Nightingale thought, “Yes I’m final

Nightingale thought, “Yes I’m finally back,” but when she noticed that the girl had two bands tied around her arm, Nightingale’s good mood turned directly into grief, “Once again two sisters were…”

The others witch’s voice stalled for a moment and then she sorrowfully said, “Uh … ah, yes. Airy and Abby had their day of adulthood five days ago and didn’t survive it.” She forced herself to smile, “It happens often, doesn’t it? But let us not speak about them, you have to go back to the camp, Wendy is always talking about you.”

Airy and Abby, a pair of twins who left their lives in a wealthy family from the Fallen Dragon Mountain only to die within the Impassable Mountain range. Nightingale sometimes wondered if what they did was alright. If the twins hadn’t left their town with the Witch Cooperation Association, they could have at least enjoyed their lives with their family, rather than following everyone, wandering from one place to another, without any fixed home.

However, when she thought of Wendy, Nightingale’s heart was filled with warmth. If she hadn’t given her a helping hand when she desperately needed it, she was afraid that she herself would still be living a life as a puppet, always fearing to be disposed of just like every other tool. Yes, she should tell her the news as soon as possible, and she should tell it to all her sisters. They weren’t required to hide like little mice any longer. Someone was willing to accept all of them, and there maybe… they could come out unscathed through their annual Day of Awakening!

When she stepped into the camp, Nightingale saw that a familiar figure was squatting near the campfire handling the food. Until now, the other person hadn’t seen that she had arrived, so she couldn’t help herself and shouted, “Wendy, I’m home!”

The other witch turned away from her meal and looked towards Nightingale, welcoming Nightingale with her usual smile, “Veronica, welcome home.”

Wendy was the embodiment of a good woman and also one of the first witches of the Witch Cooperation Association. Now she had turned 30, but still any wrinkles couldn’t be seen on her face. She had red-brown hair which fell straight down, almost reaching her waist, with mature and charming facial features, which gave her the appearance of a big sister. She was always concerned about each and every sister of the Witch Cooperation Association. Whether it be about their daily life or psychological counseling, she would always try to help no matter what happened. If it wasn’t for Wendy, there was a big chance that the Witch Cooperation Association wouldn’t have gathered so many witches.

She was precisely the reason why Nightingale decided to run away from her family when she met her, embarking with her on a journey into the Impassable Mountain range, trying to find the Holy Mountain. She was also one of the few people who knew her original name.

“How many times have I already told you that I’m no longer that cowardly little girl from the past?” said Nightingale while smiling and shaking her head, “I’m now a powerful witch, Veronica doesn’t exist any longer.”

“You will always be you, breaking away from your former nightmares doesn’t mean to part with important and happy moments of your past.” said Wendy softly, “Of course, I’m glad you like your new name. Nightingale, I’ve been waiting for you to come back, surely you had to suffer throughout the whole journey.”

“Well,” Nightingale stepped forward and hugged her friend, “Thank you.”

After a moment Wendy opened her mouth and asked, “What happened to the girl, you … were you too late to save her?”

