว่าที่มีความหลากหลาย dialectically ตะวันตก แต่นี้ไม่ควรหมายความว่าหลังมีความหลากหลายไม่ มันจะเป็นที่น่าแปลกใจที่จะพบว่าในปัจจุบันการขยายของดินแดนแห่งนี้ไม่ได้แสดงความแปรปรวนที่มาใกล้กับที่เห็นในอีกครึ่งหนึ่งของประเทศ.
นอกจากนี้ยังมีประวัติศาสตร์การตั้งถิ่นฐานของสหรัฐขาดการเป็นตัวแทนของ demarcations เฉพาะเจาะจงมากขึ้นของ รูปแบบภาษาในเวสต์น่าจะเป็นภาพสะท้อนของการขาดการวิจัยอะคูสติกในเชิงลึกในแต่ละรัฐของตน การศึกษาฤษีขนาดใหญ่จัดตั้งโซน 6 ภาษาเช่น Labov (1991 -. et al, 2006) จะไม่ได้ปรับที่เม็ดเล็กพอที่จะตรวจสอบความแตกต่างที่อาจจะในความเป็นจริงในปัจจุบัน การศึกษาเหล่านี้มักจะใช้เวลาเพียงไม่กี่ข้อมูลจากหลายรัฐที่จะสรุปเกี่ยวกับพื้นที่โดยรวม นอกจากนี้ในการจำแนกประเภทดังกล่าวมีแนวโน้มที่จะตรวจสอบเฉพาะคุณลักษณะสัทศาสตร์เช่นตำแหน่งของสระภายในพื้นที่ของพวกเขาในการสั่งซื้อที่จะร่างลักษณะของภาษาที่ แม้ว่าส่วนพื้นฐานของการวิเคราะห์เสียงความถี่เรโซแนนเป็นเพียงส่วนหนึ่งของสัญญาณเสียงพูด ในความเป็นจริงจะได้รับการแสดงให้เห็นว่าภาษาอาจแตกต่างกันในคุณสมบัติอื่น ๆ เช่นความถี่พื้นฐาน (Van Bezooijen, 1995) ที่กล่าวว่าดูอย่างเพิ่มเติมได้ที่สัญญาณเสียงพูดจะช่วยในการค้นหาความแตกต่างระหว่างพื้นที่ภาษาเนื้อเดียวกันดูเหมือนว่า เพื่อที่จะนำเสนอพยานหลักฐานในความโปรดปรานของ reanalyzing ระยะผ้าห่ม "เวสต์" ไม่เพียง แต่มีการศึกษามากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การจำแนกสำเนียงของภาษาที่สามารถใช้ในความหลากหลายของลักษณะทางภาษาตั้งแต่รายการคำศัพท์และรูปแบบไวยากรณ์ ด้านระบบเสียงและเสียง ปัจจุบันการจำแนกสำเนียงของภาษาอังกฤษที่ใช้ในสหรัฐอเมริกาได้รับส่วนใหญ่ถูกยึดหลัง ดังนั้น ผู้พื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่มีเสียงคล้ายเสียงการผลิต และ / หรือพื้นที่เหล่านั้นโดยเฉพาะเสียงเปลี่ยนเป็นแบ่งเป็น พื้นที่ cohesivedialect เดียว 1 ในแบบนี้ สหรัฐอเมริกาได้มักถูกแบ่งออกเป็น 6 ภูมิภาค ภาษา : อังกฤษ , เหนือ , กลางมหาสมุทรแอตแลนติก , ภาคกลาง , ภาคใต้และตะวันตก ในขณะที่สิ่งที่สามารถถือเป็นครึ่งตะวันออกของเราครอบคลุมอังกฤษใหม่ , ภาคเหนือ , กลางมหาสมุทรแอตแลนติก , ภาคกลางและภาคใต้ของภาษา ส่วนตะวันตก เพียง บ้าน ภาษาตะวันตก จากนั้น เช่น กองกลุ่มรัฐ Arizona , California , Colorado , Idaho , Montana , เนวาดา , เม็กซิโก , Oregon , ยูทาห์ , วอชิงตัน , และไวโอมิงเป็นหนึ่งในพื้นที่ dialectically undifferentiated . นี้อาจจะเนื่องจากในส่วนความจริงที่ศึกษาส่วนใหญ่มีเพียงเน้นอธิบายภาษารูปแบบของตะวันออก ซึ่ง จะ มีการตอบสนองต่อคลื่นขนาดใหญ่ของการอพยพไปยังสหรัฐอเมริกา . ชายฝั่งตะวันออก ขณะที่พื้นที่แรกเรียบร้อย โดยอังกฤษ และประตูสู่ตรวจคนเข้าเมืองในยุโรปมาก ไม่เพียงแต่มีประวัติยาวนานของภาษาอังกฤษ แต่ยังเปิดรับเพิ่มเติมเพื่อความหลากหลายของภาษาอื่น ๆ ปัจจัยเหล่านี้สามารถอำนวยความสะดวกในการสร้างของภาษาถิ่นและภาษาจึงเปลี่ยนไป ขณะที่ตะวันออกเพิ่มขึ้น , ตั้งถิ่นฐาน , พร้อมกับภาษาอังกฤษ ค่อยๆ ขยับไปทางทิศตะวันตกเท่านั้น ถึงชายฝั่งตะวันตกในช่วงกลาง 1800 ( Wolfram & ชิลลิ่ง เอสเตส , 1998 ) นี้การแพร่กระจายและบูรณาการของผู้พูดภาษาอังกฤษเป็นตะวันตกไม่ต้องสงสัยละลายส่วนใหญ่ของภาษาเหล่านี้ได้นำความแตกต่างที่อาศัยอยู่กับพวกเขา กับประวัติศาสตร์นี้ในจิตใจ สหรัฐอเมริกา แน่นอน อาจ จะ หลากหลาย dialectically มากกว่าตะวันตก อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่ควร แสดงให้เห็นว่า หลังไม่มีความหลากหลาย มันน่าประหลาดใจที่พบว่าปัจจุบันนี้พื้นที่ไม่แสดงความแปรปรวนที่มาใกล้เคียงกับที่เห็นในครึ่งอื่น ๆของประเทศนอกจากการชำระประวัติศาสตร์ของพวกเรา ขาดการเป็นตัวแทนของที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้นของการ demarcations ภาษาถิ่นในตะวันตก น่าจะสะท้อนให้เห็นการขาดการวิจัยอะคูสติกแบบเจาะลึกในรัฐของแต่ละบุคคล การศึกษาการสร้างขนาดใหญ่ impressionistic 6 โซนถิ่น เช่น ลาบอฟ ( 1991 ; -- et al . 2006 ) ไม่ปรับ - เม็ดเล็กพอที่จะตรวจสอบความแตกต่างที่อาจในความเป็นจริงจะปัจจุบัน การศึกษาเหล่านี้มักจะใช้เพียงไม่กี่คน จากหลายรัฐ เพื่อหาข้อสรุปเกี่ยวกับพื้นที่ที่เป็นทั้ง นอกจากนี้ ในเรื่องดังกล่าว มี แนวโน้ม ที่ จะศึกษาเปรียบเทียบคุณลักษณะเฉพาะเช่นตำแหน่งสระ ภายในพื้นที่ของตนเอง เพื่อที่จะสรุปลักษณะของภาษาถิ่น แม้ว่าจะเป็นส่วนพื้นฐานของการวิเคราะห์อะคูสติก , เรโซแนนซ์ความถี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของสัญญาณเสียง ในความเป็นจริง มันได้ถูกแสดงว่าภาษาอาจแตกต่างกันในคุณสมบัติอื่น ๆเช่นความถี่มูลฐาน ( รถตู้ bezooijen , 1995 ) ที่บอกว่า ดูละเอียดเพิ่มเติมที่สัญญาณเสียงสามารถช่วยในการหาความแตกต่างระหว่างพื้นที่ถิ่นที่ดูเหมือนเนื้อเดียว . เพื่อที่จะให้หลักฐานสนับสนุน reanalyzing ผ้าห่มเทอม " ตะวันตก " ไม่เพียง แต่จะศึกษาเพิ่มเติม