THE RENAISSANCE A golden age of Eng

THE RENAISSANCE



A golden age of English literature commenced in 1485 and lasted until 1660. Malory's Le morte d'Arthur was among the first works to be printed by William Caxton, who introduced the printing press to England in 1476. From that time on, readership was vastly multiplied. The growth of the middle class, the continuing development of trade, the new character and thoroughness of education for laypeople and not only clergy, the centralization of power and of much intellectual life in the court of the Tudor and Stuart monarchs, and the widening horizons of exploration gave a fundamental new impetus and direction to literature. The new literature nevertheless did not fully flourish until the last 20 years of the 1500s, during the reign of Queen Elizabeth I. Literary development in the earlier part of the 16th century was weakened by the diversion of intellectual energies to the polemics of the religious struggle between the Roman Catholic church and the Church of England, a product of the Reformation.

The English part in the European movement known as humanism also belongs to this time. Humanism encouraged greater care in the study of the literature of classical antiquity and reformed education in such a way as to make literary expression of paramount importance for the cultured person. Literary style, in part modeled on that of the ancients, soon became a self-conscious preoccupation of English poets and prose writers. Thus, the richness and metaphorical profusion of style at the end of the century indirectly owed much to the educational force of this movement. The most immediate effect of humanism lay, however, in the dissemination of the cultivated, clear, and sensible attitude of its classically educated adherents, who rejected medieval theological miss teaching and superstition. Of these writers, Sir Thomas More is the most remarkable. His Latin prose narrative Utopia (1516) satirizes the irrationality of inherited assumptions about private property and money and follows Plato in deploring the failure of kings to make use of the wisdom of philosophers. More's book describes a distant nation organized on purely reasonable principles and named Utopia (Greek, “nowhere”).





Renaissance Poetry il754q8398tllv



The poetry of the earlier part of the 16th century is generally less important, with the exception of the work of John Skelton, which exhibits a curious combination of medieval and Renaissance influences. The two greatest innovators of the new, rich style of Renaissance poetry in the last quarter of the 16th century were Sir Philip Sidney and Edmund Spenser.

Sidney, universally recognized as the model Renaissance nobleman, outwardly polished as well as inwardly conscientious, inaugurated the vogue of the sonnet cycle in his Astrophel and Stella (written 1582?; published 1591). In this work, in the elaborate and highly metaphorical style of the earlier Italian sonnet, he celebrated his idealized love for Penelope Devereux, the daughter of Walter Devereux, 1st Earl of Essex. These lyrics profess to see in her an ideal of womanhood that in the Platonic manner leads to a perception of the good, the true, and the beautiful and consequently of the divine. This idealization of the beloved remained a favored motif in much of the poetry and drama of the late 16th century; it had its roots not only in Platonism but also in the Platonic speculations of humanism and in the chivalric idealization of love in medieval romance.

The greatest monument to that idealism, broadened to include all features of the moral life, is Spenser's uncompleted Faerie Queene (Books I-III, 1590; Books IV-VI, 1596), the most famous work of the period. In each of its completed six books it depicts the activities of a hero that point toward the ideal form of a particular virtue, and at the same time it looks forward to the marriage of Arthur, who is a combination of all the virtues, and Gloriana, who is the ideal form of womanhood and the embodiment of Queen Elizabeth. It is entirely typical of the impulse of the Renaissance in England that in this work Spenser tried to create out of the inherited English elements of Arthurian romance and an archaic, partly medieval style a noble epic that would make the national literature the equal of those of ancient Greece and Rome and of Renaissance Italy. His effort in this respect corresponded to the new demands expressed by Sidney in the critical essay The Defence of Poesie, originally Apologie for Poetrie (written 1583?; posthumously published 1595). Spenser's conception of his role no doubt conformed to Sidney's general description of the poet as the inspired voice of God revealing examples of morally perfect actions in an aesthetically ideal world such as mere reality can never provide, and with a graphic and concrete conviction that mere philosophy can never achieve. The poetic and narrative qualities of The Faerie Queene suffer to a degree from the various theoretical requirements that Spenser forced the work to meet.

In a number of other lyrical and narrative works Sidney and Spenser displayed the ornate, somewhat florid, highly figured style characteristic of a great deal of Elizabethan poetic expression; but two other poetic tendencies became visible toward the end of the 16th and in the early part of the 17th centuries. The first tendency is exemplified by the poetry of John Donne and the other so-called metaphysical poets, which carried the metaphorical style to heights of daring complexity and ingenuity. This often-paradoxical style was used for a variety of poetic purposes, ranging from complex emotional attitudes to the simple inducement of admiration for its own virtuosity. Among the most important of Donne's followers, George Herbert is distinguished for his carefully constructed religious lyrics, which strive to express with personal humility the emotions appropriate to all true Christians. Other members of the metaphysical school are Henry Vaughan, a follower of Herbert, and Richard Crashaw, who was influenced by Continental Catholic mysticism. Andrew Marvell wrote metaphysical poetry of great power and fluency, but he also responded to other influences. The involved metaphysical style remained fashionable until late in the 17th century.