When hearing her speak of this, Nightingale’s spirit immediately began to rise again. She grabbed the Wendy’s arm and said excitedly, “No! She did not need me to save her. On the contrary, maybe she is able to save us all!” Then she began to describe in detail her experience of her time living in Border Town, “Border Town is governed by Lord Roland Wimbledon, 4th Prince of the Kingdom of Graycastle. He is willing to shelter all of us, and he also promised, that one day, that all witches in his territory could live the life of a free person, just like everyone else!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไนติงเกลความคิด ใช่ฉันก็กลับไป" แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นว่า หญิงสาวมีแถบสองแถบที่บริเวณแขนของเธอ ของ Nightingale อารมณ์ดีกลายเป็นความเศร้าโศก "อีกครั้งน้องสาวสองคนได้...ทันทีโดยตรงอื่น ๆ ที่แม่มดเสียงเครื่องครู่ และเธอด้วยว่า, "ยู...อา ใช่ โปร่งและแอบบายมีวันของผู้ใหญ่ห้าวันที่ผ่านมา และไม่ได้เอาตัวรอดได้" เธอบังคับตัวเองให้ยิ้ม "มันเกิดขึ้นบ่อย ไม่มัน แต่เราไม่พูดเกี่ยวกับพวกเขา คุณต้องย้อนกลับไปค่าย เวนดี้มักจะพูดคุยเกี่ยวกับคุณ"โปร่งและแอบบาย คู่ของฝาแฝดที่ทิ้งชีวิตในครอบครัวร่ำรวยจากภูเขามังกรลดลงเท่านั้นจะตายภายในช่วงภูเขา Impassable Nightingale บางครั้งสงสัยว่า ถ้า พวกเขาไม่ได้ไม่เป็นไร ถ้าฝาแฝดไม่ซ้ายเมืองของพวกเขากับความร่วมมือสมาคมแม่มด พวกเขาอาจมีน้อยความสุขในชีวิตกับครอบครัวของพวกเขา มากกว่าทุกคน หลงจากที่หนึ่งไปยังอีก ไม่มีบ้านถาวรใด ๆอย่างไรก็ตาม เมื่อเธอคิดว่า ของ Wendy หัวใจของ Nightingale ก็เต็มไป ด้วยความอบอุ่น ถ้าเธอไม่ให้ความช่วยเหลือเธอเมื่อเธอหมดจำเป็น เธอก็กลัวว่า เธอเองจะยังมีชีวิตอยู่ชีวิตเป็นตุ๊กตา เสมอกลัวการถูกทิ้งเหมือนเครื่องมืออื่น ๆ ทุก ใช่ เธอควรบอกเธอข่าวเร็วที่สุด และเธอควรบอกกับน้องสาวของเธอ พวกเขาไม่ต้องซ่อนเช่นหนูน้อยอีกต่อไป บางคนก็ยินดีที่จะยอมรับทั้งหมดของพวกเขา และอาจจะมี...พวกเขาอาจออกมาปราศจากอันตรายผ่านการประจำวันของตื่นเมื่อเธอก้าวเข้าสู่ค่าย Nightingale เห็นว่า รูปคนคุ้นเคยก็นั่งยองใกล้กองไฟการจัดการอาหาร จนถึงขณะนี้ คนอื่น ๆ ไม่เคยเห็นมาว่า เธอมาถึง ดังนั้นเธอไม่สามารถช่วยตัวเอง และ ตะโกน, "เวนดี้ ฉันบ้าน! "แม่มดอื่น ๆ หันไปจากอาหารของเธอ และมองไปทางไนติงเกล ต้อนรับ ด้วยรอยยิ้มปกติของเธอ "เวโรนิกา ยินดีต้อนรับสู่การ" ไนติงเกลWendy เป็นศูนย์รวมของการเป็นผู้หญิงที่ดี และยังเป็นหนึ่งในแม่มดครั้งแรกของความร่วมมือสมาคมแม่มด ตอนนี้ เธอหัน 30 แต่ริ้วรอยใด ๆ ยังไม่สามารถเห็นหน้าของเธอ เธอมีผมสีน้ำตาลแดงซึ่งตรงลง เกือบถึงเอวของเธอ มีผู้ใหญ่ และมีเสน่ห์หน้า ซึ่งทำให้เธอมีลักษณะของน้องบิ๊ก เธอเสมอเป็นห่วงน้องทุกสมาคมความร่วมมือของแม่มด ไม่ว่าจะเกี่ยวกับชีวิตประจำวันหรือการให้คำปรึกษาทางด้านจิตใจ เธอจะเสมอพยายามช่วยไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้ามันไม่ได้สำหรับเวนดี้ ได้โอกาสว่า สมาคมแม่มดร่วมจะไม่มีที่รวบรวมแม่มดมากมายเธอคือเหตุผลที่ทำไม Nightingale จึงตัดสินใจหนีออกจากครอบครัวของเธอเมื่อเธอได้พบกับเธอ เริ่มดำเนินกับเธอเดินทางเทือก Impassable พยายามที่จะหาภูเขาศักดิ์สิทธิ์อย่างแม่นยำ เธอยังเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ชื่อเดิมของเธอ“How many times have I already told you that I’m no longer that cowardly little girl from the past?” said Nightingale while smiling and shaking her head, “I’m now a powerful witch, Veronica doesn’t exist any longer.”“You will always be you, breaking away from your former nightmares doesn’t mean to part with important and happy moments of your past.” said Wendy softly, “Of course, I’m glad you like your new name. Nightingale, I’ve been waiting for you to come back, surely you had to suffer throughout the whole journey.”“Well,” Nightingale stepped forward and hugged her friend, “Thank you.”After a moment Wendy opened her mouth and asked, “What happened to the girl, you … were you too late to save her?”When hearing her speak of this, Nightingale’s spirit immediately began to rise again. She grabbed the Wendy’s arm and said excitedly, “No! She did not need me to save her. On the contrary, maybe she is able to save us all!” Then she began to describe in detail her experience of her time living in Border Town, “Border Town is governed by Lord Roland Wimbledon, 4th Prince of the Kingdom of Graycastle. He is willing to shelter all of us, and he also promised, that one day, that all witches in his territory could live the life of a free person, just like everyone else!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไนติงเกลคิดว่า "ใช่ฉันในที่สุดก็กลับมา" แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าหญิงสาวที่มีสองวงดนตรีที่ผูกรอบแขนของเธออารมณ์ดีไนติงเกลหันโดยตรงในความเศร้าโศก "อีกครั้งน้องสาวสองคนเป็น ... "

