The main impetus here has been to p

The main impetus here has been to point to the necessity of a coherent theory of sources in international law which allows for flexibility, while setting a conceptual framework that explains developments in the social practice of international law. To do this comprehensively, we may have to acknowledge the pluralist—or fragmented, as some may call it—nature of international law: different fields or regimes have developed their own methodology of making law. At the same time, noting that the rule of recognition must be settled to some extent to avoid ambiguous outcomes, I suggest, as other scholars have done before me, some minimal substance to it that then validates norms of law.9 In general, the presupposition in these remarks is that international law has in fact evolved into a legal system consisting of identifiable primary and secondary rules, and a meta-rule—the rule of recognition—even if not yet a fully fledged one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรงผลักดันหลักที่นี่ได้รับการ ชี้ไปที่ความจำเป็นของทฤษฎีที่เชื่อมโยงกันในกฎหมายระหว่างประเทศซึ่งช่วยให้มีความยืดหยุ่น ในขณะที่ตั้งค่ากรอบแนวคิดที่อธิบายการพัฒนาในการปฏิบัติทางสังคมของกฎหมายระหว่างประเทศ ทำครบถ้วน เราอาจจะต้องรับทราบการ pluralist — หรือ กระจัดกระจาย ขณะที่บางคนอาจเรียก — ธรรมชาติของกฎหมายระหว่างประเทศ: ระบอบการปกครองหรือฟิลด์ต่าง ๆ ได้พัฒนาตนเองวิธีการของการทำกฎหมายได้ ในเวลาเดียวกัน สังเกตว่า กฎของการจดจำต้องชำระบ้างเพื่อหลีกเลี่ยงผลไม่ชัดเจน แนะนำ นักวิชาการอื่น ๆ ได้ทำก่อนฉัน สารน้อยที่สุดไปที่ตรวจสอบบรรทัดฐานของ law.9 ทั่วไป presupposition ในเหตุเหล่านี้เป็นกฎหมายระหว่างประเทศที่ได้พัฒนาเป็นระบบกฎหมายที่ประกอบด้วยกฎหลัก และรองที่ระบุในความเป็นจริง และเมตากฎ — กฎของการรู้ — แม้ว่ายังไม่ได้หนึ่งเต็มเปี่ยม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรงผลักดันหลักที่นี่ได้รับการชี้ไปที่ความจำเป็นของทฤษฎีการเชื่อมโยงกันของแหล่งที่มาในกฎหมายต่างประเทศซึ่งจะช่วยให้มีความยืดหยุ่นในขณะที่การตั้งค่ากรอบแนวคิดที่อธิบายถึงความคืบหน้าในการปฏิบัติทางสังคมของกฎหมายต่างประเทศ การทำเช่นนี้ครอบคลุมเราอาจจะต้องรับทราบพหุหรือแยกส่วนเช่นบางคนอาจเรียกมันว่าธรรมชาติของกฎหมายระหว่างประเทศ: สาขาที่แตกต่างหรือระบอบการปกครองที่ได้มีการพัฒนาวิธีการของตัวเองในการทำกฎหมาย ในเวลาเดียวกันสังเกตว่ากฎของการรับรู้จะต้องถูกตัดสินไปบ้างเพื่อหลีกเลี่ยงผลไม่ชัดเจนผมขอแนะนำให้เป็นนักวิชาการอื่น ๆ ได้ทำมาก่อนผมบางสารน้อยไปว่าแล้วจะตรวจสอบบรรทัดฐานของ law.9 โดยทั่วไป ข้อสันนิษฐานในคำพูดเหล่านี้ก็คือกฎหมายระหว่างประเทศได้ในความเป็นจริงการพัฒนาเป็นระบบกฎหมายซึ่งประกอบด้วยกฎประถมศึกษาและมัธยมศึกษาที่สามารถระบุตัวและ meta-กฎกฎของการรับรู้แม้กระทั่งถ้ายังไม่เต็มเปี่ยมหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แรงผลักดันหลักที่นี่ได้จุดเพื่อความจำเป็นของทฤษฎีที่สอดคล้องกันของแหล่งที่มาของกฎหมายระหว่างประเทศซึ่งให้ความยืดหยุ่นในขณะที่การตั้งค่ากรอบแนวความคิดที่อธิบายถึงการพัฒนาในการปฏิบัติทางสังคมของกฎหมายระหว่างประเทศ ทำแบบนี้ได้เช่นกัน เราอาจจะต้องยอมรับ pluralist หรือแยกส่วน เช่น บางคนอาจเรียกมันว่าธรรมชาติของกฎหมายระหว่างประเทศ : เขตข้อมูลที่แตกต่างกันหรือระบบได้พัฒนาวิธีการของตนเองที่ทำให้กฎหมาย ในเวลาเดียวกัน , noting ที่กฎของการรับรู้ต้องแก้ไขบางส่วนเพื่อหลีกเลี่ยงผล ที่ผมแนะนำ เป็นนักวิชาการอื่น ๆต้องทำก่อนที่ฉันน้อยที่สุดบาง สารนั้นแล้วนำบรรทัดฐานของกฎหมาย 9 ทั่วไป รูปในความเห็นเหล่านี้คือ กฏหมายระหว่างประเทศ ในความเป็นจริงมีการพัฒนาเป็น กฎหมายประกอบด้วยกฎประถมศึกษาและมัธยมศึกษาที่ระบุและเมตากฎ กฎของการรับรู้ แม้ไม่เต็มเปี่ยม .