The second late Renaissance poetic tendency was in reaction to the sometimes-flamboyant lushness of the Spenserians and to the sometimes-tortuous verbal gymnastics of the metaphysical poets. Best represented by the accomplished poetry of Ben Jonson and his school, it reveals a classically pure and restrained style that had strong influence on late figures such as Robert Herrick and the other Cavalier poets and gave the direction for the poetic development of the succeeding neoclassical period.

The last great poet of the English Renaissance was the Puritan writer John Milton, who, having at his command a thorough classical education and the benefit of the preceding half-century of experimentation in the various schools of English poetry, approached with greater maturity than Spenser the task of writing a great English epic. Although he adhered to Sidney's and Spenser's notions of the inspired role of the poet as the lofty instructor of humanity, he rejected the fantastic and miscellaneous machinery, involving classical mythology and medieval knighthood, of The Faerie Queene in favor of the central Christian and biblical tradition. With grand simplicity and poetic power Milton narrated in Paradise Lost (1667) the machinations of Satan leading to the fall of Adam and Eve from the state of innocence; and he performed the task in such a way as to “justify the ways of God to man” and to express the central Christian truths of freedom, sin, and redemption as he conceived them. His other poems, such as the elegy Lycidas (1637), Paradise Regained (1671), and the classically patterned tragedy Samson Agonistes (1671), similarly reveal astonishing poetic power and grace under the control of a profound mind.










Renaissance Drama and Prose



The poetry of the English Renaissance between 1580 and 1660 was the result of a remarkable outburst of energy. It is, however, the drama of roughly the same period that stands highest in popular estimation. The works of its greatest representative, William Shakespeare, have achieved worldwide renown. In the previous Middle English period there had been, within the church, a gradual broadening of dramatic representation of such doctrinally important events as the angel's announcement of the resurrection to the women at the tomb of Christ. Ultimately, performances of religious drama had become the province of the craft guilds, and the entire Christian story, from the creation of the world to the last judgment, had been reenacted for secular audiences. The Renaissance drama proper rose from this late medieval base by a number of transitional stages ending about 1580. A large number of comedies, tragedies, and examples of intermediate types were produced for London theaters between that year and 1642, when the London theaters were closed by order of the Puritan Parliament. Like so much non-dramatic literature of the Renaissance, most of these plays were written in an elaborate verse style and under the influence of classical examples, but the popular taste, to which drama was especially susceptible, required a flamboyance and sensationalism largely alien to the spirit of Greek and Roman literature. Only the Roman tragedian Lucius Annaeus Seneca could provide a model for the earliest popular tragedy of blood and revenge, The Spanish Tragedy (1589?) of Thomas Kyd. Kyd's skillfully managed, complicated, but sensational plot influenced in turn later, psychologically more sophisticated revenge tragedies, among them Shakespeare's Hamlet. A few years later Christopher Marlowe, in the tragedies Tamburlaine the Great, Part I (1587), and Edward II (1592?), began the tradition of the chronicle play

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรเนสซอง



เป็นยุคทองของวรรณคดีอังกฤษเริ่มในค.ศ. 1485 และกินเวลาจนถึงรวมกัน ของ Malory Le morte d'Arthur เป็นระหว่างงานแรกที่จะพิมพ์ โดย William Caxton นำมากดพิมพ์อังกฤษใน 1476 จากนั้นเวลา ผู้อ่านถูกเสมือนคูณ การเติบโตของชนชั้นกลาง การค้า พัฒนาอย่างต่อเนื่อง ตัวละครใหม่และ thoroughness การศึกษา laypeople และไม่เพียงแต่อาศัยพระสงฆ์ ชอบรวมศูนย์อำนาจ และชีวิตมากทางปัญญาในศาลของกษัตริย์ทูดอร์และสจ๊วต ฮอลิซันส์ widening ของสำรวจให้แรงผลักดันใหม่พื้นฐานและทิศทางของเอกสารประกอบการ ประกอบการใหม่แต่ไม่ไม่สมบูรณ์งอกงามจนถึง 20 ปีที่ผ่านมาของ 14 ในรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบธ I. Literary พัฒนาในช่วงศตวรรษ 16 ถูกลดลง โดยการเปลี่ยนเส้นทางของพลังงานทางปัญญาการ polemics ของการต่อสู้ทางศาสนาโรมันคาทอลิกและโบสถ์ของอังกฤษ ผลิตภัณฑ์ของปฏิรูป