เสียงของคนอื่น ๆ ของแม่มดจนตรอกสำหรับ ช่วงเวลาและแล้วเธอก็เศร้าใจกล่าวว่า "เอ่อ ... อ่าใช่ โปร่งสบายและแอ๊บบี้มีวันของพวกเขาในวัยห้าวันที่ผ่านมาและไม่ได้อยู่รอดได้. "เธอบังคับให้ตัวเองยิ้ม" มันเกิดขึ้นมักจะไม่ได้หรือไม่ แต่ขอให้เราได้พูดเกี่ยวกับพวกเขาคุณจะต้องกลับไปที่ค่ายไปเวนดี้มักจะพูดคุยเกี่ยวกับคุณ. "

โปร่งและแอ๊บบี้คู่ของฝาแฝดที่เหลือชีวิตของพวกเขาในครอบครัวที่ร่ำรวยจากการลดลงภูเขามังกรเท่านั้นที่จะตายภายใน ช่วงที่ไม่สามารถใช้ได้ภูเขา ไนติงเกลบางครั้งสงสัยว่าสิ่งที่พวกเขาไม่ได้ไม่เป็นไร หากฝาแฝดไม่ได้ออกจากเมืองของพวกเขาด้วยความร่วมมือสมาคมแม่มดพวกเขาจะได้อย่างน้อยมีความสุขกับชีวิตของพวกเขากับครอบครัวของพวกเขามากกว่าต่อไปนี้ทุกคนที่หลงทางจากสถานที่หนึ่งไปยังอีกโดยไม่ต้องได้รับการแก้ไขใด ๆ บ้าน

แต่เมื่อเธอคิดว่าของเวนดี้หัวใจของไนติงเกลก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น ถ้าเธอไม่เคยให้เธอยื่นมือเข้ามาช่วยเมื่อเธอหมดความจำเป็นมันเธอกลัวว่าเธอเองจะยังคงใช้ชีวิตเป็นหุ่นเชิดเสมอกลัวที่จะถูกกำจัดเช่นเดียวกับทุกเครื่องมืออื่น ๆ ใช่เธอควรจะบอกเธอข่าวเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และเธอควรจะบอกให้พี่สาวน้องสาวของเธอทั้งหมด พวกเขาไม่จำเป็นต้องซ่อนเหมือนหนูเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อีกต่อไป บางคนก็เต็มใจที่จะยอมรับทั้งหมดของพวกเขาและอาจจะมี ... พวกเขาจะได้รับบาดเจ็บออกมาผ่านวันประจำปีของพวกเขาตื่น!

