The term ‘sustainability’ originate

The term ‘sustainability’ originates from ecological science, and was first framed in a planning and policy context through the Brundtland report (1987), commissioned by the UN World Commission on Environment and Development (WCED). In its essence, the term ‘sustainability’ was developed to express the conditions that must be present for the ecosystem to sustain itself over the long term (Holden et al., 2014). The Brundtland report defined sustainable development as “development that meets the needs of the present
without comprising the ability of future generations to meet their own needs'' (World Commission on Environment and Development, 1987, p. 43).
Untangling the definition by the WCED reveals four key dimensions that are relevant to sustainable development: long-term ecological sustainability, satisfying basic human needs, and promoting intragenerational and intergenerational equity. The Brundtland report also refers to several secondary dimensions of sustainable development, namely: preserving nature's intrinsic value, promoting the protection of the environment, promoting public participation and satisfying aspirations for an improved quality of life (Holden et al., 2014).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำว่า 'ยั่งยืน' มีต้นกำเนิดจากวิทยาศาสตร์นิเวศวิทยา และแก้ไขกรอบครั้งแรกในในบริบทของนโยบายและการวางแผนผ่านรายงาน Brundtland (1987), สหประชาชาติโลกกรรมาธิการการสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา (WCED) โดยนาย ที่สำคัญ คำว่า 'ยั่งยืน' ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อแสดงเงื่อนไขที่ต้องมีอยู่สำหรับระบบนิเวศเพื่อรักษาตัวเองในระยะยาว (โฮลเดน et al. 2014) รายงาน Brundtland กำหนดพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็น "การพัฒนาที่ตรงกับความต้องการของปัจจุบันโดยไม่ประกอบด้วยความสามารถของคนรุ่นอนาคตเพื่อตอบสนองความต้องการของตนเอง '' (โลกคณะกรรมการสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา 1987, p. 43)Untangling นิยาม โดย WCED การเผยสี่มิติที่สำคัญที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน: ระยะยาวความยั่งยืนทางนิเวศวิทยา ภิรมย์ความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ และ intragenerational และ intergenerational ส่วนของการส่งเสริม รายงาน Brundtland ยังหมายถึงรองหลายมิติของการพัฒนาอย่างยั่งยืน คือ: รักษามูลค่าที่แท้จริงของธรรมชาติ ส่งเสริมการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม การส่งเสริมประชาชนมีส่วนร่วม และความพึงพอใจแรงบันดาลใจสำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิต (โฮลเดน et al. 2014)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำว่า 'ความยั่งยืน' มาจากวิทยาศาสตร์ระบบนิเวศและถูกล้อมกรอบแรกในการวางแผนและนโยบายบริบทผ่านรายงาน Brundtland (1987) โดยนายเวิลด์คณะกรรมาธิการสหประชาชาติว่าด้วยสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา (WCED) ในสาระสำคัญของคำว่า 'ความยั่งยืน' ได้รับการพัฒนาที่จะแสดงเงื่อนไขที่จะต้องนำเสนอระบบนิเวศที่จะรักษาตัวเองในระยะยาว (โฮลเดน et al., 2014) รายงาน Brundtland กำหนดการพัฒนาที่ยั่งยืนเป็น "การพัฒนาที่ตรงกับความต้องการของปัจจุบัน
โดยไม่ต้องประกอบไปด้วยความสามารถของคนรุ่นอนาคตที่จะตอบสนองความต้องการของตัวเอง '' (คณะกรรมการระดับโลกเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา 1987, น. 43).
แกะนิยามโดย WCED เผยให้เห็นมิติที่สี่ที่สำคัญที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาที่ยั่งยืน: ในระยะยาวการพัฒนาอย่างยั่งยืนของระบบนิเวศพอใจความต้องการขั้นพื้นฐานของมนุษย์และการส่งเสริมทุน intragenerational และฝึก รายงาน Brundtland ยังหมายถึงมิติมัธยมหลายแห่งการพัฒนาอย่างยั่งยืนกล่าวคือ: การรักษามูลค่าที่แท้จริงของธรรมชาติการส่งเสริมการรักษาสิ่งแวดล้อมการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชนและแรงบันดาลใจที่น่าพอใจสำหรับการปรับปรุงคุณภาพของชีวิต (. โฮลเดน et al, 2014)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำว่า " ความยั่งยืน " มาจากระบบนิเวศวิทยา และเป็นครั้งแรกที่กรอบในการวางแผนและนโยบายบริบทผ่านรายงาน brundtland ( 1987 ) โดยนายยูเอ็นคณะกรรมาธิการโลกว่าด้วยสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา ( wced ) ในสาระสําคัญของคำว่า " ความยั่งยืน " ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อแสดงเงื่อนไขที่ต้องมีอยู่สำหรับระบบนิเวศเพื่อสนับสนุนตัวเองผ่านระยะยาว ( โฮลเด้น et al . , 2010 ) รายงานการพัฒนาอย่างยั่งยืน brundtland กำหนดเป็น " การพัฒนาที่ตอบสนองความต้องการของปัจจุบันโดยไม่ต้องประกอบด้วยความสามารถของคนรุ่นต่อไปเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง " " ( คณะกรรมาธิการโลกในเรื่องสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา , 2530 , หน้า 43 )ทั้งความหมายโดย wced พบสี่กุญแจมิติที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน ความยั่งยืนทางนิเวศวิทยาระยะยาว ภิรมย์ความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ และการส่งเสริม intragenerational ระหว่างรุ่นวัยและหุ้น รายงาน brundtland ยังหมายถึงมิติทุติยภูมิหลายของการพัฒนาอย่างยั่งยืนคือการรักษาธรรมชาติคุณค่า ส่งเสริมการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม ส่งเสริมให้ประชาชนมีส่วนร่วมและความพึงพอใจความต้องการเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต ( โฮลเด้น et al . , 2010 )