ส่วนอังกฤษที่เคลื่อนไหวยุโรปที่เรียกว่ามนุษยนิยมยังอยู่ในเวลานี้ มนุษยนิยมสนับสนุนให้ดูแลมากขึ้นในการศึกษาวรรณคดีของสมัยคลาสสิกและปฏิรูปการศึกษาในลักษณะดังกล่าวเพื่อทำให้นิพจน์วรรณกรรมใจมีความสำคัญสำหรับบุคคลในอ่าง สำนวน จำลองในส่วนบนที่ออฟดิแอนเชียนส์ เร็ว ๆ นี้กลายเป็น preoccupation ประหม่าของกวีอังกฤษและนักเขียนร้อยแก้ว ดังนั้น ร่ำรวยและเขาพจน์แบบเมื่อสิ้นสุดศตวรรษอ้อมเป็นหนี้มากกำลังศึกษานี้เคลื่อนไหว ผลมากของมนุษยนิยมวาง อย่างไรก็ตาม ในการเผยแพร่ทัศนคติปลูก ชัดเจน และสมเหตุสมผลของมันยังมีระดับการศึกษา ที่ปฏิเสธนางสาวศาสนศาสตร์ยุคกลางที่สอนและความเชื่อโชคลาง นักเขียนเหล่านี้ เซอร์โทมัสมอร์ที่น่าทึ่งได้ เขาติร้อยแก้วยูโทเปีย (1516) satirizes irrationality ของสมมติฐานสืบทอดเกี่ยวกับเงินและทรัพย์สิน และตามเพลโตใน deploring ความล้มเหลวของพระมหากษัตริย์ต้องใช้ภูมิปัญญาของปรัชญา จองของเพิ่มเติมอธิบายห่างไกลประเทศจัดหลักการสมเหตุสมผลเพียงอย่างเดียว และตั้งชื่อยูโทเปีย (กรีก "ไม่มีที่ไหน"





บทกวีของเรอเนสซองซ์ il754q8398tllv



บทกวีของช่วงศตวรรษ 16 ก็ตามโดยทั่วไปน้อย ยกเว้นการทำงานของจอห์น Skelton ซึ่งจัดแสดงชุดอยากรู้อยากเห็นของยุคกลาง และเรอเนสซองส์มีผลต่อการ Innovators ยิ่งสองรูปแบบใหม่ รวยของเรอเนสซองซ์กวีนิพนธ์ในไตรมาสสุดท้ายของศตวรรษ 16 ถูกเซอร์ฟิลิปห้องกว้างและ Edmund Spenser

ห้องกว้าง รู้จักกันแพร่หลายเป็นขุนนางของเรอเนสซองซ์แบบจำลอง ขัดคุณธรรมเช่นเป็นได้สองอย่างภายใน ภายนอกแห่งสมัยของวงจรณเขา Astrophel และสเตลล่า (เขียน 1582 ?; ประกาศ 1591) ในงานนี้ ในลักษณะเชิงเปรียบเทียบสูง และความละเอียดของณอิตาลีก่อนหน้า เขาเฉลิมฉลองความรักของพระองค์ idealized Penelope Devereux ลูกสาวของวอลเตอร์ Devereux เอิร์ล 1 ห้อง เนื้อเพลงเหล่านี้นับถือดูเธอเหมาะของ womanhood ลักษณะ Platonic ที่นำไปสู่การรับรู้ดี ความจริง และความสวยงาม และผลของพระเจ้า นี้ idealization รักที่ยังคง สาระสำคัญชื่นชอบมากในบทกวีและละครของศตวรรษ 16 สาย มันมีรากของมันไม่เพียงแต่ใน Platonism แต่ในตัว Platonic speculations ของมนุษยนิยม และ idealization chivalric ของรักโรแมนซ์ยุคกลาง

Queene Faerie Spenser ของยังไม่เสร็จสิ้น (หนังสือ i-III, 1590 เป็นอนุสาวรีย์ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ idealism ขยายเพื่อรวมคุณสมบัติทั้งหมดของชีวิตคุณธรรม หนังสือ IV-วี ค.ศ. 1596), มากที่สุดมีชื่อเสียงการทำงานของรอบระยะเวลา ในเล่มหกเสร็จสมบูรณ์ จะมีภาพกิจกรรมของพระเอกที่ชี้ไปยังแบบฟอร์มยอดเยี่ยมคุณธรรมเฉพาะ และในเวลาเดียวกัน เหมือนไปข้างหน้าเพื่อการแต่งงานของอาร์เธอร์ ซึ่งเป็นการรวมกันของคุณค่าทั้งหมด และ Gloriana ที่เป็นแบบห้อง womanhood และลื่นของควีนอลิซาเบธ มันเป็นเรื่องปกติทั้งหมดของกระแสของเรเนสซองในอังกฤษว่า ในงานนี้ Spenser พยายามสร้างจากองค์ประกอบภาษาอังกฤษสืบทอดเบิและพวก ยุคกลางบางส่วนแบบมหากาพย์ที่โนเบิลให้วรรณคดีแห่งชาติเท่ากับบรรดา ของกรีซและโรมโบราณ และเรอเนซองส์อิตาลี ความพยายามของเขาในนี้ corresponded กับความต้องการใหม่ที่แสดง โดยห้องกว้างสำคัญเรียงความป้องกันของ Poesie, Apologie เดิมสำหรับ Poetrie (เขียน 1583 ?; posthumously เผยแพร่ 1595) Spenser ของแนวความคิดบทบาทของเขาไม่มีข้อสงสัยตามของห้องกว้างคำอธิบายทั่วไปของกวีเป็นเสียงแรงบันดาลใจของพระเจ้าที่เผยให้เห็นตัวอย่างการกระทำคุณธรรมสมบูรณ์แบบในโลกเหมาะอย่าง เช่นไม่สามารถมีเพียงความเป็นจริง และ ด้วยใจกราฟิก และคอนกรีตที่ปรัชญาเพียงไม่สามารถบรรลุ บทกวี และบรรยายคุณภาพของ Faerie Queene ที่ระดับประสบความทฤษฎีต่าง ๆ ว่า Spenser บังคับการทำงานให้ตอบสนอง