เมื่อเธอก้าวเข้าไปในค่ายไนติงเกลเห็นว่าเป็นตัวเลขที่คุ้นเคยได้รับการนั่งยอง ๆ อยู่ใกล้กองไฟการจัดการอาหาร จนถึงขณะนี้คนอื่น ๆ ไม่ได้เห็นว่าเธอได้เดินทางมาถึงดังนั้นเธอจึงไม่สามารถช่วยตัวเองและตะโกน "เวนดี้ฉันบ้าน!"

แม่มดอื่น ๆ หันไปจากอาหารของเธอและมองต่อไปไนติงเกลต้อนรับไนติงเกลด้วย รอยยิ้มของเธอปกติ "เวโรนิก้า, ยินดีต้อนรับกลับบ้าน."

เวนดี้เป็นศูนย์รวมของความเป็นผู้หญิงที่ดีและยังเป็นหนึ่งในแม่มดแรกของความร่วมมือสมาคมแม่มด ตอนนี้เธอได้หัน 30 แต่ยังคงริ้วรอยใด ๆ ที่ไม่สามารถมองเห็นได้บนใบหน้าของเธอ เธอมีผมสีน้ำตาลแดงซึ่งลดลงตรงลงเกือบถึงเอวของเธอมีใบหน้าที่เป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์ซึ่งทำให้เธอปรากฏตัวของน้องสาวใหญ่ เธอก็มักจะกังวลเกี่ยวกับแต่ละคนและน้องสาวของความร่วมมือสมาคมแม่มดทุก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของพวกเขาหรือการให้คำปรึกษาทางด้านจิตใจเธอมักจะพยายามที่จะช่วยเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นไม่มี ถ้ามันไม่ได้สำหรับเวนดี้ก็มีโอกาสมากที่ความร่วมมือแม่มดสมาคมจะไม่ได้รวมตัวกันจำนวนมากดังนั้นแม่มด

เธอเป็นเหตุผลที่แม่นยำไนติงเกลตัดสินใจที่จะหนีออกจากครอบครัวของเธอเมื่อเธอได้พบเธอเริ่มดำเนินการกับเธอในการเดินทางเข้าไปในช่วงที่ไม่สามารถใช้ได้ภูเขาพยายามที่จะหาภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เธอยังเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าชื่อเดิมของเธอ

"มีกี่ครั้งที่ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ได้ว่าสาวน้อยขี้ขลาดจากที่ผ่านมา?" ไนติงเกลกล่าวว่าในขณะที่รอยยิ้มและส่ายหัวของเธอ "ตอนนี้ฉันเป็นแม่มดที่มีประสิทธิภาพ, เวโรนิก้าไม่ได้อยู่นาน ๆ "

" คุณจะเป็นคุณหมดออกไปจากฝันร้ายในอดีตของคุณไม่ได้หมายความว่าจะเป็นส่วนหนึ่งกับช่วงเวลาที่สำคัญและมีความสุขที่ผ่านมาของคุณ. "กล่าวว่าเวนดี้เบา ๆ " แน่นอนฉันดีใจที่คุณชอบชื่อใหม่ของคุณ ไนติงเกล, ฉันได้รับการรอให้คุณกลับมาแน่นอนคุณจะต้องทนทุกข์ทรมานตลอดการเดินทางทั้ง. "

" ดี "ไนติงเกลก้าวไปข้างหน้าและกอดเพื่อนของเธอ" ขอบคุณ. "

หลังจากช่วงเวลาที่เวนดี้เปิดปากของเธอและถาม "เกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวที่คุณ ... เป็นคุณสายเกินไปที่จะช่วยเธอ?"