งานอื่น ๆ น้อยจอม และบรรยายใน ห้องกว้างและ Spenser แสดงสม ค่อนข้างแรมฟลอริด สูงคิดแบบลักษณะของนิพจน์บทเอลิซาเบธ มาก แต่แนวโน้มสองบทอื่น ๆ ก็เห็นไปสิ้นสุดที่ ๑๖ และ ในส่วนต้นของศตวรรษ 17 แนวโน้มแรกคือ exemplified โดยบทกวีของจอห์น Donne และอื่น ๆ เรียกว่าขัดแย้งกวี ที่ดำเนินการลักษณะเชิงเปรียบเทียบกับความสูงอันซับซ้อนและประดิษฐ์คิดค้น ลักษณะนี้มัก paradoxical ถูกใช้สำหรับวัตถุประสงค์ในบทกวี ตั้งแต่ทัศนคติอารมณ์ซับซ้อนถึง inducement ง่ายของชื่นชมสำหรับ virtuosity ของตัวเอง นี่สำคัญสุดของลูกศิษย์ของ Donne จอร์จเฮอร์เบิร์ตได้แตกต่างในเพลงของเขาอย่างระมัดระวังสร้างศาสนา ซึ่งมุ่งมั่นที่จะแสดงอารมณ์เหมาะสมกับคริสเตียนที่แท้จริงทั้งหมดกับบทส่วนตัว สมาชิกคนอื่น ๆ ของโรงเรียนขัดแย้งเป็นเฮนรีวอน ผู้ติดตามของเฮอร์เบิร์ต และริชาร์ด Crashaw ซึ่งได้รับอิทธิพลจากยุโรปคาทอลิกรหัสยลัทธิ แอนดรูมาร์เวลล์เขียนบทกวีที่ขัดแย้งของอำนาจและแคล่ว แต่เขายังตอบรับอื่น ๆ ที่มีอิทธิพลต่อ แบบขัดแย้งที่เกี่ยวข้องยังคงทันสมัยจนกระทั่งในศตวรรษที่ 17

สองสายเรเนซองส์บทกวีแนวโน้มอยู่ในปฏิกิริยาบางเฟลมโบแยนท์พลายการ์เด้นของ Spenserians และยิมนาสติกด้วยวาจาบางครั้งเงี้ยวของกวีที่เลื่อนลอย แสดง โดยบทกวีสำเร็จเบนจอนสันและโรงเรียนของเขา จะเปิดเผยรายละเอียดบริสุทธิ์ และทรงแบบที่มีอิทธิพลในตัวเลขสาย Herrick โรเบิร์ตและคาวาเลียร์กวีอื่น ๆ และให้ทิศทางการพัฒนาบทกวีของโปรแกรมฟื้นฟูคลาสสิกระยะ

กวีดีสุดท้ายของเรอเนสซองซ์อังกฤษถูกเขียน Puritan จอห์นมิลตัน ที่ มีคำสั่งของพระองค์การศึกษาคลาสสิกอย่างละเอียดและประโยชน์ของการก่อนหน้าครึ่งศตวรรษของการทดลองในโรงเรียนต่าง ๆ ของบทกวีภาษาอังกฤษ ประดับ ด้วยครบกำหนดมากกว่ากว่า Spenser งานเขียนมหากาพย์ภาษาอังกฤษดี ถึงแม้ว่าเขาปฏิบัติตามความเข้าใจของห้องกว้างและ Spenser ของบทบาทแรงบันดาลใจของกวีเป็นผู้สอนที่สูงส่งของมนุษย์ เขาปฏิเสธเครื่องจักรยอดเยี่ยม และเบ็ดเตล็ด เกี่ยวข้องกับตำนานคลาสสิกและยุคกลาง knighthood ของ Queene Faerie สามารถประเพณีคริสเตียน และศาสนาคริสต์เป็นศูนย์กลาง มีความเรียบง่ายที่แกรนด์และพลังงานบทกวี มิเล่าเรื่องในพาราไดซ์หาย (1667) machinations ของซาตานที่นำไปสู่การล่มสลายของอาดัมและเอวาจากรัฐความบริสุทธิ์ และเขาทำงานในลักษณะ เป็น "ชิดขอบวิธีการของพระเจ้ากับมนุษย์" และ การแสดงจริงคริสเตียนกลางอิสระ บาป และไถ่ถอน ตามที่เขารู้สึกได้ พระองค์อื่น ๆ บทกวี เช่น elegy Lycidas (1637), พาราไดซ์จาก (1671), และโศกนาฏกรรมมีลวดลายปลายแซมสัน Agonistes (1671), เปิดเผยในทำนองเดียวกัน พลังงานบทที่ทันสมัยและปลอดหนี้ภายใต้การควบคุมของความลึกซึ้งใจ










โรงละครและร้อยแก้ว



บทกวีของเรอเนสซองซ์อังกฤษระหว่าง 1580 และรวมเป็นผล outburst โดดเด่นของพลังงาน ได้ แต่ ละครประมาณเดียวกันระยะเวลาที่ยืนสูงที่สุดในการประมาณการยอดนิยม งานของตัวแทนความยิ่งใหญ่ที่สุด วิลเลียมเชกสเปียร์ ได้บรรลุชื่อเสียงทั่วโลก ในภาษาอังกฤษกลางรอบ มีได้ ภายในคริสตจักร การค่อย ๆ broadening ของการแสดงละครเช่นเหตุการณ์สำคัญ doctrinally เป็นแองเจิลประกาศฟื้นคืนชีพกับผู้หญิงที่สุสานของพระคริสต์ การแสดงละครทางศาสนาได้กลายเป็น จังหวัดของกิลด์ที่ยาน สุด และเรื่องคริสเตียนทั้งหมด สร้างโลกเพื่อการพิพากษาครั้งสุดท้าย มีการ reenacted สำหรับผู้ชมทางโลก ละครเรเนซองส์เหมาะสมโรสจากฐานนี้ยุคกลางดึก โดยอีกรายการขั้นสิ้นสุดประมาณ 1580 ผลิตจำนวนมาก comedies, tragedies และตัวอย่างของชนิดตัวกลางสำหรับโรงภาพยนตร์ลอนดอนระหว่างปีและไปด้วยการตกแต่ง เมื่อโรงละครลอนดอนถูกปิด by order of รัฐสภา Puritan เหมือนมากไม่ใช่ละครวรรณคดีของเรเนสซอง ของเล่นเหล่านี้ถูกเขียนได้ ในลักษณะที่มีข้อความละเอียด และอยู่ภาย ใต้อิทธิพลของตัวอย่างที่คลาสสิก แต่รสชาติยอดนิยม ซึ่งละครได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งไวต่อ จำเป็น flamboyance และ sensationalism ส่วนใหญ่คนต่างด้าวเพื่อจิตวิญญาณของวรรณกรรมกรีกและโรมัน เฉพาะที่โรมัน tragedian Lucius Annaeus ซีนีก้าสามารถให้แบบจำลองสำหรับแรกสุดนิยมโศกนาฎกรรมของเลือดและแก้แค้น เดอะสเปนโศกนาฏกรรม (โรงแรม 1589 ซิตี้) ของโทมัส Kyd ของ Kyd รูปจัดการ พล็อตซับซ้อน แต่เร้าใจที่มีอิทธิพลต่อในภายหลัง psychologically เพิ่มเติมซับซ้อนแก้แค้น tragedies ฝ่ายแฮมเลตของเชกสเปียร์ กี่ปีมาร์โลว์คริสโตเฟอร์หลัง ใน tragedies Tamburlaine ดี ส่วนฉัน (1587), และเอ็ดเวิร์ด II (1592) เริ่มประเพณีการเล่นพงศาวดาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา



เป็นยุคทองของวรรณคดีอังกฤษและเริ่มที่ lasted จนกว่า 1660 . เลอมอร์ d'arthur Malory เป็นหนึ่งในงานแรกที่จะถูกพิมพ์โดย William Caxton ที่แนะนำพิมพ์อังกฤษใน 1 , 476 . จากช่วงเวลานั้น ผู้อ่านคืออย่างมากมายทวีคูณ การเจริญเติบโตของชนชั้นกลางต่อการพัฒนาการค้าตัวละครใหม่และทั่วถึงการศึกษาของโยมและไม่เพียง แต่พระสงฆ์ , ศูนย์กลางของอำนาจและชีวิตทางปัญญามากในศาลของทิวดอร์สจวร์ตพระมหากษัตริย์และ และขยายขอบเขตของการสำรวจให้แรงผลักดันใหม่พื้นฐานและทิศทางในวรรณคดี วรรณกรรมใหม่ แต่ทำไม่เต็มที่รุ่งเรืองจนถึง 20 ปีสุดท้ายของ 1500sในช่วงรัชสมัยของพระราชินีอลิซาเบธ . วรรณกรรมการพัฒนาในส่วนก่อนหน้านี้ของศตวรรษที่ 16 ถูกลดลงโดยผันของปัญญา พลังที่จะโต้เถียงของการต่อสู้ทางศาสนาระหว่างคริสตจักรโรมันคาทอลิกและโบสถ์แห่งอังกฤษ , ผลิตภัณฑ์ของการปฏิรูป .