เมื่อได้ยินพูดนี้ของเธอจิตวิญญาณของไนติงเกลทันทีที่เริ่มขึ้นอีกครั้ง เธอคว้าแขนเวนดี้และกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า "ไม่! เธอไม่จำเป็นต้องให้ฉันช่วยเธอ ในทางตรงกันข้ามบางทีเธออาจจะสามารถที่จะช่วยเราทุกคน! "จากนั้นเธอก็เริ่มที่จะอธิบายในรายละเอียดของประสบการณ์ของเธอเวลาที่เธออาศัยอยู่ในเมืองชายแดน" ชายแดนเมืองถูกควบคุมโดยลอร์ดโรลันด์วิมเบิลดัน 4 เจ้าชายแห่งราชอาณาจักร Graycastle เขายินดีที่จะพักพิงทั้งหมดของเราและเขายังสัญญาว่าวันหนึ่งที่แม่มดในดินแดนของเขาอาจมีชีวิตอยู่ของบุคคลที่ฟรีเช่นเดียวกับคนอื่น! "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นกไนติงเกลคิดว่า " ใช่ฉันกลับมา " แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าหญิงสาวสองวงมัดรอบแขนของเธอ นกไนติงเกลก็อารมณ์ดีเปิดโดยตรงในความเศร้าโศก " อีกครั้ง สองสาว . . . . . . "เสียงของแม่มดคนอื่นหยุดสักครู่และจากนั้นเธออย่างเศร้าๆว่า " เอ่อ . . . อ่า โปร่งและแอ๊บบี้มีวันของพวกเขาเป็นผู้ใหญ่เมื่อห้าวันก่อน และ ไม่รอดแล้ว " เธอยิ้ม " มันเกิดขึ้นบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ แต่เราอย่าพูดเรื่องนั้น คุณต้องกลับไปที่ค่าย เวนดี้อยู่เสมอพูดคุยเกี่ยวกับคุณ . "โปร่ง และแอ๊บบี้ คู่ฝาแฝดที่ทิ้งชีวิตในครอบครัวที่ร่ำรวยลดลงจากภูเขามังกรเท่านั้นที่จะตายภายในเทือกเขาที่เป็นทางตัน นกไนติงเกลบางครั้งสงสัยว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันได้ ถ้าฝาแฝด ไม่ทิ้งเมืองของแม่มดความร่วมมือสมาคมก็น่าจะมีความสุขกับชีวิตครอบครัวของตนเอง แทนที่จะต่อทุกคน เดินจากที่หนึ่งไปยังอีกโดยไม่ต้องซ่อมบ้านแต่เมื่อเธอนึกถึง เว็นดี้ ไนติงเกล คือหัวใจที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ถ้าเธอไม่ให้มือช่วยเธอ เมื่อเธอหมดท่าต้องการมัน เธอกลัวว่าเธอเองก็ยังใช้ชีวิตที่เป็นหุ่นเชิด ก็กลัวจะถูกทิ้งเหมือนทุก ๆเครื่องมือ ใช่ เธอควรจะบอกข่าวให้เร็วที่สุด เธอควรจะบอกกับน้องสาว พวกเขาไม่ต้องปิดบังเหมือนหนูตัวเล็กๆ อีกต่อไป ใครบางคนเต็มใจที่จะยอมรับทั้งหมดของพวกเขาและอาจจะ . . . . . . . ก็ออกมาอย่างปลอดภัยผ่านวันประจำปีของกระตุ้น !เมื่อเธอก้าวเข้ามาในค่าย ไนติงเกล เห็นตัวเลขที่คุ้นเคยมาใกล้กองไฟการจัดการอาหาร จนถึงตอนนี้ ยัง คนอื่นไม่เห็นว่าเธอได้เดินทางมาถึง เธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ และตะโกน " เวนดี้ ผมกลับมาแล้ว "แม่มดอื่นหันห่างจากอาหารของเธอ และมองไปยังนกไนติงเกลต้อนรับนกไนติงเกลกับเธอปกติยิ้ม " เวโรนิก้า ยินดีต้อนรับกลับบ้านเวนดี้เป็นคุณสมบัติของผู้หญิงที่ดีและยังเป็นหนึ่งในแม่มดแม่มดความร่วมมือครั้งแรกของสมาคม ตอนนี้เธออายุ 30 แล้ว แต่ยังไม่สามารถมองเห็นริ้วรอยต่าง ๆบนใบหน้าของเธอ เธอมีสีแดง ผมสีน้ำตาลที่ร่วงตกลงมาเกือบถึงเอวของเธอ กับผู้ใหญ่ และมีใบหน้าที่มีเสน่ห์ซึ่งให้ลักษณะของน้องสาวใหญ่ เธอมักจะกังวลเกี่ยวกับแต่ละคนและทุก น้องสาวของแม่มดความร่วมมือสมาคม ไม่ว่าจะเป็นเกี่ยวกับการให้คำปรึกษาชีวิตประจําวัน หรือจิต เธอมักจะพยายามที่จะช่วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะเวนดี้ มีโอกาสใหญ่ที่แม่มดความร่วมมือสมาคมไม่เรียกแม่มดมากเธอเป็นเหตุผลที่ไนติงเกล ตัดสินใจที่จะหนีจากครอบครัวของเธอเมื่อเธอได้เจอกับเธอ เรากับเธอในการเดินทางเข้าไปในเทือกเขาที่เป็นทางตัน พยายามที่จะหา ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ นอกจากนี้เธอยังเป็นหนึ่งในน้อยคนที่รู้จักชื่อเดิมของเธอ" กี่ครั้งแล้วที่ฉันบอกคุณแล้วว่าผมไม่ได้ว่าเด็กขี้ขลาดจากอดีต ? " บอกว่า นกไนติงเกลในขณะที่ยิ้มและสั่นหัวของเธอ " ตอนนี้ฉันเป็นแม่มด เวโรนิก้า ไม่มีตัวตนอีกต่อไป "" คุณจะคุณเสมอ หลีกหนีจากฝันร้ายในอดีต ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญและมีความสุขกับช่วงเวลาที่ผ่านของคุณ " กล่าวว่าเวนดี้เบาๆ " แน่นอน ผมดีใจที่คุณชอบชื่อใหม่ของคุณ นกไนติงเกล ผมเฝ้ารอคุณกลับมา แน่นอนว่าคุณต้องประสบตลอดการเดินทางทั้ง . "" อืม " นกไนติงเกลก้าวไปข้างหน้าและกอดเพื่อนของเธอ " ขอบคุณ " .หลังจากนั้นเวนดี้เปิดปากของเธอและถามว่า " เกิดอะไรขึ้นกับเธอ . . . . . . . คุณสายเกินไปที่จะช่วยเธอ "เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ ไนติงเกล คือวิญญาณทันที เริ่มขึ้นอีกครั้ง เธอคว้าแขนของ เวนดี้ และกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า " ไม่ ! ! ! ! ! เธอไม่ได้ต้องการให้ผมช่วยเธอ ในทางตรงกันข้าม บางทีเธออาจจะช่วยพวกเราทั้งหมด " แล้วเธอก็เริ่มอธิบายรายละเอียดประสบการณ์ของเธอเวลาที่เธออาศัยอยู่ในเมืองชายแดน " เมืองชายแดนถูกปกครองโดยพระเจ้า โรแลนด์ วิมเบิลดัน , เจ้าชายแห่งอาณาจักรของ graycastle . เขายินดีที่จะพักพิงทั้งหมดของเรา และเขาก็สัญญาว่าวันหนึ่ง แม่มดในดินแดนของเขา ชีวิตของคนฟรี เหมือนคนอื่น "