ส่วนภาษาอังกฤษในยุโรปเคลื่อนไหวที่เรียกว่ามนุษยนิยมยังเป็นของ เวลา นี้มนุษยนิยมสนับสนุนการดูแลมากขึ้นในการศึกษาวรรณคดีคลาสสิกโบราณ และปฏิรูปการศึกษา ในลักษณะเช่นการสร้างการแสดงออกวรรณกรรมมหาสําคัญสําหรับผู้เลี้ยง สำนวนโวหาร , ในส่วนของแบบจำลองในที่สมัยก่อน ในไม่ช้าก็กลายเป็นลุ่มหลงประหม่าของกวีและนักเขียนร้อยแก้วภาษาอังกฤษ ดังนั้นความมั่งคั่งและความฟุ่มเฟือยคำอุปมาของสไตล์ที่ส่วนท้ายของศตวรรษที่ทางอ้อมที่เป็นหนี้มากแรงการศึกษาของการเคลื่อนไหวนี้ ทันทีมากที่สุดผลของลัทธิมนุษยนิยม วางได้ อย่างไรก็ตาม ในการเผยแพร่ของการปลูก , ชัดเจน , และทัศนคติที่เหมาะสมของคลาสสิกศึกษาสมัครพรรคพวก ที่ปฏิเสธการสอนคุณเทววิทยาในยุคกลาง และไสยศาสตร์ ของนักเขียนเหล่านี้เซอร์โทมัส มอร์ เป็นที่น่าจับตามากที่สุด เรื่องเล่าร้อยแก้วละตินของเขายูโทเปีย ( 1516 ) เสียดสีที่ไม่มีเหตุผลของการสืบทอดสมมติฐานเกี่ยวกับทรัพย์สินส่วนตัวและเงินและตามแบบใน deploring ความล้มเหลวของกษัตริย์ ให้ใช้ปัญญาของนักปราชญ์ เพิ่มเติมเป็นหนังสืออธิบายหลักการที่เหมาะสม จัดในประเทศที่ห่างไกลอย่างหมดจดและชื่อยูโทเปีย ( กรีก , " ไม่มี " )





ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการ il754q8398tllv



บทกวีของส่วนก่อนหน้านี้ในศตวรรษที่ 16 โดยทั่วไปน้อยมาก ยกเว้นงานของ จอห์น สเกลตัน ซึ่งแสดงถึงการรวมกันของอิทธิพลในยุคกลางและยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาสงสัย . สองสุดยอดนักประดิษฐ์แห่งใหม่ หลากหลายรูปแบบของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการในไตรมาสสุดท้ายของศตวรรษที่ 16 ครับ ฟิลิปซิดนีย์และเอ็ดมันด์สเปนเซอร์ .

ซิดนีย์ สามารถรู้จักเป็นแบบเรอเนสซองส์ขุนนาง ตลอดจนภายในภายนอกสวยงาม รอบคอบ ประเทศสมัยของโคลงในรอบของเขา astrophel และสเตลล่า ( เขียนๆ ? ; ตีพิมพ์ 1 , 591 ) ในงานนี้ ในความละเอียดสูงและรูปแบบเชิงเปรียบเทียบของก่อนหน้านี้อิตาเลียนโคลง เขาฉลองความรักอุดมคติของเขาเดเวอเรอเพเนโลเป ,ลูกสาวของวอลเตอร์ เดเวอเรอ เอิร์ลแห่งเอสเซ็กซ์ เนื้อเพลงเหล่านี้แสดงให้เห็นเธอในอุดมคติของความเป็นหญิงที่ในลักษณะที่สงบ นำไปสู่การรับรู้ดี จริง และสวยงามจึงทำให้ของพระเจ้า นี้แหลกละเอียดของคนรักยังคงชื่นชอบศิลปะมากในกวีนิพนธ์และบทละครของศตวรรษที่ 16 ;มันมีรากของมันไม่เพียง แต่ใน platonism แต่ยังอยู่ในความสงบของมนุษยนิยมและในแหลกละเอียดของความรักโรแมนติกในอัศวินยุคกลาง

อนุสาวรีย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จิตนิยมขยายเพื่อรวมคุณสมบัติทั้งหมดของชีวิต คุณธรรม คือ สเปนเซอร์ก็ค้างแฟรี่ queene ( เล่ม 1-3 เดือน หนังสือ iv-vi คนอื่น , , ) งานที่มีชื่อเสียงที่สุดของช่วงเวลาที่ในแต่ละของเสร็จหกเล่มนั้นแสดงให้เห็นกิจกรรมของพระเอกที่ชี้ไปทางรูปแบบอุดมคติของความดีโดยเฉพาะ และในเวลาเดียวกันมันดูไปข้างหน้าเพื่อการแต่งงานของอาเธอร์ ซึ่งคือการรวมกันของคุณธรรม ทั้งหมด และ gloriana ที่เป็นรูปแบบในอุดมคติของความเป็นหญิง และศูนย์รวมของควีนอลิซาเบธ .มันเป็นทั้งหมดทั่วไปของแรงกระตุ้นของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาในอังกฤษ ว่า ในงานนี้ สเปนเซอร์ พยายามสร้างออกจากมรดกภาษาอังกฤษยุคกลางองค์ประกอบของความโรแมนติกและโบราณสไตล์โนเบิล มหากาพย์ที่ทำให้วรรณกรรมของชาติเทียบเท่าของกรีกโบราณและโรมและของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีบางส่วนในยุคกลางความพยายามของเขาในความเคารพนี้ตรงกับความต้องการใหม่ แสดงโดย ซิดนีย์ ในเรียงความสำคัญป้องกัน poesie เดิม apologie สำหรับ poetrie ( เขียน 1244 ? ; การตีพิมพ์ 1595 )สเปนเซอร์เป็นความคิดของบทบาทของเขาสงสัยไม่สอดคล้องกับ ซิดนีย์ เป็นลักษณะทั่วไปของกวีที่เป็นแรงบันดาลใจจากเสียงของพระเจ้าเปิดเผยตัวอย่างของการกระทำทางศีลธรรมที่สมบูรณ์แบบในโลก aesthetically ที่เหมาะสมเช่นความเป็นจริงเพียงสามารถไม่เคยมี และมีความเชื่อมั่นเกี่ยวกับคอนกรีตปรัชญาที่เพียงไม่สามารถบรรลุคุณภาพและการเล่าเรื่องของแฟรี่ queene ประสบกับปริญญาจากต่าง ๆทฤษฎีความต้องการที่สเปนเซอร์บังคับทำงานเจอ

ในหมายเลขของการเล่าเรื่อง และงานอื่น ๆที่ ซิดนีย์ และ สเปนเซอร์ ซึ่งเป็นเพลงแสดงหรูหรา ค่อนข้างหรูหรา ขอคิดรูปแบบลักษณะของการจัดการที่ดีของเอลิซาเบธกวีการแสดงออกแต่สองตัวอื่น ๆกลายเป็นการมองเห็นไปยังจุดสิ้นสุดของ 16 และในส่วนต้นของศตวรรษที่ 17 แนวโน้มแรกคือ exemplified โดยบทกวีของจอห์นดันน์และอื่น ๆเรียกว่า อภิปรัชญากวี ซึ่งนำรูปแบบเชิงเปรียบเทียบกับความสูงของความซับซ้อน ความกล้าหาญ และความฉลาด นี้มักจะตรงข้ามกัน ลักษณะถูกนำมาใช้สำหรับความหลากหลายของวัตถุประสงค์ที่กวีตั้งแต่ทัศนคติอารมณ์ที่ซับซ้อน เพื่อง่ายในการชื่นชมในฝีมือของตัวเอง ในหมู่ที่สำคัญที่สุดของดันน์ผู้ติดตามของ จอร์จ เฮอร์เบิร์ต โดดเด่น เพื่อสร้างศาสนาเนื้อเพลง ซึ่งมุ่งมั่นที่จะบริการกับความอ่อนน้อมถ่อมตนส่วนบุคคลความรู้สึกที่คริสตชนที่แท้จริงทั้งหมด สมาชิกคนอื่น ๆในโรงเรียน ซึ่งเป็น เฮนรี่ วอน ,เป็นผู้ติดตามของ เฮอร์ และ ริชาร์ด แครชอว์ ที่ได้รับอิทธิพลจากเวทมนตร์ คาทอลิก ทวีป แอนดริว : เขียนบทกวีเลื่อนลอยของพลังงานที่ดีและความสามารถ แต่เขายังตอบสนองต่ออิทธิพลอื่น ๆ สไตล์แฟชั่นที่เกี่ยวข้องซึ่งยังคงอยู่จนถึงปลายในศตวรรษที่ 17 .

สองปลายยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการแนวโน้มในปฏิกิริยากับฉ่ำบางครั้งสีสันของ spenserians และยิมนาสติก วาจาบางครั้งคดเคี้ยวของกวีเลื่อนลอย ที่ดีที่สุดที่แสดงโดยได้บทกวีของแอตแลนติส และโรงเรียนของเขามันแสดงให้เห็นว่าคลาสสิกบริสุทธิ์และควบคุมลักษณะที่มีอิทธิพลต่อตัวเลขสายเช่นโรเบิร์ต Herrick และอื่น ๆขุนนางกวีและให้ทิศทางการพัฒนาของกวีที่ประสบความสำเร็จต่างๆช่วง

กวีผู้ยิ่งใหญ่คนสุดท้ายของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษเป็นนักเขียนในจอห์นมิลตัน , ใครมีคำสั่งอย่างละเอียดคลาสสิกการศึกษาและประโยชน์ของที่ผ่านมาครึ่งศตวรรษของการทดลองในโรงเรียนต่าง ๆ ของบทกวีภาษาอังกฤษ ก็ มีวุฒิภาวะมากขึ้นกว่าสเปนเซอร์งานของการเขียนมหากาพย์ภาษาอังกฤษที่ดี แม้ว่าเขาจะยึดติดกับ ซิดนีย์ และสเปนเซอร์เป็นแรงบันดาลใจความคิดของบทบาทของกวีเป็นผู้สอนสูงส่งของมนุษยชาติเขาปฏิเสธที่เยี่ยมยอด และเบ็ดเตล็ด เครื่องจักร ที่เกี่ยวข้องกับตำนานคลาสสิกและอัศวินยุคกลางของแฟรี่ queene ในความโปรดปรานของคริสเตียนภาคกลางและประเพณีของพระคัมภีร์ไบเบิล กับความเรียบง่ายที่ยิ่งใหญ่และอำนาจในบทกวีมิลตันบรรยายสวรรค์ ( 1667 ) machinations ของซาตานที่นำไปสู่การล่มสลายของอดัมและอีฟจากสถานะของความบริสุทธิ์ ;และทำงานในลักษณะ " ปรับวิธีการของพระเจ้ากับมนุษย์ " และบริการกลาง ความจริงคริสเตียนของเสรีภาพ บาป บาปที่เขารู้สึกได้ บทกวีอื่น ๆของเขา เช่น ไว้อาลัยลีซิแด็ซ ( 1637 ) , สวรรค์ได้ ( 1 , 671 ) และโศกนาฏกรรมคลาสสิกลวดลายแซมสัน agonistes ( 1 , 671 )ในทำนองเดียวกันการเปิดเผยพลังน่าอัศจรรย์ Grace ภายใต้การควบคุมของจิตใจลึกซึ้ง .










-



ละครและงานประพันธ์บทกวีของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษระหว่าง 580 แล้ว 1660 คือผลที่น่าทึ่งการปะทุของพลังงาน มันเป็น , อย่างไรก็ตาม , ละครประมาณช่วงเวลาเดียวกันที่ยืนในที่นิยมสูงสุดประมาณ ผลงานของตัวแทนมากที่สุดของวิลเลี่ยม เช็คสเปียร์ ได้รับชื่อเสียงทั่วโลก ในช่วงกลางภาษาอังกฤษ ก่อนหน้านี้มี ภายในโบสถ์ ค่อยๆขยายของการแสดงที่น่าทึ่งของเหตุการณ์ที่สำคัญ เช่น doctrinally ทูตสวรรค์ประกาศของการฟื้นคืนชีพเพื่อผู้หญิงที่หลุมฝังศพของพระเยซู ในที่สุด การแสดงละครศาสนาได้กลายเป็นจังหวัดของกิลด์ยาน ,และทั้ง คริสเตียน เรื่องราว จากการสร้างโลกที่จะตัดสินสุดท้าย ได้รับการแก้ไขสำหรับผู้ชมทางโลก . ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการ ละครที่เหมาะสมเพิ่มขึ้นจากฐานยุคกลางนี้ล่าช้า โดยหมายเลขของขั้นตอนเดียวจบประมาณ 580 . จํานวนตลก โศกนาฏกรรม และตัวอย่างของประเภทกลางมีการผลิตโรงละครลอนดอนระหว่างปี 1642เมื่อลอนดอนโรงละครถูกปิดโดยคำสั่งของรัฐสภา . . ชอบมากไม่ดราม่าวรรณกรรมยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการ ส่วนใหญ่ของละครเหล่านี้ถูกเขียนในรูปแบบข้อความละเอียด และภายใต้อิทธิพลของตัวอย่างคลาสสิก แต่ที่นิยมรส ซึ่งมีความอ่อนไหวโดยเฉพาะอย่างยิ่งละคร ,ที่จำเป็นและความหรูหราอย่างดึงดูดใจส่วนใหญ่คนต่างด้าวเพื่อจิตวิญญาณของวรรณคดีกรีกและโรมัน เพียง แต่ โรมัน ผู้แสดงเรื่องโศกลูเซียส annaeus เซเนกาสามารถให้รูปแบบโศกนาฏกรรมที่นิยมแรกสุดของเลือดและการแก้แค้น โศกนาฏกรรมสเปน ( แผนที่ ) ? ของโทมัสคิด . คิดของการจัดการ ซึ่งซับซ้อน แต่พล็อตจุดอิทธิพลในการเปิดทีหลังจิตใจซับซ้อน โศกนาฏกรรมแก้แค้น ในหมู่พวกเขาเช็คสเปียร์หมู่บ้าน . ไม่กี่ปีต่อมา คริสโตเฟอร์ มาร์โลว์ ในโศกนาฏกรรม tamburlaine มาก , ส่วนที่ฉัน ( 1587 ) และ Edward II ( 1205 ) ? เริ่มประเพณีของประวัติการเล่น